Quantcast
Channel: Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο)
Viewing all 34873 articles
Browse latest View live

Όταν φανερώθηκε ο Άγιος Νικόλαος σε μια σοβιετική ηθοποιό.

0
0

Ονομάζεται Λιούμποβ Σοκόλοβα.Παρότι είναι γνωστή για δευτερεύοντες κυρίως ρόλους θεωρείται μία από τις μεγάλες ηθοποιούς του σοβιετικού και ρωσικού κινηματογράφου.

Γεννήθηκε σε μία οικογένεια εργατών στο Ιβάνοβο το 1921.
Κοινωνική, γενναιόδωρη και ασυμβίβαστη, η Λιούμπον Σοκόλοβα κατάφερνε πάντα να εισάγει ακτίδες ειλικρίνειας και αλήθειας ακόμη και στις ταινίες που υπόκεινταν στους κομμουνιστικούς κανόνες. Είναι αλήθεια πως οι μεγάλοι κινηματογραφιστές της ρωσικής σχολής την υποστήριξαν στους ελιγμούς της ανάμεσα στους σκόπελους της λογοκρισίας,αποδεικνύοντας πως το ταλέντο είναι ανώτερο από τους ιδεολογικούς περιορισμούς.

Μέχρι το 2001- ημερομηνία του θανάτου της-έπαιξε σε πάνω από 370 ταινίες Εδώ όμως δεν θα μιλήσουμε για την νίκη του ταλέντου επί της ιδεολογίας,αλλά για το πως η Θεία Πρόνοια οδήγησε τα βήματά της σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Αλλά και για την ευτυχία..


Ήταν το 1941 και μόλις είχε παντρευτεί στο Λένινγκραντ.Ο σύζυγός της ήταν τόσο ερωτευμένος που την ανέβαζε αγκαλιά μέχρι τον 6ο όροφο, σε μία πολυκατοικία χωρίς ανελκυστήρα,θυμάται η Λιούμποβ. Εδώ τους βρήκε ο πόλεμος. Για να συντηρηθεί εργάζονταν σ’ένα εργοστάσιο μαζί με την πεθερά της. Η πολιορκία της πόλης δεν είχε αρχίσει αλλά υπήρχαν πολλές δυσκολίες.
Ακριβώς την ημέρα των γενεθλίων της, στις 31 Ιουλίου 1941,ενώ περπατούσε στον δρόμο μαζί με την πεθερά της, την πλησίασε ένας γέρος με καστανά μάτια και κοντό μούσι και της είπε: «Θα φας τόσο ψωμί (και της έδειξε το χέρι του, εννοώντας  ψίχουλα) αλλά θα ζήσεις πολύ και θα είσαι ευτυχισμένη. Εμένα με λένε Νικόλαο. Εαν θα έχεις κάποια ανάγκη να μου ζητήσεις. Ο καθένας ξέρει να σου πει που μπορείς να με βρεις. Να μάθεις όμως το »Πάτερ Ημών»… και μερικές ακόμη λέξεις»

Μου ψιθύρισε τότε κάποιες λέξεις στα γερμανικά.’Επειτα απομακρύνθηκε και χάθηκε σαν να έλιωσε!-διηγείται η ηθοποιός στην Όλγα Σουμεάτσκαια,η οποία το 2011 επιμελήθηκε ένα ντοκυμαντέρ με θέμα την ζωή της Σοκόλοβα.

«Είσαι τυχερή Λιούμπα! Σου φανερώθηκε ο Άγιος Νικόλαος ο θαυματουργός»μου είπε η πεθερά μου. Εγώ δεν ήξερα από τέτοια πράγματα, ήμουν είκοσι ετών. Την φράση στα γερμανικά όμως την συγκράτησα. Έπειτα ήλθε ο αποκλεισμός της πόλης, η πείνα. Άνθρωποι πέθαιναν στους δρόμους… ήταν φρικιαστικό. Κοντά στο Λένινγκραντ όμως έμεναν Γερμανοί. Όχι φασίστες. Από τους δικούς μας. Άρχισα να πηγαίνω σε αυτούς. Τους έλεγα εκείνες τις λέξεις, μου έδιναν ένα φτυάρι και εγώ έσκαβα τον κήπο τους. Σε αντάλλαγμα μου έδιναν πατάτες, κρεμμύδια, γάλα… Τα έφερνα σπίτι και η πεθερά μου έλεγε: «Λιούμπα, έσυ έγινες η τροφέας μας.» Έπειτα ο σύζυγός μου και η πεθερά μου πέθαναν από την πείνα.

Η Λιούμποβ θα είχε την ίδια τύχη αλλά ως εκ θαύματος κατάφερε να ξεφύγει από τον αποκλεισμό,πιάνοντας έναν διάδρομο εκκένωσης. Έπειτα τελείωσε τις σπουδές της στην ηθοποιία. Έκανε ντεμπούτο με την πολεμική ταινία »Διήγηση για έναν αληθινό άνθρωπο» (1948) και ακολούθησαν προτάσεις από πολλούς μεγάλους σκηνοθέτες.


Η Σοκόλοβα με τον Νικήτα Μιχαλκώφ στην ταινία I Step Through Moscow (1964)

Εξαιτίας των τραυμάτων από τον πόλεμο δεν επιθυμεί να ξαναπαντρευτεί. Το 1958 γνωρίζει τον μεγάλο έρωτα και παντρεύεται τον σκηνοθέτη Γκεόργκι Ντανέλια, ο οποίος βρισκόνταν στην αρχή της καριέρας του. Στα 38 της χρόνια γέννησε έναν γιό, τον Νικόλαο, ο οποίος θα γίνει και αυτός ηθοποιός. Αρρνήθηκε πολλούς μεγάλους ρόλους για να αφιερωθεί στην ανατροφή του γιού της. Ο Νικόλαος πέθανε στα 26 του χρόνια κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, αφήνοντας πίσω του την σύζυγο και δύο κόρες. Για να ξεχάσει τον πόνο της αφιερώνεται στην δουλειά της. Μετά από λίγο καιρό την εγκαταλείπει και ο σύζυγός της για μία άλλη γυναίκα. Συνέχισε να δουλεύει ασταμάτητα στο θέατρο, στο ραδιόφωνο στον κινηματογράφο.

Παρότι ήταν το αντίθετο του βεντετισμού,το κοινό ήταν το μόνο που έμεινε κοντά της πιστό. Την λάτρευε. Ποτέ δεν δέχονταν αρνητικούς ρόλους, θέλοντας να μεταδίδει μόνο αισθήματα θετικά. Οι ερμηνείες της ήταν πάντοτε συγκλονιστικές. Πολλοί θεωρούν ότι είχε μία μοίρα τραγική. Ο Άγιος Νικόλαος όμως την ονόμασε ευτυχή…

 

ΠΗΓΗ/Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κονισπολιάτης, iellada.gr

 


Η σιωπη (Γέροντας Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος Ι.Μ. Ιβήρων)

0
0

20151127-3
Τα πιο μεγάλα πράγματα, πού ξεφεύγουν από τήν αίσθηση, την προσδοκία και την έκφραση, λέγονται αρρήτως, με μία ματιά, με το είναι ολόκληρο, τη σιωπή.

Αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης

Ο Άγιος Ειρήναρχος και οι συν αυτώ (με φωτογραφικό υλικό από την Μονή Βατοπαιδίου)

0
0

Κατά τον διωγμό του Μαξιμιανού, επτά γυναίκες στην πόλη Σεβάστεια οδηγήθηκαν στον διοικητή, ο οποίος τις κατηγόρησε ότι οδήγησαν τους συζύγους τους στην πίστη των χριστιανών. Βλέποντας τη σθεναρή τους στάση και το ακλόνητο ήθος τους μπροστά στις απειλές, ένας από τους δημίους τους, ο Ειρήναρχος, φωτισμένος από τη θεία Χάρη, ομολόγησε τον Χριστό κι αυτός και δήλωσε έτοιμος να μαρτυρήσει.

Οι επτά γυναίκες οδηγήθηκαν στις όχθες της λίμνης, όπου είχαν μαρτυρήσει προηγουμένως οι άγιοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες [9 Μαρτ.], αρνήθηκαν να προσφέρουν λατρεία στα άψυχα είδωλα και πέταξαν στο νερό τα αγάλματα. Ο διοικητής τότε διέταξε να τις βασανίσουν αλύπητα και να τις αποκεφαλίσουν. Μία από αυτές είχε μαζί της δύο παιδιά που ζήτησαν από τη μητέρα τους να τα εμπιστευθεί στον άγιο Ειρήναρχο, πριν πεθάνει.

Μετά τον θάνατο των αγίων γυναικών, ο Ειρήναρχος διετάχθη να θυσιάσει στα είδωλα. Αφού αψήφησε τη δύναμη του τυράννου, ρίχθηκε στη λίμνη. Το νερό όμως αίφνης στερεοποιήθηκε και εξήντα οκτώ στρατιώτες που πήγαν να τον πιάσουν στη μέση της λίμνης καταποντίσθηκαν. Ένας άγγελος κάλεσε τον Ειρήναρχο να επιστρέψει στην όχθη και εκεί βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ακάκιο. Τον συνέλαβαν πάλι και αφού εξεδίωξε τους δαίμονες που κατοικούσαν σε έναν ειδωλολατρικό ναό καταδικάσθηκε να πεθάνει στην πυρά. Εισήλθε ο ίδιος στην κάμινο μαζί με τον πρεσβύτερο Ακάκιο, όπου ήλθαν πρόθυμα να τους συναντήσουν τα δύο παιδιά για να προσφέρουν τη ζωή τους στον Χριστό. Εν μέσω της καμίνου ο Ειρήναρχος και ο Ακάκιος προσευχήθηκαν στον Κύριο υπέρ των πιστών που θα τιμούσαν τη μνήμη τους. Οι δήμιοι κατόπιν τους έβγαλαν σπό τη φωτιά και τους αποκεφάλισαν. Μία ευσεβής γυναίκα περιμάζεψε τα λείψανα τους και τα ενταφίασε κοντά στη λίμνη. Στον τόπο εκείνο αργότερα ανηγέρθη ναός προς τιμήν τους.

Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος τρίτος – Νοέμβριος, σελ. 308-309)

Όσιος Στέφανος ο Ομολογητής, ο Νέος

0
0
Άγιος Στέφανος ο Νέος, Ομολογητής και υπερασπιστής των ιερών εικόνων-Φωτο:iconskarakallou.gr

Άγιος Στέφανος ο Νέος, Ομολογητής και υπερασπιστής των ιερών εικόνων-Φωτο:iconskarakallou.gr

Εορτάζει στις 28 Νοεμβρίου εκάστου έτους.

 

Πληγείς νέε Στέφανε την κάραν ξύλω,

Εύρες πρεπόντως ουχί γηράσκον στέφος.

Εικάδι ογδοάτη Στεφάνου Νεου κράτα θραύσαν.

Βιογραφία

Ο Όσιος Στέφανος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και οι ευσεβείς γονείς του Ιωάννης και Άννα τον ανέθρεψαν κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Όταν μεγάλωσε, μορφώθηκε αρκετά και αργότερα αναδείχθηκε ηγούμενος στο περίφημο όρος του Αγίου Αυξεντίου.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος εναντίον των αγίων εικόνων, όχι μόνο δε συμμορφώθηκε με τις αυτοκρατορικές διαταγές, αλλά και χαρακτήρισε αιρετικούς τους εικονομάχους βασιλείς. Καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο, ο όποιος ήλπιζε με την προσωπική του επιβολή, όταν τον έφερνε μπροστά του, να δαμάσει το φρόνημα του Στεφάνου. Συνέβη όμως το αντίθετο. Ο Στέφανος, από τους ανθρώπους με «πολλήν παρρησία εν πίστει την εν Χριστώ Ιησού» (Α’ προς Τιμόθεον, γ’ 13), δηλαδή με πολλή παρρησία και θάρρος στο να διακηρύττει την πίστη που ομολογούν όσοι είναι σε κοινωνία με τον Ιησού Χριστό, ήλεγξε αυστηρά κατά πρόσωπο τον Κοπρώνυμο. Αυτός τότε τον έκλεισε στη φυλακή και μετά από μέρες διέταξε να τον θανατώσουν.

Αφού, λοιπόν, τον έβγαλαν από την φυλακή, άρχισαν να τον λιθοβολούν και να τον κτυπούν με βαρεία ρόπαλα. Ένα ισχυρό κτύπημα στο κεφάλι έδωσε τέλος στη ζωή του Στεφάνου (το 767 μ.Χ.). Κατόπιν το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα, αλλά ευλαβείς χριστιανοί που το βρήκαν όταν τα κύματα το έφεραν στην παραλία, το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή.

Απολυτίκιον  (Κατέβασμα)

Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Ασκητικώς προγυμνασθείς εν τω όρει, τας νοητάς των δυσμενών παρατάξεις, τη πανοπλία ώλεσας παμμάκαρ του Σταυρού. Αύθις δε προς άθλησιν, ανδρικώς απεδύσω, κτείνας τον Κοπρώνυμον, τω της Πίστεως ξίφει· και δι᾽ αμφοίν εστέφθης εκ Θεού, Οσιομάρτυς αοίδιμε Στέφανε.

 

Έτερον Απολυτίκιον

Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείαν άσκησιν ενδεδειγμένος, σκεύος γέγονας δικαιοσύνης διαπρέπων ταις σεπταίς αναβάσεσι· και του Χριστού την εικόνα σεβόμενος, μαρτυρικής ηξιώθης φαιδρότητος. Θείε Στέφανε, εν όπλω ημάς στεφάνωσον της θείας ευδοκίας τους υμνούντας σε.

Κοντάκιον

Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.

Εορτάζει σήμερον, η Εκκλησία, εορτήν ευφρόσυνον, εν τη ση μνήμη· και πιστώς, ανευφημούσα κραυγάζει σοι, Στέφανε θείε, οσίων το καύχημα.

 Κάθισμα

Ήχος δ’ Ο υψωθείς.

Των Μοναστών υπογραμμός ανεδείχθης, των Αθλητών καλλωπισμός ανεφάνης, δι’ αμφοτέρων Στέφανε κοσμούμενος· όθεν αξιάγαστε, και διπλούς τους στεφάνους, έλαβες ασκήσεως, και αθλήσεως Πατερ. Αλλ’ εκτενώς Χριστόν υπέρ ημών, των σε υμνούντων, ικέτευε Στέφανε.

 

Ο Οίκος

Εις πάσαν γην ως αληθώς, διέδραμεν ο φθόγγος των σων κατορθωμάτων, σοφέ Οσιομάρτυς, ων περ ειργάσω θαυμαστώς· όθεν δυσωπώ σε, παρρησίαν προς Θεόν ως κεκτημένος Όσιε, ικέτευε του δοθήναί μοι λόγον επάξιον, του ανευφημήσαι τους αγώνας, ους υπέστης εξ ορατών εχθρών και νοουμένων· ος πριν ασκητικώς καθείλες, απάσας τας κινήσεις της σαρκός απονεκρώσας, αθλήσει δε νυν τον τύραννον ετροπώσω, Οσίων το καύχημα.

Οπτικοακουστικό Υλικό

Όσιος Στέφανος ο Ομολογητής, ο Νέος

Όσιος Στέφανος ο Ομολογητής, ο Νέος

Όσιος Στέφανος ο Ομολογητής, ο Νέος

Όσιος Στέφανος ο Ομολογητής, ο Νέος

Πηγή: saint.gr 

 

 

 

 

 

 

Δια ζώσης

0
0

dia zosis 01Της Άννας Καλογήρου-Παύλου
Η Άννα Καλογήρου-Παύλου κατάγεται από την τουρκοκρατούμενη Λάπηθο της Κύπρου.
Είναι δασκάλα. Γράφει για παιδιά και για μεγάλους.

Κάθε φορά που τον έβλεπες να ψάχνει τις τσέπες του στην ώρα της ανάπαψης, ήξερες τι έψαχνε. Το μελανί μολύβι του. Θα έγραφε στους δικούς του. Ήταν ψηλός, λεπτός, Μακρίδης το όνομά του. Να το, έγινε πάλι το λάθος. Ένα λάθος, που το κάνουνε όλοι στον Λόχο του. Είναι και το ύψος του βλέπετε, που βοηθά στον αναγραμματισμό των δύο μεσαίων συμφώνων και από Μαρκίδης γίνεται Μακρίδης. Βαρέθηκε πια κι ο ίδιος να τους διορθώνει και μια μέρα τους είπε:

—Γιατί δε με φωνάζεται με το μικρό μου όνομα, να τελειώνει πια αυτός ο χαβάς; Σωτηράκη με λένε.

Από δω όμως άρχιζε μια άλλη ιστορία. Με κείνο το -άκης στην… ουρά του, όλοι τον νομίζανε για Κρητικό. Ώσπου μια μέρα μπήκαν τα πράγματα στην θέση τους από ένα τυχαίο γεγονός.

—Ρε, συ, Σωτηράκη, αν γράφεις χαιρετίσματα στις όμορφες π’ αφήσαμε πίσω, γράψε κι από μένα, ακούστηκε ο Πέτρος να τον πειράζει (αυτού ήταν γνωστή η καταγωγή του).

—Είσαι κι εσύ, λοιπόν, από την Κύπρο -πετάχτηκε τότε στην μέση ο δάσκαλος-ρε Σωτηράκη, κι εγώ σε νόμιζα…

—Ξέρω, ξέρω, με νόμιζες για Κρητικό. Είναι κι από άλλα μέρη Έλληνες εδώ…

—Αυτός ο διάλογος είχε γίνει τότε στην Χίο. Ήταν Χριστούγεννα. Κι αυτοί κάνανε Χριστούγεννα, κυνηγώντας τον Ζιχνή Πασά, τον Φρούραρχο της Χίου, στα βουνά. Κι όταν του σπάσανε τα μούτρα, πλυθήκανε, προσευχηθήκανε, χαλαρώσανε και… κουβεντιάζανε.

Πολύ τον θαύμαζαν όλοι τον Σωτηράκη Μαρκίδη, αυτόν τον φλογερό φαντάρο από την Κύπρο, είναι όλος φωτιά και λάβα. Κάποτε περνά απ’ το μυαλό του δάσκαλου με τρόμο τούτη η σκέψη: “Αν λείψει ποτέ αυτός από την ομάδα μας, τι θ’ απογίνουμε;” Κι αμέσως, “φτου φτου φτου, τι κακομελετήματα είναι αυτά; Κι έχουμε ακόμα δρόμοο- οο… Τα Γιάννενα μας καρτερούν. Τα Γιάννενα μου!”

ΓΕΝΑΡΗΣ, 1913. Τα ξακουστά Ιωάννινα, τα επιβλητικά, βουβά στον πόνο τους, άφωνα μπροστά στην προσμονή της λευτεριάς, που ζυγώνει. Γεμίζουν τις ψυχές των φαντάρων με δέος. Να πατήσουνε τα Γιάννενα! Όχι σαν τα πατάγανε αιώνες τώρα ποδάρια ξένα και δικά τους, με το πάτημα του τυράννου οι πρώτοι, και το πάτημα του δούλου εμείς. Μα με το πάτημα του Ελευθερωτή. Να βροντήξει η γης και να σειστεί στο πέρασμα τους.

Αχ, Γιάννενα! Όμορφα Γιάννενα! Με τους θρύλους και τις παραδόσεις σου, την ιστορία σου, που αναδύεται μέσ’ απ’ τα κάστρα σου, τη Λίμνη σου, το Νησί σου. Είναι κοντά τα παιδιά σου, Γιάννενα μου, τα παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα, τα παιδιά από την Κύπρο…

—Μωρέ Γιαννιώτη, που ’σαι βρε, και χάθηκες, τώρα που σ’ έχουμε ανάγκη; Ακούστηκε κάποια στιγμή η φωνή του Πέτρου, Πολύ τον αγάπαγε το δάσκαλο αυτό το παιδί απο την Κύπρο κι αυτός πάλι, μέσ’ απ’ το καμάρι που ’νιώθε που τον αγαπούσανε, ανταπέδιδε κι αυτός με ειλικρίνεια αυτό που ’παίρνε.

—Τι ανάγκη έχετε βρε σείς, λεβεντόπαιδα απ’ την Κύπρο, που ρίξατε το κεφάλι σας στη λαιμητόμο του χάρου, για να μας λευτερώσετε, Εθελοντές της Κύπρου, με τόσο πάθος, τι ανάγκη έχετε…

—Εεε… σιγά, Γιαννιωτάκι, είμαστε κι εμείς εδώ…Πετάχτηκε στην μέση της κουβέντας ένα φανταράκι από… δεν έχει σημασία από που. Και το γέλιο αντήχησε γύρω, συγκρατημένα, μη γίνει πρόκληση για τους πάρα πέρα, που είναι βουτηγμένοι στην φωτιά.

—Τούτη η εφεδρεία, που μας έβαλε η διαταγή του Διαδόχου, εμένα με πλαντάζει. Δεν την αντέχω άλλο τούτη την απραξία εδώ.

—Βρε Σωτηράκη, πρέπει να ξεκουραστούμε και λίγο, αλλιώς, αν μας ρίξει η νύστα κι η αξάντληση, θα γίνουμε μπούκα στα κανόνια των τουρκαλάδων.

—Ορθόν!

—Θα μπούμε στα Γιάννενα νικητές και…όμορφοι. Ξέρεις πως την ανοστιά δεν την συγχωράνε οι Γιαννιώτισσες, ούτε και τους φαντάρους;

—Τι λες!

—Η κυρά Φροσύνη με τις 17 Γιαννιώτισσες, στολίστηκαν, σαν τις ζήτησε ο Αλή Πασάς, κι ας ξέρανε πως τις περίμενε ο θάνατος. Ο Έλληνας είναι όμορφος και στον θάνατο…

—Φτου φτου φτου… Τώρα μάλιστα, μας ανέβασες το ηθικό κατακόρυφα. Και, που μας παίρνεις, που μας φέρνεις, βρε Γιαννιώτικο δασκαλάκι.

Δύο χρόνων δασκαλάκι μικροκαμωμένο ήτανε το Γιαννιωτάκι, έτσι ταίριαζαν τα δύο του τα ονόματα: Γιαννιώτικο δασκαλάκι.

—Θα σας πάρω σεργιάνι στην πόλη, στο Κάστρο, στη Λίμνη, στο Νησί, στο Θρύλο και στην Ιστορία.

—Επί τέλους! Αυτή είναι ανάγκη που σ’ έχουμε, που ‘λεγα πιο πριν. Να μην ξέρουμε την Ιστορία του τόπου, που θα χύσουμε το αίμα μας γι’ αυτόν;

Όλα τα μάτια γύρισαν και καρφώθηκαν στον Πέτρο. Κι αυτόςκατέβασε τα δικά του, σαν

ένοχος.

—Δηλαδή… να τον ελευθερώσουμε.

Τώρα μάλιστα! Μπήκαν οι καρδιές στον τόπο τους. Από ένα λόγο.

—Εγώ, Δημήτρη, ακούστηκε ο Σωτηράκης, δεν έχω κέφι τούτη την ώρα για… μάθημα. Άστε με να ονειροπερπατήσω στη Λίμνη και τα μυστήριό της.

Παραμέρισε και κάθισε σε μια πέτρα πλακουτσή, μα ο Πέτρος δεν τον ακολούθησε, ως έκανε συνήθως. Έμεινε στην παρέα. Άλλωστε αυτός δεν είχε ζητήσει το… μάθημα Ιστορίας;

Ήταν και άλλα παιδιά μαζί από την Κύπρο. Τους ήξερε όλους τους Κύπριους ο Γιαννιώτης δάσκαλος. Τους συμπαθούσε ιδιαίτερα. Ο λόγος; Ήταν εθελοντές. Αυτό μέτραγε στην εκτίμηση του πολλαπλά. Ήξερε και τα ονόματά τους: Παπαδόπουλος, Περιστιάνης, Χριστόδουλος, Κωστής του Αριστοτέλη και άλλοι.

– Παιδιά, η Ιστορία, που γι’ αυτήν πολεμάμε τώρα, μας στέλλει τώρα δα, τα μηνύματά της. Να, ακούονται οι φωνές των ηρωομαρτύρων της: Του Διονυσίου του Σκυλόσοφου, του Κατσαντώνη, του Βλαχάβα. Αυτοί πρώτοι αρμάτωσαν την ψυχή τους και αγωνίστηκαν να ξετινάξουν απ’ το σβέρκο τους το πάτημα του Τούρκου.

Τον Κατσαντώνη πιάσανε, το φοβερό λιοντάρι, που ’χε παντιέρες στα βουνά και φλάμπουρα στους κάμπους.

Τσάκισαν τα κόκαλά του, να, σ’ εκείνη εκεί την πλατεία με τον πλάτανο, μαζί και τον αδερφό του το Χασιώτη. Κι ύστερα πάλι, τον Παπαθύμιο Βλαχάβα, που ’χε τα λημέρια του στον Όλυμπο, λεύτερο πουλί.

Εγώ Βεζίρη δεν ψηφώ, πασά δεν προσκυνάω, πασά ’χω το ντουφέκι μου, Βεζίρη το σπαθί μου.

Τον χάλασαν κι αυτόν. Μαζί του και τον Καλόγηρο Δημήτριο, από τη Σαμαρίνα. Και πριν, πολύ πιο πριν πρώτον απ’ όλους, τον Διονύσιο τον Σκυλόσοφο, που οραματίστηκε τον ξεσκλαβωμό των ραγιάδων. Αχ , αυτή η Πλατεία, αυτός Πλάτανος!

Όλοι στυλώνουν το βλέμμα προς την πόλη. Όλοι “βλέπούνε” την Πλατεία, τον Πλάτανο, τα κορμιά… Κι η φωνή των ηρωομαρτύρων αντηχεί μέσ’ απ’ την Ιστορία, τόσο δυνατά, που ριγούν οι καρδιές.

Θα τα πάρουμε τα Γιάννενα! Έφτασε η ώρα! Θα δικαιώσουμε την θυσία τους. Το κάστρο μας θα αντιλαλήσει στα πέρατα τις ιαχές της Νίκης.

Ένα άλλο Γιαννιώτικο φανταράκι, ο Θανάσης, έτσι άφησε τον ενθουσιασμό του να ξεσπάσει. Τσακάλωφ τον φωνάζανε όλοι, γιατί περηφανευόταν πως είχε την καταγωγή του απ’τη φαμελιάτου Μεγάλου Γιαννιώτη Φιλικού, Αθανασίου Τσακάλωφ.

Κι ύστερα έγινε πάλι σιωπή.

Το Κάστρο. Αχ, Το Κάστρο! Το Γιαννιώτικο! Βυζαντινό, φράγκικο, τούρκικο. Οι βυζαντινές εκκλησιές, τα τζαμιά, θρησκευτικά σύμβολα και μνημεία, οι μυστικές καταπακτές, σκοτεινές σκάλες, ψηλές τάπιες, βαθιά πηγάδια, όπου παρέδωσαν το πνεύμα το αδούλωτο οι άνθρωποί μας, τα σκοτεινά λαγούμια… ανακάτωμα λαών και χρόνων, κυριαρχίας και κατατρεγμού, και αδούλωτου πνεύματος… Αχ, το Κάστρο, σφιγμένη γρονθιά κατά της τυραννίας. Αντιβουίζει ακόμα από τους αλαλαγμούς των αλλόθρησκων, και τα βογγητά των δούλων που το ’κτισαν, το ανακαίνισαν, το ζύμωσαν με τον ιδρώτα τους και το στέριωσαν με το αίμα τους για λογαριασμό του Αλή πασά. Η τραγική πορεία της ζωής του Γιαννιώτη Έλληνα μέσ’ απ’ τα κτίσματά του, θα γίνει ξέσπασμα χαράς, που θ’ αγγίξει στα ουράνια δώματα τις ψυχές που περιμένουν να δουν την δικαίωση της θυσίας τους.

Αχ, το Κάστρο, το Γιαννιώτικο! Το Ασλάν Τζαμί θυμίζει στους Τούρκους την νίκη τους πάνω στο κίνημα του Σκυλόσοφου κι εμάς το χρέος μας. Το Φετιχέ τζαμί, τα Σαράγια του Αλή… και κείνα τα οικόσημα σε όλες τις πύλες του φρουρίου… τα δυο λιοντάρια, το σύμβολο της δύναμης του Αλή Πασά. Τώρα μας κοιτούνε απορημένα, ξεδοντιασμένα, ανήμπορα. Βρυχώνται ακόμα, μα η λεία τους τρέχει, όχι για να κρυφτεί, μα για να τα αντιμετωπίσει και να τα…κατασπαράξει.

Πως κράταγαν όλοι την ανάσα τους, όση ώρα μίλαγε ο Γιαννιώτης δάσκαλος. Ρουφούνε τα λόγια του, και τα λέει τόσο ωραία! Βρίσκονται λες, σε έκσταση. Είναι η γλυκιά προσμονή της Λύτρωσης, που αυτοί θα χαρίσουν στην ξακουσμένη Πολιτεία.

“Να την και η Κυρά Φροσύνη, πανέμορφη, αναδύεται μέσ’ από την Λίμνη”. Σηκώνεται απ’ την πέτρα ο Σωτηράκης αγέρωχος, σαν θεός Ολύμπιος, τεντώνει το δάχτυλο προς την Λίμνη: “Να την, μας χαιρετάει…μας χαμογελάει…”

Κανένας δεν τόλμησε να αμφισβητήσει την ύπαρξη της ονειρικής οπτασίας. Ποιος ξέρει, ίσως να την βλέπανε όλοι τριγύρω κι ας έπεφτε τόσο μακρυά η Λίμνη.

– Δάσκαλε, αν ήταν να φανερωνόντουσαν όλοι ετούτοι οι παλιοί, τώρα δα μπροστά μας, ποιόν απ’ όλους θα τιμούσαμε πιο πολύ; Βάλε από Ιουστινιανό, που’ κτίσε την πόλη…

—Τη Νέα Εύροια…

—Μμμ… κι ύστερα τον Άγιο Γεώργιο τον Νεομάρτυρα, την κυρά Βασιλική, την Ελληνίδα γυναίκα του Αλή Πασά, που μέρευε τα ένστικτά του και γλίτωνε πολλούς χριστιανούς απ’ την μανία του, τα πρωτοπαλίκαρα του Αλή Πασά, Διάκο, Καραϊσκάκη, Ανδρούτσο, Γκούρα… και όλους εκείνους, που μνημόνεψες πριν, αλήθεια, ποιον θα… πρωτο- προσκυνάγαμε;

—Ξέρεις πολλή Ιστορία Γιαννιώτικη, Σωτηράκη Μαρκίδη, (επί τέλους το πρόφερε σωστά) από την Κύπρο. Δικαιολογημένα αποτραβήχτηκες από το… μάθημά μου. Άφησες όμως πίσω κάποιον πολύ σπουδαίο.

—Ίσως. Μα ποιον;

—Τον Λορέτζο Μαβίλη. Τον τελευταίο των Γενναίων. Κι αφού είναι ο τελευταίος, ας γίνει τώρα δα ο πρώτος στην τιμή μας.

Μένανε όλοι σιωπηλοί. Περιμένανε να ακούσουνε πως συνδεόταν ο Κερκυραίος ποιητής -όσοι ξέρανε την ιδιότητά του- με τον χώρο ετούτο. Δεν ήξεραν Το κάθε τι περνούσε απ’ το μυαλό τους, εκτός από αυτό που άκουσαν σε λίγο απ’ το στόμα του δασκάλου.

– Στο Δρίσκο, να, εκείνο κει το βουνό, τον σκοτώσανε τα πυροβόλα απ’ την Καστρίτσα. Κι ήτανε 53 χρονών. Εθελοντής, γράφτηκε στους Ιταλούς Γαριβαλδινούς γιατί δεν τον έγραφε η Ελληνική κυβέρνηση στον τακτικό ελληνικό στρατό , ένεκα της ηλικίας του. Στις 28 Νοεμβρίου, έπεσε. Το αίμα του αχνίζει ακόμα.

Μικρή σιωπή. Λες μνημόσυνου. Μα το καλύτερο μνημόσυνο ήταν η συνέχεια. Ο Γιαννιώτης δάσκαλος άφησε το βλέμμα του να αγκαλιάσει ως πέρα την πεδιάδα των Ιωαννίνων, την παλιά Ελλοπία, κι απάγγειλε με πολλή επισημότητα τους στίχους του ποιητή:

Πατρίδα, σαν τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δε λάμπει,

πως εις το φως του λαχταρούν οι θάλασσες κι οι κάμποι,

πως λουλουδίζουν τα βουνά, τα δάση, οι λαγκαδιές…

Αιώνια του η μνήμη!

dia zosis 02

Πηγή: Δημογραφικό βήμα, Έκδοση του Συλλόγου Πολύτεκνων Γονέων Νομού Ιωαννίνων, έτος 20ο, τ. 80, Ιούλιος-Δεκέμβριος 2012

Η Αγάπη ως κοινό σημείο του μυστηρίου της εξομολόγησης με την προσωποκεντρική θεωρία (πρωτοπρεσβύτερος Ευστράτιος Καρατσούλης)

0
0

Ακόμη η αγάπη είναι ένα πολύ σημαντικό και κοινό στοιχείο τους. Στην ορθόδοξη θεολογία η αγάπη είναι κατ’ αρχή πρόσωπο, είναι ο ίδιος ο Θεός [229]. Η ενσαρκωμένη αγάπη, ο ίδιος ο Χριστός, αποτελεί το πρότυπο της αγάπης για κάθε άνθρωπο. Η σχέση με τον Θεό μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο να βιώσει και να αισθανθεί την αγάπη στον απόλυτο βαθμό. Μία αγάπη, όχι συναισθηματική ή ψυχολογική, αλλά οντολογική. Η αγάπη οδηγεί τον άνθρωπο να γίνει πραγματικό πρόσωπο [230]. Η αγάπη για τον άνθρωπο, ο οποίος επιθυμεί την σχέση με τον Θεό, είναι ένας τρόπος ύπαρξης και ο τρόπος γνώσης του Θεού. Είναι ο τρόπος ύπαρξης των Προσώπων της Αγίας Τριάδας και κατ΄ επέκταση ο τρόπος ύπαρξης του κατ’ εικόνα πλασμένου ανθρώπου.

Η αγάπη στην ΠΠΘ, από την άλλη, πηγάζει μέσα από την σχέση δύο ανθρώπων. Δεν είναι ένα απλό συναίσθημα, αλλά αποτελεί μία συνολικότερη εμπειρία του ανθρώπου. Κατ’ αρχή είναι μία ανάγκη του ανθρώπου, η οποία είναι κρυμμένη κάτω από το προσωπείο του. Η αποδοχή και η προσφορά αγάπης είναι σημαντικές ανάγκες και βοηθούν τον άνθρωπο να εξελιχθεί και να καταστεί πρόσωπο [231]. Είναι μία δυναμική και αναγεννημένη κατάσταση σχέσης, στην οποία υπάρχει έντονο το ενδιαφέρον και η διάθεση να μοιραστεί κανείς τα πιο προσωπικά του στοιχεία με έναν άνθρωπο. Βαθιά επηρεασμένος από τον Buber ο Rogers πίστευε ότι η αγάπη υπάρχει ανάμεσα στο Εγώ και Συ. Αυτή είναι μία βασική διάσταση της αγάπης και υποστήριξε ότι όποιος δεν μπορέσει να κατανοήσει με όλο του το είναι αυτή την διάσταση, δεν θα μπορέσει να βιώσει την αγάπη [232].

Μέσα στην αγάπη όλα αποκτούν ένα νέο νόημα. Είναι μία βαθιά ανανέωση του ανθρώπου, η οποία δεν είναι μια παθητική κατάσταση, αλλά έχει ένα έντονα ενεργητικό χαρακτήρα. Μπορεί να εκφρασθεί με το ενδιαφέρον αλλά και με αυστηρότητα, άρνηση ή ακόμα και σαν συναισθηματική και πρακτική χειραφέτηση [233].

Η αγάπη αποτελεί ένα καταλυτικό στοιχείο στην δημιουργία και στην ποιότητα της σχέσης και των δύο προσεγγίσεων. Ο αγαπητικός τρόπος ύπαρξης είναι, τόσο για τον πιστό όσο και για το πλήρως λειτουργικό πρόσωπο της ΠΠΘ, η φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου. Στην ΠΠΘ η αποδοχή του ανθρώπου από τον προσωποκεντρικό θεραπευτή ισοδυναμεί με την αγάπη, η οποία κατά τον Rogers δεν έχει μία ρομαντική ή κτητική έννοια, αλλά αποτελεί μία κίνηση εξόδου προς το πρόσωπο του πελάτη [234]. Η προσπάθεια του θεραπευτή να είναι γνήσιος και αυθεντικός, αλλά και η ενσυναισθητική του κατανόηση, αποτελούν έκφραση της αγαπητικής στάσης και παρουσίας του θεραπευτή. Η αγάπη, στην οποία ο Rogers δίνει και μία θεολογική χροιά, είναι αυτή, η οποία δίνει στον άνθρωπο το κίνητρο και την δύναμη να αρχίσει να εκτιμά, να αποδέχεται και να σέβεται τον εαυτό του [235]. Η αγάπη μέσα στην συμβουλευτική σχέση δημιουργεί μία ασφαλή ατμόσφαιρα για τον πελάτη, στην οποία ξεδιπλώνει τον εαυτό του φθάνοντας σταδιακά στην ανακάλυψη του προσώπου του. Η αγάπη αυτή περιγράφεται από τον Rogers ως παρουσία, η οποία δεν είναι μία ιδέα αλλά περισσότερο ένας τρόπος ζωής [236].

Τρόπος ύπαρξης είναι και η αγάπη για τον άνθρωπο, ο οποίος επιθυμεί την σχέση με τον Θεό. Η αφετηρία της αγάπης όμως στην ορθόδοξη διδασκαλία ανήκει στον Τριαδικό Θεό. Είναι ο τρόπος ύπαρξης των Προσώπων της Αγίας Τριάδας και κατ΄ επέκταση ο τρόπος ύπαρξης του κατ’ εικόνα πλασμένου ανθρώπου με τον Θεό και τους ανθρώπους.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

229. «Ο μη αγαπών ουκ έγνω τον Θεόν. Ότι ο Θεός αγάπη εστίν.» Α Ἰω. 4, 8.
230. Χρήστος Τερέζης, ό.π., σ. 32.
231. Carl Rogers, Ένας τρόπος να υπάρχουμε, ό.π., σ. 34.
232. M. Buber, / and Thou2 (New York : Charles Scribner’s Sons, 1958) σ. 64.
233. Αλέξανδρος Κοσμόπουλος, «Τα επτά βήματα της Σχεσιοδυναμικής θεώρησης και η Προσωποκεντρική θεωρία του Carl Rogers» Η Προσωποκεντρική Συμβουλευτική και Ψυχοθεραπεία σήμερα : Διαδρομή και Προκλήσεις ό.π., σσ. 53-54.
234. Carl Rogers, “The Interpersonal Relationship : The Core of the Guidance” στο Raymond M. Maslowski και Lewis B. Morgan, Interpersonal Growth and Self- Actualization in Groups, (Νew York : MSS Information Corp., 1973) σσ. 176-189.
235. Carl Rogers, A Way of Being. ό.π., σ. 204.
236. ό.π., σ. 129.

Ούτος γαρ εξέλιπε της συγγενείας αυτού!… (Μιχάλης Μιχαλακόπουλος)

0
0

Μερικές φορές τα ανθρώπινα πάθη όχι μόνον δεν κοπάζουν με το χρόνο, αλλά γίνονται οξύτερα. Ακόμα κι΄ ο θάνατος δεν στέκεται ικανός να τα παραμερίσει! Συμβαίνει καμμιά φορά ο προαισθανόμενος το τέλος του, ν΄ αφήνει «διάτα», (διαθήκη), γραπτή ή προφορική, στους δικούς του, να μην επιτρέψουν στη κηδεία του να παραστεί συγκεκριμένο πρόσωπο ή πρόσωπα… Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που το έργο αυτό αναλαμβάνουν οι άνθρωποι του νεκρού αυτόβουλα, πιστεύοντας ότι αυτό θα ήταν και το θέλημα του μακαρίτη…

Στις περισσότερες περιπτώσεις μένουν ανεκτέλεστες αυτές οι παραγγελίες, όπως και οι αυτόβουλες ενέργειες.

Θα παραθέσουμε εδώ τρεις πραγματικές ιστορίες, όπως τις ακούσαμε ή τις πληροφορηθήκαμε από έγκυρες πηγές και αξιόπιστες μαρτυρίες.

Α] Ήταν το σωτήριο έτος 1935! Στο μικρό χωριό μου, το Σταυροδρόμι, της κακοβάδιστης Γορτυνίας, χτύπησε ένα πρωινό λυπητερά η καμπάνα. Η γέρικη ελιά, που με δυσκολία τη βαστούσε, ταρακουνήθηκε σύγκορμη, όπως γινόταν κάθε φορά που ο κωδωνοκρούστης την ανάγκαζε να σημάνει.. Όλοι κατάλαβαν. Ο Μιχάλης, ο δάσκαλος, στα 57 του χρόνια, πήρε το δρόμο προς τους ουρανούς. Αγαπητός και σεβαστός σε όλους. Όλο το χωριό περίλυπο μαζεύτηκε στο σπίτι του, για να τον τιμήσει και να συμπαρασταθεί στη γυναίκα του, την Αγγελικούλα και τα δυο τους παιδιά.

Ανάμεσα στους προστρέξαντες ήταν και ένας συγχωριανός τους, γείτονάς τους, δάσκαλος κι΄ αυτός. Οι σχέσεις τους δεν ήσαν καλές. Η γιαγιά Αγγελικούλα, όταν τον είδε να μπαίνει στο σπίτι τους, έτρεξε αμέσως καταπάνω του οργισμένη και με φωνή τρεμάμενη τον πρόσταξε να φύγει: «Όξω από το σπίτι μου, οχτρέ του σπιτιού μου, όξω!..». Όλοι έμειναν άφωνοι από την ασυνήθιστη αυτή αντίδραση.

Β] Η δεύτερη ιστορία έλαβε χώρα σε μια μεγάλη πόλη της Ελλάδας, που φημίζεται για την πολιτισμική της παράδοση. Έλαβε χώρα μεταξύ ανθρώπων επωνύμων, υψηλού μορφωτικού επιπέδου, με υπουργικές και βουλευτικές περγαμηνές, ιδεολογικά ομοφρόνων, μέσα στο Μητροπολιτικό Ναό της πόλης.

Το επεισόδιο απασχόλησε τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Η γυναίκα τού νεκρού εξέβαλε από τον Ναό την «προστρέξασα» να συμμετάσχει στην εξόδιο ακολουθία, μισητή, φαίνεται, στο νεκρό και την οικογένειά του, κυρία. Ήταν κάτι σαν το «Όξω από το σπίτι μου, οχτρέ του σπιτιού μου, όξω» της γιαγιάς Αγγελικούλας.

Ήταν Μάρτιος του σωτηρίου έτους 2013. Στο Πήλιο δειλά-δειλά η Άνοιξη έστελνε τα πρώτα χαμόγελα!….

Γ] Η τρίτη ιστορία συνέβη σε διακεκριμένο ιερωμένο. Πέθανε στην Αθήνα μια θεία του. Προσήλθε στον ναό, που θα ετελείτο η νεκρώσιμη ακολουθία. Οι ιερείς τού ναού τού πρότειναν να προστεί της ακολουθίας, λόγω του βαθμού του (αρχιμανδρίτης). Ήταν όλα έτοιμα για ν΄ αρχίσει το «Ευλογητός εί, Κύριε…», όταν η κόρη τής νεκρής και πρώτη εξαδέλφη του, εκινήθη προς το ιερό και του ένευσε να πλησιάσει. Χαμηλόφωνα τού ψιθύρισε: «Ή μάνα μου, μού είπε ότι δεν θέλει να παραστείς στη κηδεία της…». Ο ιερωμένος κόντεψε να σωριαστεί κάτου. Έβγαλε τα άμφια και από την πορτούλα του ιερού βγήκε από το ναό παραπαίοντας. Σταμάτησε ένα ταξί και καταπικραμένος γύρισε στο σπίτι του.

Η χριστιανική θέση είναι σαφώς αντίθετη με αυτές τις συμπεριφορές, αφού κηρύσσει την αγάπη ακόμα και στους εχθρούς και συγχωρεί και τον μετανοούντα ληστή, λίγες στιγμές πριν από το τετέλεσται.

Πολύ κοντά στη χριστιανική θέση κινείται και ο μεγάλος τραγικός ποιητής μας Σοφοκλής στην τραγωδία ΑΙΑΣ, που την παραθέτουμε συνοπτικά:

Ο Αίας κι΄ο Αχιλλέας ενσάρκωναν, στην πολιορκία της Τροίας, τους πιο γενναίους ανάμεσα στους Αχαιούς. Όταν σκοτώθηκε ο Αχιλλέας, έγινε ψηφοφορία για ν΄ αναδειχθεί το πρόσωπο που θα έπαιρνε την πανοπλία του. Ο Αίας ήταν το φαβορί. Η πανοπλία όμως δόθηκε στον πολυμήχανο Οδυσσέα με κάποιες νοθείες και δόλιες ενέργειες των Ατρειδών και του ίδιου του Οδυσσέα. Ο αδικημένος Αίας δεν μπόρεσε ν΄ αντέξει την ήττα, την αδικία και την προσβολή. Φούντωσε μέσα του ένα άγριο πάθος για εκδίκηση. Το πάθος ήταν τόσο ισχυρό που οδήγησε τον ήρωα σε παραφροσύνη. Τον κατέλαβε άγρια μανία και κατέσφαζε τα κοπάδια των ζώων του στρατοπέδου, νομίζοντας ότι εξοντώνει τους Αχαιούς… Στο τέλος ο ήρωας οδηγήθηκε στην αυτοκτονία.

Ενώπιον του νεκρού βρίσκεται η γυναίκα του, το παιδί του και ο αδελφός του Τεύκρος.

Ο Αγαμέμνονας και ο Μενέλαος εξαγριωμένοι από τις πράξεις του Αίαντα και τις ύβρεις, που είχαν προηγηθεί, προσέρχονται και ανακοινώνουν στον Τεύκρο την απόφασή τους να μείνει άταφος ο νεκρός. Αυτό αποτελούσε μεγάλη ατίμωση.

Ο Τεύκρος, αδερφός του Αίαντα, αδιαφορεί για την απαγόρευση και αποφασίζει να θάψει το νεκρό. Ο Οδυσσέας προσέρχεται με διάθεση μετάνοιας, λογομαχεί με τον Αγαμέμνονα για την άδικη και μικρόψυχη στάση του και του δηλώνει ότι ο ίδιος θα λάβει μέρος στη ταφή του ήρωα. Παρακαλεί μάλιστα τον Τεύκρο να του επιτρέψει να παραστεί σε όλη την τελετή της ταφής. Ο διάλογος που γίνεται ανάμεσα στους δύο άνδρες έχει ενδιαφέρον:

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Υπόσχομαι από τώρα εγώ στον Τεύκρο πως όσο εχθρός του ήμουνα τότε, τόσο φίλος θα είμαι τώρα και μαζί του θέλω να θάψω το νεκρό αυτό..

ΤΕΥΚΡΟΣ: Ευγενικέ Οδυσσέα, θα σε επαινέσω γι΄αυτά που είπες. Όντας σε τούτον ο πιο τρανός εχθρός εσύ του παραστάθηκες μονάχα κι ούτε το θράσος είχες νάρθεις, ζώντας εσύ, μπρος στο νεκρό και να τον βρίσεις, καθώς ο ανόητος στρατηλάτης πούρθε κι αυτός κι ο αδερφός του και γύρευαν να τον αφήσουν άταφο κι ατιμασμένο… Μα εσένα, σπέρμα του Λαέρτη, διστάζω να σ΄αφήσω να βοηθήσεις στον ενταφιασμό, μήπως ετούτο δεν είναι ευχάριστο στον πεθαμένο. Όσο για τ΄άλλα βοήθησέ με και να το ξέρεις ότι μας φέρθηκες σωστά κι΄αντρίκεια.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Θά θελα να συντρέξω. Αφού όμως τούτο δεν είναι ευχάριστο σε σένα, τότε συμφωνώ με τα λόγια σου και φεύγω…..

 

Η Χάρις ενεργούσα για την σωτηρία του ανθρώπου (Ηλίας Λιαμής, δρ. Θεολογίας, Καθηγητής Μουσικής, Πρόεδρος της Συνοδικής Υποεπιτροπής Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος)

0
0

Ο σκληρότατος αγώνας της πιστής τηρήσεως των εντολών, καθώς και ο «καύσων» [119] της ησυχίας, παρ’ όλην την ένταση και την θέρμη, οι οποίες τον διακρίνουν, δεν είναι παρά το στάδιο της προετοιμασίας προς υποδοχήν της θείας Χάριτος. Αποσκοπούν στο να καύσουν, τρόπον τινά, τον πτωτικό δερμάτινο χιτώνα [120] της καρδίας, ώστε το φως που βρίσκεται μέσα σ’αυτήν ως λάμψη και ως θέρμη, να κατορθώσει να πλημμυρίσει τον όλον άνθρωπο.

Η προπαρασκευή αυτή, δια της πρακτικής και κυρίως δια της καρδιακής προς-ευχής, είναι ακριβώς η ευχή-προς το Πνεύμα να ενεργήσει. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, ο Θεός αναλαμβάνει αμέσως την πρωτοβουλία της σωτηρίας του ανθρώπου. Μέχρις στιγμής, ο τρόπος ενεργείας του διαθέτοντος πενιχρά μέσα ανθρώπου, ήταν «τύπος…προς τα εκείθεν αρχέτυπα» [121]. Όλες οι αρετές ενεργούντο τυπικώς. Τώρα όμως ενεργούνται «ουσιωδώς» [122], διότι οι τύποι δίνουν την θέση τους στα αρχέτυπα, καθώς η εικόνα του Θεού, δηλ. ο άνθρωπος, παύει να ενεργεί και δίνει την θέση του στο Αρχέτυπό του. Αλλά και ο άγιος Θεόληπτος θεωρεί ως τελικό σκοπό την ενέργεια της θείας χάριτος. Η ιαθείσα καρδία εκείνων που διάνυσαν την πνευματική οδό «βλέπει» πλέον ότι Αυτός που τώρα συναντούν έχει από πολύ πριν αρχίσει το ανθρωποσωτήριο έργο Του «καθάπερ αρότρω τω σταυρώ τω τιμίω τας υλομανούσας καρδίας των ανθρώπων υπό της απιστίας και της αμαρτίας νεώσας και καινοποιήσας, σπέρματα θεογνωσίας και αρετής κατεβάλλετο εν ταίς ψυχαίς αυτών» [123].

Ακολουθώντας τον συλλογισμό αυτό, ο άγιος Γρηγόριος διακρίνει τις αρετές σε εκείνες που ενεργούνται και σε εκείνες που ενεργούν [124]. Οι πρώτες ανήκαν στο πρώτο στάδιο. [125]. Στο δεύτερο στάδιο βρίσκεται ένα μέρος της ανταμοιβής του ποιούντος και πάσχοντος, καθώς ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς. Έτσι εξηγείται και ο τονισμός της υπομονής, «της κατά Θεόν γινομένης της βασιλίδος των αρετών, του θεμελίου των ανδραγαθημάτων» [126]. Η σιωπή, η εγκράτεια, η αγρυπνία, η ταπείνωση [127], η αγάπη [128], και γενικά όλες οι αρετές, εστερούντο οσμής, δηλαδή αισθήσεως, και μόνον δια της υπομονής θα μπορούσε ο αγωνιζόμενος να συνεχίσει να τις ενεργή. Χωρίς την θεία ενέργεια λείπει η «νοερά αίσθησις» [129], «διό και νεκρός άπας ο των αρετών όμιλος χωρίς αυτής πέφυκεν» [130]. Η πίστη ότι αυτές υπαγορεύονταν από το θέλημα του Αρχετύπου, εκπληρώνεται και επαληθεύεται δια της αμέσου ενεργείας Του. Οι εντολές πλέον ως ενεργούμενες «επιδημούσιν ότε δει και ηνίκα, και όσον βούλονται, και καθώς». Μόνον τώρα η ψυχή καθαίρεται από τους λογισμούς πλήρως, «παύουσα» αυτούς «ως προς ώραν» [131].

Προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται και ο άγ. Θεόληπτος. Κατ’ αυτόν δεν είναι η εργασία των εντολών ούτε οι εξ αυτής αρετές που δικαιώνουν τον άνθρωπο. Είναι εκείνες που φανερώνουν και συντηρούν την δια του βαπτίσματος δοθείσα Θεία Χάρη μυστικώς [132]. Ο χαρακτήρας τους δεν είναι ηθικός αλλά οντολογικός. Η εργασία των εντολών συντονίζει την ανθρώπινη ύπαρξη με τον τρόπο ενεργείας του Χριστού και αποκαλύπτει την σωτηριώδη παρουσία Του. Και έσχατο σημείο πραγματοποιήσεως αυτού του συντονισμού αποτελεί η απεμπλοκή από κάθε εχθρότητα και η ταύτιση με την Θεία ανεξικακία και συγκατάβαση [133], των οποίων περίτρανη απόδειξη υπήρξε η άκρα ταπείνωση και η σταυρική θυσία.

Επιστέγασμα και περιεκτική αρετή όλων αποτελεί, όπως είδαμε, η προσευχή. Κατ’ αντιστοιχίαν, κατά το πρώτον στάδιον αποτελούσε εργασίαν «πασών των εντολών υψηλοτέρα» και «κεφαλή αρετών» [134]. Τώρα, χαρακτηρίζεται εκ μέρους το αγίου Γρηγορίου, ως «πίστεως ενέργεια» «ενεργωμένη αγάπη», «Θεού επίγνωσις», «Χριστού σφραγίς». Επιγραμματικά δε εν τέλει δίνει το έσχατον της ανθρώπινης ορολογίας: «και τι δει πλείστα λέγειν; Προσευχή εστιν ο Θεός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι, δια το μίαν είναι Πατρός, και Υιού και Αγίου Πνεύματος την ενέργειαν του ενεργούντος τα πάντα εν Χριστώ Ιησού» [135]. Υποκείμενον της ενεργείας της προσευχής είναι πλέον ο Χριστός [136]. Αυτός αναλαμβάνει να εκπληρώση τον σκοπόν της, δηλαδή να συγκεντρώσει τον νουν εντός της καρδίας. Αυτό καθίσταται ακόμη ευκολώτερο, καθ’ ότι το φως έλκει τον νουν, αντί αυτός να το αναζητά. Οι αισθήσεις καθίστανται πλέον αδύναμες να τον σκοτίσουν. Η θεία Χάρις «τας αισθήσεις…των σχέσεων διαστέλλει και κάτοχον ποιεί τω θείω έρωτι, όλην όσην έχει ο νους προς τα αισθητά δια των αισθήσεων προσπάθειαν απωθούμενον» [137]. Η ψυχή δε απελευθερώνεται από τα δεσμά των παθών και «υπό…του θείου πνεύματος αναπτερουμένη τω έρωτι,…προς τα άνω και προ της εξόδου ανίπτασθαι δοκιμάζει» [138].

Συνεπώς, η νοερά προσευχή λειτουργεί κατά δύο τρόπους: Είτε «η ενέργεια γίνεται εν καρδία των παθών δηλονότι μειουμένων, δια συνεχούς επικλήσεως Ιησού Χριστού», είτε «το πνεύμα έλκει τον νουν προς εαυτό, εις το βάθος της καρδίας άγχον αυτόν και της συνήθους περιφοράς απείργον» [139]. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ό,τι ανθρωπίνως, και άρα ατελώς, επιχειρείται κατά τον πρώτο τρόπο αναλαμβάνει να τελειοποιήσει η θεία Χάρις κατά τον δεύτερο [140].

 

Παραπομπές:

119. 1276C.
120. Γεν. 3,21. Πρβλ. Νέλλα Π.: Ζώον Θεούμενον. Προοπτικές για μία Ορθόδοξη κατανόηση του ανθρώπου, Αθήνα 1981(2).
121. 1268D.
122. Αυτόθι.
123. Κ6, 94, 3, 43.
124. Αυτόθι
125. «…δυνάμεως δε , και ενεργείας, και οσμής ιδίας εκάστης αρετής ή κακίας μαθείν και γνώναι ου του βουλομένου παντός εστιν, αλλά του ποιούντος και πάσχοντος έργω και λόγω». 1268C.
126. 1265Α.
127. ένθ.ανωτ. Ειδικά περί της ταπεινώσεως, ο άγιος Γρηγόριος επισημαίνει την διττή διάστασή της: «Το έχειν εαθυτόν υποκάτω πάντων» και «Το επιγράφειν Θεώ τα κατορθώματα. Και το μεν πρώτον, αρχή. το δε δεύτερον, τέλος». Πρβλ. Χαραλ. Σωτηροπούλου, Οι νηπτικοί Πατέρες…, σ. 76-77.
128. ένθ ανωτ.
129. 1272Α.
130. 1265C.
131. 1312Β.
132. «Εκάστη ούν υμών οίκος τελούσα διά της δωρεάς του Χριστού ουκ εφύλαξε τας εντολάς του Χριστού, τας καινιζούσας και συντηρούσας τον οίκον,…εσάθρωσεν εαυτήν πάθεσι της σαρκός δουλωθείσα…». ΜΚ1, 153, 3, 15. Κατά τον αγ. Μάρκο, η εργασία των εντολών καθιστά την μυστική Θεία Χάρη ενεργό (Ware, ενθ. ανωτ. 445), δηλ. αποκαλυπτόμενη «κατά αναλογίαν της εντολών εργασίας». Περί Βαπτίσματος, PG 65, 1028Β. Ο αγ. Θεόληπτος κάνει λόγο για την μυστική δωρεά των εντολών (Ν2, 202, 3, 140), δεδομένης όμως της ταυτίσεώς τους με τον Χριστό ( «ένθα δε Χριστού εντολή ενεργείται εκεί Χριστός» ΜΚ1, 154, 3, 25.), καθίσταται σαφές ότι η εργασία τους αποτελεί φανέρωση της Χάριτος, ως μυστικής Θείας ενεργείας του Βαπτίσματος.
133. «Βούλει…την χάριν, ην έλαβες συντηρήσαι…; εγώ σοι και τον τρόπον υποδείξω της νίκης, ον μεμάθηκα παρά Χριστού, του τον κόσμον νενικηκότος. Χρηστός έσω περί τον αδελφόν….Την παρά του αδελφού συναντώσάν σοι μικροψυχία ως ίδιον καταδέχου…επειγομένου γαρ αυτού και σε βλάψαι διά της αντιλυπήσεως, συ και τον πεσόντα αδελφόν επηνωρθώσω διά της αγάπης και της υπομονής και τον εχθρόν ασθενή διήλεγξας και αφήκας εμπαιζόμενον μαίνεσθαι». ΜΚ2, 168, 13, 249.
134. 1340Α.
135. 1280Α. Πρβλ. «Και εδώ, όπως και εις όλας τας ενεργείας του ανθρώπου, ψυχή είναι η Θεία Χάρις. Πάσα άλλη εσωτερική παρόρμησις πράξεως και αρετών <έξω βάλλει> την αξίαν και τον θείον σκοπόν τούτων», Χ. Σωτηρόπουλου, Η διά των αρετών πνευματική πρόοδος του ανθρώπου κατά Γρηγόριον τον Σιναίτην, Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, τομ. ΚΣΤ (1984), σ. 558
136. Πρβλ. «True prayer, then, is the prayer offered in us by the Lord Jesus and the Holy Spirit» K. Ware, μ.ε, 8
137. Λόγος, 32, 13, 179.
138. 1309Β.
139. 1313Α.
140. Πρβλ. «It is not we who by our own unaided efforts gather our mind within our hearts in prayer, but the indewelling Paraclete» K. Ware, μν.έργ., 8.


Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (μέρος γ’) (Ιερομόναχος Μύρων Σιμωνοπετρίτης)

0
0

Ομιλία του Ιερομονάχου Μύρωνος Σιμωνοπετρίτου στην σύναξη των νέων, στο μετόχι της Αναλήψεως της Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας στο Βύρωνα Αττικής.

Για το πρώτο μέρος πατήστε εδώ

Για το δεύτερο μέρος πατήστε εδώ

The Repercussions of Rationalism in our Life (1) (Archimandrite Athanasios (Anastasiou), Former Abbot of the Holy Monastery of the Great Meteora)

0
0

We might say that rationalism is excessive confidence in our reason, its elevation into the supreme authority and absolute value. It’s a sinful way of thinking and living rather than a simple sin in itself. In essence, it’s unbelief. Rationalism is the most characteristic and devious expression of pride, which is at the root of all our sins; it steals into every one of our actions; and it poisons all our good works. It leads to self-justification and, in the end, to unrepentance. Thus closing the door on divine mercy. Pride is the beginning and end of all evils. According to the late Elder Sophrony, in Essex, pride is ‘the implacable enemy of human life; it lies at the root of all the tragedies of the human race; and it is the very essence of hell’. Proud people, be they laity, clergy or monastics, become proud individuals and bring spiritual death, hell, not only to themselves, but also to their families, their monastery or their surroundings.

Rationalists subject pure and abundant faith to rational processes, in the search for arguments and proofs. They believe only what they can understand and what can be accepted by the brain. This is why most people today, including many of the Christians among us, doubt or even don’t believe in the immortality of the soul, the existence of the next life, the resurrection of the dead, or paradise and hell. They even deny the existence of the devil, our pre-eternal enemy. They don’t know that the devil is a person with a mind and will and that he is the source and cause of evil . Instead they accept, in general and vague terms, only the existence of ‘powers of evil’.

They cast doubt on the sacraments of the Church, such as Confession, Holy Communion, and Marriage, the last tending to be replaced by simply living together in a free relationship outside marriage. They cherry-pick the dogmas of the faith, the Gospel commandments, worship, the religious life and tradition of the Church to suit themselves, since they’re not able to conceive of them with their reason and their brain.

We should make it clear at this point that our reference to the negative phenomenon of rationality and its repercussions on the spiritual life of each of us in no way entails any deprecation or rejection of reason itself, the highest of God’s gifts to us, and the one which distinguishes us from the unreasoning animals and the rest of creation.

Rationalists replace reference to and trust in God, which is faith, with thought and ratiocination. But in this way, they essentially do away with faith, since God isn’t proved but revealed to us. He’s manifested in a mystical way. He’s experienced in the heart, spontaneously, simply, humbly and without fanfare. This is why rationalism is actually unbelief, another form of atheism, perhaps worse than absolute and pure atheism, since it makes us complacent and deceives us into thinking that we believe- supposedly.

This is precisely what makes rationalism, the rationalist view of faith, one of the most important obstacles and most insoluble problems that threaten and alter the spiritual progress of the faithful today and stands in the way of our salvation.

We would say that rationalism isn’t merely and only a specific sin, it’s not a fall, an error that’s natural and human and could happen to any of us who are struggling for our salvation, since no-one is sinless or infallible: all our sins and errors are forgiven when, with sincere repentance and heartbreak, we place them under the stole of our spiritual guide at the sacrament of confession. Rationalism, then, goes beyond the narrow boundaries of sin and works otherwise and differently, undermining the very foundations and essential nature of faith. It does away with relations, trust and hope because it’s based solely on our logical conclusions, our individual notions and on our personal way of thinking and living.

Source: agiazoni.gr

Γιατί ο Χριστός αρνήθηκε να μπει στο πλούσιο σπίτι

0
0

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης (1901-1988).

Ήταν τρεις αδελφές ανύπαντρες, πολύ πλούσιες, είχαν μία βίλλα πολλών εκατομμυρίων που κάθονταν, αλλά στην εκκλησίαν δεν πήγαιναν.
Η μία από αυτές μου διηγήθηκε ένα όνειρο που είδε σχετικά πώς γνώρισε τον Χριστό. Πήγε στον Γέροντα [τον Ιερομόναχο, π. Σίμωνα Αρβανίτη] να πάρει την ευχή του, όπου την είχε στείλει κάποια φίλη της.
Είπε στον Γέροντα:
– Πάτερ Σίμων, ήρθα να σου πω το όνειρο, που είδα. Είδα στον ύπνο μου τον Χριστό! Ήρθε στο σπίτι μου και σταμάτησε στην αυλή. Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου και τον φώναξα:
– Έλα, Κύριε μου, μέσα στο σπίτι μου.
Ο Κύριος απάντησε:
– Εγώ σε τέτοιο σπίτι δεν μπαίνω.
Τρεις φορές παρακάλεσα τον Κύριο και τις τρεις φορές μου είπε τα ίδια και τότε ξύπνησα.

Ο Γέροντας της είπε:
– Παιδί μου ξοδεύεις όλα σου τα χρήματα σ’ αυτό το σπίτι και στους φτωχούς δεν δίνεις καθόλου. Όταν θα κάνεις ελεημοσύνη στους φτωχούς, τότε ο Κύριος θα έρθει και στο σπίτι σου.

Έφυγε από τον Γέροντα χαρούμενη για την απάντηση που πήρε και υποσχέθηκε να κάνει ό,τι της είπε.

Από το βιβλίο του Μοναχού Ζωσιμά, “Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης, (1901-1908), Μαρτυρίες για τη ζωή και το έργο του”.

Δεν τον ζηλεύει, τον συμπονά (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

0
0

20151128-1
Ένας άρρωστος άνθρωπος μπορεί να ζηλεύει έναν άρρωστο άνθρωπο· ένας άρρωστος άνθρωπος μπορεί να ζηλεύει έναν υγιή άνθρωπο· αλλά ένας υγιής άνθρωπος δεν ζηλεύει έναν άρρωστο άνθρωπο! Ούτε ένας δίκαιος άνθρωπος ζηλεύει έναν αμαρτωλό. Ένας γιατρός αναγνωρίζει τη θανατηφόρο ασθένεια του ασθενούς του και επειδή τη γνωρίζει τον συμπονά· αλλά δεν τον ζηλεύει. Ένας δίκαιος άνθρωπος αναγνωρίζει τη νόσο της αμαρτίας, τη φρικτή και θανατηφόρο, γι’ αυτό και δεν φθονεί τον αμαρτωλό αλλά τον σπλαχνίζεται.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Φακή με ρύζι

0
0

Υλικά
1 κούπα φακή
1 κούπα ρύζι
1 μεγάλο κρεμμύδι
1-2 σκελίδες σκόρδο
Αλάτι πιπέρι
2-3 φύλλα δάφνη
Ελαιόλαδο
Λίγο μαιντανό
4 κούπες περίπου νερό

Εκτέλεση:
Αφου ζεματισουμε 10 λεπτα σοτάρουμε τη φακή μαζί με το κρεμμύδι και το σκόρδο. Προσθέτουμε το νερό κι βράζουμε για περίπου 10 λεπτά.

Κατόπιν προσθέτουμε το ρύζι και τη δάφνη και συνεχίζουμε τη βράση για 15-20 λεπτά ακόμα. Προσθέτουμε αλάτι, πιπέρι και αν δούμε ότι το φαγητό μας δεν έχει υγρά, προσθέτουμε λίγο λίγο ζεστό νεράκι.

Σερβίρουμε και βάζουμε λίγο φρέσκο ψιλοκομμένο μαιντανό η άνηθο

 

Πηγή: Αγιορειτικη Μαγειρική Κληρονομιά

You think it’s a mountain (Starets Leon)

0
0

Temptations aren’t stronger than God’s gifts. With the power of the name of Jesus, our Saviour Who gives us strength, we can do anything. If your faith’s weak, a speck of dust will seem like a mountain to you.

Κοινωνικό μέρισμα 2018: Fake news…μία από τα ίδια – Άνοιξαν το «ερμητικά» κλειστό koinonikomerisma.gr

0
0

 

Πάνω σε ένα δημοσίευμα του dikaiologitika news, πάτησαν αρκετά από τα μεγάλα και δήθεν σοβαρά μέσα ενημέρωσης, για να διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις.

Δημοσιεύματα με τίτλους «Κοινωνικό μέρισμα 2018: Άνοιξε η πλατφόρμα για τις αιτήσεις» πλημμύρισαν το διαδίκτυο και οι ενδιαφερόμενοι έσπευσαν να πατήσουν το κλικ για να κάνουν την αίτηση.

Βέβαια μόλις επισκέπτης έκανε το κλικ και διάβαζε την σχετική ανάρτηση διαπίστωνε ότι η πλατφόρμα koinonikomerisma.gr είναι κλειστή και σε διαδικασία αναμόρφωσης για το φετινό Κοινωνικό Μέρισμα, γεγονός που ενημέρωσαν πρώτα τα dikaiologitika news. (Το σχετικό δημοσίευμα του dikaiologitika news).

Το σχετικό μήνυμα που αναφέρει η πλατφόρμα

Με τον πιο σαφή τρόπο όπως μπορεί να καταλάβει κάποιος επισκέπτης της πλατφόρμας koinonikomerisma.gr η πλατφόρμα όχι μόνο δεν άνοιξε όχι μόνο δεν γίνονται αιτήσεις αλλά είναι ερμητικά κλειστή. Κάτι που μάλλον οι συντάκτες ορισμένων ενημερωτικών ιστοσελίδων δεν είδαν από την «ζαλάδα» των κλικς.

Όπως ενημέρωσαν τα dikaiologitika news αποκλειστικά, ήδη η ΗΔΙΚΑ ετοιμάζει πυρετωδώς το koinonikomerisma.gr που θα υποδεχτεί τις αιτήσεις. Ακόμη το οικονομικό επιτελείο σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες δεν έχει καταλήξει στο ύψος του κονδυλίου που θα αποδοθεί σε πάνω από 1.000.000 νοικοκυριά και οι ανακοινώσεις των κριτηρίων δεν έχουν γίνει. Οι αιτήσεις αναμένονται να ξεκινήσουν μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου ενώ οι ανακοινώσεις και η τροποποίηση της ΚΥΑ για την διανομή του μερίσματος αναμένονται τις επόμενες ημέρες.

Τα dikaiologitika news θα σας ενημερώνουν για όλα τα νέα σχετικά με το Κοινωνικό Μέρισμα εφόσον υπάρχουν και δεν θα μπαίνει στον κόπο της κατασκευής ψευδών ειδήσεων απλά για να ξεγελάσει τους επισκέπτες του διαδικτύου.

Να υπενθυμίσουμε ότι όταν ανοίξει η πλατφόρμα koinonikomerisma.gr, υπόχρεος για να κάνει την αίτηση όταν ανοίξει θα είναι ο σύζυγος ή η σύζυγος στων οποίων τη δήλωση αναγράφεται το ακίνητο. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν τους κωδικούς τους στο TaxisNet.

Στην αίτηση του ο υπόχρεος δηλώνει και όσους μένουν μαζί του στο σπίτι. Όλοι οι ενήλικοι θα πρέπει μετά την αρχική αίτηση να συνδεθούν στο σύστημα με τους δικούς τους κωδικούς για το TaxisNet και να κάνουν αποδοχή της αίτησης.

Τα στοιχεία των υπόχρεων θα βρίσκονται αυτόματα μέσω της Η.ΔΙ.Κ.Α. Α.Ε., τον Ε.Φ.Κ.Α. και τον Ο.Α.Ε.Δ.. Απαραίτητο είναι ο αριθμός IBAN του λογαριασμού στον οποίο θα κατατεθούν τα χρήματα, ένα τηλέφωνο επικοινωνίας και ένα email επικοινωνίας.

Η καταχώρηση των μελών θα γίνεται με την χρήση του Α.Μ.Κ.Α. τους. Τα μέλη τα οποία αναγράφονται στην φορολογική δήλωση του 2016 είναι προσυμπληρωμένα και το ίδιο ισχύει για τα μέλη τα οποία δήλωσαν ότι φιλοξενούνται από τον υπόχρεο.

Αν υπάρχει ασυμφωνία Α.Μ.Κ.Α. και Α.Φ.Μ. θα πρέπει να γίνει άμεσα διόρθωση τους στα Κ.Ε.Π..

Επίσης θα υπάρχει άμεση ενημέρωση για την έγκριση ή την απόρριψη της αίτησης και για το ποσό του κοινωνικού μερίσματος.

Η αίτηση θα μπορεί να ακυρωθεί μέχρι την λήξη της προθεσμίας των αιτήσεων.

 

Πηγή: dikaiologitika.gr

 


Αυτός είναι (Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης)

0
0

Αυτός είναι ο πνευματικός άνθρωπος. Ό,τι και να δει, όπως και να του φερθούν, ακόμη και να του ρίξουν ένα μπουγέλο νερό, δεν απαντάει, δεν διαμαρτύρεται καθόλου. Αυτός είναι. Και, μάλιστα, προσέχει ποτέ να μη θίξει, ποτέ να μην προσβάλει, ποτέ να μην πει μια κουβέντα που θα στενοχωρήσει τον άλλον. Με την χάρη και τον φωτισμό και την ενίσχυση του Κυρίου, να χρησιμοποιούμε καλώς την σκέψη μας, την γλώσσα μας, το είναι μας ολόκληρο όπως θέλει ο Θεός.

Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης

Αστερίδα, το «νησί φάντασμα» της Ομηρικής τοπογραφίας

0
0

ἔστι δέ τις νῆσος μέσσῃ ἁλὶ πετρήεσσα,
[μεσσηγὺς Ἰθάκης τε Σάμοιό τε παιπαλοέσσης,]*
Ἀστερίς, οὐ μεγάλη· λιμένες δ᾽ ἔνι ναύλοχοι αὐτῇ
ἀμφίδυμοι· τῇ τόν γε μένον λοχόωντες Ἀχαιοί. (Οδ.δ 844-847)

Υπάρχει κάποιο νησί μεσοπέλαγα βραχώδες
[μεταξύ της Ιθάκης και της βραχώδους Σάμου,]*
το όνομά του είναι Αστερίς. Δεν είναι μεγάλο νησί αλλά έχει λιμάνια ασφαλή και αμφίδυμα (το ένα λιμάνι αντίθετα από το άλλο). Εκεί τον παραμόνευαν οι Αχαιοί.

Η αποκάλυψη της νήσου Αστερίδος, ήταν και εξακολουθεί να είναι μέχρι και σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα προβλήματα της Ομηρικής τοπογραφίας. Ήταν σύμφωνα με τις ομηρικές περιγραφές εκείνο το νησί που καιροφυλαχτούσαν στα ναύλοχα και αμφίδυμα λιμάνια του επί 28 μέρες και νύχτες οι μνηστήρες του θρόνου της Ιθάκης, σκαρφαλωμένοι την ημέρα στις ανεμοδαρμένες κορυφές του και την νύχτα κάνοντας συνεχώς περιπολίες με το πλοίο τους, για να σκοτώσουν τον Τηλέμαχο όταν θα επέστρεφε με το πλοίο του από την Πύλο (Οδ. π.363-370).
Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν χαρακτηριστικά «εξ όνυχος τον λέοντα» και όπως θα δούμε παρακάτω το νησί αυτό ήταν όντως το «οξύ νύχι» ενός καλά «κρυμμένου λέοντα» της Ομηρικής τοπογραφίας. Το εδάφιο που την περιγράφει (Οδ.δ 844-847) είναι ούτως ή άλλως ένα από τα πλέον περιγραφικά και συνάμα αμφιλεγόμενα κείμενα της τοπογραφίας της Οδύσσειας που ενέχονται για την ορθή κατανόησή της.
Το νησί της Αστερίδος λοιπόν για όσους μελετούν σε βάθος τα Ομηρικά έπη είναι γνωστό ότι βρισκόταν ως κορυφαίο τοπόσημο στο επίκεντρο της αφήγησης του αυτοτελούς αρχικά έπους της λεγόμενης «Τηλεμάχειας» πριν αυτή ενσωματωθεί μαζί με την «Φαιακίδα» και την «Νέκυια» στο ενιαίο έπος της «Οδύσσειας».
Με σημείο αναφοράς το ταξίδι της επιστροφής του Τηλέμαχου από την Πύλο και με όλη αυτήν την πληθώρα των γεωγραφικών τόπων που καταγράφονται στην «Τηλεμάχεια» είναι αναπόφευκτο ότι ο εντοπισμός του άστεως της Ομηρικής Ιθάκης και η επαλήθευση της Ομηρικής τοπογραφίας, περνά αναγκαστικά από αυτό το νησί, το λεγόμενο «νησί των μνηστήρων». Είναι ο τόπος που πάνω του ναυάγησαν όλες οι θεωρίες που διατυπώθηκαν μέχρι τις ημέρες μας από τους «σύγχρονους μνηστήρες» της ομηρικής Ιθάκης στην προσπάθειά τους να την αποκαλύψουν.
Έχουν περάσει ήδη 3200 χρόνια από τότε και η Ομηρική νήσος Αστερίς (Αστερία-Αστερίδα) συνεχίζει ακόμη να πλανάται σαν φάντασμα στο χώρο του Ιονίου, αναζητώντας την χαμένη της ταυτότητα σε κάθε νησάκι, βραχονησίδα ή σκόπελο στον θαλάσσιο πορθμό που ενώνει τα σημερινά νησιά Κεφαλληνία, Ιθάκη και Λευκάδα.
Αυτό το «νησί φάντασμα», η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα μετά από 150 και πλέον ετών έντονων συζητήσεων και αναζητήσεων, το έχει κατατάξει στον κατάλογο του μυθικού κόσμου του Ομήρου, μαζί με τα νησιά Ωγυγία [1], Αιαία [2], Αιολία [3], Θρινακία [4] κ.λπ.
Ο Στράβων (C.457.16, C.59-60), αν και ουδέποτε επισκέφθηκε την δυτική νησιωτική Ελλάδα για να είχε προσωπική εικόνα της γεωμορφολογίας της περιοχής, φρόντισε όμως να καταθέσει για την Αστερίδα τις απόψεις του, ενημερώνοντας μας ταυτόχρονα για το τι πίστευαν για το νησί αυτό ο περιηγητής Δημήτριος από την Σκήψη και ο Απολλόδωρος.

μεταξὺ δὲ τῆς Ἰθάκης καὶ τῆς Κεφαλληνίας ἡ Ἀστερία νησίον (Ἀστερὶς δ’ ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ λέγεται ) ἣν ὁ μὲν Σκήψιος μὴ μένειν τοιαύτην οἵαν φησὶν ὁ ποιητής λιμένες δ’ ἔνι ναύλοχοι αὐτῇ ἀμφίδυμοι. ὁ δὲ Ἀπολλόδωρος μένειν καὶ νῦν, καὶ πολίχνιον λέγει ἐν αὐτῇ Ἀλαλκομενὰς τὸ ἐπ’ αὐτῷ τῷ ἰσθμῷ κείμενον.

Μεταξύ της Ιθάκης και της Κεφαλληνίας υπάρχει ένα νησί η Αστερία. Ο ποιητής την αποκαλεί Αστερίδα. Ο Σκήψιος αναφέρει ότι δεν έχει μείνει όπως την έχει περιγράψει ο ποιητής:
Έχει ασφαλή αγκυροβόλια, ένα σε κάθε πλευρά. Ο Απολλόδωρος όμως λέει ότι είναι ακριβώς έτσι και ότι υπάρχει σε αυτή χωριουδάκι, οι Αλαλκομενές που βρίσκεται ακριβώς ανάμεσα από τα δύο λιμάνια

Σύμφωνα με το σκεπτικό τής μελέτης του αρχαιολόγου Οδυσσέα Μεταξά υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις – αποδείξεις οτι ο επίμαχος στίχος του ομηρικού κειμένου [μεσσηγὺς Ἰθάκης τε Σάμοιό τε παιπαλοέσσης,] (οδ. δ 845) που αφορά την Αστερίδα ανήκει στην κατηγορία εκείνων των νόθων στίχων που έχουν παρεισφρήσει ως εμβόλιμοι στα κείμενα του Ομήρου. (Ο συγκεκριμένος στίχος φαίνεται να επινοήθηκε από τον συντάκτη του χρονικά στην ύστερη εξελικτική πορεία του έπους παραφράζοντας τον γνήσιο ομηρικό στίχο [ μεσσηγὺς δὲ Σάμου τε καὶ Ἴμβρου παιπαλοέσσης ] Ιλ.Ω .
Το γιατί βρίσκεται εκεί και τι σηματοδοτεί η παρουσία του είναι όντως μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση διότι φαίνεται να ανασύρει το πέπλο που σκέπαζε την «χαμένη» Αστερίδα και αξίζει της ιδιαίτερης επιστημονικής ανάλυσης που έχει γίνει από τον συγγραφέα.


Το εμπορικό πλοίο Κυρήνεια (αντίγραφο αρχαίου εμπορικού πλοίου).
Παρόμοιο σκάφος πρέπει να ήταν και το πλοίο που δανείστηκε ο Τηλέμαχος για να μεταβεί στην από την Ιθάκη προς την Πύλο.

Η θεά Αθηνά πληροφορεί το Τηλέμαχο που βρισκόταν στην Σπάρτη, ότι στον θαλάσσιο πορθμό στον οποίο ταξιδεύουν τα πλοία προς την Ιθάκη και την Σάμο οι μνηστήρες σκέπτονται να του στήσουν ενέδρα για να τον σκοτώσουν. Η θεά όμως τον καθησυχάζει λέγοντάς του ότι όταν θα επιστρέφει από την Πύλο θα του στείλει ούριο νότιο άνεμο ώστε να κατευθύνει το πλοίο του μακριά από «τα νησιά» και έτσι να αράξει σώος ερχόμενος με πορεία από νότο προς τον βορρά στην πρώτη ακτή της Ιθάκης, δηλαδή την νοτιότερη (Οδ. ο 27-42).
Οι μνηστήρες από την άλλη μεριά αφού επάνδρωσαν ένα πλοίο το έσυραν από την στεριά στην θάλασσα, το αγκυροβόλησαν στον όρμο του λιμανιού και το βράδυ ξεκίνησαν για να πάνε σε ένα πετρώδες νησί όχι πολύ μεγάλο, που είχε δύο ναύλοχα και αμφίδυμα λιμάνια ευρισκόμενο στον θαλάσσιο πορθμό στον οποίο ταξιδεύουν τα πλοία προς την Κεφαλληνία και την Ιθάκη.

Το όνομά του ήταν Αστερίς (Οδ. δ 669-672, 778-786, 842-847).

Εκεί περίμεναν τον Τηλέμαχο επί 28 μέρες και νύχτες σκαρφαλωμένοι την ημέρα στις ανεμόδαρτες βουνοκορφές (άκριας ηνεμοέσσας) της Αστερίδος και το βράδυ κάνοντας θαλάσσιες περιπολίες για να εντοπίσουν το πλοίο του όταν θα επέστρεφε από την Σπάρτη και την Πύλο (Οδ. π 363-370). Από την θέση αυτή θα έλεγχαν και την πορεία του πλοίου προς την Εφύρα [23]της Θεσπρωτίας φοβούμενοι ότι ο Τηλέμαχος θα πήγαινε εκεί για να προμηθευτεί δηλητηριασμένα βέλη που ίσως τα χρησιμοποιούσε εναντίον τους (Οδ β 325-330).
Το ταξίδι της επιστροφής του Τηλεμάχου από την Πύλο προς την Ιθάκη ξεκινά μετά το μεσημέρι. Τις απογευματινές ώρες το πλοίο παραπλέει τις τοποθεσίες Κρουνούς [24[ και Χαλκίδα.[25] Όταν το σκότος είχε ήδη πέσει το πλοίο του με τον ευνοϊκό άνεμο που του είχε στείλει η θεά Αθηνά πλησιάζει το ακρωτήριο Φεές, (το σημερινό Κατάκωλο) (Οδ. ο 287-300).
Στις πρώτες νυχτερινές ώρες, και ενώ ο Τηλέμαχος παραπλέει τις ακτές της Ήλιδας κατευθυνόμενος προς τα νησιά των Θοών, είναι η στιγμή που τον καταλαμβάνει ο φόβος του θανάτου από την επικείμενη ενέδρα των μνηστήρων (Οδ. ο 295-300).
Με την βοήθεια της θεάς Αθηνάς και του ευνοϊκού νότιου ανέμου κρατώντας το πλοίο του μακριά από τα νησιά αποφεύγει προφανώς την Αστερίδα και τις πρώτες πρωινές πριν ξημερώσει αράζει σώος στην πρώτη (νοτιότερη) ακτή της Ιθάκης (Οδ. ο 495-500).
Την ίδια μέρα οι μνηστήρες, είτε γιατί το πληροφορήθηκαν από «κάποιο θεό», είτε γιατί είδαν το πλοίο του Τηλεμάχου να τους προσπερνά, επιστρέφουν απογοητευμένοι στο λιμάνι του άστεως της Ομηρικής Ιθάκης (Οδ. π 342-370).
Η λογική λέγει ότι η Αστερίδα πρέπει να ήταν κοντά ή σε σύμπλεγμα με κάποια από τα νησιά που του είπε η θεά Αθηνά ότι πρέπει να τα αποφύγει και να κρατήσει το πλοίο του μακριά από αυτά (Οδ. ο 33-35).

ἀλλὰ ἑκὰς νήσων ἀπέχειν εὐεργέα νῆα,
νυκτὶ δ᾽ ὁμῶς πλείειν· πέμψει δέ τοι οὖρον ὄπισθεν
ἀθανάτων ὅς τίς σε φυλάσσει τε ῥύεταί τε. (Οδ. ο 33-35).

Αλλά μακριά από τα νησιά να κρατάς το καλοφτιαγμένο πλοίο
και να πλέεις την νύχτα. Θα σου στείλει πίσω σου ευνοϊκό άνεμο
εκείνος από τους αθανάτους θεούς που σε προστατεύει και σε σώζει.

Η θεά Αθηνά όταν πληροφορεί τον Τηλέμαχο ότι οι μνηστήρες του έχουν στήσει ενέδρα στον θαλάσσιο πορθμό στον οποίο ταξιδεύουν τα πλοία προς την Σάμο και την Ιθάκη (Οδ. ο 29) παραδόξως δεν του αναφέρει κανένα νησί με το όνομα Αστερίς. Του αναφέρει όμως ότι πρέπει να κρατηθεί μακριά από κάποια νησιά τα οποία δεν ονοματίζει, όπου προφανώς ένα από αυτά πρέπει να ήταν η Αστερίδα (Οδ. ο 27-33).

ἔνθεν δ᾽ αὖ νήσοισιν ἐπιπροέηκε θοῇσιν,
ὁρμαίνων ἤ κεν θάνατον φύγοι ἦ κεν ἁλώῃ (Οδ. ο 299-300)

από εκεί πάλι διηύθυνε το πλοίο ο Τηλέμαχος προς τα νησιά των Θοών
και σκεφτόταν αν θα ξέφευγε το θάνατο ή θα χανόταν.

Άρα είναι άξιο έρευνας το εάν τα αναφερόμενα στο πληθυντικό ως νησιά που έπρεπε να κρατηθεί μακριά τους αρμενίζοντας με το πλοίο του ο Τηλέμαχος (εκάς νήσων απέχειν ευεργέα νήα [Οδ. ο 33]) και τα αναφερόμενα επίσης στον πληθυντικό νησιά των Θοών (ένθεν δ` αύ νήσοισιν επιπροέηκε Θοήσιν [Οδ. ο 299]), που στην θέα τους σκεφτόταν αν θα ξέφευγε τον θάνατο ή θα χανόταν (ορμαίνων ή κεν θάνατον φύγει ή κεν αλώη [Οδ. ο 300]), ταυτίζονται ή έχουν σχέση μεταξύ τους και πιθανόν ένα από αυτά να είναι η Αστερίδα.
Είναι γνωστό τόσο από τον Στράβωνα (C 458.19) όσο από τον Ηράκλειτο (Ομηρικά προβλήματα.45), τον Ευστάθιο (305,41.46 – 1782,3.) και τον Ηλιόδωρο (5.17) ότι τα νησιά Θοές είναι οι σημερινές Οξειές που βρίσκονται στις εκβολές του ποταμού Αχελώου.

Τα νησιά αυτά αποτελούν το νοτιότερο τμήμα του νησιωτικού συμπλέγματος των Εχινάδων. Στην αρχαιότητα σύμφωνα με τον Στράβωνα (C 59-60) ήταν περισσότερα αλλά πολλά από αυτά είχαν προσχωθεί από τον ποταμό Αχελώο. Πήραν κατά τα μυθολογούμενα το αρχικό όνομά τους ως Θοές από το ποταμό Αχελώο, τον επονομαζόμενο στην απώτατη αρχαιότητα Θόα. Το πιθανότερο όμως είναι να οφείλουν το όνομα τους στο ρήμα Θοόω που σημαίνει οξύνω, κάμνω τι οξύ, για να ονομαστούν αργότερα Οξειές (Οξιές) επειδή πράγματι είναι νησιά οξυκόρυφα (βλέπε σχετικές φωτογραφίες).
Το μεγαλύτερο και το πλέον οξυκόρυφο από αυτά είναι η Οξειά (Οξιά) ή στον πληθυντικό Οξειές, (στις Οξειές λέγει ακόμη ο λαός μας), ονομασία που υποκρύπτει την ύπαρξη περισσοτέρων του ενός νησιών σε αυτή την περιοχή που ως είναι γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων προσχώνονται σταδιακά από τον ποταμό Αχελώο. Είναι εκείνα τα νησιά τα οποία αναμφίβολα ταυτίζονται με τα επίσης στον πληθυντικό αναφερόμενα από τον ποιητή (Οδ. ο 299) νησιά των Θοών (νήσοισιν θοήσιν) βόρεια της Ήλιδας.


Αεροφωτογραφία της νήσου Οξειάς. Αριστερά της Οξειάς φαίνονται οι εκβολές του Αχελώου, πίσω και δεξιά της φαίνεται η προσχωμένη από τον Αχελώο νήσος Αρτεμίτα που φέρει σήμερα την ονομασία Κοτσίλαρης.

Χάρτης του 18 αιώνα που απεικονίζει το κράτος του Οδυσσέα. Aνατολικά της Κεφαλληνίας και της Ιθάκης το νησί Οξειά (Oxiae) .Χαρακτηριστική είναι η απεικόνιση των νησιών Οξειές (Oxiae), οι αρχαίες Θοές, στην συμβολή των θαλάσσιων πορθμών του Ιονίου ακριβώς απέναντι από τον ποταμό Αχελώο, τον επονομαζόμενο κατά την αρχαιότητα Θόα. Συλλογή Φώτη Κρεμμύδα

Εάν λοιπόν πιθανολογήσουμε ότι όντως η Οξειά (οι Οξειές ) ήταν η Αστερίδα, τότε σύμφωνα με τις αναφορές του Όμηρου το νησί αυτό πρέπει:

1) να είναι νήσος πετρήεσσα, δηλαδή ένα πετρώδες νησί (Οδ. δ 844)

2) να έχει λιμένες δ᾽ ἔνι ναύλοχοι αὐτῇ ἀμφίδυμοι. δηλαδή να έχει δύο ασφαλή και αμφίδυμα λιμάνια,[ δηλαδή το ένα λιμάνι αντίθετα από το άλλο] (Οδ. δ 846-847)

3) να έχει ἄκριας ἠνεμοέσσας δηλαδή ανεμόδαρτα ακρωτήρια – βουνοκορφές, (Οδ. π 365)

4) να είναι νήσος οὐ μεγάλη δηλαδή να είναι ένα όχι πολύ μεγάλο νησί, (Οδ. δ 844)

5) να βρίσκεται μέσσῃ ἁλὶ δηλαδή μεσοκάναλα στον θαλάσσιο πορθμό στον οποίο ταξιδεύουν τα πλοία προς την Κεφαλληνία και την Ιθάκη (ἐν πορθμῷ Ἰθάκης τε Σάμοιό τε παιπαλοέσσης), (Οδ.δ 671)

6) να ανήκει σε ένα ευρύτερο σύμπλεγμα νησιών που να μπορεί να δικαιολογήσει τις αναφορές που γίνονται στον πληθυντικό από τον Όμηρο (ἀλλὰ ἑκὰς νήσων ἀπέχειν εὐεργέα νῆα [ Οδ. ο 33])

7) να είναι σε τέτοια θέση που να δικαιολογεί το πέρασμα του πλοίου του Τηλεμάχου προς την Ιθάκη ή την Ομηρική Εφύρα της Θεσπρωτίας για την οποία οι μνηστήρες πίστευαν ότι θα πήγαινε εκεί πρίν επειστρέψει στην Ιθάκη ο Τηλέμαχος προκειμένου προμηθευτεί δηλητηριασμένα βέλη. (ηέ και εις Εφύρην εθέλει, πίειραν άρουραν, όφρ` ένθεν θυμοφθόρα φάρμακ` ενείκη [οδ. β328-329])

8) να είναι (μεσσηγὺς Ἰθάκης τε Σάμοιό τε παιπαλοέσσης), (Οδ.δ 845) δηλαδή «εν τω μέσω, μεσάκις, μεσούντος, εν τη μεταξύ οδό» από την σημερινή νήσο Κεφαλληνία την τότε Ιθάκη και την σημερίνη Ιθάκη την τότε Ομηρική Σάμο (Σάμη).

Παρά το γεγονός ότι η Οξειά απέχει εξ ίσου από την Κεφαλληνία και την Ιθάκη και βρίσκεται ακριβώς «εν τω μέσω» της θαλάσσιας οδού που συνδέει την Πελοπόννησο με την Ιθάκη και την Κεφαλληνία θα μπορούσαμε το επίρρημα μεσσηγύς να το ερμηνεύουμε «στα όρια της νομιμότητος» ως επίρρημα που υποδηλώνει ότι η θέση της Αστερίδας να είναι «εν τω μέσω, μεσάκις, μεσούντος, εν τη μεταξύ οδό» με τους δύο τόπους και όχι κατ’ ανάγκη «ανάμεσα» από τα δύο αυτά νησιά – που είναι και η πλέον αυθεντική ερμηνεία του προαναφερόμενου επιρρήματος (βλέπε αντίστοιχες περιπτώσεις στα κείμενα του Ομήρου), δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την σχετική υποσημείωση στην αρχή αυτού του κειμένου ότι δηλαδή εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν εμβόλιμο (νόθο) στίχο. Ανεξάρτητα λοιπόν της όποιας ερμηνείας θα θέλαμε να δώσουμε στον προαναφερόμενο στίχο καλό θα είναι να έχουμε κατά νου την πραγματικότητα για την ορθή απόδοση -κατανόηση του συγκεκριμένου κειμένου.


Χάρτης του 1798 όπου καταγράφεται το θαλάσσιο δρομολόγιο που ξεκινούσε από τον Κορινθιακό κόλπο και έφτανε μέχρι την Ιταλία. Οι βασικοί σταθμοί ήταν : Ισθμός Κορίνθου – Ναύπακτος – Οξειές – Νικόπολις – Βουθρωτό – νησί Σάσων και τέλος ο Υδρούντας της Καλαβρίας. Συλλογή Φώτη Κρεμμύδα

Να λοιπόν πώς περιγράφει την Οξειά ως μέρος του συμπλέγματος των Εχινάδων ο ιστορικός Αντώνιος Μηλιαράκης επαναλαμβάνοντας αυτολεξεί -χωρίς καν να το γνωρίζει- τους ίδιους ακριβώς γεωμορφολογικούς όρους που είχε χρησιμοποιήσει πριν 3000 χρόνια ο Όμηρος περιγράφοντας την Αστερίδα με τους δύο ναύλοχους και αμφίδυμους λιμένες της.

Αι Εχινάδες πρόσκεινται τη μεσημβρινοδυτική παραλία της Ακαρνανίας [….]. Πάσαι αι νησίδες αύται αποτελούσι δύο κυρίως αθροίσματα [….] Μεσημβρινωτάτη πασών είναι η Οξεία ή κοινώς προφερομένη Οξειά. Κείται απέναντι του μεσημβρινοανατολικού ακρωτηρίου της Ακαρνανίας της Σκρόφας. Η νήσος αύτη , ως και το όνομα αυτής δηλοί, είναι τραχεία και απότομος καθ` όλον αυτής το μήκος, έχουσα προς Β οξείαν υψηλήν κορυφήν ύψους 426 μέτρων. Έχει περιφέρειαν 6 μιλίων και μήκος από Β προς Μ 4,650 μέτρων, πλάτος δε μέγιστον είς το βόρειον τμήμα 1,250, είς το μεσημβρινόν δε 620, εμβαδόν δε 5,4 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Σύγκειται δ` εκ δύο τμημάτων συνδεομένων δια στενωτάτου ισθμού μήκους 300 μέτρων περίπου εκατέρωθεν του οποίου σχηματίζονται αμφίδυμοι κόλποι […..]. Εν αυτή τρέφονται ποίμνια αιγοπροβάτων, σπείρονται δε και δημητριακοί καρποί […….].Οι εν αυτοί ολίγοι γεωργοί και ποιμένες υδρεύονται εκ δεξαμενών….. (Αντώνιος Μηλιαράκης, «Γεωγραφία Πολιτική Νέα και Αρχαία του Νομού Κεφαλληνίας» σελ 164 Αθήνα 1890)


Δορυφορική φωτογραφία της νήσου Οξειάς- Αστερίδος με τους δύο αμφίδυμους λιμένες της.

Οι αρχαίοι Έλληνες προσδιόρισαν δια της χρήσεως του επιθέτου αμφίδυμος -η –ον την ακριβή περιγραφή λιμένων και ακτών που είχαν την ιδιότητα να βρίσκονται εκατέρωθεν και σε αντίθετη πλευρά το ένα από το άλλο συνδεόμενα δια στενότατου ισθμού. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος (Αργοναυτικά Α 937-941) μιμούμενος την Ομηρική περιγραφή της Αστερίδος και παραφράζοντας τους σχετικούς ομηρικούς στίχους περιγράφει με την ομηρική ορολογία τις αμφίδυμες ακτές της Αρκτωννήσου η οποία βρίσκεται στην Προποντίδα. (βλέπε σχετικό χάρτη)


Ο Στράβων (C 257) επίσης περιγράφει τον αμφίδυμο ισθμό του Σκυλλαίου κοντά στον ποταμό Μέταυρο.

Το νοηματικό περιεχόμενο του επιθέτου αμφίδυμος-η-ον αποδίδεται πολλές φορές στην αρχαία Ελληνική γραμματεία δια της χρήσεως του επιθέτου Αμφίαλος κυρίως όμως όταν περιγράφονται ευρύτερες γεωγραφικές εκτάσεις που χαρακτηρίζονται από βαθιές θαλάσσιες εγκολπώσεις . Η εικόνα της χερσονήσου της Αμφιάλης δυτικά του Πειραιά επιβεβαιώνει γλωσσολογικά, εννοιολογικά και τοπογραφικά αυτήν την σχέση.
Κατά τον αρχαίο σχολιαστή ναύλοχοι καλούνται οι λιμένες εκείνοι «εν οίς αι νήες λοχώσαι και ενεδρεύουσαι λαθείν δύνανται» Το ναύλοχο των λιμένων των νησιών των Εχινάδων όπου μέρος τους ήταν οι Οξειές καταγράφεται από τον Καλλίμαχο στο ύμνο «Εις Δήλον» (στιχ.155) « οὐ λιπαρὸν νήεσσιν Ἐχινάδες ὅρμον ἔχουσαι,» όπως επίσης και από τον Στράβωνα (C 459.21) επαληθεύοντας την σχετική πληροφορία του Ομήρου για το ναύλοχο των λιμένων της Αστερίδος.


Η θέα της οξυκορύφου και πετρώδους νήσου Οξειάς (Αστερίδος) στον Κεφαλληνιακό πορθμό με τους δύο αμφίδυμους λιμένες της .

Η μοναδική γεωστρατηγική της θέση, οι δύο αμφίδυμοι και ναύλοχοι λιμένες της που συνδέονται δια στενότατου ισθμού, όπως επίσης το πετρώδες του εδάφους με τις ανεμόδαρτες βουνοκορφές της επιβεβαιώνουν με τον πλέον εμφαντικό τρόπο τις ομηρικές περιγραφές και αποκαλύπτουν το πλούσιο ομηρικό παρελθόν της.
Ο νόμος των πιθανοτήτων δεν αφήνει πολλά περιθώρια λάθους και φαίνεται απίθανο να έχουν συνωμοτήσει όλα τα στοιχεία που ανέφεραν πριν από 120 χρόνια ο αείμνηστος Αντώνιος Μηλιαράκης περιγράφοντας τις Οξειές και πριν 3000 χρόνια ο Όμηρος περιγράφοντας την Αστερίδα για να παραπλανήσουν τον αναγνώστη.

Βασικά ερωτήματα:
Γιατί η Θεά Αθηνά συμβουλεύει τον Τηλέμαχο να κρατηθεί μακριά από αυτά τα νησιά και μάλιστα του υπόσχεται ότι θα του έστελνε τον ποθητό ευνοϊκό νότιο άνεμο (οὖρον ὄπισθεν) για να τα ξεπεράσει;
Θα μπορούσε ο Τηλέμαχος να αποφύγει αυτά τα νησιά ερχόμενος με πορεία από νότο προς βορρά εάν δεν είχε με το μέρος του τον ευνοϊκό νότιο άνεμο;
Αυτή θα ήταν όντως η φυσιολογική πορεία ενός ιστιοφόρου εκείνης της εποχής που θα είχε πορεία από νότο προς βορρά και προορισμό την Κεφαλληνία, την Ιθάκη ή την Λευκάδα;

Ρεπλίκα του σκάφους «Αργώ» (παρόμοιο με τα πλοία της εποχής του Τηλέμαχου) αρμενίζει στο πέλαγος με ευνοϊκό άνεμο (οὖρον ὄπισθεν)

Είναι γεγονός όπως προαναφέραμε ότι με βορείους-βορειοδυτικούς ανέμους που επικρατούν επί το πλείστον στον κεφαλληνιακό πορθμό, ένα ιστιοφόρο πλοίο με τα τετράπλευρα πανιά εκείνης της εποχής ερχόμενο από τον νότο με πορεία προς τα βόρεια είναι αναγκασμένο να ακολουθεί υποχρεωτική πορεία παράλληλα με τις ακτές της Πελοποννήσου μέχρι τον Άραξο αξιοποιώντας τους πλευρικούς ανέμους που κατεβάζουν λόγω της αναστροφής τα βουνά. Από εκεί, παίρνοντας τον αέρα και τα ρεύματα του Πατραϊκού, με τα πανιά σε θέση δευτερόπρυμα, το ιστιοφόρο είναι γνωστό ότι θα περάσει αναγκαστικά δίπλα από την Οξειά για να κατευθυνθεί προς τα νησιά της Κεφαλληνίας της Ιθάκης ή της Λευκάδας.

Η επιβεβλημένη πορεία των ιστιοφόρων πλοίων εκείνης της εποχής με κατεύθυνση από νότο προς βορρά όταν φυσά ο αντίθετος προς την πορεία των πλοίων και συνήθης για το Ιόνιο βορειοδυτικός άνεμος.

Εάν όμως έχει νότιο άνεμο, το πλοίο δεν χρειάζεται να φθάσει μέχρι την Οξειά, αλλά παρακάμπτοντας την Κυλλήνη και φθάνοντας στα μισά της πορείας προς την Οξειά, έχοντας τον αέρα από πίσω (οὖρον ὄπισθεν ) κατευθύνεται άνετα και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα προς στα νησιά της Κεφαλληνίας της Ιθάκης ή της Λευκάδας.


Η συνήθης πορεία των πλοίων με κατεύθυνση από νότο προς βορρά όταν αρμενίζουν στο πέλαγος με ούριο νότιο άνεμο. Σε αυτήν την περίπτωση (με τα τετράπλευρα πανιά εκείνης της εποχής) το πλοίο ταξιδεύει με τα πανιά του κατάπρυμα και σε ευθεία πορεία χωρίς να χρειάζεται να πλησιάσει στις ακτές για να επωφεληθεί των στεριανών ανέμων.

Αυτό ακριβώς περιγράφει και ο Όμηρος. Γνωρίζοντας ότι ο Τηλέμαχος θα σωζόταν από την φονική ενέδρα μόνο με νότιο ούριο άνεμο (οὖρον ὄπισθεν), και ταξιδεύοντας την νύχτα (νυκτὶ δ᾽ ὁμῶς πλείειν) βάζει την θεά Αθηνά να του στείλει τον ποθητό νότιο άνεμο για να παρακάμψει την Οξειά, δηλαδή την λεγόμενη τότε Αστερίδα και έτσι να φτάσει σώος στην πρώτη ακτή, δηλαδή την νοτιότερη της Ομηρικής Ιθάκης.
(Αυτόν ακριβώς τον συγκεκριμένο τρόπο πλεύσης και ιστιοδρομίας των ιστιοφόρων πλοίων του περασμένου αιώνα με τον συνήθη για το Ιόνιο πέλαγος βορειοδυτικό άνεμο που επέστρεφαν από την Πελοπόννησο ( το λιμάνι της Κυλλήνης) είχαμε την τύχη να μας τον επιβεβαιώσουν οι τελευταίοι που γνωρίσαμε εν ζωή ιδιοκτήτες (καπετάνιοι) των αμιγώς ιστιοφόρων πλοίων εκείνης της εποχής: Σπυρίδωνας Γαλιατσάτος του Οδυσσέα και Θεμιστοκλής Μπατιστάτος του Κωνσταντίνου και μάλιστα μέχρι κεραίας.
Εάν είχαν στον δρόμο τους τα καΐκια εκείνης της εποχής τον συνήθη βορειοδυτικό άνεμο ερχόμενα από νότο προς βορρά ήταν υποχρεωμένα να παραπλέουν τις ακτές της Πελοποννήσου μέχρι τον Άραξο, ακολούθως να βάζουν πλώρη προς τις Οξειές και οταν έφταναν δίπλα στις Οξειές έπαιρναν τον αέρα του Πατραϊκού κόλπου και με τα πανιά τους σε θέση δευτερόπρυμα κατευθυνόντουσαν προς την Κεφαλληνία)

Το ετήσιο Αιολικό δυναμικό που καταγράφεται στο κεντρικό Ιόνιο πέλαγος.

Σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία επιβεβαιώνεται η συντριπτική επικράτηση των βορειοδυτικών ανέμων στην επίδικη περιοχή έναντι των νοτιάδων που είναι αρκετά ποιο σπάνιοι στις θάλασσες του Ιονίου. (Πηγή: Βλέπε ανεμολόγιο της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας και του Υ.Ε.Ν)

Γιατί ο Όμηρος βάζει τους μνηστήρες να στήνουν την φονική ενέδρα σε αυτό το νησί; Τι το ιδιαίτερο είχε;  Η θέση της Οξειάς (Οξειές) στον Κεφαλληνιακό πορθμό σύμφωνα με τις πληροφορίες που καταγράφουν οι Αρχαίοι Έλληνες και Λατίνοι Ιστορικοί ήταν στο επίκεντρο της περιοχής που διατηρήθηκε ακόμη μέχρι τους περασμένους αιώνες η θαλάσσια πειρατεία. Το πέρασμα των πλοίων ήταν ως φαίνεται ένας πειρασμός που από πολύ ενωρίς οδήγησε τους Κεφαλλήνες σε πειρατικές δραστηριότητες[28]. Την δράση των πειρατών στα νησιά των Εχινάδων όπου βρισκόταν και η Οξειά την μαρτυρεί ο Θουκυδίδης (Α 5,6), ο Ευριπίδης (Ιφιγένεια η εν Αυλίδι στ.283-288),και ο Τίτος Λίβιος (XXXVII.13.12).
Οι μνηστήρες του θρόνου της Ιθάκης ως γνήσιοι απόγονοι των ληιστήρων Ταφίων επιλέγοντας την Οξειά ως το καταλληλότερο μέρος για την ενέδρα και τον φόνο του Τηλέμαχου συνεχίζουν στην ουσία τη μεγάλη παράδοση της θαλάσσιας πειρατείας στον χώρο του Ιονίου. Τούτο γνωρίζοντας ο συνθέτης της Τηλεμάχειας τοποθετεί τους μνηστήρες να στήνουν ενέδρα σε ένα νησί που δικαιωματικά θεωρείτο ως «το νησί των πειρατών». Η γεωστρατηγική θέση της Οξειάς, το μέγεθός της και κυρίως τα δύο αμφίδυμα και ασφαλή (ναύλοχα) λιμάνια παντός καιρού που διαθέτει, την καθιστούσαν από τότε έναν από τους πλέον επώνυμους τόπους για τις ληστρικές δραστηριότητες των πειρατών εκείνης της εποχής.

Ο Όμηρος, – δηλαδή το έπος της Οδύσσειας-, δια στόματος της Θεάς Αθηνάς -της Θεάς της σοφίας και της γνώσης- μεταφέρει μία ακόμη πληροφορία- οδηγία για τον τρόπο που οι ναυτικοί απέφευγαν ή θα έπρεπε να αποφύγουν το πέρασμά τους από τις Οξειές λόγω του κινδύνου της θαλάσσιας πειρατείας.  Το ταξίδι του Τηλέμαχου μέσα στην δομή του έπους πέραν των άλλων φαίνεται να έχει την δική του θέση, αξία και σημασία σε ότι αφορά τουλάχιστον την ναυσιπλοΐα στο Ιόνιο


Λεπτομέρεια από χάρτη του 16ου αιώνα όπου καταγράφει τα νησιά Οξειές ως CURZOLARΙ με τα πειρατικά πλοία να βρίσκονται σε εμπλοκή ανάμεσα από την Κεφαλληνία και τις Οξειές στον λεγόμενο Κεφαλληνιακό πορθμό όπου είχαν τις ναυτικές τους βάσεις για τον έλεγχο της ναυσιπλοΐας.Τοπωνύμια με την ονομασία Σαρακήνικο συναντούμε τόσο στην Κεφαλληνία (λιμάνι Πόρου) όσο και στην Ιθάκη όπου φαίνεται ότι η τελευταία γενιά των πειρατών οι λεγόμενοι «Σαρακηνοί» συνέχισαν την μεγάλη παράδοση της θαλάσσιας πειρατείας που υπήρχε εκεί από αρχαιοτάτων χρόνων.


Απόσπασμα από τον χάρτη του Laurenbergio, 1690 όπου παρουσιάζει τα νησιά Thoae (Οξειές).

Ένα πειρατικό πλοίο φαίνεται να αρμενίζει ανάμεσα από τις Οξειές (Thoae) και την Νοτιοανατολική Κεφαλληνία όπου είχαν την βάση τους οι Σαρακηνοί πειρατές στην λεγόμενη τοποθεσία Σαρακήνικο, εκεί που κτίστηκε μετά από τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953 ο νέος οικισμός του Πόρου. Το τότε λιμάνι του Πόρου χρησιμοποιήθηκε ως βάση ανεφοδιασμού και ελέγχου του θαλάσσιου πορθμού που συνδέει την Κεφαλληνία με την Ζάκυνθο, Ιθάκη, Αιτωλοακαρνανία και Πελοπόννησο. Η περιοχή αυτή ήταν στο κέντρο της θαλάσσιας πειρατείας που καταγράφεται από αρχαιοτάτων χρόνων και φθάνει μέχρι την πολύ πρόσφατη ιστορία. (Συλλογή Φώτη Κρεμμύδα)

Γιατί η Οξειά στην απώτατη αρχαιότητα έφερε την ονομασία Αστερίς, όνομα που έφεραν κάποτε και τα νησιά Δήλος, Κρήτη και Ρόδος ;

Το όνομα Αστερίς σύμφωνα με τον Πλίνιο και τον Ησύχιο έφεραν στους αρχαίους χρόνους η Ρόδος, η Κρήτη και η Δήλος, όπως επίσης η αναφερόμενη από τον Όμηρο πόλη Αστέριον της Μαγνησίας (Ιλ. Β 735). Ο Στέφανος ο Βυζάντιος μας πληροφορεί ότι το πόλισμα Αστέριο έφερε αυτό το όνομα διότι ευρισκόμενο πάνω σε ένα ύψωμα φαινόταν μακριά από την πεδιάδα σαν αστέρι. Η ονομασία αυτή φαίνεται να χαρακτηρίζει ευδείελους τόπους, που φαινόντουσαν από μακριά, καθοδηγώντας όπως οι σημερινοί ναυτικοί φάροι ναυσιπλοΐας, τα πλοία και τις πορείες των ανθρώπων εκείνης της εποχής.

Εκ’ πρώτης όψεως τόσο η Κρήτη όσο και η Ρόδος δικαίως αποκαλέστηκαν Αστερίδες μια και ήταν οι τελευταίες αλλά και οι πρώτες στεριές που αντίκριζαν οι ναυτικοί στις μεγάλες τους πορείες από και προς την Ανατολή και τον Νότο, σταθερά ναυτικά ορόσημα για την επιβεβαίωση και χάραξη της ορθής πορείας. Η Δήλος όμως σύμφωνα με τον ποιητή Καλλίμαχο [36] (Ύμνος εις Δήλον) η οποία ονομαζόταν Αστερία παλαιότερα λόγω του ότι έπεσε σαν άστρο από τον ουρανό, έρχεται με το όνομά της να επιβεβαιώσει τον κανόνα που θέλει τα νησιά που φέρουν το όνομα «Αστερίς» να είναι στην πραγματικότητα σημεία αναφοράς για το ευρύτερο περιβάλλον τους.

Ἀστερίη θυόεσσα, σὲ μὲν περί τ᾽ ἀμφί τε νῆσοι κύκλον ἐποιήσαντο καὶ ὡς χορὸν ἀμφεβάλοντο: (Καλλίμαχος ύμνος «εις Δήλον» στιχ. 300-301)

Εύοσμη Αστερία γύρω από σε τα νησιά εσχημάτισαν κύκλον και σε περιέβαλαν ωσάν εις χορόν.

ἱστίη ὦ νήσων εὐέστιε χαῖρε μὲν αὐτή, χαίροι δ᾽ Ἀπόλλων τε καὶ ἣν ἐλοχεύσατο Λητώ. (Καλλίμαχος ύμνος «εις Δήλον»στιχ. 325-326)

Ω Δήλε εσύ που είσαι το κέντρο των νησιών και κατέχεις ωραίαν θέσιν, χαίρε και εσύ η ίδία, ας χαίρει και ο Απόλλων, ας χαίρει κι εκείνη, που γέννησε η Λητώ.

Ο Στράβων (C 486.4) όμως είναι σαφέστατος. Η Δήλος αναφέρει :
«εν καλώ γάρ κείται τοις εκ της Ιταλίας και της Ελλάδος εις την Ασίαν πλέουσιν».
Δηλαδή : η Δήλος βρίσκεται σε επίκαιρο σημείο για όσους ταξιδεύουν προς την Ασία από την Ιταλία και Ελλάδα.

Έτσι λοιπόν και η Οξειά -όπως και η Δήλος- με την σπάνια γεωστρατηγική της θέση, ελέγχοντας την είσοδο και την έξοδο του πατραϊκού κόλπου και ευρισκόμενη στο ενδιάμεσο της πορείας των πλοίων προς και από την Κεφαλληνία, Ιθάκη και Λευκάδα, λόγω του ύψους της, των ναύλοχων λιμένων που διέθετε και της ευδιάκριτης θέα της, λειτουργούσε ως ένας σύγχρονος ναυτικός φάρος ναυσιπλοΐας για τους θαλασσοπορούντες εκείνη την εποχή Μυκηναίους ναυτικούς. Δικαίως λοιπόν αποκαλέστηκε «Αστερίς», όπως ορθά αποκαλέστηκαν έτσι και τα νησιά του Αιγαίου που είχαν αυτή την ιδιότητα.

Ο ναυτικός Φάρος της νήσου Οξειάς, ένας από τους πλέον σημαντικούς φάρους του Ιονίου, επιβεβαιώνει την διαχρονική γεωστρατηγική σημασία της θέσης της νήσου Οξειάς και αναλάμποντας την νύχτα ως σύγχρονο αστέρι επιβεβαιώνει την αρχική της ονομασία «Αστερίς» παρέχοντας υπηρεσίες από το 1899 για την ασφαλή ναυσιπλοΐα στις θάλασσες της δυτικής Ελλάδος.

Ο φάρος αυτός κατασκευάστηκε το 1899. Το ύψος του πέτρινου πύργου του ειναι 8 μέτρα και τό εστιακό του ύψος είναι 71 μέτρα. Είναι εγκατεστημένος στο μικρό νησάκι Οξειά του Πατραικού κόλπου στα νοτιοδυτικά του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Η πρόσβαση στον φάρο γίνεται με σκάφος από τον Αστακό που απέχει 55 χλμ. από το Μεσολόγγι.

Η Νήσος Οξειά ανήκει στο ενιαίο οικοσύστημα του Δέλτα του Αχελώου, διοικητικά όμως, ανήκει στο Νομό Κεφαλληνίας. Eίναι ένα βραχώδες νησί μέσα στο Δέλτα του Aχελώου και καλύπτεται από χαμηλή βλάστηση και Θαμνόκεδρα (Juniperus sp.). Στο νησί αυτό υπάρχει μια αποικία από Γύπες. Eίναι ο χώρος που φωλιάζουν επίσης ο Φιδαετός, ο Πετρίτης και άλλα αρπακτικά, ενώ το χειμώνα τακτικά κάνουν την εμφάνισή τους ο Mαυρόγυπας και ο Bασιλαετός.


Η γεωστρατηγική θέση της Οξειάς στο Ιόνιο πέλαγος

Συγκεκριμένα από τον καλοφτιαγμένο περίβολο του Μεγάρου ο μνηστήρας Αντίνοος στέφοντας το βλέμμα του προς την θάλασσα και βλέποντας το πλοίο των μνηστήρων να έρχεται από την Αστερίδα προς το λιμάνι της πόλεως κατεβάζοντας τα πανιά του και τους ναύτες να κρατούν τα κουπιά στα χέρια, ενημερώνει και τους άλλους μνηστήρες για να επιβεβαιώσουν όλοι μαζί το γεγονός αυτό. Από εκεί κατευθύνονται γρήγορα προς στον «πολυβενθή λιμένα» (λιμάνι του Ρείθρου) για να σύρουν όλοι μαζί το πλοίο στην στεριά και να επιστρέψουν γρήγορα στην αγορά της πόλεως.

Λεπτομέρεια της ίδιας φωτογραφίας με την θέα της Οξειάς στον Κεφαλληνιακό πορθμό


Η θέα της νήσου Οξειάς ( Αστερίδος) ετσι όπως φαίνεται από τις ανατολικές ακτές της νήσου Κεφαλληνίας

Στην ουσία, η περιγραφή της Αστερίδος και ο μύθοι που την συνοδεύουν λειτουργούσε συνειρμικά ως μια άτυπη ναυτική οδηγία προς τους ναυτιλλομένους εκείνης της εποχής, η οποία τους πληροφορεί ότι στην συμβολή των πορθμών του Ιονίου (Κεφαλληνιακός –Πατραϊκός), υπάρχει ένα νησί που το όνομά του είναι Αστερίς, (δηλαδή ναυτικός φάρος-σημείο αναφοράς) και ότι με βάση αυτό το πετρώδες νησί που βρίσκεται στο μέσον της θαλάσσιας διαδρομής τους, μπορούν να κάνουν με ασφάλεια τις εξαρτήσεις τους με τους σημαντικότερους γεωγραφικούς τόπους (Κεφαλληνία, Ιθάκη, Πελοπόννησο κ.ά). Τους πληροφορεί επίσης ότι η Αστερίδα έχει δύο αμφίδυμα και ασφαλέστατα (ναύλοχα) λιμάνια σε περίπτωση θαλασσοταραχής, αλλά ταυτόχρονα τους υπενθυμίζει (μέσα από την περιγραφή της ενέδρας των μνηστήρων) ότι το νησί αυτό προσφέρεται για ενέδρες πειρατών και ως εκ’ τούτου πρέπει να το έχουν υπόψη τους και να προσέχουν. Το ταξίδι την νύχτα προτείνεται ως ο πλέον ασφαλής διάπλους λόγω προφανώς της εκεί παρουσίας των πειρατών. Μπορούν δε να το παρακάμψουν ερχόμενοι νότια από την Πελοπόννησο μόνο με ευνοϊκό νότιο άνεμο (οὖρον ὄπισθεν).

 

Πηγή: briefingnews.gr

 

Αναρτήθηκαν στο Taxis τα τέλη κυκλοφορίας για το 2019

0
0

Αναρτήθηκαν τα τέλη κυκλοφορίας για το 2019 στην ιστοσελίδα της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ).

Τα τέλη κυκλοφορίας καταβάλλονται εμπρόθεσμα:

το τελευταίο δίμηνο του τρέχοντος έτους (1/11 έως 31/12)
την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη ημέρα εάν το όχημα ταξινομηθεί εντός του τρέχοντος έτους.

Βήμα-βήμα
Συμπληρώνω τον Α.Φ.Μ., που αναγράφεται στην άδεια κυκλοφορίας
Συμπληρώνω τον αρ. κυκλοφορίας του οχήματος, που αναγράφεται στην άδεια κυκλοφορίας
Συμπληρώνω το έτος τελών κυκλοφορίας
Επιλέγω «Αναζήτηση»
Επιλέγω «Εκτύπωση» όταν εμφανιστεί το μήνυμα «Επιτυχής αναζήτηση»
Από την υπηρεσία αυτή μπορείτε να εκτυπώσετε το «Έντυπο τελών κυκλοφορίας».

 

Πηγή: newpost.gr

 

Το ομολόγησαν οι Βρετανοί: Το Μουσείο της Ακρόπολης μπορεί να φιλοξενήσει τα γλυπτά του Παρθενώνα!

0
0

«Το Μουσείο της Ακρόπολης στην Αθήνα είναι απολύτως ικανό να φιλοξενήσει τα γνήσια γλυπτά του Παρθενώνα αντί για τα καλοφτιαγμένα αντίγραφα που εκθέτει» τονίζει σε άρθρο της στους Sunday Times η Σάρα Μπάξτερ.

«Είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι ανήκουν στον αρχικό τόπο τους. Γιατί να μην τα ανταλλάξουμε; Αγωνιζόμαστε για μια χαμένη μάχη για να κρατήσουμε την λεηλασία μας όταν υπάρχουν καινοτόμοι τρόποι να μοιραστούμε τις γνώσεις μας» τονίζει η αρθρογράφος υποστηρίζοντας την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, και συμφωνώντας με την άποψη που έχει υποστηρίξει και ο ηγέτης των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν.

Η αρθρογράφος των Sunday Times παρατηρεί ότι η σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να προσφέρει τέλεια αντίγραφα και αναπαραστάσεις αρχαίων πόλεων όπως της αρχαίας Ρώμης και της Αψίδας του Θριάμβου της Παλμύρας και θέτει το ερώτημα «δεν θα μπορούσε η Βρετανία να επιστρέψει τα Ελγίνεια μάρμαρα και να αναπαραγάγει με την τεχνολογία το μεγαλείο του Παρθενώνα για τις νέες γενιές επισκεπτών του Βρετανικού Μουσείου;».

Παρατηρεί τέλος, ότι παρόμοια πολιτική πιστών αντιγράφων ακολουθεί και το Victoria and Albert Museum.

 

Πηγή: briefingnews.gr

 

Εκεί που χρειάζονται (Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης († 1994))

0
0

20151128-2
Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή, που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του Θεού εκεί που χρειάζονται, και δοξολογείται ο Θεός με ευγνωμοσύνη συνέχεια από τα φιλότιμα παιδιά Του.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Viewing all 34873 articles
Browse latest View live




Latest Images