There’d be no need for words, if our life shone. There’d be no need for teachers, it we had works to show. Nobody would be an unbeliever, if we were true Christians.

Σαφές μήνυμα στην ελληνική Βουλή να μην περάσει την Συμφωνία των Πρεσπών στέλνουν με κοινή επιστολή οι 22 μητροπολίτες της Μακεδονίας, οι οποίοι εκφράζουν παράλληλα την κατάφορη αντίθεσή τους σε ενδεχόμενη χορήγηση αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της ΠΓΔΜ.

Στην κοινή επιστολή τους οι μητροπολίτες αναφέρουν πως δεν μπορούν να πιστέψουν ότι βουλευτές, ιδίως οι εκπρόσωποι της Μακεδονίας, θα «αμαυρώσουν το όνομά τους για πάντα» εάν στηρίξουν αυτή τη συμφωνία.

Οι ιεράρχες υποστηρίζουν πως οι δηλώσεις του πρωθυπουργού της γειτονικής χώρας, Ζόραν Ζάεφ, αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τις αλυτρωτικές βλέψεις της ΠΓΔΜ και καταγγέλλουν πως οι Πρέσπες είναι «αντίθετες στην ιστορική αλήθεια» για την ιστορία και την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Επιπλέον επιρρίπτουν ευθύνες στον πρωθυπουργό και τον πρώην υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά, χωρίς να τους κατονομάζουν, λέγοντας πως οι δηλώσεις του κ. Ζάεφ στη Βουλή της «αφήνουν έκθετους όσους υπέγραψαν ή προτίθενται να επικυρώσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών».

Οι αρχιερείς δεν διστάζουν μάλιστα να διατυπώσουν μάλιστα την στήριξή τους στις μαθητικές κινητοποιήσεις κατά της συμφωνίας για το Μακεδονικό.

Μάλιστα επικρίνουν όσους έχουν αποδώσει τα συλλαλητήρια σε υποκίνηση της φασιστικής ακροδεξιάς. «Είναι φασιστικό να υπερασπίζεται κανείς την πατρίδα του και τα συμφέροντά της;» διερωτώνται, προσθέτοντας πως ουδείς μιλά για υποκίνηση των εξεγερθέντων στο Πολυτεχνείο.

Όσον αφορά την Εκκλησία της ΠΓΔΜ, οι μητροπολίτες εξαπολύουν κατηγορίες ότι πρόκειται για σχισματική οντότητα που προωθεί ανθελληνικές θέσεις όσον αφορά την ιστορία της Μακεδονίας, και υπογραμμίζουν πως θα ήταν λάθος να της αναγνωριστεί αυτοκέφαλο.

Οι 22 μητροπολίτες που υπογράφουν την επιστολή εκφράζουν την ικανοποίησή τους με την δήλωση του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος κατέστησε σαφές πως δεν προτίθεται να χορηγήσει αυτοκεφαλία.

«Μία επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών από τη Βουλή των Ελλήνων, όπως και η αναγνώριση αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Μακεδονίας όχι μόνο δεν θα αποτελέσουν τη βάση για την ειρηνική συμβίωση και συμπόρευση του ελληνικού λαού και του λαού της γειτονικής χώρας, αλλά μόνιμη εστία καλλιέργειας αλυτρωτισμού και εχθρότητος», αναφέρουν οι μητροπολίτες.

Αναλυτικά η επιστολή

Προς
τὴν Αὑτοῦ Θειοτάτην Παναγιότητα Τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. κ. Βαρθολομαῖον,
τόν Ἐξοχώτατον Πρόεδρον τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ. Προκόπιον Παυλόπουλον,

τόν Ἀξιότιμον Πρόεδρον τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων κ. Νικόλαον Βούτσην,
τόν Ἐξοχώτατον Πρόεδρον τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως κ. Ἀλέξιον Τσίπραν,
τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Ἱερώνυμον,
τοὺς προέδρους τῶν Κομμάτων,
τὰ μέλη τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου

Πρίν ἀπό ἕνα σχεδόν χρόνο εἴχαμε ἐκφράσει δημόσια ἀλλά καί σέ σᾶς
προσωπικά τούς φόβους μας, τίς ἀνησυχίες μας καί τίς ἀπόψεις μας σχετικά μέ
τήν προετοιμαζόμενη τότε συμφωνία μεταξύ τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ γειτονικοῦ
κράτους τῶν Σκοπίων σχετικά μέ τό ὄνομα, σχετικά μέ ἕνα φλέγον θέμα πού
ἀφορᾶ τήν ἐθνική μας ὑπόσταση, τήν ταυτότητα, τήν ἱστορία καί τόν πολιτισμό
τῆς Μακεδονίας μας, τόν ὁποῖο ἀσύστολα καί ἀπροκάλυπτα σφετερίζονταν ἐπί
δεκαετίες οἱ γείτονές μας ἐπιδιώκοντας μάλιστα τή δική μας συναίνεση.

Δηλώσαμε σέ ὅλους τούς τόνους καί μέ ὅλους τούς τρόπους ὅτι δέν ἔχουμε
τίποτε ἐναντίον τῆς γειτονικῆς χώρας οὔτε τῆς ἐντάξεώς της στό ΝΑΤΟ ἤ στήν
Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἀλλά αὐτό δέν εἶναι δυνατόν νά γίνει εἰς βάρος τῶν ἐθνικῶν
μας συμφερόντων, δέν εἶναι δυνατόν νά γίνει μέ ὑποχωρήσεις ἀπό τή δική μας
πλευρά καί ἀδιαλλαξία ἀπό τήν ἄλλη.

Ἐκφράσαμε τήν ἀνησυχία μας καί τούς φόβους μας ὡς Ἕλληνες Μακεδόνες, ὡς
Μητροπολίτες πού διακονοῦμε ἕναν λαό ὁ ὁποῖος ἀνησυχεῖ καί ἀγωνιᾶ γιά τήν
ἔκβαση τῆς κρισίμου αὐτῆς ὑποθέσεως γιά τήν πατρίδα μας καί τή Μακεδονία
μας.

Διατυπώσαμε ἐπιχειρήματα, ὑψώσαμε τή φωνή μας, κατηγορηθήκαμε γι᾽αὐτό,
παρότι εἴχαμε τονίσει πώς δέν θέλουμε νά ἀναμιχθοῦμε σέ θέματα ἐξωτερικῆς
πολιτικῆς πού χειρίζεται ἡ ἑλληνική κυβέρνηση, ἀλλά δικαιούμεθα νά
ἐκφράζουμε τήν ἄποψή μας ὡς πολίτες αὐτῆς τῆς χώρας γιά ἕνα ζήτημα πού μᾶς
ἀφορᾶ ἄμεσα καί μᾶς πονᾶ πολύ.

Προειδοποιήσαμε γιά τίς ἀλυτρωτικές καί κακόβουλες διαθέσεις τῆς γειτονικῆς
χώρας ἔναντι τῆς πατρίδος μας καί τῆς Μακεδονίας μας καί ζητήσαμε νά μήν
ἐνδώσουμε οὔτε στίς ἀπαιτήσεις οὔτε στίς πιέσεις τῶν γειτόνων καί τῶν ἑταίρων
μας καί ὑπογράψουμε μία συμφωνία μέ τήν ὁποία θά παραχωρούσαμε τό ὄνομα
τῆς Μακεδονίας ἤ παράγωγό του, γιατί αὐτό θά ἄνοιγε μέ τήν ὑπογραφή μας τήν
πόρτα τοῦ ἀλυτρωτισμοῦ καί τοῦ ἐπεκτατισμοῦ στούς γείτονές μας, πού
γαλουχήθηκαν μέ μία ψεύτικη ἱστορία, πού ἔζησαν δεκαετίες μέ μία κίβδηλη
ταυτότητα, πού ἤθελαν καί θέλουν τήν ἔξοδο στό Αἰγαῖο.

Δυστυχῶς δέν εἰσακουσθήκαμε. Δυστυχῶς ἡ ἀδιαλλαξία τῶν γειτόνων μας μᾶς
ἐπιβεβαίωσε μέ τόν πιό πανηγυρικό τρόπο. Πρίν ἀκόμη ὑπογραφεῖ ἡ συμφωνία
τῶν Πρεσπῶν γιά τήν ὀνομασία τῆς γειτονικῆς χώρας ὡς «Βόρεια Μακεδονία» ὁ
πρωθυπουργός της καί ὁ ὑπουργός ἐξωτερικῶν κατήργησε τό «Βόρεια»,
ἐπιβεβαιώνοντας αὐτό πού ἀπό τήν ἀρχή λέγαμε ὅτι ὅποιος προσδιορισμός καί ἄν
συνοδεύει τόν ὅρο Μακεδονία στό ὄνομα τῆς γειτονικῆς χώρας αὐτό σύντομα θα
ξεχασθεῖ καί θά μείνει μόνο τό «Μακεδονία». Πολλῷ μᾶλλον πού ἐμεῖς,
ὑποχωρώντας κατά πρωτοφανῆ τρόπο, συμφωνήσαμε στό νά τούς ἀναγνωρίζεται
«Μακεδονική» ταυτότητα/ἐθνότητα καί «Μακεδονική» γλώσσα.

Ποιό εἶναι τό ὄφελος τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν γιά τή χώρα μας; Νά
βρίσκεται καί πάλι ἀντιμέτωπη μέ τήν ἀδιαλλαξία τοῦ γειτονικοῦ κράτους, τό
ὁποῖο ἐνῶ ἀκόμη δέν ἔχει ὁλοκληρώσει τήν κύρωση τῆς Συμφωνίας καί ἡ
Συμφωνία δέν ἔχει ἐγκριθεῖ ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων τολμᾶ νά ἐπαναλαμβάνει
μέ τόν πιό προκλητικό τρόπο τίς θέσεις πού μέχρι τώρα μᾶς ἔλεγαν ὅτι
ἐκπροσωπεῖ μόνο ἡ ἐθνικιστική πτέρυγα τῆς Βουλῆς τῶν Σκοπίων πού ἀντιτίθεται
στή Συμφωνία.

Ποιός ὅμως δέν ἄκουσε τήν 1η Δεκεμβρίου τόν πρωθυπουργό τῶν Σκοπίων καί
δέν κατάλαβε ὅτι ἡ στάση τῆς γειτονικῆς χώρας ἔναντι τῆς Ἑλλάδος ὄχι μόνο δέν
ἄλλαξε ἀλλά ἔγινε ἀκόμη πιό προκλητική ὅταν ὁ πρωθυπουργός τῆς γειτονικῆς
χώρας ἀναφέρεται σε «Μακεδόνες» πού καταπιέζονται στήν Ἑλλάδα καί γιά τούς
ὁποίους φροντίζει ὁ ἴδιος μέ τή Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν καί ὑποστηρίζει ὅτι «τώρα
ἔχουμε καλύτερες πιθανότητες, τώρα ἔχουμε εὐκαιρίες γιά τά παιδιά στήν
Ἑλλάδα νά μάθουν τή μακεδονική γλώσσα, μέχρι τώρα αὐτό ἀπαγορευόταν, ἦταν
ἕνα θέμα ταμπού. Ἡ μακεδονική γλώσσα ἤδη διδάσκεται στή Μακεδονία. Ἔχουμε
μία εὐκαιρία νά τούς βοηθήσουμε ἀληθινά νά ἀπομακρύνουμε τά σύνορα».
Πόσο διαφέρουν αὐτές οἱ ἀπόψεις ἀπό ἐκεῖνες πού εἴχαμε ἐπισημάνει καί οἱ
ὁποῖες ἔκαναν λόγο γιά δῆθεν γενοκτονία τῶν «Μακεδόνων» ἀπό τήν Ἑλλάδα καί
γιά δῆθεν «μακεδονική μειονότητα»!

Οἱ ξεκάθαρες αὐτές δηλώσεις τοῦ πρωθυπουργοῦ Ζόραν Ζάεφ στή Βουλή τῆς
χώρας τους ἀφήνουν ἔκθετους ὅσους ὑπέγραψαν ἤ προτίθενται νά ἐπικυρώσουν
τή Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν καί ἀποδεικνύουν ἀβάσιμες ὅλες τίς διαβεβαιώσεις
τους γιά μία «καλή συμφωνία».

Γιατί δέν ὑπῆρξε σθεναρή καί δυναμική ἀντίδραση τῆς ἡγεσίας τῆς χώρας μας
σέ αὐτές τίς δηλώσεις; Γιατί σιωποῦμε ὅταν ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς Βουλγαρικῆς
κυβερνήσεως Κρασιμίρ Καρακατσάνοφ σέ συνέντευξή του στίς 9 Δεκεμβρίου
προειδοποίησε τά Σκόπια «νά σταματήσουν τήν παραχάραξη τῆς ἱστορίας» καί
δήλωσε ὅτι «ἡ «Μακεδονία» δέν πρέπει νά ἐνταχθεῖ στό ΝΑΤΟ μέ αὐτή τή
νοοτροπία» καί ἀπείλησε, νά ἀντιταχθεῖ, θέτοντας βέτο στήν ἔνταξη τῆς ΠΓΔΜ
στήν Εὐρωπαϊκή ἕνωση καί τό ΝΑΤΟ ἐπειδή θεωρεῖ ὅτι ἡ κυβέρνηση τῶν Σκοπίων
ἐπιχειρεῖ νά ἐκμεταλλευθεῖ τό θέμα τῆς δῆθεν μακεδονικῆς γλώσσας»,
προσθέτοντας σέ ἀνάρτηση στό Facebook, ὅτι «Δέν ὑπάρχει τέτοια γλώσσα καί
κανείς δέν μπορεῖ νά τήν καθιερώσει … Ἐάν ἀρνηθοῦν, δέν θά ἔχουν τήν
ὑποστήριξή μας πρός τό ΝΑΤΟ καί τήν ΕΕ». Καί καταλήγει λέγοντας ὅτι «Ἡ
ἱστορία τῆς Μακεδονίας πού προβάλλει ὁ πρωθυπουργός τῆς ΠΓΔΜ δέν ἴσχυε ἕως
τό 1944».

Ἐμεῖς τί κάναμε γιά ὅλα αὐτά, τά ὁποῖα προκαλεῖ καί ἐνθαρρύνει ἡ ὑπογραφή
τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν; Τό μόνο πού κάναμε ἦταν νά κατηγοροῦμε ἄκριτα
καί ἄδικα τούς μαθητές, τά παιδιά μας πού ξεσηκώθηκαν γιά νά ὑπερασπισθοῦν
τήν πατρίδα τους καί τήν ἱστορία της, ὅτι ὑποκινοῦνται ἀπό ἀκροδεξιά κόμματα
καί φασιστικές ἰδεολογίες πού στήν συνείδηση ὅλων μας εἶναι ἀσφαλῶς
καταδικαστέες. Γιατί ἀλήθεια; Εἶναι φασιστικό νά ὑπερασπίζεται κανείς τήν
πατρίδα του καί τά συμφέροντά της; Ὅλοι μαζί δέν χειροκροτήσαμε καί δέν
τιμοῦμε τούς νέους ἐκείνους πού ἀγωνίστηκαν μέ τήν ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου
τό 1973; Τούς θεώρησε κανείς ὑποκινούμενους; Γιατί τώρα νά πληγώνουμε τήν
ἁγνή ἀγάπη αὐτῶν τῶν παιδιῶν γιά τήν πατρίδα τους σπιλώνοντάς τα μέ τέτοιους
χαρακτηρισμούς;

Δέν εἶναι ὅμως μόνο οἱ πολιτικοί τῆς γειτονικῆς χώρας, εἶναι καί «οἱ
Μητροπολίτες» τῆς Σχισματικῆς «Μακεδονικῆς» Ἐκκλησίας, πού ἐπιδιώκουν τήν
ἀναγνώριση καί τήν Αὐτοκεφαλία καί συμμερίζονται τίς ἴδιες ἀπόψεις. Εἶναι
προφανές ἀπό τίς δηλώσεις τοῦ «μητροπολίτου» Ἀγαθαγγέλου στίς 12
Φεβρουαρίου 2018. «Ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἡ Παναγία Θεοτόκος εἶναι προστάτης
τῆς δικῆς μας ἁγίας μακεδονικῆς γῆς! Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί ὁ Ἀπόστολος
Παῦλος εἶναι οἱ στύλοι πού δέν θά ἀφήσουν τίποτε νά λείπει ἀπό τούς δικούς μας
μακεδονικούς χώρους!

Θά πρέπει λοιπόν νά δώσουμε θάρρος στούς ἀδελφούς μας ἀπό τή Μακεδονία
τοῦ Αἰγαίου, στούς ἀδελφούς μας ἀπό τή Μακεδονία τοῦ Πιρίν, αὐτοί δέν ἔχουν τό
δικαίωμα νά μιλοῦν ἐκεῖ, αὐτοί εἶναι φοβισμένοι.

Ἐκεῖνος ὁ λαός ἐκεῖ εἶναι φοβισμένος, ἀλλά δέν πρέπει νά φοβοῦνται! Τώρα,
στόν 21ο αἰώνα πρέπει νά ποῦν καί αὐτοί ὅτι εἶναι Μακεδόνες, ὄχι Ἕλληνες
Μακεδόνες, ἀλλά Μακεδόνες!»

Εἶναι προφανεῖς ἀπό τίς δηλώσεις τῆς Ἀρχιεπισκοπικῆς κληρικολαϊκῆς
συνελεύσεως τῆς Σχισματικῆς «Μακεδονικῆς» Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία το 1994
ἐπικύρωσε τό «Σύνταγμα τῆς Μακεδονικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» οἱ θέσεις τους
ἔναντι τῆς Ἑλλάδος, ὅταν ἀναφερόμενοι στή χώρα τους ὁμιλοῦν γιά τό «πρῶτο
ἐλεύθερο ἔδαφος τῆς Μακεδονίας».

Δυστυχῶς αὐτή εἶναι ἡ κατάσταση στή γειτονική χώρα καί τήν Ἐκκλησία της.
Δέν ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ οὔτε χιλιοστό ἀπό τίς θέσεις τους γιά τή «Μακεδονία τοῦ
Αἰγαίου», γιά τή «μακεδονική» γλώσσα καί τόν «μακεδονικό» πολιτισμό,
διαφημίζοντας τή δῆθεν σλαβική καταγωγή τῶν Ἑλλήνων Θεσσαλονικέων
ἰσαποστόλων ἁγίων αὐταδέλφων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, τούς ὁποίους ἀπέστειλε
ὁ ἅγιος καί σοφός πατριάρχης Φώτιος, ἀλλά καί τή δῆθεν ἵδρυση ἀνεξαρτήτου
«Μακεδονικῆς» Ἐκκλησίας ἀπό τήν ἐποχή τοῦ «Μακεδονικοῦ» (Βουλγαρικοῦ)
βασιλείου τοῦ Σαμουήλ, οὔτε ἔχουν διάθεση νά ἀποστοῦν ἀπό ὅλες αὐτές τίς
ἀβάσιμες καί ἀνιστόρητες θέσεις καί τίς ἀλυτρωτικές βλέψεις τους, ἐνῶ ἀντίθετα
θά συνεχίζουν νά μᾶς πιέζουν γιά περαιτέρω ὑποχωρήσεις μέ τήν ἀλλαγή τῶν
σχολικῶν βιβλίων τῆς ἱστορίας, γιά ἀπάλειψη τοῦ ὅρου Μακεδονία ἀπό θεσμούς,
ἱδρύματα, φορεῖς, προϊόντα κλπ. Τελευταῖο θλιβερό παράδειγμα ἡ προτεινόμενη
ἀφαίρεση τοῦ κεφαλαίου γιά τόν Παῦλο Μελᾶ, τόν Γερμανό Καραβαγγέλη καί τόν
Μακεδονικό Ἀγῶνα ἐν γένει ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἱστορίας.

Μία ἐπικύρωση τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων,
ὅπως καί ἡ ἀναγνώριση Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Μακεδονίας ὄχι μόνο δέν θά
ἀποτελέσουν τή βάση γιά τήν εἰρηνική συμβίωση καί συμπόρευση τοῦ ἑλληνικοῦ
λαοῦ καί τοῦ λαοῦ τῆς γειτονικῆς χώρας, ἀλλά μόνιμη ἑστία καλλιέργειας
ἀλυτρωτισμοῦ καί ἐχθρότητος. Γιατί καμία συμφωνία δέν μπορεῖ νά εὐδοκιμήσει,
ἐάν δέν βασίζεται στήν ἀλήθεια.

Μέ βαθειά συναίσθηση τῆς εὐθύνης μας ὡς κληρικῶν, ὡς ἱεραρχῶν πού
διαποιμαίνουμε τήν ἱστορική καί ἁγιοτόκο αὐτή περιοχή τῆς πατρίδος μας, τή
Μακεδονία, ὡς συνεχιστές ἁγίων καί μαρτύρων ἱεραρχῶν πού ἀγωνίσθηκαν καί
θυσιάσθηκαν γιά τή διατήρηση τῆς ἑλληνικότητος τῆς Μακεδονίας μας καί τήν
ἀπελευθέρωσή της, ὡς ποιμένων καί πνευματικῶν πατέρων πού ἀφουγκραζόμεθα
τήν ἀγωνία τοῦ λαοῦ μας, ἀπευθύνουμε θερμοτάτη ἔκκληση πρός ὅλους τούς
ὑπευθύνους, ἔστω καί τήν τελευταία αὐτή στιγμή νά μήν ἐπικυρώσετε τή
συμφωνία, νά μήν θελήσετε νά βάλετε τήν ὑπογραφή σας σέ μία συμφωνία πού
θά δημιουργήσει δυσμενῆ ἱστορικά τετελεσμένα γιά τήν πατρίδα μας καί τήν
Ἐκκλησία μας. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναγνωρίσουμε μία Ἐκκλησία πού θά φέρει
τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας μας καί, παρότι ἀρκετά ἀπό τά στελέχη της
εὐεργετήθηκαν ἀπό τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία καί τό Ἅγιο Ὄρος, δηλητηριάζουν τίς
ψυχές τῶν ἀνθρώπων παραχαράττοντας τήν ἀλήθεια καί τήν ἱστορία τῆς
Μακεδονίας καί τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἀγνοώντας, ἔστω καί ἄν φαινομενικά
δείχνουν νά τό σέβονται, συστηματικά τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο.

Δέν θέλουμε νά πιστεύσουμε ὅτι οὔτε ὁ Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας,
ὁ ὁποῖος ἀντέδρασε ἤδη στίς πρόσφατες δηλώσεις τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς
γειτονικῆς χώρας, οὔτε ὁ πρωθυπουργός τῆς χώρας μας θά θελήσουν νά
ἐπικυρώσουν μία συμφωνία καταστροφική γιά τήν πατρίδα μας καί τά
συμφέροντά της, μία συμφωνία δυναμίτη στά θεμέλια τῆς Ἑλλάδας ἀλλά καί τῆς
εἰρήνης στήν περιοχή μας, μία συμφωνία πού θά τούς καταστήσει ὑπόλογους
ἔναντι τῆς ἱστορίας καί τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Δέν μποροῦμε νά πιστεύσουμε ὅτι τά μέλη τοῦ ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου καί
ἰδίως οἱ βουλευτές τῆς Μακεδονίας θά στηρίξουν μέ τή ψῆφο τους μία συμφωνία
ἀντίθετη στήν ἱστορική ἀλήθεια γιά τή Μακεδονία μας καί θά ἀμαυρώσουν τό
ὄνομά τους γιά πάντα.

Δέν διαννοούμεθα κἄν ὅτι τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, τό ὁποῖο ἔχει
καταδικάσει ὡς αἵρεση τόν ἐθνοφυλετισμό, θά ἀναγνωρίσει μία σχισματική
Ἐκκλησία καί θά τῆς δώσει τήν ἀξία τῆς Αὐτοκεφαλίας, ὅταν οἱ «μητροπολίτες καί
οἱ κληρικοί της» ἐκπροσωποῦν τή χειρότερη μορφή ἐθνοφυλετισμοῦ καί σύντομα
θά στραφοῦν καί ἐναντίον του. Μᾶς ἐνισχύει ἡ διαβεβαίωση τοῦ Παναγιωτάτου
μας Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαῖου στή σύναξη τῶν Ἀρχιερέων στήν
Κωνσταντινούπολη ὅτι δέν πρόκειται νά ἀναγνωρίσει Ἐκκλησία μέ τό ὄνομα τῆς
Μακεδονίας. Πρός τοῦτο ἀναμένουμε καί δία μίαν εἰσέτι φοράν ἀπό τήν Ἐκκλησία
τῆς Ἑλλάδος συνοδικῶς τήν συμπαράστασίν της.

Παρακαλοῦμε θερμῶς ὅλους σας νά ἀναλογισθεῖτε τίς ἱστορικές σας εὐθύνες
καί νά μήν θελήσετε νά βρεθεῖτε ἀνακόλουθοι ἀπέναντι στόν λαό μας καί στήν
ἱστορία.

Ἐμεῖς δηλώνουμε ὅτι θά πράξουμε τό χρέος μας, ὑπείκοντες στήν ἀρχιερατική
μας συνείδηση καί στήν ἱστορική εὐθύνη πού ὅλοι ἔχουμε καί αἰσθανόμεθα αὐτή
τήν κρίσιμη στιγμή, καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ θά συνεχίσουμε νά ἐκφράζουμε
μέσα ἀπό ἕνα καθαρά ἐκκλησιαστικό καί πατριωτικό ἦθος, τήν κάθετη ἀντίθεσή
μας σ᾽ ὅτι ἀμαυρώνει τήν ἔνδοξη ἱστορία τῆς Μακεδονίας μας, ἐνδόξου καί
μαρτυρικοῦ τμήματος τῆς Πατρίδος μας Ἑλλάδος, ἀπομειώνει τίς θυσίες τῶν
ἐνδόξων πατέρων μας, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἀποσταθεροποιεῖ τήν περιοχή μας
καί ἀνοίγει τήν πόρτα σέ ἀλυτρωτισμούς πού δημιουργοῦν συνθῆκες πολύ
ἐπικίνδυνων κρίσεων στήν εὐρύτερη περιοχή.

19/12/2018
Ἅπαντες οἱ ἐν Μακεδονίᾳ διακονούντες Ἀρχιερεῖς
† Ὁ Θεσσαλονίκης Ἄνθιμος
† Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημήτριος
† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων
† Ὁ Καστορίας Σεραφείμ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἐορδαίας Θεόκλητος
† Ὁ Κασσανδρείας Νικόδημος
† Ὁ Σερρῶν καί Νιγρίτης Θεολόγος
† Ὁ Σιδηροκάστρου Μακάριος
† Ὁ Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωήλ
† Ὁ Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου Ἱερόθεος
† Ὁ Ἐλευθερουπόλεως Χρυσόστομος
† Ὁ Σερβίων καί Κοζάνης Παῦλος
† Ὁ Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως Βαρνάβας
† Ὁ Δράμας Παῦλος
† Ὁ Σισανίου καί Σιατίστης Παῦλος
† Ὁ Πολυανῆς καί Κιλκισίου Ἐμμανουήλ
† Ὁ Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης Ἰωάννης
† Ὁ Ἱερισσοῦ, Ἁγ. Ὄρους καί Ἀρδαμερίου Θεόκλητος
† Ὁ Κίτρους καί Κατερίνης Γεώργιος
† Ὁ Γρεβενῶν Δαυΐδ
† Ὁ Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς Ἰουστῖνος
† Ὁ Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου Στέφανος

Πηγή: orthodoxianewsagency.gr

Εάν λες την ευχή διαρκώς, την κατεβάζει ο νους στην καρδιά, και με τη δική σου βία να κρατήσεις τον νου καθαρά στα λόγια, χωρίς να δέχεσαι καμιά φαντασία, μόνον τα λόγια να εννοείς. Τότε ο νους καθαρίζει και ευχαριστείται να λέει μονάχα την ευχή.

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Προβάλλοντας η Εκκλησία προσωπικότητες σαν την Αγία Βαρβάρα, μας υπενθυμίζει ότι μόνο με τον Χριστό μπορούμε να κρατηθούμε νέοι στην καρδιά και ρωμαλέοι στην ψυχή.

Ιερά αγρυπνία τελέστηκε την Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου, παραμονή της εορτής της Αγίας μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού και του Αγίου ιερομάρτυρος Σεραφείμ επισκόπου Φαναρίου, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Ιερούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο, ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Χρυσόπουλος,προϊστάμενος του Ι. Ναού Αγίων Αναργύρων, του ομώνυμου Δήμου της Αττικής.
Η αγρυπνία και η ομιλία εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».

Ο εορτασμός της Αγίας Βαρβάρας, είπε στην έναρξη της ομιλίας του, μας προξενεί χαρά που την έχουμε ως παράδειγμα για μίμηση, αλλά και μας προβληματίζει, κατά πόσο το αντιλαμβανόμαστε και το αξιοποιούμε.
Η Αγία ήταν νέα, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να κάνει την επανάσταση της στο θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής της.
Η άρνηση των ειδώλων επέφερε την οργή και αυτού ακόμη του πατέρα της, χωρίς να κάμψει την πίστη της στον Τριαδικό Θεό και την λατρεία στον Κύριο.
Η Αγία Βαρβάρα, συνέχισε ο π. Χρυσόστομος, δεν ήταν μια ιερή ακτιβίστρια, ιδιόμορφη διαμαρτυρόμενη. Αν είχε τέτοια διάθεση, θα λιποτακτούσε ενώπιον του μαρτυρίου, θα διάλεγε την εύκολη και άνετη ζωή.
«Τόλμησε όμως και έκανε την υπέρβαση, ξέφυγε από την καθημερινότητα της ειδωλολατρίας και προχώρησε στην αιωνιότητα της πολιτείας του Θεού.
Έζησε σε δύσκολα χρόνια για τον χριστιανισμό, τότε που η ομολογία ήταν στάση ζωής για τους θαρραλέους και δικαιολογία φυγής για τους δειλούς.
Τι κι αν μας χωρίζουν χιλιόμετρα δράσης και πάμπολλα χρόνια ζωής, ανταμωνόμαστε στην όντως ζωή αυτής της Εκκλησίας.»
Εκεί που οι αποστάσεις και οι χρόνοι μηδενίζονται, γιατί υπάρχει Θεός ο άχρονος, ο άναρχος, με το άπειρο έλεός Του και την ανεξάντλητη ευσπλαχνία Του.
Αυτά ζήτησε, πόθησε και απόλαυσε η μεγαλομάρτυς Αγία Βαρβάρα. Είχε όλα τα του κόσμου καλά και όλα τα του Θεού όμορφα. Άλλα είναι όμως τα προγράμματα του κόσμου και άλλα παραχωρεί η χάρη του Θεού.
Η Αγία μας, σημείωσε ο π. Χρυσόστομος, ξέφυγε από τα τετριμμένα, κατάφερε τα αδιανόητα για τους ανθρώπους και αυτονόητα για τους πιστούς.
Οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι φυλακίσεις, οι απειλές, τα μαρτύρια μέχρι αποκεφαλισμού, δεν στάθηκαν ικανά να κάμψουν το γενναίο φρόνημα της.
«Όλοι όσοι νόμιζαν ότι ο Γολγοθάς θα υπήρχε μία φορά και στην Ιερουσαλήμ, διαψεύστηκαν παταγωδώς. Εκεί ήταν η αρχή με άπειρους σταθμούς στην συνέχεια και άγνωστο το πότε του τέλους του.
Προβάλλοντας η Εκκλησία προσωπικότητες σαν την Αγία Βαρβάρα, μας υπενθυμίζει ότι μόνο με τον Χριστό μπορούμε να κρατηθούμε νέοι στην καρδιά και ρωμαλέοι στην ψυχή».
Ο χριστιανισμός έρχεται στον χρόνο του καθενός μας, για να μας βεβαιώσει ότι μπορούμε να μείνουμε αιώνιοι έφηβοι στην πίστη μας.
Θυμόμαστε την Αγία σαν αν είναι δίπλα μας, κι ας έχουν περάσει αιώνες από την βιωτή και το μαρτύριο της.
Άγιοι σαν την Αγία Βαρβάρα, δεν γέρασαν, δεν χάθηκαν, δεν ξεχάστηκαν. Ζουν στα εικονίσματα, στους Ναούς, στις γιορτές τους και υπάρχουν με τα χαριτόβρυτα λείψανα τους και με τα θαύματα τους. Βιώνουν μια αιώνια νιότη πνευματική και παντοτινή.
Η ορμή των νέων μας, τόνισε στη συνέχεια, γίνεται πιόνι στα χέρια των ισχυρών. Έχουν ενθουσιασμό για μάχη με την ζωή και τους προδίδουν. Προσφέρουν στους νέους ζωή χωρίς προορισμό και τους στερούν τα ιδανικά, που τους ανήκουν δικαιωματικά.
Τα νιάτα που είναι η εμπροσθοφυλακή της ζωής, έγιναν οι ουραγοί των εξελίξεων. Παρ’ όλα όμως τα λάθη ή τις εκτροπές που χρεώνουν κάποιοι στη νέα γενιά, εκείνη υπάρχει.
Αποστρέφεται όλους εκείνους που της έταζαν παραδείσους διασκέδασης και ευδαιμονίας και ξαφνικά βρέθηκαν χωρίς δικαίωμα να προγραμματίζουν το αύριο και να σχεδιάζουν μέλλον τους.
Υπάρχει όμως για όλα και για όλους Θεός. Ανοίγει την αγκαλιά που κρύβει αναμονή και συγχώρεση, ασπασμό αντί για χαστούκι, φαγητό αντί για πείνα.
Η αγωνιστικότητα και η ανεκτικότητα είναι τα νέα στοιχεία που κομίζει ο Χριστός. Αν τον εμπιστευτούμε δεν θα φτάσουμε σε αδιέξοδα.
Και ολοκλήρωσε την ομιλία του:
«Μορφές σαν τη νεαρή Βαρβάρα υπάρχουν ακόμα αρκετές. Είναι εκείνες που αντιστέκονται στα πολύμορφα είδωλα της εποχής, που βιώνουν τις κρίσεις των καιρών μας και εναγώνια δοκιμάζονται στην αβεβαιότητα.
Η αγιότητα που έμπονα κατέκτησε η Αγία Βαρβάρα, είναι αδιάψευστη βεβαιότητα ότι θα την ξαναδούμε μπροστά μας.
Τα παραδείγματα, όπως αυτό της Αγίας Βαρβάρας, μπορεί να έρχονται από πολύ παλιά, είναι όμως πάντα επίκαιρα και προκλητικά, γιατί δεν αφορούν απλά πρόσωπα, αλλά Άγιες προσωπικότητες.»

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου

Την ομιλία μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:

Κορυφαίο μνημείο της χριστιανοσύνης, των χρόνων του αυτοκράτορος Ηρακλείου (αρχές 7ου αι.), έφεραν στο φως οι ανασκαφές στη θέση Καταλύματα των Πλακωτών στην Κύπρο.
Σημαντικά τμήματα από νέους ψηφιδωτούς τάπητες – ανάμεσα στους οποίους μία επιγραφή με την ευχή ΚΕ ΒΟΗΘΙ ΤΟΙΣ ΤΟ ΩΝΟΜΑ ΣΟΥ ΦΩΒΟΥΜΕΝΟΙΣ (Κύριε βοήθει τοῖς τὸ ὄνομά σου φοβουμένοις -Κύριε βοήθα τους φοβουμένους το όνομα σου), καθώς και θωράκια ασβεστολιθικά, αλλά και μαρμάρινα από τις κιγκλίδες του Ιερού βήματος, εκ των οποίων ένα μαρμάρινο ακέραιο – έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη της 12ης ανασκαφικής περιόδου στη θέση Καταλύματα των Πλακωτών, που βρίσκεται στη δυτική ακτή της Χερσονήσου του Ακρωτηρίου, στο έδαφος των Βρετανικών βάσεων.

Από το 2007 η ανασκαφή
Η ανασκαφή, υπό τη διεύθυνση της Αρχαιολογικής Λειτουργού Α’ δρος Ελένης Προκοπίου, εξελίσσεται από το 2007 στη νότια πτέρυγα ενός τεράστιου συγκροτήματος, η οποία, σύμφωνα με το Τμήμα Αρχαιοτήτων Κύπρου, συμπεριλαμβάνει ένα σύμπλεγμα από δύο ναούς, συνολικού μήκους περίπου 100 μέτρων, εκατέρωθεν περίστυλου αιθρίου, με χώρους εγκατάστασης στα νότια και στα ανατολικά που δεν έχουν ακόμα διερευνηθεί. Ένα δεύτερο αίθριο έχει αρχίσει να αποκαλύπτεται στη βόρεια πλευρά του ανατολικού ναού.

Ο πρώτος ναός, που ερευνήθηκε μεταξύ των ετών 2007-2010, ανήκει στον τύπο της τρίκλιτης βασιλικής με εγκάρσιο κλίτος, παραλλαγή δηλ. σταυρόσχημου ναού, με πλάτος, στον άξονα βορρά-νότου, 36 μέτρα και μήκος 29μ., χωρίς την εξέχουσα προς δυσμάς αψίδα, που συναποτελεί τμήμα μίας κεντρικής υπερυψωμένης εξέδρας. Διασώζει, σε όλη την έκταση του εσωτερικού χώρου, ψηφιδωτό επιδαπέδιο διάκοσμο. Το οικοδόμημα παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με το προσκύνημα του Αγίου Μηνά στην Αίγυπτο.

Κατά τη φετινή ανασκαφή, η οποία είναι επικεντρωμένη στην αποκάλυψη του δεύτερου ναού, που βρίσκεται στα ανατολικά, ολοκληρώθηκε ο καθαρισμός του νοτίου και κεντρικού κλίτους, και τμήματος του βορείου, ενώ άρχισε ήδη να αποκαλύπτεται και η κεντρική εξέδρα του Ιερού Βήματος, με παράλληλο προς αυτήν άμβωνα, σε χαμηλότερη στάθμη, στον οποίον απολήγει αξονικός σολέας που υποβάλλει μία τονισμένη Εισόδευση προκαθαγιασμένων Τιμίων Δώρων. Επιβεβαιώνει έτσι αρχικές εκτιμήσεις για τον ρόλο του πρώτου ναού ως χώρου τέλεσης των σχετικών προεισοδικών ακολουθιών, και διασύνδεσης με τα αρχαία Λειτουργικά Τυπικά των Ιεροσολύμων και της Αλεξάνδρειας (αγίου Ιακώβου και αγίου Μάρκου κυρίως). Ο ναός αυτός ανήκει στον τύπο της ημιεγγεγραμμένης σταυρόσχημης βασιλικής με εξάστυλο πρόπυλο στα δυτικά και έχει συνολικό μήκος (συμπεριλαμβανομένου του προπύλου και του εξέχοντος ανατολικού σκέλους) 46.47 μ. και πλάτος 20 μ.

Η ιδιαιτερότητα του όλου συγκροτήματος στην αρχιτεκτονική του διάταξη, καθώς και ο διακοσμητικός του πλούτος, επιβεβαιώνουν, σύμφωνα με την αρχαιολόγο δρα Ελένη Προκοπίου, ότι «πρόκειται για κορυφαίο μνημείο της χριστιανοσύνης, των χρόνων του αυτοκράτορα Ηρακλείου (αρχές 7ου αι.), στο οποίο αντανακλώνται ποικιλότροπα οι απόηχοι της ιστορίας των περσικών επιδρομών στις ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας, και της φιλοξενίας που ο προσφυγοποιημένος κλήρος και λαός έτυχε από τον Αμαθούσιο Ποιμενάρχη του θρόνου της Αλεξανδρείας, Ιωάννη Ελεήμονα, κατά την αναγκαστική του επιστροφή στην Κύπρο γύρω στο 616-617 και πριν από την κοίμησή του στις 11 Νοεμβρίου του 619».

«Υποδειγματική και ανατρεπτική ανασκαφή»
Ο Δημήτρης Τριανταφυλλόπουλος, τέως καθηγητής Βυζαντινής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, χαρακτήρισε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ την ανασκαφή «υποδειγματική και ανατρεπτική». Σύμφωνα με τον ίδιο, η προσεκτική εκμετάλλευση των πηγών και η λεπτομερειακή ανάλυση των λειτουργικών κατασκευών-μεταξύ των οποίων ταφικές κόγχες και λειψανοθήκες-του συγκροτήματος στα Καταλύματα από την ανασκαφέα οδηγεί σε ένα πρώτο συμπέρασμα:

«Πρόκειται για ένα μνημειακό μαρτύριο, τόπο ταφής και λατρείας ιερών προσώπων, κατά το πρότυπο του Αγ. Μηνά Αιγύπτου, προσφιλούς ασφαλώς προσκυνήματος του κυπρίου πατριάρχη.

Σημαντικότατη επίσης είναι η ψηλάφηση της παρουσίας του μεγάλου αυτοκράτορα Ηρακλείου (610-641), που είχε συνδεθεί πολλαπλά με το Νησί, αλλά και με τον πατριάρχη Ιωάννη προσωπικά, μέσα από μία προτομή του σε τραπεζοφόρο στον τύπο του Μεγάλου Αλεξάνδρου που βρέθηκε στον χώρο της ανασκαφής και είναι εξαιρετικά εύγλωττη!» Ο καθηγητής Τριανταφυλλόπουλος σημειώνει ότι «ο μεγάλος αυτός αυτοκράτορας, που συνέδεσε τη βασιλεία του με την τελική κατατρόπωση των Περσών (614-628) και την ανάκτηση του Τιμίου Σταυρού, αλλά και με την εμφάνιση του Ισλάμ (622 εξ.), προφανώς βοήθησε οικονομικά τον φίλο του πατριάρχη (Ιωάννη τον Ελεήμονα) να περατώσει το μεγαλεπήβολο κτίσμα στα Καταλύματα, το οποίο μερικές δεκαετίες αργότερα, γύρω στα μέσα του 7ου αι., έμελλε να καταρρεύσει από σεισμό με επί θύραις την πρώτη αραβική επιδρομή κατά της Κύπρου».

Σύμφωνα με τον καθηγητή Δημήτρη Τριανταφυλλόπουλο, «η ανασκαφή αποδεικνύει πολλά σημαντικά γεγονότα: τις στενές σχέσεις με την Αίγυπτο, την εύνοια του αυτοκρατορικού θρόνου της Κωνσταντινούπολης προς τη Μεγαλόνησο, την πολλαπλή σημασία ενός πεφωτισμένου ιεράρχη, που πασχίζει να σώσει το ποίμνιό του από τους Πέρσες, τα λατρευτικά ζητήματα της εποχής αυτής, την ακμαία πολιτιστική κατάσταση της Κύπρου στο πρώιμο Βυζάντιο, την τοπογραφία της ευρύτερης περιοχής κλπ». Όταν αποπερατωθεί η ανασκαφή και γίνουν οι απαραίτητες εργασίες συντήρησης, «θα αποτελέσει επιφανές μνημείο της Κύπρου!» επεσήμανε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο καθηγητής Τριανταφυλλόπουλος.

Η ανασκαφή στα Καταλύματα των Πλακωτών, υπό τη διεύθυνση της Αρχαιολογικής Λειτουργού Α’ δρος Ελένης Προκοπίου, με συνεργείο εποχικών εργατών και Σχεδιάστρια την Αν. Τεχνικό Μαίρη Τσιάμπερλαιν, λειτουργεί και ως κέντρο άσκησης αρχαιολόγων Κυπρίων (Χατζηνικολή Μέλπω, Υποψήφια ΜΑ στη Βυζαντινή αρχαιολογία Παν. Ιωαννίνων, Χριστοδούλου Κωνσταντίνος, Αρχαιολόγος ΑΠΘ, Δρ. Παναγίδης Παναγιώτης Παν. Αθηνών και Salzburg) και Βρεττανών μέσα από το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα Leonardo Da Vinci: GrEASE (Graduate European Archaeological Skills Exchange: University Central Lancashire UCLAN, University of Reading, University College London UCL, University of Bournemouth, University of Chester, University of Wales Trinity St David, University of Wales Trinity St David). Το πρόγραμμα ανασκαφής , που υποστηρίζεται από προσωπικό του Υπουργείου ‘Αμυνας της Βρετανίας, πήρε από το Υπουργείο το βραβείο πολιτιστικής προσφοράς για το έτος 2018 (Sanctuary Ηeritage award).

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Η Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου συνεχίζει την ουσιαστική και έμπρακτη στήριξη της στο κοινωνικό παντοπωλείο του ιερού ναού αγίου Νικολάου Πλωμαρίου της Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης Ερεσσού και Πλωμαρίου με την αποστολή 5 τόνων τροφίμων.

Η νέα αυτή αποστολή περιλαμβάνει, έναν τόνο κατεψυγμένα πουλερικά, έναν τόνο γάλα μακράς διαρκείας μεγάλες ποσότητες όσπρια, ζυμαρικά, ρύζι κ.α. τα οποία θα διατεθούν για τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες των κοινωνικά αδύναμων συνανθρώπων μας.

Ο Αρχιερατικός επίτροπος Πλωμαρίου, Πρωτοπρεσβύτερος Ευστάθιος Μεταξής και το εκκλησιαστικό συμβούλιο εκφράζουν θερμές ευχαριστίες για την νέα ευγενική και φιλάνθρωπη αυτή προσφορά προς τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Γέροντα Εφραίμ και την ευλογημένη συνοδεία του, καθώς πρωτοβουλίες και προσφορές όπως αυτή διατηρούν πάντοτε άσβεστη την κανδήλα της Πίστης και της ελπίδος προς τον Θεό, προσφέροντας ζωντανό και αδιάψευστο παράδειγμα της αληθινής κατά Χριστὸν αγάπης, ιδίως στις παρούσες πολὺ δύσκολες περιστάσεις  για την πολυβασανισμένη μας Πατρίδα.

Ευχόμεθα ο Παντοδύναμος Θεὸς να χαρίζει πλούσια την ευλογία του προς τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Γέροντα Εφραίμ και την συνοδεία του, προς δόξαν Θεού και ενίσχυσιν του αγωνιζομένου και δοκιμαζομένου λαού μας.

Πηγή: romfea.gr

Πορίσματα Διεθνούς Επιστημονικής Ημερίδος:

«Ο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός (Από το Άγιον Όρος στη Ρωσσία (1518-2018)»

1. Ο άγιος Μάξιμος εντάσσεται στη χορεία των ησυχαστών Πατέρων, οι οποίοι απεργάστηκαν μία «πνευματική μετάγγιση» της ορθοδόξου παραδόσεως στην Εκκλησία της Ρωσσίας. Αποτελεί, μάλιστα, την κορύφωση αυτού του πνευματικού εγχειρήματος.

2. Η υπομονή στις θλίψεις και στις δοκιμασίες απετέλεσε την πνευματική προϋπόθεση της θεολογικής εμπνεύσεως του αγίου Μαξίμου, ο οποίος ανεδειξε (στα συγγράμματά του) τα παθήματα ως τιμή του Θεού και ως ανάδειξη της παρουσίας Του.

3. Ο άγιος Μάξιμος εγνώριζε το ιστορικό πλαίσιο της έννοιας της κοινοκτημοσύνης στη μοναστική ζωή, καθώς και της κοινωνικής προσφοράς του Μοναχισμού, μέσω της αξιοποιήσεως της μοναστικής περιουσίας. Με βάση τη γνώση αυτή, διατύπωσε τις προτάσεις του για την έννοια και τις δυνατότητες αξιοποιήσεως της μοναστικής περιουσίας.

4. Ο Παρακλητικός Κανόνας εις το Άγιον Πνεύμα (τον οποίο συνέθεσε ο άγιος Μάξιμος και ο οποίος αναδεικνύει το υμνογραφικό του τάλαντο) αποτελεί πρωτότυπο υμνογράφημα που αποκαλύπτει τις αγιοπνευματικές ρίζες του αγίου. Ο Κανόνας αυτός διακρίνεται για ορισμένες ιδιομορφίες (όπως ο αριθμός των Τροπαρίων εκάστης ωδής, καθώς και η στάση του σώματος των δεομένων), περιέχει δε πλούσια θεολογική θεματική με άξονες την μετάνοια και την αυτομεμψία.

5. Η αίρεση των Ιουδαιζόντων είχε μεγάλη δραστηριότητα κατά την εποχή του αγίου Μαξίμου, με αποτέλεσμα την πλάνη ακόμα και εκκλησιαστικών ανδρών. Η νοθεία των εκκλησιαστικών βιβλίων από τους Ιουδαίζοντες, καθώς και η αιρετική τους δραστηριότητα σε πολλούς τομείς της εκκλησιαστικής ζωής, ανάγκασαν τον άγιο Μάξιμο να αναπτύξει την αντιαιρετική του δράση εναντίον των Ιουδαιζόντων, κυρίως με άξονα τον τονισμό της Θεότητος του Κυρίου.

6. Ο άγιος Μάξιμος, όμως, ανέπτυξε σπουδαία αντιαιρετική δράση έναντι των Λατίνων και των Προτεσταντών, καθώς και έναντι των αλλοθρήσκων Μουσουλμάνων. Η ακρίβειά του ως προς την πίστη και την δογματική αλήθεια, εντάσσουν τον άγιο Μάξιμο στη χορεία των μεγάλων (προγενεστέρων του) αντιαιρετικών Πατέρων. Ιδιαιτέρως στην αντιρρητική θεολογία του εναντίον των Λατίνων, ο άγιος Μάξιμος αναδεικνύεται σε λαμπρό θεολόγο, ο οποίος ανακεφαλαιώνει την αντίστοιχη προγενεστέρα του πατερική γραμματεία.

7. Στα έργα του, ο άγιος Μάξιμος προβάλλει την ορθόδοξη διδασκαλία περί Θεοτόκου. Ιδιαιτέρως εξαίρει τη θέση της Θεοτόκου στο σχέδιο της θείας Οικονομίας. Η τιμή προς τη Θεοτόκο πηγάζει από την αγιορειτική ιδιότητα του αγίου.

8. Η εποχή μας και, ιδιαίτερα, ο τόπος μας, υποφέρει από την απουσία σωστών ηγεμόνων. Αλλά και οι υπήκοοι των κρατών δεν γνωρίζουν, συχνά, ποιους ηγεμόνες θέλουν. Θέλουν ηγεμόνες που εντυπωσιάζουν με τα λόγια τους, ηγεμόνες που ανέχονται τις αδικίες τους, ηγεμόνες που είναι πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, άσχετα αν αδικούνται άλλοι συμπολίτες τους ή και ολόκληρη η χώρα τους; Ο άγιος Μάξιμος, αλλά και όλη η παράδοση του Γένους μας, αποδοκιμάζουν παρόμοιους ηγεμόνες. Το πολυτιμότερο γνώρισμα του σωστού ηγεμόνα (κατά τον άγιο Μάξιμο) είναι η ανιδιοτέλεια, η δικαιοσύνη, το ακέραιο ήθος και η ευλάβεια, η αγάπη προς το λαό και η αυτοθυσία. Άνθρωπος που δεν κατευθύνει σωστά τον εαυτό του δεν μπορεί να καταυεθύνει σωστά ένα ολόκληρο κράτος.

9. Ο άγιος Μάξιμος θεωρεί την αστρολογία ως «θεομίσητη» και ως «συκοφαντία». Γνωρίζει καλά (και προβάλλει στα έργα του) ότι δεν υπάρχει βιβλική θεολογία περί Αστρονομίας και περί Αστρολογίας. Η θέση του ότι «όποιος πιστεύει στο Θεό δεν προσδιορίζεται από τα άστρα» αποτελεί τον βασικό άξονα της σκέψεώς του, διακηρύσσει δε ότι η Αστρολογία πλήττει την ανθρώπινη ελευθερία και το αυτεξούσιο του ανθρώπου.

10. Οι παλαιογραφικές παρατηρήσεις επί των αυτογράφων του αγίου Μαξίμου αποκαλύπτουν τους κόπους και τις φροντίδες του για το συγγραφικό του έργο, το οποίο εστόχευε στον πνευματικό καταρτισμό του ρωσσικού λαού.

11. Μέσα από τις εορτολογικές Ομιλίες του, ο άγιος Μάξιμος αναδεικνύει την ενότητα ιστορίας και βιβλικής θεολογίας. Ερμηνεύει χριστολογικά ορισμένες παλαιοδιαθηκικές μαρτυρίες και δομεί (επί της ιστορίας και της βιβλικής θεολογίας) την κριτική του εναντίον των Εβραίων. Η αναίρεση των λατινικών κακοδοξιών περί καθαρτηρίου πυρός, εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, καθώς και περί της χρήσεως των αζύμων στη θεία Ευχαριστία αναδεικνύουν την μορφή του ως ενός εκ των σημαντικοτέρων αντιρρητικών Πατερων κατά των Λατίνων.

12. Η μετάφραση των έργων του αγίου Μαξίμου- ακόμα και στη σύγχρονη ρωσσική γλώσσα- αποτελεί έργο δυσκολότατο, το οποίο υποδηλώνει την εν γένει δυσκολία μεταφράσεως των έργων του και αναδεικνύει τη σημασία τους.

Παρατήρησε και θα δεις ότι η κενοδοξία, είναι ακμαία και μέχρι του τάφου. Θα την δεις στα ρούχα και στα αρώματα και στην νεκρική πομπή  και σε πολλά άλλα.

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

Τα εγκαίνια του κοιτώνα φιλοξενίας συνοδών ασθενών του νοσοκομείου Άγιος Δημήτριος πραγματοποίησε σήμερα ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Κ. Άνθιμος, παρουσία της Υφυπουργού Μακεδονίας και Θράκης κ. Κατερίνας Νοτοπούλου και του σωματείου των εργαζομένων του νοσοκομείου που με προσωπική τους εργασία κατάφεραν να κάνουν πραγματικότητα τη λειτουργία του πρώτου κοιτώνα φιλοξενίας σε δημόσιο νοσοκομείο, με χρηματοδότηση των ίδιων των εργαζομένων.

Οι παρευρισκόμενοι ξεναγήθηκαν στους χώρους του ξενώνα και έδωσαν συγχαρητήρια στο σωματείο των εργαζομένων γι αυτήν την εξαιρετική πρωτοβουλία. Ο πρόεδρος του σωματείου ευχαρίστησε όσους στήριξαν αυτή την προσπάθεια μεταξύ των οποίων και το Υπουργείο Μακεδονίας και Θράκης που στήριξε εμπράκτως το σωματείο για την ολοκλήρωση του σημαντικού αυτού έργου.

Πηγή: orthodoxianewsagency.gr

Για τους μικρότερους φίλους μας

– Γιαγιά, θα έρθεις στη γιορτή μου;

O Μανολάκης κοιτούσε ικετευτικά  τη γιαγιά και της τραβούσε το μανίκι της ζακέτας επίμονα.

– Θα είμαι το στολισμένο δέντρο και θα έχω όλα τα στολίδια των παιδιών στα κλαδιά μου… και πολλά δώρα… και θα λέω τα πιο πολλά λόγια απ’ όλα τα παιδιά… και…

– Μανόλη, φτάνει, μη ζαλίζεις τη γιαγιά.

Η γιαγιά χαμογελώντας κράτησε το χέρι του Μανόλη και του υποσχέθηκε πως σίγουρα θα ερχόταν στη γιορτή του σχολείου. Καθώς περπατούσαν, ο Μανόλης της μιλούσε για τις ζωγραφιές του, της τραγουδούσε όλα τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που έμαθαν στο σχολείο, μα πιο πολύ ήταν ευτυχισμένος με το δέντρο τους, που το στόλισαν με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του.

– Έχει ένα τεράστιο λαμπερό αστέρι στην κορυφή του και πολύχρωμες μπάλες στα κλαδιά του και φωτάκια μπλε, κόκκινα και κίτρινα. Εγώ έφερα τα πιο πολλά στολίδια και τη φάτνη με τον Χριστούλη και την Παναγία και τους βοσκούς. Κι όλα τα παιδιά τραγουδήσαμε την Άγια Νύχτα μόλις το στολίσαμε, εκτός βέβαια από τον Γιωργάκη.

Εδώ σκοτείνιασε για λίγο το βλέμμα του Μανόλη και  μια σπίθα θυμού έλαμψε στα μάτια του.

Η γιαγιά προσπάθησε να καταλάβει. Ο Γιωργάκης ήταν ο άτακτος της «παρέας» κι επειδή οι υπόλοιποι συμμαθητές του τον μάλωναν και δεν του έκαναν παρέα, τους το «ξεπλήρωνε» με τον τρόπο του: δεν τους μιλούσε, τους χαλούσε τα τραγούδια τους, δεν έφερε στολίδια για το δέντρο κι ούτε το στόλισε μαζί τους.

– Ναι, αλλά τα Χριστούγεννα είναι η αγάπη του Χριστού μας και η δική μας αγάπη  προς όλους, ακόμα και γι’ αυτούς που μας στενοχωρούν. Αλλιώς πώς θα χωρέσει ο Χριστός στην καρδιά μας, για να γεννηθεί;

Ο Μανολάκης κοίταζε τη γιαγιά απορημένος, μα γρήγορα το βλέμμα του ζωντάνεψε, καθώς ενθουσιαζόταν με τις στολισμένες βιτρίνες στον δρόμο για το σπίτι και τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, που ακούγονταν σ΄ όλα τα μαγαζιά που μπήκαν να ψωνίσουν. Εξάλλου το απόγευμα το περίμενε πώς και πώς. Θα στόλιζε το δέντρο στο σπίτι της γιαγιάς!

Το βράδυ τον βρήκε να κοιμάται κάτω από το στολισμένο δέντρο της γιαγιάς, μετά από ένα εξαντλητικό απόγευμα: κατέβασε το δέντρο μαζί με τον παππού από τη σοφίτα, κουβάλησε από την αποθήκη με τη γιαγιά όλα τα στολίδια και τα φωτάκια, τέντωσε καλά όλα τα κλαδιά που περίμεναν έναν χρόνο διπλωμένα στο κουτί, στόλισε τις μπάλες, τις κόκκινες στα πάνω κλαδιά, τις χρυσές στα μεσαία και τις πράσινες στα χαμηλά, σκαρφάλωσε στην αγκαλιά του παππού και από κει στην κορυφή του δέντρου και τη στόλισε με το χρυσό αστέρι και στη βάση του δέντρου έβαλε την όμορφη φάτνη με τους βοσκούς και τους μάγους να προσκυνούν το Θείο Βρέφος… δόξα εν υψίστοις Θεώ και δόξα τω Θεώ είχε τελειώσει η επιχείρηση στολισμός δέντρου της γιαγιάς! Α, βοήθησε κι ο παππούς τοποθετώντας τρία διαφορετικά είδη φωτάκια που τα ρύθμιζε να ανάβουν με τρεις συνδυασμούς, μόνο μπλε, κόκκινα και μπλε, κίτρινα κόκκινα και μπλε!

Η γιαγιά, στολισμένη με το πιο όμορφο χαμόγελό της τον καμάρωνε έτσι που κοιμόταν ικανοποιημένος και χαρούμενος κάτω από τα κλαδιά, δίπλα στη φάτνη… Ναι, ήταν το πιο ωραίο δώρο του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Όχι, το πιο ωραίο δώρο ήταν το όνειρο του Μανολάκη δίπλα στη φάτνη, κάτω από δέντρο της χαράς, πλάι στο Χριστούλη και την Παναγία και τους μάγους και τους βοσκούς κι όλους τους φίλους του και τον Γιωργάκη, που κρατούσε  σφιχτά το χέρι του Μανολάκη να προσκυνήσουν το Θείο Βρέφος. Γιατί, πώς αλλιώς θα τους χωρούσε η Φάτνη; Αλλά  το όνειρο δεν μπορούσε να το δει η γιαγιά….

Δ.Σ.

Κάνε κλικ για ν΄ ακούσεις την αφήγηση

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

( Εβρ. 11,9-10 & 32-40)

Στο σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα ακούσαμε με πόση πίστη ο Αβραάμ και οι απόγονοί του υπάκουαν στη φωνή του Θεού και με πόση υπομονή και βεβαιότητα περίμεναν  να εκπληρωθεί η  υπόσχεση, που τους είχε δώσει.

Ο Αβραάμ καλείται από τον Θεό να  αφήσει, συγγενείς πατρίδα, τα πάντα και να πάει να κατοικήσει σε μια άγνωστη χώρα. Ο Θεός δεν του λέγει για ποιά χώρα τον προορίζει.  Τον αφήνει μετέωρο· φύγε, του λέγει και θα σου δείξω τον τόπο που θα εγκατασταθείς. Ο Αβραάμ δεν ρωτάει τον Θεό που θα πάει να ζήσει· εμπιστεύεται σαν το παιδί που είναι πιασμένο από το χέρι του πατέρα του! Κάποτε φθάνει  στον τόπο που του υπέδειξε ο Θεός. Ξένος σε άγνωστο μέρος. Πού να εγκαταστήσει την οικογένειά του; Κατοικία δεν υπήρχε. Έστησαν σκηνές κι εκεί έμεινε με τον Ισαάκ τον γυιό του, τον εγγονό του Ιακώβ και ολόκληρη την οικογένειά του (βλ. στιχ. 9). Η ζωή σε σκηνές, βέβαια, δεν ήταν καθόλου εύκολη.

Αλλά τί ήταν εκείνο που έδινε τη δύναμη  στον Αβραάμ να αντιμετωπίσει με τόση αποφασιστικότητα και γαλήνη ψυχής τέτοιες ταλαιπωρίες; Την απάντηση μας την δίνει στη συνέχεια ο Απόστολος Παύλος: «Διότι περίμενε να κατοικήσει  στην πόλη, που θα είχε  στέρεα θεμέλια και που αρχιτέκτονας και δημιουργός της θα ήταν ο ίδιος ο Θεός» (στίχ.10). Έτσι του είχε υποσχεθεί ο Θεός. Και γι αυτό δεν είχε καμμία αμφιβολία. Τώρα αισθανόταν ότι προσωρινά θα έμενε εκεί, δεν τον πείραζε που δεν θα είχε ανέσεις.  Τα μάτια του τα είχε στραμμένα στην μόνιμη πόλη, στην ουράνια Πόλη. Αυτό το όραμα της Βασιλείας του Θεού έδινε κουράγιο υπομονή, αντοχή στον Αβραάμ και στους απογόνους του που τον μιμήθηκαν, να αντιμετωπίζουν με θάρρος και αισιοδοξία τις δυσχέρειες της ζωής αυτής.

Αλήθεια, εμείς οι χριστιανοί που έχουμε πιό σαφείς τις υποσχέσεις του Θεού από  το αλάνθαστο στόμα του Κυρίου και Θεού μας Ιησού  Χριστού, στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, σκεπτόμαστε την μόνιμη πατρίδα που θα κληρονομήσουμε; Ο Απόστολος Παύλος μας υπενθυμίζει: «Δεν έχουμε εδώ μόνιμη πολιτεία, αλλά λαχταρούμε την μελλοντική» (Εβρ. 13,14). Οι θλίψεις, όποιες και αν είναι, έχουν περιωρισμένη διάρκεια. Αυτό το πίστευαν και οι χριστιανοί  Μάρτυρες, που είχαν μπροστά τους  πάντοτε  το όραμα του ουράνιου Παραδείσου! Και έτσι έπαιρναν κουράγιο να υπομένουν με γενναιότητα τα βασανιστήρια, όπως οι 40 Μάρτυρες. Τους έρριξαν γυμνούς χειμώνα καιρό στην παγωμένη λίμνη  της Σεβαστείας,  για να αργοπεθάνουν από το κρύο· κι εκείνοι έδιναν  θάρρος ο ένας στον άλλον λέγοντες· «Δριμύς ο χειμών αλλά γλυκύς ο Παράδεισος.»

Πόση δύναμη παίρνουμε σε καιρό θλίψεων, όταν συνειδητοποιούμε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «όσα υποφέρουμε τώρα στη ζωή αυτή δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που θα αποκαλυφθεί και θα μας δοθεί στη μέλλουσα ζωή» (Ρωμ. 8,18).

Αν  έχουμε πάντα τα μάτια της ψυχής προσηλωμένα στην μελλοντική παντοτινή πολιτεία μας και η εδώ προσωρινή ζωή μας θα είναι όμορφη, κάτω από  την προστασία και τη χάρη του Θεού.

Θα ήθελα να στρέψουμε την προσοχή μας και σε μιά αποκάλυψη, που κάνει ο Απόστολος Παύλος με  τη σημερινή περικοπή που ακούσαμε. Ο Αβραάμ και όλοι οι πρό Χριστού Δίκαιοι και οι Προφήτες ενώ έλαβαν την καλή μαρτυρία ότι με την πίστη τους ευαρέστησαν τον Θεό, δεν απόλαυσαν στον καιρόν τους αυτά που τους υποσχέθηκε  ο Θεός, δηλαδή την σωτηρία και την ουράνια πατρίδα (βλ. στίχ. 39). Την σωτηρία θα την χάριζε και σε αυτούς ο Μεσσίας Χριστός με τον ερχομό Του στη γή, με την ενανθρώπησή Του. Η απελευθέρωσή τους από τα δεσμά του θανάτου θα γινόταν με τον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού. Γι αυτό προσδοκούσαν με λαχτάρα την ημέρα της Γεννήσεως του Χριστού. Έτσι τα Χριστούγεννα είναι υψίστης σημασίας λυτρωτικό  γεγονός, όχι μόνον για μάς,  αλλά και για όλους όσους έζησαν προ Χριστού με πίστη στον Θεό, όπως όλοι αυτοί, που ανέφερε ο Απόστολος Παύλος σήμερα. Όλοι οι Προφήτες και Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, ενσωματώθηκαν στην θριαμβεύουσα  Εκκλησία του Χριστού και μετέχουν των δωρεών του Θεού μαζί με την Υπεραγίαν Θεοτόκον, τους Αγίους Αποστόλους και όλους τους Αγίους. Ήθελε ο Θεός, γράφει ο Απόστολος Παύλος, και οι Δίκαιοι που ανέφερε κι εμείς που πιστεὐσαμε στον Χριστό, όλοι μαζί  σαν ένα πνευματικό σώμα να χαρούμε τη λύτρωση. Τώρα μεν,  ως πρόγευση των μελλόντων αγαθών, κατά δε, την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου να κληρονομήσουμε τα αγαθά της βασιλείας του Θεού, που μας έχει υποσχεθεί.

Ας προετοιμαστούμε, αδελφοί μου κατάλληλα για να υποδεχθούμε το θεἰον Βρέφος, και μαζί με τον ουράνιον κόσμο να ψάλουμε το «Δόξα εν υψίστοις Θεῷ».

Κυριακή προ της Χριστού γεννήσεως (Μτ. 1, 1-17): Το παράξενο γενεαλογικό δέντρο του Εμμανουήλ

 Τη στιγμή που όλοι στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο, στην Εκκλησία προβάλλεται το γενεαλογικό δέντρο του Ιησού, όπως αυτό καταγράφεται από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο. Τα 42 ονόματα των πατριαρχών, των βασιλέων και αρχιερέων που ακούγονται σε κατιούσα σειρά να διαδέχονται το ένα το άλλο τους μέσω της σταθερής επανάληψης του «εγέννησεν», καθιστούν την περικοπή άχαρη, ιδίως για όλους εκείνους που αποφεύγουν να μελετήσουν την Π.Δ. θεωρώντας την ως εθνική ιστορία του εβραϊκού λαού. Ο κατάλογος που εισάγει ολόκληρη την Καινή Διαθήκη εκπέμπει πολλά μηνύματα^. πρώτον ότι τα πάντα υπακούουν σε ένα αρμονικό θεϊκό σχέδιο. Τίποτε δεν αποτελεί προϊόν τύχης και σύμπτωσης. Η ίδια η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται κυκλικά, αέναα, ατέρμονα, όπως πίστευαν οι Έλληνες, αλλά έχει ένα τέλος, κι αυτό δεν είναι το σημείο-μηδέν, αλλά το πρόσωπο του Χριστού. Δεύτερον με τη γενεαλογία υπογραμμίζεται η συνέχεια μεταξύ των δύο Διαθηκών. Παρ’ όλη την αποτυχία του ανθρώπου να ειρηνεύσει με τον Θεό, τον κόσμο και τον αδελφό του, ο Θεός με τις υποσχέσεις του έδινε την ελπίδα στο κουρασμένο πλάσμα του. Όλες οι επαγγελίες που δόθηκαν στον πατριάρχη Αβραάμ και το ‘βασιλέα’ (όπως με έμφαση τονίζεται από τον ευαγγελιστή) Δαβίδ (Γεν.12,2-3^.18,18^. 22,18 B’Bασ.12-14), και φάνηκαν ότι μένουν φρούδες και ανεκπλήρωτες την περίοδο της βαβυλώνιας αιχμαλωσίας με τη γέννηση του Ιησού Χριστού εκπληρώνονται. Με την έλευση του Εμμανουήλ αποδεικνύεται ότι ο Θεός, δεν είναι το κινούν ακίνητο των Φιλοσόφων, αλλά παραμένει μαζί με τον άνθρωπο όντας απόλυτα πιστός στις διαθήκες Του. Ο Ιησούς είναι ο αληθινός Μεσσίας της Ιστορίας, ο γιος, «η ρίζα», ο βλαστός του Δαβίδ, τον οποίο αναμένουν οι Ιουδαίοι και τα έθνη, τα οποία στα πρόσωπα των μάγων σπεύδουν να τον προσκυνήσουν.

Η προβολή του Ιησού ως υιού Δαβίδ επιτυγχάνεται και άμεσα με την πρόταξη του βασιλέα στον εισαγωγικό στίχο, αλλά και έμμεσα. η γενεαλογία διαιρείται σε τρεις δεκατετράδες (1,17), αφού ο αριθμός δεκατέσσερα αποτελεί στα εβραϊκά άθροισμα των τριών συμφώνων που απαρτίζουν το όνομα του προφητάνακτα (d+w+d= 4+6+4= 14). Ο ίδιος αριθμός συνδέεται επιπλέον με την ανακυκλούμενη ανά 14 ημέρες διαδικασία πλήρωσης και έλλειψης της σελήνης. Η πορεία του εκλεκτού λαού, όπως και του ανθρώπου μακριά από τη γεννήτρια της ζωής, δεν είναι μια πορεία γραμμικής εξέλιξης και προόδου, αλλά μια τεθλασμένη πορεία φυγής από τον Θεό και αναζήτησής του. Η πρώτη δεκατετράδα, που καλύπτει 1000 έτη, ξεκινά με το γενάρχη των Ισραηλιτών και των Ισμαηλιτών, τον Αβραάμ, αφού σε αυτόν ο Θεός έδωσε τις πρώτες επαγγελίες που αφορούσαν γη και απογόνους. στο ζενίθ της πρώτης φάσης της ισραηλιτικής ιστορίας λάμπει το άστρο του βασιλέα Δαβίδ. Με την επικράτηση της βασιλείας ακολουθεί κατόπιν η παρακμή, η οποία φτάνει στο έσχατο ναδίρ με την καταστροφή του Ναού και την αιχμαλωσία, τη ‘μετοικεσία Βαβυλώνος’. Ακολουθεί η τρίτη περίοδος ανάκαμψης, η οποία επισφραγίζεται με την έλευση του Εμμανουήλ. Οι 14 γενεές μεταξύ αιχμαλωσίας και Ιησού απηχούν ίσως παράλληλα το Δν. 9,24, το οποίο προφητεύει ότι 7 εβδομάδες ετών (=490 έτη) που θα προηγηθούν της αποκαταστάσεως της Ιερουσαλήμ και της ελεύσεως του Χριστού. Τοποθετημένη έτσι η γέννηση του Ιησού στο τέλος της τρίτης δεκατετράδας, στην αρχή δηλ. της έβδομης εβδομάδας, προβάλλεται από τον Ευαγγελιστή ως το τέλος της ιστορίας των Επαγγελιών (Γαλ.4,14) και ταυτόχρονα ως η αρχή της αληθινά Νέας-Καινής Εποχής, της αιώνιας κατάπαυσης, την οποία ήδη γεύεται στο εσχατολογικό λατρευτικό παρόν ο λαός του Ιησού.

Αυτό που εκπλήσσει είναι ότι στην πρώτη δεκατετράδα της γενεαλογίας φιγουράρουν τέσσερεις γυναίκες, οι οποίες παρότι αλλοεθνείς και αμαρτωλές, αξιώθηκαν από τον Θεό να γίνουν προμήτορες του Μεσσία: η Θαμάρ, που παρουσιάστηκε σαν πόρνη και αμάρτησε με το πεθερό της Ιούδα προκειμένου να αποκτήσει παιδί, η Χαναναία πόρνη Ραχάβ, η μωαβίτισσα Ρούθ και, η Βηρσαβεέ, η γυναίκα τοῦ Οὐρίου που μοίχευσε με τον Δαβίδ. αντιθέτως παραλείπονται ονόματα όπως αυτά της Σάρρας, της Ρεβέκκας και της Ραχήλ. Το γεγονός αυτό προκαλεί επιπλέον εντύπωση όταν κανείς αναλογιστεί ότι οι γενεαλογίες αποτύπωναν την αγωνιώδη προσπάθεια των Ισραηλιτών (και μάλιστα των φυλών Ιούδα και Λευί) για τη διατήρηση της φυλετικής τους καθαρότητας. Στην Εκκλησία του Μεσσία, ο οποίος γεννήθηκε παράδοξα από μια κοινωνικά άσημη Παρθένο, προσκαλούνται να μετάσχουν όλα τα «μωρά» όντα, τα οποία είχαν ένεκα της φύσης τους ή της καταγωγής ή των ανομιών τους περιθωριοποιηθεί από τον εκλεκτό λαό.

Ενώ το προοίμιο του Ευαγγελίου αποδεικνύει την ανθρώπινη φύση του Ιησού, η συνέχεια υπογραμμίζει τη θεότητά του. Στον τελευταίο κρίκο της γενεαλογίας, η μονοτονία σταματά και αντί του συνεχώς επαναλαμβανόμενου ο τάδε εγέννησεν τον δείνα αίφνης ακούγεται το εξ ης εγεννήθη Ιησούς, ο λεγόμενος Χριστός. Όπως η Γένεσις, και η Π.Δ. ολόκληρη, αρχίζει με τη γενεαλογία του κόσμου και κατόπιν ακολουθεί η λεπτομερής περιγραφή της κατασκευής του Αδάμ από την παρθένο γη και εν συνεχεία της ζωογόνησής του με το δημιουργικό Πνεύμα του Θεού, έτσι συμβαίνει και στη Βίβλο Γενέσεως του Ματθαίου που εισάγει την Κ.Δ. Αφού παρατεθεί η γενεαλογία του Ιησού, κατόπιν γίνεται λεπτομερής αναφορά στα περιστατικά της ενανθρώπισής του «εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας Παρθένου». Στη δεύτερη αυτή ενότητα ο Ματθαίος σπεύδει ευθύς αμέσως να τονίσει ότι πριν το ζεύγος συγκατοικήσει, η Μαρία βρέθηκε έγκυος από το αγ. Πνεύμα. ο Ιωσήφ, επειδή ήταν σπλαχνικός, σκέφτεται να της δώσει κρυφά διαζύγιο, προκειμένου να μην τη διαπομπεύσει δημόσια όπως πρόσταζε ο Νόμος. Παρεμβαίνει ο άγγελος ο οποίος αποκαλώντας τον Υιό Δαβίδ του υπενθυμίζει τις μεσσιανικές επαγγελίες και ιδιαίτερα την προφητεία του Ησαΐα, σχετικά με τον Εμμανουήλ. Σχολιάζουν μάλιστα οι πατέρες: ουκ είπε δε τέξεταί σοι υιόν͵ αλλά τέξεται͵ ίνα μη πάλιν τις αυτόν εκ τούτου πατέρα υποπτεύση. Προκύπτει τότε βέβαια το ερώτημα: γιατί ο Ιησούς που προήλθε μόνον από την Μαρία την Παρθένο, γενεαλογείται από τον Ιωσήφ τόσο στο Ματθαίο όσο και στο Λουκά (που χρησιμοποιεί ιδιωτικούς καταλόγους ως πηγή του); Στον Ισραήλ όλα τα κληρονομικά και γενεαλογικά δικαιώματα τα ελάμβανε εκείνο το παιδί που αναγνωριζόταν ως νόμιμο από τον πατέρα, ανεξαρτήτως της καταγωγής του, ενώ αντίθετα η αποποίηση ακόμη και ενός φυσικού παιδιού του τα στερούσε. Ο Ιωσήφ πειθαρχεί στο θεϊκό σχέδιο και υιοθετεί το παιδί. Παραλαμβάνει τη Μαριάμ υπό την προστασία του χωρίς να έχει σαρκική σχέση μαζί της «έως ότου γέννησε τον υιό της τον πρωτότοκο». Το έως εν τη γραφή πολλάκις επί διηνεκούς ευρίσκεται· ως το έως αν θω τους εχθρούς σου͵ υποπόδιον των ποδών σου… και το͵ ουκ ανέστρεψεν περιστερά προς τον Νώε͵ έως του ξηρανθήναι το ύδωρ· άπερ εισί διηνεκώς ειρημένα. «Στο πρόσωπο της Θεοτόκου βλέπουμε να εκφράζεται στην ιστορία από τη μια η εσχατολογική σημασία της παρθενίας και από την άλλη η σπουδαιότητα για τη λυτρωτική ιστορία του κόσμου της Μητρότητας αυτής… η παρθενία σε συνδυασμό με τη μητρότητα εκφράζεται εδώ ως η πλέον «γόνιμη» κατάσταση ζωής, αφού δεν φέρνει το «όνειδος» της ατεκνίας της Παλαιάς Διαθήκης κι ούτε τη μωρία της παραβολής των δέκα Παρθένων της Καινής» (Γ.Πατρώνος).

Εκτός από την εκ Παρθένου γέννηση, τη θεότητα του Μεσσία εξαίρουν τα ονόματα που λαμβάνει το βρέφος. Το όνομα Ιησούς (Jeshua), το οποίο δόθηκε στο Χριστό κατόπιν αποκάλυψης του αγγέλου ήταν, βέβαια, σύνηθες στον Ιουδαϊσμό και σημαίνει: Ο Γιαχβέ σώζει. Αυτό το οποίο είναι παράδοξο είναι ότι κατά την επεξήγηση του ονόματος πρώτον ο ισραηλιτικός λαός ονομάζεται λαός του Ιησού (τὸν λαὸν αὐτοῦ) και δεύτερον η σωτηρία, που αυτός κομίζει (σε αντίθεση με τον Ιησού του Ναυή) δεν είναι από τους εχθρούς αλλά ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν (1,21), κάτι το οποίο αποτελούσε αποκλειστικό θεϊκό προνόμιο. Αυτή μάλιστα η σωτηρία που κομίζει ο Μεσσίας ήδη της γέννηση του δεν επιτελείται μέσω της δύναμης, αλλά μέσω της ταπείνωσης και της θυσίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι αρκετά στοιχεία της γενέθλιας διήγησης του Ιησού, όπως η σύναξη των αρχιερέων και των γραμματέων στην Ιερουσαλήμ (26,3.47^. 27,1.20), ο τίτλος βασιλεύς των Ιουδαίων, η εχθρική αντιμετώπιση του νεογέννητου Μεσσία από την Εξουσία παραπέμπουν στο τραγικό τέλος του Ιησού. Στον Ιησού δίνεται επιπλέον και το όνομα Εμμανουήλ, το οποίο στην περίπτωση αυτή δηλώνει τη φύση και την αποστολή του. Γι’ αυτό άλλωστε και ο Προφήτης δεν λέει καλέσεις αλλά καλέσουσιν· τα γαρ συμβαίνοντα πράγματα έθος τη γραφή αντί ονομάτων τιθέναι. Τα έθνη θα συνειδητοποιήσουν ότι στο πρόσωπο του Ιησού, ο ίδιος ο Θεός βρίσκεται μαζί με εμάς τους εξόριστους θνητούς εκπληρώνοντας τις διαθήκες του.

 Σύμφωνα με τον απολογητή Αριστείδη οι Χριστιανοί πλέον γενεαλογούνται από του Κυρίου Ιησού Χριστού. Με την ενσάρκωση του Ιησού άρχισε η νέα βίβλος γενέσεως η οποία περιλαμβάνει όλα τα ονόματα ημών των βαπτισμένων στο όνομά του. Φυσικά και εμάς, όπως και τους Ιουδαίους, δε μας σώζουν αυτόματα και μαγικά ούτε το όνομα Χριστιανός, ούτε οι δεσμοί του αίματος που αποκτάμε μέσω της θείας Ευχαριστίας με τον Ιησού. Μας σώζει η συμμετοχή στην πορεία του που χάραξε εκείνος από τη φάτνη στον τάφο ωθούμενος από την αγάπη του για τον αποστατημένο άνθρωπο, ανεξάρτητα από το φύλο, τη φυλή ή το θρήσκευμά του. Αυτή η πορεία του σταυρού γίνεται εμπειρία αναστάσεως, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι μαζί μας βρίσκεται αυτός^. ο Εμμανουήλ.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Άρτης κ. Καλλίνικος απευθύνει εόρτιο μήνυμα με αφορμή την μεγάλη Δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων.

Ιησούς Χριστός ο Αρχιπάρθενος, έργον αγιογραφείου Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου 2015

Σειρά κηρυγμάτων με ομιλητή τον Αρχιμανδρίτη π. Επιφάνιο Χατζηγιάγκου με θέμα την ερμηνεία του Συμβόλου της Πίστεως.

Οι ομιλίες έγιναν στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Φλώρινας.

In today’s Apostolic Reading, we heard with how much faith Abraham and his descendants obeyed the voice of God and with great certainty and patience they waited for the promise He had given them to be fulfilled.

Abraham is called by God to leave relatives and his home country, everything, in order to move and relocate to an unknown land. God does not reveal to him which land he has destined him for. Instead, He simply tells him to “leave” and “I will show you the place where you shall be settled.” Abraham does not question God about this land he will be dwelling in, but shows complete trust in Him like a child holding tightly the hand of his father. In due time, he reaches the land shown to him by God. A stranger in an unknown place. Where will he settle his family? There were no houses anywhere. They set up tents and lived there with Isaac his son, Jacob his grandson, and all of his family (verse 9). Life in tents, as one can imagine, was not easy at all.

But what exactly was it that gave strength to Abraham in order to face this kind of suffering with such decisiveness and a peaceful soul? The answer is given to us by the Apostle Paul: “for he waited for the city which has foundations, whose builder and maker is God” (verse 10). Because this is what God had promised him, and in that he had no doubt. He knew that he would be residing there only temporarily, and as a result he was not troubled about lacking comforts. Abraham steadily looked ahead to his permanent homeland, the heavenly City. This vision of the Kingdom of God gave Abraham and his descendants who followed him, the courage, patience and resilience to deal with the difficulties of this life with courage and optimism.

Truly, we Christians have the clearest promises of God from the infallible mouth of our Lord and God Jesus Christ. In the difficulties we face, are we thinking of the permanent homeland we will inherit? The Apostle Paul reminds us: “For we do not have a permanent homeland here, but desire and seek the future one” (Hebrews 13:14). Whatever sorrows there may be are only for a short time. This is exactly what the Christian martyrs believed, who had in front of them the vision of Heavenly Paradise! And so they courageously endured tortures, an example being the 40 Martyrs. They threw them naked into a frozen lake in Sebaste in the middle of winter, in order for them to slowly freeze to death. They gave courage to one another, saying: “Harsh is the winter but sweet is Paradise.”

How much strength can we gather in times of hardship, when we remember the words of the Apostle Paul: “For I consider that the sufferings of this present time are not worthy to be compared with the glory which shall be revealed in us” (Romans 8:18). If we manage to keep our eyes focused on our future and eternal homeland, then our temporary lives here will also be beautiful, under the protection and grace of God.

I would also like turn our attention to a revelation that the Apostle Paul makes in today’s passage we have just heard. Abraham, with all the Righteous and Prophets that came before Christ, had received the good word that their faith had pleased God, but did not get to enjoy in their time what the Lord had promised them: Namely, salvation and the heavenly homeland (verse 39). Salvation would be given to them by the coming of Christ the Messiah on earth and His incarnation. Their release form the bonds of death would occur with the death and Resurrection of Christ. For that purpose they were eagerly awaiting the day of the birth of Christ. Thus Christmas is of great significance and a redeeming event, not only for us today but for all those who have lived before Christ with absolute faith in God, as all those mentioned by the Apostle Paul today. All the Prophets and Righteous People of the Old Testament, have been incorporated into the triumphant Church of Christ and share the gifts of God together with our Most Holy Theotokos, the Holy Apostles and all the Saints. God wanted, as the Apostle Paul writes, that all the Righteous who came before and we who believed in Christ, be all together in one spiritual body to enjoy redemption. Now, as a foretaste of what is to come, then in the Second Coming of our Lord to inherit the reward of the Kingdom of our Lord which He has promised us.

So let us appropriately prepare, my brothers and sisters, to receive the holy babe Jesus and together with the heavenly Angels chant: “Glory to God in the Highest.”

Before us once again is the central Feast in the calendar, Christmas, and all of us who believe in Christ as our Saviour, Redeemer and Benefactor celebrate with joy and gladness, knowing by experience the theological depth and fundamental importance of this Feast.

Christ came into the world and affectionately called us to Himself. He came and became a human person in order to give us the opportunity to be ‘gods by grace’. He came and became as we are in order to give us hope we can become as He is. He came and gave us His love in order to teach us to love. He came and brought us His peace on earth in order to teach us to make peace with ourselves and all other people- who aren’t strangers, but our brothers and sisters. He came and became a human person for the whole of humanity, not just for the ‘chosen few’. This is why ‘there is no Jew nor Greek’ (Gal. 3, 28) and why nationalism, in any of its manifestations, is not to be tolerated. We’re all His kin and all related to each other. Anyone who attacks this family connection and splits the Church certainly isn’t acting in the way Christ wants. He came to give us the invitation to walk in His footsteps, to follow Him. He came not to call ‘the righteous, but sinners to repentance’. This is our consolation and He is our advocate [or ‘comforter’], as Saint John the Evangelist so aptly wrote in his 1st general Epistle (chap. 2, 1-2): ‘But if anyone sins, we have an advocate with the Father, Jesus Christ, the Righteous One. He is the atonement for our sins, and not only for ours but also for the those of the whole world’. This, then, is why we rejoice: because ‘He was born for us’ and He sacrificed Himself for us and for our sins.

So, in the Church we celebrate Christmas eternally and for us it isn’t merely a feast that comes and goes. Christ is continuously being born in the Church and begets us anew. He’s offered to us at every Divine Liturgy, seeking a place to lie in the manger in the Bethlehem cave, that is our being. Are we ready for this sublime visitation? Are we overjoyed at this reception? Do we feel the all-embracing love which sanctifies and transforms our being? If yes, then let us truly celebrate Christmas. We’ll then put the outer show into the proper perspective. Behind the arrays of lights, we’ll see the Light of Christ which ‘illumines all’. Behind the garish decorations, we’ll realize the beauty of personal transfiguration, that feeling revealed by the voices of the children singing that ‘the whole of nature rejoices’. We will then also understand our responsibility as Christian towards the world, as bearers of the message of peace, of goodwill and of truth. Those of us who bear the name of Christians have been ordered to become His witnesses in the world, to bring into people’s hearts the glad tidings of His incarnation, its aim and purpose; in other words, its most profound meaning for people and their salvation. And certainly, if we’re to be convincing, we should first practice what we preach. In essence, this means to make manifest that we’re true disciples of Christ, recognizable as such by the love we have for one another. Let divisions and controversy, discord and hostility, and the factionalism that fragments be confined to the reaches of the world outside us. Let us be known by our patience, humility, tolerance, forgiveness, slowness to anger and the eternal teaching of the Divine Dispensation. All the things that teach people to become really human and to act lovingly, genuinely and authentically.

With these thoughts, I urge you, from the heart, to spend a meaningful, true, real Christmas, so that it’ll also be happy; a Christmas with Christ, not without Him.

With the love of Him Who binds us, unites us, preserves us, which sanctifies our relationship, I embrace you and bring you the embrace and love of our Father and Patriarch of the Mother Church, the Ecumenical Patriarchate, in the Holy and Sacred Synod of which I have been blessed to participate, since last September, for a year.

I hope, paternally, that you will live for many years, blessed by our Incarnate Lord, full of spiritual joy and inexhaustible strength that, with self-knowledge, will lead from misdirection to perfection, from self-idolization to true faith, from tragic loneliness to the communion of the Church and God’s warm embrace.

In conclusion, I entreat that, in our prayers and the charitable impulses of our soul, we don’t forget our needy brothers and sisters throughout the world, those who are undergoing trials and those who’ve never heard the words ‘human rights’.

Let’s not forget all those who are seeking meaning in their life, hope in their plight, an end to their tribulations, freedom from their slavery, and respect for their person.

Let’s not forget our homeland, which is suffering a spiritual drought, and the Church which, despite the adversities, continues to tread its path, to bring benefit, to welcome and to cure all of us.

And finally, let’s not forget that ‘The Nativity occurs within us. Outside is its form, which is revealed to us’ as Yorgos Themelis wrote in a poem. This year, may we have a profound sense of this and may we experience this manifestation within ourselves.

With love and festal greetings,

† Evyenios of Rethymna and Avlopotamos

«Ιδού καιρός ήγγικεν της σωτηρίας ημών». Τροπάριο του εσπερινού της εορτής των Χριστουγέννων. Ψάλλει η 60μελής χορωδία του Άρχοντος μουσικοδιδασκάλου της Μ.Τ.Χ.Ε. Θεοδώρου Βασιλικού.

Ο Ιωάννης (Ζαν) Σταύρου, Πρωτοψάλτης του ι.ν. αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης Ηλιουπόλεως Θεσσαλονίκης ερμηνεύει το «Άξιον εστίν» σε ήχο α΄και μέλος Μίτρι Ελ Μούρ (1880-†1969).

Για το μουσικό κείμενο βλέπε εδώ

Όταν τηρούμε τις εντολές του Χριστού, δεν προσφέρομε τίποτε σ’ Εκείνον, γιατί δεν έχει από τίποτε ανάγκη και είναι δωρεοδότης όλων των αγαθών, αλλά τους εαυτούς μας ευεργετούμε με το να προξενούμε σ’ εμάς την αιώνια ζωή και την απόλαυση των ανέκφραστων αγαθών.

Όσιος Θεόδωρος Εδέσσης

When we sit and collect our thoughts and see that we’re nothing; when, in humility, we put ourselves to shame, then our tears in God begin to flow, sweetening the heart and igniting divine fire.