Η Αρμενία [1] υπήρξε κοιτίδα πολύ σημαντική για τον Χριστιανισμό κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Εκεί αποφάσισε να πάει να διακονήσει ο σήμερα τιμώμενος Άγιος, ο Άγιος Γρηγόριος. Ο Άγιος Γρηγόριος έζησε στα χρόνια του μεγάλου διώκτη των Χριστιανών, Διοκλητιανού. Γεννήθηκε περίπου το 240 μ.Χ. Στην καταγωγή ήταν Πάρθος. Σπούδασε με ζήλο τα ιερά γράμματα στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, από τον εκεί αρχιεπίσκοπο Λεόντιο. Ο πατέρας του, ο Ανάκ, ήταν συγγενής του βασιλιά της Αρμενίας Κουσαρώ (290 μ.Χ.). Ο πατέρας του ήταν ένας από τους υπεύθυνους για τη δολοφονία του βασιλιά της Αρμενίας. Έτσι, οι Αρμένιοι για να τον εκδικηθούν, τον σκότωσαν μαζί με την οικογένειά του, εκτός από τον Γρηγόριο και ένα αδελφό του. Διακρινόμενος για τις αρετές του και την θερμουργό πίστη του στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, χειροτονήθηκε Επίσκοπος της Μεγάλης Αρμενίας, και αφού διέδωσε το φως της διδασκαλίας του Χριστού στους Αρμενίους, ίδρυσε την Εκκλησία της χώρας εκείνης καθώς επίσης και άλλων χωρών Στις 30 Σεπτεμβρίου 325 μ.Χ. απεδήμησε εις Κύριο.

H ιεραποστολή είναι το φυσικό γνώρισμα και η ζωή της Εκκλησίας. Θεμέλιο της έχει την αποστολή του Χριστού, μια αποστολή που έχει την αναφορά της στην τριαδική θεολογία [2]. Η ιεραποστολή έχει σκοπό να καταθέσει μια εμπειρία, μια βεβαιότητα και όχι να επιβάλει κάτι. Σκοπός της είναι η διακονία του κόσμου «εν ταπεινώσει» [3]. Η ιεραποστολή ως έκφραση του ορθόδοξου χριστιανικού βιώματος, είναι αποτέλεσμα για αυτούς που βρίσκονται εκτός του σώματος της Εκκλησίας. Το έργο της ιεραποστολής στηρίζεται στην εντολή του πρώτου ιεραποστόλου, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του πατρός και του υιού και αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν »[4].

Για να καταστεί φωτιστής, ο Γρηγόριος, πέρασε από δύο βασικά στάδια πνευματικών εμπειριών, τα οποία είναι απαραίτητα να τα έχει κάποιος για να επιτελέσει το ιεραποστολικό έργο. Το πρώτο στάδιο είναι η σταθερή και ακλόνητη πίστη στον Ιησού Χριστό, γνωρίζοντας ότι Αυτός είναι η ζωή, το φως, το Α και το Ω της ζωής του ανθρώπου και ευρύτερα της υπάρξεώς του, είναι ο μοναδικός αληθινός Θεός ο αποκαλυφθείς και φανερωθείς στον κόσμο. Το δεύτερο στάδιο είναι αυτό που έλεγε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «καθαρθήναι δεί πρώτον, είτα καθάραι· σοφισθήναι, και είτα σοφίσαι· γενέσθαι φως, και φωτίσαι· εγγίσαι Θεώ, και προσαγαγείν άλλους· αγιασθήναι, και αγιάσθαι »[5]. Με τη ζωή του και την ιεραποστολική του διακονία απέδειξε τρανότατα πως είναι εφαρμόσιμο το λόγιο του Αγίου.

Υπέστη πολλά και φρικτά βασανιστήρια, όταν ο Τιριδάτης έγινε βασιλιάς της Αρμενίας. Ο Τιριδάτης ασπάστηκε μια αρχαία πολυθεϊστική θρησκεία. Έδωσε διαταγή να ανοίξουν ένα βαθύ λάκκο, στην πόλη Αρταξά και αφού έδεσαν πισθάγκωνα το Γρηγόριο, τον έριξαν στην τάφρο για να φαγωθεί από τα θηρία και τα δηλητηριώδη ερπετά, τα οποία έριξαν μαζί του, με πρόσχημα τη θρησκεία. Στην ουσία όμως, του κρατούσε μίσος λόγω του φόνου του πατέρα του, Κουσαρώ, από τον Ανάκ, πατέρα του Αγίου Γρηγορίου, και τον Αρτασείρα, βασιλιά των Περσών. Την εποχή που ο Γρηγόριος ήταν κλεισμένος στις φυλακές δέχθηκε την επίσκεψη μιας ομάδας χριστιανών παρθένων και ο Τιριδάτης ερωτεύθηκε σφοδρά μια από αυτές, τη Ριψίμη. Αυτή απέρριψε τον έρωτα του και ο ίδιος εξοργισμένος τις σκότωσε όλες αλλά στην συνέχεια αρρώστησε βαριά από ανίατη ασθένεια. Η αδελφή του, που είχε ασπαστεί τον χριστιανισμό, το θεώρησε ως θεία τιμωρία και είδε όραμα ότι μόνο ο φυλακισμένος σε σκληρές συνθήκες Γρηγόριος θα μπορούσε να γιατρέψει τον αδελφό της από την ασθένεια. Ο απελπισμένος Τιριδάτης τον αποφυλάκισε και ο Γρηγόριος με θαυματουργό τρόπο τον γιάτρεψε από την αρρώστια που τον οδηγούσε σε βέβαιο θάνατο.

Ο Γρηγόριος έχοντας ως βοηθό, ελπίδα και στήριγμα τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, επέζησε χωρίς να πάθε κάτι στις φυλακές, για 15 συνεχόμενα χρόνια. Τρεφόταν με το ψωμί που του πήγαινε κρυφά μια χήρα. Το τέλος του Γρηγορίου ήταν να πάθει σχιζοφρένια. Με τις προσευχές και τις δεήσεις του Αγίου, όμως, ο Τηριδάτης θεραπεύθηκε, μετανόησε και βαπτίσθηκε χριστιανός από τον Άγιο Γρηγόριο το 301 μ.Χ., ενδυσάμενος το Χριστό, το μόνο αληθινό Θεό, όχι μόνο εκείνος αλλά και όλο του το έθνος. Έτσι, ο Τιριδάτης επέβαλε στους Αρμενίους υπηκόους του τον Χριστιανισμό, 30 χρόνια πριν γίνει επιτρεπόμενη θρησκεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι ο Χριστιανισμός βρισκόταν υπό την προστασία του αυτοκράτορα, όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος υπέγραψε το διάταγμα των Μεδιολάνων το 313 μ.Χ., με το οποίο θεσπιζόταν η αρχή της ανεξιθρησκείας. Το 311 μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος έπαυσε τους διωγμούς με διάταγμα και στα Μεδιόλανα νομιμοποιήθηκε ο Χριστιανισμός ως «επιτρεπόμενη θρησκεία», όπου οι χριστιανοί προσεύχονταν στο δικό τους Θεό για την ευτυχία του κράτους.

Ο Άγιος Γρηγόριος ορίστηκε ιδρυτής και αρχηγός της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αρμενία. Αποτελεί για εμάς παράδειγμα για την πίστη του στον Τριαδικό Θεό, την υπομονή του και την υπακοή στο θείο θέλημα. Ας έχουμε τις πρεσβείες του πάσας τας ημέρας της ζωής μας.

Παραπομπές:

1. Η Αρμενία επίσημα ως Δημοκρατία της Αρμενίας, είναι μια χώρα της Ευρασίας ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και την Κασπία Θάλασσα στο νότιο τμήμα του Καυκάσου. Συνορεύει στα δυτικά με την Τουρκία, στα βόρεια με τη Γεωργία, στα ανατολικά με το Αζερμπαϊτζάν και στα νότια με το Ιράν. Βρίσκεται στο σταυροδρόμι ανάμεσα στην Ανατολική Ευρώπη και τη Δυτική Ασία, ενώ είχε και έχει εκτεταμένους κοινωνικοπολιτικούς, πολιτιστικούς και οικονομικούς δεσμούς με την Ευρώπη. Η Αρμενία είναι σήμερα μια πολυκομματική δημοκρατία, με αρχαία και ιστορική πολιτιστική κληρονομιά. Το Βασίλειο της Αρμενίας ήταν το πρώτο κράτος που υιοθέτησε το Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία στις αρχές του 4ου αιώνα. (301 μ.Χ.). Βλ. Grousset, René (1947). Histoire de l’Arménie (έκδοση 1984). Payot, σελ. 122.
2. Iωάννου Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, 48. Σύμφωνα με τη δογματική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, Αποστέλλων είναι «ο πατήρ, ο εξ ου τα πάντα», αποστελλόμενος είναι ο Υιός, «ο δι΄ ου τα πάντα» και σκοπός της αποστολής είναι η σωτηρία των ανθρώπων, «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ΄ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 3,15), η οποία επιτυγχάνεται «εν Αγίω Πνεύματι», «εν ω τα πάντα».
3. Αναστασίου Γιαννουλάτοου, Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, Ιεραποστολή στα ίχνη τον Χριστού. Θεολογικές μελέτες και ομιλίες, 106, 263.
4. Ματθαίου 28,16-20.
5. Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, λόγος 3,71. PG 480, 25

Καταγόταν από την κοινότητα Μπουϊματσένι του νομού Μποντοσάνι της Ρουμανίας. Οι χωρικοί γονείς του διακρίνονταν για την πλούσια ευσέβεια τους. Επιθυμώντας ν’ ακολουθήσει την ευαγγελική ζωή ήλθε στο Άγιον Όρος να μονάσει, όπου εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός.

Ο Καψαλιώτης Γέροντας Βαρλαάμ.

Μετά από πολλά χρόνια ασκήσεως στον ιερό Άθωνα, ο ονομαστός αυτός ασκητής και σπουδαίος πατήρ επέστρεψε στην πατρίδα του. Παρέμεινε στη σκήτη Κοζάντσεα-Μποντοσάνι. Εκεί χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και κατεστάθη Δίκαιος της το 1899. Επί μία δωδεκαετία διακυβέρνησε τη σκήτη ως άριστος Πνευματικός. Βοήθησε πολλούς μαθητές του στην ανοδική πνευματική τους πορεία με τον φόβο του Θεού, την τήρηση των θείων εντολών, την αέναη κυριακή προσευχή, την υπακοή και την ελεημοσύνη.

Το 1912 ο Γέροντας Βαρλαάμ ήλθε ξανά στο Άγιον Όρος και παρά τη μεγάλη του ηλικία και το αξίωμά του θέλησε να γίνει υποτακτικός. Υποτάχθηκε μάλιστα σε Γέροντα λίαν αυστηρό, του Κελλίου του Αγίου Νικολάου της Καψάλας, τον Ιερομόναχο Νικόλαο, που λόγω της μεγάλης αυστηρότητας του δεν πήγαινε κανείς για υποτακτικός του. Από ευλάβεια στον προστάτη του άγιο άρχισε να επισκευάζει τον ναό του Κελλίου του, δεν είχε όμως τα απαιτούμενα χρήματα για να τον ολοκληρώσει. Λυπημένος πολύ κρέμασε την εικόνα του αγίου σ’ ένα δένδρο και προσευχόμενος παρακαλούσε τον άγιο να θαυματουργήσει μ’ ένα τρόπο, ώστε να βρεθούν τα χρήματα και να τελειώσει τον ναό του.

Το Κελλί του Αγίου Νικολάου στη Καψάλα.

Ενώ προσευχόταν ο ασκητής, έφθασε ο Γέροντας Βαρλαάμ και βοήθησε για την αποπεράτωση της εκκλησίας. Έμεινε πλησίον του Γέροντος Νικολάου και απέκτησαν συνοδεία. Το 1934 εκοιμήθη ο Γέροντας Βαρλαάμ Βάντου κι ετάφη δίπλα στο ναό του αγίου Νικολάου και δίπλα στον τάφο του Γέροντός του Νικολάου.

Πηγές – Βιβλιογραφία:

Ιωαννικίου Μπαλάν ιερομ., Ρουμάνικο Γεροντικό, Θεσσαλονίκη 1985, σ. 472.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων Αγιορειτών του εικοστού αιώνος, τόμ. Α΄ 1901-1955, εκδ. Μυγδονία, Άγιον Ορος 2011.

ΤΡΙΕΤΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΣ ΣΥΜΕΩΝ

Τρία χρόνια από την εκδημία. Θαρρείς και ήταν χθες. Κύλησαν τόσο γρήγορα. Δημιουργείται η εντύπωση ότι ο πατήρ Συμεών ευρίσκεται στην ζωή. Επισκέπτεσε τον τάφο του και αισθάνεσε την παρουσία του. Ό,τι υπάρχει στα δύο μοναστήρια μιλάνε για τον πατέρα. Αλλά και το πνεύμα του το νοιώθεις. Ιδιαίτερα στην διάρκεια του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Οι ομιλίες του που διαβάζονται και η αναφορά στον κτήτορα των μοναστηριών κάνουν εντονότερη την παρουσία του. Όταν διαβάζεις τα βιβλία του, και ακόμη περισσότερο όταν ακούς την φωνή του στις ομιλίες, που έχουν αναρτήσει στο διαδίκτυο οι πατέρες του μοναστηριού της Αγίας Τριάδος, τον αισθάνεσε δίπλα σου, σχεδόν νοιώθεις την ανάσα του.

Όλη αυτή η αισθητή παρουσία του πατρός σε οδηγεί σε αναπόληση του χρόνου της φυσικής του παρουσίας. Στιγμιότυπα από ομιλίες του, που σου δημιουργούσαν ιδιαίτερη εντύπωση, ζωντανεύουν την παρουσία του και κατά κάποιον τρόπο ξεπονάς από τον φυσικό ανθρώπινο πόνο που συνδέεται με την κοίμηση λίαν προσφιλούς προσώπου.

Τον Αύγουστο του 1980 στην προσκυνηματική εκδρομή στους Αγίους Τόπους επισκεφθήκαμε πρώτα το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνας στο όρος Σινά. Εκεί γνωρίσαμε αγωνιστές μοναχούς. Τον επίσκοπο Δαμιανό, τον πατέρα Παύλο, τον πατέρα Σωφρόνιο, τον πατέρα Γιουβενάλιο, τον πατέρα Αδριανό, τον νυν Μητροπολίτη Αργυροκάστρου πατέρα Δημήτριον Τυχπασάνη, που τότε ήταν λαϊκός και υπεύθυνος της βιβλιοθήκης. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούσε η μορφή του πατρός Παύλου.

Ο πατήρ στην διάρκεια της επίσκεψης των διαφόρων σημαντικών σημείων στην αγία περιοχή του Σινά, εκτός από τις πληροφορίες για τους αγίους που έζησαν εκεί έκαμνε και ομιλίες. Κάθε ομιλία ήταν απόσταγμα σοφίας, βιώματος «ό,τι φώτιζε ο Θεός» καθώς έλεγε ο ίδιος.

Στην έρημο του Θολά, όπου έζησαν άγιοι πατέρες και πέρασε σημαντικό διάστημα στο ασκητήριό του ( μία σπηλιά στην έρημο) και ο Άγιος Ιωάννης, ο συγγραφέας της Κλίμακος, έκανε μά άκρως εντυπωσιακή ομιλία. Το πιο σημαντικό σημείο ήταν όταν είπε « όταν ο άνθρωπος κάνει τον αγώνα του, και ιδιαίτερα τον πνευματικό, και αντιμετωπίζει τις δυσκολίες σε σημείο που να αποκάμει, να αισθανθεί ότι δεν έχει πλέον δύναμη και κουράγιο να συνεχίσει τον αγώνα του, ώστε να πει Θεέ μου δεν αντέχω, δεν μπορώ να κάνω, να δώσω πλέον τίποτε άλλο, τότε έχει κάνει το ανθρώπινο, την ανθρώπινη προσπάθεια. Στον Θεό το δόσιμο αρχίζει από εδώ και πέρα, όταν εξαντλείται το ανθρώπινο. Όταν εμπιστεύεται ο άνθρωπος απόλυτα τον Θεό και γίνεται άνθρωπος του Θεού, τότε αρχίζει και η ενέργεια της χάριτος του Θεού. Ο Θεός τώρα εμπιστεύεται τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος που έχει εξαντλήσει τα όριά του στον αγώνα, με την χάρι του Θεού αποκτά δυνάμεις της Χάριτος που δεν έχουν όρια. Έτσι, φαίνεται να δίνει στον Θεό ο άνθρωπος αυτό που είναι αδύνατο για τα μέτρα του, και είναι αυτό δώρο του Θεού. Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος προσφέρει τον εαυτό του δώρο στον Θεό, ενώ στην πραγματικότητα το προσφερόμενο δώρο, είναι δώρο του Θεού. Είναι αυτό που αναφέρομε στον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων στην Θεία Ευχαριστία, «τα σα εκ των σών Σοι προσφέρομεν». Οι άγιοι, καθώς με την ζωή τους έλκουν την χάρι του Θεού κάνουν πράγματα που δεν μπορεί να τα συλλάβει ο άνθρωπος με την λογική του. Είναι τα θαύματα των αγίων. Και ο Θεός αγαπά όλους με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση. Ο Κύριος δίδαξε, μαρτύρησε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε για όλους τους ανθρώπους. Από την ζωή του ανθρώπου, την πίστη και την εμπιστοσύνη στον Θεό εξαρτάται αν ο Θεός εμπιστευθεί την Χάρι Του στον άνθρωπο». Είπε και άλλα συγκλονιστικά ο πατήρ αλλά αυτό ήταν αποκορύφωμα.

Ένα άλλο εντυπωσιακό γεγονός της εκδρομής εκείνης, ήταν το προσκύνημα στον ιερό ναό της Αναστάσεως μετά την επίσκεψη στο Σινά. Μέσα στον ναό της Αναστάσεως βρίσκεται ο φρικτός Γολγοθάς, το σημείο της Αποκαθήλωσης και το ιερό κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου. Όταν ανεβήκαμε στο Γολγοθά άρχισαν να ψάλλουν όσοι γνώριζαν ψαλμωδίες από τα Άγια Πάθη του Κυρίου μας. Όσοι πρόσεχαν τον πατέρα Συμεών μπορούσαν να νοιώσουν το πάθος που περνούσε ο ίδιος, συμπάσχων με τον αγαπημένο του Χριστό, λες και βρισκόταν την ώρα της σταύρωσης του Χριστού μαζί Του. Είχε αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του να ζήσει και να εκφρασθεί την στιγμή εκείνη. Ο πατήρ Συμεών ήταν πολύ συγκροτημένη και συγκρατημένη προσωπικότητα. Σπάνια άφηνε τον εαυτό του να εκδηλώσει έντονα τα συναισθήματά του. Στον Γολγοθά ξεχείλισε όλο το βίωμά του. Η λάμψη στο πρόσωπό του, τα δάκρυα, η φωνή του καθώς έψαλε, όλη η ύπαρξή του, έδειχνε πόσο δοσμένος ήταν στον Κύριό μας και Θεό μας.

Όλα όσα προαναφέρθηκαν έχουν ως σκοπό να φωτίσουν ένα μέρος της μυστικής ζωής του πατρός. Ο πατήρ απόφευγε κατεξοχήν την δημοσιότητα, τις τιμές, τα αξιώματα. Του άρεζε η ταπεινή ζωή, η σιωπή, η προσευχή και το βίωμα της εν Χριστώ ζωής. Το βίωμά του το ένοιωθες στην διάρκεια της Θείας Ευχαριστίας. Όταν έλεγε τις ευχές, και ιδίως στην Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, τις ευχές του αγιασμού των υδάτων τα Άγια Θεοφάνεια, όλη την Μεγάλη Εβδομάδα και ιδίως μετά την περιφορά του Επιταφίου όταν κανοναρχούσε το «δος μοι τούτον τον ξένον..», αλλά και σε όλες τις λατρευτικές εκδηλώσεις, ένοιωθες, ζούσες την λαχτάρα του, την αγάπη του, το δόσιμό του χωρίς κρατούμενα στον Κύριό μας. Όμως, αυτό που έλεγε στο ασκητήριο του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, στην έρημο Θολά, ότι το δόσιμο στον Θεό αρχίζει αφότου αισθανθείς ότι απόκαμες και δεν αντέχεις πλέον άλλον αγώνα, ο πατήρ το έζησε μακροχρόνια, δεκαετίες και ιδιάιτερα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Διάφορες επώδυνες ασθένειες, με έντονες και παρατεταμένες ενοχλήσεις είχαν καταστήσει την ζωή του πατρός ένα συνεχές μαρτύριο. Οι ιατροί απορούσαν πώς επιβίωνε με τέτοιες παθήσεις. Πολλές φορές ανάμεναν μοιραία έκβαση και ο πατήρ αναλάμβανε. Αλλά πιο σημαντικό ήταν ο τρόπος που αντιμετώπιζε τον πόνο, την ταλαιπωρία. Και δεν ήταν μόνο η υπομονή του σε αυτές τις κακουχίες, αλλά έλεγε και πόσο καλό βγαίνει από τον πόνο και τις αρρώστειες. Αυτό που όλοι μας απευχόμαστε για τον εαυτό μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ο πατήρ το θεωρούσε ευλογία, δώρο Θεού. Θεωρούσε ότι αν δεν περνούσε αυτό το μαρτύριο δεν θα ήταν αυτός που είναι.

Με τον βιωματικό του τρόπο μας έδειχνε τον δρόμο που οφείλει να ακολουθεί ο αληθινός, ο πιστός χριστιανός, αυτός που εμπιστεύεται απόλυτα την ζωή του στον Χριστό. Έτσι, δένουν αυτά που έλεγε το 1980 στην έρημο του Θολά, στο τόπο που έζησαν άλλοι μεγάλοι άγιοι πατέρες, ότι δηλαδή τα λόγια δεν ήταν μόνο λόγια. Ήταν λόγια ανθρώπου του Θεού, ανθρώπου απόλυτα δοσμένου στο θέλημα του Θεού, αλλά ανθρώπου που σαν αλεξικέραυνο προσείλκυε την χάρι Του. Κάθε λόγος του ήταν κομμάτι της προσωπικής του ζωής. Κάθε λόγος του ήταν φωτισμένος από την χάρι του Θεού. Αυτός είναι και ο λόγος που ανάπαυε όλους όσους τον άκουαν ή εξομολογούνταν είτε είχαν οποιαδήποτε σχέση μαζί του. Η αγάπη του σε αιχμαλώτιζε αμέσως και η διακριτικότητά του με την γαλήνη του σου προσέφεραν εμπιστοσύνη και ηρεμία. Έπαιρνε στην πλάτη του τα προβλήματά σου και αλάφρωνε το φορτίο σου. Πραγματικός ποιμένας. Αλλά μπορούσε να γίνει και αλλοιώς; Όταν σε αναλαμβάνει ο άνθρωπος του Θεού χωρίς προαπαιτούμενα, παρά μόνο με την δική του πίστη και απόλυτη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού, είναι δυνατόν να μην επηρεάσει λίγο την ζωή σου;

Όσο θα περνά ο χρόνος η παρουσία του πατρός θα γίνεται πλέον αισθητή. Όσο θα περισεύει η αμαρτία και το κακό στον κόσμο τόσο περισσότερο θα μεσιτεύει ο πατήρ στον επουράνιο Πατέρα, γιατί και εμείς θα προσφεύγουμε με μεγελύτερο καημό και πόνο στις πρεσβείες του.

Από τον Άγιο Θρόνο, με τις πρεσβείες του, ο Κύριος να μας χαρίζει μετάνοια, ταπείνωση και αγάπη.

Την ευχή του να έχουμε

Γ. Ν. Κ.

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός, Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως.

Μια νέα κοπέλα πήγε να χειρουργηθεί σε νοσοκομείο της Συμφερούπολης. Η κατάστασή της ήταν πολύ σοβαρή και η εγχείρηση δύσκολη κι επικίνδυνη. Η γιατρός που θα τη χειρουργούσε κάλεσε τη μητέρα της ασθενούς και της είπε.

– Η εγχείρηση είναι πολύ δύσκολη κι επικίνδυνη. Δεν μπορώ να σας εγγυηθώ τίποτα. Δεν ξέρω αν η κόρη σας βγει ζωντανή.

Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Η νέα οδηγήθηκε στο χειρουργείο. Σ’ όλη τη διάρκεια της εγχείρησης η μητέρα καθόταν στην αυλή του νοσοκομείου και με δάκρυα στα μάτια προσευχόταν στον άγιο Λουκά [τον Ιατρό, Αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως] και στον άγιο Παντελεήμονα να βοηθήσουν.

Σε κάποια στιγμή μπροστά στα μάτια της μητέρας εκτυλίχθηκε ένα καταπληκτικό γεγονός: ο τοίχος του νοσοκομείου έγινε διάφανος σαν τζάμι. Φάνηκε η αίθουσα του χειρουργείου.

Στο χειρουργικό κρεβάτι ήταν η κόρη της και γύρω η γιατρός που τη χειρουργούσε με τους συναδέλφούς της. Δίπλα της στεκόταν η νοσοκόμα-εργαλειοδότρια που κρατούσε τα χειρουργικά εργαλεία.

Και το ακόμα θαυμαστότερο: Δίπλα στη γιατρό είδε και τους δύο αγίους γιατρούς στους οποίους η ίδια προσευχόταν. Αριστερά στεκόταν ο άγιος Παντελεήμονας με μια λαμπάδα αναμμένη. Δεξιά στεκόταν ο άγιος Λουκάς, ο οποίος έπαιρνε κάθε τόσο τα εργαλεία από τη νοσοκόμα και τα έδινε στη γιατρό!

Η μητέρα έπεφτε από έκπληξη σε έκπληξη. Ένιωσε ότι η προσευχή της εισακούστηκε. Όταν τελείωσε η εγχείρηση, η γιατρός βγήκε χαρούμενη και ενθουσιασμένη. Φώναξε τη μητέρα και της είπε:

– Πήγαμε πολύ καλά, ανέλπιστα καλά!

Τότε η μητέρα της διηγήθηκε το θαυμαστό γεγονός που έζησε. Η γιατρός έμεινε αποσβολωμένη. Έκανε το σταυρό της και ομολόγησε:

– Τώρα κατάλαβα. Όση ώρα χειρουργούσα και ήθελα κάποιο χειρουργικό εργαλείο, δεν προλάβαινα να το πω στη νοσοκόμα. Με το που σκεφτόμουν ποιο εργαλείο θέλω, το είχα στα χέρια μου.

                                                                                                             π. Γ.Δ.

                                                                                                   Συμφερούπολη Κριμαίας

Από το βιβλίο του Αρχιμ. Νεκταρίου Αντωνοπούλου [νυν Μητροπολίτη Αργολίδας], “Ταχύς εις βοήθειαν… Τα θαύματα του Αγίου Λουκά σήμερα”, των εκδόσεων Ακρίτας.

Our Lord Jesus Christ has revealed many wonderful truths, which until then were unknown. Many of these concern our relations with other people, either inside our homes or outside in society. Perhaps there is difficulty in remembering everything one has to observe in dealing with other people. For this reason, Jesus, as a wise Teacher, has today given us a Life Rule, named for its great value, “The Golden Rule.” What does this Rule say?

“And just as you want men to do to you, you also do to them likewise” (Luke 6:31). Words that are simple, easy, understandable, short and something everyone can remember.

In the Old Testament, we read: “What you yourself hate, do not do to anyone” (Tobit 4:15). There have been ancient philosophers who have taught the same thing: Do not do to another what you do not want done to you. It is the negative view of the subject. Jesus speaks of something higher and more precious; You do to others what you want them to do to you. For example, if you see a poor person who has no food and his children are hungry, think: If you were in their place, you would want someone to help you. So, do something to help them, so they do not die of hunger! Can you not give them some food? Move, act among those you know, and make a team effort to find a way to help the situation.

What often happens, though, is this: If this person in need is a relative or a friend, someone we love, then we are interested in helping in every way. For others, however, we are indifferent, because we do not feel any love towards them. We consider them strangers. This is what the Lord is correcting when He tells us: “If you love those who love you, what credit is that to you? For even sinners love those who love them” (verse 32). What is more, we also hear “love your enemies” (verse 35). The Lord wants us to love not only those unrelated to us and outside of our personal circle of family and friends, but also our enemies. This is the basic difference between the Christian and non-Christian. The non-Christian will not love his enemy; he will apply “an eye for an eye” if he does not do something worse, and “hate your enemy” (Matthew 5:38 and 43). But the Christian is called upon to apply Christ’s new command of love, which no one has ever imagined: To love the whole world without distinction as to whether he is a friend or an enemy; whether he loves or hates you. And not just a sentimental show of words, but actual works: “do good,” even to enemies!

Of course, being this way towards those who are troubled is not at all easy. This God-like model is given to us by Jesus: “He is kind to the unthankful and evil people.” If we imitate God in love, Jesus said, “your reward will be great, and you will be sons of the Most High” (verse 35).

If we could, my brothers and sisters, imagine how the practical love for all people will raise us to such a high position. If we do that, we will certainly do our best to deserve this greatest honor, to become children of the Most High God! Is there anything higher? It is worth making every effort, and the method we use will be simple: Applying the Golden Rule. If there is an issue with another person and their actions, let us ask our conscience: If I was in their position, what would I want another person to do for me? The answer will soon come, and we have to do exactly what our conscience tells us. This depends of course, on our conscience being healthy, good, and enlightened by the Holy Spirit.

My beloved brothers and sisters, let us base our lives everyday on the Golden Rule of our Lord, to deserve to be recognized by God the Father as His children.

Στη Θεσσαλονίκη θα βρίσκεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος το τριήμερο 29 Σεπτεμβρίου – 1 Οκτωβρίου, επ’ ευκαιρία των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι εκδηλώσεις τελούν υπό την αιγίδα του προέδρου της Δημοκρατίας και οργανώνονται από την Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως και άλλους φορείς.

Μεταξύ των προσκεκλημένων είναι και ο Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος, ο οποίος έχει αποδεχθεί την πρόσκληση.
Επίκεντρο των εκδηλώσεων θα είναι τα συμμαχικά νεκροταφεία Ζέιτενλικ στη Νεάπολη.

Την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου θα τελεστεί Πατριαρχικό συλλείτουργο, προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Το συλλείτουργο θα τελεστεί σε υπαίθριο χώρο στα συμμαχικά νεκροταφεία, μπροστά στο μνημειακό παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Θα ακολουθήσει μνημόσυνο και αμέσως μετά θα γίνει κατάθεση στεφάνων. Ο Πατριάρχης θα φυτέψει μια ελιά, σύμβολο καταλλαγής και ειρήνης, μέσα στο χώρο των νεκροταφείων του Ζέιτενλικ.

Πηγή: fanarion.blogspot.com

Ανάγνωση του βίου της Αγίας Νεομάρτυρος Ελισσάβετ Θεοδώροβνας, της Μεγάλης Δούκισσας της Ρωσίας. Η μνήμη της τιμάται κάθε χρόνο στις 5/18 Ιουλίου.

Η ηχογράφηση έγινε στον ραδιοφωνικό σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού. Διαβάζει ο Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Λεμεσού Αρχιμανδρίτης Ισαάκ.

Πατριαρχικό μνημόσυνο,

Ένα άλλο γνώρισμα των αγίων είναι η υπακοή, η οποία είναι προϋπόθεση και αποτέλεσμα της άσκησης. Είναι και προϋπόθεση για την αρετή, αλλά είναι και η ίδια αρετή. Έγκειται στην εκούσια προσφορά του προσωπικού θελήματος στον Θεό. Αυτός που ασκεί την υπακοή επιθυμεί να μη γίνεται το δικό του θέλημα, αλλά του Θεού, το οποίο εκφράζεται πολλές φορές από την Εκκλησία, τον επίσκοπο, τον πνευματικό ή στα πλαίσια του Μοναστηριού, απ’ τον Ηγούμενο.

Η σύγχρονη κοινωνία προβάλλει το πνεύμα της αυτονομίας (όπως έχει κατανοήσει την αυτονομία τέλος πάντων), ιδεώδες της οποίας είναι ο άνθρωπος που «δεν υπακούει σε κανέναν και προσπαθεί να καταξιωθεί εκπληρώνοντας το θέλημά του ή και επιβάλλοντας αυτό στους άλλους» [341]. Ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί ότι μπορεί να κρίνει ο ίδιος τί είναι ηθικό για τον εαυτό του και τί όχι. Αυτή είναι η ηθική αυτονομία στην αυθαίρετη μορφή της, όπως λανθασμένα προσλήφθηκε [342]. Αυτή η στάση όμως διασπά την ενότητα της ανθρώπινης φύσης και αποτέλεσε την αιτία της πτώσεως των πρωτοπλάστων. Η υπακοή των αγίων στον Θεό δεν είναι απλά και μόνο υπακοή σ’ έναν ουράνιο νομοθέτη, αλλά είναι στην ουσία της υπακοή στον νόμο της φύσεως. Η παρακοή έχει τη ρίζα της στην εγωϊστική έπαρση και αλλοτριώνει τον άνθρωπο απ’ τον Θεό, κάνοντάς τον εγωκεντρικό και ιδιοτελή. Το πνεύμα της παρακοής περιορίζει τον άνθρωπο στον εαυτό του, καθιστώντάς τον υποδουλωμένο στην αμαρτία και έτσι τον καταστρέφει. Οι άγιοι αναγνωρίζουν την διαστροφή που υπέστη η ανθρώπινη θέληση με την πτώση, κι ως εκ τούτου παραδίδουν τον εαυτό τους στον Θεό, με σκοπό την θεραπεία της. Η υπακοή συνδέεται με την πίστη, έχοντας η τελευταία την έννοια της εμπιστοσύνης. Ο άγιος εμπιστεύεται δηλαδή τον εαυτό του στον Θεό, επιθυμώντας να γίνει το θέλημά Του, παρά το δικό του. Η υπακοή είναι απαραίτητο στοιχείο για την πρόοδο του ανθρώπου στην αυτονομία. Ο άγιος ακολουθεί την αντίστροφη πορεία απ’ αυτήν των πρωτοπλάστων. Αντί της ανυπακοής, που υποδούλωσε τον άνθρωπο στα πάθη και στον θάνατο, προτιμάει την υπακοή, η οποία τον τελειοποιεί στις αρετές και του εξασφαλίζει την ζωή. Η υπακοή προϋποθέτει αλλά και οδηγεί στην ταπείνωση. Χωρίς αυτήν, η υπακοή, μπορεί να έχει τραγικά αποτελέσματα. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης λέει ότι, η άσκηση αν δεν συνδέεται με την ταπεινή υπακοή μπορεί να οδηγήσει στην υπερηφάνεια [343]. Μόνο εν υπακοή διαφυλάττεται ο άνθρωπος από την υπερηφάνεια. Δηλαδή, χωρίς την υπακοή, η άσκηση, μπορεί να οδηγήσει στην ετερονομία στα πάθη, παρά στην αυτονομία που είναι ο αρχικός της σκοπός.

Επίσης, για την υπακοή είναι απαραίτητες οι αρετές της ελπίδας και της αγάπης. Η υπακοή γίνεται γιατί ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να βρει από μόνος του την ελευθερία απ’ την αμαρτία, έτσι κάνει υπακοή στο θέλημα του Θεού, ελπίζοντας ότι θα τον λυτρώσει. Χωρίς την ελπίδα η υπακοή φαίνεται ακατόρθωτη, γιατί είναι άρνηση της θελήσεως. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, συνδεόμενη με την ελπίδα στον Θεό, η υπακοή, γίνεται εύκολη και λυτρωτική.Περισσότερο όμως συνδέεται με την αγάπη, διότι μόνο ένας που αγαπάει τον Θεό μπορεί να προτιμήσει το θείο θέλημα από το δικό του. Στην πτωτική κατάσταση του ανθρώπου είναι αδύνατη η τέλεια υπακοή. Στα πρώτα πνευματικά στάδια τελείται με φόβο και ιδιοτέλεια, παραμένοντας σε ατελή μορφή. Μόνο στους βίους των αγίων παρατηρείται η τέλεια υπακοή, ακριβώς επειδή την συνδέουν με την ανιδιοτελή αγάπη στον Θεό. Η τέλεια υπακοή στηρίζεται στην αγάπη και γίνεται από αγάπη [344].Είναι χαρισματική κατάσταση. Αυτό διαπιστώνεται εκ πείρας, διότι ο άνθρωπος χωρίς την χάρη του Θεού, θεωρεί πολύ δύσκολη, έως και ακατόρθωτη την υπακοή. Παρά ταύτα, είναι απαραίτητη, έστω και σε ατελή μορφή, για την απόκτηση των αρετών. Στην φιλοκαλική παράδοση παρουσιάζεται ως μητέρα αρετή, επειδή γεννάει κι άλλες. Επομένως, για την τελείωση στην αυτονομία, το πνεύμα της υπακοής κρίνεται απαραίτητο.

Ο σύγχρονος άνθρωπος απορρίπτει αυτήν την στάση, διότι έτσι πιστεύεται ότι φαλκιδεύεται η ελευθερία του. Οι άγιοι όμως δεν έκαναν υπακοή καταναγκαστικά, αλλά από ελευθερία. Αν το σκεφτεί κανείς, αυτή είναι η πραγματική ελευθερία, όχι όταν κάνεις το θέλημά σου, αλλά όταν ελεύθερα το αρνείσαι για χάρη των άλλων. Χωρίς την ελεύθερη επιλογή όμως, η υπακοή μπορεί να καταστεί δουλεία. Από την άλλη, η ελευθερία χωρίς την υπακοή μπορεί να γίνει ασυναρτησία [345]. Η υπακοή είναι «πράξη ελευθερίας αλλά και οδός προς την αληθινή ελευθερία» [346].Η υπακοή συνδέεται επίσης και με την εκούσια σταύρωση του εαυτού για χάρη των άλλων, άλλωστε γι αυτό ονομάζεται στην πατερική γραμματεία ως «εκούσιος θάνατος», αλλά και «αφοβία θανάτου» [347]. Με την υπακοή νικάται ο φόβος του θανάτου κι ανοίγει ο δρόμος για την αληθινή αυτονομία.

Το είναι του ανθρώπου συνδέεται άρηκτα με την θέλησή του. Δηλαδή, ένα προσωπικό όν είναι τέτοιο, όσο είναι θελητικό. Όταν παύει η θέληση, παύει και το είναι. Ένδειξη αυτού είναι οι καταπιεσμένοι άνθρωποι, οι οποίοι αισθάνονται ότι δεν ζουν. Αυτό όμως συμβαίνει γιατί κόπηκε το θέλημά τους παρά τη θέλησή τους. Υπάρχει αυτή η άποψη, ότι στην Εκκλησία κόβεται το θέλημα του αγωνιζόμενου πιστού και κάνει το θέλημα του Θεού και του πνευματικού του πατρός, σε σημείο να καταδυναστεύεται η ελευθερία του. Αυτό δεν είναι ακριβές. Ο άγιος δεν κάνει υπακοή γιατί φοβάται να αναλάβει ευθύνες, ούτε γιατί τον εξαναγκάζει ο «παπάς». Απλά δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του, γιατί αναγνωρίζει το ελλειπές της ανθρώπινης φύσης. Στο πρόσωπο των αγίων προβάλλεται η αληθινή και γνήσια υπακοή, η οποία σημαίνει «να έχεις καλοπροαίρετη απορία για το θέλημα του Θεού και πραγματικά να μην εμπιστεύεσαι την κρίση σου. Έχεις κρίση βέβαια, θέλεις όμως να μάθεις βαθύτερα την κρίση του Θεού. Έτσι, βγαίνεις απ’ τον εαυτό σου και βλέπεις προς μίαν άλλη ανθρώπινη κρίση. Σ’ αυτή την άλλη ανθρώπινη κρίση βλέπεις τον Θεό, ο οποίος πάντοτε ευδοκεί στην ανθρώπινη ταπείνωση» [348].

Η υπακοή είναι το μέσο που βοηθάει σημαντικά την μετάβαση απ’ το ηθικό επίπεδο στο οντολογικό, απ’ την ετερονομία στην αυτονομία. Όσο ο άνθρωπος την ασκεί, τόσο περισσότερο μαθαίνει να αγαπάει ανιδιοτελώς. Βγαίνει σιγα-σιγά απ’ το ατομικό του θέλημα και εισέρχεται στο ενιαίο ανθρώπινο φυσικό θέλημα, επαληθεύοντας έτσι το είναι του. Πληρότητα μπορεί να υπάρξει μόνο εν υπακοή. Κινούμενος στο ψυχολογικό ή ηθικό επίπεδο, ο άνθρωπος, αδυνατεί να θέλει το όντως συμφέρον για τη φύση του. Με την υπακοή στο θέλημα του Θεού, διαπιστώνει βιωματικά και εμπειρικά ότι το θέλημα του Θεού είναι αυτό που τελικά ήθελε εκ βάθους του είναι του. Έτσι, μεταμορφώνεται και εισάγεται στο οντολογικό επίπεδο, που καταλήγει σ’ όλ’ αυτά που είπαμε, στην πίστη, στην ελπίδα, στην ταπείνωση και στην αγάπη και γενικά σε όλες τις αρετές.

Τώρα, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο γίνεται αυτή η μετάβαση από το ηθικό στο οντολογικό επίπεδο, μάς τον διδάσκει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Λέει λοιπόν: «Η αρχή της νεκρώσεως κάποιου μέλους του σώματος και κάποιου θελήματος της ψυχής φέρνει πόνο (ηθικό επίπεδο). Στο μέσον της νεκρώσεως, άλλοτε αισθανόμεθα πόνο κι άλλωτε όχι (ακόμη στο ηθικό επίπεδο). Και στο τέλος επέρχεται παύσις και αναισθησία του πόνου. Τότε μόνο φαίνεται να πονή και να υποφέρει ο ζωντανός αυτός νεκρός και μακαρίτης, όταν βλέπει πώς κάνει το θέλημά του (οντολογικό επίπεδο αγιότητος)» [349].Αφήνοντας, ο άγιος, να γίνεται το θέλημα του Θεού, παρά το δικό του, είναι σαν να δίνει το «δικαίωμα» στον Θεό να μπει μέσα του και να τον αγιάσει. Πολλοί ζητούν διάφορα την ώρα της προσευχής, χωρίς να έχουν διάθεση μαθητείας, δηλαδή υπακοής. Γι αυτό και δεν εκπληρώνωνται τα αιτήματά τους. Μόνο με την πλήρη υπακοή στον Θεό είναι καθαρή η προσευχή [350], διότι ο νους είναι καθαρός.

Εδώ παρατηρείται και η έλλειψη της ανθρωπιστικής ηθικής. Κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, με το ανθρωπιστικό αξίωμα: «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», ο ανθρώπινος νους, με το να θέτει ως κριτήριο πάντων κάτι λιγότερο από τον Θεάνθρωπο, περιορίζεται και «στενεύεται» στον εαυτό του έτσι, ώστε, μέσω της υπερηφάνειας, να μην βλέπει και να μην αναγνωρίζει «καμίαν πραγματικότητα μεγαλυτέραν ἀπό τόν ἑαυτόν του». Η Εκκλησία όρισε τον ρόλο του νου να είναι της υπακοής και πίστεως στον Θεάνθρωπο Χριστό, μόνο έτσι ανοίγεται «εις τας απείρους πραγματικότητας »[351].

Πρότυπο υπακοής στην Εκκλησία είναι η Παναγία. Στην πατερική γραμματεία αντιπαραβάλλεται η υπακοή της Θεοτόκου αντί της παρακοής της Εύας. Ο άγιος Ιουστίνος ο Φιλόσοφος λέει ότι η Εύα «παρακοήν και θάνατον έτεκεν», ενώ η Θεοτόκος «πίστιν και χαράν λαβούσα…έτεκεν Υιόν Θεού» [352], που είναι η ίδια η ζωή [353].Τέλος, το τελειότερο πρότυπο υπακοής είναι ο Ίδιος ο Χριστός, ο οποίος έκανε υπακοή στο θέλημα του Πατρός μέχρι τον σταυρικό θάνατο. Και στις δύο περιπτώσεις, της Παναγίας και του Χριστού, η υπακοή αποτέλεσε αιτία θεώσεως και ζωής. Ο Χριστός «εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’ εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» [354]. Έκανε το αντίθετο απ’ αυτό που έκανε ο Αδάμ. Ο τελευταίος υποτάχθηκε στο ατομικό θέλημα, που διαιρεί την ανθρώπινη φύση, ενώ ο Χριστός ταύτισε το φυσικό Του ανθρώπινο θέλημα με το, αντίστοιχα φυσικό Του, θείο. Ο Αδάμ δείχει ανυπακοή στο θείο θέλημα, με αποτέλεσμα τον θάνατο, αντίθετα, ο Χριστός, ως ο νέος Αδάμ, δείχνει απόλυτη υπακοή, με αποτέλεσμα την ένταξη στην απόλυτη θεία ελευθερία [355].

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

341. Γεωργίου Μαντζαρίδη, Χριστιανική Ηθική ΙΙ, σ. 201.
342. Οπως ήδη ειπώθηκε στο πρώτο κεφάλαιο, ο Καντ, ο κυριώτερος θεμελιωτής της ηθικής αυτονομίας, υποστηρίζει πως ο ηθικός νόμος θα πρέπει να προέρχεται από κάποιες a priori αντικειμενικές αρχές που ανταποκρίνονται στην μία και ενιαία ανθρώπινη φύση (βλ. Πρώτο κεφάλαιο).
343. Βλ. Αρχιμ. Σωφρονίου, Ο.π., σ. 528.
344. Ο.π., σ. 202.
345. Ο.π., σ. 203.
346. Ο.π.
347. Ιωάννου Σιναίτου, Κλίμαξ, PG 88, 680A.
348. π. Νικολάου Λουδοβίκου, Η Ιστορία της αγάπης του Θεού, σ. 119.
349. Αγίου Ιωάννου Σιναίτου, Κλίμαξ, μτφρ. Αρχιμ. Ιγνατίου, Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2013, σ. 64.
350. Βλ. Αρχιμ. Σωφρονίου, Ο.π., σ. 529.
351. Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, σ. 142.
352. Ιουστίνου Φιλοσόφου, PG 6, 712A.
353. «εγώ ειμί η αλήθεια και η ζωή» Ιω. 14, 6.
354. Φιλ. 2, 6-8.
355. Γεωργίου Μαντζαρίδη, Ο.π., σ. 203.

ΣΥΝΟΨΙΣ

Σταδιακά, η προσευχή λειτουργεί ως διαρκές μέσον εξαγνισμού και αγιότητας της Παναγίας Θεοτόκου. Υπήρξε η ίδια καρπός προσευχής, παρουσιάζεται ως ζώσα προσευχή ευγνωμοσύνης στα Εισόδια, ανεβαίνει μέσω της προσευχής στο υψηλότερο σκαλοπάτι της ταπείνωσης και της υπακοής στον Ευαγγελισμό της, φτάνει σε παροξυσμό ευγνωμοσύνης και δοξολογίας κατά την επίσκεψή της στην Ελισάβετ, βλέπει την προσευχή της να καρποφορεί, αντικρίζοντας πρώτη την ενανθρώπιση του Θεού κατά τη Γέννηση, είναι η πρώτη που καταθέτει την προσευχή της στον Θεάνθρωπο Χριστό στον γάμο της Κανά, υπερβαίνει μέσω της προσευχής τον αβάσταχτο μητρικό πόνο κάτω από τον Σταυρό και τέλος καθίσταται η τέλεια προσευχόμενη ύπαρξη, γενόμενη ουσιαστικά ζώσα προσευχή, απαλλαγμένη από όλα τα στίγματα της φθοράς και του θανάτου κατά την Κοίμηση και την Μετάστασή της.

Κατά την ενανθρώπιση, καθίσταται γέφυρα καταβάσεως του Θεού στον κόσμο. Κατά την Κοίμησή της καθίσταται γέφυρα ανάβασης του ανθρωπίνου γένους προς την αφθαρσία. Δεν πρόκειται όμως για ένα γεγονός, το οποίον ολοκληρώθηκε άπαξ και διαπαντός. Η Παναγία «εν τη κοιμήσει, τον κόσμον ου κατέλειπε» (Κοντάκιον Κοιμήσεως). Η μητρική της αγκάλη και στοργή προς τον κόσμο αναδεικνύονται από τα αναρίθμητα θαύματά της, αλλά και την οικειότητα που αισθάνονται να έχουν οι πιστοί με το πρόσωπο της. Η πατερική σοφία όμως προχωρά πολύ πιο πέρα. Ακολουθώντας την βασική θεολογική θέση, πως η Παναγία μας αποτελεί ό, τι εκλεκτότερο και αγιότερο έχει να επιδείξει το ανθρώπινο γένος, μας καλεί να ενισχύουμε διαρκώς μέσω της προσευχής τους μυστικούς πνευματικούς δεσμούς μαζί της.

Η ΟΙΚΕΙΩΣΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, μας καλεί, όχι μόνον να αγκαλιάσουμε το σεπτό σκήνωμα της Παναγίας μας, αλλά «και συνεισέλθωμεν ένδον του μνήματος και συννεκρωθώμεν, … συζώντες δε ζωήν απαθή και ακήρατον» (Ομιλία εις την Κοίμησιν). Ο άγιος Ανδρέας Κρήτης μάλιστα φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίσει το σώμα της Παναγίας, όχι μόνον «ζωαρχικόν (αρχή της ζωής αληθινής ζωής μας δηλαδή), αλλά και «ημέτερον» (Εις την Κοίμησιν), δηλαδή σώμα δικό μας. Καθίσταται λοιπόν η Παναγία, κυριολεκτικά μητέρα μας, αν και την ιδιότητα αυτή, της την έχουν αποδώσει γενιές και γενιές πονεμένων και απελπισμένων παιδιών της. Και είναι η μητρική της αγάπη, που την κάνει να θέλει να μοιραστεί με όλους τους ανθρώπους, όλων των εποχών, τις δωρεές που αξιώθηκε. Κυρίως όμως επιθυμεί να οδηγήσει τον κάθε άνθρωπο στο ύψος της γνήσιας προσευχής, με βασικά χαρακτηριστικά την αγιότητα του βίου, την απόλυτη υπακοή στο θέλημα του Θεού και την απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του. Η διαρκής ταύτιση μαζί της θα μας μεταμορφώσει σταδιακά σε ανθρώπους προσευχής, οι οποίοι θα επωμιστούν σταυρικά τα πάθη όλου του κόσμου και θα την εξακολουθήσουν στο διπλό έργο της: Στην διαρκή φροντίδα του κόσμου και στην διαρκή ανάβασή της προς τον Θεό.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Παναγία μας, οδηγός εξόδου από την κρίση και λύτρωση από τα δείνα

Όσο συνειδητοποιούμε τα αίτια της πολυποίκιλης κρίσης, τόσο αντιλαμβανόμαστε πως το βασικό πρόβλημα προέρχεται από την έλλειψη προσευχής. Μόνον ο διαρκής πνευματικός αγώνας και η διαρκής επιθυμία ένωσης με τον Θεό της αγάπης, που κατ΄ εξοχήν εκφράζεται και πραγματοποιείται μέσω της προσευχής, είναι σε θέση να στάξει βάλσαμο στις ψυχές των ανθρώπων και να τους ξαναδώσει όραμα για μια καλύτερη κοινωνία. Προς αυτό τον σκοπό, η Παναγία στέκει διαρκής αρωγός και πρότυπο. Η οικειότητα με το πανάγιο πρόσωπό της δεν αποτελεί αντικείμενο έρευνας ή ανάλυσης, αλλά θερμής προσευχής. Αυτή, ως αποδέκτης, αλλά και πρότυπο προσευχής, περιμένει να μας οδηγήσει σε «ύψη δυσανάβατα ανθρωπίνοις λογισμοίς» (Ακάθιστος Ύμνος) και υπερπήδηση των αβύσσων των κριμάτων μας (Τροπάριο Κασσιανής).

Στο πρόσωπο τής Παναγίας, η ελπίδα παραμένει ζωντανή και ο δρόμος της περιμένει να τον περπατήσουμε. Η δική μας πνευματική ποιότητα, το δικό μας αγωνιστικό φρόνημα, η δική μας σταθερότητα στις αιώνιες αξίες της πίστης, που διαπότισαν και όλη την αξιακή κλίμακα του γένους μας, κυρίως όμως η προσήλωσή μας στην ύψιστη πνευματική σημασία της προσευχής, θα αποδείξουν τη δύναμη της ενάρετης και δίκαιης ζωής πιο ισχυρή από τη δύναμη της σωματικής μας φθοράς, αλλά και από την αβεβαιότητα και τις δοκιμασίες των καιρών μας.

Και όταν ο πόνος και οι δυσκολίες, φτάνουν στιγμές, που μοιάζουν ανυπέρβλητες, κι όταν η ραθυμία μας κυκλώσει, κι όταν οι βιοτικές μέριμνες δεν αφήνουν την ψυχή να πάρει ούτε ανάσα, ας μην ξεχνάμε:

Στον δρόμο αυτό δεν βαδίζουμε, ούτε μόνοι, ούτε αβοήθητοι. Αυτήν επικαλούμαστε και προς αυτήν με παρρησία αποτεινόμαστε:

«Σώσον ημάς τους ομολογούντας σε Θεοτόκον από πάσης περιστάσεως και λύτρωσαι κινδύνων τας ψυχάς ημών» (Εσπερινός της Κοιμήσεως). _

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

1. “The tiny rescued bit”

What stands high on the agenda of modern philosophizing is radical anthropological reflection. The “overcoming of metaphysics” has been virtually completed in the last millennium, and together with classical metaphysics classical anthropology has gone that established the European conception of man based on three cornerstones: subject, essence, substance. Now all these three fundamental concepts are rejected, which happened, chiefly, due to the work of French thinkers of the last third of the 20th c. Evidently, anthropological reflection took place here, and it was intense and radical up to the limit. It presented harsh criticism of the foundations of European anthropological thought and aimed at their total deconstruction, and it accomplished this mission very successfully. Such a result could not be the end of the matter, however. Anthropological reality continues to exist and, what is more, it undergoes cardinal changes which affect all other levels of global reality and need urgent understanding and interpretation. Thus anthropological reflection is needed again, but now it must develop in a constructive rather than deconstructive key. It must outline a new vision of man and provide a proper discourse for expressing this vision.

How to advance to this? After parting with metaphysics we cannot think that the “reflection in a constructive key” should create some new theory or system by means of a syllogistic process using abstract essentialist concepts. Together with classical metaphysics the classical type of philosophizing, the Aristotelian essentialist discourse, goes off as well, and the concept of essence loses its status as a generating principle of the philosophical discourse. As a result, anthropological reflection cannot rely on its former discourse and conceptual fund; in Heideggerian terms, it must put up another beginning for itself. In such a situation, there is the only way or strategy for anthropological reflection to be the reflection in a constructive key, with a well-defined content: it is the strategy expressed by the famous motto by Husserl, Zu den Sachen selbst! To the things as they are! It means the direct address to reality, to the world which are conceived as experiential reality and the world of the experience; and clearly, in our case this motto prescribes us to address anew to anthropological experience. The immediate further question is: how to realize such addressing? The addressing of mind to the experience is the description of this experience, but the description can be very different. Of course, the plain empirical description is possible which restricts itself to the simple fixation of the content of the experience. Evidently, it is not adequate to the task of the comprehension of anthropological reality, and also it is not in accordance with Husserl’s motto which is in no way the declaration of plain empiricism. Phenomenological description follows different logic which is oriented exactly to the comprehension of what is described, and it is this logic that we shall follow.

In the first place, this logic is based on an initial restriction of the field of the description. One must choose such a domain or such a kind of experience which is epistemologically transparent, i. e. admitting a comprehensive interpretation. In other words, one can say that a certain pure experience is looked for and selected in all the totality of the experience under consideration. With respect to this totality, the pure experience selected should serve as an initial base or a “tiny rescued bit”, to use Husserl’s formula, starting with and advancing from which the comprehensive interpretation should eventually include all the experience considered. Thus its selection is an important stage which determines to the great extent methodology and epistemology of the cognitive process that we are going to develop. Besides the condition of purity, this selection must satisfy one more condition. Clearly, the spreading of the comprehensive interpretation over all the field of total anthropological experience is not possible if we start with any arbitrary “tiny bit”. The initial base might turn out to be too narrow or too specific; for the possibility of a far-going advancement it should be sufficiently representative and full-fledged. As a result, a certain strategy for such advancement can be outlined. The first step of the anthropological reflection must be the selection of an initial complex of anthropological experience, the selection that should obey two conditions or principles, epistemological transparency and anthropological full-bloodedness. They are of the opposite character: the first principle which demands the purity of anthropological experience prompts one to make the initial base more narrow while the second one which demands that anthropological reality would be represented substantially enough in this base prompts one to make the base larger. In addition, it is impossible to give precise a priori formulations to these conditions and it is equally impossible to tell in advance whether a certain selected experiential block satisfies them. It means that the “strategy of the tiny rescued bit” is based on the intuition to the great extent and it includes unavoidable intellectual risk.

History of European thought contains striking examples of this strategy. To start with, the formula “the tiny rescued bit” has been invented by Husserl as a characteristic of the famous cognitive act by Descartes, the act in which the statement cogito ergo sum was deduced. According to Husserl, in this act “the tiny rescued bit of the world appears in our apodictic pure Ego as the only indisputable thing for the philosophizing Self”[1]. Here the strategy is realized brilliantly: the initial base is extremely narrow, and it is in no way evident that it is sufficiently representative for all the sphere of cognitive experience, but nevertheless advancing from this base Descartes develops with perfect confidence a whole new way of cognition which becomes soon the foundation of all European epistemology. Another success story is provided by Husserl himself. His global phenomenological project follows the strategy of the tiny rescued bit too, and in this case the initial base of pure experience is chosen as the experience of arithmetical and geometrical thinking. However, these examples are distant from our situation. Here the experiential field under consideration is not the totality of anthropological experience and, what is more, anthropological experience is not even singled out as a special kind of experience. As a result, the principle of anthropological full-bloodedness is absent here while the principle of epistemological transparency is treated in Descartes’ case completely and in Husserl’s case considerably in the framework of classical metaphysics (created basically by Descartes himself).

But an example close to us can be found as well. The conception of practices of the Self developed by Michel Foucault in the last period of his work (1980-1984) propounds a large project of nonclassical anthropology, and in our logic we can interpret Foucault’s strategy in this project as the strategy of the rescued bit. The subject field of Foucault’s conception is exactly the totality of anthropological experience, and Foucault singles out a certain basic kind of this experience, namely, the experience of practices of the Self (anthropological practices in which a human being performs self-transformations involving all the levels of his/her organization and directed to a certain goal fixed in advance). Practices of the Self are a very large class of practices, however, and the role of the initial base of pure experience is given to a certain subclass of them: namely, the practices of the Self cultivated in the late Greco-Roman antiquity and, in the first place, in the late Roman stoicism. It will be seen below that Foucault’s unfinished project selecting the practices of the Roman stoics as the “rescued bit” and advancing from anthropological paradigms found in these practices to a general conception of man is close in its logics and methodology to our approach of synergic anthropology[2].

It is to this approach that we proceed now. In this case the selection of the initial base had to take into account, besides the two main conditions, several additional factors such as historical examples described above, the rejection of classical anthropology and active changes happening to modern man. As a result, our selection is the following one: the basic kind of anthropological experience is the experience of spiritual practices (the experience of man actualizing his relation to being), but, similar to Foucault’s case, the initial base of pure experience is taken to be somewhat narrower: it is the experience of a certain concrete practice, the Eastern-Christian hesychasm. Epistemological transparency is present here because hesychast practice is remarkable for its rigorous method, it is highly articulated and well reflected-upon. As for anthropological full-bloodedness, there is the fact in its favor that spiritual practice includes ontological and religious experience in which the man strives to the transcending of his mode of being. Nevertheless the fulfillment of this condition is not evident directly. However, it can be established a posteriori, at the later stages of the project.

(to be continued)

[1] E. Husserl. Cartesian Meditations. St.Petersburg, 1998. P.82. (In Russian.)
[2] The detailed comparison of Foucault’s project and synergic anthropology is presented in my forthcoming book “Practices of the Self and spiritual practices: Michel Foucault and Eastern Christian discourse”. Fordham University Press, USA (in print).

A very interesting conference will take place on 12th and 13th October, in Rethymnon, Crete. The title of the conference is “Visions,Vows and Wonders: Religion and the Sea in the Eastern Mediterranean, 15th-19th centuries”.

For further information about the conference program click here

Άγιος Ιάκωβος (1920-1991).

[Διήγηση Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου]:
Εγώ έτυχε να πάω μια φορά να τον επισκεφθώ [τον άγιο Ιάκωβο (Τσαλίκη)] όταν νοσηλευόταν στο νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ και τόσο πολύ μ’ ευχαριστούσε γι’ αυτό, που μνημόνευε την επίσκεψή μου σχεδόν μέχρι που πέθανε.
Εκεί στο νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ ήταν που είχε δει και την Παναγία. Και μου είπε:
– Παιδί μου, ήρθε η Παναγία μας. Είδα μια νοσοκόμα να μπαίνει και κρατούσε κι ένα μωρό στα χέρια της. Κι εγώ ξαφνιάστηκα. Είπα, “εδώ οι νοσοκόμες έχουν και τα μωρά τους μαζί”;
Η Θεοτόκος τού μίλησε, του είπε να μην ανησυχεί, θα γίνει καλά (είχε κάποια προβλήματα στα πόδια του νομίζω τότε) κι όταν έφυγε από τον θάλαμο, ο π. Ιάκωβος γύρισε στο διπλανό κρεβάτι και ρώτησε:
– Δεν μου λέτε, εδώ οι νοσοκόμες έχουν και τα παιδάκιά τους μαζί;
Ο διπλανός του ασθενής απόρησε:
– Ποια νοσοκόμα εννοείτε;
– Να αυτή που ήταν τώρα εδώ μαζί με το παιδάκι.
– Ποια νοσοκόμα; Ποιο παιδάκι; Δεν είδα κάτι τέτοιο.
– Τότε, παιδί μου, κατάλαβα, αφηγούνταν ο Γέροντας, ότι αυτή ήταν η Παναγία μας!

Από το βιβλίο του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου, “Άνθρωπος που δεν είναι ταπεινός δεν μπορεί να αγαπήσει, Ο άγιος Τσαλίκης όπως τον έζησα”, των εκδόσεων Εν πλω.

H δεύτερη κατά το έτος Εορτή του Ιερού Προσκυνήματος του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου, στο Νέο Προκόπιο Ευβοίας ετελέσθη το Σαββατοκύριακο 29-30  Σεπτεμβρίου 2018, προεξάρχοντος του οικείου Ιεράχρου, Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου, με συμμετοχή Ιερέων και Διακόνων και πλήθους μεγάλου του Λαού του Θεού.

Η δεύτερη αυτή Πανήγυρη καθιερώθηκε το έτος 1970, εις Ανάμνησιν των Εγκαινίων του Ιερού Ναού, τα οποία τέλεσε ο μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος (Σελέντης), την τελευταία Κυριακή του μηνός Σεπτεμβρίου του έτους 1969.

Εφέτος, λόγω των πρωτόγνωρα άσχημων καιρικών συνθηκών, οι οποίες πλήττουν την Πατρίδα μας και ιδιαιτέρως το Νησί της Εύβοιας, δεν προσήλθε το συνηθισμένο πλήθος των προσκυνητών, όμως ευρέθησαν και αρκετοί, οι οποίοι πραγματοποίησαν το καθιερωμένο τάμα τους προς τον Όσιο Ιωάννη και, μάλιστα, κάποιοι από αυτούς πεζοί, διανύοντας υπό βροχή και αέρα περισσότερα από 40 χιλιόμετρα.

Το Σάββατο το απόγευμα ετελέσθη ο Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός και η Παράκληση προς τιμήν του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου και την Κυριακή το πρωί, ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία, στην οποία προεξήρχε και κήρυξε τον θείο λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, συλλειτουργούντων και πολλών Κληρικών, ενώ λόγω των ακραίων καιρικών φαινομένων, δεν πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη Λιτανεία του Σεπτού σκηνώματος του Οσίου Ιωάννου. Στις Ι. Ακολουθίες έψαλλαν θαυμάσια Χοροί Ιεροψαλτών, υπό την διεύθυνση των κ. Θεοδοσίου Στεργιόπουλου και κ. Νικολάου Ενωτιάδη, Ιεροψαλτών του Ι. Προσκυνήματος.

Μετά την Θεία Λειτουργία, ο Σεβασμιώτατος συναντήθηκε στον Ξενώνα του Οσίου Ιωάννου με τους Υπηρεσιακούς παράγοντες, οι οποίοι, με επικεφαλής τον Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδος κ. Κωνσταντίνο Μπακογιάννη, τον Αντιπεριφερειάρχη Ευβοίας κ. Φάνη Σπανό, τον Αστυνομικό Διευθυντή Ευβοίας κ. Γεώργιο Νικολιδάκη, τον Αντιδήμαρχο Κηρέως κ. Ιωάννη Χαλιούλια, τους υπευθύνους της Πυροσβεστικής και πολλούς εθελοντές, βρέθηκαν από τη νύχτα στην περιοχή, για την αντιμετώπιση της δύσκολης καταστάσεως, την οποία αντιμετωπίζει το Προκόπι, το Μαντούδι, καθώς και η ευρύτερη περιοχή του Κηρέως, η οποία επλήγη, δυστυχώς, από τα ακραία καιρικά φαινόμενα.

Την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018, επ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως τριών  ετών από την ανοικοδόμηση και τα Εγκαίνια του Ιερού Ναού της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού στο φυλάκιο Παπαδοπούλας – Ποποτλίβιτσα Ιστίμπεη του όρους Μπέλλες, τελέσθηκε Θεία Λειτουργία, τη  αδεία του επιχωρίου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σιδηροκάστρου κ.κ. Μακαρίου, από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας κ.κ. Αλέξανδρο και άλλους συνοδούς Κληρικούς,  παρουσίᾳ του νυν Συνταγματάρχου κ. Αλεξάνδρου Παπαδοπούλου, στρατιωτικών και λοιπών προσκυνητών.

Την Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2018, στις 19:00 στην όμορφη αυλή της Αγιορειτικής Εστίας, θα μιλήσουμε για το κρασί στο Άγιον Όρος.

Η Ελένη Κεφαλοπούλου και ο Άρης Φωτιάδης θα παρουσιάσουν το βιβλίο τους, ΑΘΩΣ και ΟΙΝΟΣ, ενώ για το βιβλίο θα μιλήσουν ο αρχαιολόγος Ιωακείμ Παπάγγελος και ο οινοποιοός Βαγγέλης Γεροβασιλείου.

Οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών στην Ευρώπη γνώριζαν ότι θα έπρεπε να πληρώσουν για τα ραδιοκύματα για να μεταβούν στην επόμενη γενιά υπηρεσιών τηλεφωνίας.

Πηγή: Bloomberg

Ωστόσο, ο λογαριασμός είναι μεγαλύτερος από ότι είχαν διαπραγματευτεί.

Η τρέχουσα δημοπρασία της Ιταλίας για συχνότητα 5G αυτό το μήνα έχει ξεπεράσει ένα παγκόσμιο ρεκόρ για μια βασική ζώνη συχνοτήτων, συγκεντρώνοντας 5,8 δισεκατομμύρια ευρώ (6,8 δισεκατομμύρια δολάρια) και συνεχίζει. Αυτό είναι περισσότερο από το διπλάσιο του στόχου της χώρας και συγκρίνεται με τα 23 δισ. ευρώ που ο κύριος πυλώνας της βιομηχανίας, το GSMA, αναμένει ότι οι αερομεταφορείς θα ξοδέψουν για ασύρματη χρήση στην Ευρώπη φέτος, εξαιρουμένου του φάσματος.

Πρόσφατη δημοπρασία στην Βρετανία προκάλεσε επίσης υπέρβαση του κόστους, υποδεικνύοντας ότι εταιρείες όπως η Vodafone Group Plc, η Deutsche Telekom AG και η Telefonica SA θα χρειαστεί να σκάψουν βαθιά για τις επερχόμενες πωλήσεις συχνότητας στην περιοχή. Είναι ένα άλλο προειδοποιητικό σημάδι για τους επενδυτές, δεδομένου ότι οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών εμφανίζουν μικρή αύξηση στα έσοδα από κινητές συσκευές στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες κατά τα επόμενα επτά χρόνια.

Νέες υπηρεσίες

Οι μεταφορείς της περιοχής έχουν ελάχιστες επιλογές από το να αγοράσουν 5G. Η ασύρματη τεχνολογία υπόσχεται να είναι αστραπιαία – αρκετά για να κατεβάσετε μια ταινία μεγάλου μήκους σε δευτερόλεπτα – και να επιτρέψετε σε εντελώς νέα προϊόντα και υπηρεσίες, από αυτοκίνητα χωρίς οδηγό και απομακρυσμένη χειρουργική επέμβαση σε κλήσεις 3D ολογράμματος. Αυτές οι υπηρεσίες – και άλλες που ακόμη δεν πρέπει να μελετηθούν – θα μπορούσαν να βοηθήσουν τις εταιρείες τηλεπικοινωνιών να δημιουργήσουν νέες ροές εσόδων για να αντισταθμίσουν την κατάρρευση των τιμών των δεδομένων κινητής τηλεφωνίας.

Όριο χωρητικότητας

Ενώ ορισμένα στελέχη τηλεπικοινωνιών αμφισβήτησαν την επιχειρησιακή περίπτωση για το 5G, η κυκλοφορία δεδομένων αυξάνεται περίπου στο 40% ετησίως, θέτοντας σε κίνδυνο τα σημερινά δίκτυα 4G με υπερφόρτωση. Το 5G προσφέρει χωρητικότητα δεδομένων περίπου επτά φορές μεγαλύτερη από το 4G. Την ίδια ώρα, χωρίς το 5G, οι εταιρείες πρέπει να προσθέσουν «τεράστιους» αριθμούς κεραιών σε αστικές περιοχές για να αντιμετωπίσουν την κατανάλωση δεδομένων με μπαλόνια, σύμφωνα με έκθεση του Boston Consulting Group.

Παρά το υπερβολικό κόστος διασφάλισης των αεροπορικών κυμάτων σε ορισμένες χώρες, τα συστήματα 5G μπορούν να μειώσουν το κόστος ανά gigabyte κατά περισσότερο από 90% με την πάροδο του χρόνου, βοηθώντας τους μεταφορείς να διατηρήσουν τα έξοδα δικτύου τους σε βιώσιμα επίπεδα, σύμφωνα με την BCG.

Επόμενες δημοπρασίες

Οι πλειστηριασμοί 5G στην περιοχή αντιπροσωπεύουν μια πρόκληση για τους μεταφορείς κινητής τηλεφωνίας της Ευρώπης, αν και δεν είναι όλες δομημένες όπως η ιταλική, όπου η άνιση κατανομή του φάσματος έχει εντείνει τον πόλεμο υποβολής προσφορών, σύμφωνα με το Bloomberg Intelligence.

Ακόμα, οι μικρότεροι μεταφορείς θα μπορούσαν να δουν τα επιχειρησιακά μοντέλα τους να συμπιέζονται αν οι μεγαλύτεροι παίκτες τους απομακρύνουν από σημαντικό φάσμα, σύμφωνα με τον αναλυτή της New Street Research Andrew Entwistle.

«Η κινητήρια δύναμη είναι ότι θα είναι ο φθηνότερος τρόπος επέκτασης της ικανότητας», δήλωσε ο Bengt Nordstrom, σύμβουλος τηλεπικοινωνιών στο Northstream AB στη Στοκχόλμη. «Εάν δεν καταλαβαίνετε ότι αυτή η τεχνολογία κάνει τη διεύρυνση φθηνότερη, έχετε πρόβλημα.»

Καθοδική πορεία

Η Ευρώπη βρίσκεται ήδη πίσω: Στις ΗΠΑ, η AT & T Inc. και η T-Mobile US Inc. θα ξεκινήσουν υπηρεσίες 5G σε δεκάδες πόλεις φέτος ενώ η Κίνα, ένας άλλος πρώιμος κινητήρας που επενδύει επιθετικά, προβλέπεται να είναι η μεγαλύτερη αγορά 5G παγκοσμίως το 2025, σύμφωνα με το GSMA.

Πρώτα στην Ευρώπη;

Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ θέλει τη Γερμανία να είναι ηγέτης της νέας τεχνολογίας καθώς ψηφιοποιεί τη βιομηχανία της χώρας, ωστόσο, άλλα έθνη – συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ιταλίας και της Φινλανδίας – προχωρούν γρηγορότερα όσον αφορά την κατανομή των συχνοτήτων.

Η EE της BT Group Plc επιδιώκει να ξεκινήσει τις εμπορικές υπηρεσίες 5G κάπου κοντά στα τέλη του επόμενου έτους και η Telia AB σχεδιάζει να ξεκινήσει στο Ελσίνκι στις αρχές του 2019. Οι αερομεταφορείς της Γερμανίας δεν αναμένεται να εισαγάγουν ευρέως υπηρεσίες 5G μέχρι το 2020.

Πηγή: economytoday.sigmalive.com

«Τι είναι αυτές οι φυλακές;», με είχε ρωτήσει πρόσφατα ένας φίλος Λευκωσιάτης περνώντας από το σημείο που βρίσκεται η χαβούζα του Αγίου Γεωργίου επί της Σπύρου Κυπριανού.
– Δεν είναι φυλακές
-Τότε τι είναι;

Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα ιδέα ποια ακριβώς ήταν η χρήση εκείνων των δύο πέτρινων κτισμάτων που για χρόνια έβλεπα διασχίζοντας τη λεωφόρο Σπύρου Κυπριανού, πρώην Μακεδονίας. Μέχρι που πρόσφατα μία ανάρτηση στο group Τοπία της Κύπρου / Landscapes of Cyprus έδωσε τις απαντήσεις που ψάχναμε.

Φωτογραφία: Γιώργος Κυριάκου

Τη φωτογραφία με μερικές πληροφορίες ανάρτησε ο Γιώργος Γεωργίου. Όπως αναφέρει, λοιπόν, η ανάρτηση η χαβούζα του Αγίου Γεωργίου κατασκευάστηκε το 1899 και ήταν το πρώτο έργο των Άγγλων για την υδροδότηση του κέντρου της Λεμεσού.

Το νερό της προερχόταν από την πηγή Κιτριμηλίου, μέσω υπόγειας στοάς στον ποταμό Γαρύλλη. Η Χαβούζα αποτελείται από 2 δεξαμενές. Τα νερά από την πηγή Μαυρομάτα στην Άλασσα, κατέληγαν τα παλαιότερα χρόνια στο σημείο της Χαβούζας, η οποία θεωρείτο ψηλή περιοχή (περιοχή Τσιρείου). Από εκεί, το νερό έφευγε με σωλήνες και έφτανε στις δημόσιες βρύσες (γούρνες), οι οποίες βρισκόντουσαν σε διάφορα σημεία της Λεμεσού.
 

Η κατασκευή του μοντέρνου Υδατόπυργου

Φωτογραφία: Μιχάλης Μιχαηλίδης
Η χρήση της, ωστόσο, διακόπηκε το 1929 όταν η κατασκευή του υδατοπύργου της Λεμεσού αντικατέστησε το απαρχαιωμένο για τότε σύστημα υδροδότησης με ένα πιο μοντέρνο.

Ο πύργος του νερού ολοκληρώθηκε το 1931 κατά τη θητεία του τότε Δημάρχου Χριστόδουλου Χατζηπαύλου από τους Άγγλους εργολάβους Γουίλιαμσον – Πεγκελέι με υπεργολάβο τον Ι. Τσίρο και κόστισε ΛΚ 9.000. Το ντεπόζιτο του υδατόπυργου έχει χωρητικότητα 500 κυβικών μέτρων και ύψος 40 μέτρων, ενώ είναι κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από σιδηρολαμαρίνα πάχους 8 mm. Οι συνδέσεις μεταξύ των λαμαρινών έγιναν με σιδηροκαρφιά για καλύτερη ποιότητα και αντοχή.
Το ύψος και η χωρητικότητα του έργου το κατέστησε επαρκές για τη υδροδότηση ολόκληρης της πόλης μέχρι το 1947 οπότε και δημιουργήθηκε το υπόγειο σύστημα υδροδότησης.
Πληροφορίες από Ιστορικό Αρχείο Λεμεσού

Πηγή: city.sigmalive.com

Με τη δέουσα εκκλησιαστική τιμή η αθωνική πολιτεία υποδέχτηκε σήμερα στο πάνσεπτο ναό του Πρωτάτου τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Σερβίας Μακαριώτατο Πατριάρχη κ.κ. Ειρηναίο, ο οποίος επισκέπτεται την Ελλάδα με αφορμή τις εκδηλώσεις για το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Χθες συμπροσευχήθηκε με τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των πεσόντων στο Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο στα συμμαχικά μνήματα Σταυρούπολης και σήμερα επισκέπτεται την Αθωνική Πολιτεία και την Ιερά Μονή Χιλανδαρίου.

Τον Μακαριώτατο υποδέχθηκε στο λιμάνι της Δάφνης ο Πολιτικός Διοικητής του Αγίου Όρους Κωστής Δήμτσας με εκπροσώπους των Αστυνομικών και Λιμενικών Αρχών. Ακολούθως έφθασε στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους στις Καρυές, όπου έτυχε θερμής υποδοχής από τον Πρωτεπιστάτη Ιερομ. Γέρων Στέφανο Χιλανδαρινό και τα Μέλη της Ιεράς Επιστασίας. Τελέστηκε Δοξολογία στο ναό του Πρωτάτου  και εν συνεχεία ακολούθησε το καθιερωμένο αγιορείτικο κέρασμα στο Συνοδικό της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους.