Την Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου διεξήχθη στην Ιερά Μονή Φανερωμένης η τελευταία φάση των εργασιών του 3ου Μοναστικού Συνεδρίου.

Οπως αναφέρει ανακοίνωση εκ της Ιεράς Μονής: «Στο Καθολικό της Ιεράς Μονής τελέστηκε ο Όρθρος και Αρχιερατική θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ. Συλλειτούργησαν ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος και οι Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς Ν. Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνος, Κεφαλληνίας κ. Δημήτριος και Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλος ενώ στο Ιερό Βήμα συμπροσευχήθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρώην Άρτης κ. Ιγνάτιος.

Ιδιαιτέρως συγκινητική υπήρξε η στιγμή της έπιμνημόσυνης δεήσεως για τους αειμνήστους Μητροπολίτες Λευκάδος και Ιθάκης κυρό Νικηφόρο και Κερκύρας και Παξών κυρό Πολύκαρπο, στους οποίους είναι αφιερωμένο το παρόν Συνέδριο.

Στην Ζ΄, τελευταία, Συνεδρία προήδρευσε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμ. Ιγνάτιος Γενικός Άρχιερατικός Επίτροπος Ιεράς Μητροπόλεως Ιερισσού και Αγίου Όρους.

Ο Αρχιμ. Αλέξιος, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος Αγίου Όρους ανέπτυξε το θέμα: «Η ποιμαντική διακονία των Ιερών Μονών και Ησυχαστηρίων στον σύγχρονο κόσμο». Ο ομιλητής εξήρε την προσφορά του μοναχισμού διαχρονικώς αλλά και ιδιαιτέρως στον σύγχρονο κόσμο και ανέφερε «ότι ο αληθινός Μοναχός είναι μία λειτουργική ύπαρξη, γι΄αυτό και το κατ΄εξοχήν έργο του Ηγουμένου είναι να ανάψει το θείο πυρ της μετά του Θεού κοινωνίας εντός του μέσω της αγιαστικής και προσευχητικής ασκήσεως».

Ακολούθως ο αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Καλλιακμάνης στην εισήγησή του με θέμα «Ο μοναχικός βίος κατά τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό» επισήμανε ότι ο ορθόδοξος μοναχισμός με τη μακραίωνη παράδοσή του καλλιέργησε και διατήρησε την ευαγγελική και αποστολική αλήθεια. Στη συνέχεια προσδιόρισε τα βασικά στοιχεία του μοναχικού βίου, με βάση τα οποία προσέφερε την διακονία του ο Άγιος Κοσμάς και έθεσε τις ταπεινές του δυνάμεις στην υπηρεσία της Αγιωτάτης Ορθοδόξου Εκκλησίας, τεκμηριώνοντας τον λόγο του με χωρία από τις διδασκαλίες του Αγίου.

Στην τελευταία εισήγηση του 3ου Μοναστικού Συνεδρίου ομίλησε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμ. Μάξιμος, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω με θέμα «Ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ». Ο Πανοσιολογιώτατος αφού αφηγήθηκε σύντομα βιογραφικά στοιχεία για τον Γέροντα αναφέρθηκε στο απαράμιλλο πνευματικό ανάστημα του Γέροντα και προσδιόρισε τα χαρακτηριστικά που συνιστούσαν την προσωπικότητά του, όπως τον υψηλό και θεολογικό του λόγο, την υποστατική προσευχή, τον θυσιαστικό αγώνα και την ενόραση του θείου φωτός.

Ακολούθησε ενδιαφέρουσα ανταλλαγή απόψεων επί των αναφερθέντων θεμάτων και οι εργασίες του Συνεδρίου ολοκληρώθηκαν με την ανάγνωση των τελικών πορισμάτων.

Μετά τη λήξη των εργασιών παρατέθηκε μοναστηριακή τράπεζα και κατόπιν πραγματοποιήθηκε προσκυνηματική επίσκεψη στις Ιερές Μονές Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Κόκκινης Εκκλησίας Πλατυστόμων και Αγίου Ιωάννου στο Λιβάδι Καρυάς. Η περιήγηση ολοκληρώθηκε με τον περίπλου των Συνέδρων στο Μεγανήσι, στο Σκορπιό και την Μαδουρή».

Πηγή: vimaorthodoxias.gr

Τελικά ο εγωισμός είναι σκέτη κουταμάρα! Η κενοδοξία μάς κάνει κούφιους. Όταν κάνουμε κάτι για να επιδειχτούμε, καταντούμε άδειοι ψυχικά. Ό,τι κάνουμε, να το κάνουμε για να ευχαριστήσουμε τον Θεό. Ανιδιοτελώς, χωρίς κενοδοξία, χωρίς υπερηφάνεια, χωρίς εγωισμό, χωρίς, χωρίς, χωρίς…

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

«Κάνουμε το καλό ή γιατί φοβόμαστε την κόλαση και τότε βρισκόμαστε στην κατάσταση του δούλου ή για να πάρουμε μισθό και έχουμε την κατάσταση του μισθωτού ή για το ίδιο το καλό και τότε βρισκόμαστε στην κατάσταση του υιού. Γιατί ο υιός δεν κάνει το θέλημα του πατέρα του από φόβο, ούτε γιατί θέλει να πάρει απ’ αυτόν μισθό, αλλά επειδή θέλει να τον διακονήσει, να τον τιμήσει και να τον αναπαύσει. Και εμείς έτσι πρέπει να κάνουμε την ελεημοσύνη, για την ίδια την αρετή, συμμετέχοντας στις δυσκολίες των άλλων, σαν να ήταν μέλη του σώματός μας. Να διακονούμε κάποιον σαν να απολαμβάνουμε εμείς οι ίδιοι τον καρπό της διακονίας μας. Να δίνουμε έτσι σαν να είμαστε εμείς οι ίδιοι που παίρνουμε. Αυτή είναι η ελεημοσύνη που γίνεται με επίγνωση. Έτσι, όπως είπαμε, βρισκόμαστε στην ψυχική κατάσταση του υιού»(Αββάς Δωρόθεος).

Το παραπάνω κείμενο του Αββά Δωροθέου εκφράζει τη δυναμικότητα της χριστιανικής ηθικής η οποία εκτυλίσσεται σε τρία επίπεδα που αντιστοιχούν στα στάδια της πνευματικής τελειώσεως των πιστών και συνοψίζονται στα εξής: α) των δούλων, β) των μισθωτών και γ) των ελευθέρων ή τέκνων του Θεού. Στο πρώτο επίπεδο, των δούλων, ο πιστός ενεργεί δουλικά και κίνητρο της ηθικής συμπεριφοράς του είναι ο φόβος της τιμωρίας της κολάσεως είτε της οργής του Θεού. Στο δεύτερο επίπεδο, των μισθωτών, ο πιστός ενεργεί ωφελιμιστικά και η ελπίδα της αμοιβής είναι το κίνητρό του. Στο τρίτο και τελευταίο επίπεδο ο πιστός κινείται και δρα με ελευθερία και ανιδιοτέλεια. Στα δύο πρώτα επίπεδα η ηθική ζωή είναι ατελής, κινείται μέσα στα πλαίσια της ετερονομίας ενώ στο τρίτο επίπεδο είναι πλήρης, καθώς η χριστιανική ηθική αποκαλύπτεται ως ηθική της πραγματικής ελευθερίας και αυτονομίας. (Βλ.Γ. Μαντζαρίδη, Χριστιανική Ηθική, τομ. Ι, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 127-128).

Η ορθόδοξη χριστιανική ηθική, λοιπόν, αρχίζει με την ετερονομία στα δύο πρώτα επίπεδα και οδηγείται στο τρίτο, στο στάδιο της αυτόνομης ηθικής. Ξεκινά δηλαδή με την εξωτερική τήρηση του θελήματος του Θεού και φτάνει στην εσωτερίκευσή και οικείωσή του. Τι σημαίνουν όμως οι όροι ετερονομία και αυτονομία στην ηθική; Ετερονομία σημαίνει όταν οι πράξεις και συμπεριφορές μας προσδιορίζονται από έναν εξωτερικό νόμο. Ο άνθρωπος συμπεριφέρεται με τον συγκεκριμένο τρόπο διότι υπάρχει μια εξωτερική αυθεντία που του επιβάλλεται. Με αυτόν τον τρόπο άλλωστε λειτουργούν και ο νόμοι μέσα στα πλαίσια μιας πολιτείας.

Οι νόμοι επιβάλλονται από την διοίκηση του κράτους και καλούνται οι πολίτες να τους εφαρμόσουν ειδάλλως επέρχεται η ποινή και τιμωρία. Αυτόνομη ηθική από την άλλη, υπάρχει όταν οι πράξεις μας δεν επιβάλλονται από μια εξωτερική αυθεντία αλλά προσδιορίζονται από έναν νόμο εντός του ανθρώπου, (Βλ. Νικολάου Κόϊου, Επ’ ελευθερία εκλήθητε, Εκδ. Αθ. Σταμούλη, Αθήνα 2004, σελ. 34), τον οποίο έχουμε ενστερνισθεί και είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι μας εκφράζει. Αυτός ο νόμος δεν μας επιβάλλεται από μια εξωτερική αυθεντία αλλά αποτελεί την ίδια μας τη θέληση. Κύριο χαρακτηριστικό της αυτόνομης ηθικής είναι η ελευθερία, διότι πράττουμε το καλό όχι διότι είτε φοβόμαστε την τιμωρία είτε προσδοκούμε ανταμοιβή, αλλά διότι αυτός ο νόμος αποτελεί την βαθύτατη θέλησή μας. Στο παραπάνω παράδειγμα των νόμων του κράτους που αναφέραμε ορισμένοι πολίτες τηρούν τους νόμους διότι φοβούνται την τιμωρία και τις ποινές των δικαστηρίων (ετερόνομη ηθική), ενώ άλλοι τους τηρούν διότι αυτοί οι νόμοι ταυτίζονται με τη θέλησή τους (αυτόνομη ηθική).

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Η Βενετία έχει αρχίσει να παίρνει δραστικά μέτρα ελέγχου των τουριστών καθώς υπολογίζεται πως καθημερινά δέχεται έως και 60.000 επισκέπτες.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μεγάλα έσοδα από τον τουρισμό, αλλά και σοβαρά προβλήματα στον αστικό ιστό.

Σε περίπτωση που σκοπεύετε να επισκεφτείτε τη Βενετία, δείτε τη λίστα με όλα όσα απαγορεύεται να κάνετε:

1. Απαγορεύεται να κάθεσαι κάτω από τις εξής τοποθεσίες: στην πλατεία του Αγίου Μάρκου και στην Piazzetta dei Leoncini, κάτω από τις στοές και τις αψίδες στη Procuratie Nuove, στην Ναπολεόντειο Πτέρυγα, στη Βιβλιοθήκης Sansovino, κάτω από τις στοές του Παλατιού του Δούκα, στην εντυπωσιακή είσοδο στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, γνωστή ως Piazzetta San Marco και την προβλήτα του (πρόστιμο € 200).
2. Δεν μπορείτε να στέκεστε στο δρόμο και να καταναλώνετε φαγητό και ποτό, εκτός εάν βρίσκεστε σε εστιατόριο ή καφέ. (€ 200)
3. Δεν μπορείτε να κολυμπήσετε ή να βυθίσετε τα μέρη του σώματος σας σε οποιοδήποτε κανάλι η σημείο με νερό. (€ 450)
4. Δεν μπορείτε να πετάτε σκουπίδια στο δρόμο, αν και αυτό θα πρέπει να είναι προφανές. (€ 100-200)
5. Δεν μπορείτε να περιπλανηθείτε στους ιστορικούς δρόμους της Βενετίας ή να είστε σε οποιοδήποτε ιδιωτικό ή δημόσιο όχημα χωρίς μπλούζα ή αν φοράτε μαγιό. (€ 200)
6. Δεν μπορείτε να ρίχνετε κάτω τρόφιμα ή απόβλητα τροφίμων, ακόμα κι αν πρόκειται να ταΐσετε περιστέρια. (€ 50-200)
7. Δεν επιτρέπεται η ποδηλασία ακόμη και αν μεταφέρετε το ποδήλατο κρατώντας το με το χέρι σας. (€ 100)
8. Δεν μπορείτε να κατασκηνώσετε, ούτε να ξαπλώσετε σε παγκάκια. (€ 50)

Αυτή την εβδομάδα ήρθε ένα ακόμη μέτρο να προστεθεί στη λίστα.

Υπάρχει μια νέα πρόταση από τον δήμαρχο Luigi Brugnaro να απαγορεύεται να κάθεται κανείς στο έδαφος σε όλη την πόλη, με όσους δεν υπακούν να αντιμετωπίζουν πρόστιμα από 50 έως 500 ευρώ.

Με πληροφορίες από τη Lifo

Οι Έλληνες της κάτω Ιταλίας

Δείτε το σοκαριστικό ντοκιμαντέρ οδοιπορικό για τους Έλληνες που ζουν στην Ιταλία από τα αρχαία χρόνια

Πηγή: iellada.gr

Η παιδεία, σαν την πλούσια χώρα, παράγει όλα τα αγαθά.

Σωκράτης

Εκείνος που είναι δεμένος στα κοσμικά, και αν ακόμη ακούσει την αλήθεια, αποστρέφεται αυτόν που την λέει.

Άγιος Εφραίμ ο Σύρος

Πηγή: sigmalive.com

Official Website:

http://www.sigmalive.com/

Google+:

https://plus.google.com/+sigmalive/videos

Facebook:

https://www.facebook.com/sigmalivecy

Twitter:

Tweets by Sigmalivecom

Instagram: sigmalivecom

Η τελετή λήξης καθώς και η Απονομή των Πιστοποιητικών Εξειδίκευσης στους Σπουδαστές του πρωτότυπου και εξειδικευμένου επιστημονικού Προγράμματος κατάρτισης, με τον γενικό τίτλο «Ποιμαντική της Ναυτιλίας», θα πραγματοποιηθεί στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου, στις 19.30.
Η τελετή θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο της εκδήλωσης για την επίσημη έναρξη του Προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» και τα Πιστοποιητικά θα απονείμει σε όσους σπουδαστές συμμετείχαν τις απαιτούμενες ώρες και ημέρες του Σεμιναρίου και εκπόνησαν και την σχετική εργασία, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ.
Τα μαθήματα διήρκεσαν 12 εβδομάδες και ολοκληρώθηκαν στις 13 Ιουλίου. Κατά γενική ομολογία το Σεμινάριο αποτέλεσε μία πρωτότυπη προσπάθεια ανάπτυξης αυτού του πεδίου της ποιμαντικής, ειδικά σε μια χώρα που η ναυτιλία αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της βιομηχανίας της.
Ευχή όλων η προσπάθεια να συνεχιστεί και να αναπτυχθεί σε πολλές ακόμη εκκλησιαστικές εστίες ανά την Ελλάδα και να συνεισφέρει ουσιαστική ποιμαντική στήριξη στους ναυτικούς και τις οικογένειές τους.
Το Σεμινάριο διοργανώθηκε από το πρόγραμμα «ΕΝΟΡΙΑεν δράσει…», σε συνεργασία με το «Institute of Internationa lNautical Studies» (Ινστιτούτο Διεθνών Ναυτιλιακών Σπουδών).
Η θεματολογία του Σεμιναρίου υπήρξε στοχευμένη και εμπεριστατωμένη, ώστε οι συμμετέχοντες να λάβουν ουσιαστικές γνώσεις, στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης επιμόρφωσης και εξειδίκευσης αλλά και σε κάθε ευκαιρία πρακτικής εφαρμογής, να διαθέτουν τα προσόντα, για την άσκηση αυτής της ιδιαίτερης μορφής Ποιμαντικής της Ναυτιλίας και διακονίας του «Ναυτιλλομένου πλησίον», με επαγγελματισμό.
Τα μαθήματα πραγματοποιήθηκαν από τους τρεις βασικούς διδάσκοντες του Σεμιναρίου, τον κ. Ισίδωρο Παχουνδάκη, Καθηγητή Κοινωνιολογίας και Ακαδημαϊκό Υπεύ­θυ­νο και Διδάσκοντα των Ναυτιλιακών Προγραμμάτων στο e-Learning Πρό­γραμμα Εκ­παί­δευσης του Οικονομικού Τμήματος του Πανε­πι­στημίου Πει­ραι­ως, τον κ. Τριαντάφυλλο Μπολτέτσο, Δρ. Ποιμαντικής Θεολογίας και Μεθοδολογίας Διδάσκοντα σε e-Learning Πρόγραμμα του Πανε­πιστη­μίου Πειραιώς και τον κ. Σταμάτιο Ζούλα, M.Sc. Ποιμαντικής Θεολογίας, Καθηγητή των Θρησκευτικών και της Ιστορίας στη Μέση Εκπαί­δευση, Διδά­σκοντα σε e-Learning Πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Πειραιώς.
Πολύ ενδιαφέρουσες εισηγήσεις πραγματοποιήθηκαν από μία σειρά επισκεπτών διδασκόντων που κάλυψαν ευρεία θεματολογία.
Θέματα ανέπτυξαν οι κ. Χρήστος Βαγιωνάκης, Προϊστάμενος στο Υπουργείο Ναυτιλίας και Διδάσκων ΕΤΟΠΑ Πανεπιστημίου Πειραιά, Capt. Δημήτρης Βασιλόπουλος, Καθηγητής ΑΕΝ Μακεδονίας, Capt. Αντώνης Μουντές, Capt. Παναγιώτης Σαμαράς, κ. Νίκος Γκουσόπουλος, Ακαδημαϊκός Διευθυντής Σχολής Ναυτιλίας του Μητροπολιτικού Κολλεγίου, Αρχιμ. Χρυσόστομος Χρυσόπουλος, Διδάσκων ΕΤΟΠΑ Πανεπιστημίου Πειραιά, κ. Χαράλαμπος Χωραΐτης, Θεολόγος, Msc Ιατρικής, Διδάσκων ΕΤΟΠΑ Πανεπιστημίου Πειραιά και κ. Σταμάτης Μιχαλακόπουλος, Διδάσκων Επικοινωνίας ΕΤΟΠΑ Πανεπιστημίου Πειραιά και Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος, συνεργάτης της Ενορίας μας.

Προσεγγίζουμε τον Θεό συνήθως σε περιόδους δοκιμασιών, από τις οποίες κανένας άλλος δεν μπορεί να μας σώσει παρά μόνον ο Θεός. Έτσι τότε καταφεύγουμε σ’ Εκείνον μ’ όλη μας τη ψυχή και τον πλησιάζουμε πραγματικά. Απομακρυνόμαστε όμως σε περιόδους ευδαιμονίας, όταν τα επίγεια αγαθά μας είναι άφθονα.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Άγιος Καλλίστρατος

Εορτάζει στις 27 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.

Βιογραφία

Ο Άγιος Καλλίστρατος μαρτύρησε στη Ρώμη επί Διοκλητιανού (284 – 304 μ.Χ.). Καταγόταν από την Καρχηδόνα και οι γονείς του, καθώς και οι πρόγονοί του, ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί.

Όταν μεγάλωσε ο Καλλίστρατος, κατατάχθηκε στο Ρωμαϊκό στρατό σαν νεοσύλλεκτος αλλά δεν εγκατέλειψε τις ευσεβείς συνήθειές του. Μια από αυτές ήταν η βραδυνή προσευχή. Κάποιοι ειδωλολάτρες στρατιώτες κατήγγειλαν το γεγονός στον ειδωλολάτρη στρατηγό Περσεντίνο.

Εκείνος, αφού διέταξε πρώτα τον βασανισμό του, ακολούθως διέταξε να τον τοποθετήσουν μέσα σε ένα δεμένο σάκκο και να τον ρίξουν στη θάλασσα. Με θαυματουργό τρόπο ο σάκκος σχίστηκε και δύο δελφίνια έσωσαν τον Καλλίστρατο. Σαράντα εννέα στρατιώτες που είδαν το θαύμα πίστεψαν στον Χριστό. Ο Περσεντίνος τότε εξοργισθείς διέταξε τον αποκεφαλισμό όλων.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Τῷ θείῳ Πνεύματι, περιφραξάμενος, Μάρτυς Καλλίστρατε, λαμπρῶς ἠρίστευσας, καταβολῶν τὸν δυσμενῆ, σοφία τῶν σῶν ἀγώνων ὅθεν καὶ προσήγαγες, τῷ Χριστῷ ὡς θυμίαμα, δῆμον παναοίδιμον, Ἀθλητῶν πιστευσάντων σοί, μεθ’ ὧν ὑπὲρ ἠμῶν ἐκδυσώπει, τῶν εὐφημούντων σὲ ἐν ὕμνοις.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Ὥσπερ ἄστρον μέγιστον, ἔλαμψας κόσμω, τᾶς ἀκτῖνας ἄπασι, τῶν σῶν ἀγώνων ἐφαπλῶν, καὶ τῶν θαυμάτων τοὶς κράζουσι, Χαίροις Μαρτύρων, τὸ κλέος Καλλίστρατε.

Ὁ Οἶκος

Τὸν τοῦ Κυρίου ἀθλητήν, καὶ μέγαν στρατιώτην, καὶ φίλον τῆς Τριάδος, καὶ μύστην τῶν ἀρρήτων, καὶ μιμητὴν τοῦ Ἰησοῦ, ᾄσμασιν ἐν πίστει συνελθόντες οἱ πιστοὶ χαρμονικῶς ὑμνήσωμεν, γεραίροντες αὐτοῦ τὰ παλαίσματα καὶ τάς ἀριστείας, τοὺς πόνους, οὓς ὑπέστη διὰ Χριστὸν τὸν παμβασιλέα, αἰτούμενοι τυχεῖν αὐτοῦ ταῖς πρεσβείαις, τῆς ἀμείνονος ζωῆς τοῦ Παραδείσου, ἔνθα οἱ χοροὶ εὐφραίνονται τῶν κραζόντων· Χαίροις Μαρτύρων τὸ κλέος Καλλίστρατε.

Εἰς τον Kαλλίστρατον.

Τμηθεὶς ὁ Καλλίστρατος αὐχένα ξίφει,

Στρατῷ συνήφθη καλλινίκων Μαρτύρων.

Εἰς τοὺς ἁγίους μθ’ Μάρτυρας

Δεκὰς τετραπλῆ Μαρτύρων σὺν ἐννάδι,

Διὰ ξίφους ἄθλησιν ἀθλεῖ τιμίαν.

Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Καλλίστρατος ἔνθεν ἀέρθη.

Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!

 Πηγή:saint.gr 

Η ξεχωριστή αυτή νεαρή κοπέλα καί παρθενομάρτυρας του Χρίστου Ακυλίνα γεννήθηκε, έζησε και μαρτύ­ρησε στην επαρχία Ζαγκλιβερίου Θεσσαλονίκης στο β’ μισό του 18ου αιώνα.

Το όνομα της από το λατινικό «Αquilla» που σημαίνει αετός , ταυτίζεται με το μεγαλείο της υψιπετούς ψυχής της , μιας ψυχής που από πολύ νωρίς αναζητούσε ψηλά στον ουρανό το αθλοθέτη Ιησου Χριστό , στα νάματα της Ορθοδοξίας.

Την περίοδο εκείνη οι διωγμοί εναντίον των χρι­στιανών ήταν φοβεροί και ανελέητοι. Το μόνο που σφό­δρα επιζητούσαν και επεδίωκαν οι Τούρκοι με κάθε αφορμή και σε κάθε περίσταση ήταν να αλλαξοπιστήσουν οι χριστιανοί. Ο θρησκευτικός φανατισμός , που επικρα­τούσε τότε και σημάδευε κάθε σκέψη και ενέργεια των Τούρκων, είναι η αιτία των διαφόρων ακροτητών που λάμβαναν χώρα.

Κατά τα δύσκολα λοιπόν εκείνα χρόνια ζούσε στο Ζαγκλιβέρι η οικογένεια της Αγίας Ακυλίνας, οικογέ­νεια ευσεβών χριστιανών που επιβίωνε ανάμεσα στους Τούρκους χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Το σπίτι όπου έζησε και μαρτύρησε η Αγία σώζεται μέχρι σήμερα και βρίσκεται στην είσοδο της κωμοπόλεως του Ζαγκλιβερίου. Πιθανότερη χρονολογία γέννησης της Αγίας είναι το έτος 1746 μ.Χ. Αν και δια μέσου της ιστορίας το όνομα της Αγιοτόκου μητέρας της δε σώθηκε, είναι γνωστός και αξιέπαινος ο αγώνας της να αναθρέψει το παιδί της «με παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Μάνα πραγματικά υποδειγματική, που μαζί με το μητρικό γάλα ανέθρεψε το τέκνο της και με τα νάματα της Ορθόδοξης Πίστης. Είναι άλλωστε γνωστό στην παράδοση της Εκκλησίας μας Αγίες μητέρες να κατευθύνουν τα παιδιά τους με θέρμη και ζήλο προς την αγάπη του Χριστού. Ετσι, λοι­πόν, δικαιολογείται και η ευσεβής και άδολη καθοδήγη­ση της Αγίας από τη μητέρα της, μολονότι ο ίδιος ο πα­τέρας της επέδειξε δειλία και λιποψυχία μπροστά στην θανατική καταδίκη που του επέβαλαν οι Τούρκοι. Έτσι , αποτελεί ολοζώντανο θαύμα η διδασκαλία και η μύηση στην χριστιανική παράδοση της μικρής Ακυλίνης από την ευλογημένη εκείνη μάνα.

Εξετάζοντας κανείς την ιστορική πορεία της οικογέ­νειας της Αγίας , μπορεί εύκολα να διαπιστώσει την αυτοθυσία και το ψυχικό σθένος της μητέρας της σε αντί­θεση με την ολιγοπιστία και την ατολμία του πατέρα της που , όταν κάποια στιγμή ζούσε με την σύζυγο του ήσυχα στο Ζαγλιβέρι, μια φιλονικία με τον τούρκο γείτονα του δεν άργησε να τον οδηγήσει στο έγκλημα. Η μητέρα ζούσε στην ψυχή της το φόβο και την απόγνωση μετά από το γεγονός αυτό. Ο σύζυγος της για να γλιτώσει την θα­νατική ποινή , κυριαρχούμενος από φόβο και τρόμο , αλλά κυρίως από την αγάπη του για την επίγεια ζωή , αλλαξο-πίστησε. Σκληρή η τουρκική νομοθεσία: όποιος σκότωνε Τούρκο , το αίμα του το ξέπλενε η θανατική ποινή ή η άρνηση της χριστιανικής πίστης του. Ντροπή και όνειδος για την οικογένεια και για όλη την υπόλοιπη μικρή κοι­νωνία ο εξωμότης σύζυγος. Οι Τούρκοι υπερήφανοι για το γεγονός επιδεικνύουν τον λιπόψυχο πατέρα ως λάφυ­ρο. Η μητέρα της Αγίας μετά από το δραματικό αυτό γεγονός επικεντρώνει όλη της την προσοχή και φροντίδα στην μονάκριβη κόρη της Ακυλίνα , λες και διαισθανόταν ό,τι θα ακολουθούσε. Παρακαλεί καθημερινά τον Θεό να φωτίζει την κόρη της , ώστε να παραμείνει βράχος ακλό­νητος στην πίστη της και να μην ακολουθήσει το παρά­δειγμα του πατέρα της. Συγχρόνως , οι Τούρκοι πίεζαν συνεχώς τον εξωμότη πατέρα να οδηγήσει την γυναίκα και την κόρη του στον Ισλαμισμό κι αυτός πάντοτε μετά από κάθε τέτοιο κέλευσμα αποκρινόταν: «μη σας μέλη δια την θυγατέρα μου. Αυτή είναι εις το εδικόν μου χέρι, και ότε θελήσω την τουρκίζω». Αφού η Άκυλίνα συμ­πλήρωσε την ηλικία των δεκαοκτώ ετων , οι Τούρκοι για άλλη μια φορά ζήτησαν από τον πατέρα της να εκπληρώ­σει την υπόσχεση που τους είχε δώσει , να πείσει δηλαδή την κόρη του να αλλαξοπιστήσει. Πανικός και τρόμος κυ­ρίευε την ευλογημένη μάνα αναλογιζόμενη τι θα απαντή­σει η κόρη της στις αλλεπάλληλες πιέσεις τόσο του πατέ­ρα της , όσο και των Τούρκων. Ο πατέρας της , βέβαια , παρά τις προσπάθειες του να αλλάξει την πίστη της θυγα­τέρας του , διαπίστωνε όλο και περισσότερο το αμετάκλη­το και ακλόνητο φρόνημα αυτής. Από τη μεριά της η Aκυλίνα αποκρινόταν: «μήπως είμαι εγώ oλιγόπιστος ωσάν καi εσένα , να αρνηθώ τoν ποιητήν και πλάστην μου, τoν Κύριον Iησούν Χριστόν, o oποίος υπέμεινε για εμάς σταυρό και θάνατο; είμαι έτοιμη να υπομείνω κάθε βάσανο , ακόμη και θάνατο για την αγάπη του Χριστού μου». Πηγαίνει, λοιπόν, ο πατέρας της στους Τούρκους και τους λέει : Κάνετε ότι θέλετε, εγώ προσπάθησα, τώρα αναλάβετε εσείς». Η Ακυλίνα πρέπει να αλλαζοπιστησει, να γίνει μωαμεθανή, ήταν η απάντηση τους.

Οι Τούρκοι στο άκουσμα των λόγων αυτών ταράχτηκαν και αμέσως έστειλαν ανθρώπους από το ιεροδικείο να συλλάβουν την Ακυλίνα, προκειμένου να την ανακρίνουν. Η μητέρα της δοξάζει τον Πανάγαθο Θεό και προσεύχεται για να αντέξει η τρυφερή ψυχή της κόρης της στην δύσκολη αυτή δοκιμασία. Την προτρέπει να παραμείνει ακλόνητη στην πίστη της και να επιδείξει ανδρεία λέγοντας την: «…τώρα, αξιαγάπητο παιδί μου , έφθασε η στιγμή για την οποία καθημερινά σε προετοίμαζα» στάσου ανδρεία απέναντι στα μαρτύρια που θα υποστείς και μην αρνηθείς τον Χριστό. Η Αγία με δακρυα στα μάτια της αποκρίθηκε: μη φοβάσαι , μητέρα μου , κι εγώ τον ίδιο σκοπό έχω , κι ο Θεός να είναι βοηθός μου και προσευχήσου για μένα». Ετσι , με τα λόγια αυτά αποχαιρετιστήκανε με θρήνους και δάκρυα. Οι Τούρκοι ήρθαν και την συνέλαβαν. Το μίσος και ο φανατισμός είχαν από καιρό ριζώσει μέσα τους. Καθώς την οδηγούσαν στο ιεροδικείο , η φιλόστοργη μάνα ακολουθούσε ξωπίσω λέγοντας: «μην αρνηθείς το στεφανοθέτη Χριστό , πρόσεχε παιδί μου κα μη δειλιάσεις . Γέμισε θάρρος και αποφασιστικότητα η Ακυλίνα και η ψυχή της όλο και δυνάμωνε. Φθάνοντας στο ιεροδικείο προσεύχεται με θερμά δάκρυα για βοήθεια , καθώς προχωρούσε στο ματωμένο πλέον στάδιο του μαρτυρίου της. Οι υπηρέτες , αφού έδεσαν την μάρτυρα , την οδήγησαν στο δικαστήριο. Ακολουθούσε συνεχώς η μητέρα της , αλλά την εμπόδισαν να εισέλθει στο προαύλιο. Οδήγησαν την Ακυλίνα μπροστά στον δικαστή , ο οποίος της βροντοφώναξε: «αλλάζεις την πίστη σου , άτιμη;». Η Αγία με γενναιότητα και παρρησία του απαντά: « Οχι , δεν θ’αρνηθώ την πίστη μου και τον Δεσπότη μου Χριστό! Χριστιανή γεννήθηκα , Χριστιανή θ’ αποθάνω». Οι Τούρκοι στο άκουσμα των λόγων της Ακυλίνας σάστισαν. Λύσσα τους έπιασε και οργισμένοι όρμησαν κατά πάνω της. Ο πασάς ακούγοντας την ομολογία της Αγίας διατάζει να την ξεγυμνώσουν. Την δένουν σ´ένα στύλο και την χτυπούν με ραβδιά για ώρα πολλή, όμως η μάρτυρας υπομένει με ανδρεία τα μαρτύρια. Βλέποντας οι Τούρκοι την γενναιότητα της νεαρής κοπέλας και την άρνηση της για μεταμέλεια, άρχισαν τις δελεαστικές προτάσεις με σκοπό ν’ αρνηθεί την πίστη της. Την πλησίασαν, σκέπασαν το γυμνό κορμί τους και με κολακείες και δώρα , που τις υπόσχονταν, προσπαθούσαν να την κάνουν ν’ αλλαζοπιστησει. Η ανυπέρβλητη όμως αγάπη της Ακυλίνας για τον Χριστό την γέμιζε τόσο , που όλα τα περιφρονούσε και δεν έδινε σημασία σε οποιαδήποτε δελεαστική πρόταση η κολακεία. Τότε ένας επιφανής και πλούσιος Τούρκος της πρότεινε να τουρκέψει και να την πάρει νύφη στο υιό του. Η Ακυλίνα με απαρασάλευτη τόλμη αρνήθηκε για ακόμη μία φορά ν’ αλλαζοπιστήσει. Ηταν επόμενο μετά από αυτή την σθεναρή άρνηση της ν’ αρχίσει ένας νέος κύκλος βασανιστηρίων. Αρχισαν και πάλι να την χτυπούν ανελέητα. Οι ραβδισμοί ξέσκιζαν τα ρούχα της και η Ακυλίνα γυμνή πια υπέμενε τα φρικτά βασανιστήρια. Ετσι, ο Τούρκος δικαστής βρήκε την ευκαιρία να την προκαλέσει: «Δεν ντρέπεσαι, μωρή , να δέρνεσαι γυμνή μπροστά σε τόσους ανθρώπους; Η τούρ­κεψε η θα συντρίψω τα κόκκαλα σου ένα προς ένα». Η Ακυλίνα δεν δίστασε να απαντήσει αμέσως στο δικαστή: «Και τι ορέχτηκα από την πίστη σας να αρνηθώ εγώ τον Χριστόν μου και από ποια θαύματα της πίστεως σας να πιστέψω , εσείς που βρωμάτε ακόμα και ζωντανοί;»

Οι Τούρκοι άκουσαν τα ανδρεία αυτά λόγια της Ακυλίνας και ο θυμός τους άναψε ακόμα περισσότερο. Αρχισαν να ραβδίζουν την μάρτυρα για τρίτη φορά. Αυτή ήταν όμως και η τελευταία , γιατί τα χτυπήματα ήταν τόσο σκληρά καί αλύπητα που την άφησαν σχεδόν πεθαμένη. Το πρόσωπο της γέμισε αίματα , κοκκίνισε η πάλλευκη σάρκα της και όσο η ένταση των ραβδισμών αυξανόταν, τόσο πιο αφόρητοι γίνονταν οι πόνοι , ενώ δάκρυα και αίμα γίνονταν ένα. Το αίμα που έτρεχε από τις πληγές της έφθανε κάτω στη γη και την έβαφε κόκκινη , ενώ η σάρκα της κομματιαζόταν από τα ανελέητα χτυπήματα. Οι Τούρκοι αντιλήφθηκαν πως το τέλος της Ακυλίνας έφθα­νε. Την λύνουν από το στύλο , την φορτώνουν σ’ έναν χριστιανό που ήταν παρών και την μεταφέρουν στο σπίτι της μητέρας της , το οποίο σώζεται μέχρι τις μέρες μας στην κωμόπολη του Ζαγκλιβερίου. Η δύστυχη μητέρα αντικρύζοντας την μονάκριβη κό­ρη της σ’ αυτήν την φρικτή κατάσταση, αγκαλιάζει με λαχτάρα το ματωμένο σώμα της και με την σκέψη μή­πως δείλιασε την ρωτά με δάκρυα στα μάτια: « Τι έκαμες , τέκνον μου; Αρνήθηκες μήπως την πίστη σου στον Χριστό; » Και η Ακυλίνα μόλις και μετά βίας ικανή να αρθρώσει κάποιες λέξεις , της αποκρίνεται: « Τι άλλο μητέρα μου από αυτό που μου παρήγγειλες και συμφωνήσαμε; Φύλαξα την ομολογία της πίστεως μου». Η πονεμένη και περήφανη μάνα σήκωσε με ευλάβεια τα χέρια της προς τον ουρανό και δόξασε το Θεό. Η Άκυλίνα , με τα λόγια αυτά παρέδωσε το πνεύμα της στον στεφανοθέτη Χριστό και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Την ίδια από το άγιο λείψανο της ξεχύθηκε μία ανέκφραστη ουράνια ευωδία, τόσο δυνατή , που για πολλές μέρες πλημμύριζε τους δρόμους της περιοχής.

Ήταν 27 Σεπτεμβρίου 1764.
Διακόσια σαράντα χρόνια πέρασαν από εκείνη την αγία νύχτα και ακόμη κανείς δεν γνωρίζει που εναπόθεσαν οι συντοπίτες της το τίμιο λείψανο της. Λέγεται πως οι Τούρκοι θέλησαν ακόμη και νεκρή να την κάνουν δική τους , γι’ αυτό και διέταξαν να την θάψουν στο τούρκικο νεκροταφείο που ήταν κοντά στο τζαμί για να ικανοποιήσουν έτσι τον άσβεστο εγωισμό τους. Έτσι κι έγινε. Το θεόσταλτο όμως φώς , που σαν άστρο κατέβηκε από τον ουρανό και στάθηκε πάνω από τον τάφο της , ήταν το σημείο που υποχρέωσε τους χριστιανούς συμπατριώτες της να κλέψουν το σώμα της και να το ενταφιάσουν κάπου όπου θα ήταν ασφαλές. Κατά την παράδοση , τα ονόματα των τολμηρών αυτών ανθρώπων ήταν Τσόπλας , Καλημέρης και Μπούκλας , οι οποίοι λέγεται πως έκαναν όρκο να μην μαρτυρήσουν ποτέ σε κανέναν το μυστικό , γιατί θα υπήρχε ο φόβος να βρεθεί το άγιο λείψανο της στα χέρια των Τούρκων. Χριστιανοί πολλοί έχουν φύγει έκτοτε από τη ζωή με τον καημό να προσκυνήσουν τα ιερά λείψανα της. Σήμερα έχει χτιστεί προς τιμήν της περικαλλής και μεγαλοπρε­πής Ιερός Ναός ο οποίος , όμως , παραμένει ελλιπής χω­ρίς την ευλογία των αγίων της λειψάνων. Η προσευχή κάθε χριστιανού , κατά τους λόγους του Κυρίου: «Αιτείτε , και δοθήσεται υμίν , ζητείτε και ευρήσετε , κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθαίος, Ζ, 7) καθίσταται απαραί­τητη , ώστε όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου , να φανε­ρωθεί το σεπτό και χαριτόβρυτο λείψανο της Αγίας προς βοήθειαν , ενίσχυση και ευλογίαν κάθε πιστής ψυχής. Η ακράδαντη πίστη της Ακυλίνας , η αξιοθαύμαστη εμμονή της στην αγάπη προς το Χριστό , η γενναία στάση της στις απειλές των διωκτών της και η υπεράνθρωπη αντιμετώπιση των βασανιστηρίων που υπέστει την εμφα­νίζουν ως ένα πρόσωπο με υπέροχες αρετές και ανυπέρ­βλητες ψυχικές δυνάμεις , καύχημα και εγκαλλώπισμα της εκκλησίας μας. Κοντά στην Αγία Ακυλίνα , δεν θα πρέπει κανείς να πα­ραλείψει να υπογραμμίσει το μεγαλείο της ψυχής της μη­τέρας της , όχι μόνον διότι δίδασκε στην κόρη της από τη νηπιακή ακόμη ηλικία την αγάπη για το Χριστό και την εμμονή στην πίστη με κάθε θυσία , αλλά και γιατί σ’ αυτό το διάστημα του μαρτυρίου της Αγίας ζούσε και η ίδια το δικό της μαρτύριο βλέποντας το σπλάχνο της να παραδί­δει την ψυχή της στο Χριστό , για τον οποίο μέσα από φρικτές δοκιμασίες θυσιάστηκε. Υπερήφανοι για την χάρη της οι χριστιανοί του Ζαγκλιβερίου , γιορτάζουν με ευλάβεια και συγκίνηση κάθε χρόνο στις 27 Σεπτεμβρίου την ημέρα του μαρτυρίου της, έχοντας χαραγμένα για πάντα στην ψυχή τους τα λόγια του Νικόδημου του Αγιορείτου:

«Την φύσιν ούσα θήλυ η Ακυλίνα , Ανήρ εδείχθη γεννάδας προς βασάνους».

Πηγές:gerontas.com  –ahdoni.blogspot.gr

Μαρτύρησε στις 27 Σεπτεμβρίου 1764

Η παρθενομάρτυς του Χριστού Ακυλίνα ήταν από το Ζακλιβέρι και είχε γονείς ευσεβείς. Το Ζαγκλιβέρι, χωριό της επαρχίας Λαγκαδά του Νομού Θεσσαλονίκης, ήταν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας μικτό χωριό, κατοικούνταν δηλαδή από Τούρκους και Ρωμιούς.

Κάποια μέρα ο πατέρας της Αγίας μάλωσε με κάποιον Τούρκο και όπως πιάστηκαν στα χέρια και χτυπιόντουσαν σκότωσε τον Τούρκο. Τον συνέλαβαν τότε και τον πήγαν στον πασά της Θεσσαλονίκης. Εκεί λιγοψύχησε μπροστά στο θάνατο και για ν’ αποφύγει τη θανατική καταδίκη έγινε μουσουλμάνος.

Τότε η Ακυλίνα ήταν μωρό. Η μητέρα της παρέμενε Χριστιανή. Δίδασκε καθημερινά την κόρη της τη χριστιανική πίστη και τη συμβούλευε να μένει σταθερή στον Χριστό ακόμα κι αν χρειαζόταν να βασανιστεί και να θανατωθεί.

Όταν μεγάλωσε η Αγία οι Τούρκοι πίεζαν τον πατέρα της να εξισλαμίσει και την κόρη του. Εκείνος τους έλεγε : Όποτε θέλω την τουρκίζω.

Επειδή οι πιέσεις συνεχίζονταν , κάποια μέρα , όταν η Αγία ήταν δεκαοκτώ ετών, την κάλεσε ο πατέρας της και της είπε :

Παιδί μου, επειδή οι άλλοι Τούρκοι κάθε μέρα με ρωτούν πότε θα τουρκέψεις, αφού κάποια μέρα θα γίνει αυτό, κάμε το μια ημέρα αρχίτερα για να μη με ενοχλούν κι εμένα κάθε μέρα.

Η Αγία τότε του με πολλή γενναιότητα του απάντησε : Μήπως είμαι ολιγόπιστη σαν κι εσένα , ν’ αρνηθώ τον Ποιητή και Πλάστη μου , τον Κύριο Ιησού Χριστό , ο οποίος υπέμεινε για μας σταυρό και θάνατο ; Μη γένοιτο. Εγώ είμαι έτοιμη να υπομείνω κάθε βάσανο ακόμα και θάνατο για την αγάπη του Χριστού μου.

Όταν ο πατέρας της τα ανακοίνωσε αυτά στους Τούρκους αμέσως εκείνοι έστειλαν ανθρώπους να τη συλλάβουν και να την οδηγήσουν στο δικαστή.

Η μητέρα μόλις αντιλήφθηκε τους απεσταλμένους κάλεσε την Αγία και της λέει :

Παιδί μου, ήρθε η ώρα για την οποία σε νουθετούσα κάθε μέρα. Κάνε λοιπόν σαν παιδί της υπακοής, να υπομείνεις με ανδρεία τα βάσανα που έχεις να πάθεις και να μην αρνηθείς τον Χριστό.

Και η αγία με δάκρυα της απάντησε :

Μη φοβάσαι , μητέρα μου, κι εγώ αυτόν τον σκοπό έχω, ο Θεός να είναι βοηθός και συ να προσεύχεσαι .

Κι έτσι χωρίστηκαν.

Οι απεσταλμένοι έδεσαν την Αγία και την οδηγούσαν στο δικαστήριο ενώ η μητέρα της ακολουθούσε την αγαπημένη της θυγατέρα . Στο δικαστήριο όμως δεν επέτρεψαν την είσοδο στη μητέρα.

Έφεραν την Ακυλίνα μπροστά στον κριτή που της λέγει :

Μωρή γίνεσαι Τούρκα ;

Η Αγία αποκρίθηκε : Όχι, δεν γίνομαι. Μη γένοιτο ποτέ ν’ αρνηθώ την πίστη μου και τον δεσπότη μου Χριστό.

Τότε ο δικαστής διέταξε να της βγάλουν τα ρούχα και να την αφήσουν με το πουκάμισο – το γυναικείο πουκάμισο έφτανε μέχρι τα γόνατα – να τη δέσουν σ’ ένα στύλο και να τη δέρνουν με ραβδιά. Μετά τον πρώτο ξυλοδαρμό, αφού την έλυσαν , την οδήγησαν μπροστά στον δικαστή. Οι παριστάμενοι Τούρκοι μαζί με τον δικαστή άρχισαν να προσπαθούν με διάφορες κολακείες , υποσχέσεις και δώρα να την εξισλαμίσουν. Βλέποντας τη σταθερότητα της Αγίας ο δικαστής διέταξε να την ραβδίσουν για δεύτερη φορά, για πολλή ώρα, ώστε ξεσχίστηκε και το πουκάμισό της και έμεινε γυμνή. Την οδήγησαν για δεύτερη φορά στο δικαστήριο.

Δεν ντρέπεσαι μωρή να δέρνεσαι γυμνή μπροστά σε τόσους ανθρώπους ; της λέει ο δικαστής. Ή τούρκεψε ή θα σου σπάσω τα κόκαλα ένα – ένα.

Και τι ορέχτηκα από την πίστη σας , του απάντησε η Αγία, να αρνηθώ τον Χριστό μου ή από ποια θαύματα της πίστης σας να πιστέψω ; Εσείς βρωμάτε ακόμα και ζωντανοί.

Τότε ο δικαστής άναψε από τον θυμό και από την καταισχύνη και διέταξε να τη ραβδίσουν άσπλαχνα για τρίτη φορά. Την ράβδισαν τόσο πολύ που έμεινε σαν νεκρή. Η γη κοκκίνισε από το αίμα της και οι σάρκες έπεφταν από πάνω της. Την έλυσαν και τη φόρτωσαν σ’ ένα Χριστιανό που έτυχε να παρευρίσκεται , να την πάει σπίτι της. Εκεί η μητέρα της χύθηκε να την αγκαλιάσει ρωτώντας την : Τι έκανες , παιδί μου ;

Η Αγία μόλις και με πολύ κόπο άνοιξε τα μάτια της , βρισκόταν στα τελευταία της, και της απάντησε:

Όπως είχαμε συμφωνήσει, μητέρα μου, φύλαξα την πίστη.

Η μητέρα σήκωσε τα χέρια και τα μάτια της στον ουρανό και δόξασε τον Θεό και καθώς μιλούσαν η Αγία παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού και έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανο.

Το άγιο λείψανό της αμέσως ευωδίασε. Ήταν τόση πολλή η ευωδία ώστε ευωδίαζε όλος ο δρόμος που περνούσαν το άγιο λείψανο για να το ενταφιάσουν. Τη δε νύχτα κατέβηκε το ουράνιο φως πάνω στον τάφο της Αγίας και έλαμπαν όλα τριγύρω , ώστε οι Χριστιανοί να δοξάζουν τον Θεό και να στερεώνονται στην πίστη.

«Φωστήρες νοητοί, εξανέτειλαν πάσιν ημίν οι θείοι του Χριστού Νεομάρτυρες απλανώς οδηγούντες προς τας ευθείας τρίβους των σωτηρίων αυτού εντολών »[1].

Στις 27 Σεπτεμβρίου η Αγία μας Εκκλησία τιμά τη Νεομάρτυρα Ακυλίνα. Τι είναι, όμως, νεομάρτυς; Ποιός θεωρείται νεομάρτυς; Συμφωνα με τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη [2], ως Νεομάρτυρες χαρακτηρίζονται όσοι μαρτύρησαν για την πίστη του Χριστού μετά από το 1453 μ.Χ., δηλαδή μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, από τούς Μωαμεθανούς Τούρκους, επειδή αρνήθηκαν να ασπασθούν τον Ισλαμισμό, το Μουσουλμανισμό. Οι Νεομάρτυρες ονομάσθηκαν έτσι, για να διακρίνονται από τούς παλαιούς μάρτυρες των πρώτων χριστιανικών αιώνων ή και αργότερα της εικονομαχίας. Ο άγιος Νικόδημος στο προοίμιο του έργου του «Νέον Μαρτυρολόγιον», όπου υπάρχουν συγκεντρωμένοι οι περισσότεροι βίοι των Νεομαρτύρων, κάνει την εξής πολύ σημαντική ερώτηση : «Για ποια αίτια ευδόκησε ο Θεός να εμφανιστούν αυτοί οι νέοι Μάρτυρες στους σημερινούς καιρούς»; Την απάντηση, βεβαίως, μας την δίνει με οξύνοια ο ίδιος, απαριθμώντας πέντε αίτια.

Πρώτο, για να είναι ανακαινισμός όλης της Ορθοδόξου πίστεως, δεύτερο για να μένουν αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως οι αλλόπιστοι, τρίτο για να είναι δόξα μεν και καύχημα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, έλεγχος δε και καταισχύνη των ετεροδόξων, τέταρτο για να είναι παράδειγμα υπομονής σε όλους τούς Ορθοδόξους Χριστιανούς, που τυραννούνται κάτω από τον βαρύ ζυγό της αιχμαλωσίας, και πέμπτο για να είναι θάρρος και παρακίνηση στο να μιμηθούν δια του έργου το μαρτυρικό τους τέλος, τόσο οι Χριστιανοί, που αναγκάζονται κατά περίσταση να μαρτυρήσουν, όσο και όσοι έφθασαν να αρνηθούν νωρίτερα την Ορθόδοξη πίστη.

Σύμφωνα με τον άγιο Νικόδημο, οι νέοι αυτοί Μάρτυρες κάνουν αναπολόγητους τους αλλοπίστους την ημέρα της Κρίσεως, διότι καθώς το λίγο προζύμι, που σμίγεται με το πολύ αλεύρι, μεταδίδει την δική του δύναμη σ’αυτό και γίνεται ολόκληρο ζύμη, έτσι οικονόμησε ο Θεός να είναι σμιγμένοι οι λίγοι πιστοί με τους πολλούς αλλοπίστους, για να μεταδώσουν σ’αυτούς την Ορθόδοξη πίστη και να τους φέρουν στην επίγνωση της αληθείας. Έτσι μας το βεβαιώνει ο θείος Χρυσόστομος: «δια τούτο και ανέμιξεν (ο Θεός δηλαδή) τω πλήθει τους αυτώ πιστεύοντας, ίνα μεταδώμεν αλλήλοις της ημετέρας συνέσεως »[3].

Οι άγιοι Νεομάρτυρες είναι η δόξα και το καύχημα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, έλεγχος δε και καταισχύνη των ετεροδόξων.

Εκείνοι, οι παλαιοί μάρτυρες, μαρτύρησαν για την πίστη της Αγίας Τριάδος; Κι αυτοί ομοίως. Εκείνοι έχυσαν το αίμα τους για το όνομα και την Θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Κι αυτοί ομοίως. Κατά τον άγιο Νικόδημο, όμως, αυτοί (οι νέοι μάρτυρες) έχουν κάτι περισσότερο από τους παλαιούς. Καθ’ότι εκείνοι μεν αγωνίσθηκαν κατά της πολυθεΐας και ειδωλολατρείας, η οποία είναι μία προφανής ασέβεια, που δύσκολα μπορεί να απατήσει ένα λογικό νου, αυτοί όμως αγωνίσθηκαν κατά της μονοπροσώπου μονοθεΐας των αλλοπίστων, η οποία είναι μία κεκρυμμένη ασέβεια, που εύκολα μπορεί να απατήσει τον νου.

Γι’ αυτό, αν και αυτοί οι Μάρτυρες είναι νέοι κατά τούς χρόνους, όμως κατά τα μαρτύρια είναι παλαιοί. Αν και είναι έσχατοι κατά την διαδοχή του γένους, όμως κατά τούς στεφάνους είναι πρώτοι. Γιατί ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριος του νοητού αμπελώνος της Ανατολικής Εκκλησίας, κάλεσε εργάτες στον αμπελώνα του, κατά την παραβολή του Ευαγγελίου [4], και τούς παλαιούς και τούς νέους αυτούς Μάρτυρες, και αφού άρχισε από τούς πρώτους έως τούς εσχάτους, τούς έκανε ίσους, με το να δώσει σε όλους το ένα και το ίσο δηνάριο, το οποίο είναι ο στέφανος του Μαρτυρίου και η απόλαυση της Ουρανίου Βασιλείας.

Ας ικετεύσουμε, λοιπόν, σήμερα, τούς αγίους ενδόξους νεομάρτυρες να μεσιτεύουν ολοψύχως προς τον άγιο Θεό, για να γίνει ίλεως στις αμαρτίες μας και να παύσει την καθ’ ημών δικαία Του αγανάκτηση, παρορών ως πολυέλεος τα πταίσματά μας, με τα οποία έργω, λόγω και διανοία κάθε μέρα τον παραπικραίνουμε.

Γεννήθηκε το 1745 μ.Χ. σε ένα χωριό της Θεσσαλονίκης, το Ζαγκλιβέρι. Ο πατέρας της ονομαζόταν Γιώργης και το όνομα της μητέρας της, δυστυχώς, δεν διεσώθηκε. Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός που έλαβε χὠρα με τον πατέρα της. Μια μέρα μάλωσε ο πατέρας της με ένα Τούρκο και πάνω στο θυμό του μαχαίρωσε τον Τούρκο και τον άφησε νεκρό. Όλοι οι χωριανοί μόλις άκουσαν το γεγονός αυτό, έντρομοι προσπαθούσαν να κρυφτούν από τη λυσσώδη μανία και εκδίκηση των Τούρκων. Το αποτέλεσμα ήταν η καταδίκη του Γιώργη σε θάνατο. Όμως, υπήρχε και μία εναλλακτική λύση. Αυτή ήταν να τουρκέψει. Έτσι, χωρίς να χάσει χρόνο αποφασίζει να επιζήσει τη μάταια αυτή ζωή, τον προσωρινό βίο, να προδώσει την πίστη του και να τουρκέψει τόσο εκείνος όσο και η οικογένειά του. Αποφασίζει και προδίδει την πίστη του. Για την οικογένεια, όμως, αυτό ήταν ντροπή. Οι Τούρκοι υπερήφανοι για το γεγονός τον επιδεικνύουν ως λάφυρο. Δεν έφτανε ότι αλλαξοπίστησε αυτός, οι Τούρκοι τον πίεζαν να οδηγήσει και την υπόλοιπη του οικογένεια στην αλλαξοπιστία. Αφού πλησίασε την θυγατέρα του, την Ακυλίνα, με σκοπό να την τουρκέψει, αυτή αμετάκλητη στην πίστη της, έμενε ακλόνητη. Στο άκουσμα αυτό οι Τούρκοι κυριεύθηκαν από θυμό και οργή, και αποφάσισαν να στείλουν ανθρώπους από το ιεροδικείο για να την συλλάβουν και να την ανακρίνουν.

Η μητέρα της προσευχόταν όπως φωτίσει ο Θεός την Ακυλίνα και δεν αλλαξοπιστήσει. Την παρότρυνε να μείνει ακλόνητη στο ορθόδοξό της φρόνημα, να υποστεί τα μαρτύρια για τον Ουράνιο Νυμφίο, τον Ιησού Χριστό. Οι Τούρκοι, με το μίσος που τους διακατέχει προς τους Ορθοδόξους, πήγαν και την συνέλαβαν. Αυτή θαρραλέα, προσευχόμενη και αποφασισμένη να θυσιάσει τη ζωή για το Χριστό, εμμένει στο φρόνημά της. Την έδεσαν και την οδήγησαν ενώπιον του δικαστή, ο οποίος την ρώτησε αν αλλάζει την πίστη της. Αυτή με γενναιότητα του απαντά ότι χριστιανή γεννήθηκε και χριστιανή θα αποθάνει, η φράση που έλεγαν όλοι οι Μάρτυρες ενώπιον του ψευδούς και ανόμου δικαστηρίου. Στη συνέχεια ακολούθησαν οι δελεαστικές προτάσεις. Αυτή ανυποχώρητη. Δεν κολακεύεται, δεν επηρεάζεται. Μένει σταθερή. Αφού αρνήθηκε να αλλάξει την πίστη της, άρχισαν τα βασανιστήρια.

Πρώτα άρχισαν οι ραβδισμοί γεμίζοντας το πρόσωπό της με αίματα, οι πόνοι αφόρητοι, τα δάκρυα και το αίμα να γίνονται ένα. Οι αλλόθρησκοι την επιβίβασαν σε ένα χριστιανό να την πάει στο σπίτι της. Μόλις την αντίκρυσε η μητέρα της, αγκάλιασε το ματωμένο της σώμα και την ρώτησε αν πρόδωσε την πίστη της ή όχι. Και αυτή με χαρά και αγαλλίαση της απάντησε ότι φύλαξε την ομολογία της πίστεώς της. Περήφανη η μητέρα της ύψωσε τα χέρια της προς το Θεό και Τον ευχαρίστησε.

Η Νεομάρτυς παρέδωσε το πνεύμα της στο στεφανοθέτη Χριστό και αξιώθηκε να λάβει τον αμαράντινο της δόξης στέφανο. Από το τίμιό της σώμα ανέβλυσε ουράνια και δυνατή ευωδία. Ήταν 27 Σεπτεμβρίου 1764.

Εγκωμιάζει, λοιπόν, σήμερα η Αγία μας Εκκλησία, το έμπνουν θησαύρισμα, των μαρτύρων αγλάϊσμα και πυξίο, το πολυτίμητο σμαράγδι, της Εκκλησίας το ιερό σεμνολόγημα, το θησαυρό της εγκρατείας, της χριστοηθείας το πολυτίμητο σάπφειρο, τη νύμφη του Χριστού και Νεομάρτυρα Ακυλίνα.

Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση η σήμερα τιμώμενη Αγία, για την ακλόνητη της πίστη, τη σταθερά και φλογερή της ομολογία. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Να ομολογούμε καθημερινά με το παράδειγμά μας, με τις πράξεις μας, την καλή ομολογία Ιησού Χριστού. Σήμερα, μπορεί να μην χρειαζόμαστε να δίνουμε το αίμα μας για να Τον ομολογούμε, αν και δυστυχώς υπάρχουν αδελφοί μας σε κάποιες χώρες, που για την πίστη τους, δίνουν το αίμα τους. Έχουμε όμως το μαρτύριο της συνειδήσεως, δηλαδή τον συνεχή αγώνα για να πετύχουμε την εν Χριστώ τελείωση παλεύοντας με τα καθημερινά προβλήματα και τις δυσκολίες της παρούσης και μάταιης ζωής.

Ας παρακαλέσουμε, λοιπόν, τη σήμερα τιμώμενη Αγία Ακυλίνα, αλλά και όλους τούς αγίους ενδόξους νεομάρτυρες, να μεσιτεύουν ολοψύχως προς τον άγιο Θεό, για να γίνει ίλεως στις αμαρτίες μας και να παύσει την καθ’ ημών δικαία Του αγανάκτηση, παρορών ως πολυέλεος τα πταίσματά μας, με τα οποία έργω, λόγω και διανοία κάθε μέρα τον παραπικραίνουμε.

Παραπομπές:

1. Από το Δοξαστικό του Μικρού Εσπερινού της Συνάξεως των Νεομαρτύρων.
2. Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου (1749-1809), Νέο Μαρτυρολόγιο ήτοι μαρτυρία των νεοφανών μαρτύρων, Θεσσαλονίκη 2009.
3. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, 16η Ομιλία στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο.
4. Ματθαίου 20,9.

Η Αγία Ζώνη.

                                                                                                                                                    4-3-2007

Το 1997 βγήκε στον λαιμό μου ένας όγκος, σαν μεγάλο αμύγδαλο, που φαινόταν ακόμα και από έξω.

Μετά από υπέρηχο που έκανα στο νοσοκομείο “Ευαγγελισμός” διαπιστώθηκε ότι είχα λεμφαδένες πολύ ερεθισμένους μαζί με όζους. Δύο καθηγητές ιατρικής μου συνέστησαν εγχείριση. Πηγαίνοντας σε χειρουργό μου περιέγραψε την άσχημη κατάστασή μου. Ανάλογα με την βιοψία ίσως θα γίνονταν δύο εγχειρίσεις.

Ήταν φανερό ότι η ζωή μου κινδύνευε. Ή θα ζούσα με πρόβλημα από εδώ και πέρα ή σε λίγο θα άφηνα αυτόν τον κόσμο.

Για το ότι θα έφευγα από αυτόν τον κόσμο δεν με πείραζε, γιατί πιστεύω, αγωνίζομαι και λατρεύω τον Κύριο μας. Είχα βέβαια την αγωνία, αν είμαι έτοιμη.

Αυτό που με προβλημάτιζε πολύ ήταν ότι είχα ένα σύζυγο, δύο αγόρια και δύο μητέρες (μητέρα και πεθερά), που περίμεναν να τους κλείσω τα μάτια, όπως έλεγαν, γιατί δεν είχαν άλλα παιδιά. Πόση λύπη θα ένιωθαν!

Στην οικογένειά μας έχουμε δεί πολλά θαύματα. Δόξα τω Θεώ.

Έτσι και αυτήν την φορά κατέφυγα στην γιάτρισσα Παναγία μας. Κάθε μέρα έβαζα στο λαιμό μου λάδι από την Παναγία μας και πήγα σε πολλά προσκυνήματα της Παναγίας γύρω από την Λαμία και αλλού.

Μία φίλη μου που ήξερε το πρόβλημά μου, πιστός άνθρωπος, μου έφερε από το μοναστήρι σας μικρό τεμάχιο από την κορδέλα που διαβάζεται επάνω στην Αγία Ζώνη. Αυτό ήταν! Την έβαλα επάνω μου με πίστη και ευλάβεια, δεν την αποχωρίστηκα καθόλου και μετά από πέντε ημέρες ο όγκος στον λαιμό μου εξαφανίστηκε!

Τον εξαφάνισε η Παναγία!

Ξέρω πώς η Παναγία μας είναι πάντα δίπλα μας και μας ακούει, αλλά το αδύνατο μυαλό μου δεν το χωράει, πως έσκυψε και είδε εμένα την αμαρτωλή και ανάξια.

Μετά από αυτό δεν πήγα βέβαια για εγχείριση. Οι γιατροί και ο θείος μου, που εργαζόταν στον “Ευαγγελισμό” επέμεναν να πάω να κάνω πάλι μία εξέταση για να δούν τι γίνεται. Δεν ήθελα, αλλά για να τους κάνω το χατίρι πήγα μετά τρεις μήνες.

Ο γιατρός είχε την άσχημη εξέταση στα χέρια του και έψαχνε συνέχεια με το μηχάνημα στον λαιμό μου για πολλή ώρα. Στο τέλος είπε: “Δεν βλέπω τίποτα από λεμφαδένες, είναι όλα καθαρά!”

Ήταν μία από τις ωραιότερες ημέρες της ζωής μου.

Ευχαριστώ. Δεχθείτε τα προσκυνήματά μου

Ισμήνη Κολώνια

Ευχαριστήρια επιστολή προς την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου η οποία δημοσιεύεται στο βιβλίο «Θαύματα της Αγίας Ζώνης», έκδοση της Ι.Μ. Μονής Βατοπαδίου.

Mε λαμπρότητα εορτάσθηκε την Τρίτη 25 και την Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018, η Ιερά Πανήγυρη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος και ειδικότερα, σε Ι. Ναούς της Βορείου Ευβοίας, οι οποίοι τιμώνται στο όνομά του.

Στον πανηγυρίζοντα Ι. Ναό του Μαντουδίου (φωτογραφίες Νικολάου Παλιάτσου), την παραμονή Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018, κατόπιν προσκλήσεως του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστομου, χοροστάτησε κατά τον Μεγάλο Εσπερινό ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, πλαισιούμενος από πολλούς Κληρικούς, μεταξύ των οποίων και ο παρεπιδημών στην Βόρειο Εύβοια Αρχιμ. Βαρνάβας Λεοντιάδης, Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μητροπόλεως Κίτρους και Κατερίνης.

Κατά την καθιερωμένη Λιτανεία, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο άγιο Σιατίστης για την παρουσία του και την χαρά του συμπανηγυρισμού, ενώ στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος κ. Παύλος ομίλησε επίκαιρα στην κεντρική πλατεία του Μαντουδίου.

Το πρωί της κυριωνύμου ημέρας, Τετάρτης 26 Σεπτεμβρίου 2018 ετελέσθη στο Μαντούδι Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, στην οποία προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος άγιος Σιατίστης κ. Παύλος.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, το πρωί της Τετάρτης, συνοδευόμενος από τον Πρωτοσύγκελλό του Αρχιμ. Νικόδημο Ευσταθίου, τον Αρχιμ. Αγαθόνικο Καραβαντέ εκ της Ι. Μητροπόλεως Κίτρους και τον Διάκ. Πορφύριο Γερμανό, μετέβη στην πανηγυρίζουσα Ενορία του χωριού Αγδίνες της Βορείου Ευβοίας, όπου χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, με την συλλειτουργία και άλλων Ιερέων της περιοχής.

Πριν την Απόλυση κήρυξε τον θείο λόγο προς τους προσελθόντες ευλαβείς χριστιανούς, οι οποίοι μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας εξέφρασαν την ιδιαίτερη χαρά τους προς τον Μητροπολίτη τους, για την παρουσία του στο μικρό χωριό τους.

Ο Πτωτοψάλτης Ιω. Χασανίδης με τους συνεργάτες του ψάλουν το Κοινωνικό «Εις μνημόσυνον αιώνιον» σε ήχο α΄ και μέλος Ιω. Χασανίδη και ακολούθως το περίφημο κράτημα του Παν. Χαλάντζογλου σε πλ. α΄ πεντάφωνο. Πρόκειται για ηχογράφηση παρμένη από τον ψηφιακό δίσκο «Υμνολογικόν Απάνθισμα της Ακολουθίας των Κτιτόρων της Ι.Μ. Εικοσιφοινίσσης», που εκδόθηκε με την μερίμνα του Σεβ. Μητροπολίτου Δράμας κ. Παύλου.

Πάθη επιθυμίας λέγονται όσα την προσανάβουν ή την υποκινούν, όπως ο πλούτος, η ραθυμία, η αργία και άλλα.

Άγιος Θεοφύλακτος Επίσκοπος Αχρίδος

Καθώς ξημέρωνε η Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 1831 και ο ουρανός του Ναυπλίου άλλαζε χρώματα, η προδοσία είχε ήδη αρχίσει πριν ο πετεινός λαλήσει. Ο Κυβερνήτης ήσυχα και αθόρυβα ντύθηκε τα λιτά μαύρα του ρούχα με τη γαλανόλευκη ζώνη του, πήρε το καπέλο του και βγήκε από το ταπεινό του κυβερνείο μαζί με μόνο δύο συνοδούς. Αρνιόταν πεισματικά να έχει φρουρά ισχυρή. Ο ένας του συνοδός μάλιστα είχε ένα μόνο χέρι και ο άλλος κρατούσε πιστόλι δίχως σφαίρες.

Προσπάθησε να βγεί έξω από το κυβερνείο όσο πιά αθόρυβα γινόταν γιατί δεν ήθελε κανένας να τον εμποδίσει να φτάσει στον προορισμό του. Δύο εβδομάδες πέρασαν που δεν μπόρεσε να εκκλησιαστεί στον αγαπημένο του Άγιο Σπυρίδωνα γιατί ο αδελφός του έχοντας βάσιμες υποψίες ότι οι Μαυρομιχαλαίοι καιροφυλακτούσαν να τον δολοφονήσουν είχε καταφέρει να τον εμποδίσει να πάει την Κυριακή στην εκκλησία. Τούτη την φορά όμως ο Κυβερνήτης ξεκίνησε πρωί πρωί για τον Γολγοθά του. Δεν τον σταμάτησε ούτε το σκυλάκι που είχε στην αυλή του που άρχισε ξαφνικά να του δαγκώνει το πόδι προσπαθώντας και αυτό με τον δικό του τρόπο να τον εμποδίσει να κατέβει την σκάλα του κυβερνείου.

Διονυσίου Τσόκου: «Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια» λάδι σε καμβά, 60 Χ 81 εκατ. Μουσείο Μπενάκη.

Μόνο επτά λεπτά χρειαζόταν για να πάει στην αγαπημένη του εκκλησία. Μόνο επτά λεπτά τον χώριζαν από την αιωνιότητα. Παρακάμπτοντας τον κεντρικό δρόμο προς τον ναό διασταυρώθηκε με τους δύο Μαυρομιχαλαίους Γεώργιο και Κωνσταντίνο οι οποίοι φορούσαν τα καλά τους ρούχα και ζωσμένοι καινούργιες μπιστόλες βάδιζαν προς το μέρος του συνοδευόμενοι από δύο φρουρούς.

Βλέποντάς τους ξαφνικά μπροστά του ο Κυβερνήτης ανασήκωσε το καπέλο του και τους χαιρέτησε αμίλητος και εκείνοι ταραγμένοι αλλά και ξαφνιασμένοι από την ευγενική του χειρονομία του ανταπέδωσαν σιωπηλοί τον χαιρετισμό. Στην συνέχεια άφησαν τον Κυβερνήτη να συνεχίσει ήρεμα την πορεία του προς την εκκλησία και αυτοί έτρεξαν γρήγορα από άλλο συντομότερο δρόμο και στήθηκαν μπροστά στην είσοδο του ναού περιμένοντας σαν τα άγρια θηρία το θήραμα που πλησιάζει. Ο Κυβερνήτης συνεχίζοντας απτόητος την πορεία του, μόλις ανέβηκε τον τελικό ανηφορικό δρόμο και είδε μπροστά του την αγαπημένη του εκκλησία, σταμάτησε λίγο να αναπνεύσει και να απολαύσει την μοναδική ομορφιά που προσφέρει το γλυκοχάραμα. Αντίκρυσε όμως ξανά από μακρυά τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη να στέκεται έξω στην δεξιά πόρτα της εκκλησίας και κατάλαβε τι θα ακολουθήσει. Γύρισε και κοίταξε τριγύρω του σαν να αποχαιρετούσε ό,τι τον ένωνε με τον μάταιο αυτό κόσμο και για λίγα δευτερόλεπτα σκέφτηκε να μην πάει στην εκκλησία αλλά στο σπίτι ενός υπουργού του που βρισκόταν εκεί κοντά. Αμέσως όμως συνήλθε και συνέχισε γεμάτος θάρρος και πίστη τον δρόμο που ήξερε πάντα να προτιμάει, τον δρόμο της θυσίας και του μαρτυρίου.

Τα πάντα εξελίχτηκαν γρήγορα, αστραπιαία. Εκεί μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, στην πόλη του Ναυπλίου, το χάραμα της 27ης Σεπτεμβρίου 1831, ούτε τέσσερα χρόνια από τη στιγμή που πρωτοήρθε στην ίδια αυτή πόλη για να παλέψει ολομόναχος με τους τόσους εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς.

Δύο ύπουλα χτυπήματα από δύο Έλληνες που τον πολέμησαν σχεδόν από την αρχή, από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη, ένα χτύπημα με μαχαίρι στην κοιλιά και ένα με πιστόλι στο κεφάλι.Έπεσε δίχως να προβάλει την παραμικρή αντίσταση, δίχως να πεί ούτε έναν λόγο. Και μετά για πάντα σιωπή… Ο θάνατός του, από τα πιο τραγικά και σκοτεινά σημεία της ιστορίας, δεν ήταν απλά δολοφονία, ήταν εκούσιο ολοκαύτωμα και βέβαια ήταν και η αυτοκτονία της Ελλάδας.

Ο Κυβερνήτης έφυγε ήσυχα και ήρεμα όπως και ήρθε… Όταν πρωτοαντίκρυσε τους ρακένδυτους Έλληνες, κλάματα και θρήνοι σκέπαζαν την ατμόσφαιρα αλλά και μια κρυφή ελπίδα φώλιαζε για πρώτη φορά στην καρδιά τους. Τότε άνοιξε την αγκαλιά του, για να τους χωρέσει όλους. Τώρα, πέθαινε στην αγκαλιά τους προκαλώντας τους κλάματα και θρήνους αλλά αυτή τη φορά από απελπισία. Σε τι θα έχουν από δω και πέρα να ελπίζουν;

*Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο μπαρμπα-Γιάννης των Ελλήνων», της Μοναχής Φιλοθέης, Ηγουμένης του Ι. Ησυχαστηρίου «Παναγία των Βρυούλων», Μήλεσι Ωρωπού. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Επιστροφή» της Ι.Μ. Αργολίδος.

Συστατικά
Για τις μπριζόλες

2 χοντρές xοιρινές μπριζόλες με κόκκαλο κόντρα
αλάτι
πιπέρι
100 γρ. τυρί μπρι (brie)
4 φέτες προσούτο
1 κ.σ. ελαιόλαδο
Για τις πατάτες

3 μέτριες πατάτες βρασμένες
10 κλωνάρια θυμάρι μόνο τα φύλλα
2 κλωνάρια δεντρολίβανο μόνο τα φύλλα
2 κ.σ. βούτυρο
ξύσμα από 1 λεμόνι
αλάτι
πιπέρι