Στην Ελλάδα ζούμε την κακοδαιμονία. Αυτό είναι φανερό. Η ασάφεια της πολιτικής ζωής μετέβαλε την προσωπική διεργασία, τον τρόπο που δίνουμε νόημα στα πράγματα. Μήπως ζούμε ζωές χωρίς κατεύθυνση, μερικές φορές τελείως ασυνάρτητες, με μεταβαλλόμενες πραγματικότητες, δημιουργώντας ένα διαρκώς ευλύγιστο εαυτό, γεμάτο μίμηση και επιτήδευση; Είμαστε ό,τι φοράμε, ό,τι αυτοκίνητο οδηγούμε, ό,τι σπίτι έχουμε. Είμαστε [...]![]()
