Today the Church celebrates and honours the sacred memory of Saint Alexandros, the Archbishop of Constantinople. Saint Alexandros lived at the time of the first Christian emperor, Constantine the Great. He was one of the Fathers of the 1^st Ecumenical Synod which, in 325, in Nicaea, condemned the Arian heresy. The Archbishop of Constantinople at that time was Saint Mitrofanis, but, since he was very old and sick he was represented at the synod by Alexandros, who was still a priest. It was often the case that, for a variety of reasons, bishops were represented at synods by priests.

Saint Alexandros really was a bishop of the Church who was promoted by God. After the synod and the condemnation of Arius, and angel of the Lord appeared to the aged Archbishop Mitrofanis and revealed the will of God to him. First he confirmed that Alexandros had been his worthy representative at the synod and then told him that the latter would be his successor on the archiepiscopal throne This became generally known, and indeed, in a little while, after Mitrofanis had fallen asleep in the Lord, Alexandros was elected and succeeded him on the archiepiscopal throne. God knows his people and calls them at the proper time.

The first Ecumenical Synod condemned the heresy of Arius, but the turbulence in the Church had not subsided. And to this day it still hasn’t.  The Arian heresy is the root of all heresies, some of which still trouble the Church today. Such as, for example the heresies of Millennialism  or the Jehovah’s Witnesses. Like Arius, Millennialists deny the divinity of Christ; Arius said of Christ: “There was a time when He was not”, meaning that He came later, that He is a creation. This is what the Millennialists say, too. [Even Islam, which, when it first appeared was considered a Christian heresy, holds this view in a more extreme form].

It was not only at the synod, that Saint Alexandros opposed the heresy, but also later, as Archbishop of Constantinople. Constantine the Great’s successor was of an Arian frame of mind and the Orthodox bishops now had to confront not merely the heresy, but also the political authority, which sympathized with and assisted the heresy. It was not only in the ancient persecutions that the Church found itself in opposition to state power, but also in the Christian states themselves. Often enough, the erroneous notions of the leaders of the state or their political interests brought them into conflict with the faith and order of the Church.

The son of Constantine the Great, also called Constantine, was heir to the throne and a supporter of Arianism. After the synod, Arius pretended to be Orthodox and asked to be in communion with the canonical bishops of the Church. Through his hypocrisy and with the support of the emperor, Areios brought pressure to bear on the bishops. But there was no way that Saint Alexandros would agree to receive him into ecclesiastical communion, that is to concelebrate with him. In such difficult circumstances, the criterion is the Liturgy and Holy Communion. We can have collaboration and social relations with heretics, but never celebrate and take communion with them.

Arius met an ill fate in the years when Saint Alexandros was Archbishop of Constantinople. He departed, but the evil he brought upon the Church remained and to this day nourishes every heresy. Being a man, Saint Alexander also departed, but left the Church an icon of what a saint of God should be, a defender of Orthodoxy and guardian of the Apostolic traditions. Both at the synod, as representative of the venerable Archbishop Mitrofanis and also after the synod, he was a faithful guardian and defender of the decisions of the synod and of the tradition and legacy of the apostles. Amen.

Source: Metropolitan Dionysios of Kozani, Εικόνες έμψυχοι, Apostoliki Diakonia, pp. 430-432.

Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής (1888-1970).

Στον Πειραιά μία Πατμία, η Νίκη Τραχανίδου, το γένος Γαμπιεράκη, είχε ακούσει για την αγιότητα του [του αγίου Αμφιλοχίου Μακρή] και είχε προμηθευθεί λάδι από την κανδήλα π’ άναβε στον τάφο του Γέροντα και με ευλάβεια το φύλαγε στο εικονοστάσι της.

Αυτή συνήθιζε να κάμνη συγκέντρωση ωρισμένων ευλαβών γυναικών στο σπίτι της και να διαβάζουν θρησκευτικά βιβλία και να ψάλλουν την παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο.

Μία από αυτές τις κυρίες, η κ. Ελένη Σακαλή κάτοικος Κερατσινίου, στο πέλμα της είχε όγκο και οι γιατροί της συνέστησαν εγχείρηση, διότι διαφορετικά ο όγκος θα επάθαινε εξαλλαγή και θα κινδύνευε να χάση το πόδι της.

Η Πατμία της έδωσε το φάρμακο, το λάδι του Γέροντα, και ψάλλοντας το απολυτίκιο* -άλειψε τον όγκον που σε λίγες μέρες υπεχώρησε. Ξαναπήγε στους γιατρούς και αυτοί δεν πίστευαν πως διελύθη ο όγκος. Εβεβαίωναν ότι πράγματι κάποιο θαύμα έγινε.

Και τότε ομολόγησε πως εθεραπεύθη με το λάδι ενός αγιασμένου ανθρώπου, του Γέροντα Αμφιλοχίου. Ολίγες ημέρες μετά την θεραπεία βλέπει στον ύπνο της τον Γέροντα και της λέγει:

«Εγώ σε βοήθησα και έγινες καλά. Τώρα πρέπει να πας στην Πάτμο όπου ευρίσκομαι και να με ευχαριστήσης και να πεις ότι είμαι άγιος, γιατί δεν πιστεύουν στην αγιότητά μου».

Η αδελφή Ευφροσύνη με εβεβαίωσε ότι όταν πήγε να ασπασθή τον τάφο του Γέροντα, ησθάνθη τέτοια ευωδία, ώστε στην συνείδησή της στέκει σαν ένας πατερικός άγιος, ο οποίος πράγματι έχει αγιάσει.

* Απολυτίκιο αγίου Αμφιλοχίου Μακρή

Νεκταρίου τον Φίλον και Πατμίων το καύχημα δεύτε πάντες, τιμήσωμεν, ορφανών τον προστάτην, μοναζόντων το στήριγμα. Αμφιλόχιε όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ υπέρ των ψυχών ημών.

Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Παύλου Νικηταρά, «Ο Γέροντας Αμφιλόχιος» έκδοση Ιερού Κελλίου Αγίων Θεοδώρων, Άγιον Όρος.

Είναι γνωστό πως δεν είναι ο κόσμος μας «αγγελικά πλασμένος». Πάθη, έχθρες, υποκρισίες και ιδιοτέλειες μαστίζουν, πράγματι, την κοινωνία. Όμως δεν είναι μόνο το κακό που υπάρχει. Κάποιοι «ανύπαρκτοι», άγνωστοι, άσημοι και αδύνατοι είναι το «άλας της γης» που νοστιμίζουν τον κόσμο μας και τον διατηρούν στη ζωή.

Αυτοί οι λίγοι δεν αποστασιοποιούν τον εαυτό τους από τους πολλούς και αμαρτωλούς, αλλά τον κατατάσσουν πιο κάτω από αυτούς, γιατί ένιωσαν την αγάπη του ουράνιου Πατέρα και έγιναν ελεήμονες, σύμφωνα με το λόγο του Αγίου Συμεώνος του Νέου Θεολόγου «Πρέπει, χωρίς άλλο, εκείνος που έτυχε το έλεος του Θεού να είναι ελεήμων».

Η πρώτη έκφραση της «ελεήμονος καρδίας» είναι να δεχτείς την αδυναμία, την αμαρτία του άλλου ως δική σου. Γι’ αυτό και δεν μπορείς να κατακρίνεις· απεναντίας τού βρίσκεις ελαφρυντικά όπως ο Κύριός του που «ουκ ήλθεν ίνα κρίνει τον κόσμον αλλά ίνα σώσει τον κόσμον».

Στη συνέχεια, προσεύχεσαι γι’ αυτόν όχι ως έχων υπεροχή αλλά ως ένα με αυτόν. Πονώντας τον ως ομοιοπαθής κι ως αδελφός. Λέχθηκε ότι «το να προσεύχεσαι για τον άλλο σημαίνει να χύνεις αίμα». Τότε η προσευχή ταράσσει τον ουρανό κι ο άνθρωπος ανασταίνεται.

Κι ακόμα, αν χρειαστεί να κάνεις κάτι, δεν περιμένεις να σου το ζητήσει, αλλά, χωρίς να παραβιάζεις την ελευθερία του, το κάνεις «αντ’ αυτού».

Θα μπορούσε να λεχθεί, διαβάζοντας κανείς τα πιο πάνω, ότι για να αγαπά κανείς μ’ αυτόν τον τρόπο, θα πρέπει να’ ναι άγιος. Πράγματι! Αλλά δεν είπε ο Χριστός «άγιοι γίνεσθε»; Δεν είναι για όλους το Ευαγγέλιό Του; Κι αν δεν ζούμε κατά πώς είπε, δεν θα πρέπει να το συνειδητοποιούμε και να μην δικαιολογούμαστε, παρά να προσπαθήσουμε;

Παραπονιόμαστε για το κακό που υπάρχει στον κόσμο, ξεχνώντας πως κι εμείς είμαστε μέσα σ’ αυτόν και τον αποτελούμε. Είναι αυτονόητο πως δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον εαυτό μας, όχι τόσο για να γίνει καλύτερος ο κόσμος εξαιτίας μας όσο για να δούμε τη ζωή μέσα από την ομορφιά του κόσμου του Θεού.

Περνούν τα χρόνια, κι εμείς ανυποψίαστοι για τις ευκαιρίες που χάνουμε, όπως και για το ότι δεν επαναλαμβάνεται η δυνατότητα για ζωή. Δεν είναι κρίμα ν’ ασχολούμαστε με το μη επαναλαμβανόμενο παρελθόν ή το ανύπαρκτο μέλλον; Δεν θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να βλέπουμε στο βάθος τον εαυτό μας, αναπτύσσοντας τα θετικά και μειώνοντας τ’ αρνητικά;

Ασφαλώς την αλλαγή στον τρόπο σκέψεως μας δεν την φέρνουν οι «καλές και εποικοδομητικές σκέψεις» – αν και αυτές έχουν τη σημασία τους- αλλά η Χάρη του Θεού, που έρχεται στους «ταπεινούς τη καρδία», σε όσους δεν νομίζουν πως είναι κάτι σημαντικό στον κόσμο. Γιατί αυτοί είναι οι άνθρωποι που μετανοούν και γίνονται όντως τέκνα Θεού, άλας και φως για τον κόσμο.

Πηγή: isagiastriados.com

Για την ακολουθία πατήστε εδώ

Ο πιο συνηθισμένος τρόπος που οδηγεί στον Θεό, για μας τους αμαρτωλούς που απομακρυνθήκαμε απ’ Αυτόν «εις χώραν μακράν», είναι ο δρόμος της συντριβής και των δακρύων.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Υλικά
1 χταπόδι περίπου
1 κιλό, καθαρισμένο και κομμένο σε μέτρια κομμάτια (περίπου 3 – 4 εκ.)
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι, σε ψιλά καρέ
2 πιπεριές Φλωρίνης από βαζάκι, ξεπλυμένες, καλά στραγγισμένες, σε μέτρια καρέ
300 γρ. μανιτάρια λευκά, καλά σκουπισμένα με νοτισμένη πετσέτα, κομμένα στα 2 ή στα 4, ανάλογα με το μέγεθός τους
1 σκελίδα σκόρδου, ψιλοκομμένη
2 καρότα, σε λεπτές ροδέλες
1/2 μάτσο μαϊντανός, χοντροκομμένος (χωρίς τα χοντρά κοτσάνια)
1 κουτ. γλυκού φρέσκο τζίντζερ, τριμμένο, ή 1/2 κουτ. γλυκού τζίντζερ σε σκόνη
200 γρ. ολόκληρα ντοματάκια κονσέρβας, πολτοποιημένα στο μούλτι
1/2 κουτ. γλυκού γλυκιά ή καυτερή πάπρικα σε σκόνη
60 ml ελαιόλαδο
αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι

Διαδικασία
Σε μια φαρδιά κατσαρόλα βάζουμε το χταπόδι μαζί με τα καρότα και μαγειρεύουμε σε χαμηλή φωτιά, με σκεπασμένη την κατσαρόλα, για περίπου 45 λεπτά – 1 ώρα, μέχρι να μαλακώσει το χταπόδι. Δεν θα χρειαστούν άλλα υγρά, διότι το χταπόδι θα βγάλει τα δικά του. παρ’ όλα αυτά ελέγχουμε και, αν χρειαστεί, προσθέτουμε λίγο ζεστό νερό. Παράλληλα, σε μια μέτρια κατσαρόλα σοτάρουμε στο ελαιόλαδο σε μέτρια προς δυνατή φωτιά το κρεμμύδι, το σκόρδο, τα μανιτάρια για 2 – 3 λεπτά, μέχρι να μαλακώσουν ελαφρώς. Προσθέτουμε το τζίντζερ, την ντομάτα, αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι και την πάπρικα, ανακατεύουμε για 1 – 2 λεπτά και ρίχνουμε τη σάλτσα στην κατσαρόλα με το χταπόδι. Μαγειρεύουμε για άλλα 20 λεπτά ή μέχρι να μαλακώσει εντελώς το χταπόδι και να πήξει η σάλτσα. Τα τελευταία 5 λεπτά προσθέτουμε την πιπεριά Φλωρίνης. Αποσύρουμε, σκορπίζουμε το μαϊντανό και σερβίρουμε.

Σερβίρουμε το φαγητό με ένα λευκό πιλάφι ή, αν θέλουμε, με φάβα από ξερά μπιζέλια που φτιάχνουμε ως εξής:

Βράζουμε 300 γρ. ξερά μπιζέλια σε 1 λίτρο νερό με 1 δαφνόφυλλο και 1 ολόκληρο ξερό κρεμμύδι για περίπου 40 λεπτά ή μέχρι να πιουν τα υγρά και να μαλακώσουν -σχεδόν να λιώσουν- τα μπιζέλια (ξαφρίζουμε τα πρώτα 10 λεπτά). Λιώνουμε τη φάβα (χωρίς το κρεμμύδι) με το ραβδομπλέντερ ή στο μπλέντερ, προσθέτοντας 100 ml λάδι, χυμό από 1/2 λεμόνι και αλατοπίπερο.

Πηγή: gastronomos.gr

Examine yourself.

See who you are.

Get to know your nature, that is that the body’s mortal, but your soul’s immortal.

Don’t ask for superiority, but rather that you can recognize the equality of nature and can love, that you should be equal to those who seem in some way to be inferior to you.

Saint Basil the Great

Χιλιάδες ευλαβείς Ορθόδοξοι πιστοί προσήλθαν για μία ακόμη φορά στις Ιερές Μονές της Παναγίας Παρηγορήτισσας στο Μόντρεαλ, στις 22 και 23 Αυγούστου και του Αγ. Κοσμά του Αιτωλού στο Τορόντο, στις 23 και 24 Αυγούστου.

Οπως αναφέρει ανακοίνωση της Μητρόπολης, κατά την παράδοση, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τορόντο κ. Σωτήριος προεξήρχε στον Μ. Εσπερινό και στη Θεία Λειτουργία σε κάθε Μοναστήρι αντίστοιχα, ταξιδεύοντας στο Μόντρεαλ και βόρεια του Τορόντο για να συμπροσευχηθεί με τους συγκεντρωμένους πιστούς και να κηρύξει το Θείο Λόγο.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής (OCA) κ. Ειρηναίος συλλειτούργησε στην Παναγία Παρηγορήτισσα, ενώ ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κ. Μητροφάνης συλλειτούργησε στο Μοναστήρι του Πατροκοσμά.

Χιλιάδες συγκεντρώθηκαν για τις Ιερές Ακολουθίες που τελέστηκαν σύμφωνα με το αγιορείτικο τυπικό.
Τη Θεία Κοινωνία μετέδωσαν ο Μητροπολίτης, οι Επίσκοποι και οι Ιερείς. Προσήλθαν κατά εκατοντάδες οι πιστοί να μεταλάβουν τα Άχραντα Μυστήρια.
Οι ομιλίες προκάλεσαν πνευματική ανάταση. Η βυζαντινή ψαλμωδία ήταν κατανυκτική. Η συμμετοχή των πιστών συνέδεσε όλους σαν μια ευλογημένη κατά Χριστόν οικογένεια. Αρκετοί ευλαβείς Ιερείς έλαβαν μέρος. Πολλοί προσήλθαν με προσκυνητές από τις ενορίες τους.

Η Οσιωτάτη Καθηγουμένη της Ι.Μ. Παναγίας Παρηγορήτισσας Γερόντισσα Θέκλα και η Οσιωτάτη Καθηγουμένη της Ι.Μ. Πατροκοσμά Γερόντισσα Αλεξία, μαζί με τις Αδελφότητές τους οργάνωσαν τα πάντα θαυμάσια. Μετά τις Ιερές Ακολουθίες προσφέρθηκαν κεράσματα και παρετέθησαν επίσημες τράπεζες, σύμφωνα με την μοναχική παράδοση.
Το γραφικό και φυσικό περιβάλλον και η μεγαλοπρέπεια των μοναστηριών μας προσελκύει τους ευσεβείς πιστούς να τα επισκέπτοναι συχνά. Ιδιαίτερα στις πανηγύρεις τους.
Οι φετινές πανηγύρεις ήταν πραγματικά εξαιρετικές. Η Ιερά Μητρόπολη εκφράζει την ευγνωμοσύνη της στις Γερόντισσες Θέκλα και Αλεξία, στις Αδελφές και σε όλους τους εθελοντές για την άρτια οργάνωση των πανηγύρεων.

Πάνω απ’ όλα, δοξάζουμε και τιμούμε τον Τρισάγιο Θεό που ευλόγησε τον Καναδά με αυτές τις πνευματικές οάσεις: τις Ιερές Μονές της Παναγίας Παρηγορήτισσας και του Πατροκοσμά.

Πηγή: vimaorthodoxias.gr

Αγαπητοί μου αναγνώστες, πλησιάζουμε σιγά-σιγά προς το τέλος όχι μόνο του Καλοκαιριού, αλλά ενός ακόμη Εκκλησιαστικού έτους. Επομένως και το άρθρο μας, είναι το προτελευταίο, για την φετινή χρονιά, η οποία ομολογουμένως, αν θέλαμε να κάνουμε πρόχειρα έναν πνευματικό απολογισμό, ήταν αρκετά καρποφόρα και πλούσια σε πνευματικές εμπειρίες. Όταν μάλιστα αναλογιστεί κανείς, ότι εντός αυτής, αξιωθήκαμε να συμπληρώσουμε έναν χρόνον, από την στιγμή που αναλάβαμε με τη χειροθεσία μας, την ευθύνη της πνευματικής πατρότητας, για όσους αδελφούς κατέφυγαν ως ώρας στο πετραχήλι μας, αντιλαμβάνεστε ότι ζούμε για εμάς πρωτόγνωρες εμπειρίες.

Εννοείται ότι δεν μπορούμε να πούμε τίποτα, για το περιεχόμενο αυτών των εξομολογήσεων, δεσμευόμαστε απόλυτα από το απόρρητο του μυστηρίου. Αυτό που μπορούμε όμως να αναφέρουμε και θα είναι το θέμα του σημερινού άρθρου μας, είναι η έκπληξη που έχουμε δοκιμάσει σε μερικές περιπτώσεις, όταν διαπιστώνουμε οι όροι να αντιστρέφονται! Αντί να είμαστε αυτοί που υποτίθεται θα οικοδομήσουμε, θα διδάξουμε, θα ποιμαίνουμε, θα εμπνεύσουμε και θα κατευθύνουμε τον εξομολογούμενο στο δρόμο και στο θέλημα Του Θεού, βλέπουμε ότι συμβαίνει το αντίθετο…! Είναι κάποιοι αδελφοί, ίσως μετρημένοι στα δάκτυλα, αλλά υπαρκτοί, που υποκλινόμαστε στην πορεία της ζωής τους, στον προσωπικό τους αγώνα και το μεγαλείο της ψυχής τους, που όχι μόνο μας εμπνέει, αλλά και μας ελέγχει προσωπικά ταυτόχρονα. Διαπιστώνουμε σε απόλυτο βαθμό την ανεπάρκεια μας! Θα θέλαμε να βγάλουμε το πετραχήλι μας πραγματικά και να αλλάξουμε θέση, να το φορέσουμε σε αυτούς……! Αισθανόμαστε ότι πραγματικά αυτοί, είναι πιο άξιοι να το φορούν, από ότι εμείς! Αυτή την αίσθηση αποκομίζουμε από τέτοιους ανθρώπους και γνωρίζουμε καλά ότι δεν είμαστε μόνο εμείς (από την μεριά των πνευματικών) που το λέμε και το αισθανόμαστε αυτό….!

Σίγουρα λοιπόν η σχέση, μεταξύ πνευματικού και εξομολογούμενου είναι αμφίδρομη και μια σχέση που πάντα έχει μία «τριαδική σταθερή», τη σχέση μας με τον Χριστό και το σώμα Του, την Εκκλησία. Αυτό είναι ο σκοπός μας και η πεμπτουσία του μυστηρίου, η κοινωνία μας μαζί Του, που σημαίνει πορεία σωτηρίας και όχι η προβολή του δικού μας προσώπου και η ουσιαστική αντικατάστασή Του Κυρίου (Γεροντισμός). Όταν όμως διαπιστώνουμε και μερικά χαρίσματα και αρετές σε μερικούς εξομολογούμενους, πραγματικά υποκλινόμαστε και μένουμε εκστατικοί…..!

Είμαστε σίγουροι ότι πολλοί αναγνώστες, που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, θα αναρωτιούνται ποια είναι αυτά τα στοιχεία που κάνουν μερικούς εξομολογούμενους τόσο ξεχωριστούς. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε με σχολαστικό τρόπο, να τα αναλύσουμε και να υποδείξουμε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία, γιατί θα αδικήσουμε όλη την εικόνα αυτού που νοιώθει κανείς, όταν συναντήσει τέτοιους ανθρώπους. Θα προσπαθήσουμε όμως παρ’ όλα, να αναφέρουμε, έστω και κατόπιν οικονομίας, μερικά, για να γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι και να απαντήσουμε στην εύλογη απορία που γεννιέται από πολλούς:

α) Συντριβή-Δάκρυα μετανοίας: Δεν μιλάμε για δάκρυα από εγωισμό, συναισθηματικά , κατάθλιψης ή απλά μιας επιφανειακής μεταμέλειας. Μιλάμε για τα δάκρυα εκείνα που είναι δωρεά Του Θεού και σβήνουν κυριολεκτικά τα πάθη και τις αμαρτίες, χωρίς ο εξομολογούμενος σχεδόν να αρθρώσει λέξη! Σαν τον Τελώνη της παραβολής, που δεν ήθελε καν να αντικρίσει τον ουρανό και έπιπτε το στήθος τους, έτσι υπάρχουν και άνθρωποι που πραγματικά μετανοούν με τα καθαρτικά αυτά δάκρυα, που έχουν δοθεί άνωθεν και είναι μακάριοι όσοι τα έχουν αποκτήσει.

β) Συναίσθηση της αμαρτωλότητος χωρίς προσπάθεια δικαιολογίας: Όταν υπάρχουν τέτοιοι εξομολογούμενοι, πραγματικά απολαμβάνουμε το μυστήριο. Άνθρωποι που αναλαμβάνουν την απόλυτη ευθύνη των πράξεών τους, έναντι Του Θεού, του Συνανθρώπου και του ίδιου τους του εαυτού, χωρίς να μασούν τα λόγια τους, να παρουσιάζουν ελαφρυντικά ή δικαιολογίες. Απόλυτα κατασταλαγμένοι για τις αστοχία τους, αλλά και με απόλυτη εμπιστοσύνη, στην φιλανθρωπία και το έλεος Του Θεού.

γ) Αντικειμενικές δυσκολίες που αναπληρώνονται με αρετές: Υπάρχουν πολλοί αδελφοί εξομολογούμενοι, που έχουν κάποιες ανθρωπίνως αντικειμενικές δυσκολίες. Κάποια αναπηρία, κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας, κάποια χηρεία, ορφάνια, παιδιά με ειδικές ικανότητες, πολυτεκνία, οικονομική καταστροφή, φτώχεια, εις βάρους τους συκοφαντίες και αδικίες κ.α., που θα περίμενε κανείς, ότι έχουν όλο «το δίκιο» να μη προσεύχονται, να αισθάνονται αδικημένοι ή εγκαταλειμμένοι και να «γκρινιάζουν» πνευματικά. Όμως διαπιστώνουμε με έκπληξη πως όχι μόνο δε συμβαίνουν αυτά, αλλά καυχώνται και δοξολογούν τον Θεό για ότι τους συμβαίνει…! Προσεύχονται και διακονούν τον συνάνθρωπο περισσότερο και μάλιστα σε βαθμό πολύ περισσότερο, από άλλους ανθρώπους που δεν έχουν τις ίδιες δυσκολίες και δοκιμασίες.

δ) Βαθειά ταπείνωση: Οι άνθρωποι που πραγματικά υλοποιούν τον μακαρισμό του Κυρίου μας: «…μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ματθ. 5,3. Το παραθέτουμε και σε μετάφραση «Μακάριοι (ευτυχισμένοι) είναι όσοι έχουν ταπεινό φρόνημα και μικρή ιδέα για τον εαυτό τους, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών». Είναι η βάση που κτίζονται όλα τα παραπάνω στοιχεία και οικοδομούνται όλες οι αρετές.

και ε) Θείος έρωτας: Αφήσαμε στο τέλος τους ανθρώπους, που κάνουν πνευματική ζωή, όχι γιατί φοβούνται μη πάνε στη κόλαση, ούτε περιμένοντας μισθό για να πάνε στον παράδεισο, αλλά από πραγματική αγάπη, αυτό που οι Θεοφόροι Πατέρες ονομάζουν «Θείον έρωτα» προς το πρόσωπο Του Χριστού. Ο Χριστός, είναι πραγματικά ο Νυμφίος της ψυχής τους και κάθε πτώση και αμαρτίας τους, εκλαμβάνεται σαν μια προσωπική αθέτηση αυτής της βαθειάς σχέσης και κοινωνίας. Είναι γι αυτούς μια στιγμή απιστίας-προδοσίας, με την έννοια της μοιχείας σε έναν γάμο. Τόσο βαθειά αίσθηση της σχέσης έχουν και τα υψηλά και ευαίσθητα αισθητήρια, της αίσθησης των κλονισμών και συνεπειών που φέρνει η αμαρτία.

Με όλα τα παραπάνω, αγαπητοί μας αναγνώστες, προσπαθήσαμε να δώσουμε έστω και αμυδρώς, μία εικόνα για τους ανθρώπους αυτούς που αξιωθήκαμε να ζήσουμε κάτω από το πετραχήλι μας και θέλαμε στο βαθμό που μας επιτρέπεται να σας κάνουμε κοινωνούς και εσάς. Ευχόμαστε όλοι μας, να είμαστε η ανάλογη ευχάριστη έκπληξη, για τον πνευματικό που επιλέξαμε να μας συνοδεύει στη πνευματική μας ζωή, προς την Βασιλεία των Ουρανών! Αμήν!

Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα Κιβωτός της Ορθοδοξίας.

Η Εκκλησία δεν επιμένει πάντοτε στην ακρίβεια, αλλά προχωρεί και στην οικονομία. Οι διάφορες τοποθετήσεις, που θεωρήθηκαν αποδεκτές από την Εκκλησία απέναντι στα υλικά αγαθά, μπορούν τυπολογικά να συνοψισθούν στις ακόλουθες: α) Ακτημοσύνη, β) κοινοκτημοσύνη, γ) κοινοχρησία και δ) διαχειριστική χρήση ιδιοκτησίας [26]. Αναμφίβολα η εκούσια ακτημοσύνη διασφαλίζει περισσότερο τον πιστό από την δέσμευση στα υλικά αγαθά. Εδώ έχουμε την ακρίβεια. Δεύτερη έρχεται η κοινοκτημοσύνη. Αυτή λειτούργησε για κάποιο χρονικό διάστημα στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων και διατηρείται θεσμικά στο μοναστικό κοινόβιο. Η κοινοκτημοσύνη αισθητοποιεί στο επίπεδο της προσωπικής και της κοινωνικής ζωής των πιστών τον σκοπό της θείας ενανθρωπήσεως και την αλήθεια του Τριαδικού δόγματος [27]. Σχετική με την κοινοκτημοσύνη είναι η κοινοχρησία. Ενώ όμως στην κοινοκτημοσύνη δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία, στην κοινοχρησία υπάρχει, αλλά προσφέρεται σε κοινή χρήση. Τέλος στην διαχειριστική χρήση της ιδιοκτησίας γίνεται αποδεκτή η ύπαρξή της για την αυτάρκεια του πιστού και την βοήθεια των ενδεών. Γίνεται όμως φανερό ότι εδώ ο κίνδυνος της εξαρτήσεως από την περιουσία, όπως και της εγωκεντρικής χρήσεώς της, είναι πολύ σοβαρός. Παραταύτα η καθιερωμένη πρακτική των Χριστιανών διακρίνεται περισσότερο για την εγωκεντρική και απολαυστική χρήση της ιδιοκτησίας, ενώ η κοινοκτημοσύνη και η κοινοχρησία περιορίζονται στο στενό πλαίσιο του οικογενειακού περιβάλλοντος, και μάλιστα όχι πάντοτε και ούτε για απεριόριστο χρόνο.

Ο άνθρωπος κατά την χριστιανική διδασκαλία είναι οικονόμος και όχι κύριος των αγαθών που βρίσκονται στην διάθεσή του. Η ιδιοκτησία, που αποτελεί φαινόμενο πλεονεξίας, δεν προκαλεί μόνο ηθικά αλλά και κοινωνικά προβλήματα. Άλλωστε ο θεσμός της ιδιοκτησίας δεν αφορά ουσιαστικά τις σχέσεις των ανθρώπων με τα πράγματα, αλλά τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους σε συνάρτηση με τα πράγματα. Η ιδιοκτησία, όπως και η γλώσσα, είναι νοητή μόνο στο πλαίσιο της κοινωνικής ζωής. Δεν μπορεί να υπάρξει ιδιοκτησία, όπως δεν μπορεί να υπάρξει και γλώσσα, ενός μεμονωμένου ατόμου. Η ιδιοκτησία χωρίζοντας το «εμόν» από το «σον» ψυχραίνει τις ανθρώπινες σχέσεις και γίνεται αιτία διαιρέσεων και αντιθέσεων [28]. Ταυτόχρονα όμως εξασφαλίζει κάποια ατομική ελευθερία μέσα στην ατελή ανθρώπινη κοινωνία. Η ελευθερία αυτή, που συνδέεται με την φιλαυτία, είναι μια μορφή δουλείας στα πράγματα του κόσμου. Η αληθινή ελευθερία προσεγγίζεται με την εκούσια ακτημοσύνη. Γι’ αυτό η εν Χριστώ τελείωση συνδέεται με την αποταγή κάθε μορφής ιδιοκτησίας.

Όταν η ιδιοκτησία υπερκαλύπτει τις ανάγκες του ανθρώπου και κατέχεται ως ακοινώνητος πλούτος, συνεπάγεται κινδύνους, που δύσκολα μπορεί να αντιμετωπίσει ο πιστός [29]. Η αγάπη που αποτελεί την πεμπτουσία της χριστιανικής ζωής δαπανά τον πλούτο. Και όποιος αγαπά τον πλησίον του είναι φυσικό να μη διατηρεί πλούτη για τον εαυτό του [30], αλλά να τα διαθέτει για να καλύπτει τις ανάγκες εκείνου. Τέλος όχι μόνο η διατήρηση αλλά και η επιθυμία του πλούτου δημιουργεί στον άνθρωπο ηθικά και πνευματικά προβλήματα. Η επιθυμία αυτή δεν αφήνει τον άνθρωπο να ζήσει και να καρποφορήσει στην πίστη [31], αλλά τον οδηγεί σε πνευματική στειρότητα. Γι’ αυτό ο πιστός πρέπει να αρκείται στα απαραίτητα για τις βασικές ανάγκες του [32]. Όσα δεν είναι απαραίτητα είναι περιττά [33]. Εξάλλου οι πλούσιοι προτρέπονται να μην υπερηφανεύονται ούτε να στηρίζονται στον πλούτο τους, αλλά να έχουν εμπιστοσύνη στον Θεό [34]. Άλλωστε, όπως παρατηρεί ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, πλούσιος δεν είναι όποιος κατέχει, αλλά όποιος μεταδίδει, «και η μετάδοσις τον μακάριον, ουχ η κτήσις δείκνυσιν»[35].

Ο πλούτος και η πολυτέλεια καλλιεργούν την έπαρση, ενώ η φτώχεια και η απλότητα την ταπείνωση. Τέλος η φτώχεια ως εκούσια προσωπική επιλογή αυξάνει την ελευθερία και τον πνευματικό πλούτο [36]. Στην περίπτωση αυτήν, όπως παρατηρεί ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος, όσο ο άνθρωπος στερείται τα αγαθά, τόσο το έλεος του Θεού τον συνοδεύει και τον στηρίζει η θεία φιλανθρωπία [37]. Η εκούσια αυτή φτώχεια ανυψώνει τον άνθρωπο πνευματικά και τον καθιστά μιμητή του Χριστού. Όταν όμως η φτώχεια είναι ακούσια και δεν αντιμετωπίζεται με υπομονή αλλά με μεμψιμοιρία, μπορεί να καταστρέψει τον άνθρωπο. Όπως ο πλούτος μπορεί να οδηγήσει σε αναλγησία και έπαρση, έτσι και η φτώχεια μπορεί να ωθήσει σε απόγνωση και ηθική κατάπτωση. Οι ακραίες αυτές καταστάσεις είναι πάντοτε κρίσιμες [38]. Η σωστή αντιμετώπισή τους απαιτεί ισχυρό ηθικό και πνευματικό εξοπλισμό.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

26. Αναλυτικότερα βλ. Ν. Μπουγάτσου, Το πρόβλημα του θεσμού της ιδιοκτησίας, ορθόδοξη άποψη, σ. 129 κ.ε.
27. Βλ. π.χ. Μ. Βασιλείου, Ασκητικαί διατάξεις 18,3, PG 31,1385Α.
28. Βλ. Ιω. Χρυσοστόμου, Υπόμνημα εις Πράξεις Αποστόλων 7,2, PG 60, 66.
29. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διακρίνοντας εμπαθή και απαθή κτήση αγαθών παρατηρεί τα εξής: «Των κτωμένων οι μεν απαθώς κτώνται· διό και στερούμενοι αυτών ου λυπούνται· ως οι την αρπαγήν των υπαρχόντων αυτοίς μετά χαράς προσδεξάμενοι. Οι δε εμπαθώς κτώνται· διότι μέλλοντες στερείσθαι, περίλυποι γίνονται· ως ο εν τω Ευαγγελίω πλούσιος απήλθε λυπούμενος. Ει δε και στερούνται, μέχρι θανάτου λυπούνται. Του ούν απαθούς και του εμπαθούς την διάθεσιν η στέρησις ελέγχει». Κεφάλαια περί αγάπης 2,89, PG 90,1013AB.
30. «Ο αγαπών τον πλησίον ως εαυτόν ουδέν περισσότερον κέκτηται του πλησίον… όσον ούν πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτον ελλείπεις τη αγάπη». Μ. Βασιλείου, Προς πλουτούντας 1, PG 31,281B.
31. Πρβλ. Ματθ. 19,22.
32. «Έχοντες διατροφάς και σκεπάσματα τούτοις αρκεσθησόμεθα». Α΄ Τιμ. 6,8.
33. «Περιττόν δε εστιν ο της χρείας πλέον εστίν. Όταν γαρ και χωρίς τούτου δυνάμεθα διάγειν υγιώς και ευσχημόνως, περιττόν πάντως εκείνό εστι προστεθέν». Ιω. Χρυσοστόμου, Ομιλία εις την Β΄ Κορινθίους 15,3, PG 506.
34. Βλ. Α΄ Τιμ. 6,17.
36. «Ουκ αεί επαινετή η πτωχεία, αλλ’ η εκ προαιρέσεως κατά τον ευαγγελικόν σκοπόν κατορθουμένη». Μ. Βασιλείου, Ομιλία εις Ψαλμούς 33,5, PG 29, 361A.
37. Ισαάκ Σύρου, Λόγος 25, εκδ. Ι. Σπετσιέρη, σ. 105.
38. «Ομοίως γαρ εστι χαλεπόν εν τε δυσκολίαις πραγμάτων αταπείνωτον την ψυχήν διασώσασθαι, και εν ταίς περιφανείαις μη επαρθήναι προς ύβριν». Μ. Βασιλείου, Εις το «καθελώ μου τας αποθήκας» 1, PG 31,261AB. Πρβλ. και Παροιμ. 24, 31.

Κάθε καλοκαίρι η πατρίδα μας πλήττεται από πυρκαγιές.  Ακόμα και τώρα που γράφεται αυτό το κείμενο μια μεγάλη πυρκαγιά καίει το πανέμορφο νησί της Χίου κι ευχή και προσευχή όλων μας είναι να δώσει ο Θεός να σβήσει.  Ας ευχηθούμε να είναι η τελευταία κι ας αποτελέσει αφορμή προβληματισμού για τη σχέση μας με το φυσικό περιβάλλον.  Πλησιάζει άλλωστε και η εορτή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος είχε πει ότι «οι άνθρωποι θα μείνουν πτωχοί γιατί δεν θα’ χουν αγάπη στα δέντρα».   Και ο Γέροντας της Πάτμου ο μακαριστός π. Αμφιλόχιος Μακρής, τόνιζε στην αγάπη στα δέντρα. 

Ελιά, 1500 ετών

Ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ, στο βιβλίο του «Αρχή Ημέρας.  Η ορθόδοξη προσέγγιση της Δημιουργίας» (Γουέαρ Κ., 2007, «Αρχή Ημέρας.  Η ορθόδοξη προσέγγιση της Δημιουργίας», Ιερόν Προσκύνημα Αγίου Γεωργίου του Εν Ιωαννίνοις, Ιωάννινα), αναφέρεται σε ένα περιστατικό που αποδεικνύει  ότι η οικολογική κρίση «δεν μπορεί να λυθεί χωρίς αγάπη»: «Θυμάμαι τώρα, πώς στη δεκαετία του 1960, όταν ήμουν διάκονος στη Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου στην Πάτμο, ο γέροντάς μας, ο πατήρ Αμφιλόχιος, συνήθιζε να μας λέει: Γνωρίζετε πως ο Θεός μας έδωσε μία ακόμη εντολή, που δεν αναφέρεται στην Αγία Γραφή; Είναι η εντολή να αγαπάτε τα δέντρα». 

Φωτιά στο Δάσος

Πίστευε, πως όποιος δεν αγαπούσε τα δέντρα δεν αγαπούσε το Χριστό.  «Όταν φυτεύετε ένα δέντρο», μας έλεγε, «φυτεύετε ελπίδα, φυτεύετε ειρήνη, φυτεύετε αγάπη και θα λάβετε τη χάρη του Θεού».  Ήταν ένας οικολόγος πολύ πριν η οικολογία έρθει στην επικαιρότητα.  Ακούγοντας τις εξομολογήσεις των χωρικών, τους έβαζε ως επιτίμιο ή ποινή, να φυτέψουν ένα δέντρο.  Και δεν ήταν μόνο αυτό: ο ίδιος περιφερόταν στο νησί για να δει πως πηγαίνουν τα επιτίμια των χωρικών, να δει αν πότιζαν τακτικά το δέντρο που είχαν φυτέψει και αν το φρόντιζαν να μην το φάνε οι κατσίκες.  Το παράδειγμα και η επίδρασή του μεταμόρφωσαν το νησί: εκεί που πριν ογδόντα χρόνια το νησί ήταν γεμάτο ξερές και γυμνές πλαγιές, σήμερα φύονται πεύκα και ευκάλυπτοι.  «Να αγαπάτε τα δέντρα», επέμενε ο πατήρ Αμφιλόχιος.  Δεν είχε δίκιο; Δεν μπορούμε να σώσουμε ό,τι δεν αγαπάμε».

Discourse on the Deposition and Veneration of the Holy and Honourable Belt of Our Most Pure Lady the Mother of God and Ever-Virgin Mary

Through the Holy Spirit, David, the Prophet and King, sang, “Glorious things are spoken of you, the City of God”. In this way he revealed, as City of the Great King, her of whom many wonderful things- praises and hymns- have been spoken. But what is this City, in fact? It seems to me that David answers this clearly and beyond doubt when talking about her who was really chosen and is superior to all others. Not because of the excellence of its buildings, nor because it is higher than the highest hills and mountains of the earth. The all-immaculate and all-unblemished Mother of God is higher because of her great, divine virtues and because she excels in purity. The King of royal rulers and Lord of the overlords dwelt in her. Or rather, in accordance with the holy Apostle, we should say that “all the fullness of the deity in bodily form” dwelt in her.

          Our Lady, the Mother of God, really is the glorified City of God. She is the spiritual Zion. I believe that it was of her that David spoke prophetically. And if one were to call her church the glorified city, it would not be far from the truth. Here, the memory of many people is preserved, as are the names carved on gravestones. And if headstones and monuments are raised to this day for people whose names it is not proper for us to mention, and if their reputation is among the most assured, what shall we say about the All-hymned Maiden, the All-spotless and All-unblemished Mother of God, who was glorified by God? Because if she was the animate city of Christ the King, then it is proper that her all-holy church, the inauguration of which we celebrate today together with the deposition of her holy belt, should also be called the city glorified by God. A city where the names of its residents are not recorded as belonging to a mortal, earthly king, but to the heavenly King, Who directs them to eternal life and gives His Kingdom to all who follow Him.

          My honourable and God-fearing audience, when you hear of today’s inauguration, do not let your mind dwell on the newly-constructed buildings and other edifices which have just been finished, but rather consider the spiritual inauguration, at which our inner person discards the old and torn raiment of sin and puts on the new garment of devotion, and lives the new life of Christ. This is the inauguration which brings joy to the Mother of God. With the appropriate virtues and living the new life according to God’s will, let us with purity delight in the pure inauguration of the pure and immaculate one. And, as if she were present, let us approach her venerable church, putting all our reflections and actions in order and transforming them for the better. Let us not do anything unworthy of the day of the inauguration, as Scripture says, either in our gait or our laughter. Nor should the decoration of our clothing be inappropriate. And furthermore, let us arrange our thoughts accordingly. In all things, may charity be at the fore, because this pleases God, contents Him. Then we can celebrate with renewed soul and body the inauguration of the church of the All-Spotless Mother of our God after the flesh.

          So, today, we celebrate the deposition and veneration of the Honourable Belt of our Lady the Mother of God. Of that belt which was wrapped round her all-holy body and covered Him Who was hidden in her womb. Of that belt which beautifully and modestly adorned the ark of God, that is Mary. Of that belt which was often soaked with pure drops of milk from the All-Immaculate Mother of God. And let no malcontent complain that it is inappropriate to talk about and hymn inanimate objects as if they were animate.

          When some vessel comes into contact with aromatic myrrh we know that it will retain the fragrance for a long time. So what can we say about the belt which was wrapped round the most pure and spotless body of the Mother of God, which was really inexhaustible divine myrrh? Would it not retain for centuries the fragrance of its curative powers and fill all those who approached in faith and yearning? Not the aroma of milk, but a divine and all-venerable fragrance; a fragrance that banishes the passions of both body and soul. And if, as we said, an inanimate vessel that comes into contact with inanimate myrrh absorbs something of its quality, what can we say about the belt, which touched the animate dwelling of the Word of God, that is, the Mother of God. Shouldn’t we hasten to it? Shouldn’t we venerate it? Shouldn’t we ask of it the total purification of our souls and bodies? Shouldn’t we speak to it as if it were animate and offer hymns of praise…

Εμείς θεωρούμε τη χαρά στον κόσμο ατελή, για το λόγο ότι μεταβάλλεται εύκολα· οι δε άνθρωποι, ελάχιστα την βλέπουν, παρά μόνο σε πράγματα κοσμικά, τα οποία δεν είναι περισσότερο αληθινά απ’ ό,τι οι σκιές και τα φαντάσματα.

Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας

Μέθοδος Εκτέλεσης
Βάζουμε μία κατσαρόλα σε δυνατή φωτιά για να κάψει.
Κόβουμε το κρεμμύδι σε φέτες 1 εκ. και τα φρέσκα κρεμμυδάκια σε ροδέλες 1 εκ.
Βάζουμε το ελαιόλαδο στην καυτή κατσαρόλα και προσθέτουμε τα κρεμμύδια. Ανακατεύουμε με μία ξύλινη κουτάλα και σοτάρουμε για 2-3 λεπτά.
Κόβουμε τα σκόρδα σε λεπτές φετούλες, τα καρότα στη μέση και σε φέτες 0,5 εκ. και τα βάζουμε στην κατσαρόλα.
Κόβουμε τις πατάτες σε μικρά κυβάκια 1-2 εκ. και τις προσθέτουμε στην κατσαρόλα.
Ανακατεύουμε με μία ξύλινη κουτάλα μέχρι να πάρουν χρώμα όλα τα λαχανικά.
Στη συνέχεια, προσθέτουμε τις αγκινάρες και τις σοτάρουμε 4-5 λεπτά μέχρι να πάρουν χρώμα.
Προσθέτουμε το αλεύρι, τον κύβο, το νερό, το ξύσμα και τον χυμό από τα λεμόνια και ανακατεύουμε με μία ξύλινη κουτάλα.
Σκεπάζουμε την κατσαρόλα, χαμηλώνουμε τη φωτιά και σιγοβράζουμε για 40-50 λεπτά.
Εάν δεν έχουμε καπάκι για την κατσαρόλα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μία λαδόκολλα.
Κόβουμε ένα κομμάτι λαδόκολλας, μεγαλύτερο από τη διάμετρο της κατσαρόλας.
Διπλώνουμε στα τέσσερα και στη συνέχεια διπλώνουμε διαγώνια μέχρι να γίνει κώνος.
Μετράμε από το κέντρο της κατσαρόλας μέχρι το ύψος του τοιχώματός της.
Κόβουμε με ένα ψαλίδι το σημείο που ακουμπάει στην κατσαρόλα και 2 πόντους από τη μύτη της λαδόκολλας.
Ξεδιπλώνουμε και σκεπάζουμε την κατσαρόλα ώστε να ακουμπάει στην επιφάνεια του φαγητού.
Αφαιρούμε την κατσαρόλα από τη φωτιά και ξεσκεπάζουμε.
Ψιλοκόβουμε τον άνηθο και τον βάζουμε στην κατσαρόλα. Προσθέτουμε αλάτι, πιπέρι και ανακατεύουμε με μία κουτάλα.
Σερβίρουμε με άνηθο, φέτες από λεμόνι και λίγο ελαιόλαδο.

Συστατικά
4-5 κ.σ. ελαιόλαδο
1 κρεμμύδι
4 φρέσκα κρεμμυδάκια
2 σκ. σκόρδο
3 καρότα
2 πατάτες
600 γρ. αγκινάρες κατεψυγμένες
1 κ.σ. αλεύρι γ.ο.χ.
1 κύβο λαχανικών
750 γρ. νερό βραστό
ξύσμα και χυμό από 2 λεμόνια
½ ματσάκι άνηθο
αλάτι
πιπέρι

Για το σερβίρισμα

λίγο άνηθο
φέτες από 1 λεμόνι
λίγο ελαιόλαδο

Our struggle to enter into the eternal life of God Himself is neither a simple nor an easy thing.

Our attitude is ‘May your will be done’. Then the potential develops within us to conceive of God as He is in His eternity.

» Elder Sophrony of Essex

Οι τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες του ΟΤΕ στη Ραφήνα αποκαταστάθηκαν πλήρως, ενώ προχωρούν με εντατικούς ρυθμούς οι εργασίες σε Ν. Βουτζα και Μάτι για την αποκατάσταση των υποδομών που καταστράφηκαν από τις πυρκαγιές.

Σύμφωνα με την ενημέρωση από τον Ομιλο ΟΤΕ στον N. Βουτζά, έχει ήδη αντικατασταθεί το 93% των καμένων στύλων και καλωδίων δικτύου πρόσβασης, και έχει αποκατασταθεί το 86% των δηλωμένων βλαβών. Στο Μάτι, προτεραιότητα έχει δοθεί στην επιδιόρθωση των βλαβών στα κτίρια που είναι κατοικήσιμα.

Από την πρώτη στιγμή, μεγάλος αριθμός συνεργείων και τεχνικών του Ομίλου ΟΤΕ εργάζονται εντατικά για την όσο το δυνατόν συντομότερη αποκατάσταση των ζημιών στα δίκτυα σταθερής. Πρόκειται για ένα έργο μεγάλης πολυπλοκότητας, λόγω του είδους και του εύρους των ζημιών: εκτιμάται ότι στις πληγείσες περιοχές έχουν καταστραφεί συνολικά πάνω από 1.700 κολώνες του ΟΤΕ και πάνω από 110.000 μέτρα καλωδίων, σημειώνεται.

Οι ανάγκες επικοινωνίας των πελατών σταθερής καλύπτονται από την πρώτη στιγμή και μέχρι την πλήρη αποκατάσταση του δικτύου, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που προσφέρει η κινητή τηλεφωνία. Σε περίπτωση δήλωσης βλάβης/τεχνικού θέματος για σύνδεση σταθερής τηλεφωνίας & internet στο 13888, παρέχονται στον πελάτη:

Δωρεάν εκτροπή των εισερχόμενων κλήσεων στο κινητό ή άλλο σταθερό τηλέφωνο του πελάτη
Δωρεάν 10GB για 1 μήνα στο COSMOTE κινητό του (εφόσον διαθέτει)
500 λεπτά ομιλίας προς όλους για 7 ημέρες στο COSMOTE κινητό του (εφόσον διαθέτει)
Εφόσον οι ανάγκες για internet δεν καλυφθούν μέσω κινητού COSMOTE, υπάρχει δυνατότητα παροχής δωρεάν USB stick με κάρτα SIM και ενσωματωμένα GB.
Για τους πελάτες σταθερής στις πληγείσες περιοχές που διαθέτουν και κινητό COSMOTE συνεχίζεται η προσφορά επιπλέον δωρεάν 1.500 λεπτών ομιλίας προς όλα τα εθνικά δίκτυα για 7 ημέρες και 1GB για χρήση internet για 5 ημέρες.
Τα δωρεάν πακέτα ενεργοποιούνται εκ νέου διαδοχικά και οι δικαιούχοι ενημερώνονται μέσω SMS.
Επιπλέον, για να διασφαλίσει ότι οι πελάτες δε θα χρεωθούν για χρονικό διάστημα που δεν παρέχονται υπηρεσίες λόγω βλαβών του δικτύου σταθερής, ο Όμιλος ΟΤΕ ανέστειλε την έκδοση λογαριασμών που σχετίζονται με αυτές, μέχρι και τις 16/9/2018. Τέλος, για όλες τις συνδέσεις COSMOTE σταθερής, κινητής και τηλεόρασης στις πληγείσες περιοχές εφαρμόζεται αναστολή κάθε διαδικασίας για -οριστική ή προσωρινή- φραγή  μέχρι και τις 24/9/18, ενώ δίνεται η δυνατότητα κατάργησης των υπηρεσιών σταθερής χωρίς πληρωμή προηγούμενης οφειλής για όσους προσκομίζουν πιστοποιητικό ακαταλληλότητας του κτιρίου τους.

Πηγή: iellada.gr

We should always have complete affection in our souls, even though we may often be disappointed with the behaviour of other people towards us.

» Elder Joseph of Vatopaidi