Προσκυνηματική μετάβαση της αντιπροσωπείας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας στο Άγιον Όρος πραγματοποιήθηκε, κατόπιν ευλογίας του Αγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών κ.κ. Κυρίλλου, από 7 έως 12 Αυγουστου 2017.

Εκπρόσωποι της Εκκλησίας της Ρωσίας επισκέφθηκαν το Άγιον Όρος, προκειμένου να συμμετάσχουν στις λατρευτικές εκδηλώσεις με αφορμή την πανήγυρη της Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονος Ρωσικού σε εφαρμογή της σχετικής συνοδικής αποφάσεως από 4ης Μαΐου 2017 (πρακτικὰ ὑπ’ἀριθμ. 36).

Την αποστολή με επικεφαλής των Μητροπολίτη Μπαρναούλ και Αλταΐ Σέργιο επίσης συναποτελούσαν ο Μητροπολίτης Ιζιούμ και Κουπιάν Ελισαίος, ο Επίσκοπος Λύδης και Σμοργκόν Πορφύριος και ο Ιεροδιάκονος Γρηγόριος Σοκολόφ, στέλεχος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας.

Στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης “Μακεδονία” την αντιπροσωπεία στις 7 Αυγούστου υποδέχθηκαν ο Γενικός Πρόξενος της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη συμπρωτεύουσα κ. Α Σερμπακόφ και ο υπάλληλος του Προξενείου κ. Β. Ποτάποφ.

Την Τρίτη, στις 8 Αυγούστου, οι προσκεκλημένοι έφθασαν στην Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος, όπου συμμετείχαν στην πανηγυρική αγρυπνία, παρουσίᾳ του Πολιτικού Διοικητού του Αγίου Ορους κου Αρίστου Κασμίρογλου, του Γενικού Προξένου της Ρωσίας στη Θεσσαλονίκη κου Α. Σερμπακόφ και του υπαλλήλου του Γενικού Προξενείου κου Β. Ποτάποφ, Αγιορειτών μοναχών και πλήθους πιστών.

Ανήμερα της μνήμης του Αγίου Μεγαλομάρτυρος και Ιαματικού Πανελεήμονος, στις 9 Αυγούστου, ο Μητροπολίτης Μπαρναούλ και Αλταΐ Σέργιος προέστη της Θείας Λειτουργίας στο Καθολικό της Μονής, συλλειτουργησάντων του Μητροπολίτη Ιζιούμ και Κουπιάν Ελισαίου, του Επισκόπου Λύδης και Σμοργκόν Πορφυρίου, του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Ζωγράφου Αρχιμανδρίτου Αμβροσίου, αδελφών της Μονής και λοιπών ιερωμένων. Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονος Αρχιμανδρίτης Ευλόγιος παρακολούθησε τη Θεία Σύναξη προσευχόμενος από Ιερού.

Η Θεία Λειτουργία ετελείτο Ελληνιστί και Σλαβονιστί. Ληξάσης της Θείας Μυσταγωγίας πραγματοποιήθηκε η πομπή πέριξ του Καθολικού και ἐν συνεχείᾳ ο Μητροπολίτης Σέργιος ανέγνωσε το συγχαρητήριο μήνυμα του Αγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών κ.κ. Κυρίλλου εξ αφορμής της πανηγύρεως.

Μετά το επίσημο γεύμα στον τάφο του μακαριστού Καθηγουμένου της Μονής Αρχιμανδρίτη Ιερεμία ετελέσθη Ιερό Τρισάγιο.

Αυθημερόν τα μέλη της αντιπροσωπείας μετέβησαν στο Πρωτάτο και τις Ιερές Μονές Ξενοφώντος και Δοχειαρίου.

Το πρωϊ, στις 10 Αυγούστου, η αντιπροσωπεία αναχώρησε από το Άγιον Όρος, αφού αποχαιρέτησε τους αδελφούς της Μονής Αγίου Παντελεήμονος.

Η αντιπροσωπεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας συνέχισε το προσκύνημα της μεταβαίνοντας στην Κέρκυρα, προκειμένου να συμμετάσχει στην εορτή μνήμης του Αγίου Σπυρίδωνος.

Στις 11 Αυγούστου ο Μητροπολίτης Σέργιος επισκέφθηκε την Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας, όπου έτυχε θερμής υποδοχής από τον οικείο ποιμενάρχη Μητροπολίτη Παντελεήμονα.

Πηγή: vimaorthodoxias.gr

Πηγή: agioritikesmnimes.blogspot.gr

Αν ετοιμάζεστε να φύγετε για διακοπές, πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε καλά αυτό το κείμενο και πάση θυσία να βάλετε ένα κέρμα στην κατάψυξή σας. Υπάρχει λόγος και μάλιστα σοβαρός…

Με δεδομένο τον καύσωνα και τις μικρές ή μεγάλες διακοπές ρεύματος, κρίνεται απαραίτητο να μπορείτε να διαπιστώσετε από μόνοι σας, αν όλα πήγαν καλά κατά τη διάρκεια της απουσίας σας, ώστε να μην υπάρξει αλλοίωση στην ποιότητα των φαγώσιμων που ενδεχομένως να έχετε αφήσει στην κατάψυξή σας.

Για τον λόγο αυτό, το παραδοσιακό κόλπο με το κέρμα, σας

βγάζει από τη δύσκολη θέση.

Βάλτε λοιπόν σε ένα τάπερ ή ένα πλαστικό ποτήρι νερό και αφήστε το να παγώσει.

Μετά τοποθετήστε πάνω στην παγωμένη επιφάνεια το κέρμα.

Όταν με το καλό επιστρέψετε από τις διακοπές, ανοίξτε την κατάψυξη και αν το κέρμα είναι στη θέση που το αφήσατε, τότε μπορείτε να καταναλώσετε άφοβα τα φαγώσιμα. Αν όχι, τότε το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να τα πετάξετε, διότι προφανέστατα υπήρξε διακοπή ρεύματος και απώλειας ψύξης.

Πηγή: mimoupeisgr.blogspot.gr

Η Samsung αποφάσισε να διαθέσει τον web browser με τον οποίο εξοπλίζει τα smartphones της και σε κινητά άλλων κατασκευαστών.

Στις αρχές του έτους, η Samsung είχε διαθέσει στο Play Store της Google μία δοκιμαστική έκδοση του Internet Browser της, η οποία μπορούσε μόνο να εγκατασταθεί σε Google Nexus smartphones με λειτουργικό Android 5.0 Lollipop. Οι περιορισμοί φεύγουν με τη νεότερη beta έκδοση του Samsung Internet Browser, ο οποίος μπορεί να εγκατασταθεί σε οποιοδήποτε smartphone, ανεξαρτήτως κατασκευαστή, αρκεί το λειτουργικό σύστημα να είναι Lollipop και ανώτερο.

Η προσπάθεια της Samsung να δημιουργήσει τον δικό της browser είναι αξιόλογη, παρόλο που το Android οικοσύστημα βρίθει επιλογών στον τομέα των εναλλακτικών browsers. O Samsung Internet Browser στην τωρινή του beta μορφή υποστηρίζει τη λειτουργία των επεκτάσεων, επιτρέπει την εναλλαγή μεταξύ των καρτελών με ένα δεξί ή αριστερό Swipe στην γραμμή της διεύθυνσης URL, ενώ έχει και λειτουργία pop up βίντεο, για να μη σταματά κανείς το σερφάρισμα όταν παίζει ένα βίντεο.

Η βάση του Samsung Internet Browser, όπως σημειώνει το Liliputing, είναι ο Chromium, στοιχείο που σημαίνει ότι θα υπάρχει πλήρης συμβατότητα με όλα όσα μπορεί να δει και να κάνει με τον Google Chrome, του οποίου και αποτελεί μία ενδιαφέρουσα εναλλακτική.

Πηγή: pestaola.gr

Εκατοντάδες εκατομμύρια πωλήσεις και αμέτρητες απομιμήσεις

Το 1974 ο Ούγγρος καθηγητής αρχιτεκτονικής Έρνο Ρούμπικ κατασκεύασε ένα αντικείμενο το οποίο υποτίθεται πως ήταν αδύνατο να κατασκευαστεί: έναν κύβο με κινητά μέρη, τα οποία μπορούσαν να περιστρέφονται χωρίς η κατασκευή να διαλύεται στα εξ ων συνετέθη. Χωρίς να το ξέρει τότε, δημιούργησε ένα από τα πιο διάσημα και επιτυχημένα παιχνίδια όλων των εποχών: τον περίφημο Κύβο του Ρούμπικ.

Μάλιστα, ο ίδιος ο Ρούμπικ, που δίδασκε στην Ακαδημία Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βουδαπέστης, δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς ήταν αυτό που είχε κατασκευάσει, μέχρι που κόλλησε αυτοκόλλητα στα «τετραγωνάκια» του κύβου και διαπίστωσε ότι ανακατεύοντάς τα είχε στα χέρια του έναν ιδιαίτερα δύσκολο γρίφο.

Πόσο δύσκολο; Αρκεί να αναφέρουμε ότι οι πιθανοί συνδυασμοί που μπορεί να σχηματίσει κανείς με έναν κύβο του Ρούμπικ είναι 43,252,003,274,489,856,000. Αν το προτιμάτε ολογράφως, είναι: 43 πεντακισεκατομμύρια, 252 τετρακισεκατομμύρια, 3 τρισεκατομμύρια, 274 δισεκατομμύρια, 489 εκατομμύρια, 856 χιλιάδες διαφορετικοί συνδυασμοί. Και σκοπός του γρίφου είναι ο παίκτης να βρει τον ένα και μοναδικό «σωστό» συνδυασμό, δηλαδή και οι έξι πλευρές του κύβου να αποτελούνται από το ίδιο χρώμα!

Διασχίζοντας τα σύνορα
Όμως ο Κύβος του Ρούμπικ, όπως είπαμε, δεν ξεκίνησε την καριέρα του ως παιχνίδι: αρχικά ο Ούγγρος καθηγητής το χρησιμοποιούσε στις παραδόσεις του προς τους φοιτητές του, προτού κατανοήσει τις δυνατότητες που είχε αυτή η «μαγική» εφεύρεση. Και λέμε «μαγική» γιατί όταν πρωτοκυκλοφόρησε στην αγορά, το 1977, η εμπορική του ονομασία ήταν «Μαγικός Κύβος».

Ο «Μαγικός Κύβος» ήταν εξαιρετικά επιτυχημένος στην Ουγγαρία, και ήταν βέβαιο πως κάποια στιγμή θα ξεπερνούσε τα σύνορα της χώρας. Το πώς έφτασε (κυριολεκτικά) στα χέρια τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων στη δεκαετία του ‘80 είναι μία άλλη ιστορία: η Ουγγαρία την εποχή εκείνη ανήκε στο κομμουνιστικό ανατολικό μπλοκ, και επομένως το να εξαχθεί στη Δύση δεν ήταν απλή υπόθεση.

Όμως η τύχη χαμογέλασε στον Ρούμπικ: ένας επιχειρηματίας, ο Τίμπορ Λάτσι, ζήτησε την άδειά του (και την έλαβε) για να εκθέσει έναν «Μαγικό Κύβο» στην Έκθεση Παιχνιδιών της Νυρεμβέργης τον Φεβρουάριο του 1979. Εκεί τον «ανακάλυψε» ο εφευρέτης παιχνιδιών Τομ Κρέμερ, και σύντομα η αμερικανική εταιρεία Ideal Toys αγόρασε τα δικαιώματα πώλησής του στο εξωτερικό. Το 1980 ο «Μαγικός Κύβος» παρουσιάστηκε σε εκθέσεις παιχνιδιών στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Νυρεμβέργη και τη Νέα Υόρκη.

Ακολούθησε μία σύντομη παύση, καθώς το παιχνίδι έπρεπε να αρχίσει να κατασκευάζεται με βάση τις δυτικές προδιαγραφές ασφαλείας και συσκευασίας, ενώ στο μεταξύ αποφασίστηκε να αλλάξει και το όνομα του παιχνιδιού, ώστε να μην παραπέμπει σε μαγεία. Μία από τις ονομασίες που εξετάστηκαν ήταν το «Γόρδιος Δεσμός», όμως τελικά επικράτησε το «Κύβος του Ρούμπικ», που ήταν και το όνομα με το οποίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Μάιο του 1980.

Τα χρόνια της τρέλας
Ο Κύβος του Ρούμπικ ήταν μία συναρπαστική επιτυχία: μέχρι το 1981 ήταν ήδη μία παγκόσμια τρέλα. Μεγάλα περιοδικά και εφημερίδες, όπως η Washington Post και το Scientific American (που μάλιστα τον έκανε και εξώφυλλο), έγραφαν σε άρθρα τους για τα ρεκόρ πωλήσεων που κατέγραφε ο κύβος. Εκτιμάται ότι μέσα σε τρία χρόνια πωλήθηκαν περίπου 200 εκατομμύρια κύβοι σε όλο τον κόσμο.

Η «τρέλα» αυτή κράτησε περίπου μέχρι το 1983, όταν και οι πωλήσεις άρχισαν να πέφτουν. Ήταν φανερό ότι αυτή η μόδα είχε πια περάσει, όπως τόσες άλλες. Όμως η διαφορά του Κύβου του Ρούμπικ από τις διάφορες άλλες περαστικές μόδες είναι ότι ουσιαστικά ποτέ δεν εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Μάλιστα, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας σημειώθηκε ένα κύμα νοσταλγίας για τον Κύβο του Ρούμπικ, που τον έκανε και πάλι πολύ δημοφιλή, ενώ ακόμα και σήμερα πολλοί πέφτουν στα…. δίχτυα του βλέποντας βίντεο στο YouTube με στρατηγικές για την επίλυση του γρίφου, τις οποίες θέλουν και οι ίδιοι να δοκιμάσουν.

Εκατοντάδες εκατομμύρια πωλήσεις
Αν και δεν είναι εύκολο να το υπολογίσει κανείς, εκτιμάται ότι έχουν πωληθεί περίπου 350-400 εκατομμύρια Κύβοι του Ρούμπικ από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε. Ωστόσο, από το 2000, όταν και έληξε η πατέντα του Έρνο Ρούμπικ, έχουν κυκλοφορήσει αμέτρητες απομιμήσεις του, κυρίως κινεζικές.

Δεν είναι σαφές πόσο επωφελήθηκε ο ίδιος ο Ρούμπικ από την εφεύρεσή του Κύβου του. Ο ίδιος πάντως συνέχισε την ακαδημαϊκή του καριέρα και το 1990 έγινε πρόεδρος της Ουγγρικής Ακαδημίας Μηχανικών, όπου ίδρυσε το Διεθνές Ίδρυμα Ρούμπικ (International Rubik Foundation) για την υποστήριξη ταλαντούχων νέων μηχανικών και βιομηχανικών σχεδιαστών. Γεννημένος τον Ιούλιο του 1944, ο Ρούμπικ είναι σήμερα 73 ετών.

Γιατί όμως παραμένει τόσο αγαπημένο αυτό το παιχνίδι; Θα έλεγε κανείς ότι η δυσκολία του αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για να το συμπαθήσει κανείς – οι περισσότεροι που έχουν παίξει μαζί του είναι αμφίβολο αν έχουν καταφέρει να πετύχουν μία ή δύο ολόκληρες πλευρές με το ίδιο χρώμα. Όμως το γεγονός αυτό είναι και το μεγάλο του προσόν, καθώς το καθιστά τρομερά προκλητικό. Μάλιστα, από τη στιγμή που πλέον υπάρχουν πολλά βίντεο και βιβλία που διδάσκουν τεχνικές για την επίλυσή του, είναι πλέον πιο πιθανό να τα καταφέρει κανείς. Και φυσικά η φράση «έχω λύσει τον Κύβο του Ρούμπικ» είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσει θαυμασμό σε όποιον την ακούσει…

Πηγή: news.gr

Πίτσα, μαμά! Όταν ακούσω αυτή την εντολή, δεν έχει αντιρρήσεις, αν το αναφωνήσει κάποιος μέσα στο σαλόνι, δεν σταματούν αν δεν σηκωθώ. Γίνονται ένα σώμα, μια φωνή και με τρελαίνουν! Και εγώ υποκύπτω… άλλο που δεν θέλω! Είναι τόσο αφράτη, τόσο ζουμερή, που χωρίς να το καταλάβω, αν και μερικές φορές βαριέμαι, γίνομαι και εγώ ένα σώμα και μια φωνή μαζί τους.

Πίτσα! Πίτσα! Πίτσα!

250 ml ζεστό νερό
1 φακελάκι ξηρή μαγιά
2 κ.σ. ζάχαρη
1 κ.σ. αλάτι
750 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
5 κ.σ. ελαιόλαδο
Χωρίζουμε το αλεύρι σε 600 και 150 γρ. Βάζουμε σε ένα μπολ όλα τα υλικά, εκτός απο τα 600γρ., αλεύρι και το ελαιόλαδο. Αφού γίνει ένα χυλός, το αφήνουμε για 10 λεπτά σκεπασμένο.

Σε ένα άλλο μπολ βάζουμε τα 600 γρ. αλεύρι και προσθέτουμε τον χυλό και το ελαιόλαδο. Ζυμώνουμε μέχρι η ζύμη να γίνει λεία και ελαστική. Κατά το ζύμωμα μπορεί να ζητήσει λίγο ακόμη νερό ή αλεύρι.

Μόλις ετοιμαστεί το ζυμάρι μας, το κάνουμε μια μπάλα και το περνάμε με λίγο ελαιόλαδο. Σκεπάζουμε με μια βρεγμένη πετσέτα και το αφήνουμε να φουσκώσει. Όταν φουσκώσει, το πιέζουμε λίγο να ξεφουσκώσει και το απλώνουμε με απαλές κινήσεις με τα δάχτυλα στο ταψί μας.

Προσθέτουμε τα υλικά τις αρεσκείας μας και ψήνουμε την πίτσα στους 180 για 20-30 λεπτά, αναλόγως με τον φούρνο μας. Αυτό που κοιτάμε, είναι να είναι ψημένο το ζυμάρι από κάτω.

* Η Εύα Παρακεντάκη διατηρεί το food blog Eva In Tasteland.
Πηγή: bostanistas.gr

Για να είσαι ταπεινός, κατανόησε την αδυναμία σου. Όλα είναι του Θεού. Όλα έγιναν από τον Θεό. Όλα ξεκινούν και όλα τελειώνουν στον Θεό. Όλοι οι κόποι σου χωρίς τη βοήθεια της χάριτος του Θεού είναι ιστός αράχνης. Κι εσύ, σε σύγκριση με το μεγαλείο του Θεού, μια μικρή αράχνη. Ένα πλάσμα ασήμαντο. Αν μάλιστα δεν έχεις ταπείνωση, είσαι ακόμη πιο ασήμαντος, ένα μηδέν. Να θυμάσαι: Από την προκοπή σου στην ταπείνωση εξαρτάται η πρόοδός σου σε κάθε άλλη αρετή και η επιτυχία κάθε καλού έργου σου.

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν μετά από ένα τροχαίο στο Ναύπλιο ήταν άκρως συγκινητικές.
Το τροχαίο έγινε ανάμεσα στις Αγροτικές Φυλακές της Τίρυνθας και το εργοστάσιο της Ρέα στο δρόμο από Ναύπλιο για Άργος. Ένα αυτοκίνητο έπαθε βλάβη και σταμάτησε στην άκρη του δρόμου. Όμως, ο οδηγός του που ακολουθούσε δεν πρόλαβε να αντιδράσει και έπεσε πάνω στο σταματημένο.

Από την σύγκρουση τραυματίστηκε η συνοδηγός του δεύτερου οχήματος και μητέρα του μωρού και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Όμως, το λίγων μηνών μωράκι το οποίο δεν είχε πάθει ευτυχώς τίποτα, παρότι αρχικά βρήκε καταφύγιο στην αγκαλιά του πατέρα του δεν σταματούσε να κλαίει. Τότε η νεαρή αστυνομικός προσφέρθηκε να το ηρεμήσει.

Και τα κατάφερε. Το πήρε αγκαλιά, πήγε παραπέρα και το μωρό σταμάτησε να κλαίει. Η φωτογραφία και το βίντεο κάνουν ήδη τον γύρο του διαδικτύου.

Πηγή: newsit.gr

Εορτάζει στις 21 Αυγούστου εκάστου έτους.

Εβραίος από την Έδεσσα ο Απόστολος Θαδδαίος και πολύ μορφωμένος στις θείες Γραφές, είχε ανεβεί στην Ιερουσαλήμ για προσκύνημα την εποχή του Ιωάννου του Βαπτιστού. Όταν άκουσε το κήρυγμα του και είδε την αγγελική του ζωή, τόσο πολύ εντυπωσιάστηκε, ώστε επεδίωξε και βαπτίστηκε απ’ αυτόν. Μετά όμως, όταν άκουσε τη διδασκαλία και είδε τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον ακολούθησε μέχρι το σωτήριο Πάθος. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, επέστρεψε στην πατρίδα του Έδεσσα. Εκεί καθάρισε από τη λέπρα τον τοπάρχη Αύγαρο και κατόπιν τον βάπτισε χριστιανό. Αφού δίδαξε και φώτισε με το λόγο της αληθείας πολλούς και ίδρυσε πολλές εκκλησίες στις πόλεις της Συρίας, έφθασε στη Βηρυτό. Ο Θαδδαίος και εκεί με τη χάρη του Θεού δίδαξε το Ευαγγέλιο και βάπτισε πολλούς. Τελικά, εκεί παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του, αφού στη ζωή του εφάρμοσε πλήρως την εντολή που έδωσε ο Κύριος στους μαθητές Του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντας αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθαίου κη’ 19). Πηγαίνετε, δηλαδή, και κάνετε μαθητές σας όλα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ο Μ. Γαλανός, για τον Απόστολο αυτό αναφέρει: «Μερικοί υποθέτουν, ότι πρόκειται για έναν από τους 70 αποστόλους, που καταγόταν από την Έδεσσα, ήταν όμως Ιουδαίος. Άλλα βέβαιο μπορεί να θεωρηθεί, ότι ο απόστολος Θαδδαίος είναι ο υπό το όνομα αυτό φερόμενος μεταξύ των 12. Ονομαζόταν δε αλλιώς και Λεββαίος και ήταν αδελφός του Ιακώβου του μικρού. Σ’ αυτόν ανήκει και η επιστολή Ιούδα στο Ευαγγέλιο. Διότι καθ’ αυτό Ιούδας ονομαζόταν, τα δε άλλα δύο ονόματα ήταν πρόσθετα, όπως συμβαίνει πάντοτε στους Ιουδαίους μέχρι και σήμερα. Ο Θαδδαίος κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μεσοποταμία, όπου και έλαβε μαρτυρικό θάνατο».

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’.

Ἀπόστολε ἅγιε Θαδδαῖε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Θεοῦ τοῦ ἐν σώματι, ἐπιφανέντος ἠμίν, αὐτόπτης γενόμενος, καὶ ἱερὸς μαθητής, Θαδδαῖε Ἀπόστολε, ἔλαμψας τοὶς ἐν σκότει, τὴν σωτήριον χάριν ὤφθης τῶν ἐν Ἐδέσσῃ, ἰατὴρ λαμπαδοῦχος, διὸ τοὺς προσιόντας σοί, σκέπε ἑκάστοτε.

Κοντάκιον

Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἑορτὴ χαρμόσυνος, τοῦ Ἀποστόλου ἐπέστη, εὐφροσύνως σήμερον, ἐπιτελέσωμεν ταύτην· νέμει γάρ, τοῖς αὐτὸν πίστει ἀεὶ τιμῶσι, λύτρωσιν ἁμαρτημάτων, καὶ ῥῶσιν θείαν· καὶ γὰρ ἔχει παρρησίαν, ὡς θεῖος μύστης Χριστοῦ τῆς χάριτος.

Κάθισμα

Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Προσπελάσας Ἡλίῳ τῷ νοητῷ, παρ’ αὐτοῦ τὰς ἀκτῖνας τὰς μυστικάς, ἐδέξω καὶ γέγονας, ὡς ἀστὴρ φαεινότατος, καταυγάζων πάσης, τῆς γῆς τὰ πληρώματα, καὶ σκεδάζων πλάνης, ὁμίχλην μακάριε· ὅθεν τὴν φωσφόρον καὶ ἁγίαν σου μνήμην, πιστῶς ἑορτάζομεν, καὶ συμφώνως βοῶμέν σοι· Θαδδαῖε, Ἀπόστολε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος

Τὸν Χριστοῦ Μαθητὴν ἅπαντες εὐφημήσωμεν, τὸν αὐτόπτην τοῦ Λόγου τιμήσωμεν σήμερον. Οὗτος γὰρ τῷ κόσμῳ ἐκήρυξε τὸ πάνσεπτον Εὐαγγέλιον, καὶ τὰ ἔθνη σαγηνεύσας ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς πλάνης ἀνήγαγε, τὴν δὲ ὁδὸν τῆς ἀληθείας ὑποδείξας, δι’ αὐτῆς ἀνάγει τοὺς πιστοὺς πρὸς πατρίδα οὐράνιον, καὶ τῷ θείῳ θρόνῳ λαμπρῶς παριστάμενος, φωτισμὸν παρέχει δαψιλῶς τοῖς αὐτὸν ἐκ πόθου γεραίρουσι. Καὶ γὰρ ἔχει παρρησίαν, ὡς θεῖος μύστης Χριστοῦ τῆς χάριτος.

Θαδδαῖε! ποῖον ἄλλο σοι πλέξω στέφος,

Ἤ αὐτόπτην λέγειν σε, καὶ μύστην Λόγου;

Εἰκάδι πρώτῃ Θαδδαῖος βιότοιο ἀπέπτη.

 Πηγή: saint.gr 

Εορτάζει στις 21 Αυγούστου εκάστου έτους.

Εβραίος από την Έδεσσα ο Απόστολος Θαδδαίος και πολύ μορφωμένος στις θείες Γραφές, είχε ανεβεί στην Ιερουσαλήμ για προσκύνημα την εποχή του Ιωάννου του Βαπτιστού. Όταν άκουσε το κήρυγμα του και είδε την αγγελική του ζωή, τόσο πολύ εντυπωσιάστηκε, ώστε επεδίωξε και βαπτίστηκε απ’ αυτόν. Μετά όμως, όταν άκουσε τη διδασκαλία και είδε τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον ακολούθησε μέχρι το σωτήριο Πάθος. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, επέστρεψε στην πατρίδα του Έδεσσα. Εκεί καθάρισε από τη λέπρα τον τοπάρχη Αύγαρο και κατόπιν τον βάπτισε χριστιανό. Αφού δίδαξε και φώτισε με το λόγο της αληθείας πολλούς και ίδρυσε πολλές εκκλησίες στις πόλεις της Συρίας, έφθασε στη Βηρυτό. Ο Θαδδαίος και εκεί με τη χάρη του Θεού δίδαξε το Ευαγγέλιο και βάπτισε πολλούς. Τελικά, εκεί παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του, αφού στη ζωή του εφάρμοσε πλήρως την εντολή που έδωσε ο Κύριος στους μαθητές Του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντας αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθαίου κη’ 19). Πηγαίνετε, δηλαδή, και κάνετε μαθητές σας όλα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ο Μ. Γαλανός, για τον Απόστολο αυτό αναφέρει: «Μερικοί υποθέτουν, ότι πρόκειται για έναν από τους 70 αποστόλους, που καταγόταν από την Έδεσσα, ήταν όμως Ιουδαίος. Άλλα βέβαιο μπορεί να θεωρηθεί, ότι ο απόστολος Θαδδαίος είναι ο υπό το όνομα αυτό φερόμενος μεταξύ των 12. Ονομαζόταν δε αλλιώς και Λεββαίος και ήταν αδελφός του Ιακώβου του μικρού. Σ’ αυτόν ανήκει και η επιστολή Ιούδα στο Ευαγγέλιο. Διότι καθ’ αυτό Ιούδας ονομαζόταν, τα δε άλλα δύο ονόματα ήταν πρόσθετα, όπως συμβαίνει πάντοτε στους Ιουδαίους μέχρι και σήμερα. Ο Θαδδαίος κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μεσοποταμία, όπου και έλαβε μαρτυρικό θάνατο».

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’.

Ἀπόστολε ἅγιε Θαδδαῖε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Θεοῦ τοῦ ἐν σώματι, ἐπιφανέντος ἠμίν, αὐτόπτης γενόμενος, καὶ ἱερὸς μαθητής, Θαδδαῖε Ἀπόστολε, ἔλαμψας τοὶς ἐν σκότει, τὴν σωτήριον χάριν ὤφθης τῶν ἐν Ἐδέσσῃ, ἰατὴρ λαμπαδοῦχος, διὸ τοὺς προσιόντας σοί, σκέπε ἑκάστοτε.

Κοντάκιον

Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἑορτὴ χαρμόσυνος, τοῦ Ἀποστόλου ἐπέστη, εὐφροσύνως σήμερον, ἐπιτελέσωμεν ταύτην· νέμει γάρ, τοῖς αὐτὸν πίστει ἀεὶ τιμῶσι, λύτρωσιν ἁμαρτημάτων, καὶ ῥῶσιν θείαν· καὶ γὰρ ἔχει παρρησίαν, ὡς θεῖος μύστης Χριστοῦ τῆς χάριτος.

Κάθισμα

Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Προσπελάσας Ἡλίῳ τῷ νοητῷ, παρ’ αὐτοῦ τὰς ἀκτῖνας τὰς μυστικάς, ἐδέξω καὶ γέγονας, ὡς ἀστὴρ φαεινότατος, καταυγάζων πάσης, τῆς γῆς τὰ πληρώματα, καὶ σκεδάζων πλάνης, ὁμίχλην μακάριε· ὅθεν τὴν φωσφόρον καὶ ἁγίαν σου μνήμην, πιστῶς ἑορτάζομεν, καὶ συμφώνως βοῶμέν σοι· Θαδδαῖε, Ἀπόστολε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος

Τὸν Χριστοῦ Μαθητὴν ἅπαντες εὐφημήσωμεν, τὸν αὐτόπτην τοῦ Λόγου τιμήσωμεν σήμερον. Οὗτος γὰρ τῷ κόσμῳ ἐκήρυξε τὸ πάνσεπτον Εὐαγγέλιον, καὶ τὰ ἔθνη σαγηνεύσας ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς πλάνης ἀνήγαγε, τὴν δὲ ὁδὸν τῆς ἀληθείας ὑποδείξας, δι’ αὐτῆς ἀνάγει τοὺς πιστοὺς πρὸς πατρίδα οὐράνιον, καὶ τῷ θείῳ θρόνῳ λαμπρῶς παριστάμενος, φωτισμὸν παρέχει δαψιλῶς τοῖς αὐτὸν ἐκ πόθου γεραίρουσι. Καὶ γὰρ ἔχει παρρησίαν, ὡς θεῖος μύστης Χριστοῦ τῆς χάριτος.

Θαδδαῖε! ποῖον ἄλλο σοι πλέξω στέφος,

Ἤ αὐτόπτην λέγειν σε, καὶ μύστην Λόγου;

Εἰκάδι πρώτῃ Θαδδαῖος βιότοιο ἀπέπτη.

 Πηγή: saint.gr 

[Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=167937]

Στο κεφάλαιο αυτό θα αναλυθεί η καταγωγή του Αυτοκράτορος Ηρακλείου και της Δυναστείας του, και με τον τρόπο αυτό θα ολοκληρωθεί η εξέταση και της Μεσοβυζαντινής Περιόδου (610 – 1204). Τα μέλη της Δυναστείας εκτός από τον ιδρυτή της, που βασίλευσε από το 610 έως το 641, είναι οι Κωνσταντίνος Γ’ ή Ηράκλειος Νέος Κωνσταντίνος (641), ο οποίος είναι Άγιος και η μνήμη του τιμάται την 3η Σεπτεμβρίου εκάστου έτους, Ηρακλεωνάς (641), Κώνστας Β’ (641 – 668), Κωνσταντίνος Δ’ Πωγωνάτος (668 – 685) και Ιουστινιανός Β’ (685 – 695 και 705 – 711). Γνωστό είναι και το όνομα του πατέρα του Ηρακλείου, ο οποίος φέρει το ίδιο όνομα με τον Αυτοκράτορα, ονομαζόμενος Ηράκλειος ο Πρεσβύτερος, στον οποίο εστιάζουν οι ιστορικοί για να μελετήσουν την καταγωγή της οικογένειας. Οι πληροφορίες που έχουμε για την καταγωγή του Ηρακλείου είναι ελάχιστες, γι’ αυτό και οι απόψεις που υπάρχουν είναι συγκεκριμένες.

Σχεδόν όλη η επιστημονική κοινότητα υποστηρίζει την αρμενική καταγωγή του Ηρακλείου, όπως οι Gregoire,[232] Charanis,[233] Kouymijian,[234] Cameron,[235] Mardinale,[236] Treadgold,[237] Εγκυκλοπαίδεια Brittanica,[238] Kaegi [239] και Vasiliev,[240] με τους τρεις τελευταίους να μην είναι απολύτως βέβαιοι γι’ αυτήν, αλλά με τον Kaegi να την αποδέχεται όπως φαίνεται στο έργο του, ενώ υπάρχει και η άποψη για την καταγωγή του από τον περσικό βασιλικό οίκο των Αρσακιδών, η οποία εκφράζεται από τον Shahid,[240] την Εγκυκλοπαίδεια Iranica [241] και τον Toumanoff,[240] ο οποίος όμως στηρίζει και την αρμενική καταγωγή του. Αυτό δεν είναι παράδοξο, διότι οι Αρσακίδες είχαν βασιλεύσει στην Αρμενία από το 54 μ,Χ. έως το 428 μ.Χ.,[242] επομένως αυτές οι δύο εκδοχές είναι αλληλοσυμπληρούμενες, να είναι δηλαδή Αρμένιος από τον οίκο των Αρσακιδών. Επίσης, έχει υπάρξει η υπόθεση ότι ο Ηράκλειος ήταν δίγλωσσος,[243, 244] δηλαδή μιλούσε την ελληνική και την αρμενική, κάτι όμως το οποίο δεν έχει αποδειχθεί και αποτελεί εικασία.[244]

Αντιθέτως, οι Έλληνες ιστορικοί τονίζουν την καταγωγή του από την Καππαδοκία,[245, 246, 247] αποβλέποντας στις ελληνικές καταβολές του. Το ότι καταγόταν από την Καππαδοκία δεν χωρά αμφιβολία, αφού υπάρχουν οι μαρτυρίες του Ιωάννη Νικίου (8ος αι.) και του Κωνσταντίνου Μανασσή (12ος αι.),[248] όμως αυτό δεν αναιρεί ότι μπορεί να ήταν Αρμένιος, αφού με τον όρο Καππαδοκία δύναται να εννοούνται περιοχές που εκτείνονταν ως τον Ευφράτη, όπου ζούσαν και Αρμένιοι.[248] Υπάρχει ακόμα και η άποψη του Cyril Mango, ο οποίος «υποστηρίζει την πιθανή ταύτιση ενός Ηρακλείου των τελών του 5ου αιώνος με αυτήν την οικογένεια», που καταγόταν από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας.[248] Γενικότερα, η αρμενική καταγωγή του Ηρακλείου αναγνωρίζεται καθολικά σήμερα, σε σημείο ο Gregoire να «χαρακτηρίζει όλη την μεταξύ 582 και 713 περίοδο ως την πρώτη Αρμενική Περίοδο της Βυζαντινής Ιστορίας»,[249] και αυτό οφείλεται στις δύο και μοναδικές ιστορικές πηγές που διαθέτουμε και αναφέρονται στην καταγωγή του, αυτές του Θεοφύλακτου Σιμμοκάτη και του Sebeos.

Ξεκινάμε την έρευνα με την πρώτη πηγή, του Θεοφύλακτου, η οποία αναφέρει πως «και έτσι ο Φιλιππικός είχε μάθει κατά την διάρκεια του ταξιδιού του ότι ο Πρίσκος είχε διοριστεί από τον αυτοκράτορα ως στρατηγός. Κατά την άφιξή του στην Ταρσό, συνέταξε επιστολές στον Ηράκλειο, που υποδείκνυαν ότι, μετά την αποχώρηση από τον στρατό, θα έπρεπε να επιστρέψει στην πόλη του όταν θα πήγαινε στην Αρμενία και να παραδώσει τον στρατό στον Ναρσή, τον διοικητή της πόλης της Κωνσταντινής».[250] Από το παραπάνω χωρίο και πιο συγκεκριμένα από την φράση «θα έπρεπε να επιστρέψει στην πόλη του όταν θα πήγαινε στην Αρμενία», υποτίθεται ότι φαίνεται πως ο Ηράκλειος καταγόταν από μία πόλη της Αρμενίας, στην οποία του υποδεικνύει ο Φιλιππικός να μεταβεί. Τα πράγματα όμως μάλλον δεν έχουν έτσι. Η επιστολή αυτή πρέπει να εστάλη το 588, όταν ο Αυτοκράτωρ Μαυρίκιος αντικατέστησε τον Φιλιππικό με τον Πρίσκο, στην θέση του στρατηγού των ανατολικών στρατευμάτων,[250, 251] και ο πρώτος διέταξε τον Ηράκλειο να επιστρέψει στην Αρμενία, αφού αυτοί οι δύο ήταν συνεργάτες στις πολεμικές επιχειρήσεις.

(συνεχίζεται)

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

232. A.A. Vasiliev (1954), Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας 324-1453, σελ. 241, Α’ έκδοση 1925, μετάφραση Δημοσθένης Σαβράμης, εκδόσεις Μπεργάδη
233. P. Charanis (1959) «Ethnic Changes in the Byzantine Empire in the Seventh Century», Dumbarton Oaks Papers, Dumbarton Oaks, 13: 23–44
234. W.E. Kaegi (2003), Ηράκλειος, Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, σελ. 42, εκδόσεις Ίνδικτος 2007, Αθήνα
235. A. Cameron, B. Ward-Perkins, M. Whitby, eds. (2000), The Cambridge Ancient History, Volume XIV, Late Antiquity: Empire and Successors, A.D. 425–600, σελ. 561, Cambridge: Cambridge University Press
236. J.B. Martindale, A.H.M. Jones, J. Morris, eds. (1992), The Prosopography of the Later Roman Empire III: A.D. 527–641, σελ. 584, Cambridge: Cambridge University Press
237. W. Treadgold (1997), A History of the Byzantine State and Society, σελ. 287, Stanford: Stanford University Press
238. Encyclopaedia Britannica, «Heraclius, Byzantine Emperor», https://www.britannica.com/biography/Heraclius-Byzantine-emperor
239. W.E. Kaegi (2003), σελ. 42
240. A.A. Vasiliev (1954), σελ. 241
241. Encyclopaedia Iranica, «Sasanian Dynasty», 20 July 2005, http://www.iranicaonline.org/articles/sasanian-dynasty
242. A.J. Hacikyan, G. Basmajian, E.S. Franchuk, N. Ouzounian (2000), The Heritage of Armenian Literature, vol. 1, σελ. 378, Wayne State University Press, Detroit
243. A. Cameron et al. (2000), σελ. 561
244. W.E. Kaegi (2003), σελ. 45
245. Κ. Παπαρρηγόπουλος (1860-1876), Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, βιβλίο ένατο, σελ. 265, εκδόσεις Κάκτος, 1992
246. Π. Καρολίδης (1994), Ο Αυτοκράτωρ Ηράκλειος, σελ. 8-9, Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, Αθήνα
247. Ηλίας Λάσκαρης (1995), Βυζαντινοί Αυτοκράτορες, τόμος Α’, σελ. 84, 181, έκδοση Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα
248. W.E. Kaegi (2003), σελ. 42-43
249. A.A. Vasiliev (1954), σελ. 241
250. Michael Whitby, Mary Whitby (1986), The History of Theophylact Simocatta, σελ. 91-92, 106, 107, Oxford: Claredon Press
251. J.B. Martindale et al. (1992), σελ. 584-585

[Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=168431]

Η 3η φάση είναι αυτή της νεο-αποικιοκρατίας με μορφή πολιτικών πιέσεων και οικονομικών φεουδαρχικών πολιτικών με στόχο και μετά την ανεξαρτησία των χωρών, τη διατήρηση των εξωτερικών εξαρτήσεων μέσα από μορφές εμπορίου, επενδυτικές πολιτικές, διακανονισμούς χρεών κλπ που δεν ωφέλησαν καθόλου τους λαούς της Αφρικής.

Η 4η φάση, αυτή που διανύουμε, είναι η περίοδος της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Η εποχή του δοξασμού των μεγάλων χρηματοοικονομικών οργανισμών, της ελεύθερης αγοράς με αρχή την μεγιστοποίηση του κέρδους και την ελαχιστοποίηση του κόστους. Για πολλούς, η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία (βάση της παγκοσμιοποίησης) είναι η μόνη επιλογή για το μέλλον και για κάποιους σηματοδοτεί το τέλος της ιστορίας. Είναι όντως έτσι η μήπως πρόκειται για έναν «οικονομικό φονταμενταλισμό» που υποτάσσει τις ζωές των ανθρώπων, την λειτουργία της κοινωνίας, τις κυβερνητικές πολιτικές και τον ρόλο των εθνικών κρατών; Όπως ειπώθηκε, και σωστά νομίζω, έχει πάρει θρησκευτικό χαρακτήρα καθώς η απληστία γίνεται αρετή, ο ανταγωνισμός εντολή και το κέρδος, σημείο/ένδειξη σωτηρίας. Οι διαφωνούντες αποβάλλονται ως άθεοι, στην καλύτερη των περιπτώσεων η ως αιρετικοί στην χειρότερη.

Αυτό που τελικά διαπιστώνει κανείς στις αφρικανικές κοινωνίες σήμερα, απόρροια από την συγκεκριμένη οικονομική και πολιτική επιλογή του «σωτηριώδους» τριπτύχου φιλελευθεροποίηση, ιδιωτικοποίηση, παγκοσμιοποίηση είναι η αυξανόμενη ανισότητα, η αδικία, η απληστία, η διαφθορά η φτώχεια και η περιθωριοποίηση των φτωχών, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η δημιουργία σχέσεων χαρακτηριζόμενων από εξουσιαστικότητα και έντονη κοινωνική διαστρωμάτωση, εθνοκεντρισμός και θρησκευτική μισαλλοδοξία.  Τελικά όλο και μικραίνει ο αριθμός των ανθρώπων που μένει ανέπαφος από την μεταμορφωτική, όπως παρουσιάστηκε, ικανότητα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης.

Στα θετικά της παγκοσμιοποίησης στο χώρο της Αφρικής, μπορεί να ειπωθεί ότι είναι η πίεση για εκδημοκρατισμό, με έμφαση στην σωστή και καλύτερη διακυβέρνηση και στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τούτο βέβαια με ερωτηματικά και αμφισβητήσεις. Οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις τις οποίες η Δύση προωθεί και στον χώρο της Αφρικής, είναι και πρέπει να είναι, ισχυρίζονται πολλοί αφρικανοί στοχαστές, συμβατές με την νεοφιλελεύθερη οικονομική τάξη. Γιαυτό και οι πολιτικές που προωθούνται, κινδυνεύουν να εκληφθούν ως ιμπεριαλιστικές η νεοαποικιοκρατικές επιβολές.

Στο σημείο αυτό θα μου επιτραπεί μια διευκρίνηση. Αναφέρθηκα επίμονα στην αποικιοκρατία, το ρόλο και στις συνέπειές της στη πορεία των αφρικανικών κοινωνιών και της απροκάλυπτης βίας που συγκλονίζει την ήπειρο, πάντα δίπλα σε ενδημούσες μορφές συστημικής βίας. Και το έκανα όχι επειδή αναζητώ, η αναζητούμε, αποδιοπομπαίο τράγο, παραγνωρίζοντας τις ευθύνες για την κατάσταση, των κατά τόπους πολιτικών ηγεσιών, μετά από τόσα χρόνια ανεξαρτησίας των περισσοτέρων κρατών. Να σας πω το γιατί.

Το ζητούμενο από όλους διεθνείς οργανισμούς, εκκλησίες κλπ, από όλους εσάς σήμερα εδώ, είναι η υπέρβαση της βίας και η πορεία προς ένα πολιτισμό ειρήνης και ελπίδας, μέσα από την καταλλαγή, την συμφιλίωση που μπορεί να προέλθει μέσα από τον διάλογο πάνω σε βάσεις αμοιβαίου σεβασμού και αλληλοσυμπλήρωσης, κατανόησης του άλλου και της διαφορετικότητάς του, θρησκευτικής, πολιτικής, πολιτισμικής, φυλετικής κλπ. Αυτή η διαδικασία, η θεραπευτική οδός, προυποθέτει την αντίδοση πεποιθήσεων και εμπειριών. Και για εμάς, η αποικιοκρατία, αν θέλετε στις 4 φάσεις που προανέφερα, αποτελεί την συλλογική ιστορική μας μνήμη που οφείλουμε από κοινού να την ακούσουμε η και να την ανακαλύψουμε. Μόνο μέσα από αυτή την διαδικασία  μπορούμε να χτίσουμε γέφυρες για πέρασμα σε ένα καλύτερο, πιο ανθρώπινο, δίκαιο και ειρηνικό αύριο.

Δίπλα στον πλούτο της ορθόδοξης θεολογίας και παράδοσης και των προτάσεων που κομίζει, όπως τόσο δυναμικά μας παρουσιάζονται μέσα από τα κείμενα του παρόντος τόμου, αλλά και αλλα. αξιόλογων θεολόγων και στοχαστών, ακαδημαϊκών και μη, θα μου επιτρέψετε να καταθέσω ενδεικτικά κάποια στοιχεία από τον πλούτο της αφρικανικής παράδοσης και φιλοσοφίας. Κατηγορίες σκέψεις και ιδέες, φιλοσοφικές, κοινωνικές, πολιτικές, που νομίζω ότι θα κάνουν στο δικό μας χώρο πιο κατανοητό τον εκκλησιαστικό λόγο και θα βοηθήσουν στην διαδικασία αυτή της καταλλαγής, του διαλόγου, της ειρηνικής συνύπαρξης, της καταπολέμησης της βίας. Και κυρίως εκείνες τις 2 που διαμόρφωσαν την σκέψη και τη δράση, προς την κατεύθυνση αυτή, εμβληματικών μορφών της νεγροσύνης και του αφρικανικού αγώνα για δικαιοσύνη, ειρήνη, αξιοπρέπεια, αυτοδιαχείρηση και καταλλαγή. Μορφών όπως ο γκανέζος Κουάμι Νκρούμα, ο σενεγαλέζος ποιητής στοχαστής και πολιτικός Λεοπόλντ Σενγκόρ, ο τανζανός Τζούλιους Νυερέρε, οι νοτιοαφρικανοί Νέλσον Μαντέλα και Ντέσμοντ Τούτου, ο νιγηριανός Γουόλε Σογίνκα κ.ά.

[Συνεχίζεται]

[Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=168653]

Η πυρκαγιά και η εξάπλωσή της

Πριν από 100 χρόνια λοιπόν ένα συνηθισμένο σαββατιάτικο απόγευμα στη μέση του καλοκαιριού του 1917, στις 5/18 Αυγούστου, εκδηλώθηκε η φοβερότερη πυρκαγιά στην ιστορία της Θεσσαλονίκης, που κατέστρεψε σχεδόν ολοσχερώς το ιστορικό κέντρο της πόλης και οδήγησε αναγκαστικά στην εκ βάθρων πολεοδομική και αρχιτεκτονική αναμόρφωσή της.

Βέβαια η Θεσσαλονίκη δοκιμάστηκε πολλάκις από πυρκαγιές και στο παρελθόν. Ιστορικές μαρτυρίες για τέτοια φαινόμενα έχουμε ήδη από το 1545. Ιδιαίτερα εκτεταμένες καταστροφές έλαβαν χώρα με την πυρκαγιά του 1890, συνέπεια της οποίας ήταν η καταστροφή περίπου 2.000 κτιρίων, του ναού του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά με το αρχείο του και του ναϊδρίου της Παναγίας Ελεούσης.

Κατά τη μακραίωνη ιστορία της πόλης παρατηρήθηκαν και περιπτώσεις που δεν οδήγησαν τελικά -θα μπορούσαν όμως εν δυνάμει- σε ανεπανόρθωτες καταστροφές. Άξια μνείας είναι αυτή που αναφέρεται στην “Αίτηση των Ενοριτών του Αγίου Αθανάσιου προς τον πρόεδρο της Επιτροπής Εγκαταστάσεως Προσφύγων Π. Κοσμίδη” της 28ης Ιουλίου 1916 (Αρχείο Κωνσταντινίδη). Περιγράφει ανάλογο περιστατικό με αυτό που οδήγησε (πόσο προφητικό άλλωστε) στο ξέσπασμα της μεγάλης πυρκαγιάς του 1917 περίπου έναν χρόνο αργότερα: “Οι από καιρόν εγκατεστημένοι κατά την οδόν Σωκράτους, εν τω Παλαίω Παρθεναγωγείω πρόσφυγες, όχι μόνον οχληροί εις τους περιοίκους εγένοντο λόγω των συνεχών επεισοδίων άτινα προκαλούσι, αλλά και επικίνδυνοι εσχάτως κατέστησαν εκ της απροσεξίας των, ανάπτοντες πυρά και μαγειρεύοντες εντός των κοιτώνων των.

”Ο εκ του συνοικισμού τούτου των προσφύγων μέγας κίνδυνος εγένετο εις τους περιοίκους περισσότερον καταφανής από την προχθεσινήν έναρξιν πυρκαϊάς, προξενηθείσης από την εγκληματικήν απροσεξίαν αυτών, κατά την οποίαν θα εκαίετο ολόκληρος η συνοικία, κατά το πλείστον ανασφάλιστος, αν μη προσέτρεχον οι περίοικοι και κατέσβενον την πυρκαϊάν, των προσφύγων ασχολουμένων μόνον εις το να εκκενώσωσι το κτίριον και να αποκομίσωσι τα υπάρχοντά των”.

Έκθεση Δ. Κοντορέπα προς ξένη ασφαλιστική εταιρεία

Στο Αρχείο Κωνσταντινίδη διαθέτουμε ένα σημαντικό τεκμήριο, την “Έκθεση του Δημητρίου Κοντορέπα σχετικά με την πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης της 18ης Αυγούστου 1917”. O Κοντορέπας υπήρξε μία από τις πιο αξιόλογες προσωπικότητες της Θεσσαλονίκης στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Μακεδονομάχος, πράκτορας του ελληνικού προξενείου, μέλος της αντιπροσωπείας της ελληνικής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, δημοτικός σύμβουλος στα πρώτα μετά την απελευθέρωση δημοτικά συμβούλια, διετέλεσε εμπορικός πράκτορας πλέον των 45 εμπορικών οίκων στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Υπήρξε εκ των πρωτεργατών της ίδρυσης του σημαντικού “Ομίλου Φιλομούσων” και του Γυμναστικού Συλλόγου “Ηρακλής”.

Ο Κοντορέπας λοιπόν στην έκθεσή του, πιθανότατα προς την αγγλική ασφαλιστική εταιρεία “The Liverpool & London & Globe, Insurance Company LTD”, της οποίας ήταν αντιπρόσωπος στη Θεσσαλονίκη, αναφέρει:

“Όπως προκύπτει από την επίσημη κυβερνητική έκθεση, η φωτιά ξέσπασε γύρω στις 14:30 στις 18 Αυγούστου, στο σπίτι της Οδού Ολυμπιάδος 3 (στα βορειοδυτικά της πόλης) που κατοικούνταν από πρόσφυγες. Στο εν λόγω σπίτι μία γυναίκα, που ονομαζόταν Παρασκευή Αδάμ, είχε ανάψει φωτιά σε μια γωνιά της αυλής που χρησιμοποιούταν ως μαγειρείο, για να ζεστάνει νερό για την μπουγάδα. Μετά το τέλος της μπουγάδας η γυναίκα άφησε τη φωτιά (να καίει). Οι σπίθες μετέδωσαν τη φωτιά στο υπόγειο που βρισκόταν σε απόσταση 2 μέτρων και το οποίο χρησίμευε και για τη φύλαξη του σανού ενός κυρίου Γεωργίου Μαύρου. Το σανό έπιασε αμέσως φωτιά και τη μετέδωσε στο υπόλοιπο κτίσμα και από εκεί στα γειτονικά κτίρια. Το κτίριο απ’ όπου ξεκίνησε η φωτιά, καθώς και το περιεχόμενό του δεν ήταν ασφαλισμένο. Ολόκληρη η συνοικία αποτελούνταν από σπίτια με ξυλοδεσιές. Ο ισχυρός βόρειος άνεμος (Βαρδάρης) που έπνεε εκείνη τη στιγμή αύξησε την ισχύ της φωτιάς, έτσι ώστε μέσα σε λίγες ώρες η φωτιά να έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις, ώστε καμία ανθρώπινη δύναμη δεν ήταν ικανή να τη σταματήσει”.

Κατευθύνσεις της πύρινης λαίλαπας

Η πυρκαγιά ακολούθησε δύο κατευθύνσεις: προς το Διοικητήριο μέσω της οδού Αγίου Δημητρίου και προς την αγορά μέσω της Λέοντος Σοφού. Το Διοικητήριο σώθηκε χάρη στις προσπάθειες των υπαλλήλων του, που έσπευσαν να βοηθήσουν, ενώ ο ναός του Αγίου Δημητρίου παραδόθηκε στις φλόγες. Ο άνεμος δυνάμωσε και η πυρκαγιά ακόμη πιο γρήγορα κατέβηκε στο κέντρο της πόλης. Σε αυτήν την εξέλιξη σίγουρα συνετέλεσε και η ξύλινη σκεπαστή στέγη της οδού Βενιζέλου, πρώην Σαμπρή Πασά επί Τουρκοκρατίας (συχνά μνημονευόταν ως “σκεπαστά” ή αλλιώς “Καμπαλί – Τσιαρσί”, που σημαίνει σκεπαστή αγορά). Τα μεσάνυχτα είχε φτάσει στην πλατεία Ελευθερίας. Τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας (19 Αυγούστου 1917) ο άνεμος άλλαξε κατεύθυνση και τα δύο μέτωπα της πυρκαγιάς κατέστρεψαν όλο το εμπορικό κέντρο. Στις 12:00 πέρασε γύρω από τον περίβολο του ναού της Αγίας Σοφίας, χωρίς να τον πειράξει, και συνέχισε ανατολικά μέχρι την οδό Εθνικής Αμύνης (πρώην Χαμιντιέ), όπου σταμάτησε. Το βράδυ της 6/19 Αυγούστου ολοκληρώθηκε η εξάπλωσή της.

 [Συνεχίζεται]

[Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=168102]

Το ερώτημα είναι: πως έγινε αυτή η μαζική μεταστροφή; Ο μητροπολίτης του Μπατούμι και Λαζέτι Δημήτριος Σιολασβίλι, ανεψιός του Πατριάρχη της Γεωργίας Ηλία Β’, σε συνέντευξή του σε ρωσσικό ιστολόγιο το Δεκέμβριο του 2012 αναφέρει ότι όταν στα 1986 διορίστηκε εφημέριος στο Άγιο Νικόλαο του Μπατούμι, υπήρχε στην πόλη μόνο μια Ορθόδοξη εκκλησία. Στα 1989 εγκαινιάστηκε ο καθεδρικός ναός της Γεννήσεως της Θεοτόκου. Σήμερα στην πόλη λειτουργούν 14 εκκλησίες. Ο Σεβασμιότατος αναφέρει ότι η μεταμόρφωση ολόκληρης της περιοχής δεν είναι παρά επιστροφή των κατοίκων στην πίστη των πατέρων τους. Οι Ατζάροι είχαν εξισλαμιστεί με βίαιο τρόπο από τους Οθωμανούς Τούρκους, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, αλλά παρέμειναν στην καρδιά Χριστιανοί (Κρυπτοχριστιανοί). Πολλοί ιερείς προέρχονται από μωαμεθανικές οικογένειες. Ο διευθυντής του εκκλησιαστικού λυκείου είναι εγγονός μουλλά. Πώς εξηγεί τη μεταστροφή του λαού των Ατζάρων: «Είναι θέλημα Θεού. Είναι θαύμα του Θεού για ανεξήγητους λόγους που δεν μπορούσαν να προβλεφθούν».

Στα 1989 βαπτίστηκαν στην ανακαινισμένη αρχαία εκκλησία της Σχάλτα χιλιάδες μωαμεθανοί. Η πρώτη μαζική μεταστροφή πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαΐου 1991, όταν 5 χιλιάδες μωαμεθανοί και άθεοι έγιναν Ορθόδοξοι. Το ίδιο έτος η Εκκλησία άνοιξε στο χωριό Χούλο, σφηκοφωλιά του Ισλάμ, εκκλησιαστική σχολή. Το εκκλησιαστικό λύκειο επ’ ονόματι του αγίου Αποστόλου Ανδρέου ήταν το πρώτο εκκλησιαστικό λύκειο σε ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση. Η μητρόπολη του Μπατούμι αποτελείται σήμερα από τρεις επισκοπές, Ατζαρίας, Γκούρι και Άνω Ατζαρίας.

Ο π. Μεριάνι, που στάληκε εφημέριος στο Χούλο στα 1997 έκτισε εκεί εκκλησία προς τιμήν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Είναι αναντίλεκτο ότι αντιμετώπισε πλείστα όσα προβλήματα. Οι μωαμεθανοί έκαναν ανεπιτυχείς προσπάθειες να κλείσουν τη σχολή. Οι ντόπιοι άρχισαν να κουτσομπολεύουν συστηματικά την οικογένειά του. Όμως το εκκλησίασμα του π. Μεριάνι αυξάνεται σταθερά. Όταν πέθανε ο γιος του, ο ξύλινος σταυρός που τοποθέτησε στον τάφο του εξαφανίστηκε! Οι ντόπιοι μωαμεθανοί ενοχλούνται από την παρουσία σταυρών στους δρόμους και από το ότι παντού στην Ατζαρία κτίζονται εκκλησίες. Οι νέοι χριστιανοί της περιοχής χρειάζονται χρόνο και συνεχείς προσπάθειες για να εγκλιματισθούν και να ενταχθούν ουσιαστικά στην Εκκλησία.

To μεγάλο τζαμί του Μπατούμι βρίσκεται λίγα τετράγωνα από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, κοντά στο λιμάνι. Εδώ, αναφέρει αυτόπτης μάρτυρας, υπάρχουν λιγότερα άτομα από την εκκλησία. Τούρκοι μωαμεθανοί, υποστηρικτές του Σουλεϋμάν Χιλμί, προσπαθούν να ενισχύσουν τη μωαμεθανική παρουσία στην περιοχή χωρίς αποτέλεσμα. Δεν σταμάτησαν οι τουρκικές ισλαμικές οργανώσεις τη χρηματοδότηση των Ατζάρων μωαμεθανών.

Ο συνοριακός σταθμός Σάρπι (τουρκικά σύνορα) απέχει μόλις 20 χιλ. από το Μπατούμι. Στα μικρά ορεινά χωριά, σε αντίθεση με την πρωτεύουσα, το Μπατούμι, υπερισχύουν οι μωαμεθανοί. Αυτό συμβαίνει κυρίως στην περιοχή Χούλο, στα ανατολικά υψίπεδα και σε λιγότερο βαθμό στις αγροτικές περιοχές των επαρχιών Σουαχέβι και Κέντα. Το χωριό Χούλο, δυο ώρες από τον Εύξεινο Πόντο, διαθέτει τζαμί και μεντρεσέ. Μερικοί γέροι φαίνεται να μιλούν τούρκικα.

Οι υπόλοιποι μωαμεθανοί της Γεωργίας, που κατοικούν στις περιοχές Κβέμο, Κάρτλι και Πανκίσι και ανέρχονται στο 10% του πληθυσμού, δεν φαίνεται να υιοθετούν τόσο γρήγορα την Ορθοδοξία. Αυτοί δεν ανήκουν στο λαό των Γεωργιανών αλλά είναι Αζέροι και Κίστοι.

Η επιστροφή στην Ορθοδοξία είναι πιο εμφανής στη μεσαία τάξη (γιατρούς, δασκάλους) και στους νεώτερους στην ηλικία. Οι γεροντότεροι παρέμειναν συνήθως προσκολλημένοι στο μωαμεθανισμό ενώ τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους μεταστράφηκαν στην Ορθοδοξία. Κάποιος χότζας έλεγε στο μητροπολίτη: «Ο ένας μου γιος πάει στο τζαμί, ο δεύτερος συχνάζει στην εκκλησία κι ο τρίτος δεν πάει πουθενά». Ένας δάσκαλος μιλώντας για το θέμα αναφέρει: «Σαν μωαμεθανός δεν είχα διαβάσει ποτέ το Κοράνι, δεν γνώριζα τις μωαμεθανικές δοξασίες, δεν ήξερα καν πώς να προσευχηθώ».

«Πρέπει να γίνει αντιληπτόν ότι η Ορθόδοξη ‘Εκκλησία είναι βασικός πυλώνας της εθνικής μας ταυτότητας. Στο παρελθόν είχαμε δεχθεί εισβολές από τους ισχυρούς γείτονές μας, τους Πέρσες, τους Οθωμανούς, τους Ρώσσους. Αν δεν υπήρχε ο συνδετικός κρίκος της θρησκείας δεν θα υπήρχε ο λαός της Γεωργίας». Αυτά αναφέρει η Αλίνα Οκκοπιρίτζε, πρώην δημοσιογράφος και μεταφράστρια. Μετά από 70 χρόνια κρατικού αθεϊσμού τη σοβιετική εποχή ο Ζβιάντ Γκαμσαχούρτια, ο πρώτος Γεωργιανός πρόεδρος, θέλησε να δημιουργήσει ένα «εθνικό και Ορθόδοξο» κράτος. Ο διάδοχος του Ένβαρντ Σεβαρτνάτζε, πρώην σοβιετικός υπουργός Εξωτερικών, ενδιαφέρθηκε να ανακοινώσει την προσέλευσή του στην Ορθοδοξία, να βαπτισθεί στα 1992 παίρνοντας το όνομα Γεώργιος και να επιλέξει σαν πνευματικό του πατέρα τον Πατριάρχη Ηλία Β’, που βρίσκεται στον θρόνο από το 1977.

Αυτό το θαυμαστό γεγονός της επιστροφής των Ατζάρων σίγουρα μας χαροποιεί και μας γεμίζει με αγαλλίαση. Ανάλογο γεγονός που έλαβε χώραν τα τελευταία χρόνια, είναι η ένταξη στην Εκκλησία εκατοντάδων χιλιάδων γηγενών Μάγια στη Γουατεμάλα και το Μεξικό. «Χαρά μεγάλη γίνεται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι». Πολλώ μάλλον όταν ένας ολόκληρος λαός επιστρέφει στην Εκκλησία. Ποιο το χρέος μας; Να προσευχηθούμε, όλοι αυτοί οι αδελφοί μας που επέστρεψαν από την ακανθώδη θρησκεία του Μωάμεθ, να ζήσουν και να πολιτευθούν κατά Χριστόν πάσας τας ημέρας της ζωής αυτών. Τελικά οι θυσίες των νεομαρτύρων της Ατζαρίας δεν έγιναν εις μάτην. Από την άλλη οι προς Κύριον ικεσίες τους έπιασαν τόπο. Ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω εκτενώς.

Πηγές:
www.johnsanidopoulos.com/2013/09/a-mysterious-mass-conversion-from-islam
www.oumma.com.
www.ecmi.de/uploads/tx-lfpubdb/Working-Paper_57_En.pdf

Αναδημοσίευση από: «Ορθόδοξη Μαρτυρία», Έκδοση Παγκυπρίου Συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως «Οι Φίλοι του Αγίου Όρους», Αριθμός 103, σελ. 16-20, Άνοιξη-Καλοκαίρι 2014.

(Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=165833)

Μετά την εκλογή του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου δημοσιεύθηκε ο νέος «Καταστατικός νόμος της Εκκλησίας της Ελλάδος», όπου συμπεριλήφθηκαν νέες διατάξεις.  Ο Νέος Νόμος δημοσιεύθηκε ως  «Αναγκα-στικός Νόμος υπ’ αρ. 2170/ 1940. Περί Καταστατικού Νόμου της Εκκλησίας της Ελλάδος (Φ.Ε.Κ. 5 Α΄/4 Ιανουαρίου 1940)»[1]. Η δικτατορία του Ι. Μεταξά δεν επιθυμούσε τη σύγκληση της Ιεραρχίας και προσπάθησε να μειώσει τη σημασία της, αυξάνοντας τις δικαιοδοσίες της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, την οποία είχε υπό έλεγχο. Δεν ανέστειλε οριστικά τις τακτικές συνελεύσεις της Ιεραρχίας, απλά γίνονταν ανά 5 έτη αντί για 3 που όριζε ο προηγούμενος Καταστατικός νόμος. Η εκλογή του Αρχιεπισκόπου και των Μητροπολιτών ανατέθηκε στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο και όχι στη Σύνοδο της Ιεραρχίας που όριζε ο προηγούμενος Καταστατικός Νόμος.

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος εξέλεγε  3 υποψηφίους, από τους οποίους επελέγει τον ένα ο βασιλιάς (άρθρα 16, 18)[2]. Ακόμη έγινε επαναφορά του άρθρου Γ΄ του Νόμου Σ΄ του 1852, δηλαδή να μειώθηκε  ο αριθμός των μελών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου που ορίστηκε με το άρθρο 5, παρ. 1 να και αποτελούνταν από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και έξι (6) Μητροπολίτες (τρεις (3) της Αυτοκέφαλης και τρεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου)[3]. Για να μειωθεί η προσπάθεια και η σημασία της Συνόδου της Ιεραρχίας, αποκλήθηκε «ανωτάτη εποπτεύουσα αρχή» ενώ η Διαρκής Σύνοδος ονομάστηκε «ανωτάτη εκκλησιαστική διοικητική Αρχή». Επίσης διατηρήθηκε το μικτό σύστημα των δύο Συνόδων. Όμως η Διαρκής Σύνοδος δεν ονομάζεται «εκπρόσωπος» της Συνόδου της Ιεραρχίας, γιατί η ίδια είναι ανώτατη διοικητική αρχή, ο (συλλογικός) «πρώτος» της Εκκλησίας[4].

Με τον Καταστατικό νόμο του 1940 έχουμε την υποδούλωση της Εκκλησίας στην Πολιτεία. Είναι όμως μια νίκη της Εκκλησίας, γιατί η πανίσχυρη δικτατορική κυβέρνηση δεν τόλμησε να καταργήσει τον θεσμό της περιοδικής Συνόδου της Ιεραρχίας. Παρά, την με πλάγιο τρόπο προσπάθεια κατάργησης του. Το 1936 προσπάθησε να πείσει την τότε Διαρκή Ιερα Σύνοδο με Αρχιεπίσκοπο τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο πως ο θεσμός της Ιεραρχίας είναι αντισυνταγματικός. Υποστήριξε ότι η φράση του 2^ου  άρθρου  του Συντάγματος  «διοικείται υπό Συνόδου Αρχιερέων» και ο Συνοδικός Τόμος του 1850 αναφέρονται σε ολιγομελή Διαρκή Σύνοδο [5] και ότι «αφ’ ης ισχύει το Σύνταγμα του 1911 η όλη και πλήρης της Εκκλησίας διοίκησις προσήκει αποκλειστικώς και μόνον εις την Ιεράν Διαρκή Σύνοδον»[6]. Ο τότε Υπουργός Θρησκευμάτων προσπάθησε να πείσει την Ιερά Σύνοδο να μην συγκληθεί Ιεραρχία την 1^η Οκτωβρίου 1937. Ο Αρχιεπίσκοπος δήλωσε στη Σύνοδο ότι ο Υπουργός υποστηρίζει ότι η Σύνοδος της Ιεραρχίας, ως σώμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, είναι αντισυνταγματική.

Παρά τις πιέσεις του Υπουργού στην Ιεραρχία να καθορίσει τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των δύο Συνόδων, ώστε να καταδειχτεί ότι η διοίκηση της Εκκλησίας ανήκει στην ίδια, η Σύνοδος  συνήλθε αυτοδικαίως χωρίς την παρουσία Βασιλικού Επιτρόπου. Η συνεδρία ήταν νόμιμη μιας και αρκούσε η πρόσκληση του Βασιλικού Επιτρόπου. Στις 28 Οκτωβρίου 1937 εμφανίστηκε και ο Βασιλικός Επίτροπος, ο οποίος δήλωσε ότι η κυβέρνηση αναγνωρίζει ως νόμιμη στην Αθήνα την παρουσία της Ιεραρχίας.  Όμως, επανέλαβε τη θέση του ότι το Σύνταγμα εμπιστεύεται την διοίκηση της Εκκλησίας στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο. Συνεπώς, η Ιεραρχία δεν αναγνωρίζεται από το Σύνταγμα ως σώμα διοικητικό. Ο Αρχιεπίσκοπος βρήκε λύση στο Συνταγματικό πρόβλημα. Όρισε τη Σύνοδο της Ιεραρχίας ως ανώτατο Βουλευτικό σώμα της Εκκλησίας και αναγνώρισε τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, ως μόνη διοικητική αρχή της Εκκλησίας. Αργότερα, επί Αρχιεπισκοπίας Χρυσάνθου, πριν συνταχθεί  ο  Καταστατικός Νόμος, στις 6 Ιουλίου 1939, ο Βασιλικός Επίτροπος Δ. Πετρακάκος υποστήριξε στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο την πρόταση να συγκαλείται η Ιεραρχία εκτάκτως μόνο  για διορθόδοξα θέματα ή σχέσεις με τους ετεροδόξους. Προτάθηκε επίσης, η διοίκηση της Εκκλησίας να περιέλθει στη Διαρκή Διοικούσα Σύνοδο, όπου θα καταστεί «Ανώτατον Διοικητικόν Σώμα» της Εκκλησίας της Ελλάδος[7]. Στο τέλος, επικράτησε στον Καταστατικό Νόμο η καθιέρωση τακτικής σύγκλισης της Ιεραρχίας ανά πέντε έτη. Η σχέση των δύο Συνόδων καθορίστηκε μ΄ ένα σχήμα παραπλήσιο με αυτό που πρότεινε ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, δηλαδή τη Σύνοδο της Ιεραρχίας, ως Ανωτάτου Βουλευτικού Σώματος και με τον Καταστατικό Νόμο 1940 ως ανώτατη εποπτεύουσα αρχή[8].

(Συνεχίζεται)

[1] Το κείμενο του Καταστατικού Χάρτη βλ. και  Τζωρτζάτου Β., Η καταστατική, ό.π., σσ. 229-267.

[2] Βλ. Τζωρτζάτου Β., Η καταστατική ό.π., σσ. 242-246.

[3] Βλ. Τζωρτζάτου Β., Η καταστατική ό.π., σ. 231.

[4] Βλ. Τζωρτζάτου Β., Η καταστατική ό.π. σσ. 229-230.

[5]Βλ. Μαρίνου Αν., Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας, Αθήνα 1984, σ. 27 κ.ε. Ανδρούτσου Χρ., Δογματική της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, σ. 287.

[6] Στράγκα Θ., Κάτοπτρον ό.π., σσ. 231-234.

[7] Βλ. Στράγκα Θ., Κάτοπτρον ό.π., σσ. 246-247.

[8] Βλ. Τσαγκάρη Αγγελικής, Η ιστορία ό.π., σσ. 304-305.

%lalalaahagagfagaaaepepnagha%

O Γιώργος Ναούμ, ειδικός παθολόγος, τ. πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ιεροψαλτών Ελλάδας και Πρωτοψάλτης του ιερού ναοί αγ. Ελευθερίου Γκύζη μιλάει για την έρευνά του στους ψάλτες σύμφωνα με την οποία η ψαλτική τέχνη και συγκεκριμένα η ιεροψαλτική επί του αναλογίου αυξάνει το προσδόκιμο ζωής τουλάχιστον κατά 4 έτη. Η έρευνα έγινε σε δείγμα 4.000 ανδρών σε όλη την χώρα διαπιστώθηκε ότι όσοι ψάλλουν βυζαντινούς ύμνους ζουν περισσότερο.

Όπως τόνισε ο καταξιωμένος ιατρός και πρωτοψάλτης η βυζαντινή μουσική πρέπει να είναι ενσώματη, να βιώνεται από τον ψάλτη. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας που παρουσιάστηκαν στην Α’ Ημερίδα με τίτλο «Ελληνική Μουσική Παράδοση και 21ος αιώνας» που διοργάνωσε η Ομοσπονδία Συλλόγων Ιεροψαλτών Ελλάδος, «Τα ηχητικά κύματα της βυζαντινής μουσικής ταιριάζουν απόλυτα με την αρμονική των κυττάρων μας. Ο τρόπος άσκησης των διαφραγμάτων για να μπορέσει ο ψάλτης να ψάλλει 3 και 4 ώρες σημαίνει καλύτερες αναπνοές, καλύτερη μάλαξη των διαφραγμάτων των σπλάχνων, καλύτερη άσκηση του φρενικού νεύρου».

Για την εισήγηση του Γ. Ναούμ με θέμα το προσδόκιμο ζωής των ψαλτών βλέπε εδώ