Εϊναι συνήθης ό δρόμος που οδηγεί στον μοναχικό βίο τους νέους και τις νέες κάθε εποχής. Πολλω δε μάλλον η μέρα πού επανδρώνονται συνεχώς και τα πλέον ασκητικά μέρη και ακούγονται σ’ αυτά, ψαλμωδήματα και ευχές. “Ομως κι αν ακόμη ζούμε την κατά συρροήν προσέλευση στό μοναδικό πολίτευμα αφιερωμένων ψυχών, εντούτοις δεν διανύουμε τον χρυσό [...]![]()
