Οι μεγαλύτεροι συνήθως πειρασμοί είναι στιγμιαίοι και, εάν εκείνη τη στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει και φεύγει η φάλαγγα των δαιμόνων, και γλυτώνουμε από τα χέρια των εχθρών.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Dear readers, by God’s grace, here we are at the start of a new year, only a few days after the last one ended. We’ve been here before and have shared thoughts and resolutions for a better year in all aspects of our life. In our first article for the new year of the Lord (or better, for us, ‘with the Lord’) 2019, we’ll discuss the title. Certainly, it’s a polite and wonderful custom to exchange good wishes with other people, one which we all enjoy doing, but, if we’re content with that, in the long term it becomes at the very least an incipient illness which, unfortunately is persistent and general and which, because it’s unobtrusive, is hard to identify. If we sit down and reckon up how many good wishes we’ve given or received- verbally, in writing or pictorially, through the internet or our cell phones- we’ll see that we have a surfeit of good wishes, but we’re suffering and starving from a lack of good deeds […]

We stress this particularly so that people don’t think that the Church just prays and blesses, without doing anything else. It is, of course true that its pastoral task (the multi-faceted work it performs on behalf of people in need) always begins with an appeal to Divine Grace, through the sacraments and services of the Church. Christ emphasizes this strongly: ‘Without me you can do nothing’ (Jn. 15, 5). And we also say: ‘Start with God’. That’s where we begin and then we go on to work with people.

So the problem isn’t that we wish for something; it’s that we shouldn’t stop there. As far as we’re concerned we should apply the old saying: ‘God helps those who help themselves’. In Aesop’s Fables, there’s the story of a rich Athenian man who’s shipwrecked and who, instead of trying to swim, keeps imploring the goddess Athena to deliver him, without the slightest effort on his part. Often in our lives we’re like that drowning man. We have greater or lesser concerns and should act, but we’d rather stick our head in the sand or demand that other people assume the responsibilities which are really ours. And, on the pretext of piety, we may even assign these responsibilities to God.

To be honest, isn’t it inconsistent of us to wish for world peace, but through our vote or our silence, to allow the geo-political interests of states to prevail and to apply the law of the rich to the detriment of the poor? In the society in which I live, how can I oppress those in inferior positions or other fellow human beings? Isn’t it contradictory to wish ‘Good Health’ just when we are, or are about to become, under the influence of alcohol and a host of other gastronomic excesses and ‘festal’ peccadillos? How can I have health when I do the opposite to what the human organism naturally wants? Isn’t it contrary for me to wish for love to prevail, but without cultivating humility? My inflated ego is unable to see other people as equals, but looks on them rather as possessions from which I can take something (instead of offering it to them). Isn’t it odd that I should wish for happiness but, in practice, identify it with consumerism, lots of money, worldly enjoyments and sensual delights, which bring us temporary pleasure but quickly backfire and overwhelm us? Finally, isn’t it strange that I should require that something in our life should change, when, in practice, I mean that everything and everybody should change, but not one jot of my character or my goals.

My friends, if we really want things to change and improve in 2019- and more generally, in all the years God will allow us to continue to live- let’s all make a really good effort, one that’s fitting and commensurate. The Bishop in his see; the priest in his parish; parishioners in whatever post the local church has entrusted them with: all together in the country and world in which we live. If we do what we can in practice, then we can wish and pray for those things which exclusively depend on and concern other people and God. Let’s do just a little, but all together. Then it’s certain that 2019 will be better than 2018. And even if it’s not, we’ll have the satisfaction of knowing that we did what we could. My friends, may you have a fruitful and blessed new year.

First published in the newspaper Κιβωτός της Ορθοδοξίας

Πηγή:  argiro.gr

Υλικά
3 μέτριες σελινόριζες (1 κιλό συνολικό βάρος), σε μέτρια κομμάτια
1 ξερό κρεμμύδι, τριμμένο
2 μεγάλα καρότα, σε μέτριες ροδέλες
2 μεγάλες πατάτες, σε μέτριους κύβους
1 πορτοκάλι, καθαρισμένο και κομμένο σε φέτες + χυμός από 2 πορτοκάλια
120 ml ελαιόλαδο
χυμός από 1 λεμόνι
1 κουτ. γλυκού αλεύρι
500 ml ζεστό νερό
αλάτι, πιπέρι φρεσκοτριμμένο
2 κουτ. σούπας άνηθος, ψιλοκομμένος

Διαδικασία
Μόλις καθαρίσουμε και κόψουμε τις σελινόριζες, τις περιχύνουμε με το χυμό λεμονιού για να μη μαυρίσουν και τις κρατάμε στην άκρη. Σε μια φαρδιά κατσαρόλα ζεσταίνουμε το λάδι σε μέτρια φωτιά και σοτάρουμε τα καρότα και το κρεμμύδι για 5 – 6 λεπτά. Πασπαλίζουμε με το αλεύρι, ανακατεύουμε και συνεχίζουμε το σοτάρισμα, έως ότου ροδίσουν λίγο τα υλικά.

Προσθέτουμε το ζεστό νερό, το χυμό πορτοκαλιού, τις πατάτες, τις σελινόριζες, αλατοπίπερο και σκεπάζουμε το φαγητό με ένα κομμάτι λαδόκολλα και ένα πιάτο από πάνω (όπως βάζουμε στους ντολμάδες) – με τη λαδόκολλα τα λαχανικά θα μαγειρευτούν στους ατμούς τους και θα γίνουν λουκούμι, ενώ το πιάτο θα τα συγκρατεί για να μη διαλυθούν. Σκεπάζουμε την κατσαρόλα με το καπάκι και μαγειρεύουμε σε μέτρια προς χαμηλή φωτιά για περίπου 20 λεπτά. Βγάζουμε το πιάτο με προσοχή, σηκώνουμε μια άκρη της λαδόκολλας και με ένα πιρούνι δοκιμάζουμε αν τα λαχανικά είναι έτοιμα.

Αν δεν είναι, σκεπάζουμε και μαγειρεύουμε λίγο ακόμη. Μόλις γίνουν, προσθέτουμε τις φέτες πορτοκαλιού, σκεπάζουμε πάλι με λαδόκολλα, πιάτο και καπάκι, και συνεχίζουμε το μαγείρεμα για άλλα 5 λεπτά. Αποσύρουμε και αφήνουμε το φαγητό να κρυώσει καλά (είναι πιο νόστιμο σε θερμοκρασία δωματίου). Σερβίρουμε το φαγητό, πασπαλίζουμε με το μυρωδικό και περιχύνουμε με το λαδάκι της κατσαρόλας. Συνοδεύουμε με τυρί φέτα και ψωμί.

Τι πίνουμε: Εναν Ροδίτη ή, εναλλακτικά, ένα ροζέ δροσερό Μοσχοφίλερο.

Πηγή: gastronomos.gr

Το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου διοργανώνει από 31-1-2019 έως 2-2-2019 Διεθνές Συνέδριο με τίτλο «Κυριάκου Χαραλαμπίδη Επίσκεψις», το οποίο θα λάβει χώρα στην Αίθουσα «Διαλεκτική» (Πολιτιστικό Κέντρο ΣΠΕ Αγλαντζιάς-Παλιά Πλατεία), Οδός Κυριάκου Μάτση, Αγλαντζιά, Λευκωσία. Το Συνέδριο πραγματοποιείται με αφορμή τη συμπλήρωση ογδόντα χρόνων ζωής (1940-) και σχεδόν εξήντα χρόνια δημιουργικού βίου (1961–) του τιμώμενου συγγραφέα.

Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης γεννήθηκε στην Κύπρο το 1940. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παρακολούθησε μαθήματα Θεάτρου στην Αθήνα και ειδικεύτηκε σε θέματα Ραδιοφωνίας στο Μόναχο. Εργάστηκε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση και για τρεις δεκαετίες στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου, απ’ όπου αφυπηρέτησε ως Διευθυντής Ραδιοφωνίας. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή Έλληνες ποιητές, προταθείς για βραβείο Νόμπελ από έξι καθηγητές του Πανεπιστημίου Κύπρου, κάτοχος του Κρατικού Βραβείου Ποίησης της Κύπρου (τρεις φορές), της Ελλάδας (μία) και της Ακαδημίας Αθηνών (δύο φορές, τη δεύτερη για το σύνολο του ποιητικού του έργου), αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Παρότι η πνευματική του παραγωγικότητα συνεχίζεται ακάθεκτη (η τελευταία του συλλογή δημοσιεύτηκε το 2017, ενώ μία ακόμη είναι σχεδόν έτοιμη για το τυπογραφείο), τα δύο αυτά μεγάλα ορόσημα, σε συνάρτηση και με την κυκλοφορία της συγκεντρωτικής έκδοσης των ποιημάτων του εντός του 2019, επιβάλλουν και επιτρέπουν μια συνολική θεώρηση-ρετροσπεκτίβα στο έργο του με τη μορφή διεθνούς επιστημονικού συνεδρίου.

Όσον αφορά το εκδοτικό έργο του μνημονεύουμε τις δώδεκα ποιητικές συλλογές: «Πρώτη Πηγή» (Αθήνα 1961), «Η Άγνοια του Νερού», με πρόλογο Τ.Κ. Παπατσώνη (Ίκαρος, Αθήνα 1967), «Το Αγγείο με τα Σχήματα» (Λευκωσία 1973), «Αχαιών Ακτή» (Λευκωσία 1977 – Άγρα, Αθήνα 2003), «Αμμόχωστος Βασιλεύουσα» (Ερμής, Αθήνα 1982 – Άγρα, Αθήνα 1997) – οι τρεις τελευταίες συλλογές τιμήθηκαν με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Κύπρου –, «Θόλος» (Ερμής, Αθήνα 1989 – Άγρα, Αθήνα 1998, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), «Μεθιστορία» (Άγρα, Αθήνα 1995, Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Ελλάδας 1996), «Δοκίμιν» (Άγρα, Αθήνα 2000), «Αιγιαλούσης Επίσκεψις» (Άγρα, Αθήνα 2003), «Κυδώνιον Μήλον» (Άγρα, Αθήνα 2006), «Ίμερος» (Μεταίχμιο, Αθήνα 2012), «Στη γλώσσα της υφαντικής» (Μεταίχμιο, Αθήνα 2013).

Το 1997 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα, σε δική του μετάφραση και εισαγωγή, το βιβλίο «Ρωμανού του Μελωδού: Τρεις Ύμνοι» (Βραβείο Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας). Επίσης το 2009 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα σε δύο τόμους η συλλογή δοκιμίων του «Ολισθηρός Ιστός» (Δοκίμια, Μελέτες, Άρθρα, Συνεντεύξεις) και το 2010 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, στη σειρά «Μια πόλη στη λογοτεχνία», η επιλογή κειμένων που επιμελήθηκε για τη Λευκωσία. Το 1998 τιμήθηκε με το Διεθνές Έπαθλο Καβάφη στην Αίγυπτο.

Το 2003 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Το 2006 του απονεμήθηκε το Βραβείο Πολιτιστικής Προσφοράς Τεύκρου Ανθία-Θοδόση Πιερίδη. Το 2007 τιμήθηκε από την Κυπριακή Δημοκρατία με το Αριστείο Γραμμάτων, Τεχνών και Επιστημών. Το 2013 αναγορεύτηκε Επίτιμος Διδάκτωρ του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στον κλάδο Λογοτεχνίας (Ποίησης) στην Τάξη των Γραμμάτων και των Καλών Τεχνών.

Λεπτομέρειες για το Συνέδριο βλέπε εδώ

Για το έργο και την προσωπικότητα του Κυριάκου Χαρλαμπίδη βλέπε εδώ

And even if things are slow to happen, as they may well be, or even if it seems that God’s gone silent and is inactive, so long as you retain your trust in Him then He’ll reveal Himself in marvellous ways. The Scriptures tell us that nobody, nobody at all who has set their hope on God has ever been put to shame. David puts it beautifully: ‘Look back at generations of old and find even one person who hoped in God and was put to shame’. Find one person who can say ‘I had my hope in Christ and Christ didn’t respond. He didn’t help me. He abandoned me’. You won’t find a single one.

Από μόνη της η ψυχή είναι και θησαυρός και πλούτος αναφαίρετος· απόκτημα άριστο για τον κάτοχο του πλούτου της ευσέβειας και αυτό τον καθιστά αληθινά μακάριο άνθρωπο. Αυτός οτιδήποτε κι αν βρεθεί μπροστά του δεν το ποθεί και δεν απλώνει το χέρι του σε ό,τι δεν είναι δικό του.

Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας

Πλήρη φάκελο κατέθεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος την Πέμπτη 10 Ιανουαρίου στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, περί της αγιοκατατάξεως του Ιερομονάχου Γέροντος Βησσαρίωνος του Αγαθωνίτου του Ελεήμονος Πνευματικού.

Ο φάκελος περιέχει λεπτομερή, πολυσέλιδη Εισήγηση του Μητροπολίτου κ. Νικολάου για την οσιακή ζωή, το μεγάλο φιλανθρωπικό και πνευματικό έργο του Γέροντος, αλλά και για τα γεγονότα, τα οποία επηκολούθησαν της εμφανίσεως του αφθάρτου και ευωδιάζωντος Ιερού λειψάνου του, το οποίο η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος εχαρακτήρισε ως: «Σημείον του Ουρανού».

Ο φάκελος επίσης περιέχει και πολλά άλλα στοιχεία συνηγορούντα εις την αγιοκατάταξη του π. Βησσαρίωνος, όπως: Βιβλία, Επίσημα Έγγραφα, Δελτία Τύπου, Μαρτυρίες, Θεοσημεία, Θαύματα, Εμφανίσεις, Δημοσιεύματα, Λειτουργικούς Ύμνους και Ποιήματα.

Ήδη με την κατάθεση του φακέλου εις την Αρχιγραμματεία της Ιεράς Συνόδου, το θέμα έχει περιέλθει εις την Συνοδική Επιτροπή Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και η Ιερά Σύνοδος θα δρομολογήσει όλες τις νόμιμες και απαραίτητες διαδικασίες εις το Οικουμενικό Πατριαρχείο δια την Αγιοκατάταξη του π. Βησσαρίωνος και την αναγραφή του ονόματός του, εις τας Αγιογραφικάς Δέλτους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Πηγή: http://www.imfth.gr/

Δεν είναι κακό να βασανίζεσαι. Κακό είναι να βαριέσαι.

Δημήτρης Χόρν

Η μακροθυμία είναι αρετή γενναίας και ευγενικής ψυχής, που έχει θεμέλιο την αγάπη προς τον πλησίον. Είναι μεγαλοψυχία, μεγαλοφροσύνη και φίλη της πραότητας. Η μακροθυμία μαρτυρεί καλή αγωγή ψυχής και εκδηλώνεται σαν συμπάθεια, φιλανθρωπία, μετριοφροσύνη και δικαιοσύνη.

Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός

Υλικά
800γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
40 γρ μαγιά νωπή
1 φλιτζάνι ελαιόλαδο
1 πρέζα αλάτι

1 φλιτζάνι γάλα χαμηλών λιπαρών
2 κουτ. γλυκού baking powder
1 κουτ. γλυκού ζάχαρη

Εκτέλεση
Διαλύουμε τη μαγιά στο χλιαρό γάλα στο οποίο προηγουμένως έχουμε προσθέσει και τη ζάχαρη. Στη συνέχεια ρίχνουμε το ελαιόλαδο και το αλεύρι μέσα στο οποίο έχουμε αναμίξει το αλάτι και το baking powder. Ζυμώνουμε καλά ώστε να πάρουμε μια αφράτη και ομοιογενή ζύμη. Τη σκεπάζουμε με μεμβράνη και την αφήνουμε 20-30 λεπτά να διπλασιαστεί προτού τη χρησιμοποιήσουμε. Όταν τη χρησιμοποιήσουμε για πίτες ή πιτάκια, την αφήνουμε και πάλι 10-20 λεπτά ώστε να ξαναφουσκώσει προτού την αλείψουμε με αυγό και την ψήσουμε.

Πηγή: neadiatrofis.gr

Από σένα τον ίδιο εξαρτάται είτε η αιώνια ζωή σου είτε ο αιώνιος θάνατός σου. Αναλογίσου λοιπόν, πόση προσοχή και πόση σύνεση πρέπει να δείξεις. Μην πάιζεις με την αιωνιότητα!

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Στο χωριό Καμινάκι Οροπεδίου Λασιθίου Κρήτης γεννήθηκε το 1903 ο κατά κόσμον Σέργιος Γουνουλάκης. Στην αγία κολυμβήθρα κατά τη βάπτισή του σχηματίσθηκε ένας μεγάλος σταυρός. Από παιδί διακρίθηκε για τη φιλομάθειά του. Από μικρός επιθυμούσε να γίνει μοναχός. Μόλις τελείωσε τη στρατιωτική του θητεία, πήγε δόκιμος στη μονή Πεντέλης Αττικής.

Το 1925 ήλθε στο Άγιον Όρος και εκάρη μοναχός στην Καλύβη των Εισοδίων της Θεοτόκου του Αγίου Βασιλείου από τον αυστηρό Γέροντα Ματθαίο το 1926. Δεν βγήκε ποτέ ξανά στον κόσμο. Είχε μεγάλη άσκη­ση. Συχνά βάδιζε ανυπόδητος. Από τον κόσμο θυμόταν μόνο τις θείες Λειτουργίες και τις αγρυπνίες στο χωριό του. Για εργόχειρο είχε την ξυλογλυπτική. Αγαπούσε ιδιαίτερα τη μελέτη. Αφιέρωνε πολύ χρόνο στη μελέτη των αγιοπατερικών έργων. Είχε ανεπτυγμένη μεγάλη αλληλογραφία. Στήριζε με τις σοφές νουθεσίες του πολλούς χριστιανούς. Η πολυχρόνια προσεκτική μελέτη τον είχε σοφίσει. Ο χαριτωμένος λόγος του άγγιζε τις καρδιές των ακροατών του, που έφθαναν διψασμένοι στην ερημική, πενιχρή και άνυδρη Καλύβη του για ν’ ακούσουν λόγο Θεού και να ξεδιψάσουν. Ήταν επίσης ελεήμων πολύ και συνέτρεχε στις ανάγκες των συνασκητών του. Είχε μεγάλη ευλάβεια στους οσίους Ιωσήφ Γεροντογιάννη της μονής Τιμίου Προδρόμου Καψά και Παρθέ­νιο και Ευμένιο της μονής Κουδουμά στη νότια Κρήτη.

Στις 21.11.1986 ο Γέροντας Δαμασκηνός, ημέρα εορτής του ησυχαστηρίου τους, κάλεσε τον υποτακτικό του Αυγουστίνο και του ανέθεσε τη Γεροντία. Του ζήτησε να προσκαλέσει τον Πνευματικό για να κάνει μία γενική εξομολόγηση και να τελέσει το μυστήριο του θείου και ιερού Ευχελαίου. Ζήτησε ειλικρινή συγχώρεση από όλους. Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 12.1.1987. Ο επίσκοπος Ροδοστόλου Χρυσόστομος τον ονό­μασε «αιθέριο Γέροντα». Ο Γέροντας της μονής Παρακλήτου Χερου­βείμ τον χαρακτήρισε «ευλαβέστατο μοναχό». Ο ιερομόναχος Φίλιππος των Θωμάδων έγραψε: «Εις το πρόσωπόν του έβλεπε κανείς τους πα­λαιούς ασκητάς και αναχωρητάς που σαν ολόλευκα κρίνα εξήνθησαν αι έρημοι». Ο καλός βιογράφος και συμπατριώτης του καταλήγει: «Αυτός ήταν ο Γέροντας Δαμασκηνός Αγιοβασιλειάτης ο Κρητικός. Ένας αγνός πνευματικός αγωνιστής, ένας αυστηρός Αθωνίτης Μοναχός, που ξόδεψε ολόκληρη τη μακρόχρονη ασκητική ζωή του σε νηστείες, αγρυπνίες και προσευχές για τη σωτηρία της ψυχής του, ευεργετώντας συγχρόνως πνευματικά και τους άλλους ανθρώπους». Τον είπαν επίσης ένα από τους τελευταίους ιεροπρεπείς Κολλυβάδες. Ο ακριβοδίκαιος Γέροντας Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης τον ανέφερε ως ένα άγιο των ημερών μας.

Πηγές – Βιβλιογραφία

Αντωνίου Στιβακτάκη, Γέροντας Δαμασκηνός ο Αγιοβασιλειάτης, Ηράκλειο 2006.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό, τ. Γ΄, εκδ. Μυγδονία σ. 1187-1189

Ο αξιομνημόνευτος Γέροντας Παντελεήμων γεννήθηκε την ήμερα της εορτής της Υπαπαντής στην πόλη των Πατρών το έτος 1936. Μόλις 15 ετών ήλθε στο Άγιον Όρος, για να μάθει την τέχνη της αγιογραφίας, στην Καλύβη του Αγίου Γεωργίου των Καρτσωναίων στη σκή­τη της Αγίας Θεοπρομήτορος Άννης. Μετά τριετία δοκιμής εκάρη μονα­χός από τον Γέροντα Γαβριήλ (+1956), που μόναζε με τους αδελφούς του Χρυσόστομο (+1941) και Σεραφείμ (+1966).

Το 1960 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1965 πρεσβύτερος από τον μητροπολίτη Μιλητουπόλεως Ναθαναήλ (+1978). Διεκρίθη ως άριστος ιεροψάλτης. Έψελνε πάντοτε ευλαβικά και κατανυκτικά. Πολλούς βοή­θησε να μάθουν τη βυζαντινή μουσική. Επίσης ήταν καλός αγιογράφος και καλλιγράφος. Γηροκόμησε τέσσερις Γέροντες της Καλύβης του κι έλαβε πλούσιες ευχές και ευλογίες. Έτσι απόκτησε εμπειρία και γνώ­ση από την πολύχρονη υπακοή του και μπορούσε κατόπιν να συνδράμει στις ανάγκες των προβληματισμένων και ταλαιπωρημένων από λογι­σμούς αδελφών. Ως πνευματικός πατέρας βοήθησε πολλούς πολύ. Η επικοινωνία μαζί του έδινε χαρά και ειρήνη. Τον θυμόμαστε πάντοτε σοβαρό μ’ ένα γλυκύ πρόσωπο, καθάριο βλέμμα, όλο ευγένεια και σε­βασμό, λιγομίλητο και γλυκομίλητο, ν’ αγρυπνεί, να ψάλλει πρόθυμα και πρόσχαρα.

Τους συνομιλητές του δεν τους πίεζε να καταλάβουν κάτι. Προσευχόταν μυστικά, θερμά και ταπεινά να φωτισθούν και να κατανοήσουν την αιτία του προβλήματός τους. Απόφευγε συστηματικά την αυτοπροβολή. Στην εξομολόγηση έκλαιε με τον μετανοούντα. Συχνά έστελνε όσους του ζητούσαν να εξομολογηθούν σε άλλους πιο έμπειρους Πνευματικούς. Όσοι τον αδικούσαν τους συγχωρούσε. Όσοι τον συκοφαντούσαν δεν θύμωνε μαζί τους. Τις πικρίες του τις υπόμενε με προσευχή, ελπίδα και εμπιστοσύνη στον Θεό.

Ο παπα-Χρυσόστομος, της συνοδείας των Καρτσωναίων, λέγει, περί αυτού: «Ήτο ένας ήρεμος άνθρωπος. Στα 27 του χρόνια που ήμασταν μαζί. δεν τον είδα ποτέ να έχει θυμώσει. Στενοχωρημένο τον είχα ιδεί, αλλά θυμωμένο ποτέ. Ποτέ δεν κατέκρινε, δεν κακολόγησε, δεν ωμίλησε με κακία και σκαιότητα, με διάθεση εκδικήσεως προς κάποιον άλλον. Αυτή την γαλήνη και την ψυχική αταραξία την είχε βαθειά μέσα του σαν καρπό της μοναχικής του ασκήσεως και αρετής ... Την αρετή που ήθελε να σου επιστήση την προσοχή για ν’ αγωνισθής να την αποκτήσης δεν την εδίδασκε αδιάφορα, αλλά με πόνο και αγάπη, ακόμη και με δάκρυα. Τα λόγια του δεν ήταν λόγια του γραφείου κάποιου δασκάλου που κατέληγαν σε φαιδρά ανέκδοτα, αλλά πατερικά λόγια, γεμάτα ζωντάνια, ευλάβεια, θεϊκή δύναμη και πατερική σοφία».

Έργο ζωής υπήρξε η ανοικοδόμηση του ναού του Αγίου Γεωργίου και της Καλύβης σ’ ένα τόπο δύσκολο, αλλά με πανοραμική θέα, ένα μπαλκόνι τ’ ουρανού. Μόλις τελείωσε το πολύμοχθο και πολυδάπανο έργο του ο φιλάγιος Γέροντας, τέλειωσε και τον βίο του. Ανεπαύθη ο πράος και γλυκύς αυτός Γέροντας στις 12.1.1992. Ο ιατρός ιερομόναχος Δημήτριος Γρηγοριάτης έλεγε: «Με τόση αταραξία και βαθειά ειρήνη δέχθηκε το κάλεσμα του Θεού για την ανάβασή του από τα επίκηρα του βίου προς τα άφθαρτα και αιώνια αγαθά, ώστε ενόμιζε κανείς ότι άλλος θα είναι ο ασθενής και ο υποψήφιος για τις αιώνιες μονές και όχι αυτός». Την επομένη έγινε η εξόδιος ακολουθία του στο Κυριακό της σκήτης που επί 40 χρόνια έψαλλε, με την παρουσία τεσσάρων επισκόπων, πέντε Αγιορειτών ηγουμένων και όλης της Αγιαννανίτικης Αδελφότητος. Τώρα θα ψάλλει ευφραινόμενος στον ουρανό, ευχόμενος για την εκλεκτή συνοδεία του. Κατά την Ιερά Αποκάλυψη: «Μακάριοι οι αποθνήσκοντες εν Κυρίω, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών». Όντως μακάριοι, όντως αναπαυμένοι και όντως ευλογημένοι.

Πηγές – Βιβλιογραφία

Χερουβείμ Αγιαννανίτου ιερομ., Σύγχρονες μορφές του Άθω, Ιερομόναχος Παντελεήμων Κάρτσωνας (1936-1992), Παράδοση 2/1992, σσ. 239-242. Δαμασκηνού Γρηγοριάτου μοναχού, Ιερομόναχος Παντελεήμων Αγιαννανίτης, πρωτοψάλτης του Αγίου Όρους, Καλύβη Αγίου Γεωργίου (1935-1992), Ορθόδοξη Μαρτυρία 84/2008, σσ. 42- 47, 85/2008, σσ. 40-45.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό, τ. Γ΄, εκδ. Μυγδονία σ. 1325-1327

Η Αγία Μάρτυς Τατιανή καταγόταν από τη Ρώμη και έζησε κατά την εποχή του αυτοκράτορα Αλεξάνδρου του Σεβήρου (222-235 μ.Χ.). Ο πατέρας της είχε διατελέσει ύπατος.

Η Αγία Τατιανή είχε το εκκλησιαστικό αξίωμα της διακόνισσας και στην υμνολογία παρίσταται ως μαθήτρια των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Η επισημότητα της καταγωγής της και ο ένθεος ζήλος με τον οποίο εκτελούσε τα διακονικά της καθήκοντα, έδωσαν στην Τατιανή περιφανή θέση μεταξύ των Χριστιανών. Και οι Εθνικοί όμως είχαν ακούσει περί αυτής και δεν μπορούσαν να δεχθούν το γεγονός ότι μια τέτοια γυναίκα καταφρονούσε τις κοσμικές βλέψεις και περιφρονούσε τα είδωλα, για να υπηρετεί με τόση αυταπάρνηση τους Χριστιανούς και να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Κυρίου.

Όταν, επί Σεβήρου, διατάχθηκε δίωξη των Χριστιανών, η Τατιανή συνελήφθη και επειδή διεκήρυττε την πίστη της στον Χριστό, την οδήγησαν μπροστά στο βασιλέα και μαζί με αυτόν εισήλθε σε ένα ειδωλολατρικό ναό. Εκεί όμως η Αγία, με μια θερμή προσευχή στο Χριστό, συντάραξε τα ξόανα (τα ξύλινα αγάλματα) των θεοτήτων της ειδωλολατρίας και τα γκρέμισε στο δάπεδο. Για τον λόγο αυτό την υπέβαλαν σε βασανιστήρια. Την κτύπησαν και με σιδερένια νύχια της ξέσκισαν τα βλέφαρα. Έπειτα την κρέμασαν και της ξύρισαν το κεφάλι. Ακολούθως την έριξαν πάνω σε φωτιά, αλλά δεν έπαθε τίποτα. Κατόπιν την έριξαν σε πεινασμένα άγρια θηρία, αλλά αυτά δεν τόλμησαν να την βλάψουν. Ύστερα από όλα αυτά, οι ειδωλολάτρες, έκοψαν την Τίμια κεφαλή και κατ’ αυτόν τον τρόπο η Αγία εισήλθε με το στέφανο της δόξας στη χαρά του Κυρίου της.

Πηγή: synaxarion.gr

Εισήγηση του κ. Γεωργίου Ιατρού, Δρ. Εκκλησιαστικού Δικαίου Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ – Δικηγόρος, με θέμα: «Νομολογιακές συγκρούσεις γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα» στο 59ο Παιδαγωγικό Συνέδριο, το οποίο διοργάνωσε ο Τομέας Επιστημόνων του Συλλόγου «Ο Μέγας Βασίλειος» με θέμα: «Ανθρώπινα Δικαιώματα – Καπήλευση & Διασφάλιση» την Παρασκευή, 28 Δεκεμβρίου 2018, στο Αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών.

Η συγγραφέας Αναστασία Βούλγαρη στο τέταρτο μέρος της συνέντευξής της στην Πεμπτουσία μιλάει για αγάπη του Μίμη Θεοδωράκη για την πατρίδα και τον σεβασμό στην ορθόδοξη πίστη και παράδοση. Η κα Βούλγαρη αναφέρεται με αφορμή το ζήτημα  του βιβλίου της ιστορίας, αλλά και της ονομασίας των Σκοπίων στον αγώνα του Θεοδωράκη για την πατρίδα, για τον γνήσιο πατριωτισμό και τον πόλεμο που κήρυξε μέχρι εσχάτων ενάντια στον εθνομηδενισμό μέσα από την ιστορία, τη τέχνη, τη γλώσσα και τη παράδοση.

Εισήγηση του αρχιμανδρίτη π. Ζαχαρία Ζαχάρου, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, με θέμα: «Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες ως πηγή εμπνεύσεως στην ζωή του Αγίου Μαξίμου» στην Διεθνή Επιστημονική Ημερίδα: «Ο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός – Από το Άγιον Όρος στην Ρωσία (1518-2018)», που διοργάνωσε η Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως τη Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 500 ετών από της μεταβάσεως του Αγίου Μαξίμου στην Ρωσία, στο κέντρο πολιτισμού της Δυτικής Θεσσαλονίκης.

Προλογική ομιλία του Ο Σωκράτη Δεληβογιατζή στην Ημερίδα: «Παρένθετη μητρότητα: ο ηθικός προβληματισμός για τη μητέρα, το παιδί και την οικογένεια». Την Ημερίδα διοργάνωσε το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας και το Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής, έλαβε χώρα στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ και ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του καθηγητή Χρήστου Βάντσου, καθώς συμπληρώνεται ένα έτος από το θάνατό του.