Σε κάθε εκδήλωση της ζωής να έχεις την ταπείνωση του Κυρίου, την αγιότητα, την πραότητά Του, και το παράδειγμά Του σαν υπογραμμό.

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος

Satan never appears before us face to face, never reveals himself directly as our enemy. Instead, he fights in secret, indirectly or through bad people, using every kind of wicked ploy so as to hide the fact that he wants us to fall and be lost.

Φωτογραφία: Γιώργος Δρακόπουλος, Food Styling: Tina Webb

Νόστιμο φαγητό της Κυριακής με γεμάτη γεύση και αρωματικό χαρακτήρα.
Μερίδες:4 Χρόνος προετοιμασίας:10′ Χρόνος μαγειρέματος:2:15′ Έτοιμο σε: 2:25′

ΣΥΝΤΑΓΗ ΑΠΟ: Ιωάννα Σταμούλου

Η Λέλα Μηνοπούλου γεννήθηκε το 1898 στη Λίμνη Ευβοίας. Ήταν πρωτότοκη κόρη του Αθανασίου Μηνόπουλου και της Σοφίας Μπούμπουλη. Το 1916 παντρεύτηκε τον φαρμακοποιό Νικόλαο Καραγιάννη, με τον οποίο απέκτησε επτά παιδιά: την Ιωάννα, τον Γεώργιο, την Ηλέκτρα, τον Βύρωνα, τον Νέλσωνα, τη Νεφέλη και την Ελένη.

Η κατάληψη της Ελλάδας υπό των Ιταλογερμανών μεταμόρφωσε την ελληνίδα νοικοκυρά σε πρωτεργάτιδα της Εθνικής Αντίστασης. Από τις πρώτες ημέρες της Κατοχής έφτιαξε μία ομάδα με πυρήνα μέλη της οικογένειάς της και άρχισε το έργο της απόκρυψης και φυγάδευσης των βρετανών στρατιωτικών που είχαν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα. Με την πάροδο του χρόνου, η μικρή οικογενειακή ομάδα διευρύνθηκε και εξελίχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση «Μπουμπουλίνα», που αριθμούσε πάνω από 100 μέλη.

Η σύλληψη του γιου της Γεωργίου τον Ιούνιο του 1941 και των θυγατέρων της Ιωάννας και Ηλέκτρας δεν την πτόησαν. Κατόρθωσε να τους απελευθερώσει και να συνεχίσει το έργο της. Ακολούθησαν επιτυχείς ομαδικές φυγαδεύσεις στη Μέση Ανατολή, τις οποίες επέβλεπε προσωπικά η ίδια. Τακτικά από τα ραδιοφωνικά κύματα του Καΐρου ακουγόταν η φράση «Τζάκσον – Τζάκσον ευχαριστούμε για το άρωμα». Ήταν το συμπεφωνημένο σύνθημα για τη διάσωση της αποστολής.

Τον Οκτώβριο του 1941 συνελήφθη, κατόπιν προδοσίας, και κλείστηκε στις φυλακές Αβέρωφ με την κατηγορία της κατασκοπίας. Δικάσθηκε από ιταλικό στρατοδικείο, αλλά αθωώθηκε ελλείψει στοιχείων.

Μετά την αποφυλάκισή της συνέχισε το αντιστασιακό της έργο, με μεγαλύτερη ένταση και μεθοδικότητα. Άπλωσε ένα ευρύ δίκτυο συνεργατών σε κάθε κατοχική υπηρεσία της Αθήνας και λάμβανε πολύτιμες πληροφορίες για κινήσεις και τα σχέδια των κατοχικών αρχών από έλληνες συνεργάτες τους, αλλά και από αντιχιτλερικούς γερμανούς και αντιφασίστες ιταλούς αξιωματικούς, τις οποίες διοχέτευε στο Συμμαχικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Παράλληλα, μέλη της οργάνωσής της προέβαιναν σε πράξεις δολιοφθοράς κατά κατοχικών στόχων.

Στις 11 Ιουλίου 1944 κι ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, συνελήφθη από τους Γερμανούς. Την ίδια ημέρα συνελήφθησαν και πέντε από τα παιδιά της. Ο σύζυγός της και τα δύο παιδιά της Γεώργιος και Ελένη κατόρθωσαν να διαφύγουν.

Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στα μπουντρούμια των Ες-Ες στην οδό Μέρλιν και βασανίσθηκαν άγρια. Όχι μόνο δεν ομολόγησαν, αλλά η Καραγιάννη χτύπησε τον αιμοχαρή ανακριτή της Φριτς Μπέκερ. Τα βασανιστήρια που ακολούθησαν ήταν φρικτά. Την κρέμασαν και της εξάρθρωσαν τα χέρια, της έκαυσαν τα άκρα με ηλεκτρική μηχανή, την υπέβαλαν επί τριήμερο στο μαρτύριο της δίψας και τέλος της τρύπησαν τα πλευρά με το πόμολο της πόρτας.

Δεν εκάμφη ακόμα και όταν της διαμήνυσαν ότι θα εκτελούσαν τον γιο της Νέλσωνα, αν δεν ομολογούσε. Αυτή τους απάντησε υπερήφανα: «Ζητείτε από μία ελληνίδα μάνα να προδώσει τους συνεργάτες της και την πατρίδα της με την απειλή του τυφεκισμού των παιδιών της. Ε, λοιπόν, μάθετε ότι τα παιδιά μου ανήκουν στην Ελλάδα και το αίμα τους θα πνίξει τους Ούνους και όλη τη Γερμανία σας!»

Την αυγή της 8ης Σεπτεμβρίου 1944, η Λέλα Καραγιάννη οδηγήθηκε με άλλους πατριώτες στο Άλσος Δαφνίου. Λίγο πριν από την εκτέλεσή της, απευθυνόμενη στους άλλους μελλοθάνατους, φώναξε: «Ψηλά παιδιά τα κεφάλια να δουν οι Ούνοι πως ξέρουν να πεθαίνουν οι Έλληνες για την πατρίδα τους». Το πτώμα της, διάτρητο από τις σφαίρες, παρελήφθη κρυφά από φίλους της οικογένειάς της και τάφηκε στο Β’ Νεκροταφείο Πατησίων. Την επομένη, 9 Σεπτεμβρίου 1944, τα πέντε παιδιά της απελευθερώθηκαν με τη μεσολάβηση μιας γερμανίδας κατοίκου της Αθήνας, η οποία επωφελήθηκε από την αλλαγή διοίκησης στη Γερμανική Φρουρά Αθηνών.

Για τη δράση της και το μαρτυρικό και ηρωικό τέλος της, η Λέλα Καραγιάννη τιμήθηκε ως εθνική ηρωίδα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όσο λίγοι αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα. Στο Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα έχει στηθεί μπρούντζινη προτομή της και ανάμεσα στο Εθνικό Μουσείο και στο Πολυτεχνείο ολόσωμο μαρμάρινο άγαλμά της. Η Ακαδημία Αθηνών, κατά τη συνεδρίαση της 30ης Δεκεμβρίου 1947, της απένειμε το Βραβείο Αρετής και Αυτοθυσίας.

πηγή: www.sansimera.gr

Η ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ σε συνεργασία με την ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ UNESCO σας προσκαλούν στην τελετή έναρξης του διεθνούς συνεδρίου Τέχνη και Πολιτισμός σε Μοναστικούς Χώρους την Πέμπτη, 20 Σεπτεμβρίου 2018, στις 17:30 στην Αίθουσα Τελετών του Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, στη Λευκωσία.

Μετά την τελετή έναρξης θα ακολουθήσει δεξίωση.

Πηγή: nisosagion.com

Όπως ο Θεός είναι πρόξενος κάθε αγαθού, έτσι και ο διάβολος είναι πρόξενος κάθε κακού, η πηγή της αμαρτίας. Η απλή καρδιά φωτίζεται από τον Θεό και γνωρίζει πως θα ενωθεί μαζί του, πως θα αποφύγει οποιαδήποτε σχέση με το διάβολο.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Η ύπαρξη θείου φόβου φανερώνει ότι το πνεύμα είναι ζωντανό και ότι η θεία Χάρη ενεργεί στη ψυχή. Η πρώτη εκδήλωση του πνεύματος είναι η γνώση του Θεού και ο φόβος του Θεού· και το πρώτο δώρο της θείας Χάριτος είναι ο φόβος του Θεού. Αυτός ο φόβος είναι η αρχή.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Κατά την μαρτυρία του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη, ο Κώνστας, όπως ήταν το λαϊκό του όνομα, «φλεγόμενος υπό έρωτος μαθήσεως μετέβη μετ’ άλλων Αιτωλών [47] εις το Αγιώνυμον Όρος [48], προς κτήσιν παιδείας υψηλής» [49], δηλαδή, για την συμπλήρωση των γνώσεών του έφθασε στην Αθωνιάδα Σχολή [50]. Αναφέρει, λοιπόν, τα εξής: «μετέβη εις εκείνο το φημισμένον σχολείον του Βατοπεδίου [51] με άλλους εδικούς του συμμαθητάς, ουκ ολίγους» [52]. Είναι η περίφημος Ανωτάτη Σχολή [53] ονομασθείσα ως «Αθωνιάς» [54], η οποία ήταν «ένα ολόκληρο Πανεπιστήμιο στα όρια της Μονής του Βατοπεδίου» με μεγάλη φήμη [55. Δίδασκαν διάφορες επιστήμες. Έδιναν γνώση. Προ παντός, όμως, προετοίμαζαν τους πνευματικούς αγωνιστές του Έθνους [56]. Συνέρρεε πλήθος μαθητών από όλα τα μέρη της Ελλάδας, ώστε να ακούσουν τους μεγάλους δασκάλους της, όπως ο σοφός διδάσκαλος Ευγένιος Βούλγαρης. Αναφέρεται για την Αθωνιάδα [57], ότι: «Η σχολή αυτή ήτο ανωτέρας παιδείας, εν είδος φιλοσοφικής και θεολογικής σχολής. Ιδρύθη το 1743, με τη βοήθεια και τη συνεργασία του μοναχού Μελετίου Βατοπεδινού, πλησίον της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου εις Άγιον Όρος [58]. Άλλωστε, στην αρχή διέμεινε στο Βατοπέδι και αργότερα στη Μονή Φιλοθεόυ [59].

Μετέβη στη μονή του Φιλοθέου [60], όπου εκάρη μοναχός και ιερομόναχος [61]. Το Άγιον Όρος [62] ανέδειξε [63], στην μακραίωνη οθωμανική τυραννική κατοχή, φλογερούς Εθναποστόλους, όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός [64], και πολλούς άλλους, οι οποίοι έφερναν τον λόγο του Θεού και την ελπίδα της αναστάσεως του γένους [65]. Ο Κοσμάς έζησε πρώτα ο ίδιος το γεγονός της εν Χριστώ ελευθερίας. Αυτό του έδωσε τη δύναμη να βλέπει μπροστά και να προετοιμάζει το Γένος για την υπόθεση της εθνικής ελευθερίας [66]. Κρισιμότατη η ώρα! Το Γένος κινδύνευε. Έλεγε συχνά: «Όθεν άφησα την ιδικήν μου προκοπήν και εβγήκα να περιπατώ από τόπον εις τόπον, να διδάσκω τους αδελφούς μου» [67].

Από εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να βρει ησυχία, διότι τον βασάνιζαν ο πόνος και τα βάσανα των ορθοδόξων Ρωμιών, οι οποίοι στέναζαν κάτω από την οθωμανική τυραννία. Ο εφιάλτης του εξισλαμισμού των αδελφών του τάραζε τον ύπνο του. Κρισιμότατη η ώρα! Το Γένος κινδύνευε. Έλεγε συχνά: «Όθεν άφησα την ιδικήν μου προκοπήν και εβγήκα να περιπατώ από τόπον εις τόπον, να διδάσκω τους αδελφούς μου» [68]. Εγκαταλείπει την Ιερά Μονή Φιλοθέου, όπου ήταν η Μονή της μετανοίας του, και δίδεται με όλες του τις δυνάμεις στη διακονία του «εν αιχμαλωσία» ευρισκομένου Γένους» [69].

Αν κάποτε ο απόστολος Παύλος, τον οποίο παρομοιάζουν συχνά-πυκνά οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς και οι υμνογράφοι της Ακολουθίας του Αγίου [70] με τον άγιο Κοσμά, «προσκαλείτο δι’ οράματος της νυκτός, ανδρός Μακεδόνος», ο οποίος τον προέτρεπε: «Διαβάς εις Μακεδονίαν, βοήθησον ημιν» έπαιρνε έτσι, την εις τα έθνη πορεία της κλήσεώς του, έτσι τώρα και ο Άγιος των σκλάβων, μέσα στο κελί του, παίρνει και αυτός την πρόσκληση: «Διαβάς εις το Γένος των Ελλήνων, βοήθησον ημιν». Με μόνη περιουσία το ράσο, το ραβδί του, το σκαμνί του και ένα τορβά, όργωσε στην κυριολεξία την Ελλάδα [71]. Και ιδού, «Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού» (Διδαχή Δ΄) [72]. Με μόνη συνοδεία το ράσο, το ραβδί του και ένα καλογερικό τορβά, όργωσε στην κυριολεξία την Ελλάδα.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

47. Κ. Ν. Σάθα, Νεοελληνική Φιλολογία (1453-1821), Αθήναι 1868, σ. 487.
48. Μ. Μαμασούλα, Ο Εθναπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, Βίος, Διδαχές, Επιστολές και Προφητείες, έκδ. Ενωμένη Ρωμηοσύνη, Θεσσαλονίκη 2016, σ. 17.
49. Νικοδήμου Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, ήτοι μαρτυρία των νεοφανών μαρτύρων, Έκδοσις Τρίτη, Αθήναι 1961, σ. 731. Βλ. και Κ. Γ. Ζησίου, Διδάσκαλοι του Γένους, Αθήναι 1915, σ. 84.
50. Νικ. Τωμαδάκη, «Ο Εθναπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός», Πρακτικά Α΄ Πανελληνίου Επιστημονικού Συνεδρίου με θέμα: Βόρειος Ήπειρος – Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, έκδ. Ιερά Μητρόπολις Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, Αθήναι 1988, σ. 519.
51. Χ. Κρικώνη, «Κληρικοί Νεομάρτυρες και Μάρτυρες», Πρακτικά Θεολογικού Συνεδρίου με θέμα: εις τιμήν και μνήμην των Νεομαρτύρων, ό.π., σ. 273.
52. Μαρίας Μαμασούλα, Ο Άγιος των Ελληνικών Σχολείων, Κοσμάς ο Αιτωλός, έκδ. Ενωμένη Ρωμηοσύνη, Θεσσαλονίκη 2011, σσ.15-16.
53. Κοσμά Χ. Μαραγιάννη, Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και η γενικότερη δράση Του, (Πτυχιακή Εργασία), Θεσσαλονίκη 2003, σ. 14
54. Επετηρίς Αθωνιάδος Σχολής, επί τη συμπληρώσει Δωδεκαετίας από της επαναλειτουργίας Αυτής, έκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1966, σ. 313.
55. Οι Άγιοί Μας, έκδ. Ιερας Μονής Παναγίας Τατάρνης Ευρυτανίας, Αθήνα, σ. 127
56. Λαζάρου Τσακιρίδη, Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και οι Προφητείες του, έκδ. Τέρτιος, Κατερίνη 2011, σ. 37.
57. Άλκη Αγγέλου, Το χρονικό της Αθωνιάδος. Δοκίμιο ιστορίας της Σχολής με βάση ανέκδοτα κείμενα, Ν. Ε., Χριστούγεννα 1963, σσ. 84-105.
58. Κων/νου Καβαρνού, Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, τόμ. Α΄, έκδ. «Ορθόδοξος Τύπος», Αθήνα, σ. 98.
59. Π. Πάσχου, Έρως Ορθοδοξίας, Β΄ Έκδοση, έκδ. Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα 1973, σ. 294.
60. Μ. Μαμασούλα, Πατροκοσμάς, Ιερουργός του λόγου & της πράξης, 2η έκδοση, έκδ. Ορθοδόξου φιλανθρωπικής Ιεραποστολικής & Πολιτιστικής Ενώσεως η «Αγία Φιλοθέη», Αγρίνιο 2008, σ. 17. Βλ. και Ευθυμίας Μοναχής, Οι Προφητείες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού μέσα στην Ιστορία, έκδ. Ι. Μονής Αγ. Κοσμά του Αιτωλού, Αθήναι 2004, σ. 21. Βλ. και Γρηγορίου Κωσταρά, «Πατροκοσμάς ο Αιτωλός, μια ακοίμητη εθνική, παιδευτική και προφητική Συνείδηση», Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, 230 χρόνια από την κοίμησή του (1779-2009)», έκδ. Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας, περιοδικό «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», 2010, σ. 191. Βλ. και Γ. Ευθυμίου, «Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός κατά τον Ρωσοτουρκικόν πόλεμον», Πρακτικά Θεολογικού Συνεδρίου με θέμα: Σύναξις, Ευγένιος ο Αιτωλός και η εποχή του, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Καρπενησίου, Αθήναι 1986, σ. 547. Βλ. και Μ. Γκιόλια, Ο Κοσμάς Αιτωλός και η εποχή του, έκδ. Τύμφρηστος, Αθήνα 1972, σ. 122. Βλ. και Κ. Κώνστα, «Η Αγιορείτικη Μονή του Φιλοθέου, εκεί όπου εμόνασε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, 230 χρόνια από την κοίμησή του (1779-2009)», έκδ. Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας, περιοδικό «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», 2010, σ. 227.
61. Δ. Πανταζοπούλου, «Το πέρασμα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού από το Ρουμλούκι», Πρακτικά Ημερίδας τοπικής ιστορίας και λαογραφίας με θέμα: «Πατρο-Κοσμάς ο Αιτωλός: το πέρασμα του Αγίου από το Ρουμλούκι», έκδ. Αρχιερατική Περιφέρεια Αλεξάνδρειας, Αλεξάνδρεια 2011, σ. 120. Βλ. και Αρχιμ. Σωφρ. Παπακυριακού, Κοσμά του Αιτωλού, Ιερομάρτυρος και Ισαποστόλου, πρώτη έκδοση, Αθήναι 1953, σ. 183. Βλ. και Κοσμάς ο Αιτωλός, οι Προφητείες, έκδ. Εκδοτική Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1997, σ. 8.
62. Μωϋσέως Μοναχού Αγιορείτου, Εόρτια Γράμματα από το Άγιον Όρος, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, Νεάπολη 2012, σ. 289.
63. Αρχιμ. Χρυσ. Μαϊδώνη, Οι Άγιοί μας, έκδ. Ιερά και Οσία Ιεράς Μητροπόλεως Ιερισσού, Αρναία Χαλκιδικής, σ. 133. Μαρίας Μαμασούλα, Παιδεία και Γλώσσα στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, (διδακτορική διατριβή), έκδ. Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, Άγιον Όρος, 2004, σ. 441.
64. Δ. Σαλαμάγκα, Ο γνωστός Καλόγηρος Κοσμάς, έκδ. Αστήρ, Αθήναι 1945, σ. 73.
65. Αθ. Αγγελοπούλου, Εκκλησιαστική Ιστορία, η μοναχική πολιτεία του Αγίου Όρους – ιστορία, τυπικά, ζωή, έκδ. Αφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1987, σ. 210.
66. Στυλιανού Παπαδοπούλου, Οι Νεομάρτυρες και το Δούλον Γένος, εν Αθήναις 1973, σ. 88.
67. Ευθυμίας Μοναχής, Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, έκδ. Ι. Μ. Αγ. Κοσμά του Αιτωλού, Μέγα Δένδρο Αιτωλίας 2001, σ. 53.
68. Αρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, όπ.π., σ. 37.
69. Μ. Τρίτου, Ο Ιερομάρτυς και Ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός στην υμνογραφία της Εκκλησίας, ΔυτικοΜακεδονικόν Ημερολόγιον, Έτος Ζ΄ – Τόμ. 7, Κοζάνη 2012, σ. 75. Τάκη Λάππα, Πατροκοσμάς, Ο Απόστολος του Γένους, έκδ. Ατλαντίς, Αθήναι 1980, σ. 66. Βλ. και Χρ. Περραιβού, Σύντομος βιογραφία του αοιδίμου Ρήγα Φεραίου, Αθήνα 1860, σ. 56. Βλ. και Ε. Καλκάνη, Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779), η Ζωή – η Διδασκαλία και οι προφητείες του, έκδ. Δαμιανός, Αθήνα 1986, σ. 19.
70. Σαπφείρου Χριστοδουλίδη, Ακολουθία και βίος του εν αγίοις πατρός ημών Κοσμά του Αιτωλού Ιερομάρτυρος και Ισαποστόλου, εν Πάτραις 1869, σ. 16. Βλ. και Σαπφείρου Χριστοδουλίδη, Βίος και ακολουθία Κοσμά Αιτωλού, επανέκδοση Πανεκδοτικής, Αγρίνιο 196, σ. 14. Βλ. και Μ. Τρίτου, Ο Ιερομάρτυς και Ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός στην υμνογραφία της Εκκλησίας, ΔυτικοΜακεδονικόν Ημερολόγιον, Έτος Ζ΄ – Τόμ. 7ος, Κοζάνη 2012, σ. 75.
71. Ηλία Μογλενίδη, «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Χρόνια 300 από την γέννησή Του (1714-2014). Η διέλευσή Του από την Θράκη», περιοδικό Ιεράς Μητροπόλεως Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου Επί των Ποταμών, έτος 4ο (2013), τεύχ. 4ο. Βλ. και Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ο πατροΚοσμάς της Ρωμιοσύνης, έκδ. Μικρά Ζύμη, Θερμόν Αιτωλίας 2008, σ. 57. Στ. Ουτσίου, Οι Περιοδείες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, έκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2009. Βλ. και Αν. Καραγκιώζη, Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στη Μακεδονία, Κέντρο Ελληνικής Παιδείας, Λάρισα 2006, σ. 164. Βλ. και Μαρίας Μαμασούλα, Οι Δρόμοι του Πατροκοσμά στην Σκλαβωμένη Ρωμιοσύνη. Από το Μέγα Δένδρο ως το Κολικόντασι, έκδ. Σταμούλη, Αγρίνιο 2007, σ. 14. Βλ. και Κ. Σαρδελή, Το Συναξάρι του Γένους, έκδ. Αρμός, Αθήνα 2000, σ. 239. Βλ. και Συμεών Πασχαλίδη, «Άγιοι συνδεόμενοι με τη Σκήτη Βεροίας και τη εν αυτή μονή Τιμίου Προδρόμου», Ανάτυπο, Πρακτικά Διημερίδας με θέμα: Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου («Σκήτη Βεροίας»), Βέροια 1994, σ. 139. Βλ. και Μακαρίου Κορίνθου, Νικοδήμου Αγιορείτου, Νικηφόρου Χίου, και Αθανασίου Παρίου, Συναξαριστής Νεομαρτύρων, έκδ. Ορθοδόξου Κυψέλης, Θεσσαλονίκη 1989, σ. 733.
72. Λουκ. 8, 5. Βλ. και Ι. Μενούνου, Κοσμά του Αιτωλού Διδαχές και Βιογραφία, έκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2004, σ. 163.

Ο άγιος Γέροντας Ιάκωβος δεν αξιώθηκε όμως μόνο να βλέπει αγγέλους και αρχαγγέλους στην αγία Τράπεζα. Είδε και εκτός Λειτουργίας τον αρχιστράτηγο Μιχαήλ να του δίνει οδηγίες για το κτίσιμο ναού του.

Το 1961 ο πατήρ Ιάκωβος μαζί με τον τότε ηγούμενο απεφάσισαν να κτίσουν ένα εκκλησάκι προς τιμήν των αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ. Ο ηγούμενος επέλεξε τον τόπο και οριοθέτησε την περιοχή. Τη νύχτα όμως εμφανίσθηκε στον πατέρα Ιάκωβο ένας αξιωματικός με χρυσό σπαθί, υψηλός, ξανθός και ωραίος και του είπε:

-Είμαι ο αρχάγγελος Μιχαήλ. Δεν επιθυμώ να κτισθεί ο ναός μου εκεί που σημαδέψατε, αλλά εδώ που θα σας δείξω.

Και αμέσως έσκυψε, πήρε τα πασσαλάκια που είχε τοποθετήσει ο ηγούμενος και τα μετέφερε σε άλλη περιοχή, όπου και τα βρήκε το πρωΐ ο όσιος Γέροντας. Μάλιστα με υπόδειξη πάλι των Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ, που εμφανίσθηκαν ξανά στον πατέρα Ιάκωβο, ο ναός κτίσθηκε με υλικά, που δεν υπήρχαν στην περιοχή, αλλά που με τη μεσολάβησή του, δωρήθηκαν άφθονα από ευσεβείς χριστιανούς. Όσον αφορά την απαιτούμενη άμμο ο παρακείμενος ποταμός πλημμύρισε και κατέβασε τόση άμμο, όση χρειαζόταν για το κτίσιμο και την αποπεράτωση του ναού. Το γεγονός αυτό τιμάται στο μοναστήρι κάθε χρόνο στις 6 Σεπτεμβρίου, μαζί με το «εν Χώναις θαύμα» του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και μάλιστα με ειδική προς τούτο Ακολουθία.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης (1829-1908).

Έπειτα από πρόσκλησι του αρχιεπισκόπου του Χαρκόβου Αμβροσίου ο π. Ιωάννης [ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης] λειτούργησε στον καθεδρικό ναό [στο Χάρκοβο]. Συλλειτούργησε μαζί του όλο το ιερατείο της πόλεως.
“Έγινε χαλασμός κόσμου και όχι ιερουργία”, παρατήρησε κάποιος αυτόπτης. Το πλήθος έσπρωχνε τόσο, που οι ψάλτες αναγκάσθηκαν να ψάλλουν μέσα από το Ιερό.
Η μικρή και μεγάλη Είσοδος έγιναν κι αυτές μέσα στο Ιερό μπροστά στην Ωραία Πύλη. Με κόπο κατόρθωσε να βγη ο π. Ιωάννης. Η πλατεία και οι κοντινοί δρόμοι ήσαν κατάμεστοι από κόσμο.
Ύστερα απ’ αυτό δεν μπορούσε να δεχθή να ιερουργήση στους άλλους ναούς που τον καλούσαν.
Δέχθηκε όμως την πρότασι του αρχιεπισκόπου να ψάλη την παράκλησι στην πλατεία του καθεδρικού ναού.
Η συγκέντρωσις του πλήθους ήταν πάλι απερίγραπτη. Ο κόσμος κατέκλυσε και τις στέγες των σπιτιών. Θα είχαν προσέλθει 60.000 πιστοί.

Φυσικά παρόμοιες σκηνές θα έβλεπε κανείς και σ’ όλες τις άλλες πόλεις που επισκεπτόταν ο π. Ιωάννης.

Από το βιβλίο “Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης”, των εκδόσεων της Ιεράς Μονής Παρακλήτου.

Επειδή ο Θεός είναι όλος αγάπη και όσα έφτιαξε, τα άνω και τα κάτω έγιναν από την πολλή του αγάπη, δεν ζήτησε τίποτε άλλο από τον άνθρωπο παρά την αγάπη.

 Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής

Τον μεγάλο Πρωτοψάλτη όχι μόνο της Θεσσαλονίκης, αλλά και ολοκλήρου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έναν πρωτοδιδάσκαλο της Ψαλτικής Τέχνης, ίσως και τον τελευταίο από τους παλαιούς μεγάλους δασκάλους της Βυζαντινής Μουσικής, τον Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Αγίας Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως κ. Χαρίλαο Ταλιαδώρο, τίμησε το εσπέρας της 9ης Σεπτεμβρίου ε.έ., ο Δήμος Λαγκαδά σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης.

Η τιμητική αυτή εκδήλωση, αφιέρωμα στον «λέοντα» της Εκκλησιαστικής Υμνολογίας, πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη από κόσμο κεντρική πλατεία του Σοχού έμπροσθεν του ιστορικού Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου και εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο των πολιτιστικών εκδηλώσεων «Θεομητορικά Ανάλεκτα» που πραγματοποιούνται αυτή την περίοδο στην περιοχή επ’ ευκαιρία της παρουσίας της Θαυματουργού Εικόνος της Παναγίας Γοργοϋπηκόου εκ της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους.

Στο πρώτο μέρος χαιρετισμό εκ μέρους του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους, Πανοσιολ. Αρχιμ. π. Γρηγορίου,  απεύθυνε ο Πανοσιολ. Αρχιμ. π. Φιλόθεος Δοχειαρήτης, ενώ η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Λαγκαδά κα. Χρύσα Σάμου, παρουσίασε το πρόγραμμα της τελετής καθώς επίσης μετέφερε και ένα σύντομο χαιρετισμό του Δημάρχου Λαγκαδά κ. Ιωάννη Καραγιάννη.

Εν συνεχεία τον έμμετρο Λόγο της εκδηλώσεως λάμπρυνε με την παρουσία του ο Βυζαντινός Χορός του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, υπό την Διεύθυνση του Μουσικολογιωτάτου Χοράρχου κ. Πέτρου Παπαεμμανουήλ, οι οποίοι έψαλλαν ύμνους της Παναγίας μας σε μέλος Χαρίλαου Ταλιαδώρου, ενώ τα κείμενα που ακούσθηκαν από την ηθοποιό και σκηνοθέτη κα. Μελίνα Μποτέλη, επιμελήθηκε ο Θεολόγος και συνεργάτης της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως κ. Δημήτριος Μπεχλιβαλνης.

Στον χαιρετισμό του ο Σεβαμσιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ.κ. Ιωάννης, αναφέρθηκε στην προσωπικότητα και στα χαρίσματα του κ. Ταλιαδώρου με τον οποίο και είχαν πάντοτε άψογη συνεργασία για πολλά έτη εις την Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, τονίζοντας την αρχοντιά, το παραδοσιακό ύφος και την σοβαρότητα που είχε στο Αναλόγιο του Ιερού Ναού της του Θεού Σοφίας, όπου και διακόνησε για περισσότερα από 65 χρόνια, επιδίδοντας του στο τέλος το Επετειακό Μετάλλιο του Ιερού Ναού των Θεοφανείων.

Την εκδήλωση έκλεισε ο ίδιος ο Άρχοντας Πρωτοψάλτης κ. Χαρίλαος Ταλιαδώρος ο οποίος και ευχαρίστησε εμφανώς συγκινημένος τόσο τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαγκαδά κ.κ. Ιωάννη, όσο και την Αντιδήμαρχο Λαγκαδά κα. Χρύσα Σάμου για την τιμή που του κάνανε, ενώ οι παρευρισκόμενοι είχαν την χαρά να τον απολαύσουν  να ψάλλει μέσα από την καρδιά του και με το γνωστό του ύφος, Ύμνους της Παναγίας και της Εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, συνοδεία ισοκρατήματος από τους μαθητές του, δεχόμενος στο τέλος το χειροκρότημα του κόσμου.

Στα εδάφη της Μικράς Ασίας το αριστοτελικό πνεύμα άνοιξε τα φτερά του και ξέφυγε από τις θεοκρατικές αντιλήψεις, που μέχρι τότε το επηρέαζαν. Εκεί, στη Μικρά Ασία, γεννήθηκε και η φιλοσοφία, που προσπάθησε να ερμηνεύσει, για πρώτη φορά ορθολογικά, τη γέννηση του κόσμου μας. Στα εδάφη της βάδισαν, προβληματίστηκαν και δημιούργησαν ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος, ο Ηράκλειτος και σε κάποια στιγμή της ζωής του βρέθηκε στα εδάφη της και ο Αριστοτέλης (Στάγειρα Χαλκιδικής 384 π.Χ.- Χαλκίδα 323 π.Χ), ο συστηματικότερος και μεθοδικότερος νους του Αρχαίου Κόσμου, ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές όλων των εποχών.

Τόσον στα πρώτα έτη της ζωής, ορφανός στην ευαίσθητη ηλικία των οκτώ ετών ο Αριστοτέλης, όσον και αργότερα, μετά την διαμονή και φοίτησή του στην Ακαδημία του Πλάτωνος, από το 347 έως το 345/344 π.X., ο Αριστοτέλης έζησε στον Αταρνέα και στην Άσσο της Τρωάδας, κοντά στον ηγεμόνα Ερμεία, κι εκεί αναδείχθηκε ως κεντρική μορφή ανάμεσα σ’ έναν κύκλο φιλοσόφων, φίλων της Πλατωνικής Ακαδημίας.

Τα βήματά του στη Μικρά Ασία θα παρακολουθήσει η Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία της Χαλκιδικής (ΙΛΕΧ) το Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018 (έναρξη: 9.30 π.μ.), στην Θεσσαλονίκη, στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Εταιρείας (Αλ. Σβώλου 10, 1ος όρ.).

Εισηγητές:

1. Χρήστος Αραμπατζής, καθηγητής ΑΠΘ με θέμα: «Η Μικρά Ασία ως λίκνο της ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης».
2. Ευστάθιος Πελαγίδης, Ομ. καθηγητής ΑΠΘ με θέμα: » Η Οδύσσεια των Ελλήνων Στρατιωτικών αιχμαλώτων της Μικρασιάτικης καταστροφής 1922″.
3. Χριστίνα Σίνου, Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα: «Ο Αριστοτέλης στη Μικρά Ασία. Ο βίος και το έργο του φιλοσόφου κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας».
4. Χρήστος Μπαλόγλου, Διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Φρανκφούρτης, με θέμα: «Πολιτικοί στοχαστές εκ Μικράς Ασίας στα ηθικά και πολιτικά συγγράμματα του Αριστοτέλους».

Την ημερίδα θα προλογίσει ο Πρόεδρος της Εταιρείας ο Δρ Βασίλειος Ν. Πάππας, δικηγόρος τ. βουλευτής, ο οποίος θα συντονίσει και την σχετική συζήτηση που θα ακολουθήσει.

The protection and providence of God extends over everyone, but the only ones who see this are those who cleanse themselves from sin.

ΥΛΙΚΑ

**8 μεγάλες πολύχρωμες πιπεριές **1 ½ φλιτζάνι ψιλό πλιγούρι **2 ξερά κρεμμύδια **2 σκελίδες σκόρδο **2 κολοκυθάκια **2 καρότα **250 γραμμάρια φρέσκα στρογγυλά μανιτάρια **1 ρίζα φινόκιο **1 χούφτα φρέσκα μυρωδικά (βασιλικός, δυόσμος και μαντζουράνα) **4 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένος μαϊντανός **ελαιόλαδο **αλάτι **πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Μουσκεύετε το πλιγούρι σε 1 ½ φλιτζάνι ζεστό νερό. Το αφήνετε να σταθεί για 15 λεπτά, μέχρι να απορροφήσει όλο το νερό. Καθαρίζετε και ψιλοκόβετε τα κρεμμύδια και τρίβετε το σκόρδο. Καθαρίζετε και τρίβετε τα κολοκυθάκια και τα καρότα. Καθαρίζετε το φινόκιο, σκουπίζετε τα μανιτάρια και τα ψιλοκόβετε. Σε 4 κουταλιές ελαιόλαδο σοτάρετε όλα τα ψιλοκομμένα λαχανικά. Τα αφήνετε σε δυνατή φωτιά για αρκετά λεπτά, μέχρι να μαραθούν. Βάζετε σε μπολ τα σοταρισμένα λαχανικά, το πλιγούρι, τα φρέσκα μυρωδικά, το μαϊντανό, αλατίζετε και ανακατεύετε. Κόβετε την επάνω πλευρά από τις πιπεριές και βγάζετε τα σποράκια τους. Τις αλατίζετε εσωτερικά και τις γεμίζετε με το μείγμα του πλιγουριού με τα λαχανικά. Τις σκεπάζετε και τις βάζετε σε ένα ταψί. Ρίχνετε στο ταψί 1 φλιτζάνι ζεστό νερό ή ζωμό λαχανικών και ραντίζετε τις πιπεριές με λίγο ελαιόλαδο. Τις ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200oC για 35-40 λεπτά και τις σερβίρετε.

Πηγή:  koolnews.gr

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Ιατρικού Συλλόγου Ηρακλείου ως ένδειξη τιμής θα αναγορεύσει τον Μητροπολίτη Νέας Ζηλανδίας κ. Μύρωνα, υπέρτιμο και Έξαρχο Ωκεανίας, σε επίτιμο μέλος του Ιατρικού Συλλόγου Ηρακλείου, σε ειδική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2018, ώρα 7μ.μ., στον Ιερό Ναό Αγίου Πέτρου.

Πηγή: orthodoxia.info

Την Κυριακή Προ Της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού εκάστου έτους, η Εκκλησία έχει ορίσει να τιμάται η οσία μνήμη των Νεομαρτύρων της αγίας γης της Ανατολίας, της Μικράς Ασίας και του Πόντου.

Επιφανεστέρα μορφή αυτών αποτελεί οπωσδήποτε ο μάρτυς Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, του οποίου το συγκλονιστικό μαρτύριο είναι πλέον γνωστό από πλήθος αυτοπτών μαρτύρων. στις φρικτές του λεπτομέρειες. Εκτός όμως από την αγία μορφή του Επισκόπου Σμύρνης, πλήθη ηρωικών μαρτύρων, κληρικών και λαϊκών, πότισαν με το τίμιο αίμα τους τα αλησμόνητα εδάφη των προγόνων μας, κατά τις τραγικές εκείνες μέρες του Ελληνισμού του 1922.

Ξεχωριστή θέση στους αρχιερείς που δεν εγκατέλειψαν το ποίμνιό τους και συνέδεσαν τη μοίρα τους μαζί του, υπήρξε ο Μητροπολίτης Μοσχονησίων Αμβρόσιος. Αυτός καταγόταν από το Τριαντάρο της Τήνου, αλλά γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1872 όπου υπήρχε μια σημαντική παροικία Τηνίων. Ήταν ένας ιδιαίτερα μορφωμένος ιεράρχης, που είχε σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στα Ιεροσόλυμα και στη Θεολογική Ακαδημία του Κιέβου. Υπηρέτησε σε πολλές ελληνικές κοινότητες της Κριμαίας (Θεοδοσίας, Συμφεροπόλεως, Σεβαστουπόλεως).

Το 1913 χειροτονήθηκε βοηθός επίσκοπος της Μητροπόλεως Σμύρνης με τον τίτλο Ξανθουπόλεως, ὐστερα από αίτημα του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου. Τον αναπλήρωσε μάλιστα κατά την εξορία του, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1919 ορίσθηκε ως πατριαρχικός έξαρχος στα Μοσχονήσια και το 1922 τοποθετήθηκε ως Μητροπολίτης Μοσχονησίων. Επειδή οι κάτοικοι είχαν ταλαιπωρηθεί από τα μέτρα της Κυβέρνησης το 1915 (εκτοπίσεις, τρομοκρατία κ.λπ.), η αρωγή και η φροντίδα του ανακούφισαν κατά πολύ το χριστιανικό στοιχείο της περιοχής.

Κατά τη Μικρασιατική καταστροφή παρέμεινε στη θέση του, αποφασισμένος να ακολουθήσει τις τύχες του ποιμνίου του και εμψυχώνοντάς το. Σύμφωνα με μία εκδοχή, εκτοπίσθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1922 μαζί με 6.000 χριστιανούς και 12 Ιερείς και Μοναχούς στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Καθ’ οδόν αποφασίσθηκε η θανάτωσή του και οι δήμιοι του πρώτα τον πετάλωσαν κι υστέρα κόβοντας σιγά-σιγά τα μέλη του τον αποτελείωσαν. Σύμφωνα με άλλες πηγές,  τον έθαψαν ζωντανό σε ένα τάφο μαζί με άλλους εννέα Ιερείς σε λάκκο έξω από την πόλη των Κυδωνιών.

Η νεαρή Θεοδώρα ήταν το μεγαλύτερο κορίτσι μιας φτωχής και πολύ θρήσκας οικογένειας με πατέρα ηλικιωμένο και άρρωστο και ζούσε σε ένα χωριό της Πελοποννήσου, τη Βάστα, λίγο έξω από τη Μεγαλόπολη. Το χρηματικό ποσό που απαιτείτο για την πληρωμή μισθοφόρου ήταν πολύ μεγάλο για τις δυνατότητες της οικογένειάς της και ο πατέρας της ανήμπορος να πάρει μέρος σε μάχη. Έτσι η Θεοδώρα σε ηλικία 17 ετών αποφάσισε να υποδυθεί τον άντρα και να συμμετέχει η ίδια στο στρατό του χωριού της.

Μια νεαρή κοπέλα δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη γοητεία του νεαρού στρατιώτη κι έτσι τον ερωτεύθηκε. Η Θεοδώρα δεν ήθελε να προδώσει το μυστικό της γιατί αυτό θα εξέθετε όλη την οικογένειά της.

Η συνεχής άρνηση της Θεοδώρας οδήγησε τη νεαρή κοπέλα να δηλώσει ότι η Θεοδώρα ήταν εκείνος που την άφησε έγκυο και θα έπρεπε να την παντρευτεί. Η άρνηση της Θεοδώρας, η οποία δεν ήθελε να αποκαλύψει το μυστικό της, στο συγκεκριμένο γάμο, δεν επέτρεπε παρά την καταδίκη της σε θάνατο λόγω ατίμωσης της νεαρής κοπέλας. Έτσι κι έγινε. Οδηγήθηκε έξω από το χωριό και εκτελέστηκε.

Καθώς ξεψυχούσε, είπε: «Κάνε, Κύριε, τα χρόνια μου να γίνουν δέντρα και το αίμα μου νερό να τα ποτίζει». και ξαφνικά, ένα ρυάκι σχηματίστηκε με ορμητικό νερό…

Μερικούς αιώνες αργότερα, γύρω στον 12ο αιώνα, στο σημείο αυτό φτιάχτηκε ένα εκκλησάκι εις μνήμη της Αγίας Θεοδώρας όπου μεταφέρθηκαν και θάφτηκαν τα λείψανά της. Με την ολοκλήρωση του ναϊδρίου αυτού, φύτρωσαν 17 δέντρα στη στέγη του όσα και τα χρόνια της Θεοδώρας όταν θανατώθηκε και έτσι ολοκληρώθηκε ο θρύλος της Αγίας Θεοδώρας.

Ο ναός της Αγίας Θεοδώρας αποτελεί μοναδικό φαινόμενο και είναι από τα πιο δημοφιλή και αξιόλογα αξιοθέατα της Αρκαδίας. Η εκκλησία κτίστηκε μεταξύ του 1050-1100 προς τιμήν της οσιομάρτυρος Θεοδώρας. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Βάστα της Μεγαλόπολης σε μια κατάφυτη ειδυλλιακή ρεματιά με πυκνό δάσος από θεόρατες βελανιδιές. Η οδική πρόσβαση γίνεται από το Ίσαρι μετά από μια πανέμορφη κατηφορική διαδρομή. Η μνήμη της Οσιοπαρθενομάρτυρος Θεοδώρας από αμνημονεύτων ετών και μέχρι του έτους 1952 εορταζόταν κάθε Λαμπροτρίτη για λόγους που δεν διέσωσε η παράδοση ως τοπική Αγία και πανηγύριζε ο φερώνυμος ιερός ναΐσκος της. Έκτοτε καθιερώθηκε να εορτάζεται την ίδια μέρα, που η εκκλησία μας τιμά και την μνήμη της Οσίας Θεοδώρας της εξ Αλεξάνδρειας.

Αποκλειστικές φωτογραφίες από το εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας στη Βάστα Μεγαλόπολης

Θαυμαστό ναΐδριο τιτλοφορείται από το βιβλίο Ρεκόρ Γκίνες ο ναός της Αγίας Θεοδώρας στο χωριό Βάστα Μεγαλόπολης Αρκαδίας.

Εορτάζει στις 11 Σεπτεμβρίου.

Πηγή: http://www.diakonima.gr

Άγιος Αμβρόσιος Μητροπολίτης Μοσχονησίων

Ο Άγιος Αμβρόσιος σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού Ιεροσολύμων και στη θεολογική Ακαδημία του Κιέβου. Υπήρξε δε εφημέριος σε πολλές ελληνικές κοινότητες της Κριμαίας (Θεοδοσίας, Συμφεροπόλεως, Σεβαστουπόλεως). Το 1913 μ.Χ. χειροτονήθηκε βοηθός επίσκοπος της Μητροπόλεως Σμύρνης με τον τίτλο Ξανθουπόλεως, αναπλήρωσε δε τον εξόριστο μητροπολίτη κατά τη διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Το 1919 μ.Χ. χρησιμοποιήθηκε ως πατριαρχικός έξαρχος στα Μοσχονήσια, το δε 1922 μ.Χ. έγινε Μητροπολίτης Μοσχονησίων. Κατά τη Μικρασιατική καταστροφή τάφηκε ζωντανός, από τους Τούρκους μαζί με άλλους εννέα Ιερείς σε λάκκο έξω από την πόλη των Κυδωνιών (15 Σεπτεμβρίου 1922 μ.Χ.).

Άγιος Προκόπιος Λαζαρίδης Μητροπολίτης Ικονίου (1911 – 1923 μ.Χ.)

Προηγουμένως επίσκοπος Αμφιπόλεως (1894 – 1899 μ.Χ.) και Μητροπολίτης Δυρραχείου (1899 – 1906 μ.Χ.) και Φιλαδέλφειας (1906 – 1911 μ.Χ.). Ήταν και αυτός μεταξύ των εθνοϊερομαρτύρων εκείνων των χρόνων.

Οι συνθήκες γι’ αυτόν ήταν ιδιαίτερες. Οι νεότουρκοι προσπαθούσαν να οργανώσουν τουρκορθόδοξη Εκκλησία, ανεξάρτητη απ’ το Πατριαρχείο, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τη τουρκική γλώσσα. Για το σκοπό αυτό πίεζαν ιερείς να προσχωρήσουν σ’ αυτή τη προσπάθεια. Αλλά απέτυχαν. Ιδιαίτερα στην Ανατολία – τα βάθη της Μικράς Ασίας – είχαν εγκλωβίσει τους ορθοδόξους και τους υπέβαλλαν σε φοβερές κακώσεις μέχρι να αποσκιρτήσουν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τρείς μάλιστα αρχιερείς, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Ικονίου Προκόπιο, τους ανάγκαζαν να προβούν σε αυθαίρετη και αντικανονική χειροτονία επισκόπου, έτσι ώστε να διαρρηχτούν οι σχέσεις τους με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να χειραφετηθούν αυθαίρετα ως αυτοτελής τουρκορθόδοξη Σύνοδος. Εν μέσω αυτής της καταδυναστεύσεως του ποιμνίου και των ποιμένων του, αλλά και των απελπισμένων κλαυθμών του λαού, ο Μητροπολίτης Προκόπιος παρέδωσε το πνεύμα του στον Μέγα Αρχιερέα και Σωτήρα Χριστό, προμαχώντας και συμπάσχοντας με τους στενάζοντες Έλληνες χριστιανούς της Ανατολίας.

Άγιος Γρηγόριος Μητροπολίτης Κυδωνιών (22 Ιουλίου 1908 – 3 Οκτωβρίου 1922)

Προηγουμένως διετέλεσε και μητροπολίτης Τιβεριουπόλεως και Στρωμνίτσης (12 Οκτωβρίου 1902 μ.Χ. – 22 Ιουλίου 1908 μ.Χ.). Το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Αντωνιάδης ή Σαατσόγλου και, κατά μεταγλώττιση δική του, Ωρολογάς.

Γεννήθηκε στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας το 1864 μ.Χ. Ως Ιεροκήρυκας ανήκει στους πρώτους που στο κήρυγμα χρησιμοποίησαν τη δημοτική γλώσσα. Και στις τρεις μητροπόλεις που υπηρέτησε εργάστηκε με ζήλο και επιτυχία για την προάσπιση των εθνικών ελληνικών δικαίων και ιδιαίτερα συνεργάστηκε γι’ αυτά με τον μητροπολίτη Δράμας Χρυσόστομο Καλαφάτη (1902 – 1910 μ.Χ.), τον κατόπιν εθνομάρτυρα μητροπολίτη Σμύρνης (1910 – 1922 μ.Χ.). Στις 12 Οκτωβρίου 1902 μ.Χ. χειροτονήθηκε μητροπολίτης στη σπουδαία από εθνικής απόψεως επαρχία Τιβεριουπόλεως και Στρωμνίτσης στην οποία αγωνίστηκε όχι μόνο κατά των τούρκων αλλά ιδιαίτερα εναντίον του βουλγαρικού κομιτάτου, μέλη του οποίου προσπάθησαν, πολλές φορές, να τον δολοφονήσουν (1905 μ.Χ.). Η τουρκική κυβέρνηση, όταν πληροφορήθηκε την εθνική δράση του Γρηγορίου, ανάγκασε το Οικουμενικό Πατριαρχείο να απομακρύνει τον Γρηγόριο, μεταθέτοντας τον στη νεοσύστατη μητρόπολη Κυδωνιών στις 22 Ιουνίου 1908 μ.Χ., όπου ο Γρηγόριος συνέχισε την εθνική του δράση. Το 1918 μ.Χ. κατηγορήθηκε από τους Τούρκους για εσχάτη προδοσία, δικάστηκε δύο φορές στο Στρατοδικείο της Σμύρνης, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε.

Μετά την αποφυλάκιση του (16 Οκτωβρίου 1918 μ.Χ.) και την κατάληψη των Κυδωνιών από τον ελληνικό στρατό (19 Μαΐου 1919 μ.Χ.), ο Γρηγόριος δεν απομακρύνθηκε από την επαρχία του, για υποθέσεις της οποίας πολλές φορές ήλθε σε αντίθεση με τον ύπατο αρμοστή στη Σμύρνη Αριστείδη Στεργιάδη. Μετά την αποχώρηση των ελληνικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών από τις Κυδωνιές, ο Γρηγόριος, σε σύσκεψη με τη δημογεροντία, εισηγήθηκε την αναχώρηση των κατοίκων των Κυδωνιών και τη μεταφορά τους στη Μυτιλήνη, για να αποφύγουν τη σφαγή από τους Τούρκους, αλλά δυστυχώς οι υποδείξεις του δεν έγιναν αποδεκτές. Έτσι το δράμα των κατοίκων των Κυδωνιών άρχισε στις 22 Αυγούστου 1922 μ.Χ., όταν άτακτος τουρκικός στρατός κατέσφαξε κοντά στην κωμόπολη Φράνελι του Αδραμυττηνού Κόλπου 4.000 Έλληνες κατοίκους των Κυδωνιών.

Ο μητροπολίτης Γρηγόριος, παρά τους εξευτελισμούς που υφίστατο από τις τουρκικές αρχές, τις επισκεπτόταν και αγωνιζόταν να σώσει και να θρέψει το ποίμνιο του. Όταν δε στις 15 Σεπτεμβρίου πληροφορήθηκε τη σφαγή του μητροπολίτη Μοσχονησίων Αμβροσίου και των 6.000 κατοίκων τους από τους Τούρκους, ο Γρηγόριος αγωνίστηκε υπεράνθρωπα και κατόρθωσε να συγκατατεθούν οι Τούρκοι να έλθουν ελληνικά πλοία από τη Μυτιλήνη με αμερικανική σημαία και με την εγγύηση του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού και να παραλάβουν 20.000 Έλληνες από τις 35.000 που κατοικούσαν τις Κυδωνιές.

Ο Γρηγόριος αρνήθηκε να αναχωρήσει και στις 30 Σεπτεμβρίου οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν. Στη φυλακή βασανίστηκε φρικτά και στις 3 Οκτωβρίου, μαζί με άλλους Ιερείς και προκρίτους των Κυδωνιών που είχαν επίσης συλληφθεί θανατώθηκε.

Άγιος Ευθύμιος Μητροπολίτης Ζήλων

Ο Ευθύμιος Αγριτέλης, υπήρξε επίσκοπος Ζήλων από το 1912 μ.Χ. έως το 1921 μ.Χ. Μοναχός της Ιεράς Μονής Λειμώνας, σπούδασε στη Θεολογική σχολή της Χάλκης και κατόπιν έκανε διδάσκαλος και Ιεροκήρυκας στη Λέσβο και πρωτοσύγκελος στη μητρόπολη Μηθύμνης. Στις 12 Ιουνίου 1912 μ.Χ. χειροτονήθηκε επίσκοπος Ζήλων. Ως επίσκοπος ανέπτυξε μεγάλη θρησκευτική και εθνική δράση. Όταν η δράση του έγινε γνωστή στους Κεμαλιστές Τούρκους, συνελήφθη και φυλακίστηκε μαζί με άλλους πρόκριτους της επαρχίας Αμασείας στις 21 Ιανουαρίου 1921 μ.Χ. Με αίτηση του, ζήτησε από την κεμαλική κυβέρνηση της Άγκυρας να θεωρηθεί μόνο αυτός ένοχος και να απαλλαγούν οι υπόλοιποι συλληφθέντες. Μάλιστα μπροστά στο δικαστήριο απολογήθηκε με θαυμάσια αγόρευση. Στη φυλακή υπέστη πολλά βασανιστήρια, από τα όποια και πέθανε στις 29 Μαΐου 1921 μ.Χ. Μετά δε τον θάνατο του ήλθε και η καταδικαστική απόφαση του τούρκικου δικαστηρίου!

Συμφώνως με την υπ’ αριθμ. 2556/5-7-1993 εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου, η εορτή αυτών των Αγίων θα τιμάται κάθε έτος την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.

Πηγή: http://vardavas.blogspot.com/2011/09/blog-post_11.html