Κατά την αναφερθείσα επίσκεψη των Ενωτικών λατινοφρόνων έκτος των Βατοπαιδινών μαρτύρησαν μοναχοί των ιερών μονών Ιβήρων, Ζωγράφου και Ξενοφώντος. Κατά μία παράδοση ο ίδιος ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ ο Παλαιολόγος ηγείτο στρατιωτικής ομάδος. «Κατέλαβε την των Καραιών κελλιωτικήν λαύραν, ένθα και το του Όρους πρωτείον ίδρυται· ο δε πρωτεύων και οι συν αυτώ αντέστησαν αυτώ γενναίως, τοις προλαβούσιν ομοίως ελέγχοντες· ο δε βασιλεύς εις οργήν κινηθείς, εκέλευσε πάντας αυτούς μαχαίρας έργον γενέσθαι, και ούτως ετελειώθησαν οι άγιοι ομολογηταί την δε εκκλησίαν αυτών πυρπολήσας, και τα των μοναχών σκηνώματα ληϊσάμενος…».

Ο ιεροδιάκονος Αρκάδιος Βατοπαιδινός αναφέρει ότι Πατριαρχική Εξαρχία, που ήλθε στο Άγιον Όρος λόγω διαφορών, «απεφάνθη να αποσταλή ως Πρώτος εκ των Μονών Φαλακρού η του Πλακά και εξελέγη Κοσμάς εκ της Μονής του Πλακέως, ήτις έκειτο μεταξύ των Μονών Βατοπαιδίου και Εσφιγμένου, όπου σήμερα η τοποθε σία ονομάζεται Ζευγαρόσπιτα. Ούτος απεκτάνθη υπό των Λατινοφρόνων ο Μακάριος. Αυτά τα τεκμήρια συνέλεξα επί τριακονταετίαν περίπου του τελευταίου Πρώτου Κοσμά. Θα ήμουν ευτυχής εάν μελλοντικοί ερευνηταί φέρουν περισσότερα τεκμήρια εις φως χάριν της Ιστορίας αφ΄ ενός και των μεμψιμηρούντων αφ΄ ετέρου περί του διωγμού υπό των Λατινοφρόνων κατά τον 13ον αιώνα Αγιορειτών».

Όπως αναφέρει σύγχρονος συγγραφέας, «διέταξαν τη σύναξη στις Καρυές των Μοναχών που διέμεναν στα γύρω από τις Καρυές κελλιά. Σκοπός της συνάξεως ήταν να πεισθούν οι Αγιορείτες Μοναχοί, με επικεφαλής τον Πρώτο, να συγκατατεθούν στην ένωση με την «Εκκλησία» του Πάπα. Να «λατινοφρονήσουν» και να δεχθούν τα λατινικά δόγματα. Στην πρόταση όμως αυτή της προδοσίας αντέδρασαν όλοι. Και ο Πρώτος και οι Μοναχοί. Με ένα λόγο και με μια απόφαση, αποκρίθηκαν ότι είναι πρόθυμοι και να μαρτυρήσουν για την ορθόδοξη πίστη, τη μόνη και αληθινή πίστη. Μάταια οι λατινόφρονες εκπρόσωποι του αυτοκράτορα απειλούσαν τους Μοναχούς με κολαστήρια και με αυτό τον θάνατο και τον Πρώτο με αγχόνη Με παρρησία και με την απόφαση του μαρτυρίου ομιλούσαν κατά της ενώσεως με τους εκπροσώπους του Πάπα… Ο διάλογος κρίθηκε μάταιος από μέρους των λατινοφρόνων. Οι Αγιορείτες Μοναχοί κι εδώ στις Καρυές αποδείχθηκαν αμετάπειστοι. Βράχοι ακλόνητοι. Γι΄ αυτό και οι εχθροί της Ορθοδοξίας άρχισαν τα βασανιστήρια. Αλλά όσο βασανίζονταν οι Μοναχοί, τόσο και πιο πολύ, με όλη τους τη δύναμη, ομολογούσαν την Ορθόδοξη πίστη. Γι΄ αυτό και διατάχθηκε ο θάνατος σκληρός. Η αγχόνη και η σφαγή. Η αγχόνη για τον Πρώτο του Αγίου Όρους. Η σφαγή για τους μοναχούς. Κοκκίνησε το ιερό χώμα των Καρυών. Άλλα το αίμα αυτό ανέβηκε στον ουρανό, μπροστά στο Θεό, μαζί με τις ψυχές των οσιομαρτύρων πατέρων, σαν θυμίαμα ευωδιαστό. Ήταν η τελευταία λατρεία των Αγιορειτών Πατέρων, που την τέλεσαν στα άγια χώματα του Αγίου «Ορους με το αίμα της καρδιάς τους. Αφού πρόσφεραν στο Θεό τα πάντα, τελευταία πρόσφεραν το αίμα τους».

Οι λατινόφρονες «ελεγχόμενοι υπό του Πρώτου μετά και των συν αυτώ… πυρί παρέδωσαν το Πρωτάτον άπαν συν τη εκκλησία… ο πρωτεύων και οι συν αυτώ… πάντας έργον μαχαίρας γενέσθαι».

Το μαρτύριο των οσιομαρτύρων, και ιδιαίτερα ο απαγχονισμός του αγίου Πρώτου Κοσμά του Βατοπαιδινού, επιβεβαιώθηκε από την ανακομιδή των λειψάνων του, πού έγινε από την Ιερά Κοινότητα κατά το 1981, στον τόπο πού ανέφερε η παράδοση, όπου και υπήρχε πάντοτε αναμμένη κανδήλα.

Η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του αγίου Πρώτου Κοσμά έγινε την 18 Νοεμβρίου 1981 επί Πρωτεπιστάτου Προηγουμένου Ματθαίου Βατοπαιδινού. Στο Πρακτικό τών

Συνάξεων της Ιεράς Κοινότητος του Άγιου Όρους της 28 Νοεμβρίου 1981 σημειώνεται: «Την Τρίτην περί ώραν 9ην πρωϊνήν, συναθροισθέντος του ιεροκοινοτικού Σώματος εν τη πλειονότητι αυτού κατήλθον εις τον Ιερόν του Πρωτάτου Ναόν, θέσαντες άπαντες μετάνοιαν τη θαυματουργώ της θεομήτορος εικόνι Άξιον Εστίν. Εν συνεχεία ήρξαντο της Παρακλήσεως προς την Θεοτόκον εγγύς του χώρου της ανακομιδής, εντός της Λιτής του Ιερού Ναού του Πρωτάτου. Τότε ο Προηγούμενος Γαβριήλ ενεχείρισε κασμά εις τον Πρωτεπιστάτην, προκειμένου ούτος να κάμη συμβολικώς την έναρξιν της ανασκαφής, ως εγένετο… Κατελθόντες εις βάθος πλέον του ενός μέτρου, ενεφανίσθησαν πλάκαι εκ σχιστολίθου, εις επίπεδον διάταξιν, αίτινες καθαρισθείσαι έδειξαν προς τους εναγωνιώντας παρισταμένους ότι πρόκειται περί τάφου. Αποκαλύψας ο ιερομόναχος Κύριλλος τον τάφον ανέφερεν «Εδώ είναι και τότε άπαντες οι παριστάμενοι εν συγκινήσει έψαλλον το απολυτίκιον των Αθωνιτών Πατέρων. Ο δε Πρωτεπιστάτης παρήγγειλεν εις τον Μοναχόν Ιερόθεον, ίνα κρούση χαρμοσύνως τους κώδωνας προκειμένου να εξαγγελθή το χαρμόσυνον γεγονός εις άπαντας τους περιοίκους. Η αποκάλυψις του τάφου και η θέα των Ιερών Λειψάνων εις τους παρισταμένους εγένετο περί ώραν 12.45′ μεσημβρινήν και ευθύς ο χώρος ενεπλήσθη υπό αρρήτου ευωδίας…».

Ο Πρωτεπιστάτης Προηγούμενος Ματθαίος Βατοπαιδινός σε ομιλία του κατά την 23 Νοεμβρίου 1981 στον πάνσεπτο Ιερό Ναό του Πρωτάτου μεταξύ άλλων ανέφερε: «Πιστός συνεχιστής της ευσεβούς Αγιορείτικης Παραδόσεως το Ιεροκοινοτικόν Σώμα ήχθη εις την ιστορικήν απόφασιν αυτού, όπως προβή εις την ανακομιδήν των λειψάνων του υπό των Ενωτικών αποκταθέντος Πρώτου Κοσμά, αποκταθέντος, τούτο το λέγω και το διακηρύττω μετά πεποιθήσεως, τόσον εξ ιδίας αντιλήψεως όσον και εκ της εκθέσεως του ιατρού κ. Χατζηεμμανουήλ κατά την γενομένη γνωμάτευση αυτού, και εκ της διατάξεως των λειψάνων άτινα κείνται ανέπαφα ως ευρέθησαν, και ημπορεί ο καθένας να εκφέρη την γνώμην του. Και όμως ευρέθησαν άνθρωποι κατέχοντες υψηλάς θέσεις εν τη Εκκλησιαστική Γραμματολογία και απεφάνθησαν γράφοντες ότι του 13ου αιώνος θρυλούμενος διωγμός των Αγιορειτών είναι μύθος. Την απάντησιν δεν την δίδωμεν ημείς, αλλά τα ευρεθέντα διά της ανακομιδής λείψανα του Οσίου Ιερομάρτυρος Κοσμά, όλως δε ιδιαιτέρως η διάταξις αυτών, εντός του ευρεθέντος τάφου. Την ως άνω απάντησιν την δίδει το Ιεροκοινοτικόν Σώμα προς τους δυσφορούντας».

Ο καθηγούμενος της ιεράς μονής Γρηγορίου άρχιμ. Γεώργιος σε ομιλία του στον Ιερό ναό του Πρωτάτου ανέφερε μεταξύ άλλων εμπνευσμένα και ομολογιακά: «Εδώ τελειούται μαρτυρικώς ο ομολογητής του Αγίου Όρους Ιερομάρτυς Κοσμάς, του οποίου το σεβάσμιο, ευωδιάζον και χαριτόβρυτο μαρτυρικό λείψανο ανεκαλύφθη, μερίμνη της Σεβαστής Ιεράς Κοινότητος, στο Νάρθηκα του πανσέπτου αυτού ναού. Εδέχθη τον μαρτυρικό θάνατο ο μακάριος από αγάπη προς τον Χριστό. Το μαρτύριο είναι ό,τι υψηλότερο έχει να προσφέρει ο άνθρωπος προς τον Θεό. Μακάριε και Σεπτέ Πρώτε του Αγίου Όρους, Ιερομάρτυς του Χριστού Κοσμά, πρώτος στο ιερό διακόνημα του Πρώτου της Ιεράς Κοινότητος, πρώτος και στο μαρτύριο και την ομολογία του Χριστού. Πρώτος στην έδρα του Πρωτάτου, πρώτος και στην αγχόνη και τον θάνατο και τον τάφο. Το πολύαθλο και μαρτυρικό σου σώμα ως πολύτιμο θησαυρό έκρυψε και εφύλαξε η ιερά αυτή γη. Τώρα, με θεία νεύσι, ως αστήρ εωθινός ανατέλλεις πάλι στο Αγιώνυμο αυτό Όρος και στην απανταχού Εκκλησία του Θεού, για να φωτίσης και οδηγήσης τις ψυχές μας στην ακλινή ομολογία του Θεανθρώπου Χριστού. Σφραγίζονται σήμερα τα στόματα όσων ηθέλησαν να αμφισβητήσουν την ομολογία των Αγιορειτών και την μαρτυρική τους τελείωσι από τους λατινόφρονες. Χάρις στην ιδική σου θυσία ημπορεί η Ορθόδοξος Εκκλησία και το Άγιον Όρος να λέγουν προς τον σύγχρονο άνθρωπο «έρχου και δε», τον αληθινό Χριστό, το πλήρωμα της αληθείας του και της Χάριτός του, τον όλο Χριστό, την κεφαλή και το σώμα του. Η φωνή σου ως φωνή ύδάτων πολλών άκούγεται σήμερα. Από τον τάφο σου ένας μυστικός ποταμός αναβλύζει του οποίου τα ορμήματα ευφραίνουν την Πόλη του Θεού, την Αγία ανά την οικουμένην Ορθόδοξο Καθολική Εκκλησία. Ευλογημένη η άσκησίς σου. Ευλογημένη η ομολογία σου. Ευλογημένος ο μαρτυρικός σου θάνατος. Ευλογημένη η επί 700 χρόνια σπορά σου στην Αγιορειτική γη Ευλογημένη και η φανέρωσίς σου στους δύσκολους για τον κόσμο και την Εκκλησία καιρούς μας. Το Άγιον Όρος στο πρόσωπό σου και στα πρόσωπα των άλλων αγίων Αγιορειτών οσιομαρτύρων των ελεγξάντων τους Λατινόφρονες δεν συνεβιβάσθη ούτε συμβιβάζεται. Η αγχόνη σου επιβάλλει και σε μας να ανανεώσουμε σήμερα την ομολογία την ιδική σου και των λοιπών οσιομαρτύρων, όντες διάδοχοί σας και συνεχισταί της παραδόσεώς σας. Ομολογούμε, λοιπόν, όπως έγραψαν οι Αγιορείται προς τον λατινόφρονα Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ τον Παλαιολόγο, λήγοντος του 13ου αιώνος, ότι «πάσα η του Χριστού και Θεού ημών ποίμνη εν σώμά εστιν, υπό μιας κεφαλής διοικούμενον, ος εστι Χριστός Ιησούς».

Πλήρη ασματική ακολουθία και παρακλητικό κανόνα προς τιμή του αγίου Πρώτου Κοσμά και των συναθλησάντων μετ’ αυτού συνέταξε ο υμνογράφος ιερομόναχος Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης. Η μνήμη του τιμάται στις 5 Δεκεμβρίου.

Η μνήμη της ανακομιδής των τιμίων λειψάνων του εορτάζεται στις 18 Νοεμβρίου με αγρυπνία στο ναό του Πρωτάτου

Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Βατοπαιδινό Συναξάρι, έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος, 2007

Εορτάζει στις 5 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.

Tη των Oσίων πληθύι γνώμη μία,

Yπέρ πατρώων δογμάτων τεθνηκέναι.

Βιογραφία

Οι Άγιοι Οσιομάρτυρες ήταν Αγιορείτες μοναχοί, από διάφορα κελιά, οι οποίοι αντιστάθηκαν στον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ τον Παλαιολόγο και τον λατινόφρονα Πατριάρχη Ιωάννη Βέκκο (1275 – 1282 μ.Χ.) και υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο όταν Ενωτικοί λατινόφρονες επισκέφτηκαν το Άγιο Όρος. Ο μεν Άγιος Κοσμάς ο Πρώτος του Αγίου Όρους απαγχονίστηκε, οι δε υπόλοιποι αποκεφαλίστηκαν.

Κατά την αναφερθείσα επίσκεψη των Ενωτικών λατινοφρόνων μαρτύρησαν μοναχοί των ιερών μονών Βατοπαιδίου, Ιβήρων, Ζωγράφου και Ξενοφώντος. Κατά μία παράδοση ο ίδιος ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ ο Παλαιολόγος ηγείτο στρατιωτικής ομάδος. «Κατέλαβε την των Καραιών κελλιωτικήν λαύραν, ένθα και το του Όρους πρωτείον ίδρυται· ο δε πρωτεύων και οι συν αυτώ αντέστησαν αυτώ γενναίως, τοις προλαβούσιν ομοίως ελέγχοντες· ο δε βασιλεύς εις οργήν κινηθείς, εκέλευσε πάντας αυτούς μαχαίρας έργον γενέσθαι, και ούτως ετελειώθησαν οι άγιοι ομολογηταί την δε εκκλησίαν αυτών πυρπολήσας, και τα των μοναχών σκηνώματα ληϊσάμενος…».

Ο ιεροδιάκονος Αρκάδιος Βατοπαιδινός αναφέρει ότι Πατριαρχική Εξαρχία, που ήλθε στο Άγιον Όρος λόγω διαφορών, «απεφάνθη να αποσταλή ως Πρώτος εκ των Μονών Φαλακρού η του Πλακά και εξελέγη Κοσμάς εκ της Μονής του Πλακέως, ήτις έκειτο μεταξύ των Μονών Βατοπαιδίου και Εσφιγμένου, όπου σήμερα η τοποθεσία ονομάζεται Ζευγαρόσπιτα. Ούτος απεκτάνθη υπό των Λατινοφρόνων ο Μακάριος. Αυτά τα τεκμήρια συνέλεξα επί τριακονταετίαν περίπου του τελευταίου Πρώτου Κοσμά. Θα ήμουν ευτυχής εάν μελλοντικοί ερευνηταί φέρουν περισσότερα τεκμήρια εις φως χάριν της Ιστορίας αφ΄ ενός και των μεμψιμηρούντων αφ΄ ετέρου περί του διωγμού υπό των Λατινοφρόνων κατά τον 13ον αιώνα Αγιορειτών».

Όπως αναφέρει σύγχρονος συγγραφέας, «διέταξαν τη σύναξη στις Καρυές των Μοναχών που διέμεναν στα γύρω από τις Καρυές κελλιά. Σκοπός της συνάξεως ήταν να πεισθούν οι Αγιορείτες Μοναχοί, με επικεφαλής τον Πρώτο, να συγκατατεθούν στην ένωση με την «Εκκλησία» του Πάπα. Να «λατινοφρονήσουν» και να δεχθούν τα λατινικά δόγματα. Στην πρόταση όμως αυτή της προδοσίας αντέδρασαν όλοι. Και ο Πρώτος και οι Μοναχοί. Με ένα λόγο και με μια απόφαση, αποκρίθηκαν ότι είναι πρόθυμοι και να μαρτυρήσουν για την ορθόδοξη πίστη, τη μόνη και αληθινή πίστη. Μάταια οι λατινόφρονες εκπρόσωποι του αυτοκράτορα απειλούσαν τους Μοναχούς με κολαστήρια και με αυτό τον θάνατο και τον Πρώτο με αγχόνη Με παρρησία και με την απόφαση του μαρτυρίου ομιλούσαν κατά της ενώσεως με τους εκπροσώπους του Πάπα… Ο διάλογος κρίθηκε μάταιος από μέρους των λατινοφρόνων. Οι Αγιορείτες Μοναχοί κι εδώ στις Καρυές αποδείχθηκαν αμετάπειστοι. Βράχοι ακλόνητοι. Γι΄ αυτό και οι εχθροί της Ορθοδοξίας άρχισαν τα βασανιστήρια. Αλλά όσο βασανίζονταν οι Μοναχοί, τόσο και πιο πολύ, με όλη τους τη δύναμη, ομολογούσαν την Ορθόδοξη πίστη. Γι΄ αυτό και διατάχθηκε ο θάνατος σκληρός. Η αγχόνη και η σφαγή. Η αγχόνη για τον Πρώτο του Αγίου Όρους. Η σφαγή για τους μοναχούς. Κοκκίνησε το ιερό χώμα των Καρυών. Άλλα το αίμα αυτό ανέβηκε στον ουρανό, μπροστά στο Θεό, μαζί με τις ψυχές των οσιομαρτύρων πατέρων, σαν θυμίαμα ευωδιαστό. Ήταν η τελευταία λατρεία των Αγιορειτών Πατέρων, που την τέλεσαν στα άγια χώματα του Αγίου Όρους με το αίμα της καρδιάς τους. Αφού πρόσφεραν στο Θεό τα πάντα, τελευταία πρόσφεραν το αίμα τους».

Οι λατινόφρονες «ελεγχόμενοι υπό του Πρώτου μετά και των συν αυτώ…. πυρί παρέδωσαν το Πρωτάτον άπαν συν τη εκκλησία… ο πρωτεύων και οι συν αυτώ… πάντας έργον μαχαίρας γενέσθαι».

Το μαρτύριο των οσιομαρτύρων, και ιδιαίτερα ο απαγχονισμός του αγίου Πρώτου Κοσμά του Βατοπαιδινού, επιβεβαιώθηκε από την ανακομιδή των λειψάνων του, πού έγινε από την Ιερά Κοινότητα κατά το 1981 μ.Χ. (βλέπε 18 Νοεμβρίου), στον τόπο πού ανέφερε η παράδοση, όπου και υπήρχε πάντοτε αναμμένη κανδήλα.

Πλήρη ασματική ακολουθία και παρακλητικό κανόνα προς τιμή του αγίου Πρώτου Κοσμά και των συναθλησάντων μετ’ αυτού συνέταξε ο υμνογράφος ιερομόναχος Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης.

Πηγή: saint.gr 

Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος

Εορτάζει στις 5 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.

Ψυχήν όπισθεν του Θεού κολλών πάλαι,

Έμπροσθεν αυτού νυν παρίσταται Σαββας.

Θεσπεσίοιο πόλου πέμπτη Σαββας εντός εσήχθη.

Βιογραφία

Ο Άγιος Σάββας καταγόταν από το χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας και ήταν γιος ευσεβών γονέων, του Ιωάννη και της Σοφίας .

Από πολύ νωρίς γνώρισε τις θείες βουλές και αποφάσισε να αφιερωθεί στο μοναστικό βίο. Είχε τόση πίστη που κάποτε μπήκε σε ένα κλίβανο πυρός από τον οποίο βγήκε αβλαβής με τη βοήθεια του Θεού.

Όταν ήταν δεκαοχτώ ετών έφυγε από το μοναστήρι των Φλαβιανών και πήγε στα Ιεροσόλυμα. Από εκεί κατευθύνθηκε προς την έρημο της Ανατολής για να συναντήσει τον Μέγα Ευθύμιο (20 Ιανουαρίου). Ο Ευθύμιος τον έστειλε σε ένα κοινόβιο, το οποίο διηύθυνε ο όσιος Θεόκτιστος ( 3 Σεπτεμβρίου).

Ο Άγιος Σάββας κατά την παραμονή του στο κοινόβιο έλαμψε λόγω του χαρακτήρα του και των αρετών του. Μάλιστα ήταν τόσο σοβαρός και ηθικός – παρά το νεαρόν της ηλικίας – που προσαγορεύτηκε παιδαριογέροντας από τον Μέγα Ευθύμιο.

Ο Άγιος Σάββας όσο μεγάλωνε τροφοδοτούσε όλο και περισσότερο το πνεύμα του, γι’ αυτό και τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Το χάρισμα αυτό το επιστράτευσε στην υπηρεσία των φτωχών και των ασθενών και έτσι επιτέλεσε σημαντικότατα έργα.

Για την αγιότητα της ζωής του και για τη μεγάλη του φήμη, είχε σταλεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων δυο φορές πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, προς το βασιλιά Αναστάσιο και έπειτα προς τον Ιουστινιανό.

Σε ηλικία ενενήντα τεσσάρων ετών, το 534 μ.Χ., ανήλθε προς Κύριον εν ειρήνη.

 Απολυτίκιον

Ήχος πλ. δ’.

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας· και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας· και γέγονας φωστήρ, τη οικουμένη λάμπων τοις θαύμασι, Σάββα Πατήρ ημών Όσιε, Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

 Έτερον Απολυτίκιον  (Κατέβασμα)

Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Tών οσίων ακρότης και αγγέλοις εφάμιλλος ως γαρ ηγιασμένος εδείχθης εκ παιδός, Σάββα όσιε. Ουράνιον γαρ βίον απελθών, προς ένθεον ζωήν χειραγωγείς δια λόγου τε και πράξεως αληθούς, τους πίστει εκβοώντας σοι. Δόξα τω δεδοκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.

Κοντάκιον

Ήχος πλ. δ’. Τη υπερμάχω.

Ως από βρέφους τω Θεώ θυσία άμωμος, προσενεχθείς δι᾽ αρετής, Σάββα μακάριε, τω σε πριν γεννηθήναι επισταμένω· εχρημάτισας Οσίων εγκαλλώπισμα, πολιστής τε της ερήμου αξιέπαινος· διο κράζω σοι, Χαίροις Πάτερ αοίδιμε.

 Κάθισμα

Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.

Τον βίον ευσεβώς, επί της γης εκτελέσας, δοχείον καθαρόν, συ του Πνεύματος ώφθης, φωτίζων τους εν πίστει σοι, προσιόντας Μακάριε· όθεν αίτησαι, τον σον Δεσπότην φωτίσαι, τας ψυχάς ημών, των ανυμνούντων σε Σαββα, θεόφρον Πατήρ ημών.

 Ο Οίκος

Σοφίας υπάρχων βλάστημα, Σαββα Όσιε, παιδιόθεν επόθησας Σοφίαν την ενυπόστατον· η συνοικήσασά σοι, από γης σε εχώρισε, και προς ύψος ανήγαγεν, εξ αΰλων ανθέων πλέξασα στέφανον, και τη ση επιθείσα ηγιασμένη κάρα θεόφρον· ώπερ κεκοσμημένος, εξιλέωσαι το Θείον, του δοθήναί μοι σοφίαν λόγου επαξίως, όπως ανυμνήσω την αγίαν σου κοίμησιν, ην εδόξασε Χριστός ο Θεός ημών· διο και ημείς κράζομέν σοι· Χαίροις Πατερ αοίδιμε.

 Μεγαλυνάριον

Ώφθης υποτύπωσις και κανών, θεοφόρε Σάββα, ως του Πνεύματος θησαυρός, Οσίων Πατέρων, ρυθμίζων και ιθύνων, προς κλήρον αφθαρσίας τους πειθομένους σοι.

Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος

Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος – Ι.Ν. Αγίου Σάββα Ροδιάς

Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος

Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος

Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος

Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος – Καζακίδου Μαρία© (byzantineartkazakidou. blogspot.com)

Πηγή:  saint.gr 

Με τη βοήθεια και τη χάρη Του Θεού, πλησιάζουμε στον τελευταίο μήνα του έτους, τον Δεκέμβριο. Επειδή αυτός ο μήνας, φυσικά μας οδηγεί στη γέννηση Του Χριστού, αλλά είναι επίσης γεμάτος με μνήμες προφητών, αποφασίσαμε σε αυτό το άρθρο μας να ασχοληθούμε με αυτούς. Το έχουμε κάνει και στο παρελθόν, αλλά ό,τι και να αναφέρει κανείς δεν εξαντλείται, πόσο μάλλον στην έκταση ενός περιορισμένου άρθρου.

Στη Βίβλο, η εβραϊκή λέξη ναβί (näbî΄) είναι η κύρια λέξη που αποδίδεται ως «προφήτης» και δηλώνει εκείνον που διακηρύττει ή αναγγέλλει, τον διαγγελέα. Προέρχεται από το ρήμα ναβού (năbū) που σημαίνει «αναγγέλλω, διαλαλώ διακηρύττοντας ή αναγγέλλοντας». Η λέξη προφήτης του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου σημαίνει κατά κυριολεξία «αυτός που μιλάει ενώπιον ή μπροστά σε (προ και φημί)».

Επομένως λοιπόν, ο προφήτης δεν έχει να κάνει τόσο με το μέλλον, όπως συνήθως έχουμε στο μυαλό μας οι περισσότεροι, αλλά κυρίως με το θέλημα Του Θεού. Επειδή όμως το θέλημα Του Θεού εκφραζόταν πολλές φορές σε μελλοντικό χρόνο, γι’ αυτό ταυτίστηκε ο όρος με αυτόν που προλέγει τα μέλλοντα, αλλά όπως είδαμε από την ετυμολογία, δεν έχει να κάνει πάντα με το μέλλον. Το βάρος δηλαδή, πρέπει να πέφτει στον Θεό που επιλέγει τους Προφήτες να φανερώσουν το θέλημά Του και τη βούλησή Του προς τον λαό ή τους άρχοντες και όχι τόσο με το χρονικό διάστημα που θα εκφραστεί αυτό, μακροπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα!

Οι προφήτες λοιπόν έζησαν κυρίως στους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης και μετέφεραν το θέλημα του Θεού στους ανθρώπους, προετοιμάζοντας τον λαό για τον ερχομό του Μεσσία (Μεσσιανικό κήρυγμα). Υπάρχουν κάποια βασικά γνωρίσματα, εχέγγυα των προφητών, που τους διαχωρίζουν από τους ψευδοπροφήτες, οι οποίοι -οι δεύτεροι δυστυχώς- καπηλεύονταν την ιδιότητα και το όνομα των προφητών, για ιδιοτελείς προσωπικούς σκοπούς ή του πολιτικού κατεστημένου (Βασιλιά ή των ισχυρών ευγενών).

Τα βασικότερα είναι:

α) Οι αυθεντικοί προφήτες εκλέγονταν με θαυμαστά σημεία από τον ίδιο τον Θεό, ενώ οι ψευδοπροφήτες αυτοανακηρύσσονταν και παραπλανούσαν, για να συνεχίζουν να υπάρχουν.

β) Οι αυθεντικοί είχαν την ιδιότητά τους αυστηρά προσωπική, ήταν έκτακτη. Διαρκούσε όσο χρειαζόταν να υλοποιήσουν το θέλημα και την αποστολή Του Θεού και στην προσωπική τους ζωή ήταν δίκαιοι, εφαρμόζοντας τις εντολές Του Θεού. Αντίθετα, οι ψεύτικοι μιλούσαν για μόνιμη προφητική ιδιότητα, την οποία μάλιστα θεωρούσαν ότι μπορούσαν (και αυτό έκαναν), να μεταβιβάσουν στους απογόνους τους (κληρονομική), ενώ ζούσαν αντιφατικά, είχαν δηλαδή το προσωπείο του δίκαιου, ενώ ιδιωτικά έκαναν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που θέλει ο Θεός ή δίδασκαν.

γ) Οι αληθινοί συγκρούστηκαν και έλεγχαν τους ασεβείς Βασιλείς και το περιβάλλον τους, που ζούσαν σε αποστασία από τον Θεό ή καταδυνάστευαν τον λαό και τους προέτρεπαν σε μετάνοια. Οι ψευδοπροφήτες αντιθέτως, χάιδευαν και προπαγάνδιζαν υπέρ των ασεβών Βασιλέων, για να έχουν την εύνοιά τους και να απολαμβάνουν τιμές και υλικές απολαβές.

δ) Το κήρυγμα των αληθινών προφητών εκπληρωνόταν στο ακέραιο, ενώ αντίθετα των ψευδοπροφητών δεν είχε καμία αληθινή επαλήθευση και εφαρμογή κ.α.

Μεγάλοι Προφήτες θεωρούνται ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας, ο Ιεζεκιήλ, ο Δανιήλ και ο Ηλίας.

Υπήρχαν ακόμα και δώδεκα μικροί προφήτες, βιβλία των οποίων συμπεριλαμβάνονται στην Παλαιά Διαθήκη: Ωσηέ, Αμώς, Μιχαίας, Ηωήλ, Οβδιού, Ιωνάς, Ναούμ, Αββακούμ, Σοφωνίας, Αγγαίος, Ζαχαρίας και Μαλαχίας. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν εξέχουσες προσωπικότητες και είχαν ενεργή συμμετοχή και σε ζητήματα που αφορούσαν υποθέσεις της πολιτείας και του έθνους και όχι απλά της θρησκευτικής ζωής της χώρας.

Στις μέρες μας, πολλοί ασχολούνται με προφητείες, ιδιαίτερα σύγχρονων Αγίων, που είναι πολύ κοντά στη σύγχρονη εποχή, ή αντλούν από το μοναδικό προφητικό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης- την Αποκάλυψη του Ιωάννου- και τις ερμηνεύουν ή τις παραποιούν κατά το δοκούν. Ο,τι σύγχρονο γεγονός της Υφηλίου υπάρχει και μάλιστα δυσάρεστο, προσπαθούν να βρουν αντιστοιχία με προφητείες ή καλλιεργούν ελπίδες για μεγάλα ποθούμενα κτλ (π.χ. ότι θα πάρουμε την Πόλη πίσω κτλ). Ολοι αυτοί ξεχνούν ότι οι προφήτες ήταν θεούμενοι και για να τους κατανοήσουμε απόλυτα και αυθεντικά πρέπει και εμείς να είμαστε θεούμενοι για να τους ερμηνεύσουμε σωστά. Σκοπός δεν είναι ο φόβος, ούτε η καταστροφολογία, ούτε η άκρατη αισιοδοξία, χωρίς να προϋποθέτει εκ μέρους μας, μετάνοια και αληθινή προσπάθεια υλοποιήσεως της ευαγγελικής διδασκαλίας στη ζωή μας. Οποιος είναι ενωμένος με τον Θεό, έχει πίστη, δηλαδή εμπιστοσύνη και δεν δρα με πανικό, αλλά έχει εσωτερική ειρήνη και πληρότητα. Αντίθετα όποιος δεν τα έχει όλα αυτά, νομίζει ότι θα ορίσει το μέλλον του χωρίς τον Θεό ή και πάνω από τον Θεό, γι’ αυτό καταφεύγει με ελαφρά συνείδηση σε μάγους, μέντιουμ, χαρτορίχτρες και αυτοδιαφημιζόμενους «προφήτες» και φυσικά, γίνεται υποχείριο του πλάνου της ανθρωπότητος, του ίδιου του διαβόλου.

Κλείνοντας το άρθρο μας, διαπιστώνουμε όλοι ότι ζούμε σε μια εποχή αποστασίας από τον Θεό και συγχύσεως περί του τι είναι καλό και ωφέλιμο και τι κακό και πνευματικά βλαβερό. Δεν απέχει πολύ από αυτά που συνάντησαν και οι προφήτες στη δική τους εποχή. Επομένως εδώ βρίσκεται και η λύση, το κήρυγμα των προφητών, που πάντοτε είναι επίκαιρο και ζητούμενο στη ζωή μας. Είναι φάρος ότι ο Θεός όχι μόνο έρχεται και γίνεται άνθρωπος, αλλά ότι ήρθε και μπορούμε και εμείς να γίνουμε ένα με Αυτόν! Ας έχουμε την ευχή τους και τις πρεσβείες των προφητών στη ζωή μας! Αμήν!

Συνεπώς, η νοερά προσευχή λειτουργεί κατά δύο τρόπους: Είτε «η ενέργεια γίνεται εν καρδία των παθών δηλονότι μειουμένων, δια συνεχούς επικλήσεως Ιησού Χριστού», είτε «το πνεύμα έλκει τον νουν προς εαυτό, εις το βάθος της καρδίας άγχον αυτόν και της συνήθους περιφοράς απείργον» [139]. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ό,τι ανθρωπίνως, και άρα ατελώς, επιχειρείται κατά τον πρώτο τρόπο αναλαμβάνει να τελειοποιήσει η θεία Χάρις κατά τον δεύτερο [140].

Από την στιγμή, κατά την οποίαν η Χάρις ενεργεί στον άνθρωπο, αυτός καθίσταται όργανό της. Το θέλημά του έχει ατονήσει, «αυτός γαρ εστιν <ο ενεργών> εν ημίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας» [141]. Τοιουτοτρόπως επιτυγχάνεται η ένωσις του ανθρώπου με τον Χριστό. Ακριβέστερα, καθίσταται μέλος του Χριστού «απ’ εντεύθεν…την μόρφωσιν της αληθείας, και της γνώσεως, κατά τον Απόστολον, έχων εν εαυτώ» [142]. Αυτή είναι και η κατάσταση της τελειότητας, κατά την οποίαν επέρχεται η ομοίωση [143]. Η επιζητούμενη φανέρωσις του βαπτίσματος έχει επιτευχθεί. Το Πνεύμα, το οποίον μυστικώς διέμενεν στην καρδίαν, έχει αποβεί ενεργούμενον. Πρόκειται περί μίας αληθινής θεοφανείας, που πραγματοποιείται στον καθένα ξεχωριστά, ως πρόγευση «και αρραβών της εκείσε αιδίου μακαριότητος και της αρρήτου φωτοχυσίας μέτοχος…» [144]. Το υδάτινο βάπτισμα έχει αποβεί πλέον πνευματικόν [145].

Όπως για τον αγ. Γρηγόριο, έτσι και για τον αγ. Θεόληπτο, η κατάσταση της καρδίας αποτελεί κριτήριο της γενικότερης καταστάσεως της ανθρωπίνης υπάρξεως. Η ιαθείσα καρδία εκείνων που διάνυσαν την πνευματική οδό «βλέπει» πλέον ότι Αυτός που τώρα συναντούν έχει από πολύ πριν αρχίσει το ανθρωποσωτήριο έργο Του «καθάπερ αρότρω τω σταυρώ τω τιμίω τας υλομανούσας καρδίας των ανθρώπων υπό της απιστίας και της αμαρτίας νεώσας και καινοποιήσας, σπέρματα θεογνωσίας και αρετής κατεβάλλετο εν ταίς ψυχαίς αυτών» [146]. Η οποιαδήποτε προετοιμασία παραμένει άκαρπος και η όποια καθαρότης παραμένει ατελής όσο δεν πραγματοποιείται η συνάντηση με τον Άλλον και όσο απ’ αυτήν δεν αναπτυχθεί σχέση αγάπης. Και οι πλέον καθαροί λογισμοί της καρδίας χαρακτηρίζονται ως άκαυτο θυμίαμα, του οποίου η ευωδία θα αναδυθεί μόνο με την καύση του. Έτσι λοιπόν «και η ψυχή έξω της θείας αγάπης διατρίβουσα ουκ ευαρεστεί τω Θεώ, ηνίκα δε οι φωτοειδείς αυτής λογισμοί τω θυμιατηρίω της καρδιακής ησυχίας προσχωρήσωσιν, αυτίκα τω πυρί της αγάπης εκκαιέται και όλη ανωφερής και μετάρσιος γίνεται» [147]. Στην διατύπωση αυτή παρουσιάζεται με σαφήνεια η οριοθέτηση της συμβολής της κάθε πλευράς – θείας και ανθρώπινης – στην συνάντηση αλλά και στη μετέπειτα σχέση. Ζητούμενο πάντα παραμένει το Θείο πυρ ως ενέργεια και πρωτοβουλία του Θεού. Αναγκαία όμως προϋπόθεση για να γευτεί η ψυχή το φως και την θερμότητά του είναι η συσσώρευση πνευματικής καύσιμης ύλης εκ μέρους του ανθρώπου. Η προοπτική μιας τέτοιας συναντήσεως μεταξύ δύο μερών με στενή ομοιότητα μα και απόλυτη ετερότητα μετατρέπει την οδύνη της καρδιακής συντριβής από εμπειρία θανάτου σε ελπίδα ζωής. Ο αγ. Θεόληπτος χρησιμοποιεί τα έχοντα διπλή διάσταση – θανάτου και αναστάσεως – πάθη του Χριστού για να απεικονίσει την οριακή αυτή κατάσταση της ανθρώπινης καρδίας [148]. Πράγματι, ο άνθρωπος που συντρίβει το υψηλό του φρόνημα βιώνει τρόπον τινά την ταφή της υπάρξεώς του. Ο τάφος του όμως αυτός δεν στεγάζει ένα τέλος, αλλά «καθάπερ τι μνημείον καινόν την εαυτού καρδίαν ποιων, θάπτει και θησαυρίζει εν αυτή την επί γης αναστροφήν του Κυρίου» [149].

Η διαλεκτική σχέση μεταξύ Θείας Χάριτος και ανθρώπινης υπάρξεως εκφράζεται κατ’ εξοχήν με την προσευχή, η οποία όχι μόνον ατενίζει τον συνομιλητή της [150] αλλά και αναγνωρίζει ότι όλοι οι ψυχικοί ρύποι μόνον «υπό Χριστού, του ανατέλλοντος εν τη καρδία διά προσευχής και της ευκατανύκτου βροχής των δακρύων, εξαφανίζονται» [151]. Στο τελικό αυτό στάδιο της πνευματικής πορείας, η προσευχή μεταβάλλεται σε σιωπή και ο νους οδηγείται στην ύψιστη λειτουργία του: στην αναγνώριση του Κυρίου ως αρχή και τέλος των πάντων. «αυτός γαρ εστι και η τελείωσις της αρετής, αυτός εστι και ο χορηγός της των όντων γνώσεως, αυτός εστι και ο άριστος της θεολογίας εξηγητής,…» [152].

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

139. 1313Α.
140. Πρβλ. «It is not we who by our own unaided efforts gather our mind within our hearts in prayer, but the indewelling Paraclete» K. Ware, μν.εργ., 8.
141. Λόγος 44, 23, 353.
142. 1252C.
143. Πρβλ. «Τέλειον άνδρα νόμισον είναι νυν τον την ομοίωσιν των τω Χριστού μεθηλικιώσεων ειληφότα» 1253D
144. Λόγος 34, 17, 210
145. K. Ware, μ.ε, 9 :«to pray is to pass from the stage of baptismal grace present in our hearts secretly and unconciounsly, ot the point of full perception and concious awareness when we feel the activity of grace directly and immediately»
146. Κ6, 94, 3, 43.
147. Ν2, 208, 5, 299.
148. Βλ. «καθάπερ σινδόνι τη ημετέρα καρδία εντυλίσσομεν το σώμα του Κυρίου». Κ2, 61, 1, 6. Πρβλ. Λουκ. 23, 53.
149. Κ2, 65, 7, 110.
150. Βλ. «(σ. Σ. ο νους) εν μέση τη καρδία τον της προσευχής ήχον διασυρίζων έχει μεθ’ εαυτού τον της μεγάλης βουλής άγγελον Ιησούν Χριστόν». Κ7, 108, 12, 223.
151. Ν1, 182, 14, 178.
152. Ν 10, 299, 25, 477.

Ένας σοβαρός κίνδυνος παραμόρφωσης των σχέσεων στις δύο προοπτικές που εξετάζονται στην παρούσα εργασία είναι η προσκόλληση του εξομολογούμενου–πελάτη στο πρόσωπο του πνευματικού–θεραπευτή αντίστοιχα. Η παθολογική αυτή προσκόλληση οδηγεί στην ειδωλοποίηση και την προσωπολατρία του πνευματικού–θεραπευτή. Στο μυστήριο της εξομολόγησης ειδικότερα η νοσηρή αυτή κατάσταση αποτελεί ένα σοβαρό πνευματικό κίνδυνο και των δύο προσώπων. Η ανωριμότητα του εξομολογούμενου ή η αδιάκριτη παρεμβατικότητα του πνευματικού είναι οι αιτίες, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν την σχέση σε αδιέξοδο, με αποτέλεσμα να χαθεί ο θεραπευτικός χαρακτήρας του μυστηρίου [238].

Η ορθή πνευματική αντιμετώπιση επιβάλλει στον πνευματικό να μην απομακρύνει τον εξομολογούμενο, οποίος βρίσκεται σε μία τέτοια κατάσταση, διότι μία τέτοια κίνηση θα μπορούσε να αφήσει ψυχικά τραύματα στον εξομολογούμενο σχηματίζοντας παράλληλα αρνητικές αντιλήψεις γενικότερα για τον κλήρο. Ο σκοπός του πνευματικού δεν είναι να πάρει την θέση του Χριστού, αλλά να γίνει η γέφυρα, η οποία θα οδηγήσει τον άνθρωπο στον Χριστό, όπως ακριβώς ο Ιωάννης ο Πρόδρομος [239]. Η χαρισματική πατρότητα κατά τον Ευδοκίμωφ έχει ως στόχο την απομάκρυνση του ανθρώπου από την σκλαβιά της αμαρτίας στην ελευθερία των τέκνων του Θεού [240]. Έτσι διαφυλάσσεται η ετερότητα των προσώπων, αποφεύγεται η αναπαραγωγή κακών αντιγράφων του ναρκισσισμού του πνευματικού, τα οποία ζουν μέσα στην ανελευθερία και τον μαρασμό [241].

Συναφές με τον προηγούμενο κίνδυνο είναι και το θέμα της εξουσίας στις σχέσεις των προσώπων τόσο στο μυστήριο της εξομολόγησης όσο και στην θεραπευτική σχέση. Ο πνευματικός πατέρας κατ αρχήν πρέπει να βλέπει την πνευματική πατρότητα ως διακονία και όχι ως εξουσία. Ο σεβασμός του ανθρώπου όπως ελέχθη σε προηγούμενο σημείο της παρούσας εργασίας είναι απαραίτητος στις διαπροσωπικές σχέσεις μέσα στο μυστήριο της εξομολόγησης. Η πνευματική βία είναι ένα απαράδεκτο γεγονός, το οποίο στερεί την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και καλλιεργεί την παθολογική εξάρτηση του [242]. Το χειρότερο εξ΄ αυτών, ευτυχώς με λίγες εξαιρέσεις, είναι όταν οι πνευματικοί φαίνονται ως εντολοδόχοι του Θεού, χρησιμοποιώντας αδιακρίτως την αυθεντία τους με την υπακοή προς αυτούς και φορτώνοντας με ενοχές και ψυχικά τραύματα τον σύγχρονο άνθρωπο.

Το σημείο αυτό είναι κομβικής σημασίας στην θεραπευτική σχέση, διότι η παρέμβαση στην ελευθερία του ανθρώπου είναι μία λανθάνουσα πρόκληση για τον καθένα. Ο κίνδυνος της κατεύθυνσης, του προσανατολισμού ή του χειρισμού από τον θεραπευτή ή τον πνευματικό είναι μεγάλος. Συνήθως ο άνθρωπος ο οποίος θα επισκεφθεί τον πνευματικό ή τον ψυχολόγο βρίσκεται σε μία κατάσταση αδυναμίας, σύγχυσης είτε λόγω της αμαρτίας ή κάποιας ψυχολογικής δυσλειτουργίας. Η έκθεση του εσωτερικού εαυτού ενός ανθρώπου σε ένα άλλο άνθρωπο, του συμβούλου, είναι μία ευαίσθητη, ευάλωτη και κρίσιμη διαδικασία. Ο κίνδυνος της εκμετάλλευσης, του εξαναγκασμού, της παρέμβασης και της επιβολής σε μία θεραπευτική σχέση είναι πολύ πιθανά και καθιστούν όλη την διαδικασία επικίνδυνη για τον άνθρωπο [243]. Χρειάζεται ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος για να διακρίνει κανείς εάν όσα λέει ο πνευματικός είναι αποτέλεσμα φωτισμού ή αν οι προσωπικές απόψεις του πνευματικού παρουσιάζονται ως εντολές του Θεού, στις οποίες θα πρέπει να υπακούσει ο πιστός, γεγονός το οποίο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο [244].

Η μη κατευθυντικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό και της ΠΠΘ, στην οποία ο θεραπευτής έχει ένα ρόλο διακριτικό και διευκολυντικό. Ο θεραπευτής ακολουθεί τον θεραπευόμενο, χωρίς να επεμβαίνει ή να παρεμβαίνει στην ψυχοθεραπευτική πορεία. Ακόμα και αν προκληθεί να επέμβει ο σύμβουλος θα πρέπει με μεγάλη διάκριση να αντιμετωπίσει την κατάσταση αυτή. Ο θεραπευόμενος βρίσκεται σε μία στιγμή αδυναμίας και αποπροσανατολισμού και έχει την ανάγκη μίας έτοιμης λύσης για το πρόβλημα που τον απασχολεί. Η ουδετερότητα, όσο σκληρή και αν φαίνεται στα μάτια του συμβουλευόμενου, είναι μία πραγματικότητα απαράβατη στην ΠΠΘ. Σε αυτό το σημείο έρχεται η διάκριση του θεραπευτή κατά πόσο είναι επιζήμια μία τέτοια στάση για τον θεραπευόμενο. Η θέση αυτή κατά τον Rogers έδωσε ένα καίριο χτύπημα στις άλλες ψυχολογικές και ψυχιατρικές σχολές και ήταν κυρίως η αιτία, για την οποία απέρριπταν την ΠΠΘ [245].

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

238. Συμεών Κούτσα, Η πνευματική πατρότης υπό το φως της ορθοδόξου παραδόσεως (Αίγιον : Ι. Μ. Καλαβρύτων & Αιγιαλείας, 1995) σ. 9.
239. «ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι» Ίω. 3,30.
240. Παύλος Ευδοκίμωφ, «Η πνευματική πατρότητα» στο Ορθόδοξος μοναχισμός, επιμ. Σ. Φωτίου (Αθήνα : Αρμός, 1997) σ. 57.
241. Νικόλαος Λουδοβίκος, Η κλειστή πνευματικότητα και το νόημα του εαυτού (Αθήνα : Ελληνικά Γράμματα, 1999) σ. 203.
242. «Οἶδας ὅτι οὐδέποτε ἐβάλλομεν δεσμὸν ἐπάνω τινός, οὐδὲ ἐαυτοῖς» Βαρσανούφιος καὶ Ἰωάννης, Κείμενα διακριτικά καὶ ἡσυχαστικά, Ἀπόκρισις 51, τόμ. Α΄, σ. 142.
243. Κοσμόπουλος, Αλέξανδρος, Μελετήματα Ορθόδοξης Χριστιανικής Παιδαγωγικής, σσ. 232-233.
244. ό.π., σσ. 175-176
245. Αλέξανδρος Κοσμόπουλος και Γρηγόρης Μουλαδούδης, ό.π., σ. 32.

Θα περίμενε κανείς πως στη Βοιωτία με τα πάμπολλα χριστιανικά μνημεία, ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται παγκοσμίως γνωστοί περικαλλέστατοι ναοί και περίλαμπρα καθολικά μοναστηριών, το κάλλος της βυζαντινής τέχνης θα εξαντλούνταν σε αυτά τα μνημεία, και οι οικοδομικές βάσεις θα ήταν μόνο για την υποστήριξη τούτων των μνημείων που σαν άτλαντες κλήθηκαν να κουβαλήσουν στις πλάτες τους.

Ο λόγος για τους υπόγειους ναούς δυο μοναδικών Καθολικών αρρήκτως συνδεδεμένων μεταξύ τους, της Μονής του Οσίου Λουκά και της Μονής του Αγίου Νικολάου Καμπιών. Αντιγραφή του πρώτου το δεύτερο, μικρογραφία το δεύτερο του πρώτου, πρότυπο του δευτέρου το πρώτο. Η ομοιότητα δεν σταματάει εδώ, αλλά συνεχίζεται και στη βάση. Στην Κρύπτη της Αγίας Βαρβάρας στηρίζεται το Καθολικό του Οσίου Λουκά, στην Κρύπτη της Αγίας Βαρβάρας στηρίζεται και το Καθολικό του Αγίου Νικολάου Καμπιών. Άλλωστε η Μονή Καμπιών ήταν μετόχι της Μονής του Οσίου Λουκά.

Η Κρύπτη του Οσίου Λουκά.

Η Κρύπτη της Αγίας Βαρβάρας της Μονής Οσίου Λουκά στηρίζει το ογκώδες οκταγωνικό Καθολικό με τον πεντάμετρο σε ύψος τρούλο. Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς πως η βάση για να στηρίξει το βάρος ενός τόσο μεγάλου ναού αλλά και λόγω του επικλινούς εδάφους με τις συνεχείς στοές, θα υστερούσε σε τεχνική αρμονία και αρχιτεκτονική κομψότητα. Αψευδής, όμως, μάρτυρας η ίδια η Κρύπτη.

Δέκα σταυροθόλια έχει η Κρύπτη διακοσμημένα με σαράντα μορφές Αγίων σε σχήμα μεταλλίου. Όλη η οροφή της Κρύπτης δίχως σπιθαμή επίπεδης επιφάνειας· βάλθηκε η βυζαντινή τέχνη να λειάνει κάθε επίπεδη επιφάνεια της Κρύπτης στρογγυλεύοντάς την για να αντέξει το βάρος που κουβαλάει, λες κι από ’κει κάτω, από τη σκιά του μεγάλου ναού να θέλει να διδάξει τον καθένα μας: «λείανε την επίπεδη επιφάνειά σου και στρογγύλεψε τις αιχμηρές άκρες του εγωϊσμού σου και θα δεις πως θα μπορείς να σηκώνεις τα βάρη της ζωής και πως η καρδιά σου θα χωράει όλους και σε όλους». Τι πίστη! Τι τέχνη! Θεραποινίδα της πρώτης η δεύτερη.

Η Κρύπτη της Αγίας Βαρβάρας στεγάζει εντός της τον τάφο του ιδρυτή της Μονής, του Οσίου Λουκά, αφού στο χώρο αυτό ήταν το κελί του, όπου και ετάφη. Ενόσω ακόμη ο Όσιος Λουκάς ζούσε, άρχισε να κτίζει την Εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας (σήμερα είναι αφιερωμένη στην Παναγία), την οποία τελείωσαν οι συμμοναστές του Οσίου δύο χρόνια μετά το θάνατό του. Δεν γνωρίζουμε πότε η Εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας αφιερώθηκε στην Παναγία και αντίστοιχα η Κρύπτη στην Αγία Βαρβάρα. Πάντως ο Όσιος Λουκάς τιμούσε και ευλαβούνταν την μεγαλομάρτυρα Αγία Βαρβάρα.

Η Κρύπτη του Αγίου Νικολάου.

Και η Κρύπτη κάτω από το Καθολικό του Αη Νικόλα στα Καμπιά κι αυτή είναι αφιερωμένη στην Αγία Βαρβάρα και πανομοιότυπη του Αη Λουκά. Αν το Καθολικό του Αγίου Νικολάου είναι αντιγραφή του Καθολικού του Οσίου Λουκά, η Κρύπτη είναι πιστή αντιγραφή του σχεδίου και της διάταξης της Κρύπτης του Οσίου Λουκά. Και ετούτη η Κρύπτη αποτελεί βάση για το λιθοδομημένο Καθολικό του Αγίου Νικολάου, που λόγω του επικλινούς εδάφους κλήθηκε να σηκώσει πάνω της όλο το βάρος του Ναού. Αποτελείται από δέκα άριστης τέχνης σταυροθόλια με νευρώσεις και κοσμείται με τοιχογραφίες του 13ου αιώνα. Είναι πιθανόν αφού πήρε το σχέδιο από την αντίστοιχη Κρύπτη του Οσίου Λουκά από εκεί να πήρε και την αφιέρωση στην Αγία Βαρβάρα.

Δύο Κρύπτες της Αγίας Βαρβάρας λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα η μια από την άλλη βαστάζουν πάνω τους δυο λαμπρά Καθολικά παγκοσμίως γνωστά, τα οποία πολλά χρόνια μελετούσαν και για ακόμη περισσότερα θα μελετούν οι ερευνητές, θα θαυμάζουν οι περιηγητές και θα προσκυνούν οι προσκυνητές.

Η τέταρτη ομιλία από σειρά ομιλιών του Ιερομονάχου Μύρωνος Σιμωνοπετρίτου με θέμα «Η προσοχή επί των αισθήσεων: διαπιστώσεις και αγώνας καθημερινός», που έγιναν στο Μετόχι της Αναλήψεως της Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας στο Βύρωνα Αττικής.

They say about blessed Anthony, that he never thought of doing anything that was of more benefit to himself than to others. This was because he believed that any gain for other people was the best thing he could do.

And again, they said about Abba Agathon that he used to say: ‘I wanted to find a leper so that I could take his body and give him mine’.

Do you see what perfect love that is? And if he had something useful he couldn’t rest until he’d passed it on to someone else. He once had a chisel for cutting into rocks. Another monk came to see him and, since he saw it and liked it, Abba Agathon wouldn’t let him leave his kelli without it.

Many hermits gave their bodies to wild beasts, the sword and fire in order to benefit others.

Nobody can reach such heights of love unless they have the hope of God hidden away inside themselves. And those who give their heart to this transitory world can’t truly love other people.

When we acquire real love, as well as this we also clothe ourselves in God. If you have acquired God, then you can’t acquire anything that’s not necessary and you can strip yourself even of your body, that is, any unnecessary bodily comforts.

People who have attired themselves, body and soul, in worldly vanity and who wish to enjoy the good things of the world, can’t clothe themselves in God- become God-bearers- unless they give these things up. Because the Lord Himself said: ‘If anyone comes to me and does not hate father and mother, wife and children, brothers and sisters- yes, even their own life- such a person cannot be my disciple’ (Luke 14, 26). Not merely leave behind, but hate. And if you can’t become His disciple, how will the Lord dwell in you?

And let’s not forget to mention what Saint Makarios the Great did that chastised those who looked down on their brethren. He once went out to visit a sick monk and asked if he wanted anything. The monk replied that he’d like a little fresh bread. In those days, monks lived the whole year on dried rusks, but this blessed man got up and, despite the fact that he was ninety years old, walked from the skete to Alexandria, where he exchanged dry bread from his kelli for fresh, which he then took back to the monk.

Abba Agathon, who was a lot like Makarios the Great, did something even more special. The Elder was the most experienced of all the monks of his time in spiritual matters and valued silence and quietude more than anyone else. Whenever there was a fair in town, this wonderful man would go to sell his handiwork in the market. One time, he found a stranger, sick and neglected, in some corner or other. What did he do? He rented a little house and stayed with the man. He performed manual labour and, whatever he earned he spent on the sick man. He served him for six months, until he became well.

The true and indisputable word of the Lord tells us that we can’t have within ourselves the desire for the things of this world and, at the same time the love of God [‘No one can serve two masters. Either you will hate the one and love the other, or you will be devoted to the one and despise the other. You cannot serve both God and money’ (Matthew 6, 24)].

If people have become dead to their material needs because of their great loving-kindness, then you can reckon that they belong to God. Because people who are charitable towards the poor have God to look after their own needs. And those who deprive themselves for God, have found inexhaustible treasure.

God doesn’t need anything. But He does rejoice when He sees someone bringing relief to His image and honouring it for His love. If somebody comes to you and asks for something you have, don’t say in your heart that you’ll keep it for yourself, so that you’ll feel at ease, and that God will find another way to meet the need of the other person. This is what the unrighteous say, the people who don’t know God. People who are righteous and virtuous don’t pass on the honour that their impecunious neighbour has paid them to somebody else, nor do they allow themselves to miss the opportunity to be charitable. The poor and needy get what they need from God, because the Lord doesn’t abandon anybody. But you, who sought your own comfort rather than that of other, poor people, have defamed the honour God gave you and have deprived yourself of His grace. When you give alms, be happy and say: ‘Glory to You, God for allowing me to find someone to comfort’. And when you haven’t got anything to give, again rejoice and say: ‘Thank you, God, for giving me the grace and honour to be poor for Your name’s sake, that You’ve allowed me to feel the sorrow of bodily weakness and poverty, which You set as the narrow path of Your commandments, as the saints experienced them when they trod the same path’.

Source: agiazoni.gr

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός, Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως (1877-1961).

Εκείνη η γυναίκα με πήγε σ’ ένα δωμάτιο όπου υπήρχαν πολλά ράφια με ρουχισμό και ιατρικές στολές. Μου διάλεξε τη μικρότερη ρόμπα, την έφερε στα μέτρα μου κι άρχισε να τη ράβει στη ραπτομηχανή.
Όσο έραβε, μου αφηγούνταν για τον άνθρωπο, τον οποίο η μοίρα ήθελε να συναντήσω στο δρόμο μου.
– Ο Βαλεντίν Φέλιξοβιτς [ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός, αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως] είναι χειρουργός σταλμένος από τον Θεό, μου έλεγε.

Κάνει εγχειρήσεις, που δεν μπορεί να κάνει κανείς: ξαναφτιάχνει τα οστά, τις αρθρώσεις που είναι κατεστραμμένες από θραύσματα.
Διαβάζει τις προσευχές και τα οστά και οι αρθρώσεις ξαναγίνονται. Ξέρεις πόσο τον αγαπάνε οι ασθενείς -δεν μπορεί να το περιγράψει κανείς με λόγια!…
Κι εμείς όλοι γιατροί, τραυματιοφορείς, αδερφές, νοσοκόμοι, τον θεωρούμε βοηθό του Θεού εδώ στη γη.

Μαρτυρία της Ιουλίας Ντμιτρίεβνα Μιρόνοβα όπως δημοσιεύεται στο βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Νεκταρίου Αντωνοπούλου, νυν Μητροπολίτη Αργολίδας, “Συνοδοιπορία με τον Άγιο Λουκά”, τόμος Α’, των εκδόσεων Πορφύρα.

Τίποτε στη ζωή του ανθρώπου δεν είναι μικρό και ασήμαντο. Όλες οι ενέργειές του αποβαίνουν στη ζωή της αιωνιότητας είτε προς σωτηρία είτε προς απώλεια. Δηλαδή στην μέθεξη του Θεού είτε ως βίωμα αγάπης είτε ως βίωμα κολάσεως αντίστοιχα.

Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός 

Υλικά
2κουταλιες της σούπας
1 σκελίδα σκόρδο
1 μεγάλο πράσο
1 μέτριο καρότο
Αλάτι, πιπέρι
6 κουταλιές της σούπας ταχίνι
Χυμό από ½ λεμόνι

Εκτέλεση
Σε μια κατσαρόλα σοτάρουμε ελαφρά το σκόρδο, το πράσο και το καρότο σε ροδέλες. Στη συνέχεια προσθέτουμε 2 ποτήρια ζεστό νερό, αλατοπιπερώνουμε και βράζουμε για 15 λεπτά περίπου. Αποσύρουμε από τη φωτιά και πολτοποιούμε το μίγμα μας με τη ράβδο. Σε ένα μπολ αναμιγνύουμε το ταχίνι με το λεμόνι και το προσθέτουμε στα πολτοποιημένα λαχανικά. Ξαναβάζουμε στη φωτιά την κατσαρόλα και βράζουμε ξανά για 2 λεπτά.

Πηγή:  Αγιορειτικη Μαγειρική Κληρονομιά

Sometimes, people think they’re praying fervently, but, in their heart, their prayer doesn’t bear fruit, that is the peace and joy of the Holy Spirit. How is this? Because they’re praying without having genuinely repented of the sins they committed in the day that’s passed.

Συγκλονιστικές στιγμές στην Ιερά Μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου κατά την διάρκεια της μετάθεσης του Ιερού Λειψάνου του, από παλαιά σε νέα λάρνακα, βίωσαν οι μοναχοί καθώς και ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος που παρεβρέθησαν.

Ο Σεβασμιώτατος μίλησε αποκλειστικά στο Διεθνές Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ για την μελέτη της νέας λάρνακας που έκανε ο ίδιος για να τοποθετηθεί το Άγιο Λείψανό του.

Δείτε την περιγραφή του Σεβασμιωτάτου καθώς και σκηνές από την μετάθεση του Λειψάνου

Συνέντευξη: Δημήτρης Στρουμπάκος
Μαγνητοσκόπηση: Ανδρέας Χαλκιόπουλος
Μοντάζ: Παναγιώτης Ποδαρόπουλος

Παρακολουθήστε επίσης, ένα σπάνιο βίντεο του 1965 όταν μετά από ενέργειες του Πατριάρχου Βενεδίκτου, η ρωμαιοκαθολική εκκλησία επέστρεψε το Λείψανο του Αγίου Σάββα στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και φυλάσσεται έκτοτε στη Μονή που είχε ιδρύσει ο ίδιος.

Ο ΑΓΙΟΣ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ

Το λείψανο του Αγίου Σάββα επιστρέφει στο μοναστήρι του μετά από 800 χρόνια στην Ιταλία.
Στις 26 Οκτωβρίου του 2017 συμπληρώνονται 52 χρόνια από εκείνη την ημέρα του επαναπατρισμού του λειψάνου του.

Σας παρουσιάζουμε σπάνιο φωτογραφικό υλικό από την Επανακομιδή του ιερού σκηνώματος του Ηγιασμένου Σάββα (13/26 Οκτωβρίου 1965 – 13/26 Οκτωβρίου 2017).

Το βράδυ της 25ης Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε ιερή αγρυπνία-ολονυκτία συνεχόμενων 10-12 ωρών στη Μεγίστη Λαύρα του Οσίου Σάββα, στην Έρημο της Ιουδαίας, των Θεοβαδίστων Τόπων της Αγίας Γης.

ΣΠΑΝΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Το σκήνωμα του Αγίου Σάββα το είχαν πάρει οι σταυροφόροι, αλλά επέστρεψε θαυματουργικά στο μοναστήρι το 1965 μετά από εμφάνιση του αγίου στον Πάπα, στον οποίο είπε ότι ήθελε να γυρίσει σπίτι του. «…ΚΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΠΑΠΠΑ ΙΩΑΝΝΗ ΔΙΑΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΥΣΤΗΡΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΤΕΙΛΕΙ ΠΙΣΩ ΠΙΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ,ΣΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΤΑ ΑΓΑΠΗΤΑ,ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ.Ο ΠΑΠΠΑΣ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΣΕ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΠΕΘΑΝΕ.ΕΜΦΑΝΙΣΘΗ ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ,ΠΙΟ ΑΥΣΤΗΡΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΣΑΝ ΝΑ ΦΟΒΗΘΗΚΕ ΜΗΝ ΤΟΝΕ ΒΡΕΙ ΙΔΙΑ ΣΥΜΦΟΡΑ.

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΣ ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΔΕΚΤΟ.ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΟΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ,ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΦΥΓΑΝΕ ΑΠ’ΤΗ ΓΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΠΗΓΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΝΕ ΑΠΟΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ.ΣΤΙΣ 19 ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ ΠΙΣΩ ΕΦΘΑΣΕ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑΝ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΙΕΡΟ ΝΑΟ,ΝΑΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΣΕΒΟΤΑΝ.ΤΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΤΑ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ,Ω,ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ,ΛΥΓΙΖΕ ΣΑΝ ΝΤΥΝΟΤΑΝ.ΕΝΝΕΑ ΑΙΩΝΩΝ ΚΙ ΕΥΚΑΜΠΤΟ ΖΕΣΤΟ,ΑΓΙΑΣΜΕΝΟ!ΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΣΕ ΚΟΣΜΟΣ ΕΚΕΙ ΚΑΤΑΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΟΣ. ΠΕΡΑΣΑΝ ΜΕΡΕΣ 17 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΣΜΟΣΥΡΡΟΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΑ ΣΤΕΡΝΑ ΤΟ 1965 ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ Τ0Υ ΑΥΤΟ,ΠΟΥ Η ΤΟΣΗ ΑΣΚΗΣΗ,Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ,Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΠΟΙ ΟΙ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟΙ,ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΟΝΟΜΑΣΤΟ Σ’ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ…..

«(Απόσπασμα απο το βιβλίο της πρεσβυτέρας Καλυψούς Δημητριάδη»Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΣ»).

Πηγή: orthodoxianewsagency.gr

Μετανόησε και προσκόμισε στον Κύριο τα δάκρυά σου σαν μύρο μετανοίας. Το δάκρυ καθαρίζει την ψυχή και την ξεπλένει από κάθε κηλίδα, λαμπικάρει τη συνείδηση, φωτίζει τον νου, σπάζει τα δεσμά των παθών, σχίζει τα χειρόγραφα της αμαρτίας.

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

Αφιέρωμα στα τραγούδια της Σμύρνης.
Σάββατο 8 Δεκεμβρίου στις 7:30 μ.μ
Ιερός Ναός Ευαγγελίστριας Πειραιώς

Ερευνητές στις ΗΠΑ δημιούργησαν μια «έξυπνη» εφαρμογή, που για πρώτη φορά είναι σε θέση να κάνει άμεση και μη επεμβατική διάγνωση της αναιμίας, αναλύοντας φωτογραφίες των νυχιών ενός ανθρώπου, οι οποίες έχουν ληφθεί από το κινητό τηλέφωνό του.

Η εφαρμογή ανιχνεύει την αναιμία με το να εκτιμά οπτικά τα επίπεδα της αιμοσφαιρίνης στον οργανισμό του ατόμου. Η νέα μέθοδος θα μπορούσε, κατά τους επιστήμονες, εφόσον βελτιωθεί περαιτέρω, να οδηγήσει μελλοντικά ακόμη και στην αντικατάσταση των σημερινών εργαστηριακών τεστ αίματος.

Από αναιμία πάσχουν τουλάχιστον δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως. Η διάγνωσή της απαιτεί σήμερα εξειδικευμένο εξοπλισμό, κάτι που δεν είναι εύκολο στις αγροτικές και στις απομονωμένες περιοχές.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή παιδιατρικής και αιματολογίας Γουίλμπουρ Λαμ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Εμορι της Ατλάντα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature Communications», ανέπτυξαν έναν αλγόριθμο, ο οποίος υπολογίζει τη συγκέντρωση της αιμοσφαιρίνης στο αίμα, αναλύοντας το χρώμα και άλλα δεδομένα των νυχιών, με βάση τις εικόνες του κινητού. Με αυτό τον τρόπο, δεν απαιτείται άλλο εξοπλισμός πέρα από ένα smartphone.

Η δοκιμή της νέας μεθόδου σε 100 άτομα έδειξε ότι έχει υψηλή ευαισθησία (έως 97%) και ακρίβεια (σχεδόν ανάλογη των υπαρχόντων τεστ) και μάλιστα σε λιγότερο από ένα λεπτό. Θα χρειασθεί πάντως η επιβεβαίωση της αξιοπιστίας της νέας τεχνικής σε μεγαλύτερο δείγμα ανθρώπων, προτού αξιοποιηθεί ευρύτερα.

Οπως είπε ο Λαμ, με τη νέα μέθοδο θα μπορούν οι ίδιοι οι ασθενείς να «τσεκάρουν» τα επίπεδα της αιμοσφαιρίνης τους και την εξέλιξη της χρόνιας πάθησής τους, γνωρίζοντας πότε πρέπει να αναπροσαρμόσουν τη θεραπεία που κάνουν ή πότε πρέπει να πάνεστο νοσοκομείο για μετάγγιση αίματος. Θα μειωθούν έτσι οι παρενέργειες τόσο από τις πολύ πρόωρες όσο και από τις καθυστερημένες μεταγγίσεις που συμβαίνουν συχνά σήμερα.

Η νέα μέθοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον καθένα οποιαδήποτε στιγμή, ανεξαρτήτως από το χρώμα του δέρματός του, ενώ μπορεί να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη σε εγκύους, γυναίκες με ανωμαλίες περιόδου και αθλητές (δρομείς κ.α.).

Οι ερευνητές έχουν ήδη κατοχυρώσει τη σχετική τεχνολογική πατέντα, ενώ η εφαρμογή (app) για «έξυπνο» κινητό τηλέφωνο αναμένεται να είναι έτοιμη για «κατέβασμα» από το κοινό μετά την άνοιξη του 2019.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Δημιουργείται μια κατάσταση στη ψυχή των παιδιών εξαιτίας των γονέων τους, που αφήνει ίχνη μέσα τους για όλη τους τη ζωή. Η συμπεριφορά τους στη συνέχεια της ζωής τους, η σχέση με τους άλλους έχουν άμεση εξάρτηση απ’ τα βιώματα που φέρουν απ’ τα παιδικά τους χρόνια.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Θα δίνατε ποτέ για ένα παλιό κιτρινισμένο χαρτί και δυο φωτογραφίες Polaroid από τα τέλη του 1970, περισσότερα από 60 χιλιάδες δολάρια; Αν είστε λάτρεις του Steve Jobs και των Apple τότε αυτή μπορεί να είναι η ευκαιρία σας για να αποκτήσετε ένα μικρό κομμάτι ιστορίας για την πιο πετυχημένη εταιρεία υπολογιστών τα τελευταία χρόνια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πέρσι μια αίτηση για δουλειά που είχε συνταχθεί από τον Steve Jobs το 1973 είχε πουληθεί αντί 174.000 δολαρίων.

Όμως γιατί δυο φωτογραφίες και ένα ιδιόχειρο σημείωμα φαίνονται να έχουν τόσο μεγάλη αξία; Το χαρτί είναι ένα ιδιόχειρο σημείωμα του «γκουρού» της Apple και ιδρυτή της Steve Jobs που διαφημίζει τον πρώτο υπολογιστή της Apple αναφέροντας ότι δίνεται για μόλις 75 δολάρια. «Σωστή ευκαιρία» όπως περιγράφει και στον φίλο του, ο Steve Jobs, ειδικότερα αν αναλογιστούμε πως πλέον το συγκεκριμένο μοντέλο θα το βρουν οι συλλέκτες στα 270.000 δολάρια.

Αυτά τα χαρτιά φαίνεται πως δόθηκαν από τον Steve Jobs σε μακροχρόνιο φίλο του το 1976, ένα χρόνο πριν κυκλοφορήσει η Apple το Apple II που εκτόξευσε την πορεία της εταιρείας και την έθεσε στους μεγαλύτερους «παίκτες» της αγοράς των ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Όπως περιγράφει ο οίκος δημοπρασιών, με τα 50 πρώτα λειτουργικά συστήματα να πωλούνται στο Byte Shop, ο Steve Jobs συνέχισε να εκμεταλλεύεται το μομέντουμ που είχε δημιουργηθεί και προωθούσε μόνο τα PCB (Printed Circuit Boards) του Apple 1 σε φίλους και γνωστούς. Το παρόν χειρόγραφο είναι ουσιαστικά ένα χαρτί αναφοράς τεχνικών χαρακτηριστικών για τον υπολογιστή και είχε δοθεί στον πελάτη κατά την διάρκεια μιας επίσκεψης του στο γκαράζ του Steve Jobs.

Ο Steve Jobs αναφέρεται στον υπολογιστή ως «Apple Computer-1» και σημειώνει πως μπορεί να χρησιμοποιήσει είτε τον 6800, ή 6501 ή και τον 6502 μικροεπεξεργαστή, αλλά μόνο οι 6501 και 6502 «συνιστώνται επειδή το σύστημα λειτουργεί με basic». Αναλύοντας όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά του υπολογιστή, ο ιδρυτής της Apple προωθεί το πλήρες λειτουργικό σύστημα που διέθετε και πληκτρολόγιο και το 58ics που περιέχει 16 για 8k ram! Περιέργως ο Steve Jobs αναφέρει ως «basic on the way ROM», όμως ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε αυτή η καινοτομία στο Apple-1 αλλά στο μοντέλο της επόμενης χρονιάς το Apple-II που είχε κυκλοφορήσει Απρίλιο. Ο Jobs υπογραμμίζει πως η τιμή των 75 δολαρίων για τον υπολογιστή και το εγχειρίδιο χρήσης είναι «αληθινή συμφωνία» και αναφέρει τα στοιχεία επικοινωνίας του στο τέλος, αναγράφοντας την ταχυδρομική του διεύθυνση και το τηλέφωνό του. Κάτι το οποίο στη σημερινή εποχή των ηλεκτρονικών μηνυμάτων φαίνεται τόσο προϊστορικό.

Το χειρόγραφο συνοδεύεται από δυο φωτογραφίες Polaroid. Η πρώτη δείχνει έναν Apple 1 σε ξύλινο τραπέζι με πληκτρολόγιο, οθόνη και τροφοδοτικό ενέργειας που ήταν σχεδόν ορατό στη δεξιά άκρη του. Μοιάζει πολύ με το «Production Prototype» νούμερο 2 στον κατάλογο Apple-1 του Mike Willegal με τους πορτοκαλί συσσωρευτές, τα λευκά κεραμικά MOS MCS 6502 και με παρόμοια εγκατάσταση τροφοδοτικού. Η άλλη polaroid δείχνει την οθόνη ενός Apple-1 που αναγράφει «Apple Computer Co» και πιο κάτω αναφέρει τα στοιχεία επικοινωνίας του Steve Jobs.

Πηγή: economistas.gr