Quantcast
Channel: Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο)
Viewing all 34873 articles
Browse latest View live

Μόλις μπούμε στην πνευματική ζωή… (Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης († 1991))

0
0

20151025-2

Μόλις μπούμε στην πνευματική ζωή, μόλις μπούμε στον Χριστό, αλλάζουν όλα. Και κλέφτης να ήταν κανείς, παύει να κλέβει, και φονιάς, παύει να είναι φονιάς, και αιμοβόρος και κακός και μνησίκακος… Παύουν όλα. Παύει η αμαρτία και ζει ο Χριστός.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης


Μόλις μπούμε στην πνευματική ζωή… (Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης († 1991))

0
0

20151025-2

Μόλις μπούμε στην πνευματική ζωή, μόλις μπούμε στον Χριστό, αλλάζουν όλα. Και κλέφτης να ήταν κανείς, παύει να κλέβει, και φονιάς, παύει να είναι φονιάς, και αιμοβόρος και κακός και μνησίκακος… Παύουν όλα. Παύει η αμαρτία και ζει ο Χριστός.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

»ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2018» – ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΙ ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΔΕΣΙΜΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ π. ΓΕΩΡΓΙΟ ΜΕΤΑΛΛΗΝ

0
0

Με ομιλητή τον Αισεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Μεταλληνό, Ομότιμο Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, συνεχίστηκε η 17η ημέρα (Τρίτη 23 Οκτωβρίου), των ενοριακών εορταστικών εκδηλώσεων με την επωνυμία «ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2018», που πραγματοποιούνται στον Ιερό Ναό μας. Θέμα της ομιλίας του ήταν: “Ορθοδοξία και φιλοπατρία».
Ο ομιλητής αρχικά στην ομιλία του είπε: “Το Έθνος και η Πατρίδα ειδικότερα, είναι μόνιμα και κυρίαρχα συστατικά του ορθόδοξου φρονήματος, που εκφράζεται ως ελληνορθοδοξία. Ο (αληθινά) Ορθόδοξος Έλληνας συνδυάζει αρμονικά την εθνικότητα και την υπερεθνικότητα, επιτυγχάνοντας την υπέρβαση του φυλετισμού (ρατσισμού). Ήδη ο Ιησούς Χριστός, ως Θεάνθρωπος, αποκαλύπτει σε μια οριακή στιγμή, βαθειά συγκινησιακή, την αγάπη Του για την πατρίδα: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ… ποσάκις ηθέλησα επισυναγάγειν τα τέκνα σου, ον τρόπον όρνις επισυνάγει τα νοσσία αυτής υπό τας πτέρυγας και ουκ ηθελήσατε» (Ματθ. 23,37). Το κήρυγμά Του όμως απευθύνεται σε όλα τα έθνη: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28,19). Στην Καινή Διαθήκη ζει ο Χριστιανισμός την υπέρβαση της φυλετικής διάκρισης των ανθρώπων, αφού, «ουκ ενί Ιουδαίος, ουδέ Έλλην» (Γαλ. 3,27), ο δε Θεός «είναι Πατήρ πάντων ανθρώπων» (Α’ Τιμ. 4,16) και «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι» (Α’ Τιμ. 2,4). Αυτή είναι η βάση της υπέρβασης της φυλετικής διάκρισης των ανθρώπων και της ένωσής τους σε μια υπερφυλετική-υπερεθνική κοινωνία ”…

 

Πηγή: in-ad.gr

 

Είναι ευχάριστη αίσθηση να ακούει κανείς τον άλλο εμπλουτίζοντας και τη δική του ζωή (πρωτοπρεσβύτερος Ευστράτιος Καρατσούλης)

0
0

Επίσης η καλή ακρόαση είναι μία από τις σημαντικότερες αρετές ενός προσωποκεντρικού θεραπευτή, η οποία βοηθά στην διαδικασία. Η ικανότητα να ακούει ο θεραπευτής πρώτα τον εαυτό του δίνει την δυνατότητα να είναι ο εαυτός του και έπειτα μπορεί να ακούσει και τον πελάτη του [147]. Η ενεργητική ακρόαση έχει πολύ μεγάλη σημασία στην θεραπευτική πορεία του ανθρώπου. Ο θεραπευτής ακούει για να αποκτήσει την αίσθηση του ποιος είναι ο πελάτης του, προσπαθεί να τον κατανοήσει απόλυτα και να εστιάσει στον κόσμο του βοηθώντας τον με αυτόν τον τρόπο να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό του και να γίνει καταλύτης στην διαδικασία της διαμόρφωσης του προσώπου του [148].

Για τον Rogers ήταν πραγματικά ευχάριστη η αίσθηση το να ακούει κάποιον, διότι τότε αισθανόταν ότι πλησίαζε κοντά του, προσέγγιζε την προσωπικότητά του, τις διαπροσωπικές του σχέσεις και εμπλούτιζε και την δική του ζωή του με νέες εμπειρίες και συναισθήματα. Μάλιστα επέμενε στην ακρόαση σε βάθος. Άκουγε τις λέξεις, τις σκέψεις, το προσωπικό νόημα των πελατών του. Έδινε μεγάλη σημασία ακόμα στον τόνο της φωνής, αλλά και στο κρυμμένο νόημα των λόγων και συναισθημάτων του άλλου προσπαθώντας να φέρει στην επιφάνεια όλους τους φόβους, τις απωθήσεις και τα άγνωστα στοιχεία της ψυχής του άλλου [149].

Η ανάγκη του ανθρώπου να τον ακούν είναι εξαιρετικά μεγάλη. Σε περιόδους με μεγάλα προβλήματα, με αδιέξοδα και με απελπισία ο άνθρωπος επιθυμεί κατά κανόνα την επαφή με έναν άλλο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που δεν θα τον κρίνει, δεν θα προβεί σε αξιολογήσεις και διαγνώσεις. Απλά να τον ακούει, να διευκρινίζει και να ανταποκρίνεται σε κάθε συναισθηματική και ψυχολογική ανάγκη. Αυτή η ακρόαση είναι όντως θεραπευτική για τον Rogers και βοηθά να μειωθoύν το άγχος, οι ενοχές, η ένταση και η απελπισία. Έτσι ο πελάτης βλέπει τον κόσμο από άλλη οπτική γωνία και κυρίως επιθυμεί να ζήσει εκ νέου την ζωή του έχοντας την διάθεση να διορθώσει όλες τις στρεβλώσεις της ζωής του [150]. Η αποδοχή του εαυτού έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή του ανθρώπου. Διότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι ο άνθρωπος, εάν αυτό δεν το αποδεχθεί και δεν το κατανοήσει. Τότε μπορεί να μετακινηθεί από την προβληματική του εικόνα διορθώνοντας τα στοιχεία εκείνα τα οποία θέλουν αλλαγές [151].

Η ακρόαση γεννά στην καρδιά του πελάτη την ευγνωμοσύνη. Αισθάνεται ότι τον ακούει ένας άνθρωπος, ο θεραπευτής και αυτό είναι ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα, το οποίο τον βγάζει από την μοναξιά και την απομόνωση. Αισθάνεται ότι είναι και αυτός ένα σημαντικό πρόσωπο παρά τις δυσκολίες της ζωής του. Του δίνει μία αίσθηση απελευθέρωσης και επιθυμεί να πει ακόμη περισσότερα για τον εαυτό του και τον δικό του κόσμο. Έτσι ανοίγεται σταδιακά ακόμη περισσότερο στην διαδικασία της αλλαγής και της διαμόρφωσης του προσώπου του. Σύμφωνα με τον Rogers υπήρχαν στιγμές κατά τις οποίες οι πελάτες του έφθαναν μέχρι το σημείο να δακρύσουν επειδή κάποιος μόνο τους άκουγε [152].

Η σωστή χρήση του λόγου είναι ένα άλλο χρήσιμο εργαλείο του θεραπευτή. Πολλές φορές η επιθυμία για συμπαράσταση και ενίσχυση προς τον άλλο οδηγεί τον θεραπευτή να μιλά και να συμβουλεύει ακατάπαυστα. Αυτό έχει ως συνέπεια να αποθαρρύνεται ο πελάτης στην εκδήλωση και εξωτερίκευση των προβλημάτων του. Ο πελάτης χρειάζεται μία ζεστή και ασφαλή ατμόσφαιρα και έναν πειθαρχημένο λόγο για να βοηθηθεί. Η αυθόρμητη και ειλικρινής χρήση του λόγου από τον θεραπευτή μπορούν να οδηγήσουν την σχέση σε ένα ικανοποιητικό βαθμό. Η αίσθηση του πότε πρέπει να μιλά και πότε να σιωπά έχει ως αποτέλεσμα να δώσει τον κατάλληλο χώρο και χρόνο στον πελάτη για να αισθανθεί αποδεκτός και σταδιακά να αφήσει τον εαυτό του να εκδηλωθεί μέσα στην θεραπευτική σχέση.

Αντίθετα, η κακή και αδόκιμη χρήση του λόγου μπορεί να αποβεί αποφασιστικός λόγος όχι μόνο στρέβλωσης, αλλά και αποτυχίας της θεραπείας του πελάτη. Η αποτυχία του θεραπευτή να πλησιάσει τον εσώτερο εαυτό του πελάτη του μπορεί να καταστεί γεγονός λόγω κάποιων επικοινωνιακών λαθών του πρώτου. Έτσι, ο σύμβουλος θα πρέπει με μεγάλη προσοχή και περίσκεψη να χρησιμοποιεί τα γλωσσικά και παραγλωσσικά στοιχεία παρατηρώντας ταυτόχρονα τις αντιδράσεις του πελάτη του. Η συμπεριφορά, τα λόγια, η στάση του πρέπει να βοηθούν στην κινητοποίηση του πελάτη για την ανεύρεση του χαμένου προσώπου του [153].

Στην θεραπευτική σχέση απαραίτητη είναι η διευκολυντική ικανότητα του θεραπευτή. Ο Rogers αντιμετώπισε τον άλλο άνθρωπο ή την ομάδα ως ένα σοφό οργανισμό. Υποστήριξε ότι ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει τον δρόμο για την αυτοπραγμάτωση του. Έτσι ο θεραπευτής χρειάζεται με έμμεσους τρόπους να διευκολύνει την προσπάθεια ανακάλυψης του προσώπου του από τον ίδιο τον πελάτη. Δεν επεμβαίνει, διότι η ΠΠΘ είναι κατ’ εξοχήν μη κατευθυντική, αλλά και δεν αδιαφορεί για την πορεία του πελάτη του. Απλά συνυπάρχει με αυτόν και τον βοηθά με την αμεσότητά και με την αυθεντική και γνήσια στάση του να πορευθεί στους στόχους του [154]. Ο θεραπευτής καλείται να μένει σταθερός στην στάση αυτή ακόμα κι, όταν δέχεται ισχυρές πιέσεις από τον ασθενή του, για να παρέμβει εναργέστερα με συμπεριφορές προστασίας, καθοδήγησης ή ελέγχου. Σκοπός, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, είναι η ανακάλυψη του υπάρχοντος προσώπου μέσα στον ίδιο τον πελάτη από τον ίδιο. Η ανακάλυψη της χαράς, της προσωπικής ροής και της απελευθέρωσης του προσώπου αποτελούν τους στόχους της ΠΠΘ, οι οποίες επιτυγχάνονται με την διακριτική συμπεριφορά του συμβούλου ως καταλύτης για την πρόοδο της θεραπευτικής σχέσης του πελάτη.

Απαραίτητο προσόν του θεραπευτή είναι και η αυτογνωσία, η αποδοχή δηλαδή των θετικών και αρνητικών πλευρών του, η αποδοχή των προσωπικών του βιωμάτων, ουσιαστικά η συμφωνία μεταξύ εαυτού και των οργανισμικών εμπειριών [155]. Η αυτογνωσία είναι σημαντική για κάθε άνθρωπο που θέλει να είναι πρόσωπο, αλλά είναι ιδιαίτερα απαραίτητη για τον προσωποκεντρικό σύμβουλο. Ο εαυτός αποτελεί βασικό θεραπευτικό εργαλείο του θεραπευτή και μπορεί να προχωρήσει στην κατανόηση του πελάτη και τη θεραπεία του μόνο στο βαθμό εκείνο που έχει προχωρήσει στη κατανόηση του δικού του εαυτού. Εάν δεν έχει χειριστεί τα δικά του προβλήματα με επιτυχία, δε θα μπορέσει να βοηθήσει τους άλλους, διότι τα άλυτα προβλήματά του θα του αποσπούν την προσοχή [156]. Εκτός από την προσωπική θεραπεία, είναι απαραίτητη σε όλη τη διάρκεια του επαγγελματικού βίου του η εποπτεία από έναν άλλο έμπειρο θεραπευτή, για την διαχείριση των προσωπικών προβλημάτων του ή των πελατών του. Ο Rogers επιδίωκε και για τους προσωποκεντρικούς συμβούλους πέρασμα από βιωματικά εργαστήρια και ομάδες συνάντησης [157].

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

 

Παραπομπές:

147. Carl Rogers, Το γίγνεσθαι του προσώπου, ό.π., σ. 35.
148. Τόνυ Μέρυ, ό.π., σσ. 144-145.
149. Carl Rogers, Το γίγνεσθαι του προσώπου, ό.π., σσ. 65-66.
150. Carl Rogers, Ένας τρόπος να υπάρχουμε, ό.π., σ. 26.
151. Carl Rogers, Το γίγνεσθαι του προσώπου, ό.π., σσ. 35-36.
152. Carl Rogers, Ένας τρόπος να υπάρχουμε, ό.π., σσ. 24-25.
153. Αλέξανδρος Κοσμόπουλος, Μελετήματα Ορθόδοξης Χριστιανικής Παιδαγωγικής (Αθήνα : Γρηγόρης, 2005) σσ. 204-206.
154. ό.π., σσ. 206-207.
155. Α. Μπρούζος, Προσωποκεντρική Συμβουλευτική : Θεωρία Έρευνα και Εφαρμογές (Αθήνα : Τυπωθήτω, 2004) σ. 258.
156. Carl Rogers, “Can I be a Facilitative Person in a Group?” στο H. Kirschenbaum & V. L. Henderson (eds.), The Carl Rogers Reader (London : Constable, 1992) σσ. 339-356.
157. Carl Rogers, Ένας τρόπος να υπάρχουμε, ό.π., σ. 223.

Είναι ευχάριστη αίσθηση να ακούει κανείς τον άλλο εμπλουτίζοντας και τη δική του ζωή (πρωτοπρεσβύτερος Ευστράτιος Καρατσούλης)

0
0

Επίσης η καλή ακρόαση είναι μία από τις σημαντικότερες αρετές ενός προσωποκεντρικού θεραπευτή, η οποία βοηθά στην διαδικασία. Η ικανότητα να ακούει ο θεραπευτής πρώτα τον εαυτό του δίνει την δυνατότητα να είναι ο εαυτός του και έπειτα μπορεί να ακούσει και τον πελάτη του [147]. Η ενεργητική ακρόαση έχει πολύ μεγάλη σημασία στην θεραπευτική πορεία του ανθρώπου. Ο θεραπευτής ακούει για να αποκτήσει την αίσθηση του ποιος είναι ο πελάτης του, προσπαθεί να τον κατανοήσει απόλυτα και να εστιάσει στον κόσμο του βοηθώντας τον με αυτόν τον τρόπο να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό του και να γίνει καταλύτης στην διαδικασία της διαμόρφωσης του προσώπου του [148].

Για τον Rogers ήταν πραγματικά ευχάριστη η αίσθηση το να ακούει κάποιον, διότι τότε αισθανόταν ότι πλησίαζε κοντά του, προσέγγιζε την προσωπικότητά του, τις διαπροσωπικές του σχέσεις και εμπλούτιζε και την δική του ζωή του με νέες εμπειρίες και συναισθήματα. Μάλιστα επέμενε στην ακρόαση σε βάθος. Άκουγε τις λέξεις, τις σκέψεις, το προσωπικό νόημα των πελατών του. Έδινε μεγάλη σημασία ακόμα στον τόνο της φωνής, αλλά και στο κρυμμένο νόημα των λόγων και συναισθημάτων του άλλου προσπαθώντας να φέρει στην επιφάνεια όλους τους φόβους, τις απωθήσεις και τα άγνωστα στοιχεία της ψυχής του άλλου [149].

Η ανάγκη του ανθρώπου να τον ακούν είναι εξαιρετικά μεγάλη. Σε περιόδους με μεγάλα προβλήματα, με αδιέξοδα και με απελπισία ο άνθρωπος επιθυμεί κατά κανόνα την επαφή με έναν άλλο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που δεν θα τον κρίνει, δεν θα προβεί σε αξιολογήσεις και διαγνώσεις. Απλά να τον ακούει, να διευκρινίζει και να ανταποκρίνεται σε κάθε συναισθηματική και ψυχολογική ανάγκη. Αυτή η ακρόαση είναι όντως θεραπευτική για τον Rogers και βοηθά να μειωθoύν το άγχος, οι ενοχές, η ένταση και η απελπισία. Έτσι ο πελάτης βλέπει τον κόσμο από άλλη οπτική γωνία και κυρίως επιθυμεί να ζήσει εκ νέου την ζωή του έχοντας την διάθεση να διορθώσει όλες τις στρεβλώσεις της ζωής του [150]. Η αποδοχή του εαυτού έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή του ανθρώπου. Διότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι ο άνθρωπος, εάν αυτό δεν το αποδεχθεί και δεν το κατανοήσει. Τότε μπορεί να μετακινηθεί από την προβληματική του εικόνα διορθώνοντας τα στοιχεία εκείνα τα οποία θέλουν αλλαγές [151].

Η ακρόαση γεννά στην καρδιά του πελάτη την ευγνωμοσύνη. Αισθάνεται ότι τον ακούει ένας άνθρωπος, ο θεραπευτής και αυτό είναι ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα, το οποίο τον βγάζει από την μοναξιά και την απομόνωση. Αισθάνεται ότι είναι και αυτός ένα σημαντικό πρόσωπο παρά τις δυσκολίες της ζωής του. Του δίνει μία αίσθηση απελευθέρωσης και επιθυμεί να πει ακόμη περισσότερα για τον εαυτό του και τον δικό του κόσμο. Έτσι ανοίγεται σταδιακά ακόμη περισσότερο στην διαδικασία της αλλαγής και της διαμόρφωσης του προσώπου του. Σύμφωνα με τον Rogers υπήρχαν στιγμές κατά τις οποίες οι πελάτες του έφθαναν μέχρι το σημείο να δακρύσουν επειδή κάποιος μόνο τους άκουγε [152].

Η σωστή χρήση του λόγου είναι ένα άλλο χρήσιμο εργαλείο του θεραπευτή. Πολλές φορές η επιθυμία για συμπαράσταση και ενίσχυση προς τον άλλο οδηγεί τον θεραπευτή να μιλά και να συμβουλεύει ακατάπαυστα. Αυτό έχει ως συνέπεια να αποθαρρύνεται ο πελάτης στην εκδήλωση και εξωτερίκευση των προβλημάτων του. Ο πελάτης χρειάζεται μία ζεστή και ασφαλή ατμόσφαιρα και έναν πειθαρχημένο λόγο για να βοηθηθεί. Η αυθόρμητη και ειλικρινής χρήση του λόγου από τον θεραπευτή μπορούν να οδηγήσουν την σχέση σε ένα ικανοποιητικό βαθμό. Η αίσθηση του πότε πρέπει να μιλά και πότε να σιωπά έχει ως αποτέλεσμα να δώσει τον κατάλληλο χώρο και χρόνο στον πελάτη για να αισθανθεί αποδεκτός και σταδιακά να αφήσει τον εαυτό του να εκδηλωθεί μέσα στην θεραπευτική σχέση.

Αντίθετα, η κακή και αδόκιμη χρήση του λόγου μπορεί να αποβεί αποφασιστικός λόγος όχι μόνο στρέβλωσης, αλλά και αποτυχίας της θεραπείας του πελάτη. Η αποτυχία του θεραπευτή να πλησιάσει τον εσώτερο εαυτό του πελάτη του μπορεί να καταστεί γεγονός λόγω κάποιων επικοινωνιακών λαθών του πρώτου. Έτσι, ο σύμβουλος θα πρέπει με μεγάλη προσοχή και περίσκεψη να χρησιμοποιεί τα γλωσσικά και παραγλωσσικά στοιχεία παρατηρώντας ταυτόχρονα τις αντιδράσεις του πελάτη του. Η συμπεριφορά, τα λόγια, η στάση του πρέπει να βοηθούν στην κινητοποίηση του πελάτη για την ανεύρεση του χαμένου προσώπου του [153].

Στην θεραπευτική σχέση απαραίτητη είναι η διευκολυντική ικανότητα του θεραπευτή. Ο Rogers αντιμετώπισε τον άλλο άνθρωπο ή την ομάδα ως ένα σοφό οργανισμό. Υποστήριξε ότι ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει τον δρόμο για την αυτοπραγμάτωση του. Έτσι ο θεραπευτής χρειάζεται με έμμεσους τρόπους να διευκολύνει την προσπάθεια ανακάλυψης του προσώπου του από τον ίδιο τον πελάτη. Δεν επεμβαίνει, διότι η ΠΠΘ είναι κατ’ εξοχήν μη κατευθυντική, αλλά και δεν αδιαφορεί για την πορεία του πελάτη του. Απλά συνυπάρχει με αυτόν και τον βοηθά με την αμεσότητά και με την αυθεντική και γνήσια στάση του να πορευθεί στους στόχους του [154]. Ο θεραπευτής καλείται να μένει σταθερός στην στάση αυτή ακόμα κι, όταν δέχεται ισχυρές πιέσεις από τον ασθενή του, για να παρέμβει εναργέστερα με συμπεριφορές προστασίας, καθοδήγησης ή ελέγχου. Σκοπός, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, είναι η ανακάλυψη του υπάρχοντος προσώπου μέσα στον ίδιο τον πελάτη από τον ίδιο. Η ανακάλυψη της χαράς, της προσωπικής ροής και της απελευθέρωσης του προσώπου αποτελούν τους στόχους της ΠΠΘ, οι οποίες επιτυγχάνονται με την διακριτική συμπεριφορά του συμβούλου ως καταλύτης για την πρόοδο της θεραπευτικής σχέσης του πελάτη.

Απαραίτητο προσόν του θεραπευτή είναι και η αυτογνωσία, η αποδοχή δηλαδή των θετικών και αρνητικών πλευρών του, η αποδοχή των προσωπικών του βιωμάτων, ουσιαστικά η συμφωνία μεταξύ εαυτού και των οργανισμικών εμπειριών [155]. Η αυτογνωσία είναι σημαντική για κάθε άνθρωπο που θέλει να είναι πρόσωπο, αλλά είναι ιδιαίτερα απαραίτητη για τον προσωποκεντρικό σύμβουλο. Ο εαυτός αποτελεί βασικό θεραπευτικό εργαλείο του θεραπευτή και μπορεί να προχωρήσει στην κατανόηση του πελάτη και τη θεραπεία του μόνο στο βαθμό εκείνο που έχει προχωρήσει στη κατανόηση του δικού του εαυτού. Εάν δεν έχει χειριστεί τα δικά του προβλήματα με επιτυχία, δε θα μπορέσει να βοηθήσει τους άλλους, διότι τα άλυτα προβλήματά του θα του αποσπούν την προσοχή [156]. Εκτός από την προσωπική θεραπεία, είναι απαραίτητη σε όλη τη διάρκεια του επαγγελματικού βίου του η εποπτεία από έναν άλλο έμπειρο θεραπευτή, για την διαχείριση των προσωπικών προβλημάτων του ή των πελατών του. Ο Rogers επιδίωκε και για τους προσωποκεντρικούς συμβούλους πέρασμα από βιωματικά εργαστήρια και ομάδες συνάντησης [157].

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

 

Παραπομπές:

147. Carl Rogers, Το γίγνεσθαι του προσώπου, ό.π., σ. 35.
148. Τόνυ Μέρυ, ό.π., σσ. 144-145.
149. Carl Rogers, Το γίγνεσθαι του προσώπου, ό.π., σσ. 65-66.
150. Carl Rogers, Ένας τρόπος να υπάρχουμε, ό.π., σ. 26.
151. Carl Rogers, Το γίγνεσθαι του προσώπου, ό.π., σσ. 35-36.
152. Carl Rogers, Ένας τρόπος να υπάρχουμε, ό.π., σσ. 24-25.
153. Αλέξανδρος Κοσμόπουλος, Μελετήματα Ορθόδοξης Χριστιανικής Παιδαγωγικής (Αθήνα : Γρηγόρης, 2005) σσ. 204-206.
154. ό.π., σσ. 206-207.
155. Α. Μπρούζος, Προσωποκεντρική Συμβουλευτική : Θεωρία Έρευνα και Εφαρμογές (Αθήνα : Τυπωθήτω, 2004) σ. 258.
156. Carl Rogers, “Can I be a Facilitative Person in a Group?” στο H. Kirschenbaum & V. L. Henderson (eds.), The Carl Rogers Reader (London : Constable, 1992) σσ. 339-356.
157. Carl Rogers, Ένας τρόπος να υπάρχουμε, ό.π., σ. 223.

O μεγαλομάρτυς Δημήτριος ο Μυροβλύτης (Ραφαήλ Χ. Μισιαούλης, θεολόγος)

0
0

Ο Άγιος Δημήτριος, από τους ενδοξότερους και δημοφιλέστερους Αγίους της Ορθοδοξίας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 280 μ.Χ., κατά τους χρόνους που βασίλευε ο μεγάλος διώκτης του Χριστιανισμού, ο Διοκλητιανός. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, σε νεαρή ηλικία κατατάχθηκε στο ρωμαϊκό στρατό και έφτασε μέχρι το βαθμό του χιλιάρχου, δηλαδή συνταγματάρχης, σε ηλικία 22 μόλις ετών. Ήταν από τη φύση του φιλομαθής, ερευνητικός άνθρωπος που έψαχνε το υψηλό και αληθινό, το οποίο βρήκε στη χριστιανική πίστη, στην Ορθοδοξία.

Έγινε διαπρύσιος κήρυκας του Ευαγγελίου σχηματίζοντας ένα κύκλο νεαρών μαθητών, τους οποίους δίδασκε την Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), στις υπόγειες κατακόμβες πλησίον των δημοσίων λουτρών της πόλεως. Κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις συναθροίσεις (303 μ.Χ.), συνέλαβαν τον «μακαριότατο Δημήτριο εκ γένους των περιδόξων» οι στρατιώτες του Γαλέριου, με την κατηγορία ότι συμμετέχει ενεργά στις χριστιανικές συγκεντρώσεις και τον οδήγησαν ενώπιον του αυτοκράτορος Μαξιμιανού, ο οποίος παρεπιδημούσε στη Θεσσαλονίκη.

Όταν ο Άγιος πλησίασε τον αυτοκράτορα, αυτός του ζήτησε να απαρνηθεί την πίστη του. Ο θαρραλέος μάρτυρας και ακλόνητος τη πίστη ομολόγησε «Τω Χριστώ μου πιστεύω μόνον». Εξοργισμένος ο λυσσαλέος και μανιώδης Μαξιμιανός από τη στάση του μάρτυρος, διέταξε τη φυλάκισή του.

Στη φυλακή βρισκόταν και ένας νεαρός Χριστιανός, ο Νέστορας (είναι Άγιος και τιμάται στις 27 Οκτωβρίου),ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής, το Λυαίο. Πριν να διεξαχθεί η μάχη, ο Νέστορας πλησίασε το Δημήτριο και του ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Δημήτριος του έδωσε την ευχή του, με αποτέλεσμα ο Νέστορας να νικήσει το φοβερό Λυαίο, που κανένας δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μαζί του. Αυτό όμως προκάλεσε την οργή του αυτοκράτορος. Έτσι, διέταξε όπως θανατωθούν και οι δύο, ο Δημήτριος και ο Νέστορας.

Ο Άγιος είναι ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης, όπου η ημέρα της μνήμης του είναι επίσημη αργία για όλη την πόλη.

Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το ακόλουθο. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι, οι οποίο βρίσκονταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρίσκονταν στο ναό του Αγίου Δημητρίου. Τότε ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί. Η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός ονομάστηκε από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.

O μεγαλομάρτυς Δημήτριος ο Μυροβλύτης (Ραφαήλ Χ. Μισιαούλης, θεολόγος)

0
0

Ο Άγιος Δημήτριος, από τους ενδοξότερους και δημοφιλέστερους Αγίους της Ορθοδοξίας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 280 μ.Χ., κατά τους χρόνους που βασίλευε ο μεγάλος διώκτης του Χριστιανισμού, ο Διοκλητιανός. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, σε νεαρή ηλικία κατατάχθηκε στο ρωμαϊκό στρατό και έφτασε μέχρι το βαθμό του χιλιάρχου, δηλαδή συνταγματάρχης, σε ηλικία 22 μόλις ετών. Ήταν από τη φύση του φιλομαθής, ερευνητικός άνθρωπος που έψαχνε το υψηλό και αληθινό, το οποίο βρήκε στη χριστιανική πίστη, στην Ορθοδοξία.

Έγινε διαπρύσιος κήρυκας του Ευαγγελίου σχηματίζοντας ένα κύκλο νεαρών μαθητών, τους οποίους δίδασκε την Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), στις υπόγειες κατακόμβες πλησίον των δημοσίων λουτρών της πόλεως. Κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις συναθροίσεις (303 μ.Χ.), συνέλαβαν τον «μακαριότατο Δημήτριο εκ γένους των περιδόξων» οι στρατιώτες του Γαλέριου, με την κατηγορία ότι συμμετέχει ενεργά στις χριστιανικές συγκεντρώσεις και τον οδήγησαν ενώπιον του αυτοκράτορος Μαξιμιανού, ο οποίος παρεπιδημούσε στη Θεσσαλονίκη.

Όταν ο Άγιος πλησίασε τον αυτοκράτορα, αυτός του ζήτησε να απαρνηθεί την πίστη του. Ο θαρραλέος μάρτυρας και ακλόνητος τη πίστη ομολόγησε «Τω Χριστώ μου πιστεύω μόνον». Εξοργισμένος ο λυσσαλέος και μανιώδης Μαξιμιανός από τη στάση του μάρτυρος, διέταξε τη φυλάκισή του.

Στη φυλακή βρισκόταν και ένας νεαρός Χριστιανός, ο Νέστορας (είναι Άγιος και τιμάται στις 27 Οκτωβρίου),ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής, το Λυαίο. Πριν να διεξαχθεί η μάχη, ο Νέστορας πλησίασε το Δημήτριο και του ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Δημήτριος του έδωσε την ευχή του, με αποτέλεσμα ο Νέστορας να νικήσει το φοβερό Λυαίο, που κανένας δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μαζί του. Αυτό όμως προκάλεσε την οργή του αυτοκράτορος. Έτσι, διέταξε όπως θανατωθούν και οι δύο, ο Δημήτριος και ο Νέστορας.

Ο Άγιος είναι ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης, όπου η ημέρα της μνήμης του είναι επίσημη αργία για όλη την πόλη.

Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το ακόλουθο. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι, οι οποίο βρίσκονταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρίσκονταν στο ναό του Αγίου Δημητρίου. Τότε ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί. Η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός ονομάστηκε από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.

O μεγαλομάρτυς Δημήτριος ο Μυροβλύτης (Ραφαήλ Χ. Μισιαούλης, θεολόγος)

0
0

Ο Άγιος Δημήτριος, από τους ενδοξότερους και δημοφιλέστερους Αγίους της Ορθοδοξίας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 280 μ.Χ., κατά τους χρόνους που βασίλευε ο μεγάλος διώκτης του Χριστιανισμού, ο Διοκλητιανός. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, σε νεαρή ηλικία κατατάχθηκε στο ρωμαϊκό στρατό και έφτασε μέχρι το βαθμό του χιλιάρχου, δηλαδή συνταγματάρχης, σε ηλικία 22 μόλις ετών. Ήταν από τη φύση του φιλομαθής, ερευνητικός άνθρωπος που έψαχνε το υψηλό και αληθινό, το οποίο βρήκε στη χριστιανική πίστη, στην Ορθοδοξία.

Έγινε διαπρύσιος κήρυκας του Ευαγγελίου σχηματίζοντας ένα κύκλο νεαρών μαθητών, τους οποίους δίδασκε την Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), στις υπόγειες κατακόμβες πλησίον των δημοσίων λουτρών της πόλεως. Κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις συναθροίσεις (303 μ.Χ.), συνέλαβαν τον «μακαριότατο Δημήτριο εκ γένους των περιδόξων» οι στρατιώτες του Γαλέριου, με την κατηγορία ότι συμμετέχει ενεργά στις χριστιανικές συγκεντρώσεις και τον οδήγησαν ενώπιον του αυτοκράτορος Μαξιμιανού, ο οποίος παρεπιδημούσε στη Θεσσαλονίκη.

Όταν ο Άγιος πλησίασε τον αυτοκράτορα, αυτός του ζήτησε να απαρνηθεί την πίστη του. Ο θαρραλέος μάρτυρας και ακλόνητος τη πίστη ομολόγησε «Τω Χριστώ μου πιστεύω μόνον». Εξοργισμένος ο λυσσαλέος και μανιώδης Μαξιμιανός από τη στάση του μάρτυρος, διέταξε τη φυλάκισή του.

Στη φυλακή βρισκόταν και ένας νεαρός Χριστιανός, ο Νέστορας (είναι Άγιος και τιμάται στις 27 Οκτωβρίου),ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής, το Λυαίο. Πριν να διεξαχθεί η μάχη, ο Νέστορας πλησίασε το Δημήτριο και του ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Δημήτριος του έδωσε την ευχή του, με αποτέλεσμα ο Νέστορας να νικήσει το φοβερό Λυαίο, που κανένας δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μαζί του. Αυτό όμως προκάλεσε την οργή του αυτοκράτορος. Έτσι, διέταξε όπως θανατωθούν και οι δύο, ο Δημήτριος και ο Νέστορας.

Ο Άγιος είναι ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης, όπου η ημέρα της μνήμης του είναι επίσημη αργία για όλη την πόλη.

Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το ακόλουθο. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι, οι οποίο βρίσκονταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρίσκονταν στο ναό του Αγίου Δημητρίου. Τότε ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί. Η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός ονομάστηκε από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.


Κυκλοφόρησαν ο ΣΤ΄ και ο Ζ΄ τόμος (ΑΝΑΛΕΚΤΑ Β΄ και Γ΄) της σειράς ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ του Γεωργίου Ν. Κωνσταντίνου

0
0

Κυκλοφόρησαν τα ΑΝΑΛΕΚΤΑ Β΄ και Γ΄ ( ΣΤ΄ και Ζ΄ τόμοι) της σειράς ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ του Γεωργίου Ν. Κωνσταντίνου, οι οποίοι περιέχουν Χερουβικά και Κοινωνικά διαφόρων διδασκάλων καθώς και Συνθέσεις Ιακώβου του Πρωτοψάλτου.

 

Καλύπτουν κατά μεγάλο μέρος τις ανάγκες τόσο των σπουδαστών του Δ΄ έτους του Αναλυτικού Προγράμματος των ωδείων και των σχολών βυζαντινής μουσικής όσο και αυτών που διακονούν στα ιερά αναλόγια.

Από τον Πρόλογο των βιβλίων πληροφορούμαστε ότι τα μουσικά κείμενα έχουν εκτυπωθεί δίχρωμα και καταγράφηκαν με βάση:

– τα αυτόγραφα του Γρηγορίου Πρωτοψάλτου, το Ταμείον Ανθολογίας του Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος (1824), το Δοξαστάριον του Ιακώβου Πρωτοψάλτου (χειρόγραφη και έντυπη -1836- παράδοση) και την τετράτομη Πανδέκτη (1851-1852),

– όσα αναφέρουν ο Χρύσανθος στα θεωρητικά του συγγράμματα και η Μουσική Πατριαρχική Επιτροπή του 1881-83 στο πόνημά της, και

– τα όσα απορρέουν από τα όσα η πράξη καθιέρωσε και αναφέρονται στην ανάδειξη της δομικής λειτουργίας των ήχων (ρυθμική σήμανση, έλξεις, χρήση της οξείας, ισοκρατήματα).

Έγινε προσπάθεια προσέγγισης της «ποιοτικής ερμηνείας» των συνθέσεων που εκπροσωπούν τους Τρεις Δασκάλους-εξηγητές (αυτόγραφα και έντυπα) αλλά και αυτής των πρώτων εντύπων εκδόσεων που αναφέρθηκαν παραπάνω, για να υπάρχει μια καλύτερη εποπτεία –έστω και σε μικρή έκταση- της δυναμικής που κρύβουν όχι μόνο οι ποιοτικοί χαρακτήρες αλλά και η «συμμετοχή» και των υπολοίπων χαρακτήρων στην ανάδειξη τόσο των μουσικών φράσεων όσο και της όλης σύνθεσης.

Περιέχεται επίσης δίσκος ακτίνας (Cd), ο οποίος περιλαμβάνει και τα δύο έντυπα βιβλία σε ψηφιακή μορφή συμπληρωμένα με όλα εκείνα τα σημάδια που αναδεικνύουν, υποδηλώνουν και περικλείουν ποικίλματα της προφορικής παράδοσης αξιοποιώντας ποικιλοτρόπως και δυνητικά το συνοπτικό μουσικό κείμενο δίδοντάς του έτσι την αξία που είχε ανέκαθεν στη μουσική του διαδρομή: Όχι αυτήν του αυτοσκοπού αλλά του μέσου, του δρόμου (καθοδήγησης) και της υπενθύμισης, όπως αυτό επιβεβαιώνεται και μέσα από την παράθεση των εξηγήσεων-αναλύσεων τόσο των Τριών Δασκάλων όσο και των πρώτων εντύπων βιβλίων.

Διαστάσεις: 17 x 24 εκ.

Σελίδες: ΑΝΑΛΕΚΤΑ Β΄ (ΣΤ΄τόμος) 408,  ΑΝΑΛΕΚΤΑ Γ΄ (Ζ΄τόμος) 308

Βιβλιοδεσία: Καλλιτεχνική, σκληρή

ISMN: 979-0-801172-02-0 & 979-0-801172-03-7

Έκδοση: Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2018

Συνολική τιμή των 2 τόμων: 30 ευρώ ( + ταχυδρομικά)

Παραγγελίες: pek@vatopedi.gr, gnkonou@yahoo.gr

Εις τον Άγιον Δημήτριον τον Μυροβλήτην (Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου († 2014))

0
0

Ο μακαριστός Γέρων Γεώργιος Γρηγοριάτης μιλάει για τον βίο του αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου, τονίζοντας την δύναμη της πίστεως του αγίου, ο οποίος θυσιάστηκε για την αγάπη του Χριστού, γενόμενος μάρτυρας, προφήτης και απόστολος της Εκκλησίας και αιώνιο παράδειγμα ζωής για όλους τους Χριστιανούς.

 

Εις τον Άγιον Δημήτριον τον Μυροβλήτην (Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου († 2014))

0
0

Ο μακαριστός Γέρων Γεώργιος Γρηγοριάτης μιλάει για τον βίο του αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου, τονίζοντας την δύναμη της πίστεως του αγίου, ο οποίος θυσιάστηκε για την αγάπη του Χριστού, γενόμενος μάρτυρας, προφήτης και απόστολος της Εκκλησίας και αιώνιο παράδειγμα ζωής για όλους τους Χριστιανούς.

 

Ο Άγιος Δημήτριος ως πρότυπο Κατηχητή και Ιεραποστόλου (Δημήτριος Χοϊλούς, Δρ. Θεολογίας – Εκπαιδευτικός Μ.Ε.)

0
0

Η αναγκαιότητα του κηρύγματος για τη ζωή της εκκλησίας θεμελιώνεται στο παράδειγμα του Κυρίου και των Αποστόλων. Η εντολή του Χριστού προς τους μαθητές Του μετά την Ανάσταση «Πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει» (Μκ. 16,15) είναι σαφής.

Ο άγιος μεγαλομάρτυς Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 – 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ.. Αποτέλεσε για την εποχή του την έμπρακτη εφαρμογή της Κυριακής εντολής «Πορευθέντες κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει» (Μκ. 16,15). Κατανοώντας ο ίδιος την αξία της κατήχησης και διάδοσης του μηνύματος του ευαγγελίου για την κοινωνία στην οποία ζούσε ανέλαβε έντονη ιεραποστολική δράση. Με το λόγο του προσέφερε οσμή γνώσεως σε όλους όσοι επιθυμούσαν την κατήχηση τους. Σε μια εποχή πλούσια σε ψεύτικους Θεούς και αρκετά δύσκολη για το χριστιανισμό, ο «σοφώτατος εν διδαχαίς» (Δοξαστικό Αίνων) άγιος Δημήτριος κήρυττε και μαρτυρούσε την πραγματική πίστη στο πρόσωπο του Χριστού ως τον μόνο αληθινό Θεό βυθίζοντας «των ειδώλων την πλάνην, εις χάος»(κάθισμα εορτής). Τολμούσε να κηρύξει μια απαγορευμένη για την εποχή εκείνη πίστη αδιαφορώντας για το αν θα τον καταγγείλουν στις αρχές η για το αν τελικά συλληφθεί. Ακολουθώντας πιστά την προτροπή του αποστόλου Παύλου «κήρυξον τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επιτίμησον, παρακάλεσον, εν πάση μακροθυμία και διδαχή» (Β΄ Τιμ. 4,2) κήρυττε, “απτοήτω γλώσση”, το μυστήριο της παρουσίας του Χριστού μέσα στον κόσμο, βοηθώντας με αυτό τον τρόπο πολλούς ανθρώπους να επιστρέψουν από την λατρεία των ειδώλων στην αληθινή πίστη του Χριστού.

Στην «Χαλκευτική» στοά της αρχαίας αγοράς της Θεσσαλονίκης, κοντά στον σημερινό ναό της Παναγίας των Χαλκέων, συγκέντρωνε τους νέους της εποχής του και τους δίδασκε όλα όσα χρειάζονταν για την πίστη τους στο Θεό ώστε και εκείνοι αργότερα να δώσουν την δική τους μαρτυρία μέσα στον κόσμο. Γι αυτό και η στοά ονομάζονταν «Καταφυγή», απόδειξη της πνευματικής της σπουδαιότητας ως λιμάνι ευσεβείας.

Το προσωπικό παράδειγμα ζωής αποτελούσε τον τρόπο διδασκαλίας του αγίου. Δίδασκε την οδό της ευσεβείας και με τον τρόπο αυτό με σταθερότητα, σοβαρότητα και συναίσθηση της ευθύνης οδηγούσε τους νέους στον ναό και στην σταδιακή επαφή τους με τη λατρεία.

Ο άγιος Δημήτριος κάτω από τις πιο δυσμενείς και αντίξοες εξωτερικές συνθήκες κατάφερε λόγω και έργω να παρουσιάσει πνευματικό δυναμισμό και τέτοιο ακτινοβόλο μεγαλείο ώστε να θεωρείται σήμερα πρότυπο για οποιοδήποτε επιθυμεί να ασκήσει κατηχητικό-ιεραποστολικό έργο. Η έντονη ιεραποστολική δράση του αγίου Δημητρίου στην πόλη της Θεσσαλονίκης αποτελούσε ιερό καθήκον του σύμφωνα με την σαφή εντολή του Κυρίου προ της Αναλήψεώς Του: «έσεσθέ μου μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης» (Πρξ. 1,8).

Εκεί στην «Χαλκευτική» στοά ήταν που συνελήφθη για να οδηγηθεί στον Μαξιμιανό και να δώσει την μαρτυρία του Χριστού που θα τον οδηγούσε και στο μαρτύριο για το Χριστό. Έτσι αποδείχθηκε πως ο βίος του αγίου Δημητρίου ήταν Χριστομίμητος γι αυτό και αξιώθηκε «λόγχη τρωθέντα, πλευράν ως ο Δεσπότης» (Μεγαλυνάριο).

Ο Θεσσαλονικεύς και Μακεδόνας άγιος Δημήτριος, ένας από τους ενδοξότερους και λαοφιλέστερους αγίους της Ορθοδοξίας, δίδαξε και διδάσκει πάντοτε πολλαπλώς, με την ζωή του, το μαρτύριό του και την μνήμη του. Ο βίος και το μαρτύριο του αγίου Δημητρίου αποτελούν ιδιαίτερη ιεραποστολική πρόσκληση και πρόκληση για όλους τους σημερινούς χριστιανούς. Ο άγιος μας υπενθυμίζει πως το κήρυγμα και η κατήχηση των νέων αποτελεί ιερό καθήκον και βασικό στοιχείο της ταυτότητας της Εκκλησίας. Ο κάθε χριστιανός καλείται να αναλάβει την ευθύνη του έργου για τη διάδοση του λόγου του Θεού και για την πνευματική οικοδομή και παράκληση των ανθρώπων. Άλλωστε μια Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή είναι τελικά μια Εκκλησία χωρίς αποστολή. Ο σύγχρονος άνθρωπος κουρασμένος από τα κηρύγματα χωρίς βάθος και νόημα, αναζητά να διδαχθεί μέσα από το παράδειγμα της ζωής του κήρυκα. Συνεπώς ο κάθε βαπτισμένος χριστιανός καλείται, ακολουθώντας το παράδειγμα του αγίου Δημητρίου, να είναι απόστολος του Χριστού μέσα στον κόσμο και στη κοινωνία που ζει με μαρτυρία κυρίως την προσωπική ζωή και τα έργα αγάπης ως απόδειξη της εν Χριστώ ανακαίνισης των πάντων. Ο επανευαγγελισμός των ανθρώπων που ζούνε μέσα στις σύγχρονες εκκοσμικευμένες κοινωνίες, αποτελεί χρέος του καθενός από εμάς ξεχωριστά ως μαθητές Χριστού και μιμητές του αγίου Δημητρίου. Καλούμαστε λοιπόν με αφορμή την εορτή του αγίου Δημητρίου, να συνεχίσουμε την «λειτουργία μετά την Λειτουργία» και να δίνουμε καθημερινά την μαρτυρία περί της αληθείας της πίστεως ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων.

Έχασε τη θεία δύναμη (Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως)

0
0

20151026-1

Ο άνθρωπος είχε καθήκον να ανυψώνεται προς τον Θεό· να οδηγεί το νου του μόνο προς Εκείνον και όχι να αναζητά την ευχαρίστηση στις απολαύσεις των δημιουργημάτων. Η προσήλωσή του στα γήινα επέφερε την αμέλεια του καθήκοντος προς τον Θεό και προς τον εαυτό του. Εξαιτίας της αμέλειας απομακρύνθηκε από τον Θεό, χάνοντας έτσι μεγάλο μέρος από τη θεία δύναμη που τον ενίσχυε.

Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός

Η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου (Λουκ. η΄41-56) (Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†))

0
0

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Το σημερινό Ευαγγέλιο δεν αφορά μόνο στα θαύματα και στο έλεος του Θεού. Νομίζω ότι αφορά στην ελπίδα πέρα από την ελπίδα. Στην περίπτωση της κόρης του Ιαείρου βλέπουμε ένα παιδί ήδη νεκρό. Όλοι το γνωρίζουν. Υπάρχει τέτοια βεβαιότητα ώστε όταν ο Υιός του Θεού γίνεται Υιός του Ανθρώπου, λέει: «Όχι! Αυτό το παιδί δεν έχει πεθάνει, αλλά κοιμάται», όλοι τον αντικρούουν: «Όχι αυτό το παιδί όντως έχει πεθάνει». Και τότε ο Χριστός με έναν λόγο δύναμης, αλλά με μια πράξη αγάπης καλεί και πάλι το παιδί στην επίγεια ζωή.

Δεν είναι αυτό -εκτός από ένα αληθινό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας μας -δεν είναι επίσης και μία αλληγορία, και μια εικόνα από τόσες πολλές ανθρώπινες περιπτώσεις; Πόσο συχνά θα λέγαμε, «Δεν έχει νόημα να κάνουμε οτιδήποτε γι’ αυτό το πρόσωπο, αυτό το πρόσωπο έχει χαθεί έτσι κι αλλιώς. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να κάνει κάποιος για να σώσει μια δεδομένη κατάσταση, αυτή η περίπτωση είναι πέρα από την σωτηρία. Και πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια που είπε ο Χριστός στον Πέτρο όταν ο τελευταίος είπε: «Ποιος λοιπόν μπορεί να σωθεί;» Και ο Κύριος του είπε «Ο,τι είναι αδύνατο στον άνθρωπο, είναι δυνατό στον Θεό».

Η ελπίδα πέρα από την ελπίδα: Όχι επειδή δεν έχουμε καλούς λόγους να ελπίζουμε, αλλά επειδή μπορεί να μας διακατέχει μια παθιασμένη βεβαιότητα ότι όχι μόνο η θεική αγάπη αλλά και η ανθρώπινη αγάπη μπορεί να φέρει πίσω στη ζωή αυτό που χάθηκε. Άνθρωποι που έπεσαν μέσα στη βαθύτερη εγκατάλειψη, άνθρωποι που μας φαίνονται απελπιστικά κακοί, αν συναντήσουν την θυσιαστική αγάπη- και η λέξη «θυσιαστική» είναι απαραίτητη- τη θυσιαστική αγάπη του Θεού και την ίδια θυσιαστική αγάπη μέσα μας, μπορεί αυτοί να λυτρωθούν.

Στην περίπτωση αυτού του παιδιού, αυτό έγινε αμέσως. Στις σχέσεις μεταξύ μας και με τους ανθρώπους μπορεί να πάρει χρόνια, χρόνια υπομονετικής αγάπης, χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων θα δώσουμε τους εαυτούς μας, αλλά επίσης θ’ αντέχουμε, θ’ αντέχουμε ατελείωτα, τα πιο ανυπόφορα πράγματα. Και στο τέλος μπορεί να υπάρξει λύτρωση. Μπορεί να υπάρξει λύτρωση σ’ αυτή τη γη, με τη μορφή ενός προσώπου που θεωρείτο απελπισμένο, πέρα από κάθε βοήθεια, και που αρχίζει ν’ αλλάζει, και τότε βλέπουμε ένα θαύμα, και είμαστε περιχαρείς και η ελπίδα γίνεται τέλεια και πραγματική, και η χαρά γεμίζει την καρδιά μας.

Ωστόσο υπάρχει ακόμη ένας άλλος τρόπος με τον οποίο αυτή η θυσιαστική αγάπη μπορεί να είναι απολύτρωση. Ένας δυτικός θεολόγος κατά την περίοδο του τελευταίου πολέμου, όταν τα συναισθήματα ήταν βαθιά και ο πόνος έντονος, είπε ότι τα βάσανα είναι το σημείο συνάντησης μεταξύ κακού και ανθρωπότητας. Τα βάσανα προκαλούνται πάντοτε απ’ τον ανθρώπινο παράγοντα ακόμα κι αν ο ανθρώπινος παράγοντας φεύγει μακριά απ’ αυτά και δεν τα ξαλαφρώνει. Και τα βάσανα πάντοτε τεμαχίζουν την ψυχή η το σώμα των ανθρώπων. Αλλά όταν συμβαίνει, το θύμα χρειάζεται την θεική αγάπη για να συγχωρήσει, και μέσα από τη συγχώρηση να ξεκάνει το κακό, και να λυτρώσει εκείνους που έχουν κάνει κακό.

Ας στρέψουμε τη σκέψη μας σ’ αυτό το σημείο. Αυτή η σκέψη δεν μου ήρθε απ’ το νού, αλλά στ’ αλήθεια ούτε μέσα απ’ τη ζωή μου που πάντοτε υπήρξε πολύ εύκολη για μένα ώστε να μπορώ να μιλώ κατ’ αυτό τον τρόπο. Όμως μετά τον πόλεμο βρέθηκε ένα έγγραφο σ’ ένα απ’ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γράφτηκε πάνω σ’ ένα σκισμένο κομμάτι τυλιγμένου χαρτιού από έναν άντρα που πέθανε σ’ αυτό το στρατόπεδο. Και η ουσία αυτού του μηνύματος ήταν μια προσευχή στην οποία έλεγε, «Κύριε, όταν θα έλθεις ως Κριτής επί της γης, μην καταδικάσεις τους ανθρώπους που μας έχουν κάνει τόσο απάνθρωπα πράγματα. Μην τους τιμωρήσεις για τη σκληρότητά τους και για τα βάσανα που μας προκάλεσαν, για τη βία τους και την απόγνωσή μας, αλλά παρατήρησε τον καρπό που γεννήθηκε μέσα στην υπομονή, στην ταπείνωση, στην καρτερία, στη συγχώρηση, στην πίστη, στην αλληλεγγύη. Και ας μετρήσουν αυτοί οι καρποί για την σωτηρία τους. Μην επιτρέψεις η μνήμη μας να είναι τρόμος γι’ αυτούς στην αιωνιότητα, αλλά ας είναι σωτηρία γι’ αυτούς».

Αυτή είναι επίσης η ελπίδα πέρα από την ελπίδα. Και συνδέεται για μένα με αυτή την αντίθεση ανάμεσα στην αμαρτωλή, λανθασμένη, τυφλή αντίληψη που εκφράζεται απ’ τους ανθρώπους στο σπίτι (της κόρης του Ιάειρου). Αυτοί κοροιδεύουν το Χριστό, επειδή ξέρουν ότι το παιδί είναι νεκρό, η ελπίδα είναι περιττή, πνιγμένη στην απόγνωση – και η νίκη της αγάπης και του ελέους που φαίνεται σ’ αυτό το γεγονός αλλά που μπορεί να εξαπλωθεί με τόσους διαφορετικούς τρόπους στις προσωπικές μας ζωές σε απλούστατο επίπεδο, και στις πιο ηρωικές ζωές ακόμη.

Ας το αναλογιστούμε λοιπόν, και ας επιλέξουμε την ελπίδα πέρα από την ελπίδα, την αγάπη και την πίστη που κατακτά. Αμήν.

Πηγή: www.agiazoni.gr

Η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου (Λουκ. η΄41-56) (Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†))

0
0

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Το σημερινό Ευαγγέλιο δεν αφορά μόνο στα θαύματα και στο έλεος του Θεού. Νομίζω ότι αφορά στην ελπίδα πέρα από την ελπίδα. Στην περίπτωση της κόρης του Ιαείρου βλέπουμε ένα παιδί ήδη νεκρό. Όλοι το γνωρίζουν. Υπάρχει τέτοια βεβαιότητα ώστε όταν ο Υιός του Θεού γίνεται Υιός του Ανθρώπου, λέει: «Όχι! Αυτό το παιδί δεν έχει πεθάνει, αλλά κοιμάται», όλοι τον αντικρούουν: «Όχι αυτό το παιδί όντως έχει πεθάνει». Και τότε ο Χριστός με έναν λόγο δύναμης, αλλά με μια πράξη αγάπης καλεί και πάλι το παιδί στην επίγεια ζωή.

Δεν είναι αυτό -εκτός από ένα αληθινό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας μας -δεν είναι επίσης και μία αλληγορία, και μια εικόνα από τόσες πολλές ανθρώπινες περιπτώσεις; Πόσο συχνά θα λέγαμε, «Δεν έχει νόημα να κάνουμε οτιδήποτε γι’ αυτό το πρόσωπο, αυτό το πρόσωπο έχει χαθεί έτσι κι αλλιώς. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να κάνει κάποιος για να σώσει μια δεδομένη κατάσταση, αυτή η περίπτωση είναι πέρα από την σωτηρία. Και πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια που είπε ο Χριστός στον Πέτρο όταν ο τελευταίος είπε: «Ποιος λοιπόν μπορεί να σωθεί;» Και ο Κύριος του είπε «Ο,τι είναι αδύνατο στον άνθρωπο, είναι δυνατό στον Θεό».

Η ελπίδα πέρα από την ελπίδα: Όχι επειδή δεν έχουμε καλούς λόγους να ελπίζουμε, αλλά επειδή μπορεί να μας διακατέχει μια παθιασμένη βεβαιότητα ότι όχι μόνο η θεική αγάπη αλλά και η ανθρώπινη αγάπη μπορεί να φέρει πίσω στη ζωή αυτό που χάθηκε. Άνθρωποι που έπεσαν μέσα στη βαθύτερη εγκατάλειψη, άνθρωποι που μας φαίνονται απελπιστικά κακοί, αν συναντήσουν την θυσιαστική αγάπη- και η λέξη «θυσιαστική» είναι απαραίτητη- τη θυσιαστική αγάπη του Θεού και την ίδια θυσιαστική αγάπη μέσα μας, μπορεί αυτοί να λυτρωθούν.

Στην περίπτωση αυτού του παιδιού, αυτό έγινε αμέσως. Στις σχέσεις μεταξύ μας και με τους ανθρώπους μπορεί να πάρει χρόνια, χρόνια υπομονετικής αγάπης, χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων θα δώσουμε τους εαυτούς μας, αλλά επίσης θ’ αντέχουμε, θ’ αντέχουμε ατελείωτα, τα πιο ανυπόφορα πράγματα. Και στο τέλος μπορεί να υπάρξει λύτρωση. Μπορεί να υπάρξει λύτρωση σ’ αυτή τη γη, με τη μορφή ενός προσώπου που θεωρείτο απελπισμένο, πέρα από κάθε βοήθεια, και που αρχίζει ν’ αλλάζει, και τότε βλέπουμε ένα θαύμα, και είμαστε περιχαρείς και η ελπίδα γίνεται τέλεια και πραγματική, και η χαρά γεμίζει την καρδιά μας.

Ωστόσο υπάρχει ακόμη ένας άλλος τρόπος με τον οποίο αυτή η θυσιαστική αγάπη μπορεί να είναι απολύτρωση. Ένας δυτικός θεολόγος κατά την περίοδο του τελευταίου πολέμου, όταν τα συναισθήματα ήταν βαθιά και ο πόνος έντονος, είπε ότι τα βάσανα είναι το σημείο συνάντησης μεταξύ κακού και ανθρωπότητας. Τα βάσανα προκαλούνται πάντοτε απ’ τον ανθρώπινο παράγοντα ακόμα κι αν ο ανθρώπινος παράγοντας φεύγει μακριά απ’ αυτά και δεν τα ξαλαφρώνει. Και τα βάσανα πάντοτε τεμαχίζουν την ψυχή η το σώμα των ανθρώπων. Αλλά όταν συμβαίνει, το θύμα χρειάζεται την θεική αγάπη για να συγχωρήσει, και μέσα από τη συγχώρηση να ξεκάνει το κακό, και να λυτρώσει εκείνους που έχουν κάνει κακό.

Ας στρέψουμε τη σκέψη μας σ’ αυτό το σημείο. Αυτή η σκέψη δεν μου ήρθε απ’ το νού, αλλά στ’ αλήθεια ούτε μέσα απ’ τη ζωή μου που πάντοτε υπήρξε πολύ εύκολη για μένα ώστε να μπορώ να μιλώ κατ’ αυτό τον τρόπο. Όμως μετά τον πόλεμο βρέθηκε ένα έγγραφο σ’ ένα απ’ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γράφτηκε πάνω σ’ ένα σκισμένο κομμάτι τυλιγμένου χαρτιού από έναν άντρα που πέθανε σ’ αυτό το στρατόπεδο. Και η ουσία αυτού του μηνύματος ήταν μια προσευχή στην οποία έλεγε, «Κύριε, όταν θα έλθεις ως Κριτής επί της γης, μην καταδικάσεις τους ανθρώπους που μας έχουν κάνει τόσο απάνθρωπα πράγματα. Μην τους τιμωρήσεις για τη σκληρότητά τους και για τα βάσανα που μας προκάλεσαν, για τη βία τους και την απόγνωσή μας, αλλά παρατήρησε τον καρπό που γεννήθηκε μέσα στην υπομονή, στην ταπείνωση, στην καρτερία, στη συγχώρηση, στην πίστη, στην αλληλεγγύη. Και ας μετρήσουν αυτοί οι καρποί για την σωτηρία τους. Μην επιτρέψεις η μνήμη μας να είναι τρόμος γι’ αυτούς στην αιωνιότητα, αλλά ας είναι σωτηρία γι’ αυτούς».

Αυτή είναι επίσης η ελπίδα πέρα από την ελπίδα. Και συνδέεται για μένα με αυτή την αντίθεση ανάμεσα στην αμαρτωλή, λανθασμένη, τυφλή αντίληψη που εκφράζεται απ’ τους ανθρώπους στο σπίτι (της κόρης του Ιάειρου). Αυτοί κοροιδεύουν το Χριστό, επειδή ξέρουν ότι το παιδί είναι νεκρό, η ελπίδα είναι περιττή, πνιγμένη στην απόγνωση – και η νίκη της αγάπης και του ελέους που φαίνεται σ’ αυτό το γεγονός αλλά που μπορεί να εξαπλωθεί με τόσους διαφορετικούς τρόπους στις προσωπικές μας ζωές σε απλούστατο επίπεδο, και στις πιο ηρωικές ζωές ακόμη.

Ας το αναλογιστούμε λοιπόν, και ας επιλέξουμε την ελπίδα πέρα από την ελπίδα, την αγάπη και την πίστη που κατακτά. Αμήν.

Πηγή: www.agiazoni.gr


Η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου (Λουκ. η΄41-56) (Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†))

0
0

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Το σημερινό Ευαγγέλιο δεν αφορά μόνο στα θαύματα και στο έλεος του Θεού. Νομίζω ότι αφορά στην ελπίδα πέρα από την ελπίδα. Στην περίπτωση της κόρης του Ιαείρου βλέπουμε ένα παιδί ήδη νεκρό. Όλοι το γνωρίζουν. Υπάρχει τέτοια βεβαιότητα ώστε όταν ο Υιός του Θεού γίνεται Υιός του Ανθρώπου, λέει: «Όχι! Αυτό το παιδί δεν έχει πεθάνει, αλλά κοιμάται», όλοι τον αντικρούουν: «Όχι αυτό το παιδί όντως έχει πεθάνει». Και τότε ο Χριστός με έναν λόγο δύναμης, αλλά με μια πράξη αγάπης καλεί και πάλι το παιδί στην επίγεια ζωή.

Δεν είναι αυτό -εκτός από ένα αληθινό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας μας -δεν είναι επίσης και μία αλληγορία, και μια εικόνα από τόσες πολλές ανθρώπινες περιπτώσεις; Πόσο συχνά θα λέγαμε, «Δεν έχει νόημα να κάνουμε οτιδήποτε γι’ αυτό το πρόσωπο, αυτό το πρόσωπο έχει χαθεί έτσι κι αλλιώς. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να κάνει κάποιος για να σώσει μια δεδομένη κατάσταση, αυτή η περίπτωση είναι πέρα από την σωτηρία. Και πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια που είπε ο Χριστός στον Πέτρο όταν ο τελευταίος είπε: «Ποιος λοιπόν μπορεί να σωθεί;» Και ο Κύριος του είπε «Ο,τι είναι αδύνατο στον άνθρωπο, είναι δυνατό στον Θεό».

Η ελπίδα πέρα από την ελπίδα: Όχι επειδή δεν έχουμε καλούς λόγους να ελπίζουμε, αλλά επειδή μπορεί να μας διακατέχει μια παθιασμένη βεβαιότητα ότι όχι μόνο η θεική αγάπη αλλά και η ανθρώπινη αγάπη μπορεί να φέρει πίσω στη ζωή αυτό που χάθηκε. Άνθρωποι που έπεσαν μέσα στη βαθύτερη εγκατάλειψη, άνθρωποι που μας φαίνονται απελπιστικά κακοί, αν συναντήσουν την θυσιαστική αγάπη- και η λέξη «θυσιαστική» είναι απαραίτητη- τη θυσιαστική αγάπη του Θεού και την ίδια θυσιαστική αγάπη μέσα μας, μπορεί αυτοί να λυτρωθούν.

Στην περίπτωση αυτού του παιδιού, αυτό έγινε αμέσως. Στις σχέσεις μεταξύ μας και με τους ανθρώπους μπορεί να πάρει χρόνια, χρόνια υπομονετικής αγάπης, χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων θα δώσουμε τους εαυτούς μας, αλλά επίσης θ’ αντέχουμε, θ’ αντέχουμε ατελείωτα, τα πιο ανυπόφορα πράγματα. Και στο τέλος μπορεί να υπάρξει λύτρωση. Μπορεί να υπάρξει λύτρωση σ’ αυτή τη γη, με τη μορφή ενός προσώπου που θεωρείτο απελπισμένο, πέρα από κάθε βοήθεια, και που αρχίζει ν’ αλλάζει, και τότε βλέπουμε ένα θαύμα, και είμαστε περιχαρείς και η ελπίδα γίνεται τέλεια και πραγματική, και η χαρά γεμίζει την καρδιά μας.

Ωστόσο υπάρχει ακόμη ένας άλλος τρόπος με τον οποίο αυτή η θυσιαστική αγάπη μπορεί να είναι απολύτρωση. Ένας δυτικός θεολόγος κατά την περίοδο του τελευταίου πολέμου, όταν τα συναισθήματα ήταν βαθιά και ο πόνος έντονος, είπε ότι τα βάσανα είναι το σημείο συνάντησης μεταξύ κακού και ανθρωπότητας. Τα βάσανα προκαλούνται πάντοτε απ’ τον ανθρώπινο παράγοντα ακόμα κι αν ο ανθρώπινος παράγοντας φεύγει μακριά απ’ αυτά και δεν τα ξαλαφρώνει. Και τα βάσανα πάντοτε τεμαχίζουν την ψυχή η το σώμα των ανθρώπων. Αλλά όταν συμβαίνει, το θύμα χρειάζεται την θεική αγάπη για να συγχωρήσει, και μέσα από τη συγχώρηση να ξεκάνει το κακό, και να λυτρώσει εκείνους που έχουν κάνει κακό.

Ας στρέψουμε τη σκέψη μας σ’ αυτό το σημείο. Αυτή η σκέψη δεν μου ήρθε απ’ το νού, αλλά στ’ αλήθεια ούτε μέσα απ’ τη ζωή μου που πάντοτε υπήρξε πολύ εύκολη για μένα ώστε να μπορώ να μιλώ κατ’ αυτό τον τρόπο. Όμως μετά τον πόλεμο βρέθηκε ένα έγγραφο σ’ ένα απ’ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γράφτηκε πάνω σ’ ένα σκισμένο κομμάτι τυλιγμένου χαρτιού από έναν άντρα που πέθανε σ’ αυτό το στρατόπεδο. Και η ουσία αυτού του μηνύματος ήταν μια προσευχή στην οποία έλεγε, «Κύριε, όταν θα έλθεις ως Κριτής επί της γης, μην καταδικάσεις τους ανθρώπους που μας έχουν κάνει τόσο απάνθρωπα πράγματα. Μην τους τιμωρήσεις για τη σκληρότητά τους και για τα βάσανα που μας προκάλεσαν, για τη βία τους και την απόγνωσή μας, αλλά παρατήρησε τον καρπό που γεννήθηκε μέσα στην υπομονή, στην ταπείνωση, στην καρτερία, στη συγχώρηση, στην πίστη, στην αλληλεγγύη. Και ας μετρήσουν αυτοί οι καρποί για την σωτηρία τους. Μην επιτρέψεις η μνήμη μας να είναι τρόμος γι’ αυτούς στην αιωνιότητα, αλλά ας είναι σωτηρία γι’ αυτούς».

Αυτή είναι επίσης η ελπίδα πέρα από την ελπίδα. Και συνδέεται για μένα με αυτή την αντίθεση ανάμεσα στην αμαρτωλή, λανθασμένη, τυφλή αντίληψη που εκφράζεται απ’ τους ανθρώπους στο σπίτι (της κόρης του Ιάειρου). Αυτοί κοροιδεύουν το Χριστό, επειδή ξέρουν ότι το παιδί είναι νεκρό, η ελπίδα είναι περιττή, πνιγμένη στην απόγνωση – και η νίκη της αγάπης και του ελέους που φαίνεται σ’ αυτό το γεγονός αλλά που μπορεί να εξαπλωθεί με τόσους διαφορετικούς τρόπους στις προσωπικές μας ζωές σε απλούστατο επίπεδο, και στις πιο ηρωικές ζωές ακόμη.

Ας το αναλογιστούμε λοιπόν, και ας επιλέξουμε την ελπίδα πέρα από την ελπίδα, την αγάπη και την πίστη που κατακτά. Αμήν.

Πηγή: www.agiazoni.gr

Ένα παράδοξο θαύμα (Λουκ. η΄41-56) (Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης &Αλμωπίας Ιωήλ)

0
0

«Εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού»

Η φιλάνθρωπη συμπεριφορά του Χριστού και τα θαυμαστά έργα που επιτελούσε γρήγορα διαδίδονταν στο λαό. Όταν π.χ. πήγε στο τελωνείο του Ματθαίου και του ζήτησε να τον ακολουθήσει, το γεγονός αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση και διαφημίσθηκε (Ματθ. 9,9). Επίσης, όταν συγχώρησε την αμαρτωλή γυναίκα λέγοντας «αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ» (Λουκ. 7,47), δηλαδή «συγχωρούνται οι πολλές αμαρτίες της, γιατί αγάπησε πολύ»· το συμβάν αυτό προξένησε μεγάλη εντύπωση. Ή ακόμη η πραγματικότητα πως ο Χριστός ποτέ δεν έδιωξε αμαρτωλό ούτε μίλησε άσχημα σε κάποιον που Του ζήτησε βοήθεια, ήταν κάτι που το ήξεραν πολλοί. Αυτά τα είχε ακούσει και μία γυναίκα που έπασχε δώδεκα ολόκληρα χρόνια από μία ακατάσχετη αιμορραγία. Επειδή όμως φοβόταν να πάει ευθέως να το ζητήσει απ’ το Χριστό, πήγε κρυφά και ακούμπησε στην άκρη του ιματίου Του κι έγινε καλά. Βγήκε τότε δύναμη απ’ το Χριστό που την θεράπευσε τελείως. Ας δούμε την προσωπικότητα αυτής της γυναίκας.

Η αιμορροούσα γυναίκα

Ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης απαγόρευε στις γυναίκες, που έπασχαν απ’ τα γνωστά γυναικεία νοσήματα να αναμειγνύονται μέσα στο πλήθος και να παρακολουθούν τις δημόσιες λατρείες του Ναού η της Συναγωγής. Η γυναίκα ήταν γνωστή σ’ όλους πως έπασχε απ’ αυτήν την αρρώστια και υπήρχε κίνδυνος, όταν θα παρουσιαζόταν μπροστά στο Χριστό, οι άλλοι άνθρωποι να την έδιωχναν σαν μολυσμένη. Το γεγονός το ήξερε κι αυτή, γι’ αυτό και δεν κάλεσε τον Ιησού στο σπίτι της. Εφ’ όσον ήταν «ακάθαρτη», κανείς δεν έπρεπε να την πλησιάσει. Επίσης η αιμορροούσα δε στάθηκε ούτε και μακριά για να φωνάξει το Χριστό, γιατί, όπως λέγει ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός, «ησχύνετο δημοσιεύσαι τοιούτον πάθος», δηλ. ντρεπόταν να κάνει φανερή μια τέτοια αρρώστια.

Η πίστη της αιμορροούσας

Ένα άλλο σημείο της προσωπικότητας της γυναίκας ήταν η πίστη της. Επειδή είχε μεγάλη πίστη, σκέφθηκε να ακουμπήσει το ιμάτιο του Χριστού και να γίνει καλά. Μπορεί τα ρούχα του Χριστού να είχαν χάρη επάνω τους, επειδή ερχόντουσαν σε επαφή με το ζωοποιό σώμα του Κυρίου, όμως χρειαζόταν η πίστη της γυναίκας, για να μεταδώσουν αυτή την ιαματική ενέργεια. Ας θυμηθούμε τι έγινε κατά τον καιρό της Σταυρώσεως του Χριστού. Οι στρατιώτες που σταύρωσαν τον Κύριο, πήραν τα ιμάτια και το χιτώνα Του με το γνωστό σ’ όλους μας τρόπο. Ενώ ακουμπούσαν τα ρούχα του Χριστού, δεν ένιωσαν τίποτε. Τους έλειπε η πίστη. Αντίθετα η αιμορροούσα γυναίκα με την πίστη της πήρε τη χάρη του Θεού. Ο τρόπος που σκέφτηκε, δηλαδή να ακουμπήσει κρυφά τα ιμάτια του Χριστού για να γίνει καλά, μπορεί να ήταν μια ιδιότυπη πράξη, ας πούμε μια ακατηγόρητη «κλοπή» της χάριτος του Θεού, αλλά το άξιζε. Ο Θεοφάνης ο Κεραμεύς γράφει για την πράξη της γυναίκας· «η της γυναικός επαινουμένη κλοπή», δηλαδή κλοπή που επαινείται και δεν καταδικάζεται. Στο σημείο αυτό φαίνεται η πίστη της γυναίκας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό, θεραπεύτηκε πλήρως και προσφωνήθηκε απ’ το Χριστό ως θυγατέρα Του· «θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε» (Λουκ. 8,48).

Η πίστη δεν είναι μαγικό γεγονός

Η γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου έχει πολλά να μας διδάξει. Κατ’ αρχήν, τι επεθύμησε; Να ακουμπήσει το κράσπεδο του ιματίου του Χριστού. Το ίδιο να κάνουμε κι εμείς. Εάν θέλουμε, μπορούμε όχι απλώς να ακουμπήσουμε τον Ιησού, αλλ’ ολόκληρο να Τον τοποθετήσουμε μέσα μας. Μπροστά μας και πάνω στην αγία Τράπεζα ευρίσκεται το σώμα του Κυρίου. Δεν είναι απλώς ένα ρούχο, αλλά το ίδιο το Δεσποτικό σώμα. Ο καθένας μας έχει και κάποια ασθένεια είτε ψυχική είτε σωματική. Οι μώλωπες της αμαρτίας είναι εμφανείς στην ψυχή μας. Ας προσέλθουμε με πίστη στο άγιο Ποτήριο. Εάν το ιμάτιο του Χριστού είχε τόση δύναμη, πολύ περισσότερο το ίδιο το σώμα του Κυρίου. Να προσέλθουμε όχι απλώς σαν να πρόκειται για μία μαγική τελετή, αλλά με πίστη και καθαρή συνείδηση· με την πεποίθηση πως τα πάντα μπορεί να τα κατορθώσει η χάρη του Χριστού. Κανείς ποτέ δεν μπορεί να μας θεραπεύσει τις ασθένειες η να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες παρά μόνον ο Χριστός. Το αίμα του Χριστού σκοτώνει τους «ένδον σκώληκας», γράφει ένας άγιος.

Ας αποκτήσουμε κι εμείς την πίστη της αιμορροούσας, για να μπορέσουμε να γιατρεύσουμε τα ποικίλα πάθη μας με τη χάρη του Κυρίου Ιησού.

 

πηγή: www.agiazoni.gr

Ένα παράδοξο θαύμα (Λουκ. η΄41-56) (Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης &Αλμωπίας Ιωήλ)

0
0

«Εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού»

Η φιλάνθρωπη συμπεριφορά του Χριστού και τα θαυμαστά έργα που επιτελούσε γρήγορα διαδίδονταν στο λαό. Όταν π.χ. πήγε στο τελωνείο του Ματθαίου και του ζήτησε να τον ακολουθήσει, το γεγονός αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση και διαφημίσθηκε (Ματθ. 9,9). Επίσης, όταν συγχώρησε την αμαρτωλή γυναίκα λέγοντας «αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ» (Λουκ. 7,47), δηλαδή «συγχωρούνται οι πολλές αμαρτίες της, γιατί αγάπησε πολύ»· το συμβάν αυτό προξένησε μεγάλη εντύπωση. Ή ακόμη η πραγματικότητα πως ο Χριστός ποτέ δεν έδιωξε αμαρτωλό ούτε μίλησε άσχημα σε κάποιον που Του ζήτησε βοήθεια, ήταν κάτι που το ήξεραν πολλοί. Αυτά τα είχε ακούσει και μία γυναίκα που έπασχε δώδεκα ολόκληρα χρόνια από μία ακατάσχετη αιμορραγία. Επειδή όμως φοβόταν να πάει ευθέως να το ζητήσει απ’ το Χριστό, πήγε κρυφά και ακούμπησε στην άκρη του ιματίου Του κι έγινε καλά. Βγήκε τότε δύναμη απ’ το Χριστό που την θεράπευσε τελείως. Ας δούμε την προσωπικότητα αυτής της γυναίκας.

Η αιμορροούσα γυναίκα

Ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης απαγόρευε στις γυναίκες, που έπασχαν απ’ τα γνωστά γυναικεία νοσήματα να αναμειγνύονται μέσα στο πλήθος και να παρακολουθούν τις δημόσιες λατρείες του Ναού η της Συναγωγής. Η γυναίκα ήταν γνωστή σ’ όλους πως έπασχε απ’ αυτήν την αρρώστια και υπήρχε κίνδυνος, όταν θα παρουσιαζόταν μπροστά στο Χριστό, οι άλλοι άνθρωποι να την έδιωχναν σαν μολυσμένη. Το γεγονός το ήξερε κι αυτή, γι’ αυτό και δεν κάλεσε τον Ιησού στο σπίτι της. Εφ’ όσον ήταν «ακάθαρτη», κανείς δεν έπρεπε να την πλησιάσει. Επίσης η αιμορροούσα δε στάθηκε ούτε και μακριά για να φωνάξει το Χριστό, γιατί, όπως λέγει ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός, «ησχύνετο δημοσιεύσαι τοιούτον πάθος», δηλ. ντρεπόταν να κάνει φανερή μια τέτοια αρρώστια.

Η πίστη της αιμορροούσας

Ένα άλλο σημείο της προσωπικότητας της γυναίκας ήταν η πίστη της. Επειδή είχε μεγάλη πίστη, σκέφθηκε να ακουμπήσει το ιμάτιο του Χριστού και να γίνει καλά. Μπορεί τα ρούχα του Χριστού να είχαν χάρη επάνω τους, επειδή ερχόντουσαν σε επαφή με το ζωοποιό σώμα του Κυρίου, όμως χρειαζόταν η πίστη της γυναίκας, για να μεταδώσουν αυτή την ιαματική ενέργεια. Ας θυμηθούμε τι έγινε κατά τον καιρό της Σταυρώσεως του Χριστού. Οι στρατιώτες που σταύρωσαν τον Κύριο, πήραν τα ιμάτια και το χιτώνα Του με το γνωστό σ’ όλους μας τρόπο. Ενώ ακουμπούσαν τα ρούχα του Χριστού, δεν ένιωσαν τίποτε. Τους έλειπε η πίστη. Αντίθετα η αιμορροούσα γυναίκα με την πίστη της πήρε τη χάρη του Θεού. Ο τρόπος που σκέφτηκε, δηλαδή να ακουμπήσει κρυφά τα ιμάτια του Χριστού για να γίνει καλά, μπορεί να ήταν μια ιδιότυπη πράξη, ας πούμε μια ακατηγόρητη «κλοπή» της χάριτος του Θεού, αλλά το άξιζε. Ο Θεοφάνης ο Κεραμεύς γράφει για την πράξη της γυναίκας· «η της γυναικός επαινουμένη κλοπή», δηλαδή κλοπή που επαινείται και δεν καταδικάζεται. Στο σημείο αυτό φαίνεται η πίστη της γυναίκας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό, θεραπεύτηκε πλήρως και προσφωνήθηκε απ’ το Χριστό ως θυγατέρα Του· «θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε» (Λουκ. 8,48).

Η πίστη δεν είναι μαγικό γεγονός

Η γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου έχει πολλά να μας διδάξει. Κατ’ αρχήν, τι επεθύμησε; Να ακουμπήσει το κράσπεδο του ιματίου του Χριστού. Το ίδιο να κάνουμε κι εμείς. Εάν θέλουμε, μπορούμε όχι απλώς να ακουμπήσουμε τον Ιησού, αλλ’ ολόκληρο να Τον τοποθετήσουμε μέσα μας. Μπροστά μας και πάνω στην αγία Τράπεζα ευρίσκεται το σώμα του Κυρίου. Δεν είναι απλώς ένα ρούχο, αλλά το ίδιο το Δεσποτικό σώμα. Ο καθένας μας έχει και κάποια ασθένεια είτε ψυχική είτε σωματική. Οι μώλωπες της αμαρτίας είναι εμφανείς στην ψυχή μας. Ας προσέλθουμε με πίστη στο άγιο Ποτήριο. Εάν το ιμάτιο του Χριστού είχε τόση δύναμη, πολύ περισσότερο το ίδιο το σώμα του Κυρίου. Να προσέλθουμε όχι απλώς σαν να πρόκειται για μία μαγική τελετή, αλλά με πίστη και καθαρή συνείδηση· με την πεποίθηση πως τα πάντα μπορεί να τα κατορθώσει η χάρη του Χριστού. Κανείς ποτέ δεν μπορεί να μας θεραπεύσει τις ασθένειες η να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες παρά μόνον ο Χριστός. Το αίμα του Χριστού σκοτώνει τους «ένδον σκώληκας», γράφει ένας άγιος.

Ας αποκτήσουμε κι εμείς την πίστη της αιμορροούσας, για να μπορέσουμε να γιατρεύσουμε τα ποικίλα πάθη μας με τη χάρη του Κυρίου Ιησού.

 

πηγή: www.agiazoni.gr

Ένα παράδοξο θαύμα (Λουκ. η΄41-56) (Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης &Αλμωπίας Ιωήλ)

0
0

«Εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού»

Η φιλάνθρωπη συμπεριφορά του Χριστού και τα θαυμαστά έργα που επιτελούσε γρήγορα διαδίδονταν στο λαό. Όταν π.χ. πήγε στο τελωνείο του Ματθαίου και του ζήτησε να τον ακολουθήσει, το γεγονός αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση και διαφημίσθηκε (Ματθ. 9,9). Επίσης, όταν συγχώρησε την αμαρτωλή γυναίκα λέγοντας «αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ» (Λουκ. 7,47), δηλαδή «συγχωρούνται οι πολλές αμαρτίες της, γιατί αγάπησε πολύ»· το συμβάν αυτό προξένησε μεγάλη εντύπωση. Ή ακόμη η πραγματικότητα πως ο Χριστός ποτέ δεν έδιωξε αμαρτωλό ούτε μίλησε άσχημα σε κάποιον που Του ζήτησε βοήθεια, ήταν κάτι που το ήξεραν πολλοί. Αυτά τα είχε ακούσει και μία γυναίκα που έπασχε δώδεκα ολόκληρα χρόνια από μία ακατάσχετη αιμορραγία. Επειδή όμως φοβόταν να πάει ευθέως να το ζητήσει απ’ το Χριστό, πήγε κρυφά και ακούμπησε στην άκρη του ιματίου Του κι έγινε καλά. Βγήκε τότε δύναμη απ’ το Χριστό που την θεράπευσε τελείως. Ας δούμε την προσωπικότητα αυτής της γυναίκας.

Η αιμορροούσα γυναίκα

Ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης απαγόρευε στις γυναίκες, που έπασχαν απ’ τα γνωστά γυναικεία νοσήματα να αναμειγνύονται μέσα στο πλήθος και να παρακολουθούν τις δημόσιες λατρείες του Ναού η της Συναγωγής. Η γυναίκα ήταν γνωστή σ’ όλους πως έπασχε απ’ αυτήν την αρρώστια και υπήρχε κίνδυνος, όταν θα παρουσιαζόταν μπροστά στο Χριστό, οι άλλοι άνθρωποι να την έδιωχναν σαν μολυσμένη. Το γεγονός το ήξερε κι αυτή, γι’ αυτό και δεν κάλεσε τον Ιησού στο σπίτι της. Εφ’ όσον ήταν «ακάθαρτη», κανείς δεν έπρεπε να την πλησιάσει. Επίσης η αιμορροούσα δε στάθηκε ούτε και μακριά για να φωνάξει το Χριστό, γιατί, όπως λέγει ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός, «ησχύνετο δημοσιεύσαι τοιούτον πάθος», δηλ. ντρεπόταν να κάνει φανερή μια τέτοια αρρώστια.

Η πίστη της αιμορροούσας

Ένα άλλο σημείο της προσωπικότητας της γυναίκας ήταν η πίστη της. Επειδή είχε μεγάλη πίστη, σκέφθηκε να ακουμπήσει το ιμάτιο του Χριστού και να γίνει καλά. Μπορεί τα ρούχα του Χριστού να είχαν χάρη επάνω τους, επειδή ερχόντουσαν σε επαφή με το ζωοποιό σώμα του Κυρίου, όμως χρειαζόταν η πίστη της γυναίκας, για να μεταδώσουν αυτή την ιαματική ενέργεια. Ας θυμηθούμε τι έγινε κατά τον καιρό της Σταυρώσεως του Χριστού. Οι στρατιώτες που σταύρωσαν τον Κύριο, πήραν τα ιμάτια και το χιτώνα Του με το γνωστό σ’ όλους μας τρόπο. Ενώ ακουμπούσαν τα ρούχα του Χριστού, δεν ένιωσαν τίποτε. Τους έλειπε η πίστη. Αντίθετα η αιμορροούσα γυναίκα με την πίστη της πήρε τη χάρη του Θεού. Ο τρόπος που σκέφτηκε, δηλαδή να ακουμπήσει κρυφά τα ιμάτια του Χριστού για να γίνει καλά, μπορεί να ήταν μια ιδιότυπη πράξη, ας πούμε μια ακατηγόρητη «κλοπή» της χάριτος του Θεού, αλλά το άξιζε. Ο Θεοφάνης ο Κεραμεύς γράφει για την πράξη της γυναίκας· «η της γυναικός επαινουμένη κλοπή», δηλαδή κλοπή που επαινείται και δεν καταδικάζεται. Στο σημείο αυτό φαίνεται η πίστη της γυναίκας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό, θεραπεύτηκε πλήρως και προσφωνήθηκε απ’ το Χριστό ως θυγατέρα Του· «θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε» (Λουκ. 8,48).

Η πίστη δεν είναι μαγικό γεγονός

Η γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου έχει πολλά να μας διδάξει. Κατ’ αρχήν, τι επεθύμησε; Να ακουμπήσει το κράσπεδο του ιματίου του Χριστού. Το ίδιο να κάνουμε κι εμείς. Εάν θέλουμε, μπορούμε όχι απλώς να ακουμπήσουμε τον Ιησού, αλλ’ ολόκληρο να Τον τοποθετήσουμε μέσα μας. Μπροστά μας και πάνω στην αγία Τράπεζα ευρίσκεται το σώμα του Κυρίου. Δεν είναι απλώς ένα ρούχο, αλλά το ίδιο το Δεσποτικό σώμα. Ο καθένας μας έχει και κάποια ασθένεια είτε ψυχική είτε σωματική. Οι μώλωπες της αμαρτίας είναι εμφανείς στην ψυχή μας. Ας προσέλθουμε με πίστη στο άγιο Ποτήριο. Εάν το ιμάτιο του Χριστού είχε τόση δύναμη, πολύ περισσότερο το ίδιο το σώμα του Κυρίου. Να προσέλθουμε όχι απλώς σαν να πρόκειται για μία μαγική τελετή, αλλά με πίστη και καθαρή συνείδηση· με την πεποίθηση πως τα πάντα μπορεί να τα κατορθώσει η χάρη του Χριστού. Κανείς ποτέ δεν μπορεί να μας θεραπεύσει τις ασθένειες η να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες παρά μόνον ο Χριστός. Το αίμα του Χριστού σκοτώνει τους «ένδον σκώληκας», γράφει ένας άγιος.

Ας αποκτήσουμε κι εμείς την πίστη της αιμορροούσας, για να μπορέσουμε να γιατρεύσουμε τα ποικίλα πάθη μας με τη χάρη του Κυρίου Ιησού.

 

πηγή: www.agiazoni.gr

Ένα παράδοξο θαύμα (Λουκ. η΄41-56) (Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης &Αλμωπίας Ιωήλ)

0
0

«Εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού»

Η φιλάνθρωπη συμπεριφορά του Χριστού και τα θαυμαστά έργα που επιτελούσε γρήγορα διαδίδονταν στο λαό. Όταν π.χ. πήγε στο τελωνείο του Ματθαίου και του ζήτησε να τον ακολουθήσει, το γεγονός αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση και διαφημίσθηκε (Ματθ. 9,9). Επίσης, όταν συγχώρησε την αμαρτωλή γυναίκα λέγοντας «αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ» (Λουκ. 7,47), δηλαδή «συγχωρούνται οι πολλές αμαρτίες της, γιατί αγάπησε πολύ»· το συμβάν αυτό προξένησε μεγάλη εντύπωση. Ή ακόμη η πραγματικότητα πως ο Χριστός ποτέ δεν έδιωξε αμαρτωλό ούτε μίλησε άσχημα σε κάποιον που Του ζήτησε βοήθεια, ήταν κάτι που το ήξεραν πολλοί. Αυτά τα είχε ακούσει και μία γυναίκα που έπασχε δώδεκα ολόκληρα χρόνια από μία ακατάσχετη αιμορραγία. Επειδή όμως φοβόταν να πάει ευθέως να το ζητήσει απ’ το Χριστό, πήγε κρυφά και ακούμπησε στην άκρη του ιματίου Του κι έγινε καλά. Βγήκε τότε δύναμη απ’ το Χριστό που την θεράπευσε τελείως. Ας δούμε την προσωπικότητα αυτής της γυναίκας.

Η αιμορροούσα γυναίκα

Ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης απαγόρευε στις γυναίκες, που έπασχαν απ’ τα γνωστά γυναικεία νοσήματα να αναμειγνύονται μέσα στο πλήθος και να παρακολουθούν τις δημόσιες λατρείες του Ναού η της Συναγωγής. Η γυναίκα ήταν γνωστή σ’ όλους πως έπασχε απ’ αυτήν την αρρώστια και υπήρχε κίνδυνος, όταν θα παρουσιαζόταν μπροστά στο Χριστό, οι άλλοι άνθρωποι να την έδιωχναν σαν μολυσμένη. Το γεγονός το ήξερε κι αυτή, γι’ αυτό και δεν κάλεσε τον Ιησού στο σπίτι της. Εφ’ όσον ήταν «ακάθαρτη», κανείς δεν έπρεπε να την πλησιάσει. Επίσης η αιμορροούσα δε στάθηκε ούτε και μακριά για να φωνάξει το Χριστό, γιατί, όπως λέγει ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός, «ησχύνετο δημοσιεύσαι τοιούτον πάθος», δηλ. ντρεπόταν να κάνει φανερή μια τέτοια αρρώστια.

Η πίστη της αιμορροούσας

Ένα άλλο σημείο της προσωπικότητας της γυναίκας ήταν η πίστη της. Επειδή είχε μεγάλη πίστη, σκέφθηκε να ακουμπήσει το ιμάτιο του Χριστού και να γίνει καλά. Μπορεί τα ρούχα του Χριστού να είχαν χάρη επάνω τους, επειδή ερχόντουσαν σε επαφή με το ζωοποιό σώμα του Κυρίου, όμως χρειαζόταν η πίστη της γυναίκας, για να μεταδώσουν αυτή την ιαματική ενέργεια. Ας θυμηθούμε τι έγινε κατά τον καιρό της Σταυρώσεως του Χριστού. Οι στρατιώτες που σταύρωσαν τον Κύριο, πήραν τα ιμάτια και το χιτώνα Του με το γνωστό σ’ όλους μας τρόπο. Ενώ ακουμπούσαν τα ρούχα του Χριστού, δεν ένιωσαν τίποτε. Τους έλειπε η πίστη. Αντίθετα η αιμορροούσα γυναίκα με την πίστη της πήρε τη χάρη του Θεού. Ο τρόπος που σκέφτηκε, δηλαδή να ακουμπήσει κρυφά τα ιμάτια του Χριστού για να γίνει καλά, μπορεί να ήταν μια ιδιότυπη πράξη, ας πούμε μια ακατηγόρητη «κλοπή» της χάριτος του Θεού, αλλά το άξιζε. Ο Θεοφάνης ο Κεραμεύς γράφει για την πράξη της γυναίκας· «η της γυναικός επαινουμένη κλοπή», δηλαδή κλοπή που επαινείται και δεν καταδικάζεται. Στο σημείο αυτό φαίνεται η πίστη της γυναίκας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό, θεραπεύτηκε πλήρως και προσφωνήθηκε απ’ το Χριστό ως θυγατέρα Του· «θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε» (Λουκ. 8,48).

Η πίστη δεν είναι μαγικό γεγονός

Η γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου έχει πολλά να μας διδάξει. Κατ’ αρχήν, τι επεθύμησε; Να ακουμπήσει το κράσπεδο του ιματίου του Χριστού. Το ίδιο να κάνουμε κι εμείς. Εάν θέλουμε, μπορούμε όχι απλώς να ακουμπήσουμε τον Ιησού, αλλ’ ολόκληρο να Τον τοποθετήσουμε μέσα μας. Μπροστά μας και πάνω στην αγία Τράπεζα ευρίσκεται το σώμα του Κυρίου. Δεν είναι απλώς ένα ρούχο, αλλά το ίδιο το Δεσποτικό σώμα. Ο καθένας μας έχει και κάποια ασθένεια είτε ψυχική είτε σωματική. Οι μώλωπες της αμαρτίας είναι εμφανείς στην ψυχή μας. Ας προσέλθουμε με πίστη στο άγιο Ποτήριο. Εάν το ιμάτιο του Χριστού είχε τόση δύναμη, πολύ περισσότερο το ίδιο το σώμα του Κυρίου. Να προσέλθουμε όχι απλώς σαν να πρόκειται για μία μαγική τελετή, αλλά με πίστη και καθαρή συνείδηση· με την πεποίθηση πως τα πάντα μπορεί να τα κατορθώσει η χάρη του Χριστού. Κανείς ποτέ δεν μπορεί να μας θεραπεύσει τις ασθένειες η να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες παρά μόνον ο Χριστός. Το αίμα του Χριστού σκοτώνει τους «ένδον σκώληκας», γράφει ένας άγιος.

Ας αποκτήσουμε κι εμείς την πίστη της αιμορροούσας, για να μπορέσουμε να γιατρεύσουμε τα ποικίλα πάθη μας με τη χάρη του Κυρίου Ιησού.

 

πηγή: www.agiazoni.gr

Viewing all 34873 articles
Browse latest View live




Latest Images