Ρίζα περιεκτική όλης της αμαρτωλότητάς μας είναι, όπως όλοι γνωρίζουμε, η υπερηφάνεια, η οποία εκδηλώνεται στον πεπτωκότα άνθρωπο ως αυτοθέωση, ως επιδίωξη αυτάρκειας και αυτονόμησης από τον Δημιουργό, ως αυτοδικαίωση, ως απολυτοποίηση της ανθρώπινης λογικής, ως επιδίωξη απόκτησης δύναμης, δόξας και υλικών αγαθών, ως ηδονολατρεία, ως μνησικακία κλπ. κλπ. κλπ.

Το αντίδοτο της υπερηφάνειας είναι ασφαλώς η ταπείνωση, η οποία στον Μοναχισμό ασκείται κυρίως με την υπακοή και την εκκοπή του «ιδίου θελήματος», και την οποία στην πράξη βλέπουμε να εφαρμόζεται σε διάφορους βαθμούς: από την απλή υπακοή στον Γέροντα μέχρι την πλήρη απάρνηση του εαυτού μας, κατά μίμηση του Υιού του Θεού, ο οποίος «εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου» [6], καταβαίνοντος μέχρι «τα κατώτερα μέρη της γης» [7], δηλαδή τον Άδη.

Το πόσο αναγκαία είναι η ταπείνωση για τη σωτηρία του πεπτωκότος ανθρώπου, μας το λέγει πολύ επιγραμματικά ο άγιος Ιωάννης ο Σιναίτης, ο της Κλίμακος: «Άνευ μεν προρρήσεων και ελλάμψεων και σημείων και τεράτων πολλοί της σωτηρίας τετύχασιν, άνευ δε ταπεινοφροσύνης ουδείς εν τω νυμφώνι ποτέ εισελεύσεται». Και πάλιν: «Ουχ [ότι] ενήστευσα, ουχ [ότι] ηγρύπνησα, ουχ [ότι] εχαμεύνησα, αλλ’ εταπεινώθην και έσωσέ με ο Κύριος» [8].

Έχοντας αυτά υπ’ όψιν αντιλαμβανόμαστε γιατί, ενώ μέσα στον κόσμο αποτελεί κοινή πρακτική το να πατά κανείς και επί πτωμάτων προκειμένου να ανεβεί ψηλότερα από τους άλλους, στον Μοναχισμό, αντίθετα, είναι κοινή θέση το να θέτει ο αγωνιστής μοναχός εαυτόν στην τελευταία θέση, κάτω από όλους τους άλλους. Μερικά παραδείγματα από το Γεροντικό, είναι πολύ χαρακτηριστικά:

_ Κάποιος αδελφός είπε στον αββά Σισώη ότι κατόρθωσε να έχει αδιάλειπτη μνήμη του Θεού. Και ο Γέροντας απάντησε: «Ουκ έστι μέγα το είναι τον λογισμόν σου μετά του Θεού· μέγα δε εστι τον εαυτόν οράν υποκάτω πάσης της κτίσεως» [9].

_ Ο αββάς Μακάριος ο μέγας, ερωτηθείς πως αποκτάται η τελειότης, απάντησε: «Εάν μη κτήσηται άνθρωπος ταπείνωσιν μεγάλην εν τη καρδία και εν τω σώματι· και το μη μετρείν εαυτόν εν μηδενί πράγματι, αλλά μάλλον τιθέναι εαυτόν εν ταπεινώσει υποκάτω πάσης της κτίσεως, και το μη κρίνειν όλως τινά ειμί εαυτόν μόνον, και…, και…, και…, ου δύναται τέλειος είναι» [10].

_Τα ίδια έλεγε και ο αββάς Ιωάννης ο Κολοβός: «Μη εαυτόν μετρείν, αλλ’ είναί σε υποκάτω πάσης της κτίσεως» [11].

_Ο αββάς Ποιμήν έλεγεν ότι ο καθαρός «ορά εαυτόν ελάττονα πάσης της κτίσεως» [12].

_Κάποιος αδελφός ζήτησε από τον αββά Ματώη να του πεί κάτι να οφεληθεί. Κι ο Γέροντας είπε: «Ύπαγε, παρακάλεσον τον Θεόν, ίνα δώση πένθος εις την καρδίαν σου και ταπείνωσιν· και πρόσεχε πάντοτε τας αμαρτίας σου· και μη κρίνε άλλους, αλλά γενού υπό κάτω πάντων» [13].

_ Ο αββάς Τιθόης πάλιν, όταν ρωτήθηκε ποία είναι η οδός που οδηγεί στην ταπείνωση, είπε: «Η οδός της ταπεινώσεως αύτη εστίν, εγκράτεια και προσευχή και το έχειν εαυτόν υποκάτω πάσης κτίσεως» [14].

_ Και ένα τελευταίο, για να μη μακρυγορώ· ο αββάς Ωρ συμβουλεύει «να έχεις εαυτόν δούλον αχρείον και πάντων αμαρτωλότερον» [15].

Όλα αυτά δεν είναι παρά η με διαφορετικό τρόπο έκφραση του λόγου της Γραφής, ότι «δούλοι αχρείοι εσμέν», και της ομολογίας του Παύλου ότι ήταν «ο πρώτος των αμαρτωλών», «ο ελάχιστος των Αποστόλων», ένα «έκτρωμα» [16].

Το σημαντικό είναι ότι ολ’ αυτά δεν είναι σχήματα λόγου ή ταπεινολογίες, αλλά, ως πραγματικά βιώματα, αποτελούν κοινό φαινόμενο στη ζωή των αγίων. Φαίνεται ότι όσο πιο ψηλά αναβεί κανείς την κλίμακα της αγιότητας, τόσο πιο ευαίσθητος γίνεται στο θέμα της αμαρτίας.

Μια άλλη έκφραση της ταπεινοφροσύνης είναι η αυτομεμψία:

_ Είναι πολύ χαρακτηριστική η απάντηση Γέροντος της Νιτρίας όταν ρωτήθηκε τι το ιδιαίτερο βρήκε στον Μοναχισμό: «Το αιτιάσθαι και μέμφεσθαι εαυτόν πάντοτε», απάντησε [17].

_ Ο αββάς Σισώης και ο αββάς Ωρ έλεγαν: «Εν παντί πειρασμώ μη μέμφου άνθρωπον, αλλά σεαυτόν μόνον, λέγων, ότι διά τας αμαρτίας μου ταύτα συμβαίνει μοι» [18].

_ Ο αββάς Ανούβ σε ερώτηση αδελφού για το τι είναι «δικαιοσύνη» στον μοναχό, απάντησε, «ίνα πάντοτε καταμέμφηται εαυτόν» [19].

_ Ο αββάς Ζωσιμάς έλεγε για κάποιον που τον κατηγορούσε άδικα: «Ούτος καυτήρ εστί του Ιησού και επέμφθη ιατρεύσαι την κενόδοξον μου ψυχήν… Τα φανερά μου κακά μόνον οίδεν και ουδέ όλα, αλλά μέρος τι, τα δε κεκρυμμένα αναρίθμητα εισίν». Ο ίδιος σε άλλη περίπτωση έλεγε για τους ψέγοντας και εξουθενούντας αυτόν: «Και ει ηξιώθησαν, ου το πέλαγος των κακών ημών αλλά μόριον ιδείν, απεστράφησαν αν από της ημετέρας ψυχής ως από βορβόρου, ως από δυσωδίας, ως από πνεύματος ακαθάρτου» [20].

_ Αλλά κι ο Ιωάννης της Κλίμακος λέγει: «Καν πάσαν την κλίμακα των αρετών αναβέβηκας, υπέρ αφέσεως αμαρτιών προσεύχου» [21].

_Τέλος, αναφέρομεν ακόμη ένα, τον αββά Ποιμένα, ο οποίος έλεγεν ότι, «Εάν η ψυχή εαυτήν μέμψηται ενώπιον Κυρίου, αγαπά αυτήν ο Κύριος» [22], υποδεικνύοντας πόσον ευαρεστείται ο Θεός όταν έχουμε φρόνημα «τελωνικό» και όχι φαρισσαικό.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

6. Φιλιπισ. β΄ 8-9.
7. Εφεσ. δ΄ 9.
8. Κλίμαξ, ΚΕ΄, μζ΄, σ. 276, και ΚΕ΄, ιδ΄, σ. 269.
9. Το Γεροντικόν (Αστέρος) σ. 111.
10. Το Μέγα Γεροντικόν, Α΄, κεφ Α56, σ. 92.
11. Το Μέγα Γεροντικόν, Α΄, κεφ. Α40, σ. 78. Επίσης, το Γεροντικόν («Αστέρος»), σ. 48.
12. Το Γεροντικόν («Αστέρος») σ. 94.
13. Το Γεροντικόν («Αστέρος») σ. 75. Επίσης, Το Μέγα Γεροντικόν, Α΄, κεφ, Α142, σ. 160.
14. Το Γεροντικόν («Αστέρος») σ. 122.
15. Το Γεροντικόν («Αστέρος») σ. 126.
16. Λουκ.ιζ΄10, Α΄Τιμ. α΄15, και Α΄Κορινθ. ιε΄8-9.
17. Το Γεροντικόν («Αστέρος»), σ. 42. Και το Μέγα Γεροντικόν, Α, σ. 224.
18. Το Γεροντικόν («Αστέρος») σσ. 114 και 126.
19. Το Γεροντικόν («Αστέρος») σ. 94.
20. Το Μέγα Γεροντικόν, Α΄, σσ. 219 και 176.
21. Κλίμαξ, ΚΗ, ιβ΄, σ. 358. Βλ. και ΚΕ, να΄, σ. 277, Κστ, στ΄, σ. 282.
22. Το Γεροντικόν («Αστέρος») σ. 92.

Ι885. Στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Μόσχας εργάζεται και ο Ιβάν Σοκολώφ. Ήταν “κλειδαράς”. Είχε ένα μεγάλο κλειδί, με το οποίο άνοιγε στις διασταυρώσεις τις γραμμές, ανάλογα με το δρομολόγιο και τον προορισμό που είχε το κάθε τραίνο.

Ήρεμη και άνετη δουλειά. Αλλά όχι πάντοτε.

Μια ημέρα έφθανε η ταχεία από την Πετρούπολη. Ο Ιβάν είχε χρέος να γυρίσει με το κλειδί την γραμμή, για να πάει η ταχεία στην δική της αποβάθρα.

Αλλά να, την ίδια στιγμή βλέπει πιο κάτω το μικρό του παιδί επάνω στην γραμμή που έπρεπε να μπη το τραίνο.

Αν δεν γύριζε με το κλειδί του την γραμμή, η ταχεία θα έπεφτε επάνω σε ένα άλλο τραίνο, που περίμενε να αναχωρήσει και τα θύματα θα ήταν εκατοντάδες!

Τι να έκανε; Έβαλε μια φωνή δυνατή: “γενηθήτω το θέλημά Σου”· έκαμε τον σταυρό του· και γύρισε το κλειδί.

Το τραίνο πέρασε δίπλα του με ορμή.

Κύτταξε πίσω του. Περίμενε να ιδεί, αντί για το παιδί του, ένα πολτό από σάρκες και αίματα και τι βλέπει!

Ο μικρός ήταν ξαπλωμένος, σαν να κοιμάται, ανάμεσα στις δύο γραμμές. Και του φώναξε με αγωνία:

– Παιδί μου, ζεις;

– Ναι, μπαμπά, ζω! απάντησε ο μικρός και πετάχτηκε επάνω. Ήταν χαρούμενος, γιατί μέσα σ’ εκείνη τον βουή δεν του είχε φύγει ένα μικρό πουλάκι, που είχε πιάσει.

Τον ερώτησε ο πάτερας του:

– Πώς σου ήρθε, παιδί μου, και ξάπλωσες ανάμεσα στις γραμμές;

Απάντησε ο μικρός:

– Να, μπαμπά. Εκεί που έπαιζα με το πουλάκι αυτό, ήρθε ένας όμορφος νέος, με άρπαξε και με έβαλε ανάμεσα στις γραμμές, όπως με ευρήκες!

Από το βιβλίο του Ιερομάρτυρα Κρονίδη “Η παρουσία του Χριστού και των αγίων Του στη ζωή μας”, των εκδόσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως.

Οι άνθρωποι του καιρού αυτού είναι φίλοι του τραπεζιού και της λαιμαργίας περισσότερο παρά της αγάπης και της πίστεως.

Άγιος Εφραίμ ο Σύρος

Ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος, αναλύοντας την Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του Απ. Παύλου, μιλάει για την αγάπη που έχει καλωσύνη, δηλαδή ανιδιοτέλεια, μακροθυμία, αποφυγή της κατάκρισης, ταπείνωση και υπακοή στο άγιο θέλημα του Θεού .

Με τον όρο Σεπτεμβριανά εννοούμε το πογκρόμ που εξαπέλυσε ο τουρκικός όχλος, υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης Μεντερές, εναντίον της πολυπληθούς και ευημερούσας ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955. Αποτέλεσμα, οι 100.000 Έλληνες που ζούσαν εκείνη την περίοδο στην Πόλη να συρρικνωθούν σταδιακά και σήμερα μόλις και μετά βίας να ξεπερνούν τις 2.000.

Το 1955 τη γειτονική μας χώρα κυβερνούσε ο Αντνάν Μεντερές -ένας «πρώιμος Ερντογάν»- και το Δημοκρατικό Κόμμα. Ο Μεντερές έπαιζε αρκετά το μουσουλμανικό χαρτί, προκαλώντας εκνευρισμό στο κεμαλικό κατεστημένο της χώρας. Το αποδεικνύουν και τα χιλιάδες τζαμιά που κτίστηκαν επί πρωθυπουργίας του.

Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας στα ερείπια της Παναγίας του Βελιγραδίου

Η οικονομική κατάσταση στην Τουρκία δεν ήταν ανθηρή, ενώ ο εθνικιστικός πυρετός ανέβαινε, καθώς οι Ελληνοκύπριοι διεκδικούσαν την ένωση της μεγαλονήσου με την Ελλάδα. Ήταν μια καλή αφορμή για τους τούρκους ηγέτες να αποσπάσουν την κοινή γνώμη από τα προβλήματά της, στρέφοντάς την κατά της ελληνικής μειονότητας που ευημερούσε. Στις 28 Αυγούστου 1955 ο Μεντερές ισχυρίστηκε δημόσια ότι οι Ελληνοκύπριοι σχεδίαζαν σφαγές κατά των Τουρκοκυπρίων.

Η αφορμή για το Πογκρόμ κατά του Ελληνισμού της Πόλης δόθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου, με την έκρηξη ενός αυτοσχέδιου μηχανισμού στο Τουρκικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης, που στεγαζόταν και στεγάζεται και σήμερα στο σπίτι, όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο ιδρυτής του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Ως δράστης συνελήφθη από τις ελληνικές αρχές ο Οκτάι Εγκίν, ένας μουσουλμάνος σπουδαστής από την Κομοτηνή, που αργότερα περιεβλήθη το φωτοστέφανο του ήρωα. Τιμήθηκε στην Τουρκία και διορίστηκε κυβερνήτης σε επαρχία. Χρόνια αργότερα σε μία συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με το συμβάν και θεώρησε τον εαυτό του θύμα των ελληνικών αρχών.

Από την έκρηξη στο σπίτι του Ατατούρκ προκλήθηκαν μόνο μικρές υλικές ζημίες στις τζαμαρίες του κτιρίου, αλλά οι τουρκικές εφημερίδες εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός, μεγαλοποιώντας και διαστρεβλώνοντάς το, κατόπιν κυβερνητικών οδηγιών. Πρωτοσέλιδοι τίτλοι, όπως «Έλληνες τρομοκράτες κατέστρεψαν το πατρικό σπίτι του Ατατούρκ» της «Ισταμπούλ Εξπρές» και δημοσίευση μιας σειράς από παραποιημένες φωτογραφίες του συμβάντος, προκάλεσαν «αυθόρμητες» διαδηλώσεις στην Πλατεία Ταξίμ το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Στις 5 το απόγευμα, το μαινόμενο πλήθος των 50.000 ατόμων στράφηκε κατά των ελληνικών περιουσιών στη συνοικία Πέραν. Οι λεηλασίες κράτησαν μέχρι τις πρωινές ώρες της 7ης Σεπτεμβρίου, όταν επενέβη ο Στρατός, καθώς η κατάσταση κινδύνευε να τεθεί εκτός ελέγχου. Μέχρι τότε, οι αρχές παρέμειναν απαθείς, όταν δεν διευκόλυναν τους πλιατσικολόγους στο έργο τους. Ο μηχανισμός του Δημοκρατικού Κόμματος, που ήλεγχε τα συνδικάτα, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στα έκτροπα.

Μεγάλος αριθμός διαδηλωτών μεταφέρθηκε από τη Δυτική Μικρά Ασία δωρεάν, αντί αμοιβής 6 δολαρίων, που ουδέποτε τους δόθηκε. 4.000 ταξί τους μετέφεραν στον χώρο των ταραχών, ενώ φορτηγά του Δήμου της Κωνσταντινούπολης είχαν αναπτυχθεί σε επίκαιρα σημεία της Πόλης, φορτωμένα με τσεκούρια, φτυάρια, ρόπαλα, αξίνες, σφυριά, σιδερένιους λοστούς και μπιτόνια βενζίνης, απαραίτητα σύνεργα για τον όχλο των επιδρομέων, που επέπεσε επί των ελληνικών καταστημάτων με τα συνθήματα «Θάνατος στους γκιαούρηδες», «Σπάστε, γκρεμίστε, είναι γκιαούρης», «Σφάξτε του έλληνες προδότες», «Κάτω η Ευρώπη» και «Εμπρός να βαδίσουμε κατά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης». Την οργή του όχλου δεν γλύτωσαν και κάποια καταστήματα αρμενικής και εβραϊκής ιδιοκτησίας.

Άνδρες και γυναίκες βιάστηκαν και σύμφωνα με τη μαρτυρία του γνωστού τούρκου συγγραφέα Αζίζ Νεσίν, πολλοί ιερείς εξαναγκάστηκαν να υποστούν περιτομή, με θύμα ένα αρμένιο παπά. 16 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους και 32 τραυματίστηκαν.

Έκτροπα κατά των Ελλήνων δεν έγιναν μόνο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και στη Σμύρνη. Το πρωί της 7ης Σεπτεμβρίου τούρκοι εθνικιστές έκαψαν το ελληνικό περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση της Σμύρνης. Στη συνέχεια, κατέστρεψαν το νεόκτιστο εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής, ενώ λεηλάτησαν σπίτια ελλήνων στρατιωτικών, που υπηρετούσαν στο Στρατηγείο του ΝΑΤΟ.

Ο πρωθυπουργός Μεντερές σε δηλώσεις του ισχυρίστηκε ότι το πογκρόμ κατά των Ελλήνων ήταν έργο των κομμουνιστών. Ένας ισχυρισμός που κατέπεσε αυτοστιγμεί και από τις αναφορές των ξένων πρεσβειών στην Άγκυρα προς τις κυβερνήσεις τους, που επισήμαιναν τις μεγάλες ευθύνες των τουρκικών αρχών.

Η κυβέρνηση Παπάγου προσπάθησε να διεθνοποιήσει το θέμα, αλλά χωρίς σημαντικά αποτελέσματα. Αμερικανοί και Βρετανοί δεν ήταν διατεθειμένοι να ασκήσουν πιέσεις στην Τουρκία, πολύτιμο σύμμαχό τους κατά τη διάρκεια του «Ψυχρού Πολέμου». Οι νατοϊκοί σύμμαχοί μας είπαν ξεκάθαρα να ξεχάσουμε το συμβάν. Μόνο το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών από τους διεθνείς οργανισμούς απαίτησε από την Τουρκία εξηγήσεις για την καταστροφή του 90% των ορθόδοξων ναών στην Κωνσταντινούπολη. Πάντως, τον Αύγουστο του 1995 η αμερικανική Γερουσία με απόφασή της κάλεσε τον Πρόεδρο Κλίντον να ανακηρύξει την 6η Σεπτεμβρίου Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Πογκρόμ.

Το Πογκρόμ κατά του Ελληνισμού της Πόλης προκάλεσε:

τον τραυματισμό και τον θάνατο Ελλήνων και  Αρμενίων
τον βιασμό   Ελληνίδων
τον βιασμό αδιευκρίνιστου αριθμού ανδρών (εξαναγκάστηκαν να υποστούν περιτομή)

    την καταστροφή:
4.348 εμπορικών καταστημάτων,
110 ξενοδοχείων,
27 φαρμακείων,
23 σχολείων,
21 εργοστασίων,
73 εκκλησιών,
περίπου 1000 κατοικιών, όλων ελληνικής ιδιοκτησίας.

Ο Οικ. Πατριάρχης Αθηναγόρας στα ερείπια του ναού του Αγίου Κωνσταντίνου, Κωνσταντινούπολη.

Το οικονομικό κόστος των ζημιών ανήλθε σε 150 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς, ενώ η ελληνική κυβέρνηση τις υπολόγισε σε 500.000.000 δολάρια. Η οικονομική αιμορραγία και ο φόβος ανάγκασαν χιλιάδες έλληνες ομογενείς να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα.

Αργότερα, το τουρκικό κράτος διά του προέδρου Τζελάλ Μπαγιάρ υποσχέθηκε αποζημίωση για την καταστροφή των ελληνικών περιουσιών. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν ξεπέρασε το 20% των απαιτήσεών τους, με δεδομένο ότι τα περιουσιακά τους στοιχεία είχαν υποτιμηθεί δραματικά.

Πολλές λεπτομέρειες για τα Σεπτεμβριανά ήλθαν στο φως το 1961, κατά τη διάρκεια της δίκης για εσχάτη προδοσία του ανατραπέντος από τους στρατιωτικούς πρωθυπουργού Αντνάν Μεντερές, ο οποίος τελικά δεν γλύτωσε από την αγχόνη. Πολύτιμα στοιχεία προσκομίζει και το βιβλίο του διαπρεπούς ελληνοαμερικανού βυζαντινολόγου Σπύρου Βρυώνη «The Mechanism of catastrophe: The Turkish Pogrom οf September 6-7, 1955 and the destruction of Greek Community of Istambul (Greekworks.com, New York, 2005).

Η Ιερά Μητρόπολη Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας ανακοινώνει ότι στις 7 και 8 Σεπτεμβρίου, εορτή του Γενεσίου της Θεοτόκου, πανηγυρίζεται η θαυματουργός Ιερά Εικόνα της Παναγίας της Βηματάρισσας εξ Αγ. Όρους που βρίσκεται στο Ιερό Παρεκκλήσιο της Αγ. Παρασκευής του Μητροπολιτικού Μεγάρου (Λεωφ. Ηρακλείου 340) στη Νέα Ιωνία.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΗΣ

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2018

Ώρα 7.00μ.μ.: Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός μετ’ Αρτοκλασίας και θείου Κηρύγματος, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ.

Ώρα 9.00μ.μ.-12.00π.μ.: Ιερά Αγρυπνία.

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018

Ώρα 07.00π.μ.: Όρθρος και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Γαβριήλ.

Ώρα 6.30μ.μ.: Μεθέορτος Εσπερινός και η Ιερά Παράκληση της Θεοτόκου.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Humility gives us our whole self, it’s not as though it knocks our head off. Humility completes us, it gives us the discretion to know where we should and shouldn’t make a stand, when we need to say ‘No’, when to be uncompromising, and when to surrender to others entirely, without conditions.

On Tuesday, September 4, 2018, the Metamorphosis Greek Orthodox Day School welcomed back students and their families for the new school year. Both new and old students were greeted to the newly-expanded building premises, now that the new wing has been completed. The new building is incredible, and built according to the most modern standards. The number of students has again increased this year, with three hundred students enrolled for the 2018-2019 school year. This is the surest sign that parents and guardians are supporting and investing in Greek Orthodox education.

The year began with the traditional Blessing of the Water service (Aghiasmos) conducted by Fr. Ignatios Delis. The school gymnasium was filled to capacity with students, parents, and teachers. Everyone present participated in the service, praying and piously chanting the hymns. After the service, Fr. Ignatios conveyed the heartfelt best wishes and blessings of His Eminence Metropolitan Archbishop Sotirios, who was unable to be present at the service. Fr. Ignatios wished everyone a good and blessed school year, filled with health, joy and progress in their studies. Everyone approached to venerate the Holy Cross and receive a blessing.

The Metamorphosis Greek Orthodox Day School is on par with the best schools in Ontario. The well-trained teaching staff, the excellent school buildings, the technological infrastructure, the science laboratory, the educational programs, the secure environment, along with the teaching of the Greek language, Greek traditions, and especially the Orthodox Christian faith make this school truly one of a kind. These are the essential elements which help ensure that our children will have a successful and bright future.

Source: gometropolis.org

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά θα πραγματοποιηθεί η δράση «Γεμίζουμε τις τσάντες χαμόγελα» που υλοποιεί το Κοινωνικό Παντοπωλείο της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος «Ο Τροφοδότης» σε συνεργασία με την Περιφερειακή Ενότητα Πιερίας, το Δήμο Κατερίνης, το Δήμο Πύδνας-Κολινδρού και την ηλεκτρονική εφημερίδα «Κapa-Νews», με σκοπό να καλυφθούν οι ανάγκες των παιδιών-μαθητών αλλά και των οικογενειών τους για τη σχολική χρονιά 2018-19.

Από τη Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου έως και το Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018 θα συγκεντρώνονται σε ειδικά διαμορφωμένο περίπτερο στην κεντρική Πλατεία Κατερίνης, κατά τη διάρκεια του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων, σχολικά είδη και τρόφιμα μακράς διαρκείας προκειμένου να στηριχτούν οικογένειες με παιδιά σχολικής ηλικίας, οι οποίες δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της νέας σχολικής χρονιάς.

Από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του μέχρι σήμερα το Εκκλησιαστικό Κοινωνικό Παντοπωλείο της Ιεράς Μητροπόλεως μέσω και των Ενοριακών παραρτημάτων του υποστηρίζει εκατοντάδες άπορες οικογένειες της Πιερίας, αριθμός που αυξάνει καθημερινά και ραγδαία.

Απώτερος σκοπός της δράσης αυτής που πραγματοποιείται με την ευλογία και πατρική μέριμνα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη κ. Γεωργίου είναι η ανακούφιση των παιδιών και των γονέων τους από πιεστικά προβλήματα της καθημερινότητας, όπως τα απαιτούμενα προϊόντα και  αγαθά για τη καινούργια σχολική χρονιά, προκειμένου να διασφαλιστεί η απαιτούμενη ποιότητα της ζωής  που τη δικαιούνται όλοι.

Όταν παραδοθούμε απόλυτα στην δύναμη και την αγάπη του Θεού, τότε θα καταλάβουμε ότι όλα γίνονται ή επειδή ο Θεός τα θέλει ή επειδή ο Θεός τα παραχωρεί.

Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη

Τα μέτρα με τα οποία κρίνεται στην εποχή μας ο πλούτος και η φτώχεια είναι διαφορετικά. Σήμερα φτωχοί δεν θεωρούνται μόνο όσοι δεν έχουν στέγη και τροφή, αλλά και όσοι δεν διαθέτουν τον στοιχειώδη μηχανικό εξοπλισμό για το σπίτι και την εργασία τους. Και πλούσιοι δεν θεωρούνται αυτοί που διαθέτουν μόνο τις δυνατότητες των πλουσίων του παρελθόντος, αλλά και πολύ περισσότερες. Ο πλούτος και η φτώχεια διαρκώς εκσυγχρονίζονται, ενώ η ανισότητα στον καταμερισμό του πλούτου γίνεται διαρκώς μεγαλύτερη [50]. Και η διαδικασία αυτή διευκολύνεται με την χρηματοοικονομία, δηλαδή την οικονομία με νομισματικό και όχι με παραγωγικό περιεχόμενο, που προώθησε την παγκοσμιοποίηση και προωθείται από αυτήν.

Το χρήμα θεωρήθηκε εξαρχής επικίνδυνο για την πνευματική ζωή των πιστών. Η φιλαργυρία, που συνδέθηκε και με την προδοσία του Χριστού, χαρακτηρίζεται από τον Απόστολο Παύλο ως ρίζα «πάντων των κακών» [51]. Το χρήμα προσλαμβάνει στην ζωή των ανθρώπων μεταφυσικές διαστάσεις και γίνεται ο Μαμωνάς που αντιστρατεύεται τον Θεό [52]. Η άποψη ότι αυτό έχει οικονομική και κοινωνική μόνο σπουδαιότητα χωρίς ηθικές προεκτάσεις είναι λανθασμένη. Κατά παράδοξο μάλιστα τρόπο η άποψη αυτή υποφώσκει και στον χώρο της ηθικής, γι’ αυτό δεν γίνεται συνήθως λόγος για το χρήμα σε συγγράμματα ηθικής. Το χρήμα όμως έχει τεράστιες ηθικές προεκτάσεις. Με την πάροδο μάλιστα του χρόνου και με την μετάβαση από το εθνικό χρήμα στο πολυεθνικό και τις πιστωτικές κάρτες οι ηθικές προεκτάσεις του χρήματος ενισχύθηκαν και προσέδωσαν σε αυτό φανταστικές διαστάσεις. Το έκαναν πανίσχυρο μέσα στον κόσμο. Αυτό εκφράζεται και με την συνήθη στις ημέρες μας φράση, «το χρήμα κυβερνάει τον κόσμο».

Η αγάπη προς το χρήμα νεκρώνει πνευματικά τον άνθρωπο και αφανίζει την κατεξοχήν χριστιανική αρετή της αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον, αντικαθιστώντας την με την εγκατάλειψη της πίστεως και της αγάπης. Έτσι η πλεονεξία, ως ρίζα όλων των κακών, δεν τροφοδοτεί μόνο ηθικές εκτροπές, αλλά οδηγεί και σε εκτροπή από την πίστη, η ταυτίζεται με την ειδωλολατρία [53]. Εξάλλου στο κοινωνικό επίπεδο, ενώ ο Χριστιανός καλείται να βοηθάει τον πλησίον του, όταν έχει ανάγκη, η αγάπη προς το χρήμα όχι μόνο τον εμποδίζει, αλλά και τον εκτρέπει στην εκμετάλλευση της ανάγκης του για την απόκτηση κέρδους. Κλασικός τρόπος τέτοιας εκμεταλλεύσεως είναι η τοκογλυφία, που καταδικάζεται έντονα στην Αγία Γραφή και την παράδοση της Εκκλησίας. Αλλά και η θεώρηση του χρόνου ως χρήματος κατά την γνωστή ρήση «ο χρόνος είναι χρήμα», που εμπορευματοποιεί τον χρόνο και μαζί με αυτόν την ίδια την ζωή του ανθρώπου, φανερώνει τις καταστρεπτικές συνέπειες της αγάπης προς το χρήμα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι και η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας κινείται σχεδόν αποκλειστικά στο επίπεδο της χρηματοοικονομίας, που δεν συμβαδίζει με την παγκοσμιοποίηση της παραγωγικής οικονομίας, αλλά με την παγκοσμιοποίηση του χρήματος και της εκμεταλλεύσεως των αδυνάτων. Με τον τρόπο αυτόν προωθείται η περαιτέρω εξαθλίωση των πτωχών και επιταχύνεται η συσσώρευση του πλούτου στα χέρια των πλουσίων. Τέλος όλα αυτά συνδέονται με την υποβάθμιση του πνευματικού επιπέδου και της ηθικής ζωής της κοινωνίας.

Μέσα στην προοπτική αυτήν ενισχύεται και η τάση των ανθρώπων για αναζήτηση εύκολου κέρδους με κάθε τρόπο. Και η αναζήτηση αυτή δεν υλοποιείται βέβαια ως απλή οικονομική διαδικασία, αλλά διαμορφώνεται μέσα στο γενικότερο πνεύμα της εποχής και εκδηλώνεται με σοβαρές κοινωνικές, ηθικές και πνευματικές εκτροπές. Έτσι η άμβλυνση των ηθικών κριτηρίων και η παράλυση των ηθικών αναστολών, που χαρακτηρίζουν την εποχή μας, διευκολύνουν την προσφυγή στην αδικία, την απάτη, την βία, το έγκλημα, την διαπλοκή, την διαφθορά, την κατασπατάληση του φυσικού πλούτου, όπως και σε οποιοδήποτε άλλο αθέμιτο μέσο για οικονομικά κέρδη.

Πρέπει μάλιστα να τονισθεί ότι οι συνέπειες των φαινομένων αυτών δεν περιορίζονται στο παρόν, αλλά επηρεάζουν αρνητικά και το μέλλον. Οι σπατάλες που έγιναν μέχρι σήμερα, όπως και οι σπατάλες που γίνονται τώρα, είτε στο οικονομικό είτε στο οικολογικό επίπεδο, δεν ζημιώνουν μόνο την κοινωνία του παρόντος αλλά και τις κοινωνίες του μέλλοντος. Όπως εύστοχα σημειώνει επιφανής σύγχρονος οικονομολόγος, «το παρελθόν καταβροχθίζει το μέλλον» [54].

Αλλά και τα «τυχερά παιχνίδια», που διαδόθηκαν στην εποχή μας ευρύτατα, προσέλαβαν δραματικές διαστάσεις. Η εμπλοκή σε αυτά καταλήγει συχνά σε ακατανίκητη εξάρτηση, που οδηγεί ως την αυτοκτονία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα μεγάλα καζίνο, όπου παίζονται και τα μεγαλύτερα χρηματικά ποσά, δεν υπάρχουν συνήθως παράθυρα, για να χάνεται η αίσθηση του χρόνου και να παρασύρεται ο παίκτης στην παράταση του παιχνιδιού. Εξάλλου οι συναλλαγές δεν πραγματοποιούνται με χρήματα αλλά με «μάρκες», ώστε να μη γίνεται άμεσα αισθητή η χρηματική αξία που χάνεται. Παράλληλα προσφέρονται δωρεάν οινοπνευματώδη ποτά, για να αμβλύνεται η νηφαλιότητα των θαμώνων.

Η καταφυγή στα «τυχερά παιχνίδια» είναι σαφώς ανήθικη, βλαπτική για τον άνθρωπο και διαβρωτική για την κοινωνική ζωή. Ο Αριστοτέλης τοποθετεί τον «κυβευτή», δηλαδή τον παίκτη τυχερού παιχνιδιού, στο επίπεδο του λωποδύτη και του ληστή [55]. Εξάλλου οι Κανόνες της Εκκλησίας επιτιμούν την επίδοση στα παιχνίδια αυτά με αφορισμό [56]. Παρόλα αυτά, τα «τυχερά παιχνίδια» διαφημίζονται από τα μέσα ενημερώσεως, αλλά και υποστηρίζονται από το κράτος για εισπρακτικούς λόγους, καλλιεργώντας και ενισχύοντας την εμπαθή ροπή των πολιτών προς αυτά [57].

Για την αντιμετώπιση των αρνητικών αυτών τάσεων και καταστάσεων δεν μπορεί να δοθεί κάποια γενική και καθολικά εφαρμόσιμη λύση. Τα δεδομένα και οι δυνατότητες που υπάρχουν σε κάθε περίπτωση δημιουργούν το συγκεκριμένο πλαίσιο για την συμβατική αντιμετώπισή τους. Η πραγματική όμως αιτία τους βρίσκεται σε πνευματικό και ηθικό επίπεδο. Γι’ αυτό η καταπολέμηση των αρνητικών καταστάσεων στο επίπεδο των θεσμών είναι χρήσιμη, αλλά ανεπαρκής χωρίς την παράλληλη αντιμετώπισή τους στο επίπεδο των προσώπων.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

50. Βλ. Ν. Τσόμσκι, Οι έχοντες και οι μη κατέχοντες, Αθήνα 1999, σ. 11.
51. Α΄ Τιμ. 6,10.
52. Βλ. Λουκ. 16,9-13.
53. Βλ. Α΄ Τιμ. 6,10. Κολ. 3,5.
54. «Le passé dévore l’avenir». Th. Piketty, Le capital au xxıe siècle, Seuil Paris 2013, σ. 942.
55. Βλ. Αριστοτέλους, Ηθικά Νικομάχεια Ι,4,1122 a7.
56. Κανόνες, Αποστολικοί 42 και 43, Πενθέκτης Συνόδου 50.
57. Αναλυτική παρουσίαση της λειτουργίας των καζίνο στην Ελλάδα κατά το διάστημα 1995-2001 βλ. Εφημερίδα Οικονομική Καθημερινή (30.12. 2001), σ. 5.

Practical love
Just as oil maintains the light of a lamp, so charity feeds the soul with true knowledge of God. The key for the heart to acquire divine gifts is given through love for our neighbour.

How wonderful and praiseworthy is love for our neighbour, provided, of course, such concern doesn’t distract us from the love of God. How sweet is the company of our spiritual brothers and sisters, as long as we can preserve our love for God, as well.

If you’re busy making a living, doing manual work, and you receive help from others, you have an obligation to give alms. If you neglect this, your hardness of heart will be contrary to the Lord’s commandment.

Suppose a monk’s been given a rule to stay in his cell and pray for seven weeks or a week and, when he’s completed the rule, he meets up with and keeps company with others and is consoled by their companionship. If he then is indifferent to any suffering among his brethren, thinking that his weekly rule is sufficient in itself, he’s being uncharitable and harsh. Because, if he has no charity in his heart, if he’s disdainful and contemplates what’s false, then he won’t condescend to share the pain of his brothers.

If you scorn the pain of others, you aren’t going to see the light of God. And if you turn your face from someone who’s in trouble, your day will be a dark one.

A famous saint once said that nothing can help a monk to become free of the demon of pride and to overcome the burning passion of fornication as visiting and serving the bed-ridden and relieving them of their bodily pain.

The Lord said that we should behave towards others the way we want them to behave towards us (Luke 6, 31). But if you haven’t got the material goods or the bodily strength to put your love for others into practice, it’s enough for God if you love them by intent.

God’s love is inexhaustible
Love that comes from the things of this world is like the light of a lamp that’s kept going with oil, or like a torrent that flows only when it rains and dries out when it stops. But love that comes from God is like a spring that wells up and never stops flowing. Its waters never fail, because God alone is the source of love.

God’s love brings an uncommon change
God’s love is, by nature, fervent. And when it falls on someone in abundance, it makes that soul ecstatic. This is why the heart of those who’ve felt it can’t receive it into themselves, can’t bear it, but, depending on the amount of love which overshadowed them, an uncommon change seems to hover above them. These are the perceptible signs of this alteration:

The person’s face becomes red as fire and joyful, and their body heats up. Fear and shyness (‘bashfulness’) depart from them and they become ecstatic. The power that concentrates the mind is lost and the person passes into a state beyond thought. Dread death is thought of as joy and the mind never ceases to gaze upon and contemplate things heavenly. Although it’s not bodily in the heavens, it speaks as though it were, without anyone else seeing it there, of course. It loses its natural knowledge and its natural sight; it loses the sense of movement within a perceptible environment. Because whenever it does something, it doesn’t feel it at all, since the mind is suspended in the contemplation of the heavens. And the intellect appears to be conversing with someone else.

It was this spiritual inebriation which affected the apostles and martyrs. The apostles travelled all over the world, enduring labours, exhaustion and mockery, while the martyrs had their bodies cut up into little pieces. Their blood ran like water but, although they underwent the most terrible tortures, they didn’t lose heart. Rather, they bore up with courage and, although in fact they were wise, other people considered them witless. There were also others who wandered in desert places, on mountains, in caves and in holes in the ground. What they did was considered improper by other people, but for God it was most proper.

May God grant that we, too, might attain to such foolishness!

Source: agiazoni.gr

Δημοσιεύεται για πρώτη φορά από την Ι. Μητρόπολη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας η ευχή του Σεβ. Μητροπολίτου Εδέσσης, κ. Ιωήλ, «ΕΙΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝΤΟΣ ΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑΝ ΕΝ Τῼ ΚΟΣΜῼ».

Η ευχή αυτή συνετέθη κατόπιν προτροπής του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου και εγκρίθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος με την παραγγελία να χρησιμοποιείται στις χειροθεσίες κληρικών που διακονούν εν τω κόσμω (βλ. σχετική Εγκύκλιο).

Σημειώνεται ότι η ανάγκη συνθέσεως της ευχής αυτής προέκυψε, επειδή το περιεχόμενο της προϋπάρχουσας ευχής χειροθεσίας Αρχιμανδρίτου του ι. Ευχολογίου συνδέεται με ιερομονάχους που εγκαταβιούν σε ιερά μονή και όχι με αγάμους κληρικούς που διακονούν στον κόσμο.

ΕΥΧΗ ΕΙΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ
ΥΠΗΡΕΤΟΥΝΤΟΣ ΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑΝ ΕΝ ΤΩι ΚΟΣΜΩι
Ποιήμα του Σεβασμιωτάτου ΜητροπολίτουΕδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ

Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ο Αρχηγός της σωτηρίας ημών (Εβρ. 2,10), ο πανσόφως ειπών «ος εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος», ο Παύλον εμπνεύσας τον Απόστολόν Σου γράψαι προς τον μαθητήν αυτού Τιμόθεον «οι καλώς προεστώτες πρεσβύτεροι διπλής τιμής αξιούσθωσαν, μάλιστα οι κοπιώντες εν λόγω και διδασκαλία» (Α΄ Τιμ. 5,17), «ο πρώτος εξ αναστάσεως» (Πραξ. 26, 23), «το άλφα και το ωμέγα» (Απ. 1,8) των ανθρώπων, ο βεβαιώσας απαρατρέπτως ότι «πας ος αφήκεν οικίαν ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. 19,29), ο επαινέσας τον πολλαπλασιάσαντα τα δοθέντα αυτώ τάλαντα λέγων· «επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω» (Ματθ. 25, 21), αυτός, Πανάγιε Δέσποτα, δος την χάριν Σου την επουράνιον τω δούλω Σου (τώδε) όντι Ιερομονάχω, και χάρισαι αυτώ την τιμήν, το όνομα, την αξίαν και την περιωπήν του Αρχιμανδρίτου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής (ή Μητροπόλεως) ημών. Ούτος, Κύριε, υπέρ πάντα και πάντας ηγάπησεν το τίμιόν Σου Όνομα, και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ της Σης δόξης και ευκλείας, απορρίψας τα γεηρά και επίκηρα του ματαίου βίου τούτου.

Δος αυτώ σύνεσιν εν πάσι, ταπείνωσιν αληθή, πνεύμα διακονίας και θυσίας υπέρ των πιστών και θεοφιλή υπακοήν εν τοις παραγγέλμασι της Εκκλησίας, ίνα δοξάζηται δι’ αυτού το πάντιμον και μεγαλοπρεπές Όνομά Σου, συν τω Ανάρχω Σου Πατρί και τω Παναγίω και Αγαθώ και Ζωοποιώ Σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

«Τρεις τρόποι σωτηρίας υπάρχουν Ο πρώτος, του να μην αμαρτάνουμε πιά. Ο δεύτερος, να μετανοήσει κανείς επάξια, και ο τρίτος, γι’ αυτούς που αμάρτησαν, οι δοκιμασίες και οι θλίψεις και η υπομονή…»

Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης

Το μυστικό της περίφημης νησιωτικής συνταγής είναι το σιγανό ψήσιμο.

Υλικά
1 κιλό ρεβίθια αποφλοιωμένα, μουλιασμένα σε νερό αποβραδίς (πρέπει να μείνουν στο νερό για τουλάχιστον 8 ώρες) ώστε να φουσκώσουν
2 ξερά κρεμμύδια, κομμένα σε φέτες όπως για τη χωριάτικη σαλάτα
200 ml ελαιόλαδο
2 δαφνόφυλλα
θαλασσινό αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι

Διαδικασία
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 140° – 150° C.

Ξεπλένουμε τα ρεβίθια καλά. Τα βάζουμε σε μια γάστρα, προσθέτουμε τα κρεμμύδια, το λάδι, τα δαφνόφυλλα, αλάτι και νερό ίσα να σκεπάζει τα υλικά. Σκεπάζουμε το σκεύος και βάζουμε τα ρεβίθια να ψηθούν για περίπου 4 ώρες, μέχρι να γίνουν και να χυλώσουν. Παρακολουθούμε μήπως κατά το ψήσιμο χρειαστεί να προσθέσουμε επιπλέον νερό. Αυτό μπορεί να συμβεί αν η γάστρα δεν κλείνει πολύ καλά και οι υδρατμοί διαφεύγουν. Αν χρειαστεί, λοιπόν, προσθέτουμε λίγο χλιαρό νερό.

Ξεφουρνίζουμε τα ρεβίθια, διορθώνουμε το αλάτι και τα αφήνουμε, ιδανικά, να αποκτήσουν θερμοκρασία δωματίου.

Σερβίρουμε στα πιάτα, με λίγο χυμό λεμονιού.

Ενδιαφέρουσα προσθήκη

Το καλοκαίρι ταιριάζει να τη σερβίρουμε με 1 κουταλιά κατίκι σε κάθε πιάτο, με καρεδάκια ωμής ντομάτας και ψιλοκομμένα φυλλαράκια φρέσκου βασιλικού.

Λίγα λόγια τη συνταγή

Με μεγάλη μαγειρική παράδοση, η Σίφνος έχει να περηφανεύεται για αρκετές εκλεκτές τοπικές συνταγές. Ανάμεσα σε αυτές, η απλή μα πεντανόστιμη ρεβιθάδα, που παραδοσιακά φτιαχνόταν στη σκεπασταριά (πήλινο σκεύος με σκέπασμα, φτιαγμένο από ντόπιους αγγειοπλάστες και προορισμένο για την παρασκευή της φουρνιστής ρεβιθάδας). Εμείς μπορούμε να τη φτιάξουμε σε γάστρα, πήλινη ή άλλη, κατά προτίμηση με βαρύ καπάκι για να μη διαφεύγουν εύκολα οι υδρατμοί. Η ρεβιθάδα είναι πιάτο παντός καιρού και τρώγεται κατά προτίμηση σε θερμοκρασία δωματίου.

Πηγή: gastronomos.gr

I have to refuse everything tawdry if I want a friend whose spiritual stature draws me. I have to get rid of my egotism if I want a friend who’s not egotistical. And I have to set aside any unseemliness if I want a friend who’s courteous.

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα τελέσθηκε στη Βυζαντινή Ιερά Μονή Αστερίου Ταξιαρχών στον Υμηττό, Μετόχι της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη, ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός επί τη εορτή του εν Χώναις θαύματος του Αρχιστράτηγου Μιχαήλ.

Στον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό χοροστάτησε ο Επίσκοπος Θαυμακού Ιάκωβος, ο και καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη.

Κατά τη διάρκεια του Εσπερινού τελέσθηκε με σεπτή εντολή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου η Μοναχική Κουρά του δοκίμου μοναχού της Ιεράς Μονής Αστερίου από τον κ. Ιάκωβο.

Ο νεόκουρος μοναχός έλαβε το όνομα Ιωσήφ, προς τιμήν του Οσίου Πατρός ημών Ιωσήφ του Ησυχαστού, αλλά και του εν Οσίοις Αγιορείτου γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού.

Ο Θεοφιλέστατος μίλησε επίκαιρα για το θαύμα του Αρχαγγέλου, προέτρεψε τον νέο μοναχό να ζει και να βιώνει την Αγγελική Πολιτεία, ενώ επήνεσε τον Μετοχιάρη της Ιεράς Μονής Αστερίου για τη διακονία του στο Ιερό Μετόχιο.

Τέλος, ο Μετοχιάρης Αρχιμανδρίτης Αλέξιος Γιαννιός, ευχαρίστησε τον Αρχιεπίσκοπο ο οποίος έδωσε την ευλογία για τη Μοναχική Κουρά, τον Πρωτοσύγκελο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών Επίσκοπο Θεσπιών Συμεών για την αμέριστη αγάπη και βοήθειά του, καθώς και τον χοροστατούντα Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη Ιάκωβο, ο οποίος με πολλή αρχοντιά, αγάπη και ανύστακτο ενδιαφέρον σκεπάζει και ευλογεί το Μετόχιο.

Στις εορταστικές εκδηλώσεις παρέστη ο Δήμαρχος Παπάγου Χολαργού Ηλίας Αποστολόπουλος με μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου. Στην άριστη διεξαγωγή του προσκυνήματος βοήθησαν οι εθελοντές της Δασοπροστασίας του Δήμου Παπάγου Χολαργού, με επικεφαλής τον κ. Μήνο Παγώνη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο τον Πανηγυρικό Εσπερινό όσο και τη Μοναχική Κουρά παρακολούθησαν πλήθος ευλαβών προσκυνητών, οι οποίοι προσήλθαν στο καταφύγιο αυτό της αγάπης του Θεού για να τιμήσουν τον Αρχιστράτηγο των Άνω Δυνάμεων.

Φωτογραφίες: Γραφείο Ρεπορτάζ

Πηγή: orthodoxia.info

Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται. Η κοσμική αγάπη λίγο διατηρείται και σιγά-σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει. Κάθε άλλος έρωτας μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε απελπισία. Ο θείος έρως, όμως, μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται. Είναι μία ηδονή ακόρεστος, που δεν την βαριέται κανείς ποτέ. Είναι το άκρον αγαθόν.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης