«Ο καρκίνος νικιέται, για να μην πω νικήθηκε. Στα επόμενα δέκα χρόνια θα είναι μία χρόνια νόσος», τονίζει ο κ. Σπηλιώτης, ο οποίος μίλησε στο Πρακτορείο 104,9 FM, με αφορμή την εισήγησή του για τον καρκίνο «Ποιος είσαι; Που ζεις; Πώς ζεις;» στο 2ο Διεθνές Συνέδριο Ιατρικής Πρωτοπορίας και Καινοτομίας AMLI 2018

Αυξάνονται συνεχώς τα ελπιδοφόρα μηνύματα από την ιατρική κοινότητα για την μετατροπή του καρκίνου από θανατηφόρα σε μακροχρόνια ασθένεια.

«Μη φοβηθείς και μην αργήσεις γλυκοχαράζει η νίκη», αναφέρει χαρακτηριστικά για το θέμα σε συνέντευξη του στο Πρακτορείο Fm και στην εκπομπή της Τάνιας Μαντουβάλου «104,9 Μυστικά Υγείας» ο χειρουργός-ογκολόγος, διευθυντής Κλινικής Αντιμετώπισης Περιτοναϊκής Κακοήθειας και Χειρουργικής Ογκολογίας στο Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, Γιάννης Σπηλιώτης.

«Ο καρκίνος νικιέται, για να μην πω νικήθηκε. Στα επόμενα δέκα χρόνια θα είναι μία χρόνια νόσος», τονίζει ο κ. Σπηλιώτης, ο οποίος μίλησε στο Πρακτορείο 104,9 FM, με αφορμή την εισήγησή του για τον καρκίνο «Ποιος είσαι; Που ζεις; Πώς ζεις;» στο 2ο Διεθνές Συνέδριο Ιατρικής Πρωτοπορίας και Καινοτομίας AMLI 2018 (Athens Medical Leadership and Innovation Conference 2018), που πραγματοποιήθηκε από τις 23 έως τις 25 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Ο τίτλος της ομιλίας του αποτελεί και τον τίτλο του βιβλίου του, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ιανός» και πραγματεύεται τους μηχανισμούς του καρκίνου, απαντώντας σε κρίσιμα ερωτήματα που ταλανίζουν πολλούς συνανθρώπους μας που βιώνουν αυτή την περιπέτεια.

Έως και 30% των καρκίνων οφείλεται σε κληρονομική προδιάθεση

Το πρώτο ερώτημα «Ποιος είσαι» ερμηνεύεται σύμφωνα με τον κ. Σπηλιώτη ως ένα ερώτημα σχετικά με το γενετικό υπόβαθρο. «Έχει αποδειχθεί ότι ένα 25-30% των καρκίνων οφείλονται σε μία κληρονομική προδιάθεση, που κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να εκφραστεί. Έχοντας από τις αρχές του 2000 αποκωδικοποιήσει το ανθρώπινο γονιδίωμα, μπορούμε πια να έχουμε προγνωστικούς παράγοντες, και να κάνουμε έγκαιρη πρόληψη παρεμβαίνοντας σε αυτά τα άτομα, για να μην αναπτύξουν κακοήθειες. Το πιο γνωστό παράδειγμα είναι η Αντζελίνα Τζολί με τη διπλή μαστεκτομή, πριν από μερικά χρόνια». Ωστόσο όπως αναφέρει ο χειρουργός υπάρχουν και κάποια σύνδρομα, που έχουν κληρονομική προδιάθεση και «αν κάποιος σε μία οικογένεια εμφανίσει πχ ένα μυελοειδές καρκίνωμα του θυρεοειδούς, τότε αφαιρείται ο θυρεοειδής από όλη την οικογένεια». Το δεύτερο ερώτημα «Πού ζεις;» έχει να κάνει όπως λέει ο κ. Σπηλιώτης με τις περιβαλλοντικές συνθήκες, που σε κάποιες περιοχές ή υπό ορισμένες προϋποθέσεις, οι άνθρωποι αναπτύσσουν καρκίνο, για διάφορους λόγους.

Το ξύπνημα πριν τις έξι αυξάνει τις πιθανότητες καρκινογένεσης

Και το τρίτο ερώτημα «Πώς ζεις;» έχει να κάνει με τις συνήθειες της καθημερινότητας που επίσης μπορεί κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να ενεργοποιήσουν μηχανισμούς καρκινογένεσης. Ένα παράδειγμα, όπως λέει στο Πρακτορείο Fm ο κ. Σπηλιώτης, είναι το πρωινό ξύπνημα πριν τις έξι, που έχει φανεί ότι μπορεί να αυξάνει τις πιθανότητες εμφάνισης καρκίνου, «γιατί στις έξι και τέταρτο ο εγκέφαλος μας δίνει εντολή στα επινεφρίδια, να εκκρίνουν την κορτιζόλη, που είναι η ορμόνη του στρες. Όταν κάποιος ξυπνήσει πεντέμισι δεν έχει αυτόn τον προφυλακτικό παράγοντα, και το στρες, το οποιοδήποτε στρες, μπορεί να ενεργοποιήσει μηχανισμούς καρκινογένεσης, πχ συναισθηματικό στρες. Το διαζύγιο αυξάνει τον επιπολασμό του καρκίνου του μαστού. Ή η απόλυση σε έναν άνδρα αυξάνει τον επιπολασμό στον καρκίνο του πνεύμονα. Άλλο παράδειγμα είναι η βαφή των μαλλιών περισσότερο από 9 φορές το χρόνο, που αυξάνει τον κίνδυνο ανάπτυξης λευχαιμιών».

Δεν σημαίνει βέβαια ότι όποιος βάφει τα μαλλιά του περισσότερες από εννέα φορές το χρόνο ή κάποιος που χώρισε θα πάθει οπωσδήποτε καρκίνο, τονίζει ο γιατρός. «Αλλά, ο τρόπος ζωής, η άσκηση, η σωστή διατροφή, παίζουν σημαντικό ρόλο στην πρόληψη. Χρειάζεται υγειονομική διαφώτιση στο επίπεδο του Λυκείου, για μία σειρά από πράγματα όπως το κάπνισμα, το να οδηγείς χωρίς κράνος μοτοσυκλέτα κλπ».

«Μη φοβηθείς και μην αργήσεις γλυκοχαράζει η νίκη»

Όσον αφορά το «γιατί σε εμένα», ένα ερώτημα που ταλανίζει τις ψυχές και το μυαλό πολλών ασθενών ο Γ. Σπηλιώτης λέει χαρακτηριστικά: «Το γιατί σε μένα το οποίο το έθεσε και μετάνιωσε την ίδια στιγμή ο Μακαριστός Χριστόδουλος, είναι γιατί όλοι μας έχουμε την ψευδαίσθηση της αθανασίας. Δημιουργηθήκαμε καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Ξεχάσαμε όμως ότι το καθ’ ομοίωση δεν είναι ενδεχόμενα της παρούσης στιγμής, αλλά κάπου στο μέλλον. Ο καρκίνος νικιέται, για να μην πω νικήθηκε. Στα επόμενα δέκα χρόνια ο καρκίνος θα είναι μία χρόνια νόσος. Όπως ήταν παλιά η φυματίωση, όπως είναι τώρα ο σακχαρώδης διαβήτης. Θα ζεις 25-30 χρόνια και μπορεί να πεθαίνεις είτε από επιπλοκή του καρκίνου ή από κάποιο άλλο πρόβλημα». Έχουμε κατορθώσει και είμαστε σε μία λεωφόρο νίκης. Από το 1970 έως το 2010 «δώσαμε» 15 χρόνια επιπλέον ζωής, τονίζει ο διακεκριμένος χειρουργός, εξηγώντας ότι το 70 ασθενείς πέθαιναν σε έξι μήνες ή ένα χρόνο, ενώ το 2010 αντίστοιχοι ασθενείς μπορεί να «κέρδισαν» 15 και 16 χρόνια. «Και αυτό που εγώ λέω για τον καρκίνο είναι: Μη φοβηθείς και μην αργήσεις γλυκοχαράζει η νίκη».

Πηγή: tanea.gr

Μήλα Αίτνας ή μήλα ποικιλίας Λιμοντσέλα, ελιές Τοσκάνης ή Απουλίας. Ιταλοί γεωργοί θέλουν να προστατεύσουν με παραδοσιακές μεθόδους σπάνια είδη καρπών και με αυτόν τον τρόπο τη βιοποικιλότητα.

Ο Κριστιάνο ντελ Τόρο περπατά ανάμεσα σε ελαιόδεντρα, μηλιές, ντοματιές και φασολιές, φυτεμένες με έναν μάλλον παράδοξο τρόπο: σε ζιγκ ζαγκ και όχι σε ευθεία γραμμή, όπως τις έχουμε συνηθίσει. Γρασίδι και αγριάδες φυτρώνουν άναρχα μέσα στα σπαρτά. «Η αλήθεια είναι ότι έχω καιρό να έρθω στο χωράφι μου» αναφέρει ο ίδιος. Σε έναν απέναντι λόφο στην περιοχή Γκραν Σάσο στα Απέννινα Όρη ο Κριστιάνο δείχνει ένα άλλο χωράφι με ελαιόδεντρα, το οποίο όπως λέει καλλιεργείται επίσης «με παμπάλαιες μεθόδους γεωργίας», όπως και το δικό του. «Σε αυτές τις παραδοσιακές καλλιέργειες δεν συναντά κανείς ευθυγραμμισμένες καλλιέργειες αλλά διάσπαρτα ελαιόδεντρα», εξηγεί στη συνέχεια.

Στο δικό του χωράφι ο Κριστιάνο καλλλιεργεί κυριολεκτικά τα πάντα σε μια έκταση 4 εκταρίων. Χρησιμοποιεί αποκλειστικά μεθόδους οργανικής καλλιέργειας, που απαιτεί συγκεκριμένο είδος εδάφους, συγκεκριμένους σπόρους και φυσικά λιπάσματα αποκλειστικά από οργανικές ύλες σε συνδυασμό με παραδοσιακές τεχνικές αγροτικής παραγωγής. Ο Κριστιάνο έχει σπουδάσει αρχιτεκτονική τοπίου αλλά εδώ και χρόνια ασχολείται με την παραδοσιακή γεωργία. Είναι επίσης πρόεδρος του αγροτικού συλλόγου «Civilta Contadina» που αριθμεί από το 1996, 150 μέλη και προωθεί παραδοσιακές μεθόδους καλλιέργειας με στόχο τη διατήρηση της βιοποικιλότητας.

Η χαμένη αγροτική κληρονομιά της Ιταλίας

Καλλιεργώντας ελαιόδεντρα με τον παραδοσιακό τρόπο στην Ιταλία

Όπως αναφέρει ο ντελ Τόρο ο βιομηχανοποιημένος πλέον τρόπος αγροτικής παραγωγής έχει προκαλέσει ζημιά στην πλούσια γεωργική κληρονομιά της Ιταλίας. Μάλιστα, όπως επισημαίνει, πολλές αρχαίες ποικιλίες φρούτων και λαχανικών τείνουν να εξαφανιστούν. «Οι φασολιές κανονικά είναι αναρριχώμενα φυτά και δεν μπορεί να μαζευτεί η σοδειά με μηχανικό τρόπο. Για τον λόγο αυτό οι σύγχρονες καλλιέργειες φασολιών είναι στην ουσία πόες», σημειώνει ο ίδιος.

Σύμφωνα με τον Βαλέριο Ταντσαρέλα, πρώην δικηγόρο που πλέον ασχολείται με την οργανική γεωργία στην Απουλία, η απομάκρυνση από την παραδοσιακή γεωργία στην Ιταλία και σε άλλες περιοχές της Ευρώπης έχει τις απαρχές της στην περίοδο αμέσως μετά το τέλος του B´ Παγκοσμίου Πολέμου. Για να καλυφθούν οι ανάγκες του πληθυσμού στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο, έπρεπε να παραχθούν γρήγορα μεγάλες ποσότητες αγροτικών προϊόντων σε καλή ποιότητα και χαμηλές τιμές. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν η πρώην ΕΟΚ (σημερινή ΕΕ) στήριξε με ειδικά κονδύλια τον εκσυγχρονισμό των μεθόδων αγροτικής παραγωγής και την εκβιομηχάνιση του κλάδου. Τη δεκαετία του ´50 άρχισαν επίσης να χρησιμοποιούνται μαζικά στις καλλιέργειες ζιζανιοκτόνα και λιπάσματα ενώ η τάση ήταν οι μεγάλες μονοκαλλιέργειες. Όπως αναφέρει ο Βαλέριο Ταντσαρέλα, μεταπολεμικά δόθηκε στη Ευρώπη έμφαση στη δημιουργία μιας πραγματικής «αγροτικής βιομηχανίας» με χρήση χημικών ουσιών.

Η τάση είναι: επιστροφή στο παρελθόν

Η Ένωση Ιταλών Αγροτών στηρίζει τη στροφή στην παραδοσιακή και οργανική γεωργία

Οι περιβαλλοντολόγοι της Civilta Contadina επισημαίνουν συνεχώς ότι η εκτεταμένη χρήση χημικών ουσιών στη γεωργία μειώνει τη γονιμότητα του εδάφους και τους πληθυσμούς των εντόμων, ενώ παράλληλα μολύνει τα ύδατα. Ο ντελ Τόρο παρομοιάζει τις σύγχρονες καλλιέργειες με «ασθενείς στην εντατική», γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν πλέον χωρίς χημικά και φάρμακα. «Από την πλευρά μας θέλουμε να δείξουμε ότι είναι εφικτός ένας άλλος τύπος καλλιέργειας», σημειώνει. Πράγματι ολοένα περισσότεροι αγρότες στην Ιταλία στρέφονται τα τελευταία χρόνια στην οργανική, παραδοσιακή γεωργία. Μεταξύ 2010 και 2016 ο αριθμός των γεωργών που χρησιμοποιούσαν αυτές τις πρακτικές αυξήθηκε κατά 53%. Ωστόσο ακόμη αποτελούν το 4,5% της αγοράς αγροτικών προϊόντων.

Αυτές τις μεθόδους καλλιέργειας στηρίζει πάντως και η Ένωση Ιταλών Αγροτών. «Θεωρούμε σημαντικό να διατηρήσουμε παλιές ή υπό εξαφάνιση ποικιλίες φρούτων» ανέφερε στην DW o Βιντσέντσο Λενούτσι, οικονομολόγος από την Ένωση Ιταλών Αγροτών συμπληρώνοντας ότι οι νέες μορφές γεωργίας δίνουν «οικονομικές ευκαιρίες στους αγρότες. Συνεισφέρουν στη βιοποικιλότητα και ικανοποιούν τις νέες απαιτήσεις των καταναλωτών». Εντούτοις, όπως σημειώνει ο ίδιος, αυτού του είδους η αγροτική παραγωγή δεν μπορεί να «ταΐσει όλο τον κόσμο, ενώ το ιδανικό θα ήταν ο συνδυασμός σύγχρονων και παραδοσιακών μεθόδων.

Άγκελο βαν Σάικ, Ιταλία / Δήμητρα Κυρανούδη

Πηγή: dw.com

Ο Άγιος Φιλούμενος κατά κόσμος Σοφοκλής γεννήθηκε στην Λευκωσία, στις 15 Οκτωβρίου 1913. Γονείς του ήταν οι Ευσεβείς Γεώργιος και Μαγδαληνή. Ήταν δίδυμος αδελφός με τον π. Ελπίδιο κατά κόσμον Αλέξανδρος και από μικροί ξεχώριχαν για την αγάπη που είχαν προς τον Θεό και γι’ αυτό από πολύ νωρίς άναψε μέσα τους η επιθυμία για τη μοναχική ζωή. Το 1927, σε ηλικία μόλις 14 τώ αναχώρησαν και οι δυο για την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, αφού πήραν την ευχή του πνευματικού τους, αλλά και των ευλαβών γονέων τους. Εκεί έμειναν 6 περίπου χρόνια, όταν ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου τους πήρε για να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο του Πατριαρχείου στα Ιεροσόλυμα, όπου βρέθηκαν το 1934, μαθητές στην Σχολή της Αγίας Σιών.

Το 1937 εκάρησαν μοναχοί παίρνοντας ο Σοφοκλής το όνομα Φιλούμενος και ο Αλέξανδρος το όνομα Ελπίδιος. Στις 5 Σεπτεμβρίου του ιδίου χρόνου χειροτονήθηκαν διάκονοι και το 1939 αποφοίησαν από το Γυμνάσιο του Πατριαρχείου. Ο π. Ελπίδιος έφυγε από την Αγία Γη, υπηρετώντας σε άλλους τόπους. Ο Άγιος Φιλούμενος παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα για 45 συνεχή χρόνια, μέχρι το μαρτύριό του. Το 1943 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και αφού πέρασε από διάφορες διακονίες μέσα στο Πατριαρχείο και διορίσθηκε σε διάφορες θέσεις υπηρετώντας πάντοτε με ευθύνη και φόβο Θεού και με πολύ αγάπη προς τους αγιοταφίτες πατέρες, στις 8 Μαΐου του 1979 μετατέθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ όπου υπηρέτησε μέχρι το μαρτυρικό του θάνατο, στις 29 Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Εκεί όμως, αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα από φανατικούς Εβραίους που συνέχεια τον απειλούσαν ότι αν δεν εγκαταλείψει το Φρέαρ και πάρει τις εικόνες και τον Εσταυρωμένο να φύγει, θα τον σκοτώσουν. Εκείνος όμως απαντούσε ότι δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το προσκύνημα, αλλά ότι ήταν έτοιμος ακόμα και να μαρτυρήσει, ως πιστός φύλακας αυτού.

Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγ. Μάρτυρος Φιλουμένου, φανατικοί Εβραίοι μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ κι ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό, του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κακοποίησαν και τέλος τον σκότωσαν. Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο και του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας τον χώρο. Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου που παρέλαβε το τίμιο λείψανο του μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι παρέμεινε 5 μέρες μετά το μαρτύριό του ζεστό και εύκαμπτο και «βοήθησε» το Γέροντα Σωφρόνιο για να τον ντύσει. Συγκλονιστική είναι επίσης η μαρτυρία του κατά σάρκα αδελφού του π. Ελπιδίου, που αν και μίλια μακρυά, άκουσε τη φωνή του π. Φιλουμένου να του λέγει: «Αδελφέ μου με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις».

Η Εκκλησία τον τιμά ως άγιο στις 29 Νοεμβρίου και το ευωδιάζον και θαυματουργό σκήνωμά του βρίσκεται εντός του νέου τρισυπόστατου μεγαλοπρεπούς ιερού ναού που χτίστηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, επ’ ονόματι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, του Αγίου Φιλουμένου και του αγίου Ιουστίνου. Κτίτωρ του νέου αυτού ναού είναι ο Αρχιμανδρίτης π. Ιουστίνος, στον οποίο ο Άγιος Φιλούμενος εμφανίζεται συχνά και τον προστατεύει από τις επιθέσεις των φανατικών Εβραίων που συνεχίζονται εναντίον του π. Ιουστίνου και του Ιερού Προσκυνήματος. Χιλιάδες ορθόδοξοι καταφθάνουν κατ’ έτος για να προσκυνήσουν το ιερό λείψανό του στο Φρέαρ του Ιακώβ, στη Σαμάρεια.

Τεμάχιον ιερού λειψάνου του, πετραχήλι του, μαζί με την παρούσα εικόνα ευρίσκονται και εις την Ελλάδα, εις την Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ Τρικόρφου Φωκίδος.

πηγή: http://www.freemonks.gr/index.php?page=news_info&lang=1&id=123

Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει το προσκλητήρι των καιρών να το φυσάει ή να το κρούει σάλπιγγα ή τύμπανο.Τ’ ακούει δεν λέει: Παρών!

K.Παλαμάς

Το Συναξάρι του Αγίου Φιλουμένου

Ο Άγιος Φιλούμενος ήταν γέννημα και θρέμμα της Κύπρου και καταγόταν από το χωριό Ορούντα. Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1913 στη Λευκωσία. Από μικρό παιδί ζούσε ζωή οσιακή, αφού οι ευλαβείς γονείς του Γεώργιος και  Μαγδαληνή Χασάπη και η ευλογημένη γιαγιά του Αλεξάνδρα τον μύησαν από πολύ νωρίς  στη νηστεία, στον τακτικότατο εκκλησιασμό, στη μελέτη της Αγίας Γραφής και των βίων των Αγίων. Ιδιαίτερα του άρεσε να διαβάζει τον βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου, του οποίου η βιωτή τόσο τον είχε θέλξει, ώστε άναψε μέσα του την επιθυμία της ολοκληρωτικής αφιερώσεως στο Θεό. Έτσι, όταν ήταν μόλις 14 χρόνων, έφυγε, μαζί με τον δίδυμο  αδελφό του για το μοναστήρι του Σταυροβουνίου της Κύπρου. Εκεί παρέμεινε για πέντε χρόνια κάνοντας υπακοή στον Ηγούμενο και τους πατέρες της Μονής και εντρυφώντας στις αρετές της κατά Θεόν μοναχικής ζωής. Στη συνέχεια το Πανάγιο Πνεύμα τον οδήγησε στη Αγία Πόλη των Ιεροσολύμων, όπου εντάχτηκε στην Αγιοταφική Αδελφότητα. Ως μοναχός ζούσε με πολλή άσκηση, αυστηρή νηστεία, με ακρίβεια στην τέλεση των Ι. Ακολουθιών, την ελεημοσύνη, τη μελέτη,  την υπακοή και τη διακονία του συνανθρώπου. Κατά την παραμονή του στους Αγίους Τόπους, ο Άγιος υπηρέτησε με αυτοθυσία ως ηγούμενος σε πολλά προσκυνήματα, με τελευταίο το Φρέαρ του Ιακώβ, όπου εκεί τον αξίωσε ο Θεός  να λάβει και του μαρτυρίου τον στέφανο. Στις 29 Νοεμβρίου του 1979 είχε πολλή βροχή, αστραπές, βροντές, χαλασμός Κυρίου όλη τη μέρα. Τότε βρήκαν την ευκαιρία κάποιοι φανατικοί Εβραίοι Σιωνιστές, λόγω της κακοκαιρίας και τον σκότωσαν. Μέσα στο φρέαρ του Ιακώβ, μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου. Όπως φόνευαν και πάλι οι Εβραίοι τον πατέρα του Τιμίου Προδρόμου. Την ώρα που έκανε τον Εσπερινό, όρμησαν και τον σκότωσαν με τσεκούρι κτυπώντας τον στο πρόσωπο και στο δεξί χέρι, κόβοντας τα δάκτυλά του και πετώντας μια χειροβομβίδα. Η δολοφονία έγινε στις 5 το απόγευμα, όταν ήταν τελείως μόνος του. Μετά το μαρτυρικό τέλος του Αγίου, το σκήνωμά του παρέμεινε για κάποιες ημέρες εύκαμπτο, ενώ στην ανακομιδή του λειψάνου του, μετά από τέσσερα χρόνια, το 1983, βρέθηκε άφθαρτο  και ευωδιάζον. Και όλα αυτά μαρτυρούν την άνωθεν παρρησία όπου βρήκε. Το μαρτυρούν επίσης τα πολλά θαύματα και οι εμφανίσεις του σε ευλαβή πρόσωπα που τον επικαλούνται. Σήμερα, τον τόπο του μαρτυρίου του έχει αναγερθεί ένας περικαλλής Ναός. Το Αύγουστο του 2008 το σκήνωμα του Αγίου μεταφέρθηκε στον Ναό αυτό και τοποθετήθηκε στο νότιο κλίτος του, ενώ στις 29 Νοεμβρίου 2009 έγινε από τη σύνοδο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων   και η επίσημη Αγιοκατάταξή του. Στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου φυλάσσεται Ιερά Εικόνα του Αγίου και ένα μέρος του αιματοβαμμένου ράσου που φορούσε την στιγμή του μαρτυρίου του, αλλά και μια μικρή ποσότητα από το μαρτυρικό του αίμα.

Απολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. Παράμονον μέλψωμεν συν Φιλουμένω πιστοί, ως θείους θεράποντας και αθλητάς ευκλεείς Χριστού του Θεού ημών· τούτον γαρ φερωνύμως ως φιλήσαντας άγαν, ήσχυναν δι’ αγώνων παρανόμων το κράτος αιτούντες πταισμάτων λύσιν πάσι και έλεος.

Άγιος Φιλούμενος

Πηγές: filoumenos.com –  saint.gr – imd.gr

Άγιοι Παράμονος και Φιλουμένος

Εορτάζει στις 29 Νοεμβρίου εκάστου έτους.

Eις τον Παράμονον.

Ο Παράμονος νύπεταί σοι Χριστέ μου.

Γνους γαρ Θεόν μόνον σε, σοι θνήσκει μόνω.

Eις τους τριακοσίους εβδομήκοντα.

Ξιφει κεφαλάς άνδρες επτάκις δέκα

Συν εξαπλή διδούσι πεντηκοντάδι.

Παράμονον δ’ ενάτη κτάνον εικάδι έγχεα μακρά.

Βιογραφία

Ο Άγιος Παράμονος μαρτύρησε μαζί με άλλους 370 χριστιανούς στα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος, που είχε κάνει πολλούς φόνους χριστιανών. Τότε λοιπόν, κοντά στον ποταμό Τίγρη υπήρχαν ιαματικά λουτρά. Στα λουτρά αυτά είχε πάει και ένας φανατικός λάτρης των ειδώλων, ο άρχων Ακυλίνος.

Όταν έκανε θυσίες στο ναό της Ίσιδος, έδωσε διαταγή να συμμετέχουν σ’ αυτές ο Παράμονος και άλλοι 370 χριστιανοί, που είχαν συλληφθεί και τους κρατούσαν φυλακισμένους. Όλοι όμως αρνήθηκαν. Και ενώ γίνονταν οι ειδωλολατρικές θυσίες, οι πιστοί του Χριστού έψαλλαν «ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς» (Προς Εφεσίους, ε’ 19) στο Σωτήρα τους. Ο Ακυλίνος, εξαγριωμένος από τη στάση τους, διέταξε να τους σκοτώσουν.

Όρμησαν εναντίον τους οι στρατιώτες, και κτυπώντας τους με τις λόγχες, καταξέσχισαν τα σώματα τους. Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσαν όλοι τη γενναία ψυχή τους στο στεφανοδότη Χριστό.

Απολυτίκιον  (Κατέβασμα)

Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Παράμονον μέλψωμεν συν Φιλουμένω πιστοί, ως θείους θεράποντας και αθλητάς ευκλεείς Χριστού του Θεού ημών· τούτον γαρ φερωνύμως ως φιλήσαντας άγαν, ήσχυναν δι’ αγώνων παρανόμων το κράτος αιτούντες πταισμάτων λύσιν πάσι και έλεος.

Κάθισμα

Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ο Μαρτυς Παράμονος, καρτερικώς εναθλών, τοις ρείθροις του αίματος, πολυθεΐας πυράν, ενθέως κατέσβεσεν· όθεν των ιαμάτων, ειληφώς θείαν χάριν, δαίμονας απελαύνει, και νοσήματα παύει αυτού Χριστέ πρεσβείαις, σώσον τας ψυχάς ημών.

Οπτικοακουστικό Υλικό

Άγιος Παράμονος

Πηγή: saint.gr 

Μόνο ο νους που έχει καθαρθεί από τα πάθη και το σκοτάδι της αμαρτίας και έχει αγιασθεί με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, είναι σε θέση να αισθανθεί και να συλλάβει και να αγαπήσει αυτό που είναι άγιο, και να ζήσει απ’ αυτό και γι’ αυτό. Μόνο οι καθαροί μπορούν να γνωρίσουν τον Μόνο καθαρό. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Πρώτα θα Τον δουν στο πρόσωπο των αγίων Του, διότι ο Θεός «εν αγίοις επαναπαύεται». Και εκεί θα δουν και κάθε θείο δώρο, το οποίο έχει εναποτεθεί σε κάθε πλάσμα του Θεού.

Η ανθρώπινη συνείδηση είναι δώρο του Θεού. Είναι τόσο μυστηριώδης και αινιγματική στην αμεσότητα και πραγματικότητά της, ώστε τίποτε μικρότερο από το Θεό δεν θα μπορούσε να τη δώσει στον άνθρωπο. Στον εσώτατο πυρήνα της η ανθρώπινη συνείδηση είναι θεοσυνείδηση. Διότι κατ’ ουσίαν η συνείδηση έχει δοθεί ως θείο δώρο στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να έχει αυτοσυνειδησία, εάν αυτό δεν είχε δοθεί σ’ αυτόν από το Θεό.

Την αληθινή και πραγματική θεογνωσία και αυτογνωσία ο άνθρωπος αποκτά μόνο διά της οδού της έμπρακτης αγάπης. Αγαπώντας το Θεό και τους ανθρώπους ο άνθρωπος γνωρίζει εμπειρικά ότι η ψυχή του είναι χριστοειδής και αθάνατη. Η εμπειρία της έμπρακτης αγάπης ως μέθοδος της θεογνωσίας και ανθρωπογνωσίας είναι ένα από τα ευαγγέλια, το οποίο ο Θεάνθρωπος χάρισε στο ανθρώπινο γένος. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο αυτή ο άνθρωπος γρήγορα βρίσκει και το Θεό και τον εαυτό του. Ενώ στους δρόμους του μίσους ο άνθρωπος εύκολα χάνει και το Θεό και τον εαυτό του. Έχοντας εισαχθεί και χρησιμοποιηθεί από το Θεάνθρωπο η μέθοδος αυτή της θεογνωσίας και αυτογνωσίας έγινε και παρέμεινε οριστικά μέθοδος ορθόδοξης γνωσιολογίας.

Στο Θεάνθρωπο Χριστό υπάρχει κάτι το ασύγκριτα πιο μεγάλο από την Αλήθεια, την Αγαθότητα, την Ωραιότητα. Ο ίδιος είναι όλα αυτά στην απόλυτη έννοια και ταυτόχρονα κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτά. Ό,τι πιο καλό υπάρχει για την ανθρώπινη ψυχή ο Χριστός το ελκύει προς Εαυτόν με κάποιο ακαταμάχητο μαγνητισμό της αγάπης. Αυτός δίνει στην ανθρώπινη ψυχή εκείνο που δεν μπορούν να της δώσουν ούτε η απόλυτη Αλήθεια, ούτε η απόλυτη Αγαθότητα, ούτε η Απόλυτη Ωραιότητα μόνες τους.

Μόνο ένας δρόμος οδηγεί στη γνώση της Αιώνιας Αλήθειας: αυτός είναι η Αγάπη. Αποκτώντας την Αγάπη, η οποία είναι ο ίδιος ο Θεός, ο άνθρωπος ενώνεται πραγματικά με το Θεό και μ’ αυτό τον τρόπο έρχεται στην πραγματική γνώση της Αιώνιας Αλήθειας. Η Αγάπη γεμίζει τον άνθρωπο με το Θεό. Ανάλογα με το μέτρο της πληρώσεως του εαυτού του από το Θεό, ο άνθρωπος γνωρίζει το Θεό. Πληρούμενος από το Θεό ο άνθρωπος φωτίζεται, αγιάζεται, θεώνεται και μ’ αυτό τον τρόπο έρχεται στην αληθινή γνώση του Θεού. Με την αποδοχή και βίωση της «πρώτης και μεγάλης εντολής», ο άνθρωπος γίνεται «θείας κοινωνός φύσεως» (Β’ Πέτρ. 1,4). Η θεία ενέργεια της αγάπης εισάγει ολόκληρο τον άνθρωπο στην πορεία της θεώσεως: του θεώνει την καρδιά, την ψυχή, το νου, τη βούληση και καθετί που είναι ανθρώπινο· ζει διά του Θεού, αισθάνεται διά του Θεού, σκέπτεται διά του Θεού, θέλει διά του Θεού. Εκτός απ’ αυτό, το μυστήριο του Θεού αποκαλύπτει στους ανθρώπους το Άγιο Πνεύμα, διότι «ουδείς οίδε τα του Θεού ει μη το Πνεύμα του Θεού» (Α’ Κορ. 2, 11). Και το Άγιο Πνεύμα είναι «Πνεύμα αγάπης» και «Πνεύμα σοφίας και συνέσεως», δηλαδή Πνεύμα γνώσεως.

Ο Θεάνθρωπος κατέστησε την αγάπη ουσία και μέθοδο της θεογνωσίας και της ανθρωπογνωσίας. Αυτή είναι η κύρια δημιουργική δύναμη με την οποία η καινοδιαθηκική προσωπικότητα συνθέτει εαυτήν. Το μυστήριο του θαυμάσιου Προσώπου του Χριστού βρίσκεται στην αγάπη. Στην αγάπη βρίσκεται και το μυστήριο της καινοδιαθηκικής γνωσιολογίας. Η θεανθρώπινη αγάπη είναι ο νέος δρόμος της επιγνώσεως. Η κατηγορηματική προσταγή της είναι: αγάπα για να γνωρίσεις. Η αληθινή γνώση των πάντων εξαρτάται από την αγάπη, γεννιέται εν αγάπη, αναπτύσσεται διά της αγάπης, φθάνει στην τελειότητα με τη βοήθεια της αγάπης. Αγαπώ, άρα γνωρίζω. Η γνώση είναι απόρροια της αγάπης. Όλη η φιλοσοφία της γνώσεως περιέχεται στη φιλοσοφία της αγάπης. Μόνο εάν ο άνθρωπος αγαπά με τη χριστοειδή αγάπη είναι αληθινός φιλόσοφος και γνωρίζει το μυστήριο της ζωής και του κόσμου. Με την αγάπη ο Θεός είναι Θεός, το ίδιο και ο άνθρωπος με την αγάπη είναι άνθρωπος.

Η χριστοειδής προσωπικότητα οδηγημένη από το Χριστό στα μυστήρια των κόσμων του Θεού, βλέπει το Λόγο και τη λογική του σύμπαντος και το κάθε κτίσμα το δέχεται σαν από το χέρι του Δημιουργού. Όταν καθρεφτίζεται στον καθρέφτη της ψυχής μιας τέτοιας προσωπικότητας η κτίση της ασθένειας και της φθοράς, αναδεικνύεται στην έλλογή της αναμαρτησία και ωραιότητα. Στη χριστοειδή ψυχή αποκαλύπτεται το έσχατο μυστήριο της κτίσεως, γιατί αυτή συμπαθεί και αγαπά την κτίση. Ο αγαπώμενος πάντοτε αποκαλύπτει το μυστήριό του σ’ εκείνον ο οποίος τον αγαπά. Η χριστοειδής προσωπικότητα κοιτάζει την κτίση και τη φύση όχι σαν άγριο τέρας που πρέπει σκληρά να το δαμάσει αλλά σαν ασθενή που πρέπει να τον ελεεί, να τον συμπαθεί και να τον αγαπά. Γι’ αυτήν η κτίση δεν αποτελεί άψυχη ύλη, προς την οποία πρέπει να συμπεριφέρεται με τραχύτητα και να την εκμεταλλεύεται κατακτητικά και με θράσος, αλλά πολύτιμο μυστήριο του Θεού, το οποίο πρέπει με προσευχή να ελεεί και με αγάπη να σπουδάζει. «Αγαπάτε κάθε πλάσμα του Θεού, λέγει ο Ντοστογιέφσκι, και όλα τα πλάσματα μαζί και κάθε ψίχουλο. Αγαπάτε τα ζώα, αγαπάτε τα φυτά, αγαπάτε κάθε κτίσμα. Αν αγαπάς κάθε πλάσμα, θα καταλάβεις το μυστήριο του Θεού μέσα στα πλάσματα. Και αν το καταλάβεις μια φορά, κατόπιν χωρίς κόπο θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο καθημερινά».

Με το διορατικό οφθαλμό της προσευχητικής αγάπης η χριστοειδής προσωπικότητα βλέπει την άφθαρτη αλήθεια κάθε πλάσματος του Θεού και βρίσκει τη σωστή του θέση μέσα στων έλλογη αρμονία του κόσμου. Αληθινά κάθε πλάσμα είναι καλό και τίποτε δεν είναι για περιφρόνηση, όταν πλησιάζεται και γίνεται δεκτό με προσευχητική αγάπη, διότι «αγιάζεται διά του λόγου του Θεού και διά της προσευχής» (Α’ Τιμ. 4, 4-5). Πράγματι «πάντα καθαρά τοις καθαροίς», ενώ για τους μιασμένους και άπιστους τίποτε δεν είναι καθαρό.

(Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, Οδός Θεογνωσίας, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 1985, σσ. 255-259)

Το παράπονο του Χριστού, όπως ακούμε στις ψαλμωδίες της Μ. Εβδομάδας για την αχαριστία του «εκλεκτού λαού του», που λέει: «λαέ μου τι σου έδωσα και τι μου ανταπέδωσες;», φαίνεται πως είναι το παράπονο όσων αγάπησαν με πάθος, δοθήκαν, θυσιαστήκαν. Είτε είναι γονείς, είτε πνευματικοί, είτε, ακόμα, κι όσοι είναι συνεπείς με ό,τι κάμνουν για χάρη των άλλων.

Η αχαριστία φαίνεται πως είναι η έκφραση μιας εγωκεντρικής συμπεριφοράς, που πηγάζει από μια συγχυσμένη και αρρωστημένη προσωπικότητα. Γιατί δεν είναι στην ανθρώπινη φύση να πληγώνουμε τους ευεργέτες μας, με επιθετικότητα, συκοφαντία ή αδιαφορία. Απεναντίας, η ευχαριστία, που εκφράζεται με πολλούς τρόπους, δείχνει την ισορροπημένη προσωπικότητα που ξέρει να συνειδητοποιεί την ευεργεσία που της έγινε και είναι έτοιμη να την ανταποδώσει.

Προκαλεί δύναμη και κουράγιο να ξέρεις ότι τον πόνο της αχαριστίας τον πέρασε κι ο Χριστός. Ενισχύεσαι, για να μην αποκάμεις, με το να ανακαλύπτεις ότι τον πέρασαν και τον περνούν όλοι οι πνευματικοί πατέρες λίγο-πολύ.

Όμως, πέρα από τον πόνο, είναι σημαντικό να σταθούμε μπροστά στον αχάριστο άνθρωπο με κατανόηση για την πνευματική του ασθένεια και αγάπη που «καλύπτει πλήθος αμαρτιών». Στα δύο αυτά σημεία – κατανόηση και αγάπη- η επισήμανση που περιέχεται στο βιβλίο «Όρια ζωής», νομίζω πως είναι βοηθητική για την αποφυγή άτσαλων και αδιάκριτων ενεργειών. Σημειώνει λοιπόν: «Οφείλουμε ν’ αγαπάμε τους άλλους, όχι όμως και να τους υποκαθιστούμε. Δεν είναι δικό μας χρέος να αισθανόμαστε εμείς τα αισθήματα που οφείλει να νιώσει ο άλλος. Δεν μπορούμε ν’ αναλάβουμε εμείς την υποχρέωση του να σκεφθεί. Δεν μπορούμε να ενεργούμε εμείς στη θέση του. Και σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να υποστούμε εμείς, αντί γι’ αυτόν, τις απογοητεύσεις που θα του χρειαστούν για ν’ αναγκαστεί να οριοθετήσει τη ζωή του. Με άλλα λόγια δεν μπορούμε να ωριμάσουμε εμείς για κάποιον άλλο. Αυτό είναι κάτι που ο καθένας μόνο για τον εαυτό του μπορεί να το κάνει».

Βέβαια, για να τον κατανοήσουμε και να τον αγαπήσουμε τον αχάριστο άνθρωπό μας, χρειάζεται να τον συγχωρέσουμε. Μια συγχώρεση που προέρχεται από τη συνειδητοποίηση των αρνητικών για μας, αν δεν συγχωρέσουμε ουσιαστικά. Σημειώνεται, πάλι, στο βιβλίο ‘‘Όρια ζωής’’: «Το να μη συγχωρεί κάποιος σημαίνει ότι έχει προβληματικά όρια. Οι άνθρωποι που δεν συγχωρούν, αφήνονται, με τη στάση τους αυτή, στον έλεγχο των άλλων, μην μπορώντας ν’ απαλλαγούν από τα μικρά αισθήματα που τους προκαλεί όλη αυτή η κατάσταση. Ελευθερώνοντας αυτούς που σας πλήγωσαν, από το χρέος τους απέναντι σας, παύετε να περιμένετε οτιδήποτε απ’ αυτούς. Έτσι αυτόματα ελευθερωνόσαστε κι εσείς. Η συγγνώμη μάς οδηγεί σε οικοδομητικές ενέργειες και μας ελευθερώνει από τον παθητικό εγκλωβισμό μας στις απραγματοποίητες επιθυμίες του παρελθόντος».

Ασφαλώς όλη αυτή η διαδικασία της κατανόησης, της συγχώρεσης και της αγάπης προς τον άνθρωπο που μας πρόσφερε «χολή και σταυρό», ενεργώντας με αχαριστία απέναντί μας, απαιτεί δύναμη που μόνο η Εσταυρωμένη Αγάπη μπορεί να μας χαρίσει τέλεια και ολοκληρωμένα κι άρα ελεύθερα, χαρούμενα, σωτήρια.

Μετά τις πρώτες επιθέσεις του Βαρλαάμ εναντίον του ησυχασμού, μοναχοί της Θεσσαλονίκης ζήτησαν την βοήθεια του Παλαμά. Ο Αγιορείτης μοναχός ήρθε πρόθυμα στη Θεσσαλονίκη, όπου φρόντισε να συναντήσει αμέσως τον Βαρλαάμ για να τον αποτρέψει από τις επιθέσεις του. Ο Καλαβρός έδειξε στον μοναχό σημειώσεις άλλων μοναχών περι υσηχαστικής εμπειρίας, και παρουσίασε μερικά γραπτά, προτού ξεσχίσει με τα χέρια του ώς μη αληθινά εκείνα που διδάχτηκε ο ίδιος απο αυτούς, όπως έλεγε τότε. Σε αυτά όμως τα κείμενα ο Παλαμάς δεν βρήκε τίποτε σχετικά με τη θέα και ουσία του Θεού και το μόνο που βρήκε να λέγεται ήταν ότι την οικείωση προς τον Θεό δεν την φέρει η πολυπάθεια, αλλά η καθαρότητα και η προσευχή. Ο Βαρλαάμ επίσεις συκοφαντούσε τους μοναχούς πως αυτοί ισχυρίζονταν ότι αντί των έξω μαθημάτων η αγία γραφή είναι τελείως ανώφελη και η γνώση των όντων πονηρή και πολλά άλλα [14]. Έτσι δεν μπόρεσε βέβαια προς το παρόν να μελετήσει τα συγγράματα αυτά ο Παλαμάς, αλλά εφόσον ο αντίπαλος των μοναχών συνέχιζε την πολεμική του παρά τις συμβουλές, αναγκάστηκε να επέμβει στον αγώνα και να γράψει την πρώτη τριάδα. Σύμφωνα με την χρονολογία η πρώτη τριάδα του «υπέρ υσηχαζόντων» συντάχθηκε στις αρχές του 1338 μετά την άφιξη του Παλαμά στη Θεσσαλονίκη.

Το θέμα του πρώτου βιβλίου στρέφεται γύρω απο την αξιολόγηση της έξω παιδείας. Ο Βαρλαάμ και οι οπαδοί του, έλεγαν ότι χωρίς παιδεία και φιλοσοφία οποιαδήποτε ηθική καθαρότητα και αγιότητα δεν είναι αρκετή για την απαλαγή απο την άγνοια. Ο Παλαμάς απορρίπτει τον ισχυρισμό αυτόν. Ταυτισμός των δύο γνώσεων είναι απαράδεκτος, όπως είναι επίσης και η παραβολή του κλασικού «γνώθι σαυτόν» προς το χριστιανικό «πρόσεχε σε αυτό». Διάκριση δύο γνώσεων έκαναν και παλαιότεροι ασκητές «διττή γνώσις», έλεγε ο Μάξιμος. Υπάρχει η εξής διαφορά αντιλήψεως. Σύμφωνα με τους σχολαστικούς οι δύο γνώσεις, η φιλοσοφική και η θεολογική, μπορούν να έχουν κοινό αντικείμενο, τον Θεό για παράδειγμα, και μπορούν επίσης να καταλήξουν σε ιδιαίτερα διάφορα συμπεράσματα, τα οποία θα είναι και τα δύο ορθά. Κατέληγαν δηλαδή απο την απλή γνώση στην διπλή αλήθεια. Ο Παλαμάς δίνει διαφορετικά περιεχόμενα στις γνώσεις. Έργο της φιλοσοφίας είναι η γνώση των όντων, ενώ η γνώση του Θεού είναι έργο της θεολογίας. Έτσι, αν οι δύο σοφίες καταλήγουν σε διάφορα συμπεράσματα, αυτά δεν θα επιβάλουν αναγνώρισει διπλής αλήθειας, εφόσον τα αντικείμενα παραμένουν διάφορα. Σε κάποιες περιπτώσεις ομιλεί για δύο αλήθειες αντί για δύο γνώσεις. Σύμφωνα με τον Παλαμά η ενασχόληση με την φιλοσοφία και την επιστήμη είναι χρήσιμη ιδίως στους εκτός του μοναχικού βίου. Η φιλοσοφία γυμνάζει και διευρύνει τους οφθαλμούς της ψυχής, αλλά δεν πρέπει να καταλαμβάνει αυτή την ψυχή μέχρι και τα γεράματα. Μόνο ο πονηρός υποβάλλει τέτοιο ζήλο, ο οποίος εμποδίζει την επίδοση στην αληθινή γνώση και την είσοδο του φόβου του Θεού στην ψυχή. Σύμφωνα με την εντολή, η ψυχή πρέπει να εγκαταλήψει τα πάντα για πάντα και να αφοσιωθεί ολόκληρη στον Θεό, ώστε να παραδόθει στην αγάπη του [15]. Το να προσδοκά όμως κανείς να γνωρίσει με ακρίβεια απο την φιλοσοφία κάτι από τα θεία ο Παλαμάς αυτό το αποκλείει τελείως, γιατι δεν είναι δυνατόν να διδαχθεί απο αυτήν κάτι ασφαλές περί Θεού [16]. Βάση του Παλαμά η σοφία δεν εισέρχεται σε ψυχή κακότεχνη και φίλη των δαιμόνων. Ακόμη και να κατορθώσει να εισέλθει όταν όμως η ψυχή γίνεται χειρότερη απομακρύνεται. Γιατί το άγιο Πνεύμα της παιδείας απομακρύνεται από τους ασύνετους λογισμούς σύμφωνα με τον Σολομώντα, ο οποίος δέχθηκε με αφθονία τη θεία σοφία και έγραψε για αυτήν [17]. Ο Παλαμάς επαναλαμβάνει τον ισχυρισμό του Ιππολύτου, ότι όλες οι αιρέσεις στηρίζονται στην φιλοσοφία. Χωρίς την καθαρότητα, ακομή και αν μάθει ο άνθρωπος τη φυσική φιλοσοφία από τον Αδάμ μέχρι τη συντέλεια του κόσμου, θα είναι περισσότερο μωρός, παρά σοφός. Χωρίς όμως την φυσική φιλοσοφία, αφού καθαρθεί και απαλλάξει την ψυχή από τα πονηρά ήθη και δόγματα, θα αποκτήσει τη σοφία του Θεού η οποία νικά τον κόσμο και θα ζήσει αιώνια μαζί με «τον μόνον σοφό, τον Θεό» γεμάτος αγαλλίαση [18]. Εκείνος που κάνει αμέριμνη ζωή, στηρίζοντας όμως την ελπίδα του στον Θεό, κινεί την ψυχή κατά τρόπο φυσικό πρός κατανόηση των κτισμάτων του Θεού και κυριεύεται έτσι από θαυμασμό αφοσιούμενος στην κτίση και εμβανθύνοντας σε αυτήν, και δοξάζει διαρκώς τον κτίστη και με τον θαυμασμό του αυτόν χειραγωγείται πρός τα μεγαλύτερα. Σύμφωνα με τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο, η ψυχή συναντά θησαυρούς που δεν είναι δυνατόν να περιγραφούν με τη γλώσσα και χησιμοποιώντας την προσευχή σαν κλειδί εισχωρεί μέσω αυτής πρός τα μυστηρια εκείνα, τα οποία οφθαλμός δεν είδε και αυτί δεν άκουσε και σε καρδιά ανθρώπου δεν ανέβηκαν, και τα οποία σύμφωνα με τα λεγόμενα του Παύλου, φανερώνονται μόνο μέσα του Πνεύματος στους άξιους. [19] Οφέλιμη για τον άνθρωπο δεν είναι η ενασχόληση με την φιλοσοφία τόσο όσο είναι η εργασία και η φυλακή της καρδιάς, με την καθαρότητα, την υπακοή στις εντολές, και τη μετοχή στα μυστήρια.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

14. Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, 2,3,13, σ. 369.
15. Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, 1,1,7,σ. 63.
16. Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, 1,1,12, σ. 73.
17. Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, 1,1,16, σ.81.
18. Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, 1,1,3, σ. 55.
19. Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, 1,1,20,σ. 91.

Μια αναφορά στα έργα του πατέρα της νεοελληνικής λογοτεχνίας Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Η ηχογράφηση έγινε στον ραδιοφωνικό σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού. Διαβάζει ο Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Λεμεσού Αρχιμανδρίτης Ισαάκ.

Ύμνοι του Εσπερινού της εορτής του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Ψάλλει ο Άρχων Μουσικοδιδάσκαλος της Μ.τ.Χ.Ε. Θεόδωρος Βασιλικός, πρωτοψάλτης και χοράρχης.

18-10-1995, Πάτρα

Είμαι οικογενειάρχης δεκατετραμελούς οικογένειας, δηλαδή εγώ ο π. Νικόλαος, η πρεσβυτέρα Ανθή και 12 τέκνα. Ένα σημαντικό και σοβαρό θαύμα της Αγίας Ζώνης είναι η απόκτηση των δώδεκα παιδιών μου.

Όταν η πρεσβυτέρα κυοφορούσε το πρώτο παιδί, είχε σοβαρά προβλήματα υγείας. Ήταν στον ένατο μήνα και δεν είχε πόνους γέννας. Οι γιατροί είπαν πως το παιδί είναι νεκρό και πρέπει να το αποβάλει, γιατί κινδύνευε η ζωή της. Είχε όμως εμπιστοσύνη στον Θεό και με παρακλήσεις στην Παναγία μας και κομποσχοίνια το παιδί γεννήθηκε υγιές με το εξής θαυμαστό γεγονός.

Ευλαβής γυναίκα, όταν έμαθε το πρόβλημα που μας απασχολούσε, με κάλεσε και μου έδωσε κορδέλα της Αγίας Ζώνης. Μου είπε να την φορέσει η σύζυγος και όλα θα πάνε καλά. Παίρνω με ευλάβεια την κορδέλα και λέγοντας την παράκληση την έφερα στην κλινική.

Αφού την φόρεσε γύρω από την κοιλιά της, μπόρεσε μετά από λίγο να ελευθερωθεί και να αποκτήσουμε ένα χαριτωμένο και ευλογημένο κοριτσάκι.

Και στα άλλα έντεκα παιδιά τύχαιναν διάφορα κωλύματα, αλλά με την Χάρη της Τιμίας Ζώνης μπορέσαμε να αποκτήσουμε 12 παιδιά, έξι αγόρια και έξι κορίτσια.

Κάτι ακόμη βασικό. Η πρεσβυτέρα είχε κιρσούς στα πόδια της και οι γιατροί την συμβούλευαν να μην αποκτήσει άλλο παιδί, γιατί θα κινδύνευε κατά την ώρα της γέννας και η ίδια και το παιδί.

Έχοντας όμως εμπιστοσύνη στην Μητέρα όλου του κόσμου δεν κινδύνευσε ποτέ».

Μετά τιμής και αγάπης Χριστού

Πρεσβύτερος Νικόλαος

Πτυχιούχος Θεολογίας, Παιδαγωγικών

Από το βιβλίο «Θαύματα της Αγίας Ζώνης», έκδοση Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.

Μία ακόμη ευκαιρία είχαν τα παιδιά της Νεανικής Συντροφιάς Γυμνασίου & Λυκείου του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, να συνομιλήσουν μέσω Skype, αυτή τη φορά με τον π. Θεμιστοκλή Μουρτζανό, Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, το Σάββατο 17 Νοεμβρίου.

Έμπειρος κατηχητής και ο ίδιος και συγγραφέας πολλών κατηχητικών βοηθημάτων, άμεσος και γνήσια επικοινωνιακός, ανταποκρίθηκε με πολύ αγάπη και συνομίλησε με τα παιδιά της νεανικής συντροφιάς, σε έναν ζωντανό διάλογο που συμμετείχαν όλοι, καταργώντας τις αποστάσεις με την χρήση του διαδικτύου.

Το κύριο θέμα που απασχόλησε τα παιδιά, ζητώντας απαντήσεις από τον π. Θεμιστοκλή, ήταν η νηστεία, με αφορμή την Σαρακοστή των Χριστουγέννων.

Η σημασία της νηστείας, το περιεχόμενο και το εύρος της, τι πετυχαίνουμε νηστεύοντας, η σχέση νηστείας και θείας Κοινωνίας, οι δυσκολίες τήρησης της, ήταν μερικές από τις ερωτήσεις που τέθηκαν και στις οποίες ο π. Θεμιστοκλής με λόγο απλό και την χρήση ιστοριών, απάντησε στα παιδιά.

Και το ραντεβού ανανεώθηκε, εκ του σύνεγγυς πλέον, στην επόμενη επίσκεψη του π. Θεμιστοκλή στον Πειραιά.

Οι φοιτητές του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ την Τετάρτη, 12 Δεκεμβρίου και ώρες 7μ.μ. – 9μ.μ., εν όψει της εορτής των Χριστουγέννων, θα πραγματοποιήσουν εκδήλωση προς τιμήν του Άρχοντος Μουσικοδιδασκάλου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας του Οικουμενικού Θρόνου κ. Θεόδωρου Βασιλικού.   Η εκδήλωση θα γίνει στο Α’ Αμφιθέατρο της Θεολογικής Σχολής και θα την παρουσιάσει ο Πάρης Γκούνας.

Απατηλός και πλανερός είναι ο δρόμος της επίγειας ζωής. Σ’ αυτούς που κάνουν τα πρώτα τους βήματα, φαίνεται ατέλειωτος και γεμάτος δράση. Σ’ αυτούς που έφτασαν στο τέρμα του, φαίνεται πάρα πολύ σύντομος και γεμάτος κούφια όνειρα.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Το Εργαστήριο Ελληνικής Γλώσσας της Ελληνικής Γραμματείας (Τμήμα Θεολογίας) και το Εργαστήριο Λειτουργικών Μελετών (Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας) της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ πραγματοποιούν σειρά εκπαιδευτικών Σεμιναρίων που στοχεύουν στη μελέτη και ανάδειξη της λειτουργικής γλώσσας και παράδοσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ειδικότερα, η θεματική των Σεμιναρίων αυτών εστιάζεται στο λόγο, το μέλος και την τάξη ενός λειτουργικού ή υμνογραφικού κύκλου. Τα Σεμινάρια απευθύνονται σε φοιτητές, θεολόγους, κληρικούς, ιεροψάλτες, κατηχητές αλλά και κάθε ενδιαφερόμενο.

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η διοργάνωση του 2ου Σεμιναρίου μελέτης της λειτουργικής γλώσσας και παράδοσης με θέμα: «Η εορτή των Χριστουγέννων. Λειτουργική και Γλωσσική προσέγγιση», το οποίο θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο, 15 Δεκεμβρίου 2018 και θα φιλοξενηθεί από την Ιερά Μονή Αγίας Θεοδώρας, ιστορική μονή της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.

Το Σεμινάριο περιλαμβάνει δύο ενότητες.

Στην πρώτη παρουσιάζονται σύντομες εισηγήσεις που αναφέρονται στη Λειτουργική θεώρηση της εορτής των Χριστουγέννων. Ειδικότερα, παρουσιάζεται το θέμα της νηστείας και ηλειτουργική τάξη της εορτής, η ερμηνεία της εικόνας της Γεννήσεως του Χριστού και οι διάφορες εκδηλώσεις λαϊκής ευσέβειας.

Η δεύτερη ενότητα έχει μορφή Εργαστηρίου. Παρουσιάζονται αρχικά τα γλωσσικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά των υμνογραφικών κειμένων των Χριστουγέννων και τα μεθοδολογικά εργαλεία προσέγγισης των κειμένων αυτών. Στη συνέχεια οι συμμετέχοντες καλούνται να προχωρήσουν στην επεξεργασία επιλεγμένων υμνογραφικώνκειμένων.

Δηλώσεις συμμετοχής: ΕΩΣ 13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ (ονοματεπώνυμο, email, σπουδές, ιδιότητα). Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων: 30 άτομα. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Στο πέρας του Σεμιναρίου θα χορηγηθεί Βεβαίωση Παρακολούθησης.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ – ΔΗΛΩΣΕΙΣ: infoglossa@theo.auth.gr
elm@past.auth.gr

Πρόγραμμα Εργασιών

Σάββατο, 15 Δεκεμβρίου 2018

Αμφιθέατρο Ιεράς Μονής Αγίας Θεοδώρας
Ερμού 34, Θεσσαλονίκη

10.30-10.45     EΓΓΡΑΦΕΣ

10.45-12.20     ΠΡΩΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ – ΛΑΤΡΕΙΑ

10.45-11.00     Η Νηστεία των Χριστουγέννων
Παναγιώτης Σκαλτσης, Προέδρος του Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ

11.00-11.15     «Το Πάσχα του χειμώνα». Η Γέννηση του Χριστού στη λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας
π. Χρυσόστομος Νάσσης, Διευθυντής του Εργαστηρίου Λειτουργικών Μελετών

11.15-11.45     Η εικονογραφική παράσταση της Γεννήσεως του Χριστού στη βυζαντινή και μεταβυζαντινή τέχνη
ΕλένηΧρυσάφη, ΕΔΙΠΤμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας

11.45-12.00     Τα Χριστούγεννα στη λαϊκή τελετουργία της Ανατολής. Τα Κάλαντα
Πέτρος Παπαεμανουήλ, Δρ. Θεολογίας

12.00-12.20     Συζήτηση

12.20-12.50     ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

12.50- 15.00    ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ – ΓΛΩΣΣΑ

ΑνναΚόλτσιου-Νικήτα
Διευθύντρια του Εργαστηρίου Ελληνικής Γλώσσας της Χριστιανικής Γραμματείας

12.50-13.05    Εισαγωγή:Γλωσσικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά των υμνογραφικών κειμένων των Χριστουγέννων

13.05-13.20     Θεωρία:Μεθοδολογικά εργαλεία προσέγγισης των κειμένων

13.20-15.00 Ασκήσεις:Γλωσσική, μεταφραστική και θεολογική προσέγγιση επιλεγμένων υμνογραφικών κειμένων από τον υμνογραφικό κύκλο των Χριστουγέννων

15.00-15.30     ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Αννα Κόλτσιου-Νικήτα – π. Χρυσόστομος Νάσσης

Εξαιρετικός μεζές! Τραγανό, πικάντικο χταπόδι συνδυασμένο υπέροχα με μια ελαφριά σκορδαλιά.

Υλικά

Για το χταπόδι
1-1½ κιλό χταπόδι, χωρισμένα τα πλοκάμια
300ml κρασί λευκό
1 κουτ. σούπας πάπρικα
150γρ. καλαμποκάλευρο για το πανάρισμα
ελαιόλαδο για το τηγάνισμα
αλάτι, πιπέρι φρεσκοτριμμένο

Για την αλιάδα
¼ κουτ. γλυκού γλυκάνισο
1 σκελίδα σκόρδο
250γρ. πατάτες βρασμένες, κομμένες σε μικρά κομμάτια
2 κουτ. σούπας ούζο
1 κουτ. σούπας ξίδι
5 κουτ. σούπας έξτρα παρθένο ελαιόλαδο
2 κουτ. σούπας ζουμί από το βρασμένο χταπόδι
αλάτι, πιπέρι φρεσκοτριμμένο

Διαδικασία
Για την αλιάδα: Βάζετε στο γουδί το γλυκάνισο, το σκόρδο, αλάτι, πιπέρι και κοπανάτε με το γουδοχέρι μέχρι να λιώσει το σκόρδο. Προσθέτετε λίγες λίγες τις πατάτες ζεστές και ανακατεύετε, ενώ συγχρόνως ρίχνετε εναλλάξ το ούζο, το ελαιόλαδο, το ξίδι και το ζουμί από το χταπόδι. Αφήνετε την αλιάδα στο ψυγείο για 1 ώρα περίπου, μέχρι να κρυώσει καλά.

Βάζετε σε μια κατσαρόλα το χταπόδι με το κρασί και τα αφήνετε να βράσουν για 30 λεπτά περίπου, μέχρι να μαλακώσει, όχι να λιώσει. Σουρώνετε το χταπόδι, κρατάτε λίγο από το ζουμί, αφήνετε να κρυώσει και το κόβετε σε κομμάτια 10εκ. περίπου το καθένα.

Ανακατεύετε σε ένα μπολ το αλεύρι, αλάτι, πιπέρι και την πάπρικα. Ζεσταίνετε καλά το ελαιόλαδο, πανάρετε τα κομμάτια χταποδιού με το μίγμα καλαμποκάλευρου και τα τηγανίζετε για λίγα λεπτά, μέχρι να πάρουν χρώμα.

Αφήνετε να στραγγίξει το χταπόδι σε χαρτί κουζίνας και το σερβίρετε ζεστό με την αλιάδα.

Πηγή: briefingnews.gr

When the soul’s churned up by anger, befuddled by drink or bothered by terrible sorrow, the intellect can’t retain the remembrance of Christ, even if you try to force it to do so. Because, darkened as it is by the cruelty of the passions, it loses its spiritual sensitivity. But if the soul is free of these passions, even if it forgets the name it desires for a short time, the intellect immediately recovers its vigour and takes a strong hold on its much-desired and redemptive prey.

Η μετάνοια είναι το πλοίο. Ο θείος φόβος οι κωπηλάτες. Και η αγάπη είναι το θεϊκό λιμάνι.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Η δημοφιλής βρετανική, τουριστική ιστοσελίδα Allaboutshipping.co.uk μέσα από άρθρο του έγκριτου δημοσιογράφου James Brewer, απογειώνει την Κάρπαθο και τον οικοτουρισμό της, προτείνοντας το ακριτικό νησί ως έναν από τους κορυφαίους προορισμούς για τους λάτρεις του οικοτουρισμού.

Αναδεικνύοντας, σαφώς, τους φιλόξενους κατοίκους και τη φυσική ομορφιά και τις χάρες της Καρπάθου –με τους εκπληκτικούς όρμους, τα κρυστάλλινα, διαυγή νερά, τις απομονωμένες και ανέγγιχτες από τον μαζικό τουρισμό παραλίες και τα γραφικά χωριά– του δεύτερου μεγαλύτερου νησιού των Δωδεκανήσων, η οποία συνδυάζει ιδανικά την ιστορία με τη σύγχρονη πραγματικότητα, ο βρετανός δημοσιογράφος εξηγεί γιατί μια επίσκεψη εδώ αποτελεί, μοναδική φυσιολατρική εμπειρία.

Ο James Brewer με το άρθρο του με τίτλο «Πετώντας ψηλά: Ο Ορνιθοτουρισμός στην Κάρπαθο “γνέφει” στους Τουρίστες!» δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις επιλογές οικοτουρισμού που προσφέρει η Κάρπαθος στον επισκέπτη της. Ταυτόχρονα, κάνει αναφορά στα σπάνια είδη που συναντά κανείς εδώ, τις προστατευόμενες περιοχές Natura, τις περιπατητικές διαδρομές και την δυνατότητα καταδύσεων που προσφέρονται στους ταξιδιώτες που θα επιλέξουν το νησί για τις διακοπές τους.

Μάλιστα, από τις πιο δημοφιλείς εναλλακτικές μορφές τουρισμού στο νησί, όπως αναφέρει το δημοσίευμα, δεν είναι άλλη από τον ορνιθοτουρισμό, καθώς η Κάρπαθος αποτελεί την τελευταία στάση των αποδημητικών πουλιών πριν αυτά πετάξουν για την Αφρική.

Ο δημοσιογράφος στο άρθρο του κάνει ειδική αναφορά και στον παραδοσιακό οικισμό Όλυμπο στο βόρειο τμήμα του νησιού, παρομοιάζοντάς τον με «ζωντανό μουσείο». Από τα σημεία του νησιού που γοητεύουν ιδιαιτέρως τους επισκέπτες του, εδώ η λαϊκή παράδοση παραμένει ζωντανή μέχρι σήμερα, με τις μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες να κυκλοφορούν ακόμη με τις παραδοσιακές φορεσιές του νησιού.

Τέλος, ο συντάκτης τους άρθρου δεν παραλείπει να αναφερθεί τόσο στην πρωτεύουσα και μεγαλύτερο οικισμό του νησιού, Πηγάδια, στο νοτιοανατολικό τμήμα της Καρπάθου, όσο και στο νησάκι Σαρία, απέναντι από τον Όλυμπο.

Πηγή: iellada.gr