Ο διάβολος μόνο την ταπείνωση φοβάται. Είναι το μόνο που δεν μπορεί να κάνει, όπως παραδέχτηκε στον Μέγα Αντώνιο, να ταπεινωθεί. Και μην αφήσεις ποτέ σου να περάσει από το νου σου, ότι κάτι είσαι. Αλλιώς χάθηκες!

Δημήτριος Παναγόπουλος

Όταν ο άνθρωπος θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία του άλλου, με σκοπό να τον βοηθήσει και να τον ελεήσει, τότε όχι μόνο ο Χριστός αλλά και όλες οι ουράνιες δυνάμεις είναι στη διάθεση αυτού του ανθρώπου.

Δημήτριος Παναγόπουλος, ιεροκήρυκας

Αγαπητοί Αναγνώστες, με την βοήθεια και τη χάρη Του Θεού, φτάσαμε λίγα εικοσιτετράωρα πριν εκπνεύσει το 2018 και ανατείλει το 2019 μ.Χ., όπως μας αρέσει προσωπικά να λέμε και υπογραμμίζουμε «με Χριστό»! Έχουμε βέβαια τονίσει και στο παρελθόν, το επαναλαμβάνουμε και τώρα, ότι για την Εκκλησία Πρωτοχρονιά είναι η 1η Σεπτεμβρίου στην αρχή της Ινδίκτου. Όμως οι περισσότεροι γιορτάζουν ως Πρωτοχρονιά την 1η Ιανουαρίου και η Εκκλησία έχει προσαρμοστεί σιωπηλά με αυτό, αφού ο χρόνος αφορά κυρίως τον άνθρωπο και όχι τον Θεό που είναι πέρα και πάνω από αυτόν και με την σάρκωσή Του Θεού Λόγου, χώρισε την ανθρώπινη ιστορία στη μέση, σε προ Χριστού και μετά Χριστό.

Πέρα από τους απολογισμούς και τις προσδοκίες, πέρα από τις ευχές και τις αναλύσεις, που είναι φυσικά χρήσιμα όλα αυτά και θεμιτά, ιδιαίτερα για τους πιστούς, αποφασίσαμε στο τελευταίο άρθρο μας να το κλείσουμε με μερικές σκέψεις, μια προσωπική μας οπτική γωνία για τα πράγματα που εξελίσσονται πάνω στο χρόνο. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα έχουμε απολύτως οργανωμένα και με αυστηρή προτεραιότητα στο μυαλό μας. Θα τα μοιραστούμε μαζί σας όπως μας έλθουν, γι’ αυτό ζητούμε την κατανόησή σας. Ας ξεκινήσουμε…

Υπάρχουν πολλές τάσεις, μέτρα και συστήματα του χρόνου στη ζωή του ανθρώπου. Κάποιοι αντιλαμβάνονται τον χρόνο ενιαίο και αδυσώπητο, όπου τρέχει χωρίς να έχει πίσω, και κάθε δευτερόλεπτο και λεπτό που περνάει μας οδηγεί πιο κοντά στο τέρμα της προσωπικής μας ζωής. Κάποιοι άλλοι τον αντιλαμβάνονται πιο αποσπασματικά και τμηματικά. Θεωρούν ότι η ανθρώπινη ζωή, περισσότερο έχει να κάνει με το σύνολο των στιγμών και εμπειριών μας. Αυτά δηλαδή που μας μένουν ως βιώματα και εμπειρίες στη συνείδησή μας, στο μυαλό και στη καρδιά μας. Τέλος κάποιοι άλλοι, αποσυνδέουν τον χρόνο, από την αντικειμενική του μέτρηση με τις δείκτες του ρολογιού, αυτό που ονομάζουμε φυσικός χρόνος, αλλά τον μετρούν «υπαρξιακά»! Αυτό που λέμε ότι πέρασαν τόσες ώρες για εμένα, ως μια στιγμή, ή μια στιγμή που μου φάνηκε ότι πέρασε μια αιωνιότητα. Όλοι λίγο πολύ, έχουμε βιώσει τέτοιες καταστάσεις, όπου ξεπερνούν και τον γεωγραφικό χώρο μας, εκτός από το χρόνο, αφού π.χ. για τους ερωτευμένους ο χρόνος έχει σημασία όταν περνάνε το χρόνο μαζί και όταν αυτό δεν συμβαίνει, περιμένουν πάλι την ώρα και την στιγμή που θα ξανασμίξουν κτλ.

Με όποιο μέτρο και να μετράμε το χρόνο, με όποια τάση από τις παραπάνω μας εκφράζει περισσότερο, ένα είναι σίγουρο, ότι ο χρόνος επηρεάζει την παρουσία μας πάνω στην επίγεια πορεία μας. Η φυσιολογική μας πορεία αρχίζει όταν ερχόμαστε βρέφη από την κοιλιά της μητέρας μας ολοκληρώνεται όταν αναχωρούμε με άσπρα μαλλιά και ρυτίδες (υπό κανονικές συνθήκες) με την κοίμησή μας σε αυτή τη ζωή! Αυτά τα δύο γεγονότα γράφονται ως ημερομηνία-πλαίσιο, πάνω στο μνήμα μας και η ζωή μας, ορίζεται ο ενδιάμεσος χρόνος από τα δύο αυτά χρονικά σημεία. Είτε είναι μεγάλο το χρονικό διάστημα, είτε μικρότερο, το σίγουρο είναι ότι είναι περιορισμένο. Η ευθύνη μας είναι, η πνευματική μας πρόοδο και ωριμότητα. Βλέπουμε Αγίους Γέροντες, ιδιαίτερα τους συγχρόνους που κάποιοι από εμάς τους έζησαν (π.χ. Άγιος Παΐσιος και Άγιος Πορφύριος) που και αν είχαν γεράσει σωματικά, είχαν μια παιδικότητα και νεανικότητα στον τρόπο βιωτής τους αξιοζήλευτης, που η κοινή λογική δεν μπορεί να εξηγήσει.

Πέρα από αυτό όμως, υπάρχει ένα σύνθημα γραμμένο σε τοίχο της Αθήνας, που είναι αν το σκεφτούμε στο βάθος του αμείλικτο : «Άραγε, υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;». Στις μέρες μας ο κόσμος συνήθως αναρωτιέται για το αντίθετο. Θεωρεί ότι ζει και αναρωτιέται αν υπάρχει και ζωή μετά τον τάφο. Οι πιο ψαγμένοι όμως, που δεν συμβιβάζονται με τα όρια και τα μεγέθη, μιας ζωής ρουτίνας και βολέματος, να είναι κανείς απλά ένα γρανάζι καλοδουλεμένο, ενός συστήματος, αναρωτιούνται αν υπάρχει ζωή, πριν τον βιολογικό θάνατο, γιατί πολύ απλά, αυτό που θεωρούμε ζωή, στην ουσία για την Εκκλησία μας, είναι συνεχής πνευματικός θάνατος, ο οποίος είναι και ο πιο επικίνδυνος, αφού τον βιώνουν οι άνθρωποι με τα μάτια ανοιχτά, ενώ τα σημάδια της αποσύνθεσή τους, αντανακλούν στα έργα και τις επιλογές τους.

Φυσικά σε όλα αυτά, δεν είμαστε μόνοι μας και κυρίως αβοήθητοι. Έχουμε τον ίδιο τον Ζωοδότη και Κύριο, που μπορούμε να ενωθούμε μαζί Του και με συνέπεια να μπορούμε να υπερβούμε την φυσική και πνευματική φθορά που μας φέρνει ο χρόνος και όλα τα επίπονα και τους πειρασμούς που βιώνουμε σε αυτή τη ζωή, από δικές μας αφορμές και αστοχίες. Αυτό που όμως είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό και συνάμα αναγκαίο, είναι η δυνατότητα της υπέρβασης του φυσικού χρόνου, είτε κατά την επίγεια βιωτή μας, όσο και κατά τις συνέπειες της αγιότητος, αφθαρτοποιώντας και αφήνοντας αναλλοίωτα στο χρόνο, τα ιερά σκηνώματα και ιερά λείψανα. Όλα αυτά είναι σημεία της Βασιλείας Του Θεού, η οποία φανερώνει μια νέα πραγματικότητα, η οποία έρχεται αλλά και «εντός ημών εστί»!

Επομένως αδελφοί μου, δοξολογίες πολλές οφείλουμε στον Τριαδικό μας Θεό, ο οποίος μας αξιώνει να ολοκληρώσουμε μια χρονιά και να εισέλθουμε στις αρχές μιας άλλης. Ας προσπαθήσουμε αυτό το έτος, να υλοποιήσουμε με πιο ζήλο, τις εντολές Του Θεού στη ζωή μας. Να οριοθετήσουμε ξανά, στόχους, όνειρα και προσδοκίες, που κάποιοι πιθανόν να μας στέρησαν ή και εμείς οι ίδιοι στη πορεία μας, να συμβιβαστήκαμε και να ξεχάσαμε. Ας κρατήσουμε ότι καλό έχουμε ως τώρα στη ζωή μας και ότι φαύλο και πάθος, ας προσπαθήσουμε να εκριζώσουμε από την ρίζα, όσο γίνεται νωρίτερα. Τέλος αυτό που ευχόμαστε, να είναι ένα νέο έτος, που θα μας προσφέρει στιγμές και οτιδήποτε άλλο, που θα αποτελεί άλλο ένα εφόδιο στη πορεία μας, προς την όντως ζωή. Το εισιτήριο όμως ή όχι, σφραγίζεται στη παρούσα. Ας το προσπαθήσουμε!

Καλή καρποφόρα και πνευματική χρόνια σε όλες και όλους ! Αμήν

Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα Κιβωτός της Ορθοδοξίας

Bodily effort and study of the divine Scriptures ensure purity of the mind. The world, meanwhile, is strengthened by hope and the fear of God. Hope and fear are supported within us by avoiding worldly people and by unceasing prayer.

Του Ορφέα Μπέτση/ Αλβανία

Μέρες γιορτινές που είναι η σκέψη των πιστών ανθρώπων στρέφεται γύρω από τον άξονα την υπέρτατης αγάπης του Θεού ώστε για τον άνθρωπο να ενσαρκωθεί και με αφορμή την συγκεκριμενοποίηση της αγάπης στους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη της συμπαράστασης και αλληλεγγύης.
Και ψάχνουμε ίσως για παραδείγματα φωτεινά στους τρόπους που η πίστη στον Κύριο μας και Θεό, Ιησού Χριστό, εμπνέει για μεγάλες ή μικρές χειρονομίες αγάπης και συμπαράστασης με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Είναι πλέον μια κοινή παραδοχή ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. κ. Αναστάσιος αποτελεί το παράδειγμα του ανθρώπου που με θυσιαστική αγάπη και διάθεση αναλώνεται καθημερινά στη διάδοση του Ευαγγελίου της Αγάπης, όχι απλά και μόνο κηρύττοντας το, αλλά προσφέροντας πέραν απ’ όσα η ανθρώπινη λογική προσλαμβάνει υπέρ του ανθρώπου, με τρόπους απολύτου σεβασμού στις ιδιαιτερότητες και την αξιοπρέπεια του κάθε ανθρωπίνου προσώπου. Αυτό που ο καθένας που δεν γνωρίζει τις συνθήκες υπό τις οποίες ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος βρέθηκε στην Αλβανία, αποτελεί την καλύτερη πράξη αγάπης. Σ’ ένα τοπίο που έμοιαζε με ναρκοθετημένο πεδίο ο Αρχιεπίσκοπος κινείται αντίθετα με το ρεύμα και αποφασίζει να μείνει κοντά στην κοινότητα των Ορθοδόξων με τη διαπίστωση ότι σε μια κοινωνία που καλλιεργήθηκε υπό συνθήκες καχυποψίας, μίσους, σε ένα περιβάλλον γεμάτο με τα πολυβολεία της εμπέδωσης της πολεμικής ψυχολογίας, αυτό που περισσότερο χρειάζεται είναι η αγάπη.

Απ’ το μακρινό τότε 1991 και 1992 πέρασαν ήδη χρόνια πολλά, σχεδόν τρεις δεκαετίες. Η τιτάνια προσπάθεια που αναλάμβανε ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος για την ανασύσταση της ρημαγμένης απ’ τον αθεϊστικό κομουνιστικό διωγμό, Ορθοδόξου Εκκλησίας, αποτελεί σήμερα μια θαυμαστή πραγματικότητα. Εκεί που όταν ο Θεός βούλεται η λογική των πραγμάτων νικάτε. Παράλληλα όμως με την όλη πρόοδο που έγινε για την αυτού καθεαυτού ανασυγκρότηση του σώματος της τοπικής Εκκλησίας, σε όλες της τις πτυχές και τις δομές, εξελίσσεται και ένα έργο πρωτοφανή κοινωνικής μέριμνας που βοηθάει τους ανθρώπους σε ανάγκη, υποστηρίζει την κοινωνία συνολικά στο να διαπιστώνει ότι και σ’ αυτή τη χώρα μπορεί να γίνουν πρωτοπόρα πράγματα και ταυτόχρονα είναι ένας μοναδικός δρόμος στην ιεραποστολική δράση για την διάδοση του Ευαγγελίου και τη σωτηρία του ανθρώπου.

Χρειάζονται πολλές σελίδες ώστε σε όλες τις λεπτομέρειες να περιγραφεί η ουσιαστική συμβολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας με την προσωπική καθημερινή μέριμνα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στο πεδίο της κοινωνικής προσφοράς, στην εν γένει φροντίδα για τον άνθρωπο. Ο Αρχιεπίσκοπος εξ άλλου έχει ομολογήσει ότι απ’ τα διάφορα βραβεία που έχει λάβει και τις διακρίσεις σε πανεπιστήμια και έδρες ως επίτιμος διδάκτωρ και άλλα, εκείνο που ιδιαίτερα τον εκπροσωπεί και τον εκφράζει είναι αυτό του «…διεθνούς επαίτη…». Με την επαιτεία αυτή, που μοναδικό κίνητρο έχει την αγάπη για το Θεό και τον άνθρωπο ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος έχει αναπτύξει ένα έργο σε όλη την έκταση της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας, ένα έργο εφάμιλλο των γνωστών της κοινωνικής φροντίδας του Αγίου Βασιλείου… Ένα έργο που πέραν των άλλων βοήθησε και καθημερινά βοηθά εκατοντάδες νέους και νέες στο να βρουν μια άλλη πορεία ζωής και επί το πλείστον εμπνέει έμπρακτα τους πιστούς – μέλη της Εκκλησίας της οποίας ηγείται.
Καλύτερη απόδειξη της φιλάνθρωπους ευσπλαχνίας αποτελούν οι περιοδείες του Αρχιεπισκόπου σε σημεία, χωριά και ενορίες που χρειάζονται ώρες πολλές και ουκ ολίγες φορές περπάτημα στα πόδια ή με τη χρήση ελικοπτέρου, ώστε να τους λειτουργήσει, να τους κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων, να τους κηρύξει το λόγο της αγάπης και της παρηγοριάς, να τους αναγγείλει μετά το σκοτάδι της αθεΐας το «Χριστός Ανέστη!».

Αλλά όλα αυτά ήθελαν και έμπρακτες χειρονομίες αγάπης. Τα πρώτα χρόνια έγιναν τόσες πολλές εκστρατείες διανομής ανθρωπιστικής βοήθειας σε ορεινά σημεία. Τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα… για να στηριχθεί η ελπίδα αλλά και να εκδηλωθεί η αλληλεγγύη αδελφών Ορθοδόξων κυρίως απ’ την Ελλάδα αλλά και άλλα σημεία όπου ο Αρχιεπίσκοπος διέθετε γνωστούς και συγκινούσε με το λόγο του.
Στο σημείο αυτό θα μπορούσαν να αναφερθούν στιγμές αξέχαστες όπως οι κρίσεις του 1994, η κοινωνικοπολιτική αναταραχή του 1997, η περιπέτεια με τους πρόσφυγες απ’ το Κόσοβο το 1999, που μετατράπηκαν σε ευκαιρίες ώστε η Ορθόδοξη Εκκλησία να είναι στην πρωτοπορία των ανθρωπιστικών δράσεων και επί το πλείστον να υπογραμμίζει με έμφαση τη διδασκαλία του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου ότι « η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας ότι είναι… ότι έχει το προσφέρει σε όλη την κοινωνία… στον κάθε άνθρωπο χωρίς να ρωτάει για την ταυτότητα του την εθνική, τη θρησκευτική, τη γλωσσική…».

Μετά αναλήφθηκαν πρωτοβουλίες πιο δομημένες και συγκροτημένες που αφορούν στον τομέα της υγείας ή της παιδείας.
Τα ιδρύματα όπως τα νηπιαγωγεία, τα δημοτικά, τα γυμνάσια, τα λύκεια κ. α. είναι στην ουσία κέντρα μετάγγισης ευημερίας για εκατοντάδες παιδιά, νέους και νεανίδες και κατ επέκταση στις οικογένειες τους. Άμεσα ως πόροι για καλύτερη παιδεία, έμμεσα ως μάθημα για μια στάση ζωής που θα τους συνοδεύει στη συνέχεια αλλά και επιρροή στο κοινωνικό σύνολο δημιουργώντας μια αξιόλογη αριθμητικά τάξη πολιτών συγκεκριμένης αντίληψης και νοοτροπίας. Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος επισημαίνει χαρακτηριστικά ότι πέραν της δημιουργίας κτιριακών υποδομών για το πρόγραμμα εκπαίδευσης η ετήσια δαπάνη λειτουργίας και συντήρησης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ισοδυναμεί στην ουσία με την αναβολή κατασκευής ενός μεσαίων μεγεθών καθεδρικού ναού.
Ακόμη πιο ουσιαστικές είναι οι πρωτοβουλίες στον τομέα υγείας που εκτός των άλλων συγκινούν και επιστήμονες του τομέα και τους φέρνουν κοντά στο να συνδράμουν στην ανακούφιση του ανθρωπίνου πόνου στην Αλβανία, κινούμενοι απ’ το παράδειγμα και τη διδασκαλία του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου.
Εδώ και μερικά χρόνια στο μεγάλο ιεραποστολικό κέντρο στη Νέα Μονή του Αγίου Βλασίου (Μεταξύ Τιράνων και Δυρραχίου) δίπλα με την Ορθόδοξη Ακαδημία «Ανάστασις» λειτουργεί το Σπίτι «Ελπίδα» για τα παιδιά που ορφανεύουν ή που οι οικογένειες αδυνατούν να παράσχουν όλη τη φροντίδα. Η αγάπη την οποία εκεί παίρνουν τα παιδιά είναι μοναδική όπως και οι εμπειρία των όσων συνδράμουν στο να υλοποιείται καθημερινά αυτή η πρωτοβουλία και το μεράκι του Αρχιεπισκόπου.

Εξ ίσου σημαντική η από έτους πρωτοβουλία για την ίδρυση και λειτουργία στο κέντρο «Θαβώρ» του κέντρου φροντίδας υπερήλικων «Η Θεοτόκος».
Οι νέοι και οι νεανίδες που φιλοξενούνται σε πρωτοπόρες εστίες σπουδαστών στο Αργυρόκαστρο και τους Βουλιαράτες, αυξάνονται από χρόνο σε χρόνο αλλά εκείνο που είναι πιο ουσιαστικό είναι ότι με την παιδεία και την αγωγή που εκεί λαμβάνουν καθίστανται παραδείγματα στην κοινωνία.
Έτσι η άμεση φροντίδα για τον άνθρωπο στην ουσία διαιωνίζεται στο χώρο όλης της κοινωνίας και στο χρόνο στις επερχόμενες γενιές.
Ο αγαπημένος Ευαγγελικός στίχος του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου όπως εκείνος επαναλαμβάνει είναι εκείνος του Ευαγγελιστή Ιωάννη για τον κόκκο του σιταριού που εάν δεν πέσει στη γη δεν εκδηλώνει τη δύναμη του… Ο Μακαριώτατος το έχει κάνει πράξη: σ’ ένα έδαφος τόσο εν πρώτη όψη μη παραγωγικό εργάζεται να τον κάνει πιο ευδόκιμο και να καρπίσει καρπό Χριστού!

Πηγή: orthodoxianewsagency.gr

Κύριε, έλέησέ με, γιάτρεψε την ψυχή μου που είναι βαρειά τραυματισμένη, διότι αμάρτησα σε Σένα.

Άγιος Βασίλειος ο Μέγας

A new year is upon us, my dear friends, the year 2019. May Christ and Our Lady bless it, and may it bring us joy and happiness. But, as we’ve had occasion to mention before, these two, real joy and happiness, are only to be found if we’re close to God. This is why I pray that you, my Christian friends, will be rooted in faith in Christ and will live in accordance with His holy commandments. Then, I promise you, you’ll find spiritual peace and joy, such joy that no-one can ever take away from you, no matter how hard they fight against you and hound you.

We know, my brothers and sisters, because we see and experience it, that these years are difficult from every point of view, but this shouldn’t bring us to our knees, nor make us despair, because there’s always been sin and wickedness in the world. But despite the surfeit of sin, the faith of real, genuine Christians is never shaken, nor do they compromise with evil. Instead, they tread God’s path steadfastly, even if they have to endure mockery and persecution from those around them. Indeed, the Book of the Revelation of Saint John tells us that even worse years are to come, when evil will ascend the throne and govern us. This is what the Revelation says about the beast- that is sin- about the crowned beast. The fact that the beast or sin is depicted as being crowned means precisely that it will rule. It will have authority. This happened years ago, in the first period of our faith, when the godless Nero and Diocletian were emperors. So it would come as no surprise were this to happen again in our own day and age, or in years to come. What we have to do is to be firm and unshakeable in our faith and in our love for Christ and to live as our ancestors did before us, with the holy traditions which they left us as a sacred legacy. We thank them and are grateful to them. May we have their blessing.

My Christian friends, it’s my wish that in the new year, whatever the vicissitudes that befall us, we will all have prayer to Christ and Our Lady as our weapon of resistance. Our Lady will save us! She is our Stalwart Champion. With our faith in and love for Our Lady, we’ve stood on our feet and grown in stature as individuals and as a collective. Let’s not be so foolish, then, as to deny our Root and thus bring destruction of our own making down upon us. That’s what we call treason and suicide.

I hope that in 2019, you’ll become stronger and firmer in the ideals of our faith and that you’ll instill these in your children and grandchildren so that they can enjoy the wonderful life which they deserve. Amen.

Happy New Year
With Best Wishes
† Metropolitan Ieremias of Gortyn and Megalopolis

Ο ομ. Καθηγητής κ. Ευάγγελος Χρυσός, Πρόεδρος του Ινστιτούτου «Άγιος Μάξιμος ο Γραικός» αναφέρεται στη συνέντευξή του στην Πεμπτουσία στην προσωπικότητα, το έργο του και τη συμβολή του στην Οικουμενική Ορθοδοξία του Αγίου Μαξίμου του Γραικού με αφορμή την Διεθνή Επιστημονική Ημερίδα για τον Άγιο Μάξιμο το Γραικό, την οποία πραγματοποίησε Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως για τα 500 χρόνια από τη μετάβαση του Αγίου Μαξίμου στη Ρωσία (1518 – 2018).

Ο κ. Νικόλαος Ξιώνης, επίκ. Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, στο πρώτο μέρος της συνέντευξής του στη Πεμπτουσία αναφέρεται στο θεολογικό υπόβαθρο και περιεχόμενο της Δεσποτικής Εορτής των Χριστουγέννων και συγκεκριμένα στη μία γέννηση του Λόγου του Θεού και η σάρκωσή Του ως εκδήλωση της θείας Προνοίας σύμφωνα με την αγιογραφική, πατερική και δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας.

Τελευταία ημέρα του χρόνου σήμερα και έσυρα τα βήματά μου, ύστερα από πολύ καιρό, ως το φτωχό κατοικητήριο του σεβαστού μου Γέροντα για να πάρω την ευχή του για το νέο χρόνο.

Μετά τα τυπικά μπήκαμε κατευθείαν στα βαθειά. Πώς πάμε Γέροντα; Τι βλέπεις; Τι ζούμε; Τι έρχεται; Τι μάς περιμένει; Υπάρχει ελπίδα;

Ο Γέροντας άρχισε χωρίς δυσκολία να απαντάει στα ερωτήματα αυτά, σαν να του είχαν από καιρό τεθεί και σαν να είχε έτοιμες τις απαντήσεις:

«Το πώς πάμε το ζούμε όλοι. Κανένας δεν είναι ευχαριστημένος. Όλοι βγάζουν μια πίκρα για όλα και δεν ακούς μια καλή κουβέντα. Έχει δυστυχώς διαμορφωθεί μια κοινή πλέον συνείδηση ότι η ζωή μας και το μέλλον μας έχουν αμετάτρεπτα βυθιστεί σε ένα πρωτόγνωρο κολαστήριο, το οποίο δεν έχει έξοδο σωτηρίας. Εγώ προσπαθώ να βρω τους παράγοντες και τα αίτια που μας οδήγησαν στη διαμόρφωση αυτής της κοινής συνείδησης. Η περίπτωση θυμίζει μεθόδους ομαδικής υποβολής!..

Ο καθένας μας καταλαβαίνει ότι ο Μεγάλος Εξουσιαστής σήμερα είναι το χρήμα. Αυτό κυβερνάει. Αυτό κυριαρχεί. Αυτό καθορίζει το εάν, το πώς και το πόσο θα ζήσει κανείς. Τα τελευταία χρόνια εισέβαλε με την τεχνολογία και εδέσποσε παντού και σ΄άρχοντα και σε αστού και σε φτωχού καλύβι… Όλα τα δελτία ενημέρωσης, όλες οι συζητήσεις, οι αντεγκλήσεις, οι κοκορομαχίες σε όλα τα οργανωμένα και μη επίπεδα με αυτό ασχολούνται, σχεδόν αποκλειστικά, μέρα και νύχτα!…

Με τον τρόπο αυτό επιβλήθηκε καθολικά το δίλημμα ή θα ζήσετε κάτω από εμένα και με εμένα (το χρήμα) ή θα πεθάνετε. Διαλέξτε και πάρετε!

Η απόλυτη αυτή κυριαρχία του δεν επιτεύχθηκε μόνο με την εκμετάλλευση των μέσων διάδοσης και επιρροής με τον τρόπο που σού προανέφερα. Όχι. Δεν θα είχε αυτό το αποτέλεσμα εάν δεν εύρισκε γόνιμο έδαφος στις ψυχές των ανθρώπων. Σε αδυναμίες και πάθη, που ελαύνονται κατά βάθος από το πανίσχυρο ένστικτο της διακρίσεως. Είναι χωρίς αμφιβολία δύσκολο να διαχειριστεί κανείς το ένστικτο της διακρίσεως με το οποίο έρχεται στον κόσμο ο κάθε άνθρωπος, θέλοντας, ωθούμενος από αυτό, να ξεχωρίσει και να υπερισχύσει έναντι των συνανθρώπων του. Αυτό οδηγεί και σε ύψωση και σε πτώση…. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι της εποχής μας δεν το διαχειρίστηκαν σωστά και αυτό το εκμεταλλεύτηκαν οι καραδοκούντες για να μας περάσουν τα δεσμά της υποδούλωσης ποιος ξέρει για πόσα χρόνια!…

Εκείνο που με θλίβει ιδιαίτερα είναι όταν σκέπτομαι ότι και οι δικοί μας άνθρωποι παρασύρθηκαν τα τελευταία χρόνια από την ίδια αυτή ροπή που εκδηλώθηκε με τη μορφή της άκριτης καταναλωτικής και δανειοληπτικής μανίας. Δεν τους έβαλε κανένας τις φωνές, ότι αυτό που κάνουν είναι αντίθετο με το λιτό και ταπεινό τρόπο ζωής που θέλει ο Χριστός μας. Όλοι είχαν σιγήσει μπροστά στο θάμβος της ευμάρειας με τα πήλινα πόδια και τα ξεγελαστικά φτιασίδια. Δεν ακούστηκε λόγος πειστικός, λυτρωτικός, προληπτικός του κακού, ιατικός για τις τάλαινες ψυχές και καρδιές των πιστών. Το αποτέλεσμα ήταν να υποδουλωθούν χωρίς αντίσταση εκατομμύρια πιστών στα κάτεργα του οικονομικού τέρατος.

Στο σημείο αυτό θέλω να γίνω απόλυτα σαφής. Βρισκόμαστε στην περίοδο των Χριστουγέννων. Ακούσαμε λόγους, μηνύματα, ομιλίες, αναλύσεις. Το κύριο θέμα η Γέννηση του Υιού και Λόγου του Θεού. Η έλευση του αναμενόμενου Μεσσία, του Κυρίου και Σωτήρα μας, στο ταπεινό Σπήλαιο της Βηθλεέμ. Όλα ωραία και χαροποιά… Θέλω όμως να φωνάξω δυνατά γιατί ούτε εφέτος, ούτε τα προηγούμενα χρόνια δεν ακούστηκε τέτοιες μέρες, δεν αναλύθηκε, δεν υπογραμμίστηκε το Υψηλό και απόλυτα ταυτιζόμενο με τον Ιησού Χριστό μας, μήνυμα, που εκπορεύεται από το φτωχό και υγρό Σπήλαιο, όπου εσπραργανώθηκε ο Θεάνθρωπος, το μήνυμα της Ταπείνωσης. Δεν θέλησε ο Χριστός μας κάτι ανθρωπινότερο, κάτι συμβατικότερο να φιλοξενήσει την επί της γης πρώτη του παρουσία. Αυτό έγινε για να μένει ο συμβολισμός αυτός στο διηνεκές, και να προβάλλεται η ταπεινοφροσύνη ως η πρώτη αρετή, η πρώτιστη, η κορυφαία. Αυτό που λέω θα ήταν λίγο υπερβολικό ή και αυθαίρετο, εάν δεν ακολουθούσαν και άλλα περιστατικά από τη ζωή του Χριστού, που το επιβεβαιώνουν και το αποδεικνύουν. Μετά την Θεία Γέννηση στο ταπεινό Σπήλαιο, ο Ιησούς κατά την θριαμβική του Είσοδο στα Ιεροσόλυμα δεν εισήλθε επί υπερηφάνου ίππου, αλλά επί του ταπεινού πώλου όνου, αρνούμενος τον τρόπο των κοσμικών αρχόντων. Στις Μεγάλες Ώρες προ του Πάθους, κατά το Μυστικό Δείπνο, ο Διδάσκαλος και Θεός, έσκυψε και ένιψε τα πόδια των Μαθητών για να διδάξει εις τους Αιώνας την θεία και πρώτη αρετή, την ταπεινοφροσύνη. Ακολούθησε η Εσχάτη και Άκρα Ταπείνωση με την ατιμωτική Σταύρωση, για να κλείσει, το Έργο του, με την πρώτιστη αυτή αρετή. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω περισσότερα για το θέμα αυτό.

Πιστεύω ότι εάν το μήνυμα αυτό είχε περάσει στις ψυχές των πιστών και είχε γίνει βίωμα και τρόπος ζωής τα τελευταία χρόνια, δεν θα είχαμε ποτέ οδηγηθεί στην ξέφρενη καταναλωτική και δανειοληπτική μανία και θα είχαμε γλυτώσει από τα δεσμά της δουλείας. Είναι μεγάλη τιμή για τις μοναστικές κοινότητες που κρατήθηκαν μακριά από αυτό το κοσμικό πνεύμα της φθοράς. Την εσχάτη αυτή ώρα η όποια ελπίδα μόνο στον καθαρό λόγο του Κυρίου μπορεί να στηριχτεί. Ο Κύριος μάς προτρέπει να τον πλησιάσουμε: Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς…και μάθετε απ΄εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία… Είναι ο μόνος τρόπος να πάρουμε λίγο κουράγιο και λίγες ελπίδες. Να κάνουμε λίγα βήματα προς το φως. Να αναθαρρήσουμε μήπως σιγά-σιγά κάνουμε τα πρώτα βήματα προς την έξοδο από το κολαστήριο. Μήπως τα καταφέρουμε να ζήσουμε φτωχά και ταπεινά, αλλά ευτυχισμένοι και να μη πεθάνουμε απελπισμένοι και πικραμμένοι…».

Εφίλησα το χέρι του Γέροντα και εξερχόμενος από το ταπεινό και απέριττο διαμερισματάκι του, άρχισα να βάζω τα πράγματα στη … ζυγαριά του Γέροντα. Πήρα το καλύτερο μάθημα και την καλύτερη ευχή για το νέο χρόνο!!…

[Previous post: http://bit.ly/2s2E0sA]

If the saving power of the teaching depended upon on our knowledge and our agreement with it, then it would make sense for people to come up with the idea of rebuilding Christianity according to human weaknesses or the demands of the time and to adapt it to the sinful desires of their heart. But the saving power of the Christian law doesn’t depend on us at all, but on the will of God, stemming from the fact that God Himself established precisely the exact path to salvation. Other than this one, there is no other path, nor could any such a one ever exist. Consequently, if people teach in any different manner whatsoever, this means that they’ve deviated from the true path and are destroying themselves and you. What’s sensible about that?

Notice how strict a judgment was handed down when something similar happened to the people of Israel during the difficult years of its captivity. Out of pity towards the sick and the suffering, some prophets spoke to the people not as the Lord commanded but according to what their heart told them. And regarding those the Lord gave the following instructions to Ezekiel ‘As for you, son of man, set your face against the daughters of your people who prophesy from their own heart, and prophesy against them. You shall say, “Thus says the Lord: Woe to the women who sew pillows under the elbow of every arm, and make coverings for every head of every age, to mislead souls! The souls of my people have been misled and have been captured”’(Ezekiel, 13, 17 – 18).

This means: Woe to them who order every type of special treatment and suggest such lenient behaviour that no one feels the slightest displeasure, neither from above nor below, indifferent as to whether this would be for their salvation or destruction, pleasing or repulsive to God. Woe to them, because ‘thus says the Lord… your pillows and coverings (that is your mellifluous and comforting teaching) whereby you conspire against souls’, I will tear from your arms and I will free these misguided souls from this teaching of yours, and I will destroy you who have corrupted them (Ezekiel, 13, 20 – 21).

That’s what good this special treatment and leniency, which you want to hear from the preachers, will do you! When you put all of these things deep within your heart, it’s not right for you to want us to make any type of concessions as regards Christian doctrine, just because you mistakenly want us to please you. Indeed, on the contrary, you should be demanding persistently that we remain true to the doctrine, as strictly and firmly as possible.

Have you ever heard of the indulgences of the Pope of Rome? This is what they are: Special treatment and leniency, which he gives ignoring the law of Christ. And what’s the result? From all of these things the West, with its indulgences, is corrupted in faith and way of life, and is now lost in its faithlessness and unbridled lifestyle.

The Pope changed many doctrines, spoiled all of the sacraments, invalidated all the canons concerning the order of the Church and the correction of morals. From then on everything started going contrary to the will of the Lord and went from bad to worse.

Afterwards Luther appeared, a clever man but stubborn. He said: ‘The Pope changed everything as he wished, why shouldn’t I do the same?’. He then started to modify and re-modify everything in his own way, and in this way established the new Lutheran faith, which bears hardly any resemblance to anything which the Lord ordained and that the holy Apostles delivered to us.

After Luther the philosophers appeared. And they in turn said: ‘Luther established for himself a new faith, ostensibly based on the Gospel, in reality, however, based upon his train of thought. So why don’t we create doctrines based only on our way of thinking, ignoring the Gospel completely?’. They then began to think rationalistically and to guess about God, about the world, about man, each of them in their own way, and mixed in so many other doctrines, that just enumerating them is enough to make you dizzy.

Now the westerners have the following views: Believe whatever you think is best, live however you like, satisfy whatever attracts your soul. They therefore don’t recognise any law or restriction and they don’t abide by the Word of God. Their road’s wide, all of the obstacles have been removed. But the broad path leads to destruction, as the Lord says. That’s where leniency in belief has brought us.

Deliver us, Lord, from this wide path! Better to love every constraint which our Lord has granted for our salvation. Let’s love the Christian doctrines and let’s force our mind to adopt them, compelling it not to think differently. Let’s love Christian morals and let’s force our will in them, compelling it to bear the light burden of the Lord, humbly and patiently. Let’s love all of the Christian services and rites which admonish, correct and sanctify us. Let’s force our heart with them, encouraging it to transfer its choices from the earthly and corruptible to the heavenly and incorruptible.

Let us therefore restrict ourselves as if we’ve entered a cage. Or, rather, let’s feel our way, as if we were progressing through a narrow passage. Let it be narrow, so that no one can deviate either right or left. Undoubtedly, however, in return for getting through this narrow passage we’ll receive the kingdom of heaven. Because this kingdom, as you know, is the kingdom of Lord. The Lord established this narrow path and said to us: ‘Go precisely along this path and you’ll obtain the kingdom of heaven’.

So how can we doubt that the wayfarers will reach their destination? And what goes through the mind of those who start to want the commandments to be invalidated in any and every way, seeing as, if this happens they’ll lose their way and become lost?

Once you fully understand this assertion, don’t be concerned if something in our teaching seems overly strict. The only thing you should seek is whether something is of the Lord. And after you’ve confirmed that it is indeed of the Lord, accept it wholeheartedly, however strict or constraining it may be. And don’t merely refrain from asking for special treatment and leniency in the dogma and the ethics, but rather flee from such things as though they were the fire of Gehenna. Because those who invent such things and with them entice away the spiritually weak who follow them, won’t escape this fire. Amen.

29th December 1863, Sunday after the birth of Christ.

2019 NEW YEAR’S ENCYCLICAL

The proponents of “God is dead” have not stopped. They fiercely persist.

An archbishop once said it. What did he say exactly? That “we live in a post-Christian era.”

Many people think the same way. Are they correct? Of course not. Why? Because Christ is the true God. The only true God. He is eternal. He is the same yesterday and today and to the ages. He does not die. We die. We will face the Righteous Judge.

The first who tried to kill God was Herod. He slaughtered fourteen thousand (14,000) infants in order to slaughter Christ. He did not succeed.

How many have been slaughtered by the contemporary Herods? Millions. Just think of the abortions. In Greece alone, a country which is immense in history but small in size, more than two hundred and fifty thousand (250,000) children are slaughtered each year. Think about what is happening around the world with abortions.

The Russian President Putin in his message spoke of nuclear war. What will happen then? Only God knows.

Are we perhaps counting one’s chickens before they are hatched? By doing what we do, we are only harming ourselves. We cannot hurt God.

The true God, Christ, gives us the year 2019. He gives it to us as a gift. He puts it at our disposal. How we use it is completely up to us.

Let us not forget that time is the most precious commodity. It is the most valuable commodity.

Do you use your time correctly? You then succeed in this life. You are on the road to salvation. And you will receive eternal life.

Christ did not change and will not change in the year 2019.

Remember. We were the ones who left paradise. He reopened paradise for us. We crucified Him. He forgave us. He promises to always walk with us. And when we sometimes exhaust ourselves, He lifts us on His shoulders.

Listen, my dear Christians of today. Neither God died nor will He die. We neither live nor will we live in a post-Christian era. Christ is the Lord and Master of life and death. The Creator of the world. The Creator and Lord of time.

Young and old, let us regain our reason in the new year. Let us cease being contemporary Herods. Let us stop quarreling with each other. Let us always think and do what is good.

We are the house of God. Let us cleanse ourselves with repentance, so that God Himself can come dwell within us. This way, the new year will be enjoyable, productive and lead to salvation.

I wish everyone a happy and blessed new year. With Christ in our souls and our hearts. With love for all and for our enemies. Let us live in peace and work for peace.

With fatherly love and blessings in the Newborn Christ,

Metropolitan Archbishop SOTIRIOS

Μόνο με την άμεση σύγκρουση ανάμεσα στο αγαθό και το κακό, τη ζωή και το θάνατο μπορούμε να γνωρίσουμε το ένα ή το άλλο. Αν δεν υποφέρεις από άγχος και δεν νιώσεις την αγωνία του σωματικού ή του ψυχικού θανάτου, δεν θα γνωρίσεις αληθινά το Σωτήρα, το Ζωοδότη, που μας ελευθέρωσε από το άγχος και τον πνευματικό θάνατο.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

When people are deluded and neglect their duty, God doesn’t change His mind as regards the mercy He’s granted them. He doesn’t discard them as so much ash, but intervenes in an instructive manner in order to mend their ways. This is what the Fathers call ‘instructive and conciliatory additions’. Although God doesn’t abdicate His capacity as Father, He tolerates the transgressors, while pressing them to reform.

Κάνουμε τα πάντα, ώστε να μην υπάρχει ούτε στιγμή ησυχίας, γιατί τότε η καρδία αισθάνεται μία μόνωση. Μέσα στους χώρους των Αγίων επικρατεί ησυχία και σιωπή. Η σιωπή θεωρείται αρετή και προτέρημα. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο μέσα στον Παράδεισο, την ησυχία και την ειρήνη. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος μέσα σε μία σιγή απέραντη και όχι μέσα στις κωδωνοκρουσίες.

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

H μεγαλύτερη μαμά τετραδύμων, δηλώνει τετράκις-ευτυχισμένη αφού περνά τις γιορτές με τα νεογέννητα στο σπίτι. Η Τρέισι, είναι 51 ετών και έχει άλλα τρία ενήλικα παιδιά και 8 εγγόνια. Σε συνέντεηξη που έδωσε στη TheSun δηλώνει ευγνώμον για το Χριστουγεννιάτικο θαύμα.

Πηγή: cyprusnews.eu

Ο Βαρλαάμ δίνει την προσοχή σε ορισμένες συνέπειες, όπως τον κίνδυνο πολυθεΐας, στην περίπτωση που υπάρξουν τόσες πολλές άναρχες δυνάμεις, η της δυθεΐας, στην περίπτωση που θεωρήσουμε τις δυνάμεις ενωμένες και διακρίνουμε άναρχη ουσία και άναρχη ενέργεια [100]. Άναρχες αναφέρει ο Παλαμάς είναι οι δυνάμεις του Θεού, οι οποίες συνυπάρχουν αιώνια, όπως η προνοητική δύναμη, η προγνωστική δύναμη, όχι όμως και οι επιμέρους πρόνοιες, προγνώσις και θέλησης [101]. Το επιχείρημα αυτό συνεχίζεται και στο τρίτο βιβλίο.

Ο Βαρλαάμ απέρριπτε μέθεξη της χάριτος και θεωρούσε σύμφωνα με τον Παλαμά αιρετικό και Μασσαλιανό τον Γρηγόριο Νύσσης ο οποίος ομιλεί για αυτήν. Αν έβλεπαν τον Θεό οι άνθρωποι θα γίνονταν άγγελοι, αλλά ο καλύτερος από εμάς απέχει πολύ από τον κατώτερο των αγγέλων. Να γινόμασταν ακόμα και άγγελοι η κατάσταση δεν θα άλλαζε, εφόσον ούτε αυτοί βλέπουν τον Θεό. Ο Παλαμάς απαντά, ότι αν ο βασιλιάς επιτρέψει σε στρατιώτη να του μιλήσει κατά πρόσωπο, ο στρατιώτης δεν προάγεται σε στρατηγό. Ο Μωϋσής που αξιώθηκε να δεί τον Θεό δεν έγινε όμως άγγελος [102]. Προς αποφυγή της παραπάνω συνέπειας ο Βαρλαάμ θεωρούσε κάθε ενέργεια κτιστή, αλλά η ουσία, της οποίας οι ουσιώδεις ενέργειες θα ήταν κτιστές, θα ήταν και αυτή κτιστή [103]. Σύμφωνα με τον Παλαμά η κατανόηση των ενεργειών έχει να κάνει με τον σχεσιακό τους χαρακτήρα, κάτι που τελικά θα εκφρασθεί ως εκκλησιαστικός πυρήνας της μετοχής. Εάν η ενέργεια υφίσταται μόνο ως αναλογική συν-ενέργεια, αυτή η συν-ενέργεια δεν αναφέρεται μόνο στην κάθετη σχέση μετά του Θεού, άλλα επίσης και στην οριζόντια σχέση μεταξύ των πλασμάτων [104]. Κατά τον Μέγα Βασίλειο, ο Θεός δεν κοινωνεί προς το κτιστό κόσμον κατ΄ουσίαν, αλλά κατ΄ενέργεια οφείλεται ακριβώς εις την οντολογικήν διαφορά της ουσίας αυτού και της ουσίας των κτιστών όντων. Ο κτιστός κόσμος δεν προήλθε εις το είναι εκ της ουσίας του Θεού, αλλά εκ του μη όντος διά μόνης της βούλησής Του, η όλη οντολογική υπόσταση του κόσμου εξαρτάται από τις ενέργειες του Θεού, οι οποίες εκφράζουν την βούληση του [105].

Ο τελικός σκοπός της θεολογικής διδασκαλίας του Αγίου Γρηγορίου είναι η άμυνα της πραγματικότητος της χριστιανικής εμπειρίας. Η σωτηρία είναι μια αληθινή αναγέννηση (ανανέωση) του ανθρώπου. Η αναγέννηση αυτή επιτυγχάνεται όχι μέσα από τις ανθρώπινες φυσικές ενέργειες, αλλά διαμέσου της Θεϊκής παρέμβασης, ο οποίος συναντά τον άνθρωπο και τον δέχεται στην αληθινή και συνεχώς κοινωνία μαζί Του [106].

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

Ο Αν. Καθηγητής Σωτήριος Δεσπότης, Πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, στο πρώτο μέρος της συνέντευξής του στην Πεμπτουσία αναφέρεται στην Ιεραποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Κορέα με αφορμή της επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου στη Κορέα και την εκεί παρουσία του κ. Δεσπότης ως Προέδρου του Πατριαρχικού Ιδρύματος Ιεραποστολής για την Άπω Ανατολή.

Στο οδοιπορικό του ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας ο προηγούμενος της Μονής Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος μιλάει στον δημοσιογράφο Δημήτρη Στρουμπάκο για τα θαύματα της Παναγίας. Ο Γέροντας εξιστορεί ότι και του ίδιου του μίλησε η Παναγία σημειώνοντας ότι η Παναγία ως μητέρα του Θεού και ημών κάνει αυτό που θέλει η ίδια για τον καθένα μας. Πηγή: www.orthodoxianewsagency.gr

Ρεπορτάζ: Δημήτρης Στρουμπάκος, κάμερα: Ανδρέας Χαλκιόπουλος, μοντάζ: Τάκης Ποδαρόπουλος