Την 20ην Οκτωβρίου 2018 η Τρίπολη θα υποδεχθεί την Τιμία Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου εκ της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους.

Η υποδοχή του ιερού Κειμηλίου θα πραγματοποιηθεί στην πλατεία Κολοκοτρώνη Τριπόλεως το Σάββατο 20ην Οκτωβρίου 2018 ώρα 6 το απόγευμα και εν συνεχεία εν πομπή θα μεταφερθεί στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως, όπου και θα τεθεί σε προσκύνηση έως και της πρωίας της 23ης Οκτωβρίου 2018 ημέρας Τρίτης.

Κατά την διάρκεια παραμονής της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως θα τελούνται καθημερινώς Ιερές Ακολουθίες στις οποίες καλούνται οι πιστοί να συμμετάσχουν και να συμπροσευχηθούν και να λάβουν την ευλογία της Παναγίας.

 ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018

ΩΡΑ 6:00 μ.μ.: Πάνδημος υποδοχή της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου εκ της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους εις την πλατείαν Κολοκοτρώνη Τριπόλεως.
ΩΡΑ 6:30 μ.μ.: Παράκλησις – Μέγας Εσπερινός εις τον Μητροπολιτικόν Ιερόν ΝαόνΑγίου Βασιλείου Τριπόλεως.
ΩΡΑ 10:00 μ.μ. – 1:00 π.μ.: Ιερά Αγρυπνία.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018

ΩΡΑ 7:00 π.μ.: Όρθρος και Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.
ΩΡΑ 12:00 μ.μ.: Παράκλησις εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον.
ΩΡΑ 4:00 μ.μ: Ακολουθία των Ωρών.
ΩΡΑ 5:30 μ.μ.: Εσπερινός – Παράκλησις εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον – Κήρυγμα από τόνΗγούμενον της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Πανοσιλογιώτατον Αρχιμανδρίτην κ. Εφραίμ.
ΩΡΑ 10:00 μ.μ. – 1:00 π.μ.: Ιερά Αγρυπνία.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018

ΩΡΑ 7:00 π.μ.: Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
ΩΡΑ 12:00 μ.μ.: Παράκλησις εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον.
ΩΡΑ 4:00 π.μ.: Τέλεσις Ιερού Μυστηρίου Ευχελαίου.
ΩΡΑ 5:30 μ.μ.: Εσπερινός – Παράκλησις εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον.
ΩΡΑ 10:00 μ.μ. – 1:00 π.μ.: Ιερά Αγρυπνία.

Τρίτη 23-10-2018

ΩΡΑ 7:00 π.μ.: Όρθρος και Αρχιερατική Θεία Λειτουργία Αγίου Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου.
ΩΡΑ 11:00 π.μ.: Παράκλησις εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον.
ΩΡΑ 12:00 μ.μ.: Αναχώρησις της Τιμίας Ζώνης δι’ Άγιον Όρος.

Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Έτους Πολιτιστικής Κληρονομιάς 2018, συνεχίζει το πρόγραμμα των «ανοιχτών μνημείων» για τη γνωριμία με τα μνημεία και τους αρχαιολογικούς χώρους της πόλης. Περιηγήσεις σε μνημεία και χώρους με εμψυχωτές αρχαιολόγους και αρχιτέκτονες της Εφορείας. Στα μνημεία που έχουν ήδη «ανοίξει» προστίθενται και τρία ακόμα, η Αγία Σοφία, η Αχειροποίητος και το Βυζαντινό Λουτρό της οδού Θεοτοκοπούλου.

Το πρόγραμμα των συναντήσεων μέχρι το τέλος της χρονιάς περιλαμβάνει:

α) Γνωριμία με τον ναό της Αγίας Σοφίας. Παρασκευή 19 Οκτωβρίου, 12:00-13:00. Σάββατο 03 Νοεμβρίου, 11:00-12:00. Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2018, 11:00-12:00.

β) Γνωριμία με τον ναό της Αχειροποιήτου. Σάββατο 20 Οκτωβρίου, 10 Νοεμβρίου 2018 και 22 Δεκεμβρίου. Ώρες 11:00-12:00.

γ) Γνωριμία με το Βυζαντινό Λουτρό. Πέμπτη 18 Οκτωβρίου, 22 Νοεμβρίου 2018 και 20 Δεκεμβρίου. Ώρες 11:00-13:00.

δ) Γνωριμία με το Μπέη Χαμάμ (Λουτρά Παράδεισος) και την έκθεση «1917. Μνημεία στις φλόγες». Παρασκευή 19 Οκτωβρίου, 30 Νοεμβρίου 2018 και 07 Δεκεμβρίου. Ώρες 11:00-13:00.

ε) Περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο της Αρχαίας Αγοράς Σάββατο 20 Οκτωβρίου και 10 Νοεμβρίου 2018 και 08 Δεκεμβρίου. Ώρες 11:00-13:00.

στ) Περιήγηση στο Γαλεριανό Ανάκτορο. Κυριακή 14 Οκτωβρίου. Σάββατο 03 Νοεμβρίου 2018. Κυριακή 16 Δεκεμβρίου. Ώρες: 11:00-13:00.

ζ) Επίσκεψη στο Επταπύργιο και στην έκθεση «Δημοκρατία» την Κυριακή 21 Οκτωβρίου,  το Σάββατο 10 και 24 Νοεμβρίου, 08 Δεκεμβρίου 2018. Ώρες 11:00-13:00.

η) Γνωριμία με τη Ροτόντα Κυριακή 21 Οκτωβρίου, 25 Νοεμβρίου και 09 Δεκεμβρίου 2018. Ώρες 11:00-13:00.

Η είσοδος στα μνημεία για τους συμμετέχοντες στη δράση είναι ελεύθερη. Ο αριθμός των συμμετεχόντων είναι περιορισμένος και απαιτείται προηγούμενη δήλωση κράτησης.

Δηλώσεις συμμετοχής τηλεφωνικά:

α) για την Αγία Σοφία στο 2313310400 (καθημερινά 10:00-12:00)

β) για την Αχειροποίητο στο 2313310400 (καθημερινά 10:00-12:00)

γ) για το βυζαντινό λουτρό στο 2313310400 (καθημερινά 10:00-12:00)
δ) για το Μπέη Χαμάμ (Λουτρά Παράδεισος) στο 2310226931 (καθημερινά 10:00 -12:00)
ε) για την Αρχαία Αγορά στο 2310221266 (καθημερινά, εκτός Δευτέρας: 10.00-12:00)
στ) για το Γαλεριανό Συγκρότημα στο 2310269622 (καθημερινά, εκτός Δευτέρας: 10:00-12:00)
ζ) για το Επταπύργιο στο 2313310400 (καθημερινά 10:00 -12:00)

η) για τη Ροτόντα στο 2310204868 (Δευτέρα: 10:00-12.00)

When people see everything with good thoughts, they’re cleansed and given Grace by God.

With bad thoughts, you condemn and wrong others, you prevent the Grace of God coming and the devil has high hopes of leading you astray.

» Venerable Païsios the Athonite

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=eOUHfYOkAuU]

Γέροντας Αβράμιος Κουτλουμουσιανοσκητιώτης (καθήμενος) μετά της συνοδείας του

Από την Καισαρεία της Καππαδοκίας όπου γεννήθηκε, νέος ήλθε στο Κελλί του Αγίου Μηνά της Κερασιάς, υπό τον περιβόητο Γέροντα Χατζη-Γιώργη (+1886), του οποίου είναι γνωστή η μεγάλη ασκητικότατα, την οποία είχε μεταδώσει και στους πολλούς υποτακτικούς του. Μετά την εξορία του Γέροντός του, το 1882, ο μοναχός Αβράμιος προσήλθε στην ιερά σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος της μονής Κουτλουμουσίου, στην Καλύβη του Αγίου Γερασίμου του Νέου του εν Κεφαλληνία, την οποία ανακαίνισε εκ βάθρων.
Υπήρξε εξαίρετος αγιογράφος, καλός ιεροψάλτης, δίκαιος, δραστήριος, φιλόκαλος και φιλακόλουθος. Ως Δικαίος της σκήτης εργάσθηκε πολύ υπέρ αυτής και την κόσμησε με πολλά αφιερώματα. Απέκτησε καλή κι ευλογημένη συνοδεία, τρεις κατά σάρκα αδελφούς από το χωριό Ράχωβα Ερσέκας Β. Ηπείρου: τον Γεράσιμο (+1917), τον Γεώργιο (+1938), τον Λουκά (+1944). Αργότερα πήγε πλησίον του και ο Γεράσιμος (+1991). Στους μοναχούς του δεν μετέδωσε μόνο μαθήματα αγιογραφίας και ψαλτικής αλλά και το ασκητικό φρόνημα, που είχε λάβει από τον λίαν ενάρετο Γέροντά του Χατζη-Γιώργη.
Στην εικόνα του τέμπλου εικονίζονται οι άγιοι Γεράσιμος Κεφαλληνίας, Αβράμιος Αναχωρητής, Γεώργιος Τροπαιοφόρος, Λουκάς απόστολος και Γεώργιος ο εν Ιωαννίνοις, με την επιγραφή: «Εν Αγίω Όρει Άθω Ιερά Σκήτη Κουτλουμουσίου. Ανηγέρθη ο Ιερός Ναός το 1908. Ο Σουβάς 1911, το Ιερό Τέμπλο 1917, η δε παρούσα διά χειρός Λουκά Μοναχού Αλβανού, 1912 Απριλίου 16. Ο πάνσεπτος ούτος περικλυτός και περικαλλής Ναός, ο σεμνυνόμενος επ’ ονόματι του Αγίου Γερα¬σίμου του Νέου του Πελοποννησίου, ανηγέρθη εκ βάθρων μεθ’ όλης της Καλύβης ως οράται. Δι’ εξόδων Αβραμίου Μοναχού και της συνοδείας αυτού, των αυταδέλφων Μοναχών και Αγιογράφων, Γεωργίου, Γερασίμου και Λουκά Δ. Ιωαννίδου των εκ Κολωνίας Ραχωβιτών και Γερασίμου Μοναχού του β’ Θ.Σ. Πλικαδίτου των Ηπειρωτών. Οίτινες ιδίαις χερσί ζωγραφήσαντες τας Ιεράς και Αγίας Εικόνας του Τέμπλου και πάσας τας λοιπάς 60, τ’ όλον 81. Εις δε την παρούσαν συνάψαντες τους Αγίους τους φέροντας τα εαυτών ονόματα. Έτι δε προσθέσαντες, ευλαβείας ένεκεν, και τον υπέρ Χριστού μαρτυρήσαντα εν Ιωαννίνοις κατά το 1838 Νεομάρτυρα Άγιον και Θαυματουργόν Γεώργιον, ίνα συνεορτάζονται τη 21η Οκτωβρίου ως και τη κυρίως μνήμη αυτών. Τούτο δε όλον γέγονε εις μνημόσυνον αιώνιον των αοιδίμων κτιτόρων Γερόντων, αδελφών και συγγενών».

Πήγες – Βιβλιογραφία:
Μωυσέως Αγιορείτου μοναχού, Ηπειρώτες Κουτλουμουσιανοί, Ηπειρωτικό Ημερολόγιο 1987, σσ. 68-78.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α’ – 1901-1955, σελ. 119-120 , Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

Πατήστε στην εικόνα του αγίου για να ακούσετε το απολυτίκιο του

Μέγας μὲν Ἀντώνιος ἀρχὴ Πατέρων.

Θεῖος δἐ Χριστόδουλος, ἕνθεον τἐλος.

Χριστόδουλον δεκάτεραν καθ ᾿ ἔκτην,εἰς Ὀλύμπῳ.

Βιογραφία

Ο Όσιος Χριστόδουλος γεννήθηκε σε μία κωμόπολη κοντά στη Νίκαια της Βιθυνίας γύρω στο 1020 μ.Χ. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ιωάννης. Από πολύ νέος επιθύμησε να εγκαταλείψει τον κόσμο και ν΄ αφοσιωθεί στην μοναχική ζωή. Ξεκίνησε από κάποια Μονή στον Όλυμπο της Βιθυνίας, όπου μετά από λίγο καιρό εκάρη Μοναχός.

Από εκεί θα ματαβεί στους Αγίους Τόπους και για μικρό διάστημα θα μονάσει σε κάποιο ερημικό μέρος εκεί. Οι επιδρομές όμως των Σαρακηνών αναγκάζουν τους Μοναχούς να εγκαταλείψουν εκείνα τα μέρη και έτσι επανέρχεται στην Μικρά Ασία και εγκαθίσταται στο Όρος Λάτρος της Μυσίας. Εκεί διέπρεψε σ΄ όλες τις αρετές και οι Μοναχοί των εξέλεξαν πρώτον επιστάτη με το αξίωμα του Αρχιμανδρίτη, γεγονός που του έδωσε και το προσωνύμιο του Λατρηνού. Οι επιδρομές όμως των Μουσουλμάνων τον αναγκάζουν σε φυγή και από το Λάτρος.

Αναζητώντας τόπο ασκήσεως ο Όσιος φτάνει στη Στρόβιλο, μια θαλάσσια περιοχή στα παράλια της Μικράς Ασίας. Εκεί θα μείνει για λίγο καιρό, γιατί μια νέα επιδρομή θα τον αναγκάσει να διαφύγει στη Λέρο και στη συνέχεια στην Κώ, όπου και θα ιδρύσει Μονύδρια. Οι διαφορές όμως με τους εκεί κατοίκους θα τον καταστήσουν ανέστιο και αυτή τη φορά.

Ύστερα από περιπλνήσεις στα γύρω νησιά φτάνει στην Πάτμο, στην οποία γοητεύεται από την ησυχία και την ηρεμία της. Αμέσως φεύγει για την Κωνσταντινούπολη και ζητά από τον Αυτοκράτορα Αλέξιο Α’ τον Κόμνηνο την άδεια «ίνα φροντιστήριον των ψυχών καταστήση ταύτην». Ο Αυτοκράτορας με Χρυσόβουλλο του παραχωρεί την Πάτμο και τα γύρω νησιά μαζί με εργάτες και χρήματα. Με την εγκατάσταση του στην Πάτμο ο Όσιος ξεκινά το χτίσιμο Μοναστηριού τιμώμενο επ΄ ονόματι του Θεολόγου. Οι επιδρομές όμως των Μουσουλμάνων δεν θα τον αφήσουν ήσυχο ούτε αυτή τη φορά.

Ο Όσιος αφήνει την Πάτμο και καταφεύγει στην Εύβοια κατά το έτος 1092 μ.Χ.

Ασκητήριο αγίου Χριστόδουλου στην Λίμνη Ευβοίας

Η διαμονή του Οσίου Χριστοδούλου στην Εύβοια ήταν σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες μικρής διάρκειας. Υπάρχει η πληροφορία ότι ένας ευσεβής και πλούσιος κάτοικος του Ευρίπου προσέφερε την πολυτελή οικία του στον Όσιο, ο οποίος την ανέδειξε σε μοναστήρι, αν και οι φροντίδες του Οσίου, εξαιτίας της μεγάλης περιουσίας του μοναστηριού στην Πάτμο, απαιτούσαν την παραμονή του όχι στην έρημο αλλά κοντά στον κόσμο. Εξάλλου, στην Εύβοια ανέκαθεν υπήρχε παράδοση, σύμφωνα με την οποία ο Όσιος Χριστόδουλος παρέμεινε ασκητεύοντας στο σπήλαιο στο δυτικό άκρο της κωμόπολης Λίμνη (Ελύμνιον).

Ο Όσιος κατά την διαμονή του στον Εύριπο συνέταξε την «Διαθήκη» και τον «Κωδίκελλό» του (Μάρτιος 1093). Τη Διαθήκη αυτή, για να έχει ισχύ, την υπογράφουν επτά αξιωματούχοι της επισκοπικής αρχής και της πόλεως Ευρίπου (Χαλκίδος), ήτοι Λέων πρεσβύτερος και σακελλάριος της πόλεως Ευρίπου, Ιωάννης πρεσβύτερος και νοτάριος της καθέδρας Ευρίπου, Μιχαήλ…. της καθέδρας Ευρίπου, Βασίλειος ο ευτελής διάκονος…. και νοτάριος Ευρίπου κ.α.

Ειδικότερα ο Μητροπολίτης Ρόδου Ιωάννης, στο έργο του «Βίος καὶ Πολιτεία τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Χριστοδούλου» εξιστορεί την διαμονή και την κοίμηση του Οσίου Χριστοδούλου στον Εύριπο, που συνέβη το έτος 1093 μ.Χ., όπως και την ανακομιδή του ιερού λειψάνου του και τη μεταφορά του στην Πάτμο, αναγράφοντας τα εξής:

«Και φθάνουν εκεί ο Όσιος μαζί με την αδελφότητα, εκεί όπου το νερό της θάλασσας εισρέει προς τα έξω και πάλι οπισθοχωρώντας δημιουργεί κάποιο στενό θαλάσσης, που οι αρχαίοι το ονόμασαν πορθμό του Ευρίπου. Και εκεί λοιπόν, αφού έγινε το αντικείμενο του θαυμασμού όλων και αφού αξιώθηκε την πρέπουσα τιμή, σαν να ήταν Άγγελος σε θνητό σώμα, νουθετούσε το ποίμνιό του, για να μη δυσφορεί στις συχνές μετακινήσεις, ούτε να αντιστέκεται ανόητα στις βουλές του Θεού, που οικονομεί τα πάντα εν σοφία. Αλλά ένας από τους μοναχούς, επειδή δεν υπέμενε τις κακουχίες, ούτε το στριφνό και το επίπονο της αρετής, όπως ο Ιούδας από τους δώδεκα αναχώρησε από την ομήγυρη των αδελφών και την πνευματική εκείνη συγκέντρωση την αντικατέστησε με κήπο, που νοίκιασε. Και, καθώς ο διάβολος εισήλθε στον Ιούδα και τον ώθησε στην προδοσία, με τον ίδιο τρόπο και πονηρό δαιμόνιο βασάνιζε τον μοναχό που είχε αποσπασθεί από την αδελφότητα και ανακοινώνεται στον πατέρα η ασθένεια του μικρόψυχου αδελφού. Εκείνος, πράος και ανεξίκακος, δίνοντας τόπο στην οργή, αφού πήρε το ιερό Ευαγγέλιο, έρχεται το βράδυ προς τον μαινόμενο και παράφρονα, διαβάζει τα λόγια του Αγίου Πνεύματος για ασθενή και αμέσως βελτιώνεται η θέση του αρρώστου, ο οποίος δεν επιθυμούσε πλέον να ασχολείται με την φύτευση δένδρων και την άρδευση κήπων, αλλά προθυμοποιείται για την καλλιέργεια της γης της αρετής, επανερχόμενος με αυτόν τον τρόπο και πάλι στην ποίμνη, από την οποία κακώς προηγουμένως είχε αποκοπεί. Μετά την πάροδο μικρού χρονικού διαστήματος, προφητεύει σε όσους τον ακολουθούσαν ότι θα αποδημήσει προς τον Κύριο, ότι οι Αγαρηνοί δεν θα κατοικήσουν μέχρι τέλους στα νησιά και ότι ο επιστήθιος φίλος του δεν θα αδιαφορήσει γι’ αυτούς, αλλά ότι μόλις καταπαύσει η θαλασσοταραχή, θα επανέλθουν και πάλι στο πνευματικό μαντρί. Παρακαλεί λοιπόν να παραλάβουν μαζί τους το νεκρό σώμα του από την ξένη αυτή γη και να το τοποθετήσουν στο ναό, για τον οποίο μόχθησε πολύ. Αυτά, αφού προείπε σε όσους συναναστρεφόταν και καθαγίασε τους πάντες με αποχαιρετιστήρια λόγια, παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό, την 16η Μαρτίου. Ταυτόχρονα με την εκπλήρωση της προφητείας και την εξαφάνιση των πειρατών από τη θάλασσα με την δύναμη του άρχοντος, οι καλοί μαθητές του θυμόντουσαν την προφητεία του ενάρετου ποιμένα και ετοιμάζονταν να αποπλεύσουν. Επειδή όσοι κατοικούσαν τη χώρα εκείνη άκουσαν ότι θα στερούνταν το τίμιο εκείνο σώμα, αφού συγκεντρώθηκαν από τα γύρω μέρη, έλεγαν απροκάλυπτα, ότι με κανένα λόγο δεν θα το επέτρεπαν αυτό. Γιατί νόμιζαν ότι θα ήταν ανόητο και εξ’ ολοκλήρου ασύνετο, να επιτρέψουν σε άλλους να το μετακομίσουν όπου ήθελαν, επειδή (ο Όσιος) ήταν γι’ αυτούς σωτήρας, ιατρός και θεραπευτής κάθε αρρώστιας. Γι’ αυτό με αυστηρότητα φρουρούσαν τον νεκρό. Αλλά δεν έπρεπε να διαψευσθεί η προφητεία του μάκαρος. Γι’ αυτό και αφού πλέον είχε προχωρήσει η νύχτα, ξεφεύγοντας από την προσοχή των φρουρών, μεταφέροντας τον νεκρό στους ώμους τον επιβιβάζουν σε πλοίο και, αφού έτυχαν νηνεμίας, φθάνουν στο νησί, αποβιβάζουν με μεγαλοπρεπή πομπή το ιερό σκήνος υμνολογώντας τον Θεό και ευωδιάζοντας τον αέρα με αρώματα. Και τώρα άρτιο και σώο κείται το σκήνωμα στο ναό του Αποστόλου και αναβλύζει πηγές θαυμάτων και όσοι με πίστη το αγγίζουν αισθάνονται κάποια οσμή μύρου και με μόνη την αφή καθαγιάζονται και απελευθερώνονται από κάθε σωματική βλάβη».

Από τα όσα συνέγραψε ο Όσιος Χριστόδουλος διασώθηκαν τα εξής: «Ὑποτύπωσις ἤτοι διάταξις γενομένη πρὸς τοὺς ἐαυτοῦ μαθητᾶς ἐν τὴ ἐν Πάτμῳ ἰδὶα αὐτοῦ μονή», η προαναφερθείσα «Διαθήκη» και ο «Κωδίκελλος».

Το λείψανο του Οσίου και φυλάσσεται ως σήμερα στο μικρό φερώνυμο Παρεκκλήσιο του Οσίου Χριστοδούλου, στη Νοτιοδυτική πλευρά του Καθολικού της Μονής Πάτμου.

Οι όσιοι Βαρνάβας και Ιλαρίωνας όπως μαθαίνουμε από το συναξάρι της ακολουθίας τους, έζησαν στα χρόνια που βασίλευε ο Θεοδόσιος ο Μικρός (408-450 μ.Χ.) και κατάγονταν από την Καππαδοκία. Ως αξιωματικοί του βυζαντινού στρατού δέχθηκαν πολλούς επαίνους για τις άριστες υπηρεσίες τους, ακόμη και από τον ίδιο τον βασιλιά. Γνωρίζοντας όμως για τον Χριστό και τον Ορθόδοξο τρόπο ζώης άφησαν την επίγεια στρατιά του αυτοκράτορα και προσκολλήθηκαν στον ουράνιο Βασιλέα Χριστό. Πώλησαν όλα τα υπάρχοντά τους και βοήθησαν με αυτά που πήραν κάθε άνθρωπο που είχε ανάγκη μη αφήνοντας τίποτα για τον εαυτό τους. Έγιναν μοναχοί και έζησαν με ασκητικό φρόνημα, με νηστείες, προσευχές, αγρυπνίες, αποφεύγοντας κάθε τι κοσμικό. Φτάνοντας σε προχωρημένη ηλικία κοιμήθηκαν ειρηνικά και ενταφιάστηκαν από ευλαβείς χριστιανούς. Μετά από αρκετά χρόνια έφτασαν με θαυμαστό τρόπο τα λείψανα τους στην Κύπρο στην περιοχή που εκβάλλει ο ποταμός Σερράχης και που ονομαζόταν Στομάτιο.

Τότε οι Άγιοι εμφανίστηκαν σε κάποιον ευσεβή κάτοικο της πόλεως των Σόλων που ονομαζόταν Λεόντιος και αφού του είπαν ποίοι ήταν, τον πρόσταξαν να πάει το «ζεύγος» του και να παραλάβει τα ιερά λείψανα. Πράγματι ο Λεόντιος γεμάτος φόβο Θεού παίρνονταν το ζεύγος των βοδιών του πορεύθηκε προς τον τόπο που του πρόσταξαν οι Άγιοι. Μόλις τα βρήκαν δοξάζοντας τον Θεό τα τοποθέτησε πάνω στα βόδια και ετοιμάστηκε να ξεκινήσει αλλά προς μεγάλη του έκπληξη παρατήρησε ότι τα ζώα δεν μπορούσαν να μετακινηθούν. Μετά από πολλή προσευχή, οι Άγιοι τού αποκάλυψαν ότι όταν του είπαν για το ζεύγος δεν εννοούσαν τα βόδια αλλά τους δύο γιους του. Ακoύγοντας αυτό ο ευσεβής Λεόντιος έτρεξε και έφερε τα παιδιά του τα οποία μετέφεραν με σεβασμό στην Περιστερώνα τα λείψανα για να κτιστεί λίγο αργότερα Ναός προς τιμή τους.

Τα ιερά λείψανα των Αγίων φυλάσσονται από τότε στην εκκλησία της Περιστερώνας και χαριτώνουν όλους τους ευλαβείς προσκυνητές τους χαρίζοντας και την ίαση σε κάθε λογής ασθενείς. Μαζί με τη μεγάλη φορητή εικόνα των Αγίων τα ιερά λείψανα λιτανεύονται την 21η Οκτωβρίου ημέρα που γίνεται προς τιμή τους μεγάλη τοπική πανήγυρις στην Περιστερώνα.

π. Μιχαήλ Νικολάου

Πηγή: http://www.churchofcyprus.org.cy/article.php?articleID=1983

Ιησούς Χριστός ο Αρχιπάρθενος, έργον αγιογραφείου Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου 2015

Σειρά κηρυγμάτων με ομιλητή τον Αρχιμανδρίτη π. Επιφάνιο Χατζηγιάγκου με θέμα την ερμηνεία του Συμβόλου της Πίστεως.

Οι ομιλίες έγιναν στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Φλώρινας.

Με αφορμή την ευαγγελική περικοπή της θεραπείας από τον Ιησού Χριστό του δαιμονιζομένου στα Γάδαρα ( Λουκά 8:26-39), θα ασχοληθούμε με τις αναφορές του θαύματος στα Συνοπτικά Ευαγγέλια, με τις οποίες καταδεικνύεται η απόλυτη εξουσία του Ιησού Χριστού κατά των δαιμονίων.

Και στα τρία συνοπτικά Ευαγγέλια γίνεται αναφορά στο θαύμα της θεραπείας του δαιμονιζομένου. Σαφώς μαρτυρείτε ότι ο άνθρωπος που συνάντησε τον Ιησού, είχε καταληφθεί από δαιμόνια για πολλά χρόνια, ήταν γυμνός και δεν κατοικούσε σε οικία, αλλά στα μνήματα (Λουκ. 8:27).

Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου γίνεται, επίσης, αναφορά στη συνάντηση του Κυρίου με δύο (αντί για έναν) δαιμονισμένους στη χώρα των Γεργεσηνών, που ήλθαν από τα μνήματα και ήταν άγριοι στην όψη (Ματθ. 8:28). Ανάλογη αναφορά στη συνάντηση του Ιησού με τον άνθρωπο από τα Γάδαρα, που είχε ακάθαρτο πνεύμα και κατοικούσε στα μνημεία, γίνεται και στο Ευαγγέλιο του Μάρκου ( Μαρκ.5:2-3).

Μάλιστα ο Ευαγγελιστής Μάρκος προσθέτει ότι ο άνθρωπος με το ακάθαρτο πνεύμα ήταν τόσο δυνατός που κανείς δεν μπορούσε να τον δαμάσει, αφού έσπαγε τις αλυσίδες με τις οποίες τον είχαν δέσει, και γυρνούσε στα μνημεία και τα βουνά φωνάζοντας και τραυματίζοντας τον εαυτό του με πέτρες ( Μαρκ. 5:3-5).

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι δαίμονες αντικρύζοντας τον Χριστό, αφού Tον ομολόγησαν ως Υιό του Θεού του Υψίστου, του έθεσαν το εξής ερώτημα: Τι βρίσκεται ανάμεσά μας ? Παρακάλεσαν δε τον Κύριο, να μην τους βασανίσει (Μαρκ. 5:7, Λουκ. 8:30-31) αλλά να επιτρέψει, όταν φύγουν από το ανθρώπινο σώμα που είχαν καταλάβει, να εισέλθουν σε αγέλη χοίρων ( Ματθ. 8:31, Μαρκ. 5:12, Λουκ. 8:31).

Ο Κύριος επέτρεψε να γίνει αυτό που ζήτησαν ( Ματθ. 8:32, Μαρκ. 5:13, Λουκ. 8:32) και οι χοίροι γεμάτοι από τα δαιμόνια έπεσαν στη λίμνη και πνίγηκαν (Ματθ.8:32 ,Μαρκ.5:13 ,Λουκ. 8:33). Τέλος, ο θεραπευμένος πλέον άνθρωπος καθόταν στα πόδια του Ιησού, ντυμένος με ρούχα και σώφρων (Λουκ.8:35).

Στην αφήγηση του Ματθαίου (8:29) ενδιαφέρον είναι το ερώτημα των δαιμόνων, αν ο Ιησούς είχε έρθει για να τους βασανίσει πριν από την «καθορισμένη ώρα». Όλοι οι δαίμονες ξέρουν ότι υπάρχει μια στιγμή κατά την οποία θα κριθούν (και το αποτέλεσμα θα είναι αιώνιο μαρτύριο), αλλά αυτοί οι δαίμονες ήξεραν ότι ο χρόνος αυτός δεν είχε έρθει ακόμη.

Η αναφορά στους χοίρους και όχι σε άλλο ζώο γίνεται διότι ο νόμος του Μωυσή απέκλειε αυστηρά την κατανάλωση χοιρινού κρέατος, αφού θεωρούνταν ακάθαρτο κρέας.

Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι ο αριθμός των δαιμονίων αυτών ήταν πολύ μεγάλος και το όνομά τους ήταν ¨Λεγεών¨ ( Μαρκ. 5:9, Λουκ. 8:30 ). Όπως η στρατιωτική λεγεώνα αποτελείται από ένα μεγάλο αριθμό στρατιωτών υπό την καθοδήγηση του στρατηγού, έτσι αποκαλείται και εδώ το ακάθαρτο πνεύμα, αφού έχει μαζί του πλήθος άλλων μικρότερων δαιμονίων.

Η αντίθεση που παρατηρείται στην αφήγηση του θαύματος είναι υπέροχη. Τα κακά πνεύματα που είναι ισχυρά και ασκούν εξουσία μόνο σε ανθρώπους, αλλά εναντίον του Χριστού δεν έχουν καθόλου ενέργεια, είναι απελπισμένα, βρίσκονται σε πανικό, φοβούνται το Χριστό, ανησυχούν ότι πλησιάζει το τέλος τους.

Είναι ενδιαφέρον στην αφήγηση ότι οι δαίμονες αμέσως αναγνωρίζουν ποιος είναι ο Ιησούς (Λουκ. 4:41) και ξέρουν ποια είναι η αποστολή Του στη γη, ξέρουν ότι όλη η κρίση έχει δοθεί σε Αυτόν. Γιατί ο Υιός του Θεού φανερώθηκε για να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου ( Α΄Ιω. 3:8).

Πράγματι, ο Θεός έριξε τους αμαρτήσαντας αγγέλους στο τάρταρο , δεμένους με αλυσίδες σκότους ( Β΄Πετρ.2:4) , τους φύλαξε με παντοτινά δεσμά υποκάτω του σκότους, για τη κρίση της μεγάλης ημέρας ( Ιουδ. 1:6).

Η ευκολία της εντολής του Κυρίου να φύγουν τα δαιμόνια από τον άνθρωπο και να εισέλθουν στους χοίρους αποδεικνύει την απόλυτη εξουσία του Χριστού επάνω τους. Ο ίδιος ο Κύριος είπε ότι θα μπορούσε, αν ήθελε, να ζητήσει από τον πατέρα Του να στείλει λεγεώνες αγγέλων να καταστρέψει τον κόσμο (Ματθ. 26:53)

Οι δαίμονες γνωρίζουν ότι δεν έχουν τη δύναμη να βλάψουν τον Θεό, έτσι θέλουν να βλάψουν τους ανθρώπους, επειδή ο Θεός δημιούργησε κάθε άνθρωπο κατ ‘εικόνα Του και καθ ομοίωσή Του (Γεν.1:26).

Η άμεση ανταπόκριση όλων των ανθρώπων σε αυτή την αποκάλυψη της δόξας του Χριστού είναι να Τον λατρεύουμε ως αληθινό Υιό του Θεού. Και θα πρέπει επίσης να μας δίνει θάρρος το γεγονός ότι έχει τον πλήρη και απόλυτο έλεγχο πάνω στις δυνάμεις του κακού στον κόσμο.

Στην προς Εφεσίους Επιστολή ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει να ενδυθούμε την πανοπλία του Θεού για να μπορέσουμε να σταθούμε απέναντι στις μεθόδους του διαβόλου, γιατί δεν είναι η πάλη μας ενάντια σε αίμα και σάρκα, αλλ’ ενάντια στις αρχές, στις εξουσίες, στους κοσμοκράτορες του σκότους του αιώνος τούτου και στα πνεύματα της πονηρίας ( Εφεσ.6:11-12) .

Γι αυτό λοιπόν αδελφοί μου.. « νήψατε, γρηγορήσατε· ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη· ω αντίστητε στερεοί τη πίστει, ειδότες τα αυτά των παθημάτων τη εν κόσμω υμών αδελφότητι επιτελείσθαι. Ο δε Θεός πάσης χάριτος, ο καλέσας υμάς εις την αιώνιον αυτού δόξαν εν Χριστώ Ιησού ολίγον παθόντας, αυτός καταρτίσει υμάς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει» (Α΄ Πετρ. 5:8-10).

Η θεραπεία του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών[1]

Ο Χριστός ήλθε στη για να καταργήσει το κράτος του διαβόλου, αυτού που συκοφαντεί και διαβάλλει τις πράξεις των ανθρώπων ενώπιον του Θεού [2], σύμφωνα και με τον Απόστολο Παύλο. Εκδιώκει τους δαίμονες από τις ψυχές των ανθρώπων δείχνοντας την παντοδυναμία του και χαρίζοντας την αιώνια και ατελεύτητο ζωή. Κραυγάζουν στην παρουσία του Θεού και Λόγου, φοβούνται ενώπιον του Χριστού και αναγκάζονται να ταπεινωθούν και να τον παρακαλέσουν χρησιμοποιώντας λόγια κολακείας. Θα τα κατάστρεφαν όλα οι δαίμονες εάν ο κόσμος έμενε απροστάτευτος από την ακαταγώνιστη δύναμη του Θεού [3].

Η ερώτηση του δαιμονισμένου «τί έχεις μαζί μου;» χαρακτηρίζει το θρασύ και αδιάντροπο νου. Κι η έκφραση «σε παρακαλώ», μαρτυρεί το φοβισμένο. Κατοικούσε στα μνήματα, επειδή ήθελε να σταλάζει στην ψυχή των ανθρώπων την αμαρτωλή γνώμη, ότι οι ψυχές των νεκρών γίνονται δαίμονες. Όποιος έχει μέσα του δαίμονες, δηλαδή πράξεις δαιμονικές, δε φοράει ρούχο, δεν έχει δηλαδή τη στολή που δίνει το βάπτισμα και δε μένει στο σπίτι, δηλαδή στην Εκκλησία. Δεν είναι άξιος να μπει στην Εκκλησία, αλλά στα μνήματα, που θα πει στα δοχεία των νεκρών έργων, όπως τα πορνεία και τα τελωνεία. Αυτά είναι της κακίας τα μνήματα, μας λέει ο Άγιος Θεοφύλακτος Αρχιεπίσκοπος Βουλγαρίας [4].

Όταν ο Κύριος θέλησε να φανερώσει στους παρόντες ότι ο δαίμων που τόσον φρίττει ενώπιόν του δεν είναι ένας, αλλά πλήθος πολύ, τον ηρώτησε: «τι σοι εστίν όνομα; Ο δε είπεν, λεγεών ονομά μοι, ότι δαιμόνια πολλά εσμέν »[5]. Λέγουν ορισμένοι ότι η λεγεών (μονάδα του Ρωμαϊκού στρατού) αποτελείται από έξι περίπου χιλιάδες άντρες.

«Και παρεκάλουν αυτόν», λέγει, «ίνα μη επιτάξει αυτοίς εις την άβυσσον απελθείν »[6]. Βλέπεις ότι είναι ο φόβος, όπως είπαμε παραπάνω, αυτός που τους ηνάγκασε και να προσέλθουν, και να προσπέσουν, και να χρησιμοποιήσουν σχήματα και λόγια αληθινά και ταπεινότερα. Κοίταξε όμως και την Παντοκρατορική εξουσία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Πράγματι ο δαίμων και χωρίς να το θέλει τον μαρτύρησε Κύριον και της αβύσσου. Και ποιος είναι αυτός που επιβλέπει αβύσσους; Βεβαίως ο καθήμενος στους ουρανούς, αυτός που περιέχει και κατευθύνει τα πάντα.

Βλέπε δε και ότι το στίφος των δαιμόνων δεν ημπορεί να μένει πουθενά, αν δεν έχει πάρει από αυτόν την άδεια ή την παραχώρηση. Γι’ αυτό και όταν προσετάχθη από τον Κύριο να φύγει, αλλά δεν έλαβε εντολή πού να απέλθει, κατελήφθη από μεγάλη βία, και βρήκε ως καταφύγιο τους χοίρους, οι οποίοι έβοσκαν στο όρος [7], ώστε να διαφύγει δι’ αυτών, μας λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς [8].

Σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι που μοιάζουν πολύ με τους Γαδαρηνούς. Πολλοί άνθρωποι περιφρονούν το Χριστό και τη σωτηρία που μας προσφέρει, και αυτό το βλέπουμε καθημερινά, διότι προτιμούν να εκτρέφουν τους χοίρους τους, να τρέφουν στην καρδιά τους δηλαδή ακάθαρτα πάθη και αδυναμίες. Απομακρύνουν το Χριστό από την καρδιά τους, αλλοιώνοντας το λόγο Του και ασφαλώς χωρίς να τον αποδέχονται θεωρώντας παλαιό και μη σύγχρονο. Δηλαδή το Ευαγγέλιο πρέπει να εφαρμόζεται στα μέτρα τα δικά μας ή εμείς στα μέτρα του Ευαγγελίου;. Είναι σαν να λένε στον Ιησού: «Ἀπόστα ἀπ’ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι »[9]. Φύγε από κοντά μου, δεν θέλω να γνωρίζω τούς δρόμους Σου. Γιατί ο Χριστός τους ελέγχει και τους δημιουργεί πόνο στη συνείδησή τους, σε όσους φυσικά έχουν και χρησιμοποιούν τη συνείδησή τους.

Ο χριστιανισμός δεν είναι μόνο μια ωραία διδασκαλία. Ο χριστιανισμός είναι προ πάντων βίωμα. Όπου κι αν βρίσκεται ο άνθρωπος, μπορεί σαν θελήσει και σαν αγωνισθεί να ευαρεστήσει στον Κύριο. Η Ιστορία της Εκκλησίας μας το βεβαιώνει κι η καθημερινή εμπειρία το μαρτυρεί. Μόνο μέσα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας ο άνθρωπος σώζεται.

Ο Κύριος ήλθε στη γη για να αποδυναμώσει τις πονηρές δυνάμεις «ίνα λύση τα έργα του διαβόλου». Κυριαρχεί στο βασίλειο των δαιμόνων και αποδεικνύεται ότι είναι ο μόνος αληθινός Θεός. Αποδέχεται την επιθυμία των Γαδαρηνών να τους εγκαταλείψει, αφήνοντας το έλεος και την φιλανθρωπία του, ως σημάδι της επίγειάς Του παρουσίας. Αυτόπτης μάρτυρας της θαυματουργίας του και απόδειξη της παντοκρατορικής Του εξουσίας, ο πρώην δαιμονισμένος. Ας ακολουθήσουμε κι εμείς το παράδειγμα του πρώην δαιμονισμένου μετανοώντας για τα μακροχρόνια λάθη και αδυναμίες μας, ξεριζώνοντάς τα με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως και τον καθημερινό πνευματικό μας αγώνα, εγκολπόνωντας την αγάπη του Θεού στον εσωτερικό μας εαυτό.

Παραπομπές:

1. Τα Γάδαρα είναι πόλη της σημερινής Ιορδανίας, μεταξύ του ποταμού Ιορδάνη και της Αραβικής ερήμου. Η πόλη, βάσει μαρτυριών και ανασκαφών, πρωτοϊδρύθηκε από τον Μεγάλο Αλέξανδρο, την εποχή που κατέλαβε την Παλαιστίνη (333-332 π.Χ.). Τα Γάδαρα ήταν αρχικά ελληνικός στρατιωτικός συνοικισμός του μακεδονικού στρατού που με την πάροδο του χρόνου μεταβλήθηκε σε πόλη.
2. Είναι ο ορισμός της λέξεως «διάβολος». Η λέξη «σατάν» στα εβραϊκά σημαίνει αυτός που εναντιώνεται και αντιστέκεται στα σχέδια του Θεού, ο αντίπαλος, ο αντίδικος και προέρχεται από ρήμα που σημαίνει εμποδίζω. Στην Παλαιά Διαθήκη τις περισσότερες φορές εμφανίζεται με το άρθρο του ha-satan. Χρησιμοποιείται πότε για κάποιο άνθρωπο, όπως την περίπτωση που αναφέρεται στο κεφάλαιο 29 Α΄ Βασιλειών στίχος 4, και πότε για ένα άγγελο του Θεού, όπως στην περίπτωση που αναφέρει το βιβλίο του Ιώβ 1,2.
3. Ιωήλ Φραγκάκου, Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, «ο Επιούσιος άρτος», Αποστολική Διακονία, έκδοση β΄ 2010, σελ. 496-498.
4. Αγίου Θεοφύλακτου Αρχιεπισκόπου Βουλγαρίας, Ομιλία Κυριακής Στ΄ Λουκά «Περί του λεγεώνος», Βλ. Μητροπολίτου Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονυσίου, «Πατερικὸν Κυριακοδρόμιον», Τόμος Δεύτερος, Ἀθῆναι 1969. [Ο Άγιος Θεοφύλακτος ήταν λόγιος κληρικός του 11ου αιώνα. Η καταγωγή του ήταν από την Εύβοια. Χειροτονήθηκε Διάκονος και Ρήτωρ της Μεγάλης Εκκλησίας, και αργότερα, το 1075 χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος Βουλγαρίας. Είχε άριστη εκκλησιαστική παιδεία. Έδρασε στην Αχρίδα ως ανεξάρτητος πνευματικός ηγέτης της αυτοκέφαλης αρχιεπισκοπής Αχρίδος στην οποία ο Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος παραχώρησε το 1019 ιδιαίτερα προνόμια. Η αρχιεπισκοπή Αχριδών έμελλε να διαδραματίσει ρόλο στην πνευματική ζωή των Βουλγάρων έως την εποχή (1186) που αυτοί απέκτησαν αυτόνομη εκκλησία, το Πατριαρχείο Τυρνόβου. Έγραψε ποικίλα έργα: α) ερμηνευτικά, από τα οποία το πλέον προβεβλημένο είναι η ερμηνεία στους τέσσερις Ευαγγελιστές, β) αντιρρητικές πραγματείες, γ) ποιήματα, δ) ομιλίες και ε) επιστολές που απασχόλησαν ιδιαίτερα τη σύγχρονη έρευνα. Από τα νουθετικά του έργα ξεχωρίζει η «Βασιλική παιδεία», κείμενο που γράφτηκε ως διδαχή για τον Κωνσταντίνο Δούκα, γιο του Μιχαήλ Ζ΄ Δούκα, με τον οποίο ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός αρραβώνιασε την κόρη του Άννα Κομνηνή. Από τα αγιολογικά του κείμενα ξεχωρίζουν ο «Βίος του Αγίου Κλήμεντος» και το «Μαρτύριον των αγίων ιε΄ μαρτύρων της Τιβεριουπόλεως»].
5. Λουκά 8,30.
6. Λουκά 8,31.
7. Λουκά 8,33.
8. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Ομιλία στο περί του: «Εξελθόντι τω Ιησού εις την γην υπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως ος είχεν δαιμόνια εκ χρόνων ικανών».
9. Ιώβ 21,14.

Γεννήθηκε στο Βογατσικό της Δ. Μακεδονίας το 1838. Νέος ήλθε στο Άγιον Όρος, όπου εκάρη μοναχός και αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος στη μονή Ιβήρων. Το 1866 λόγω της γενομένης μεγάλης πυρκαϊάς καί άλλων πειρασμών αναχώρησε από τη μονή του. Είχε εργασθεί για την κοινοβιοποίηση της μονής του με άλλους πατέρες, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ήταν φιλάνθρωπος αρκετά.

Σκοπό της ζωής του έβαλε τη διάδοση των ελληνικών γραμμάτων και την ίδρυση σχολείων ως άλλος άγιος Κοσμάς Αιτωλός. Το 1900 επέστρεψε στο Άγιον Όρος, για να επανιδρύσει και ανακαινίσει την Αθωνιάδα Σχολή, μα δεν τα κατάφερε. Έφτασε μέχρι το Παρίσι, ίδρυσε στην Κωνσταντινούπολη τη «Φιλεκπαιδευτική Μακεδόνικη Αδελφότητα», που διατηρούσε στο Τσοτύλι Σιάτιστας Γυμνάσιο με οικοτροφείο, από το οποίο αποφοίτησαν περισσότεροι από 500 νέοι, αρκετοί των οποίων αναδείχθηκαν σπουδαίοι επιστήμονες. Το 1895 ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη το περίφημο Εμπορικό Λύκειο, στο οποίο φοίτησαν πολλοί νέοι απ’ όλη τη Β. Ελλάδα. Το 1906 συνέστησε στη Θεσσαλονίκη σπουδαίο πρότυπο Παρθεναγωγείο, όπου φοιτούσαν κάθε έτος 120 νέες.

«Ο Ιβηρίτης καλόγερος Στέφανος Νούκας δικαίως δύναται να ονομασθή μεγάλος, αφού είναι κατ’ ομολογίαν η μεγαλύτερα εκπαιδευτική προσωπικότης της παρελθούσης γενεάς». Επίσης: «ήτο ο εν θεσσαλονίκη πολυσέβαστος, τρισαγάπητος και θαλερώτατος γέρων, του οποίου το τετιμημένον όνομα συνεδέθη αρρήκτως προς τα εκπαιδευτικά της αυτόθι ομογένειας πράγματα κατά την προοδευτικήν των οποίων ανέλιξιν πρωταγωνίστησεν, εμόχθησε, εθυσιάσθη ως ειπείν, αλλ’ ενίκησε και εθριάμβευσε όσον ουδείς άλλος. Επί ήμισυν όλον αιώνα έζησεν, ηργάσθη, ενεπνεύσθη και αφοσιώθη ολοψύχως εις εν καί μόνον υψηλόν ιδανικόν· πώς να ανύψωση και ανάδειξη εθνοπρεπή και τελεσιουργόν και αναμορφωτικήν την ελληνικήν αυτόθι παιδείαν. Και δικαιούται να σεμνύνεται ότι το κατόρθωσε … Αυτή εν σκιαγραφία είνε η δράσις και η δημιουργία του πολιού ακαμάτου ανδρός, ον δικαίως περιβάλλει η λατρεία και η ευγνωμοσύνη πάντων. Άπαντας τους υπέρ της παιδείας εργασθέντας υπερέβη. Μεγάλη δε τιμή των μοναχών είνε, διότι εκ του μοναχικού κλοιού και κατά τους νεωτέρους χρόνους ανεπήδησε τοιαύτη δύναμις». (Ημερολόγιον Στόκου 1910).

Πήγες – Βιβλιογραφία
Ανωνύμου, Στέφανος Νούκας, Μοναστηριακά Χρονικά 11/1938, σσ. 6-7.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ 6ης ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΛΟΥΚΑ (Γαλ.2:16-20)

Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός (στίχ. 20)

Αυτά τα λόγια ακούσαμε στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα να απευθύνει ο Απόστολος Παύλος προς τους χριστιανούς της Γαλατίας.

Η Γαλατία ήταν Επαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στο Κέντρο της Μ.Ασίας με πρωτεύουσα την Άγκυρα. Ο Απόστολος Παύλος κατά τις Αποστολικές του Περιοδείες κήρυξε εκεί το Ευαγγέλιο και ίδρυσε χριστιανικές Εκκλησίες. Όμως λίγο αργότερα, εμφανίστηκαν στην περιοχή φανατικοί ιουδαΐζοντες ψευδοδιδάσκαλοι, που δίδασκαν τους χριστιανούς ότι, για να σωθούν, πρέπει να περιτέμνονται και να τηρούν τις διατάξεις του Νόμου των Εβραίων. Και ακόμη, τόνιζαν στον κόσμο, να μή δέχονται αυτά που ο Παύλος διδάσκει, διότι αυτός δεν ανήκει στους 12 Αποστόλους του Χριστού, και επομένως δεν είναι σωστά αυτά που τους λέγει! Όπως ήταν φυσικό, δημιουργήθηκε αναστάτωση στους χριστιανούς της Γαλατίας.

Δυστυχώς, αδελφοί μου, όχι μόνον τότε, αλλά και σε άλλες εποχές, ακόμη και σήμερα εμφανίζονται άνθρωποι με «ζηλον ου κατ’ επίγνωσιν» (Ρωμ. 10,2), όπως τους χαρακτηρίζει ο Απόστολος Παύλος, δηλαδή χωρίς τη σωστή γνώση, οι οποίοι με τον φανατισμό τους αναστατώνουν την Εκκλησία. Με ποικίλα μέσα προβάλλουν τον εαυτό τους ως αυθεντία σε θέματα Ορθοδόξου πίστεως. Κρίνουν και κατακρίνουν τους πάντας, ακόμη και Ιερείς και Αρχιερείς και Πατριάρχες. Δεν διστάζουν να τους χαρακτηρίσουν προδότες της Ορθοδοξίας ακόμη και αιρετικούς, και θεωρούν μόνον τον εαυτό τους και όσους συμφωνούν μαζί τους στύλους της Ορθοδοξίας! Έχουν την ματαιοδοξία να θέτουν τον εαυτό τους πάνω και από Μεγάλες Συνόδους των ανά τον κόσμον Ορθοδόξων Επισκόπων και να απορρίπτουν τις αποφἀσεις τους. Κάποιοι φθάνουν στο σημείο ακόμα και να αποσχίζονται από τη Μία Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία και ο εγωισμός και ο φανατισμός τους κάνει να θεωρούν τον εαυτό τους ως τους μοναδικούς γνησίους Ορθοδόξους! Όπως στη Γαλατία τότε, έτσι και στις ημέρες μας βλέπουμε τέτοια θλιβερά φαινόμενα θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Γι αυτό χρειάζεται να προσέχουμε να μη παρασυρόμαστε από φανατισμούς, που μας απομακρύνουν από το πνεύμα του Ευαγγελίου του Χριστού και μας αποκόπτουν από την Αγία μας Εκκλησία.

Ο Απόστολος Παύλος μόλις έμαθε, για την ταραχή που προξένησαν οι φανατικοί ψευδοδιδάσκαλοι, αναγκάστηκε να γράψει προς τους Γαλάτες την Επιστολή του αυτή, για να τους καθησυχάσει. Μεταξύ άλλων τονίζει ότι, αν με τις διατάξεις του Εβραϊκού Νόμου ο άνθρωπος μπορούσε να σωθεί, τότε δεν υπήρχε ανάγκη ο Υιός του Θεού να ταπεινωθεί τόσο πολύ, να λάβει ανθρώπινο σώμα, να διωχθεί, και να πεθάνει στο σταυρό ως κακούργος! Και για να βοηθήσει ο Παύλος τους χριστιανούς να αποδέχονται τη διδασκαλία του, τους γράφει τα καταπληκτικά αυτά λόγια: «Εγώ έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με το Χριστό. Και δε ζω πια εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός» (2, 20).

Με αυτά τα λόγια ήθελε ο Απόστολος Παύλος να πεί στους Γαλάτες: αυτά που σας διδάσκω δεν είναι δικά μου, από τον Χριστό τα παρέλαβα και σας τα λέγω. Το δικό μου θέλημα έχει πεθάνει. Το θέλημα του Θεού κυριαρχεί στη ζωή μου. Έχω ανοίξει την καρδιά μου στον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μου και Θεό μου και Αυτός έχει εγκατασταθεί μέσα μου. Ό,τι επιθυμεί ο Χριστός κάνω· ό,τι μου αποκαλύπτει Εκείνος διδάσκω. Επομένως να έχετε εμπιστοσύνη απόλυτη σε αυτά που σας διδάσκω. Αυτό που θα σας σώσει δεν είναι η τήρηση των νομικών διατάξεων αλλά η πίστη, η αφοσίωση, η αγάπη και η υπακοή στον Ιησού Χριστο, τον αληθινό Θεό. Και προσθέτει ο Απόστολος: «η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε με τη θέλησή Του για χάρη μου» (στίχ.20).

Αδελφοί μου, ας μιμηθούμε κι εμείς τον φλογερό Απόστολο Παύλο στην αφοσίωσή του προς τον Χριστό. Ας ανοίξουμε κι εμείς την καρδιά μας, όπως εκείνος, για να έλθει να κατοικήσει μέσα μας ο Χριστός. Ας παραδώσουμε το τιμόνι της ζωής μας στα χέρια του Χριστού, να μας κατευθύνει Εκείνος σε κάθε ενέργειά μας. Το δικό μας θέλημα να το υποτάξουμε στο θέλημα του Χριστού. Να θέλουμε ό,τι θέλει Εκείνος. Και να είμαστε βέβαιοι ότι ο Χριστός που πέθανε στο Σταυρό από αγάπη για μας, ως Πάνσοφος Θεός θα μας καθοδηγεί πάντοτε στον σωστό δρόμο, προς δική μας ωφέλεια, για το δικό μας καλό.
Αμήν.

“It is no longer I who live, but Christ lives in me” (verse 20)

What we hear today in the Apostolic Reading, is an address by the Apostle Paul to the Galatian Christians.

Galatia was a Province of the Roman Empire located in the center of Asia Minor, with Ankara as its capital. The Apostle Paul, during his Apostolic Journey, preached the Gospel there and founded Christian Churches. Shortly after, false teachers began to work in the area. They were fanatical Judaizers, teaching the Christians that in order to be saved, they had to be circumcised and obey the provisions of Jewish Law. They also declared that people should not accept what Paul teaches, because he was not one of the original 12 Apostles of Christ, and that what he is teaching them is wrong! Obviously, this created a stir among the Galatian Christians.

Unfortunately, my brothers and sisters, it happened not only at that time, but other times, even to the present day. There are people who are seen as having “a zeal for God, but not according to knowledge” (Romans 10:2). These people without right knowledge, as the Apostle Paul describes them, disturb the Church with their fanaticism. In a variety of ways, they promote themselves as authorities on the Orthodox Faith. They judge and condemn all, even priests, bishops and Patriarchs. They do not hesitate to call them traitors of Orthodoxy and heretics, and only consider those who agree with them as pillars of Orthodoxy! They have the vanity to set themselves up and look down on the Great Holy Synods of Orthodox Bishops around the world, rejecting their teachings. Some are received into the Holy Orthodox Church, and in their selfishness and fanaticism, come to see themselves as the only genuine Orthodox! As in Galatia at that time, so in our days we see such sad examples of religious fundamentalism. That is why we need to be careful not to be swept away by fanaticism, which takes us away from the spirit of the Gospel of Christ, and cuts us off from our Holy Church.

The Apostle Paul, when he learned about the trouble caused by these false teachers, was compelled to write to the Galatians this letter to reassure them. Among other things, he stresses that if the letter of Jewish Law could save Man, then there was no need for the Son of God to be become human, be so humiliated, persecuted and ultimately die on the cross as a criminal! In order for Paul to help the Christians realize this, he writes these incredible words: “I have been crucified with Christ; it is no longer I who live, but Christ lives in me” (2:20).

With these words, the Apostle Paul is declaring to the Galatians: what I am teaching is not mine; I received it from Christ and am merely telling you. My own will is dead, and the will of God rules my life. I have opened my heart to Jesus Christ, my Lord and my God, and He dwells in me. Whatever Christ wants, I do; what he reveals to me, I teach. So have absolute trust in what I am teaching you. What will save you is not the observance of rules or laws but faith, devotion, love, and obedience to Jesus Christ, the true God. The Apostle adds: “the life which I now live in the flesh I live by faith in the Son of God, who loved me and gave Himself for me” (verse 20).

My brothers and sisters, let us also imitate the fiery Apostle Paul in his devotion to Christ. Let us also open our hearts like him, so that Christ may come to us. Let us allow Christ to direct our lives and our focus. To subordinate our own will to the will of Christ. Let us want what He wants. And be sure that Christ, who died on the Cross from love for us as God Almighty, will always guide us on the right path for our own benefit. Amen.

Η ιατροδικαστική επιστήμη καταφεύγει συχνά σε περίεργες μεθόδους, όπως για παράδειγμα ο εντοπισμός και η ανάλυση της γύρης. Πολλές υποθέσεις φόνων αλλά και αινίγματα της αρχαιολογίας έχουν λυθεί με αυτόν τον τρόπο.

Πότε πέθανε ο «άνθρωπος των πάγων», η καλοδιατηρημένη μούμια των Άλπεων που υπολογίζεται ότι έζησε πριν από περίπου 5250 χρόνια; Σε αυτό το ερώτημα οι επιστήμονες κατάφεραν να απαντήσουν μελετώντας τα ίχνη γύρης που εντόπισαν στο πεπτικό σύστημα της μούμιας των Άλπεων. Ο «Έτζι», όπως τον αποκαλούν στα γερμανικά, πέθανε πιθανώς από εχθρικά βέλη κατά τη διάρκεια επίθεσης που έλαβε χώρα την άνοιξη. Αυτό καταμαρτυρούν τα ίχνη γύρης που εντοπίζονται μέχρι σήμερα. Αντίστοιχα, χάρη στα ίχνη γύρης εξιχνιάστηκε και το μυστήριο γύρω από την εξαφάνιση της μικρής Πέγκυ πριν από 17 χρόνια στη Βαυαρία. Το πτώμα της βρέθηκε τυχαία σε δάσος της Θουριγγίας και ταυτοποιήθηκε, μεταξύ άλλων επειδή βρέθηκαν ίχνη γύρης.

«Η ιατροδικαστική ανάλυση της γύρης είναι μια εξαιρετικά λεπτομερής, τεκμηριωμένη και ‘όμορφη’ μέθοδος όταν γίνεται από τους κατεξοχήν ειδικούς», λέει ο εγκληματολόγος Μαρκ Μπένεκε από την Κολωνία. «Αποτελεί μια σημαντική συνεισφορά της βοτανικής στην εγκληματολογία». Οι ειδικοί που ασχολούνται με τη μελέτη και την ανάλυση της γύρης ονομάζονται παλυνολόγοι – από τα παλυνόμορφα, τα οποία αποτελούν μικροσκοπικού μεγέθους φυτικές και ζωικές δομές.

Μια από τις λίγες ειδικούς που υπάρχουν παγκοσμίως είναι και η καθηγήτρια Μαρτίνα Βέμπερ από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Σε αυτή προστρέχουν ειδικοί αστυνομικοί, ανακριτές και εγκληματολόγοι ακόμη και από άλλες χώρες, προκειμένου να ακούσουν τη γνώμη τους.

Όσο πιο σπάνια η γύρη τόσο πιο εύκολη η εγκληματολογική ταυτοποίηση

Η Αυστρία θεωρείται πρωτοπόρος σε θέματα εγκληματολογικής ανάλυσης γύρης. Ήδη το 1959 καταγράφηκε η πρώτη περίπτωση εξιχνίασης εγκλήματος βάσει των αναλύσεων της παλυνολογίας. Χάρη σε μια απολιθωμένη γύρη από άνθη καρυδιάς οι ανακριτές κατάφεραν να ταυτοποιήσουν ένα θύμα και να εντοπίσουν τον δράστη. Για να γίνει ο συσχετισμός πτώματος και δράστη αναλύθηκαν εκατοντάδες δείγματα μικροσκοπικών κόκκων γύρης. Η ανάλυση των δειγμάτων και η σύγκρισή τους μπορεί να οδηγήσει σε απρόσμενα αποτελέσματα.

Μάλιστα όσο πιο σπάνια είναι η μορφή γύρης που εντοπίζεται στα ευρήματα ενός εγκλήματος «τόσο το καλύτερο», εξηγεί η Βέμπερ. Τότε γίνεται πιο εύκολη η διαδικασία ταυτοποίησης. Κάτι τέτοιο συνέβη με ένα δείγμα σπάνιας γύρης από τη Νέα Ζηλανδία που εντοπίστηκε σε έναν ύποπτο για δολοφονία και στο επίμαχο πτώμα. Οι ειδικοί που χειρίζονταν την υπόθεση κατέληξαν έτσι στο συμπέρασμα ότι ο εντοπισμός των συγκεκριμένων κόκκων γύρης δεν μπορούσε να είναι τυχαίος.

Αλλά γιατί η γύρη θεωρείται τόσο «καλό» εύρημα σε μια εγκληματολογική ανάλυση; «Τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα είναι εξαιρετικοί συλλέκτες γύρης», σημειώνει επίσης η Βέμπερ, ενώ οι κόκκοι γύρης είναι ανιχνεύσιμοι στα ρούχα ακόμη και μετά από πολλές πλύσεις. Επίσης με τη βοήθεια ειδικών αναλύσεων η γύρη μπορεί να εντοπιστεί ακόμη και σε απειροελάχιστες ποσότητες στο ανθρώπινο αναπνευστικό και πεπτικό σύστημα καθώς και στα μαλλιά. Όλα αυτά λειτουργούν, λοιπόν, ως ένα σπάνιο μεν σημαντικό βοήθημα δε για την ιατροδικαστική και την εγκληματολογία.

Πηγή: naftemporiki.gr

Ο Χορευτικός Όμιλος Ελληνικής Παράδοσης «Ο Σταυραετός» παρουσίασε την Πέμπτη 18 Οκτωβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, αντιπροσωπευτικούς χορούς και τραγούδια των Βλάχων ανά την Ελλάδα.

Την επιμέλεια του λαογραφικού υλικού και τη διδασκαλία χορών είχε ο κ.  Κώστας Τσαπρούνης.

Η εκδήλωση παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει».

Ο κ. Τσαπρούνης, εξήγησε την προέλευση του όρου «Βλάχοι» και στη συνέχεια παρουσίασε τους βλάχικους χορούς.

Ο όρος «Βλάχοι» αποτελεί ετεροπροσδιορισμό. Έτσι ορίζονται από τρίτους, όσοι αυτόχθονοι  αρχαίοι πληθυσμοί, προπάντων ορεσίβιοι αλλά και αστοί, ήταν λατινόφωνοι, ως προς την ομιλία τους, επειδή υπηρέτησαν όλη τη ζωή τους ως στρατιώτες και αξιωματούχοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, στην Ελλάδα και τον ευρύτερο χώρο της Βαλκανικής.

Όπως εξήγησε ο κ. Τσαπρούνης, το αρμάνικο γλωσσικό ιδίωμα (κατά το ήμισυ λατινική διάλεκτος και κατά το υπόλοιπο ελληνική ομηρική) χρησιμοποιείται μόνο προφορικά. Η λέξη «Αρμάνοι» αποτελεί παράφραση της λέξης «Ρωμιός».

Στη συνέχεια περιέγραψε την γεωγραφία των «Βλάχων» ανά την Ελλάδα και ακολούθως ανέλυσε τους χορούς τους.
Τους χορούς συνόδευε στο τραγούδι, η χορωδία του Ομίλου.

Το αφιέρωμα μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:

Άριστο βιβλίο είναι εκείνο που ανοίγουμε με λαχτάρα και κλείνουμε με κέρδος.

Άλκοτ Άμος, Αμερικανός φιλόσοφος

Οι άνθρωποι που θα εξομολογηθούν και θα μετανοήσουν πραγματικά για τον προηγούμενο βίο τους, κάνουν αποτοξίνωση της ψυχής τους. Είναι το φάρμακο που θεραπεύει την άρρωστη ψυχή μας.

Δημήτριος Παναγόπουλος, ιεροκήρυκας 

Η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, η Μητέρα των Ορθοδόξων Εκκλησιών, η Αγία, Ανατολική και Ορθόδοξος Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως θα διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού αυτή την θεμελιώδη αλήθεια κάθε Ορθοδοξίας, ενδύοντάς την με τα Δόγματα όλων των Οικουμενικών Συνόδων. Αυτή την Αλήθεια θα μεταδώσει η Ανατολική και Ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού σε όλες τις ανά τον κόσμο Ορθόδοξες Εκκλησίες. Σε αυτή την θεμελιώδη Αλήθεια και τις ζωηφόρες συνέπειες της που συνιστούν την Ορθόδοξο Θεολογία της Ανατολικής, Ορθοδόξου, Αποστολικής και Καθολικής Εκκλησίας, καλούνται να επανέλθουν όλοι οι Χριστιανοί και όλα τα χριστιανικά δόγματα σε Δύση και Ανατολή που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απομακρύνθησαν από αυτήν την πηγαία Αλήθεια και θεολογική εμπειρία, ή που λόγω ιστορικών συγκυριών και δυσκολιών δεν μπόρεσαν ακόμη να την προσεγγίσουν.

Όλα τα άλλα Χριστιανικά δόγματα, χριστιανικές ομολογίες, εκκλησίες με μικρό ε, θρησκείες, κλπ, αναλόγως και ένα προς ένα, ευρίσκονται εντός της Αγίας Ορθοδόξου και Καθολικής Εκκλησίας, ως δυνάμει Ορθόδοξες Εκκλησίες, ως δυνατότητα να καταστούν πραγματικά Ορθόδοξες Εκκλησίες, με έψιλον κεφαλαίο. Μπορούν δε, να αναπτυχθούν και να αποκτήσουν την πληρότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και την πληρότητα του Τριαδικού Θεού, εάν κινηθούν προς τον Τριαδικό και Ζώντα Θεό και ελευθερωθούν από κάθε ανάγκη ενδοκοσμικής εξουσίας και ενδοκοσμικής αυτοβεβαιώσεως. Εάν παραλάβουν τον Όλο Χριστό, την Όλη Εκκλησία Του και την Όλη Θεολογία Του ως την Ορθόδοξο Θεολογία.

Βεβαίως, και στην Ορθόδοξο Εκκλησία είναι δυνατόν να υπάρξει το λάθος της ενδοκοσμικής και υποκειμενικής αυτοβεβαιώσεως και εξουσιαστικότητας, αλλά μόνον ως εκτροπή μεμονωμένων ατόμων και όχι ως εκκλησιαστική εκτροπή. Διότι η εκκλησιαστική πληρότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν έγκειται σε τίποτε άλλο παρά μόνον στην Πληρότητα της Παρουσίας του Θεανθρώπου Χριστού εν τη Ορθοδόξω θεωρία και πίστη, εν τη Ορθοδόξω διδασκαλία και Λατρεία, εν τη Ορθοδόξω μεθοδολογία και ασκητική.

Ακόμη και εις αληθινά Ορθόδοξος Χριστιανός μπορεί να σώζει και να φέρει όλη την Ορθόδοξο Εκκλησία. Μπορεί να μαρτυρεί περί του Όλου Χριστού χωρίς σμικρύνσεις, ελαττώσεις και παραμορφώσεις του Προσώπου του Κυρίου.

Η Ορθόδοξη θεολογία και η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι ταυτόσημα και εμπεριέχουν όλη την Αλήθεια περί του Θεού. Εμπεριέχουν την πλήρη Εικόνα του Θεού όπως Αυτός Είναι εν τη Μεγαλειότητι και Αληθεία Του.

Γι᾽ αυτό η Ορθόδοξος Εκκλησία, Πίστη, Λατρεία και Θεολογία δεν παραπέμπουν σε κάποια θρησκεία δίπλα σε άλλες θρησκείες, χριστιανικές, ή μονοθεϊστικές, Βουδιστικές, Μουσουλμανικές, ή ό,τι άλλο ανθρωπίνως σεβαστό και κατανοητό. Οι θρησκείες εν γένει κινούνται στο χώρο της υποκειμενικότητας και øτης ηθικής, στο χώρο της ανθρώπινης ανάγκης για ατομική ή κοινωνική ευδαιμονία και αυτοβεβαίωση, για υπέρβαση του φόβου του αγνώστου και του θανάτου.

Όμως στην Ορθόδοξη Εκκλησία, λατρεία και Θεολογία δεν συμβαίνει ούτως. Εδώ ο άνθρωπος ελευθερώνεται από οιαδήποτε ανάγκη και φόβο εισερχόμενος όλος, σώμα, ψυχή και πνεύμα, στην περιοχή του Θείου Είναι. Εδώ ο Άνθρωπος καθίσταται κατά Χάριν Θεός και μέτοχος της Ζωής του Ιδίου του Τριαδικού και προσωπικά Ζώντος Θεού.

Επί τη βάσει αυτών, κάθε Σύνοδος, Οικουμενική ή τοπική, αλλά πάντως Ορθόδοξος, οφείλει να φανερώνει πάντοτε την μία και θεμελιώδη αλήθεια: ότι ῾…Θεός εφανερώθη εν σαρκί᾽.

Και κάθε αίρεση, ανατολικού ή δυτικού τύπου, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αμφισβητεί και αναιρεί αυτή την Θεμελιώδη Αλήθεια που συνιστά την πεμπτουσία της Ορθοδόξου Θεολογίας. Θεός εφανερώθη εν σαρκί. Αυτό είναι το αρραγές θεμέλιο κάθε Ορθοδόξου Εκκλησίας, το θεμέλιο της Μίας και Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Όταν ο άνθρωπος συναντηθεί διά του Θεανθρώπου Χριστού με όλο τον Τριαδικό Θεό, τότε συμβαίνει εντός και εκτός του θεωθέντος ανθρώπου έκρηξη χαράς απερίγραπτης. Τότε ο άνθρωπος θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να γνωρίσουν τον Κύριο. Θέλει όλοι οι άνθρωποι να αναστηθούν εκ θανάτου. Να μην μένει τίποτε εν θανάτω. Τότε καθίσταται, όπως λέγει ο Μέγας Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ῾καρδία ελεήμων υπέρ πάσης της κτίσεως᾽. Τότε, όπως ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ και όλοι οι Άγιοι και Θεοφόροι Πατέρες, καθίσταται μήτηρ φιλόστοργος και καρδία πλήρης έρωτος προς όλη την κτίση, όπως ο Χριστός είπε στον Μέγα Παΐσιο που προσηύχετο ακόμη και υπέρ των δαιμόνων και των εχθρών της Αληθείας: ῾Παΐσιε, έγινες όπως εγώ στην Αγάπη…᾽.

Αύτη η τελεία Αγάπη, Ούτος ο τέλειος και Εκστατικός Έρως του Ζώντος Θεού προς όλα τα πλάσματά του και όλα τα όντα του. Αύτη η τελεία ημέρα του Κυρίου και Θεού του Αληθινού Σωτήρος και Μεσσία, Χριστού του Θεανθρώπου. Αύτη η Μία Ορθόδοξος Εκκλησία και Αύτη η ορθόδοξος Θεολογία της εν Χριστώ Ιησού τον Μόνο Αληθινό Θεό και αληθινό άνθρωπο.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

ΛΟΓΟΣ ΜΗ΄
Επαινετικός στον θαυμαστό ανώνυμο ιερομάρτυρα

Η αρχαία Σουσάννα έλαβε μεγάλη δόξα, καθώς και ο Ιωσήφ τον αξιέπαινο στέφανο της αρετής. Αλλά όσο ο ήλιος με την λάμψη του αμετρήτου φωτός του καλύπτει και το φεγγάρι και τα άστρα τόσο και ο ιερομάρτυς του Χριστού με την επιθυμία της αρετής ξεπέρασε πολλούς σε δόξα και έπαινο.

Ύστερα από πολλά βασανιστήρια που υπέστη για τον Χριστό στο άνθος της νεότητος και της ομορφιάς του σώματός του, τον έβαλαν τελικά σε μία ωραία κλίνη στολισμένη και γεμάτη από ευωδιαστά άνθη και του έδεσαν σε αυτήν με λεπτά και μαλακά σχοινιά τα χέρια και τα πόδια του. Έπειτα έστειλαν προς αυτόν μία νεαρή εταίρα, που άρχισε ξεδιάντροπα να τον προκαλεί για αισχρό σαρκικό σμίξιμο, ψηλαφώντας τον χωρίς καμμία ντροπή. Αυτός όμως, αφού άναψε στην ψυχή του την θεία επιθυμία της σωφροσύνης, έσφιξε δυνατά την γλώσσα του με τα δόντια, την απέκοψε και την έφτυσε στο πρόσωπο της αισχρής πόρνης, κερδίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το στεφάνι της τριπλής νίκης. Σώθηκε από το άνομο σμίξιμο με την αισχρή πόρνη, αφού έδιωξε με τον δυνατό πόνο την σαρκική επιθυμία, ντρόπιασε την πόρνη, αφού την γέμισε με τα ματωμένα σάλια του, και δόξασε τον Χριστό, τον Βασιλέα των όλων, με τα μέλη του, για τον οποίο έφτυσε όλα τα κάλλη αυτής της ζωής.

Τι ντροπή υπέστη τότε ο φοβερός όφις από αυτήν την ένδοξη νίκη σου, ιερομάρτυς! Πως ύμνησαν οι ουράνιες δυνάμεις τον Βασιλέα Χριστό, που σε ενδυνάμωσε εναντίον των ειδώλων, της αισχρής πόρνης και όλων των σατανικών δόλων και σε στεφάνωσε λαμπρά με τον ουράνιο στέφανο! Αληθώς είσαι μακάριος για όλα, και για τους άθλους και για την δόξα και για την Χάρη που έλαβες άνωθεν.

Ο Παύλος ο Θηβαίος, το γνωστό τέκνο της ερήμου, μίλησε γι’ αυτόν τον μάρτυρα στον γενάρχη των μοναχών Αντώνιο.

Η ιδιαίτερη πατρίδα του ήταν τ’  Αμπελάκια Σαλαμίνος. Μόλις 16 ετών αναχωρεί για το Άγιον Όρος. Εδώ κείρεται μοναχός και χειροτονείται ιερεύς. Μετά 17 έτη ασκήσεως μεταβαίνει στην Ύδρα. Ο ιερομόναχος Ιερόθεος Πατάπης ως εφημέριος αγαπήθηκε από όλους για την ευγένεια, την πραότητα και τη φιλανθρωπία του.

Αξιώθηκε μαρτυρικού τέλους στις 15.12.1944. Μόλις είχε τελειώσει την αναίμακτη θεία ιερουργία της εορτής του αγίου ιερομάρτυρος Ελευθερίου. Τον φόνευσαν αντίθεοι, ύστερα από πολλές κακουχίες, με πέλεκι, ώστε να λάβει το στεφάνι της ασκήσεως και του μαρτυρίου. Έμεινε πιστός άχρι θανάτου για να λάβει τον της δικαιοσύνης στέφανο.

Πηγές – Βιβλιογραφία:

Διονυσίου Λημνου μητροπ. Πιστοί άχρι θανάτου, Αθήναι 1959, σσ. 30-31.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων Αγιορειτών του εικοστού αιώνος, τόμ. Α΄ 1901-1955, εκδ. Μυγδονία, Άγιον Ορος 2011.