“Tέσσερα κεριά έλιωναν αργά, αργά… Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους… Το πρώτο κερί είπε: Εγώ είμαι η Ειρήνη. Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν. Πιστεύω πως δεν μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!!! Κι έτσι αφέθηκε σιγά, σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά. . [...]![]()
