Εορτάζει στις 16 Ιουλίου εκάστου έτους.

Προς τον το παν βλέποντα Δεσπότην βλέπων,
Aντέσχες Aντίοχε και τομής άχρι.

Βιογραφία
Ο Άγιος Αντίοχος ήταν αδελφός του Αγίου Πλάτωνα (βλέπε 18 Νοεμβρίου), καταγόταν από την Σεβάστεια της Καππαδοκίας και ήταν γιατρός. Πήγαινε από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό και γιάτρευε τους ασθενείς όχι μόνο κατά το σώμα αλλά και κατά την ψυχή.

Τον συνέλαβε ο ηγεμόνας Αδριανός και τον υπέβαλε σε μια σειρά φρικτών βασανιστηρίων. Τον κρέμασε επάνω σ’ ένα ξύλο και του ξέσχισε τα πλευρά, κατόπιν τον άφησε μέσα στη φωτιά, έπειτα τον έριξε μέσα σ’ ένα καζάνι με βραστό λάδι και στη συνέχεια τον άφησε τροφή στ’ άγρια θηρία. Απ’ όλα αυτά όμως, ο Αντίοχος, με τη θεία χάρη βγήκε αβλαβής και όχι μόνο. Άλλα με την προσευχή του συνέτριψε τα είδωλα και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου δια αποκεφαλισμού.

Ο δήμιος όμως, Κυριάκος, που τον αποκεφάλισε είδε να τρέχει από τον λαιμό του αντί για αίμα, γάλα. Τότε και αυτός με θάρρος ομολόγησε τον Χριστό και αποκεφαλίστηκε επί τόπου.

Πηγή: saint.gr

Αυτός ο Άγιος Μάρτυρας Αθηνογένης ήταν από την Σεβάστεια της Καππαδοκίας στα χρόνια του Διοκλητιανού, κατά το έτος 290. Για την αρετή του όμως και την ταπείνωση έγινε Επίσκοπος Πηδαχθόης. Αφού συνελήφθη όμως από τον ηγεμόνα, Φιλόμαρχο ονόματι, μαζί με τους δέκα μαθητές του, υπέμεινε ο αοίδιμος μαζί με αυτούς πολλά βάσανα. Τελευταία όμως όλοι, αφού αποκεφαλίστηκαν, έλα­βαν από τον Κύριο της αθλήσεως τους στεφάνους. Υπάρχει δε και παράδοσις, σύμφωνα με την οποία, πριν να συλληφθή ο Άγιος, πήγε στο Μοναστήρι και δεν βρήκε τους μαθητές του, επειδή συνελήφθησαν πριν από αυτόν.

Αφού όμως συνάντησε το ελάφι, που ανάθρεψε στο Μοναστήρι, το ευλόγησε και του ευχήθηκε να μη θανατωθούν τα ελαφόπουλά του από κυνηγούς, αλλά κάθε χρόνο να φέρνει διαδοχικά και αυτό και όλα τα ελάφια, που θα γεννήσει, ένα ελαφόπουλο. Έτσι τελείωσε και εκπληρώθηκε η ευχή του Αγίου, γι’ αυτό και μέχρι σήμερα γίνεται ένα πράγμα παράδοξο και πολύ ευχάριστο συγχρόνως. Διότι κάθε χρόνο, στην εορτή του Αγίου, όταν γίνεται η ιερή Λειτουργία, αφού αναγνωσθεί το άγιο Ευαγγέλιο, έρχεται ένα ελάφι μαζί με ένα του ελαφόπουλο, και μπαίνοντας μέσα στην Εκ­κλησία, το αφιερώνει στον Άγιο και κατόπιν πάλι βγαίνει έξω. Το δε ελαφόπουλο, αφού το συλλάβουν οι εκεί συγκεντρωμένοι Χρι­στιανοί, το σφάζουν και το τρώνε «εις δόξαν Θεού και εις τιμήν» του Αγίου Αθηνογένη. Τελείται δε η Σύναξη και εορτή του στον Ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, που βρίσκεται στο Κυπαρίσσι (το οποίο, όπως λένε μερικοί, είναι Μοναστήρι και βρίσκεται κοντά στα Μουντανιά).

Πηγή: (Αγίου Νικοδήμου, Συναξαριστής (Ιούλιος-Αύγουστος), εκδ. Συνοδία Σπυρίδωνος ιερομονάχου, Νέα Σκήτη-Άγιον Όρος, σ. 76-77) pemptousia.gr

The 3rd Ecumenical Synod dealt with the heresy of Nestorios, the Patriarch of Constantinople. It condemned him and defined the faith as regards the theanthropic Christ and Our Most Holy Lady the Mother of God. This was after an agreement, known as the Formula for Reunion, was reached in 433 between Saint Cyril of Alexandria and John of Antioch.

After the demise of these two Patriarchs, however, their fanatical disciples re-opened the issue, in the belief that both of them had retreated from their previously-held positions, and this caused a number of problems for the Church.

One of the protagonists was Eftykhis (Eutyches) who taught that our Lord Jesus Christ did, indeed, have two natures, before they were unified, but recognized only one after unification had taken place. In other words, it was his belief that after the union of the two natures, Christ’s human nature was absorbed by His divine nature. This problem continued because there was further confusion between nature and person, since it was considered that one person was linked to one nature.

And so the 4th Ecumenical Synod was called in Chalcedon, in 451, at the behest of the imperial couple, Pulcheria and Marcian. It was chaired by Patriarch Anatolios of Constantinople and representatives of Pope Leo of Rome. This Synod confirmed the decision of the 3rd Ecumenical Synod and, ‘following the earlier Fathers’, as it writes, accepted that the Word is one Person and one Hypostasis, ‘known in two natures without confusion, without change, without division and without separation’ and that nowhere is the difference between the two natures removed, bur rather the specific character of each nature is preserved in the union of the Word in one Person-Hypostasis.

This whole issue may seem philosophical and of little concern for the theology of the Church, but this is not the case, for the following reasons.

Through their study of Holy Scripture, the Old and New Testaments, and, in particular Christ’s revelation of Himself to the Apostles, the Fathers of the Church knew that Christ was truly God, Who had become incarnate in order to defeat death, sin and the devil. In the River Jordan, the existence of the Holy Trinity became clear. On Mount Tabor, Christ’s face shone like the sun and His garments were as white as light. The pillar of light also engulfed the Disciples and the voice of the Father was heard. This light was not created, but divine, uncreated; it was the light of the Godhead. In Christ there was human nature, (body and soul), but from within came the effulgence of the Divinity. This light was not another nature, but the divine nature which was united to human nature in Christ. In this way, Christ’s divinity was revealed, though His human nature was not abolished. This is what led the Fathers to declare that the two natures- human and divine- act in the hypostasis/person of the Word ‘without confusion, without change, without division and without separation’.

This was the experience shared by many of the Fathers of the Church, as we see clearly in Saints Basil the Great, Gregory the Theologian and many other later Fathers such as Saints Symeon the New Theologian, Saint Gregory Palamas and others. This is why the experience and faith of the Fathers is identical with that of the Prophets and Apostles.

And besides, they did not make this formulation in order to express a logical position concerning Christ, because this mystery cannot be understood logically. Nor did they do so in order to develop a particular philosophy, but rather to respond to the heretics of the time, who did, indeed, philosophize. The heretic theologians attempted to understand this mystery in terms of philosophy, while the Fathers used some of its terms, such as essence, nature, person, and hypostasis, in order to answer the heretics and to deconstruct their philosophical mode of thought.

As Saint Gregory Palamas says, this means that dogma is the manifestation/revelation of the Word of God- without flesh to the Prophets in the Old Testament and in the flesh to the Apostles in the New Testament. The terms, on the other hand are words, lexical items, which are used by the Fathers to guard dogma, the revelation of the Son and Word of God. For this reason, the terms define the line between the truth and error.

As is the case with the decisions of the other Ecumenical Synods, the Church has made those of the 4th into hymns to be sung at services. They’ve also become prayers and in this way dogma- the terms of the Ecumenical Synods- is closely linked to the worship of the Church. This is an indication of the importance of worship, at which we confess and experience Christ as God and Man.

Ο σεφ Ben Churchill έχει ένα μοναδικό ταλέντο: Δημιουργεί γλυκά που ξεχωρίζουν, όχι (μόνο) λόγω της γεύσης τους, αλλά (κυρίως) λόγω της ιδιαίτερης εμφάνισής τους!

Τα επιδόρπια που ετοιμάζει μοιάζουν εκπληκτικά με σφουγγαράκια της κουζίνας, τασάκια με αποτσίγαρα ή… μουχλιασμένα πορτοκάλια, τόσο που μας κάνουν… να διστάζουμε και να τα κοιτάμε ξανά και ξανά!

Ιδού μερικές από τις ιδιαίτερες, αλλά γλυκές, δημιουργίες του.

Πηγή: briefingnews.gr

Είμαστε σίγουροι πως ήδη γνωρίζετε τις πολλές χρήσεις που έχει το αλουμινόχαρτο. Εμείς είμαστε, όμως, εδώ για να σας δείξουμε και άλλες χρήσεις του που μπορεί να μην είχατε σκεφτεί ή φανταστεί μέχρι σήμερα.

Κάλυμμα για συρτάρια και ντουλάπια

Αν δεν θέλετε να σκουπίζετε συχνά τους πάτους των συρταριών και των ντουλαπιών σας δεν έχετε παρά να απλώσετε σε αυτούς λίγο αλουμινόχαρτο. Έτσι μια φορά στο τόσο το μόνο που θα έχετε να κάνετε θα είναι να αντικαθιστάτε το αλουμινόχαρτο με καινούργιο.

Γυάλισμα ασημικών

Για να γυαλίσετε τα ασημικά σας κάντε το εξής: Πάρτε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο και απλώστε το με την γυαλιστερή του μεριά να κοιτάει προς τα πάνω μέσα σε ένα μπολ. Ρίξτε μέσα 1/4 φλ. μαγειρική σόδα και μπόλικο ζεστό νερό. Τοποθετήστε το ασημικό σας και αφήστε το να μουλιάσει για 10-15 λεπτά. Έπειτα βγάλτε το και περάστε το με μια καθαρή βαμβακερή πετσέτα.

Καθαρίστε το γκριλ

Κόψτε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο και κάντε το μια μπάλα. Καθαρίστε με αυτήν το γκριλ σας. Θα εντυπωσιαστείτε από τα γρήγορα αποτελέσματα.

Προστατέψτε την κρούστα του γλυκού σας

Ανησυχείτε μήπως καεί η αγαπημένη σας μιλόπιτα την ώρα του ψησίματος; Δεν χρειάζεται. Καλύψτε τις άκρες της με αλουμινόχαρτο έτσι ώστε να μην “μαυρίσει” πολύ η κρούστα της στις άκρες.

Τρίψτε τα πιάτα σας

Αν έχετε αφήσει για 1-2 μέρες άπλυτα τα πιάτα στον νεροχύτη τότε είναι σίγουρο πως διάφορες τροφές θα έχουν κολλήσει πάνω τους. Πάρτε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο, κάντε το μια μπάλα και τρίψτε με αυτό τα πιάτα σας, Το ίδιο μπορείτε να κάνετε για να καθαρίσετε κατσαρόλες και τηγάνια.

Τρομάξτε τα πουλιά

Για να κρατήσετε μακριά από τη βεράντα σας τα ενοχλητικά περιστέρια δεν έχετε παρά να κόψετε λίγο αλουμινόχαρτο σε λωρίδες και να τις κρεμάσετε από διάφορα σημεία της βεράντας σας.

Σιδερώστε πιο γρήγορα τα ρούχα σας

Για να σιδερώνετε τα ρούχα σας στον μισό χρόνο αρκεί να κάνετε το εξής: Απλώστε αλουμινόχαρτο κάτω από το ύφασμα της σιδερώστρας σας. Αυτό θα βοηθήσει στο να γίνεται πιο εύκολο το σιδέρωμα μιας και θα απαλύνονται οι «ρυτίδες» των ρούχων σας πολύ πιο γρήγορα από πριν.

Μαλακώστε την σκληρή ζάχαρη

Η καστανή ζάχαρη τείνει να κρυσταλώνει πολύ πιο γρήγορα από την λευκή. Για να λύσετε αυτό το πρόβλημα τυλίξτε τη ζάχαρη σε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο και βάλτε την στον φούρνο, στους 180 βαθμούς για 5 λεπτά.

Πηγή: briefingnews.gr

Το παιδί σου μεταμορφώνεται σε ένα τέρας και φταις εσύ γι’ αυτό

Έτυχε πριν από λίγες μέρες να δω μια ισπανική ταινία, το Secuestro. Μόλις την είδα θέλησα να γράψω γι΄αυτήν. Καθώς την έγραφα συνειδητοποίησα ότι δεν ασχολήθηκα καθόλου με το πιο σημαντικό της θέμα. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως να μην εγγράφηκε ως το πρωτεύον. Κι όμως ήταν. Το παιδί που πρωταγωνιστεί είναι κωφό. Στο σχολείο τα παιδάκια τον βασανίζουν. Κυριολεκτικά. Μια μέρα βρίσκεται να τρέχει γεμάτος αίματα. Φοβάται να πει την αλήθεια και σκαρφίζεται ένα ψέμα ότι τον απήγαγαν. Η αλήθεια είναι όμως ότι 4-5 αγόρια τον έσυραν έξω από το σχολείο και έτριψαν το πρόσωπο του σε περιττώματα.

Γιατί αναφέρω αυτή την ταινία και δη τη συγκεκριμένη σκηνή; Η αυτοκτονία του 15χρονου στην Αργυρούπολη μου επέστησε την προσοχή σε αυτή τη σκηνή. Μου υπενθύμισε ότι την είχα περάσει στο ντούκου και δεν της έδωσα τη σημασία που έπρεπε. Έτσι συμβαίνει δυστυχώς με μας τους ανθρώπους. Δεν είμαστε της πρόληψης. Είμαστε του μετά. Του παθήματος. Του επαναλαμβανόμενου μάλιστα, γιατί ξεχνάμε εύκολα. Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης του 2015 έγινε ο 15χρονος στην Αργυρούπολη.

Δεν μάθαμε από τα λάθη μας; Μάλλον όχι. Και ο λόγος που δεν μάθαμε είναι πολύ πιο δαιδαλώδης από απλοϊκές αιτιάσεις. Όπως να ρίξουμε το ανάθεμα στους δασκάλους-καθηγητές που είναι «δημόσιοι υπάλληλοι». Σαφώς υπάρχουν κι αυτοί. Και μπορεί στην προκειμένη περίπτωση να είχαν μερίδιο ευθύνης. Όμως στην πράξη το ίδιο το κράτος πώς τους θωρακίζει; Πώς τους οπλίζει για να σώζουν το παιδί κάθε φορά;
Δεν αναφέρομαι μόνο στο ότι δεν υπάρχει ένας ψυχολόγος σε κάθε σχολείο. Ή στο ότι οι ίδιοι δεν έχουν τα απαραίτητα στοιχεία για να αναλάβουν αυτό το ρόλο. Μιλάω για το πως τους προστατεύει απέναντι στον εκάστοτε γονιό. Γιατί για μένα, έχε το νου σου στο παιδί, αλλά πρόσεχε τους επικίνδυνους γονείς. Τους γονείς που νομίζουν ότι έχουν γεννήσει έναν θησαυρό για το παγκόσμιο γίγνεσθαι και θεωρούν πως όλα τα άλλα παιδιά είναι κατώτερα του.

Εκείνους τους δήθεν ματσό, τους δήθεν άγριους που όταν ο καθηγητής τους ζητάει να πάνε στο σχολείο γιατί ο γιος τους χτύπησε ένα άλλο αγοράκι, χαίρονται που το παιδί τους βγήκε νταής. Εκείνους τους ανεκδιήγητους που επαινούν σιωπηλά το παιδί τους όταν μειώσει ένα άλλο παιδάκι που μπορεί να είναι κωφό, μπορεί να μη μιλάει, μπορεί να έχει μια σωματική δυσπλασία, μπορεί το οτιδήποτε. «Το δικό μου το παιδί; Αποκλείεται. Εμένα το παιδί μου έχει μεγαλώσει σωστά» λέει η μάνα ή ο πατέρας. Μάντεψε…Το σπλάχνο σου δεν είναι άγγελος επί γης.

Το σπλάχνο σου για κάποιον ή κάποιους λόγους άφησε την κακή του πλευρά να αναπτυχθεί και εσύ δεν πήρες χαμπάρι. Ακόμα χειρότερα. Εσύ είδες σημάδια και δεν είχες καμία όρεξη να του εξηγήσεις ότι αυτή η κακή πλευρά πρέπει να ελαττωθεί και να φιμωθεί. Αυτό σε έβλεπε να μην του λες τίποτα, σε έβλεπε να του λες μπράβο με τον τρόπο σου και συνέχιζε. Δεν ήξερε. Εσύ όμως ήξερες.

Όταν πήγαινες και ζητούσες νταηλίκι από τον γυμναστή του να τον βάλει να παίξει ειδάλλως θα τον χτυπήσεις, ήξερες. Όταν σου έλεγε «μαμά ο Γιωργάκης/η Μαρία είναι κουτσή και γελάμε μαζί της» δεν έβγαλες κιχ. Προτίμησες να το πασάρεις στους γονείς σου ή να το στείλεις στο σχολείο χωρίς παρατήρηση.
Σκέφτηκες ποτέ τι θα γίνει αν το τέρας εδραιωθεί για τα καλά μέσα στο παιδί σου; Γιατί στην περίπτωση του 15χρονου δεν μιλάμε για 8χρονα ή 10χρονα. Μιλάμε για έφηβους με πλήρη συνείδηση του τι κάνουν. Σκέφτηκες τι θα συμβεί όταν η 15χρονη κόρη σου ή ο 15χρονος γιος σου γίνουν 35χρονοι και μεγεθύνουν το τέρας; Ξέρεις που θα στραφεί αυτό το τέρας;

Θα αναρωτιέσαι διαβάζοντας με «Και τι θες μωρέ μ@λ@κ@; Να μην αγαπάμε τα παιδιά μας; Να αγαπάμε περισσότερο τα ξένα παιδιά;». Ξέρω πως αυτό δεν είναι εφικτό, γι΄αυτό δεν τρέφω αυταπάτες. Ζητάω όμως να τοποθετείς το παιδί σου στην ασφάλεια, την ηρεμία και να του εξηγείς ότι δεν του ανήκει ο κόσμος. Ότι μπορεί να πετύχει τα πάντα χωρίς να πρέπει η σόλα του να έχει κηλίδες από αίμα. Ότι αν ένα άλλο παιδί πετύχει, δεν εμποδίζει το δικό σου. Ότι δεν υπάρχει φυσιολογικό και μη σε πράγματα που δεν τα ορίζουμε εμείς.

Αν ένα παιδί γεννηθεί με ένα αυτί, αν γεννηθεί με νανισμό, αν μιλάει με νοήματα, αν έχει 15 τρίχες στο κεφάλι, δεν είναι μη φυσιολογικό. Το αντίθετο. Είναι μέρος της φυσιολογικότητας. Είναι ταυτόχρονα το ίδιο φυσιολογικό και το ίδιο προβληματικό με το δικό σου παιδί.
Πάνω απ΄όλα να του εξηγήσεις ποια είναι η διαφορά του να πειράζεις κάποιον, να κάνεις χιούμορ για εκείνον και ταυτόχρονα να δέχεσαι το αμοιβαίο, με το να του κάνεις τη ζωή κόλαση. Να μαθαίνεις στο παιδί σου να ζητά μόνο του από εκείνον ή εκείνη που πείραξε, αν ενοχλήθηκε ή αν κατάλαβε ότι ήταν μια πλάκα. Μόνο έτσι θα αποκτήσει ενσυναίσθηση για το που πρέπει να βάλει ένα φρένο. Για το που η πλάκα του προξενεί πληγές στον άλλον.

Μόνο έτσι θα αποτρέψεις την πορεία του παιδιού σου προς αυτό το τέρας που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Κι αν θεωρείς ότι δεν το έχουν όλοι, επειδή εσύ βγήκες μια χαρά, τότε να ανησυχείς. Να ανησυχείς γιατί μάλλον οι γονείς σου έκαναν καλή δουλειά κι εσύ απέτυχες…

Πηγή: menshouse.gr

Υπάρχει ένα απλό και πολύ υγιεινό ρόφημα που μπορείτε να πίνετε πριν πέσετε για ύπνο, το οποίο θα σας βοηθήσει να κάψετε περισσότερο κοιλιακό λίπος, αλλά και να αισθάνεστε ότι έχετε περισσότερη ενέργεια:

Συστατικά

1 λεμόνι
1 αγγούρι
1 κουταλιά της σούπας τριμμένο τζίντζερ
1 κουταλιά της σούπας χυμός Αλόης
1 μάτσο κόλιαντρο ή μαϊντανό
½ ποτήρι νερό
Οδηγίες:

Απλά προσθέστε τα συστατικά μαζί, αναμίξτε τα καλά και πιείτε ένα ποτήρι πριν πέσετε για ύπνο.

Πώς και γιατί δουλεύει:

Πίνοντας ένα ποτήρι από αυτό το ρόφημα πριν κοιμηθείτε, θα μειώσετε σημαντικά τα επίπεδα λίπους, ειδικά στην κοιλιά σας. Τα συστατικά σε αυτό το ποτό θα αυξήσουν τον μεταβολισμό σας που θα λειτουργήσει πιο έντονα, ενώ κοιμάστε.

Οι ιδιότητες καύσης του λίπους για κάθε συστατικό αυτού του ροφήματος είναι οι εξής:

Τα αγγούρια είναι πολύ ισχυρά στην καταπολέμηση του λίπους. Αποτελούν βασικό συστατικό σε κάθε πρόγραμμα απώλειας βάρους.

Ο μαϊντανός και ο κόλιανδρος έχουν πολύ χαμηλή περιεκτικότητα σε θερμίδες, αλλά είναι και γεμάτα αντιοξειδωτικά, καθώς και βιταμίνες και μέταλλα που είναι σημαντικά για την ανακούφιση από την κατακράτηση υγρών.

Το τζίντζερ αυξάνει τον μεταβολισμό και αποτρέπει επίσης τη δυσκοιλιότητα. Αυτό το συστατικό που θα βοηθήσει να κάψετε το “επίμονο” λίπος της κοιλιάς ενώ κοιμάστε.

Ο χυμός του λεμονιού είναι πολύ αποτελεσματικός για την αποβολή των τοξινών που συσσωρεύονται στο σώμα.

Ο χυμός Aloe Vera είναι γενικά αποτελεσματικός στην απώλεια βάρους.

Μείνετε ενυδατωμένοι: Πίνετε πολύ νερό

Είτε το σώμα σας μετατρέπει τις τροφές σε “καύσιμη ύλη”, είτε ασκείστε εντατικά για να χάσετε τα περιττά κιλά, ο οργανισμός σας χρειάζεται νερό για να κάψει τις θερμίδες πιο αποτελεσματικά. Αν δεν είστε πλήρως ενυδατωμένοι, ο μεταβολισμός σας θα επιβραδύνει και δεν θα καίει τις θερμίδες τόσο αποτελεσματικά. Το συγκεκριμένο θα δώσει στον μεταβολισμό σας μια σημαντική ώθηση.

Πηγή: briefingnews.gr

Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κατερέλος

Σήμερα η αγία μας Εκκλησία, αγαπητοί μου προσκυνηταί, εορτάζει την μνήμη της αγίας ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης.
Ο πατέρας της Αγίας ήταν ειδωλολάτρης και μάλιστα ήταν και ιερέας των ειδώλων. Επειδή δε απέθανε η κατά σάρκα μητέρα της Αγίας, την παρέδωσε ο πατέρας της, κατά θεία βέβαια Πρόνοια, σε κάποια άλλη γυναίκα για να την αναθρέψη, έξω από την πόλι εις την οποία κατοικούσαν. Και λέμε κατά θεία Πρόνοια συνέβη αυτό, διότι ακριβώς αυτή η γυναίκα η οποία ανέθρεψε την Αγία Μαρίνα ήταν Χριστιανή και ως εκ τούτου, ως σωστή Χριστιανή, την ανέθρεψε πάρα πολύ σωστά, κατά Θεόν. Και επειδή ταυτόχρονα και η Αγία Μαρίνα ήτο γη αγαθή, εδέχθη όλα τα της Χριστιανικής πίστεως και έγινε μία πάρα πολύ σωστή Χριστιανή.
Εξ αιτίας όμως αυτής της στάσεως της Αγίας Μαρίνας, της μικρής κατά την ηλικίαν, ο ασεβέστατος κατά σάρκα πατέρας της την εμίσησε τόσο πολύ, ώστε την απεκλήρωσε. Όσο όμως ο επίγειος πατέρας της την απεκλήρωνε και την είχε πέρα για πέρα αποστραφή, τόσο ο ουράνιος Πατέρας όλων μας, ο Θεός δηλαδή, την εδέχετο και την ευλογούσε. Με την πάροδο δε του χρόνου αυξήθηκε τόσο πολύ ο ένθεος έρωτας τον οποίο είχε η δεκαπεντάχρονη τότε Αγία Μαρίνα προς τον Χριστό, ώστε εζήλευε με την καλή έννοια τους άλλους Χριστιανούς, οι οποίοι την περίοδο εκείνη εμαρτυρούσαν σωρηδόν για το όνομα του Χριστού και ήθελε κι εκείνη, ως εκ τούτου, να τους μιμηθή και παρακαλούσε τον Θεό να φέρη έτσι τα πράγματα ώστε και αυτή να αξιώθή μαρτυρικού τέλους.
Έτσι κι έγινε. Και μόλις συνεπλήρωσε το δέκατο πέμπτο έτος της ηλικίας της, όταν την είδε τότε ένας ηγεμόνας ονόματι Ολύμβριος, επειδή ήταν και πανέμορφη, την εζήλεψε και επεθύμησε να την λάβη ως γυναίκα του. Όμως η Αγία Μαρίνα αντιστάθηκε. Εκείνος την πήρε με το καλό, όπως γίνεται συνήθως, μετά την πήρε και με το άγριο. Αλλά, ούτε έτσι, ούτε αλλοιώς, εδέχετο η Αγία Μαρίνα. Με άλλα λόγια δεν εδέχετο να αρνηθή τον Χριστό και να γίνη γυναίκα αυτού του ειδωλολάτρη ηγεμόνα. Και μάλιστα, μεταξύ των άλλων, αν και μικρούλα, του είπε με ένθεη σωστή και τίμια παρρησία: «Ω ηγεμών, όσο περισσότερο με βασανίσης, τόσο περισσότερο, κι ακόμη πιο πολύ, θα με δοξάση ο Θεός». Τι ωραία νόμιμη, σωστή πρόκλησις! Αλλ᾽ ο ηγεμών αυτός, όντας άνθρωπος πέρα για πέρα κακοπροαίρετος, επροχώρησε ευθύς αμέσως στα σατανοκρατούμενα σχέδιά του προκειμένου και ελπίζοντας ότι θα καταφέρη το κοριτσάκι αυτό να το μεταστρέψη.
Έτσι λοιπόν την εβασάνισε αλύπητα, ποικολότροπα και κυρίως με ραβδιά της κατέσχιζε το αμόλυντο σώμα της. Μετά την έβαλε στην φυλακή για να την βασανίζη επ᾽ αόριστον με την ελπίδα, όπως ήδη προαναφέραμε, να καμφθή το φρόνημα της Αγίας Μαρίνας. Με τα πολλά ανελέητα δε κτυπήματα, όντως και πανθομολογουμένως, είχε τόσο πολύ η ομορφιά της αφανισθή, που κανείς δεν μπορούσε να την κοιτάξη. Είχε γίνει πάρα πολύ άσχημη, παραμορφωμένη θα λέγαμε, από αυτά τα εξωτερικά ανελέητα, αλύπητα και ποικιλότροπα κτυπήματα που της επροξένησε δια των δημίων ο ηγεμών Ολύμβριος.
Ο φθονερός όμως Διάβολος, που έβλεπε ότι νικάται από ένα τρυφερό κοριτσάκι, διότι είχε ταπείνωσι, σωστή πίστι και υψηλότατο αγωνιστικό φρόνημα, προσεπάθησε, αφού έβλεπε ότι τα όργανά του, οι άνθρωποι δηλαδή, δεν μπορούσαν να κάμψουν το φρόνημά της, προχώρησε παραπέρα. Γιατί όταν ο Διάβολος δεν μπορεί με ένα α´ πάθος η με μία α´ ανθρωπίνη μέθοδο να μας κάνη να αμαρτήσωμε, τότε προσπαθεί και ο ίδιος να κάνη κατά μέτωπον επίθεσι. Και στην περίπτωσι αυτή προσεπάθησε να τρομοκρατήση ο ίδιος το κοριτσάκι αυτό, την Αγία Μαρίνα, κατά παραχώρησιν βέβαια Θεού. Ο Θεός το επέτρεψε.
Πήρε λοιπόν ο Διάβολος μορφή σιχαμερού δράκοντος και φανερώθηκε μέσα στην φυλακή. Ενώ ήσαν κλειστές οι πόρτες, φάνηκε εκεί μέσα, ανεξηγήτως βέβαια με την ανθρωπίνη λογική, ένα όντως τέρας. Διότι ο Διάβολος, αν και είναι πνεύμα, όταν ο Θεός επιτρέψη, μπορεί να μετασχηματισθή, κατά φαντασίαν μεν, δηλαδή δεν είναι πραγματικό τέρας, όμως αυτός που το βλέπει έτσι αισθάνεται, ότι είναι πραγματικό τέρας. Τρώει και ξύλο και πολλά άλλα, αμέτρητα… Αυτό θα πη ότι »κατα φαντασίαν» εμφανίζεται ο Διάβολος. Όχι δηλαδή ότι όσοι βλέπουν τον Διάβολο έχουν, η σχιζοφρένεια, η φαντασία – όπως λέγομε »αυτος είναι φαντασμένος». Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Καμμία σχέσι δεν έχουν αυτά τα δύο φαινόμενα μεταξύ τους.
Έτσι λοιπόν η Αγία Μαρίνα, η οποία έβλεπε όντως αυτό το τέρας μέσα εις την φυλακή, καθόλου δεν τάχασε. Στην αρχή, προσηύχετο επίμονα, χωρίς να φεύγη μάλιστα το μυαλό της από τα λόγια της προσευχής και να αρχίση να σκέφτεται, που είναι πολύ φυσικό να πη »εδω είναι ένα τέρας, που βρέθηκε, πως βρέθηκε, θα με διαλύση σε λίγο», κλπ.
Όταν διεπίστωσε λοιπόν ο δράκων, δηλαδή ο Διάβολος, ότι δεν κατάφερε καθόλου να την αποσπάση καν από την προσευχή, την Αγία Μαρίνα, τότε »επαιξε και το τελευταίο του χαρτί», ας το πούμε πιο σωστά, το τελευταίο του παιχνίδι, και ώρμησε, κατά παραχώρησιν πάλι Θεού, να την καταπιή. Να βλέπης, όχι απλώς ένα λιοντάρι, αλλά ένα τεράστιο τέρας να ανοίγη το στόμα του και να προσπαθή να σε καταπιή! Και επέτρεψε ο Θεός έτσι να αισθάνεται και να νομίζη η Αγία Μαρίνα.
Και όταν ο δράκων είχε φθάσει να την καταπιή μέχρι την μέση σχεδόν, τότε η Αγία Μαρίνα έκανε το σημείον του Τιμίου Σταυρού, με πίστι, και η ακατάλυτος δύναμις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού ενήργησε θαυματουργικά για λογαριασμό της Αγίας Μαρίνας και εσκίσθη η κοιλιά του φανταστικού αυτού τέρατος. Και τότε ο Σατανάς, κατά παραχώρησιν πάλι Θεού, από δράκων τεράστιος και σιχαμερός που εφαίνετο, μεταμορφώθηκε σε μορφή σκύλου και ως σκυλί τώρα συνέχιζε να φοβερίζη την Αγία Μαρίνα, η οποία προσηύχετο συνεχώς. Είχε όμως ήδη πάρει θάρρος η Αγία Μαρίνα, βλέποντας αυτήν την αλλαγή, κατάλαβε καλύτερα τα πράγματα, τα είδε και στην πράξι μάλλον, το τέρας να γίνεται σκυλί. Ε, καμμία σύγκρισις μεταξύ των δύο, εννοείται. Και στην συνέχεια μαστίγωνε το σκυλί με την προσευχή της, τώρα με περισσότερη χαρά και με περισσότερο θάρρος, έως ότου έγινε άφαντος από αυτήν ο Σατανάς και εξηφανίσθη.
Και μετά από αυτήν την περιπέτεια, που εμείς δεν μπορούμε καν να την διανοηθούμε βέβαια, είδε ουράνια υπέρ νουν εξαίσια θεοπτία, που την εγέμισε με ανέκφραστη θεϊκή ηδονή, η οποία δεν μπορεί να συγκριθή με καμμία επίγεια χαρά, είτε είναι νόμιμη, είτε είναι παράνομη και ταυτόχρονα απεκαταστάθη η υγεία της και έγινε όπως ήταν πριν. Έφυγαν όλοι οι μώλωπες από το πρόσωπό της, που κανείς δεν μπορούσε καλά-καλά να διακρίνη ποιά ήτο και έγινε πάλι πανέμορφη, όπως ήτο πριν από τα βασανιστήρια που είχε ήδη υποστή.
Τώρα, την επομένη πήγαν »καμαρωτοι-καμαρωτοί» οι δήμιοι, οι βασανισταί, για να συνεχίσουν τα βασανιστήρια, εάν ζούσε βέβαια ακόμη η Αγία Μαρίνα κατά το φτωχό τους μυαλό. Και όταν είδαν την πλήρη αποκατάστασι της υγείας της, αντί να πιστέψουν, τι έκαναν; Απέδωσαν οι ταλαίπωροι το θαύμα στην δύναμι των ψεύτικων θεών. Βλέπετε διαστροφή! Εδώ βλέπομε τι θα πη να έχης χαλασμένο μυαλό, δηλαδή άρρωστο πνευματικά νου, ενώ μπορή να είσαι τετραπέρατος η μπορή να είσαι και σωστός άνθρωπος σε άλλα θέματα. Αλλά το να έχης χαλασμένο, στα πνευματικά θέματα, μυαλό, π.χ. να αποδίδης τα θαύματα του αληθινού Θεού στην δύναμι των ψεύτικων θεών, η στην μαγεία η σε ο,τιδήποτε άλλο, αυτό είναι ανθρωπίνως αθεράπευτο η έστω πολύ δύσκολα θεραπεύεται.
Βέβαια η Αγία μας τα κατάλαβε αυτά και τους »τακτοποιησε» εκ νέου. Τους είπε δηλαδή ότι ο Θεός, ο Χριστός, την έκανε καλά και τους »εβαλε στην θέσι τους» με ακόμη περισσότερο θάρρος, οπότε και αυτοί άρχισαν να την ξαναβασανίζουν με αναμμένες λαμπάδες. Και για να μη τα πολυλογούμε, μετά την βούτηξαν σε έναν λέβητα με νερό για να πνιγή. Αλλά και πάλι έμεινε αβλαβής η Αγία. Και μάλιστα, κατά θεία οικονομία, με τον τρόπο αυτόν που την εβούτηξαν στο νερό για να πνιγή, ακούσθηκε ουράνια φωνή, δηλαδή απροσδιορίστου προελεύσεως κατά την ανθρωπίνη λογική, η οποία επιβεβαίωνε ότι όντως με αυτόν τον τρόπο εβαπτίσθη η Αγία.
Αυτή δε η ουράνια φωνή εμακάριζε και επαινούσε την Αγία Μαρίνα. Και αυτήν την φωνή δεν την άκουσε μόνον η Αγία Μαρίνα, η μόνον ο ηγεμών, αλλά την άκουσε και όλο το παρευρισκόμενο πλήθος. Και μόνον εξ αιτίας αυτής της φωνής επίστευσαν εις τον Χριστόν δέκα πέντε χιλάδες άνδρες, εκτός των γυναικών και των παιδιών. Και όλοι αυτοί, επειδή είχαν καλή προαίρεσι, και μόνο απ᾽ αυτό το θαυμαστό γεγονός, που άκουσαν αυτήν την ουράνια φωνή, ήθελαν να λάβουν του μαρτυρίου τον αμάραντο στέφανο.
Τότε, »τα έχασε» ο ηγεμών. Σου λέει «τι γίνεται εδώ; Εδώ πάμε να μεταστρέψωμε την Μαρίνα και, αντί να της αλλάξωμε γνώμη και νοοτροπία, βλέπομε να θέλουν όλοι αυτοί να γίνουν Χριστιανοί και να μαρτυρήσουν». Οπότε, εσκότωσε όσους επρόλαβε, όσους μπορούσε, από αυτές τις δέκα πέντε χιλιάδες δηλαδή – Κύριος οίδε πόσους ακριβώς – και, επειδή εφοβήθη να μη πιστεύσουν και οι υπόλοιποι υπήκοοι της πόλεως την οποία είχε υπό την εξουσία του, εσκότωσε, γρήγορα-γρήγορα, δια ξίφους, και την Αγία Μαρίνα. Και έτσι και αυτή η μακαρία έλαβε του μαρτυρίου τον αμάραντο στέφανο και επήγε δεδοξασμένη προς την αιώνια πατρίδα όλων μας.
Αυτά, εντελώς βέβαια περιληπτικά, όσον αφορά εις τον βίο της Αγίας Μαρίνας. Νομίζω, και ο βίος της, και το φρόνημά της μας διδάσκουν. Δεν χρειάζονται, από εμάς τους εμπαθείς, ούτε σχόλια, ούτε αναλύσεις. Το μόνο που λέμε εν κατακλείδι είναι ότι όντως »θαυμαστος ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού». Και »Αγια του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών».
Αμήν.

Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κατερέλος,
Ηγούμενος Ι. Μονής Αγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος,
Ομιλία κατά την Θεία Λειτουργία στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος – 17/7/2005

Πηγή: impantokratoros.gr

Μοναχός Νείλος Σιμωνοπετρίτης. Ο «τόσον λόγιος όσον ταπεινός»

Ο ευλαβέστατος, οσιολογιώτατος μοναχός Νείλος, κατά κόσμον Νικόλαος Μητρόπουλος, γεννήθηκε στα Τρεσταινά Γορτυνίας το 1871. Στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 έλαβε μέρος ως αξιωματικός και τιμήθηκε για την ανδρεία και τη διαγωγή του. Σε μία μάχη που κινδύνευσε η ζωή του, υποσχέθηκε να γίνει μοναχός. Την υπόσχεσή του δεν τη λησμόνησε. Μετά από χρόνια αναχώρησε από τον Πειραιά με πλοίο για το Άγιον Όρος με τον όσιο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο († 1980).

Προηγήθηκε εξομολόγηση και των δύο στον άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, αγρυπνία στο ναΐσκο του Προφήτου Ελισσαίου και θεία Κοινωνία και γεύμα στην οικία του Ν. Μπούκη με τους Α. Παπαδιαμάντη και Α. Μωραϊτίδη τους ψάλτες, διηγηματογράφους και φίλους τους. Εισήλθε στη μονή Σιμωνόπετρας το 1907 κι εκάρη μοναχός το επόμενο έτος.

ερά μονή Σίμωνος Πέτρας (φωτ. 1870)

Ο μοναχός Νείλος είναι γνωστός για τη μόρφωσή του. την καταγωγή του και τις γνωριμίες του. Απαρνήθηκε πλούτη. δόξες και τιμές, που είχε στην πρωτεύουσα και ήλθε να υπηρετήσει τη μονή του ταπεινά ως γραμματέας και βιβλιοθηκάριος. Διετέλεσε και αρχιγραμματέας της Ιεράς Κοινότητος. Ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ’ έλεγε πως «τα Πατριαρχεία είχαν δεκάδας ετών να λάβουν τοιαύτα γράμματα εκ της Ιεράς Κοινότητος». Αν κάποιος κάποτε του μιλούσε άπρεπα έλεγε με πραγματική πραότητα και ειλικρινή ταπείνωση: «Βλέπω τους πατέρας της Συνάξεως ως αγγέλους Θεού και εις τα σεπτά αυτών πρόσωπα αντικρύζω τους μακαρίους κτίτορας των Ιερών Μονών…». Η ψυχή του στολιζόταν από ένθεες αρετές. Αυτές τον κατατάσσουν στις μυρωμένες αυτές σελίδες δίκαια και άξια, γιατί είχε μεγάλη υπομονή στις ασθένειες και δυσκολίες, γνήσια ταπείνωση και πηγαία άγάπη. Μόνο τα τέσσερα τελευταία χρόνια της σύντομης ζωής του έζησε ως μοναχός. Στάθηκαν αρκετά και ικανά για να νιώσει τον πλούτο της αγάπης του Παντελεήμονος Κυρίου.

Ο «τόσον λόγιος όσον ταπεινός» Νείλος, ο «μηδέν τω σαρκίω χαριζόμενος, αλλά της ψυχής την υγείαν επιμελούμενος», εκοιμήθη με πόνους στο σώμα και ειρήνη στην καρδιά από φυματίωση στις 17.7.1911 στη μονή της μετάνοιας του, μόλις τεσσάρων ετών μοναχός, μόλις σαράντα ετών ο αξιομακάριστος, αξιομνημόνευτος και αξιοσέβαστος.

Μοναχός Νείλος Σιμωνοπετρίτης. Ο «τόσον λόγιος όσον ταπεινός»

Πηγές-Βιβλιογραφία:

Μωυσέως Αγιορείτου μοναχού. Άγιος Νεκτάριος και Αγιορείτες, Ο Όσιος Γρηγόριος. 7/1982, σσ. 36-37. Του αυτού. Ιερές Μορφές του Άγιου Όρους. Κατερίνη 2006. σσ. 381-393.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α’ – 1956-1983, σελ. 104-106, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

Ιερομόναχος Νικόδημος Κουτλουμουσιανοσκητιώτης (1926 – 17 Ιουλίου 1986)

Ο κατά κόσμον Εμμανουήλ Καλλιγιαννάκης και μετέπειτα ευλαβέστατος παπα-Νικόδημος γεννήθηκε στον Κρουσώνα Ηρακλείου Κρήτης το 1926. Εργαζόταν στ’ αμπέλια και τις ελιές, μελετούσε βίους αγίων και δεν έλειπε ποτέ από την εκκλησία. Μία νύχτα, εορτή του Αγίου Πνεύματος, καληνύχτισε τους γνωστούς του, πήρε ένα τσουβάλι, όπου έβαλε τα λίγα πράγματά του κι έφυγε για τη μονή Αγίου Αντωνίου Βροντησίου, όπου μετά καιρό εκάρη μοναχός. Κατόπιν πήγε στην Ιερά μονή Οδηγητρίας και στη συνέχεια στη μονή Κουδουμά, όπου χειροτονήθηκε διάκονος και ιερεύς, από τον επίσκοπο Αρκαδίας Τιμόθεο († 2006) ο οποίος τον χειροθέτησε και Πνευματικό. Εξομολογούσε πολλούς και η προσευχή του θεράπευε άρρωστους και δαιμονισμένους. Διετέλεσε για μία διετία και ηγούμενος της μονής. Όλη η αδελφότητα του είχε ιδιαίτερη ευλάβεια. Κάποτε τον είδαν να μιλά με την Παναγία στην εκκλησία. Ο ίδιος από ταπείνωση το αρνήθηκε. Ένα διάστημα έκανε και στη μονή Απεζανών. Στη συνέχεια έφυγε για το ‘Άγιον Όρος, οπού έμεινε περίπου μία εικοσαετία για να μην τον τιμούν οι άνθρωποι και να δοθεί όλος στην προσευχή.

Προσήλθε το 1963 στην Καλύβη των Αγίων Αρχαγγέλων της ιεράς σκήτης Αγίου Παντελεήμονος-Κουτλουμουσίου, της οποίας διετέλεσε και Δίκαιος. Ήταν διακριτικός και ευπροσήγορος Πνευματικός και προσήρχοντο προς εξομολόγηση μοναχοί, λαϊκοί και μαθητές της Αθωνιάδος Σχολής. Στο πετραχήλι του προσερχόταν να καταθέσει τους λογισμούς του και ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος († 1994). Είχε ένα βαρέλι, στο οποίο βάπτισε ετεροδόξους στην ’Ορθοδοξία. Ήταν πολύ αυστηρός στον εαυτό του και επιεικής στους άλλους.

Τον γνωρίσαμε λίγο κι εμείς. Υπήρξε ο ευλογημένος, πράος, μακρόθυμος, ανεξίκακος, φιλακόλουθος, ακτήμων και ελεήμων. Πολλές φορές προσευχόταν όλη τη νύχτα στο ύπαιθρο, με τα χέρια υψωμένα. Ένας προσκυνητής τον βρήκε δεόμενο κάτω από μία ελιά να λάμπει από τη θεία χάρη. Ήταν ταπεινός, ειρηνικός, ησύχιος, αφιλόνικος, χαριτωμένος, ακόμη και φιλόζωος.

Ο παπα-Νικόδημος (στο μέσον) σε αγιασμό πανηγύρεως της ιεράς σκήτης Κουτλουμουσίου (1964)

Ήταν ένας κρυφός και μεγάλος αγωνιστής του πνεύματος. Κάποτε ήταν πολύ στενοχωρημένος, γιατί δεν είχε χρήματα ν’ αγοράσει λάδι για τα καντήλια της Καλύβης του. Δεν νοιαζόταν τόσο για τον εαυτό του, όσο γιατί δεν είχε λάδι ν’ ανάψει τα καντήλια της Παναγίας και των Αρχαγγέλων. Είχε νυχτώσει κι άρχισε να κλαίει από τη λύπη του. Παρακαλούσε την Παναγία, τους Αρχαγγέλους και τον άγιο Παντελεήμονα να τον συνδράμουν. Άναψαν τα καντήλια και ο φανός της αναγνώσεως και όλα, αλήθεια, ήταν πιό λαμπερά από ποτέ. Διάβασε όλη την ακολουθία, τη στιχολογία, τα Ψαλτήρια, την Παράκληση και τους Χαιρετισμούς. Όταν ξημέρωσε για τα καλά, έσβησαν μόνα τους. Έλεγε με θαυμασμό ο μακάριος: «Πρώτη φορά είδα τα καντήλια να έχουν τέτοιο φως…». Όταν του ζήτησαν προσκυνητές λόγους σωτηρίας, τους είπε απλά και ταπεινά: «Να έχετε περισσότερη άγάπη για τον Θεό και τους ανθρώπους. Με αυτές τις δύο πτέρυγες πετάμε στον ουρανό. Απ’ αυτές τις δύο εντολές, όπως μας λέγει ο Χριστός, κρέμονται όλος ο Νόμος και οι Προφήτες. Ν’ ανάψουν οι καρδιές μας από άγάπη για τον Θεό, ενώ τα μάτια μας να γεμίσουν δάκρυα συμπάθειας για τους αδελφούς μας, διότι όλοι είναι πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού και Πλάστη μας και όμοιοι με εμάς».

Ο παπα-Νικόδημος λειτουργός στην ιερά μονή Αγίας Ειρήνης Κρουσσώνος Κρήτης

Αναγκάσθηκε να μετοικήσει στο Ιβηρίτικο Κελλί της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Νοικοκύρευε περισσότερο την ψυχή του παρά το Κελλί του. Ασθένειες τον πήγαν στη Θεσσαλονίκη και την Κρήτη. Εκοιμήθη, αφού προείδε το τέλος του, στην Ιερά μονή Αγίας Ειρήνης Κρουσώνος, νουθετών και στηρίζων τις εκεί μοναχές, στις 17.7.1986. Εκεί και ψελλίζοντας την ευχή του Ιησού, αφού είχε μεταλάβει των αχράντων Μυστηρίων, και ενώ έλαμπε το πρόσωπό του, κάνοντας το σημείο του σταυρού, ξεψύχησε και ετάφη. Πολλά καλά διηγούνται περί αυτού ο υποτακτικός του Γέροντας Παύλος (| 2009) και οι καλές μοναχές της Αγίας Ειρήνης, οι όποιες μιλούν και για το προορατικό του χάρισμα. Ήταν άγιος άνθρωπος, λέγουν. Δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου τη νύκτα. Δεν ενδιαφερόταν για τίποτε στη ζωή του, παρά μόνο για τα πνευματικά.

Το σκήνωμα του παπα-Νικοδήμου στην ιερά μονή Αγίας Ειρήνης Κρουσσώνος

Πηγές-Βιβλιογραφία:

Ιωαννικίου Κοτσώνη αρχιμ.. Αθωνικόν Γεροντικόν, Κουφάλια Θεσσαλονίκης 1999, σ. 444. Χρυσοστόμου Παπαδάκη αρχιμ., Οι όσιοι Παρθένιος και Ευμένιος και η ‘Ιερά Μονή Κουδουμά, Μοίρες 2003, σσ. 550-563. Αντωνίου Στιβακτάκη. Κρήτες Αγιορείτες Μοναχοί, Ιεράπετρα 2007, σσ. 100-101.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Γ’ – 1956-1983, σελ. 1157-1161, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

Η παλαιά εφέστια εικόνα της Αγίας Μαρίνας από τον ναόν του Θησείου χωρίς το σφυρήλατο, χρυσό κάλυμμα της

«Μέγα το κατόρθωμα τό σόν, μέγα και πανάριστον  όντως, σου τό εκνίκημα φύσις γαρ ευπτόητος και ευταπείνωτος, τον αόρατον δράκοντα, το όρος το  μέγα, νουν τόν πολυμήχανον, Μαρίνα σύ αληθώς, είλες ευτελές ώς στρουθίον, και καταπατούσα χορεύεις, νυν μετά Αγγέλων αξιάγαστε.»

Μέσα στην ουράνια παστάδα του νυμφίου Χριστού, «νύμφη περικαλλής», «βασίλισσα πεποικιλμένη», «στολισθείσα φαιδρώς» με την πορφύρα που έβαψε το αίμα της και «τόν παρθενίας χιτώνα, τό σώμα κοσμούσα, χρυσέον ώς ύφασμα», «διπλοίς στεφάνοις κοσμουμένη», ξεχωρίζει η «αμνάς του Ιησού» για της οποίας την καταγωγή και την άθληση «ή των Αντιοχέων πόλις έγκαυχάται», η μεγαλομάρτυς αγία Μαρίνα.

Πολλά τα εγκώμια που έχουν γραφτεί για τη χάρη της. Ο βίος της γραμμένος ελληνικά, με αρχή «Ουδέν ούτως ήδύνει και καθιλαρύνει ψυχήν», σώζεται σε δύο αγιορείτικα χειρόγραφα στις ιερές μονές Ιβήρων και Μεγίστης Λαύρας. Στη Μεγίστη Λαύρα σώζεται επίσης και άλλο μαρτύριο της, με αρχή «Ή της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού χάρις». Εξ’ άλλου, στη Μεγίστη Λαύρα και στην ιερά μονή Παντοκράτορος υπάρχει και ο ελληνικός «Λόγος εις την Αγίαν Μαρίναν» με αρχή «Και την Εκκλησίαν αρα, ής ό Χριστός κεφαλή» που έγραψε ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ο Κύπριος. Επίσης, από τις παλαιότερες συνοπτικές καταγραφές της «αθλήσεως» της, είναι και εκείνες που σώζονται στο «Συναξάριο Κωνσταντινουπόλεως (9ος-10ος αι. μ.Χ.) καθώς και στο περίφημο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου (958-1025) του οποίου η συγγραφή αποδίδεται στον Συμεών τον Μεταφραστή περί τα έτη 961-964 μ.Χ.

Σταχυολογώντας πληροφορίες για την Αγία από τον Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, από το Μηναίο Ιουλίου, από τον Συναξαριστή του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου και από το Μηνολόγιο του Βασιλείου που ξεκινά με την φράση «Ή του Χριστού μάρτυς Μαρίνα», μπορούμε να συνοψίσουμε τον βίο της ως ακολούθως:

Η ένδοξη αγία μεγαλομάρτυς Μαρίνα* γεννήθηκε λίγο μετά τα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα, στα σκοτεινά χρόνια των διωγμών, στην Αντιόχεια της Πισιδίας. Και μαρτύρησε επί Αυγούστου Κλαυδίου Β’ του Γοτθικού (268-270) το έτος 270 μ.Χ.

Σκηνές από το βίο και το μαρτύριο της Αγίας Μαρίνας

Η Αντιόχεια της Πισιδίας (αποκαλούμενη σήμερα Yalvac) απλωμένη στις πλαγιές της οροσειράς του Ταύρου, την εποχή εκείνη ήταν μία επιφανής ρωμαϊκή αποικία με μεγάλη εμπορική ανάπτυξη. Έφερε τον τίτλο: «Λαμπρότατη και σεβασμιωτάτη Αντιοχέων Κολωνία, αποικία Ρωμαίων», και οι κάτοικοι της αναγνωρίζονταν ως «Ρωμαίοι πολίτες».

Στην πόλη λατρεύονταν θεότητες ινδικής κυρίως προέλευσης, αλλά και φοινικικής. Στο πισιδικό πάνθεο κυριαρχούσαν η Αστάρτη και ο Δίας, ενώ οι κάτοικοι της Αντιόχειας έτρεφαν ιδιαίτερο σεβασμό στον ψευδοθεό Μην Ασκηνό, που τον θεωρούσαν προστάτη της γονιμότητας και του πολλαπλασιασμού ζώων και φυτών.

Μεταξύ των ετών 45-48 μ.Χ. ο απόστολος των εθνών Παύλος, στην διάρκεια της πρώτης αποστολικής περιοδείας του, έχοντας ως βοηθό του τον Βαρνάβα, ήρθαν στην Αντιόχεια της Πισιδίας και ευαγγελίστηκαν τον Λόγο του Κυρίου στην συναγωγή των Ιουδαίων. Οι Ιουδαίοι τους αντιμετώπισαν με δυσπιστία και τότε οι δύο απόστολοι στράφηκαν προς τους ειδωλολάτρες κατοίκους, οι οποίοι τους άκουσαν με ενθουσιασμό. Όταν οι Ιουδαίοι είδαν ότι οι εθνικοί ασπάστηκαν την διδασκαλία του Παύλου και «διεφέρετο ό λόγος του Κυρίου δι’ όλης της χώρας», εξέγειραν τους άρχοντες και κατεδίωξαν τους αποστόλους, βγάζοντας τους από τα σύνορα της πόλης. Τότε οι δύο απόστολοι ακολουθώντας την εντολή του Κυρίου: «Και όσοι εάν μή δέξωνται ύμας μηδέ άκούσωσιν υμών, έκπορευόμενοι εκείθεν εκτινά¬ξατε τόν χουν τόν ύποκάτω τών ποδών υμών εις μαρτύριον αύτοίς• αμήν λέγω ύμϊν, άνεκτότερον έσται Σοδόμοις ή Γο-μόρροις εν ήμερα κρίσεως ή τη πόλει εκείνη» (Μάρκ. ΣΤ, 11), αποτίναξαν την σκόνη της Αντιόχειας που είχε συσσω-ρευθεί κάτω από τα υποδήματα τους και αναχώρησαν για το Ικόνιο (Πραξ. ΙΓ, 14-52).

Δύο αιώνες αργότερα, την εποχή που έζησε στην Αντιόχεια της Πισιδίας η Αγία Μαρίνα, η ειδωλολατρία επικρατούσε, ενω ο χριστιανισμός είχε  γνωρίσει έναν από τους μεγαλύτερους διωγμούς του επί Δεκίου το έτος 250 μ.Χ.

Η Αγία ήταν μοναχοθυγατέρα κάποιου ιερέα των ειδώλων, του Αιδέσιου (ή Αιδέσιμου), και όταν έμεινε ορφανή από μητέρα στα δώδεκα της χρόνια, ο πατέρας της ανέθεσε την ανατροφή της σε κάποια καλή γυναίκα. Εκείνη η παραμάνα, που ήταν μία πιστή κρυπτοχριστιανή, μαζί με τα κανακέματα που αρμόζουν στα μικρά παιδιά και τις ιστορίες που τους λένε, ξεκίνησε να μιλά στη μικρή Μαρίνα και για τον Χριστό. Έτσι σιγά-σιγά η αγία, με τη στοργή και την αγάπη εκείνης της ευλαβικής και μακάριας γυναίκας, κατηχήθηκε στην χριστιανική πίστη. Οι λόγοι του Κυρίου που άκουγε με προσοχή και με δίψα μάθησης, εισχώρησαν στο εύφορο έδαφος της ψυχής της και ρίζωσαν γερά, σαν τον καλό σπόρο του Ευαγγελίου (Μάρκ. Γ’, 8). Σύντομα θα απέδιδαν πλούσιους καρπούς.

Μπορεί κανείς να φανταστεί τι μεγάλο ρήγμα δημιουργήθηκε στην σχέση πατέρα και κόρης, όταν η Μαρίνα ομολόγησε θαρρετά ότι ήταν Χριστιανή.

Ο Αιδέσιος, ο ειδωλολάτρης πατέρας της, όταν έμαθε την ακλόνητη μεταστροφή της στον Χριστιανισμό αμέσως την αποκλήρωσε. Όμως η Αγία δεν πτοήθηκε από το μίσος του γεννήτορα της. «Και έσεσθε μισούμενοι ύπό πάντων διά τό όνομα μου» (Ματθ. 1,22) ήταν οι λόγοι του Κυρίου που την παρηγορούσαν. Γνώριζε ότι ασπαζόμενη την χριστιανική πίστη, την μόνη αληθινή, θα ερχόταν αντιμέτωπη με τον πατέρα της ο οποίος όχι μόνον ήταν ειδωλολάτρης, αλλά και ιερέας των ψευδοθεών. Ο Κύριος είχε πει: «Μή νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γήν ούκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γάρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός… και εχθροί του άνθρωπου οί οικιακοί αυτού. Ό φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ έμέ ούκ εστι μου άξιος» (Ματθ. I, 34-37). Αυτά ήταν τα λόγια που οδηγούσαν πλέον την ζωή της και φλόγιζαν την επιθυμία της. Πατέρας της πλέον ήταν ο Ουράνιος Πατέρας όλων, και ήθελε αυτό σε όλους να το πει. Ήθελε να ομολογήσει την πίστη της και να μαρτυρήσει για το όνομα του Χριστού, προτρεπόμενη από τους λόγους Του: «Πάς ούν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν τών ανθρώπων, ομολογήσω κάγώ έν αύτώ, έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. I, 32).

Και εκείνη η ημέρα για την οποία ανυπομονούσε, έφθασε. Ήταν πλέον δέκα πέντε ετών η Μαρίνα και για να μπορεί να εξοικονομεί τον επιούσιο άρτο της έβοσκε πρόβατα. Βρισκόταν λοιπόν με το κοπάδι της σε έναν αγρό, όταν την είδε ο έπαρχος της πόλης Ολύμβριος που είχε βγει περίπατο στην εξοχή, θαμπωμένος από την ομορφιά της, που έμοιαζε ανώτερη από όλα τα λουλούδια εκείνου του αγρού, την ερωτεύτηκε αμέσως και πόθησε να την κάνει γυναίκα του. Ζήτησε λοιπόν να την οδηγήσουν στο ανάκτορο του.

Η νεαρή Μαρίνα ακολούθησε ήρεμα τους φρουρούς που την συνόδευαν στον έπαρχο. Καταλάβαινε ότι τα βήματα της δεν την κατεύθυναν προς έναν επίγειο νυμφίο. Ποτέ δεν θα γινόταν σύζυγος του Ολύμβριου. Αντίθετα, η οδός την οποία βάδιζε την οδηγούσε κατευθείαν στον Νυμφίο που ποθούσε η ψυχή της. Στον ουράνιο Νυμφίο Ιησού Χριστό. Επάνω στο Πανάγιο όνομα Του ακουμπούσε όλες τις ελπίδες της και έδιωχνε μακριά κάθε φόβο. «Ούτε ένα σπουργίτι δεν μπορεί να πέσει νεκρό στη γη χωρίς την θέληση του ουράνιου Πατέρα σας. Μη φοβάστε λοιπόν. Έχετε μεγαλύτερη αξία από πολλά σπουργίτια» (Ματθ. I, 29-32) είχε πει ο Κύριος Ιησούς. Εκείνος λοιπόν που φρόντιζε ξεχωριστά για κάθε ένα από τα δημιουργήματα Του, θα φρόντιζε και για εκείνην. Γνώριζε ότι και κάθε τρίχα της κεφαλής της ήταν μετρημένη από τον Κύριο.

Ενισχυμένη λοιπόν από αυτούς τους λόγους, η Μαρίνα βάδιζε άφοβα προς την κατοικία του ηγεμόνα. Ήταν οπλισμένη με την ασπίδα της πίστεως και την μάχαιρα του πνεύματος, τους λόγους δηλαδή του Κυρίου, που γνώριζε ότι θα την έσωζαν από κάθε δυσκολία. Θυμόταν την προτροπή του αποστόλου Παύλου: «Έπί πάσιν άναλαβόντες τόν θυρεόν της πίστεως, εν ώ δυνήσεσθε πάντα τά βέλη του πονηρού τά πεπυρωμένα σβέσαι» (προς Εφεσίους ΣΤ, 16). Δεν σκεφτόταν τι θα πει. Δεν προετοίμαζε στο μυαλό της απολογίες. Γνώριζε ότι με το που θα άνοιγε το στόμα της, το Πνεύμα το άγιο θα μιλούσε για εκείνην. Τι κι αν ήταν ένα αδύναμο κορίτσι; Τι κι αν έπρεπε να αντιμετωπίσει ολόκληρο ηγεμόνα; «Τά ασθενή του κόσμου εξελέξατο ό Θεός ίνα καταισχύνη τά ισχυρά» (Κορινθ. Α, 27) είχε πει ο απόστολος. Και αν δεν ήταν μόνον ο ηγεμόνας αλλά ήταν όλες οι δυνάμεις του πονηρού, και πάλι η Μαρίνα γνώριζε ότι μπορούσε να νικήσει ντυμένη την πανοπλία του Θεού. Ο θείος Παύλος και πάλι την προέτρεπε νοερά με τους λόγους του: «Ένδύσασθε τήν πανοπλίαν του Θεού προς τό δύνασθαι υμάς στήναι προς τάς μεθοδείας του διαβόλου• ότι ούκ εστίν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά πρός τάς αρχάς, πρός τάς εξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας του σκότους» (Εφεσ. ΣΤ, 11-12).

Υπερασπιστής της στη θλιμμένη οδό που ακολουθούσε, θα ήταν ο ίδιος ο Χριστός. Εκείνος θα ελάφρυνε το βάρος του σταυρού, που η Αγία κουβαλούσε στους εφηβικούς της ώμους, ακολουθώντας τον Νυμφίο της καρδιάς της.

Η Αγία παρουσιάστηκε στον Ολύμβριο με σεμνότητα, και όταν ξεκίνησε η συζήτηση, η Μαρίνα έδωσε την απάντηση της με σύνεση στον έπαρχο, ομολογώντας του με θάρρος: «Της Πισιδίας είμαι γέννημα και θρέμμα, και τό του Κυρίου μου Ιησού Χρίστου επικαλούμαι όνομα». Αυτή η απάντηση άλλαξε αμέσως την διάθεση του Ολύμβριου και τα αισθήματα του απέναντι της. Διέταξε να την κλείσουν φυλακή μέχρι την επόμενη ημέρα που ξημέρωνε γιορτή και είχαν θυσία. Όμως μάταια έλπιζε. Ο ηγεμόνας έμοιαζε με εκείνους που «ήλλαξαν την δόξαν του άφθαρτου Θεού έν όμοιώματι εικόνος φθαρτού άνθρωπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών, και έσεβάσθησαν και έλάτρευσαν τή κτίσει παρά τόν κτίσαντα» (Ρωμ. Α, 23-25). Η Αγία απεναντίας ως μόνον και μέγα Αρχιερέα στον οίκο του θεού αναγνώριζε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό ο οποίος «μίαν υπέρ αμαρτιών προσενέγκας θυσίαν εις τό διηνεκές έκάθισεν εν δεξιά τού Θεού» (προς Εβρ. Δ, 14 και I, 12). Μόνο σε Αυτόν μπορούσε να θυσιάσει, και ως θύμα πρόσφερε τον ίδιο τον εαυτό της. Η Μαρίνα με την απολογία της σκόρπισε σαν καπνό κάθε μάταιη ελπίδα του ηγεμόνα. Τον κατατρόπωσε χλευάζοντας τα είδωλα για την ασθένεια και τη ματαιότητα τους, και δεν του άφησε περιθώριο αντιλογίας. Τότε ο Ολύμβριος την παρέδωσε στα χέρια των δημίων.

Την ξάπλωσαν κατά γης και την χτυπούσαν με αγκαθωτά ραβδιά, μέχρι που το αίμα της κοκκίνησε το χώμα. Έπειτα την φυλάκισαν, και λίγες ημέρες αργότερα την περίμενε νέο μαρτύριο. Την κρέμασαν από τα χέρια και ξέσχιζαν για ώρες το σώμα της με σιδερένια νύχια. Η Αγία όμως έδειχνε καρτερία• «ό δέ ύπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Ματθ. I, 22) είχε πει ο Κύριος. Και η Μαρίνα θυμόταν αυτούς τους λόγους που την ενίσχυαν τώρα στις δύσκολες αυτές ώρες του μαρτυρίου. Δεν φοβόταν τους δημίους με τα σιδερένια νύχια που έφθειραν μόνο το χωμάτινο κορμί της, οργώνοντας το με αιμάτινα ρυάκια. Την ψυχή της που ανήκε στον Κύριο τίποτε και κανένας δεν μπορούσε να την βλάψει.

Βλέποντας την Αγία ακλόνητη στην πίστη της την έριξαν πάλι στο κελί της φυλακής. Και εκεί, εκείνο που δεν κατάφερε ο έπαρχος, προσπάθησε να το κατορθώσει, μάταια όμως, ο μισόκαλος διάβολος. Ενώ λοιπόν η αγία προσευχόταν στο δεσμωτήριο «έφάνη αύτη δράκων παμμεγέθης, έχων όφεις περί τόν τράχηλον αύτού, και συρίζων πέριξ της αγίας, ήπείλη καταπιείν αυτήν. Καί κατασφραγισαμένη καί ποιήσασα τόν τύπον του σταυρού, ενέκρωσεν αυτόν». (Μηναίο Βασιλείου). Στον συναξαριστή του αγίου Νικόδημου του αγιορείτου και, με μικρές παραλλαγές, στο μηναίο Ιουλίου αναφέρονται τα εξής: «Έγεινε δέ εκεί σεισμός μέγας, ώστε έσαλεύθη ή φυλακή, καί ιδού έμβηκεν από εν μέρος της φυλακής εις δράκων, ό όποιος έρπων κατά γής έκαμνε φοβερόν συρισμόν, καί έφάνη ότι έχυσε φωτίαν πέριξ τής άγιας. Επειδή δέ ή άγια έφοβήθη πολλά καί έγεινε σύντρομος διά τήν θεωρίαν ταύτην, προσηύχετο εις τόν θεόν όθεν ό φοβερός εκείνος δράκων μεταβληθείς, έφαίνετο ώς μαύρος τις σκύλος. Ή δέ μάρτυς άρπάσασα τούτον άπό τάς τρίχας, καί ευρούσα εκεί εν σφυρίον ερριμένον, εκτύπησεν αυτόν εις τήν κεφαλήν καί εις τήν ράχιν, καί τελείως αυτόν εταπείνωσε». Στο χειρόγραφο της Μεγίστης Λαύρας αναφέρεται ότι ο διάβολος παρουσιάστηκε σαν δράκοντας φοβερός. Από το στόμα και τα μάτια του έβγαιναν καπνοί και φωτιά, τα δόντια του ήταν άσπρα και η γλώσσα του κόκκινη σαν αίμα. Με θόρυβο και σφυρίγματα πλησίασε την αγία, κι εκείνης της φάνηκε ότι την κατάπιε μέχρι τη μέση. Έντρομη, επικαλέστηκε το σωτήριο όνομα του Χριστού και χρησιμοποιώντας ως δίστομη ρομφαία το σημείο του σταυρού, ξέσχισε την κοιλιά του και γλίτωσε. Στη συνέχεια ο δαίμονας της παρουσιάστηκε σαν σκύλος και η αγία χτυπώντας τον με ένα σφυρί, τον εταπείνωσε. Για τρίτη φορά προσπάθησε να την πειράξει ενώ προσευχόταν. Της παρουσιάστηκε σαν ένας τεράστιος μελαμψός άνδρας• την άρπαξε από τα χέρια και τη φοβέριζε ότι θα την σκοτώσει αν δεν σταματούσε τις προσευχές. Τότε αρπάζοντας τον η αγία από τα μαλλιά, τον χτύπησε και τον ανάγκασε να εξαφανιστεί. Αμέσως, όλη η φυλακή έλαμψε από ένα φωτεινό σταυρό που ένωνε γη και ουρανό, και ένα περιστέρι ανάγγειλε στην αγία το επικείμενο τέλος της, συγχαίροντας την ταυτόχρονα για το κατόρθωμα της: «Χαίρε, Μαρίνα, ή λογική περιστερά του Θεού, ότι ένίκησας τόν πονηρόν και τον έχθρόν κατήσχυνας».

Μετά την μεγαλειώδη αυτή νίκη κατά του διαβόλου, η αγία αναπαύθηκε στο σκοτεινό κελί της με την καρδιακή ταραχή που ακολουθεί κάθε μεγάλη μάχη, αλλά και πνευματική ηρεμία ταυτόχρονα, μαζί και ταπείνωση, ενθυμούμενη τους λόγους του Κυρίου: «Ιδού δίδωμι υμίν τήν έξουσίαν του πατείν επάνω όφεων καί σκορπιών και επί πάσαν τήν δύναμιν του εχθρού, καί ουδέν ύμας ου μή άδικήση. Πλήν έν τούτω μή χαίρετε, ότι τά πνεύματα υμίν υποτάσσεται• χαίρεται δέ ότι τά ονόματα υμών έγράφη έν τοις ουρανοίς» (Λουκ. Γ, 19-20).

Την επομένη ημέρα νέα μαρτύρια περίμεναν την Αγία. Την κρέμασαν από τα χέρια και με αναμμένες λαμπάδες έκαιγαν το στήθος και τα πλευρά της. Κι έπειτα, την έριξαν με το κεφάλι προς τα κάτω μέσα σ’ ένα λέβητα γεμάτο νερό για να την πνίξουν. Αμέσως όμως έγινε σεισμός και ο φωτεινός σταυρός μαζί με το περιστέρι φάνηκαν και πάλι. Η Αγία ελευθερώθηκε από τα δεσμά της και με το που αναδύθηκε από το νερό δέχτηκε στο κεφάλι από το περιστέρι, αμάραντο λουλουδένιο στεφάνι. Έτσι, ο λέβητας εκείνος του μαρτυρίου με το νερό, μετατράπηκαν για την Αγία σε κολυμβήθρα αναγεννήσεως, αφού ακόμη δεν είχε προλάβει να δεχτεί το βάπτισμα, που τόσο ποθούσε, στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Το πλήθος που παρακολουθούσε το μαρτύριο, βλέποντας το θαύμα πίστεψε στο Χριστό, και αμέσως ο Ολύμβριος διέταξε τον αποκεφαλισμό όλων των πιστών. Ταυτόχρονα, καταδίκασε και την αγία Μαρίνα να αποκεφαλιστεί με ξίφος. «Καί καταλαβούσα η άγια τόν τόπον της τελειώσεως, και επί πολύ προσευξαμένη, έτελειώθη».

Η μαρτυρική σορός της κηδεύτηκε με τιμές από κάποιον πιστό ονόματι Θεότιμο. Και όταν καθιεροοθηκε ο Χριστιανισμός, ανεγέρθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας μεγαλοπρεπής ναός προς τιμήν της Αγίας Μαρίνας, στον οποίο αποθησαυρίστηκε και το τίμιο λείψανο της σε πολυτελή λειψανοθήκη, αποτελώντας πηγή πλείστων ιαμάτων προς δόξαν του Τριαδικού Θεού, στον οποίο πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνησις, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Αυτός ήταν εν συντομία ο βίος και το μαρτύριο της Αγίας μεγαλομάρτυρος Μαρίνας που η Εκκλησία μας με λαμπρότητα τιμά την μνήμη της στις 17 Ιουλίου.

Πηγή: Η Αγία Μαρίνα, Μανουήλ Τασούλας, Ιερός ναός Αγίας Μαρίνας Θησείου

Υλικά (Ingredients): –

300γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις (300gr. plain flour) –

20γρ. ζάχαρη (20gr. sugar) –

7γρ. ξερή μαγιά (7gr. dry yeast) –

50γρ. βούτυρο (50gr. butter) –

130γρ. γάλα (130gr. milk) –

1/2 κ.γ. αλάτι (1/2 tsp. salt) –

1 μεσαίο αυγό (1 medium egg)

A sign of the first kind of fear is to hate sin and to become angry with it, as if you’ve been wounded by a wild animal. A sign of perfect fear is to love virtue and to fear alteration. Because none of us is immutable. In every matter of this life we should fear the fall.

Με λαμπρότητα και σε κλίμα κατάνυξης τελέσθηκαν και φέτος οι τριήμερες εκδηλώσεις (10-12 Ιουλίου 2018) προς τιμήν του Αγίου Παϊσίου στην Κόνιτσα, 24 χρόνια μετά την οσιακή κοίμηση του, που διοργάνωσαν η Ιερά Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κόνιτσης και ο Δήμος Κόνιτσας.

Στις εκδηλώσεις παρέστησαν οι Μητροπολίτες Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, Λεμεσού  κ. Αθανάσιος, Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιερόθεος, Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέας, ο Αρχηγός του ΓΕΣ Αντιστράτηγος κ. Αλκιβιάδης Στεφανής, ο Βουλευτής Ηπείρου κ. Κωνσταντίνος Τασούλας, ο Περιφερειάρχης Ηπείρου κ. Αλέξανδρος Καχριμάνης, ο Διοικητής του Γ’ Σώματος Στρατού Αντιστράτηγος κ. Δημήτριος Μπίκος, ο Διοικητής του Διαβιβάσεων του Γ’ Σώματος Στρατού Ταξίαρχος κ. Νικόλαος Φανιός, ο Διοικητής της VIII Ταξιαρχίας Ταξίαρχος κ. Δημήτριος Μπολομύτης, ο Διοικητής Φρουράς Κόνιτσας κ. Βασίλειος Γιώτης, οι Δήμαρχοι Σουλίου, Βορείων Τζουμέρκων και Ζίτσας, ο Καθηγητής της Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Μόσχας πατήρ Κυπριανός με τη συνοδεία 40 Ρώσων Φοιτητών, εκπρόσωποι των τοπικών αρχών  και πλήθος κόσμου τιμώντας τον Άγιο.

Το πρόγραμμα περιλάμβανε εκτός άλλων την Τρίτη 10 Ιουλίου επίσκεψη στην πατρική οικία του Αγίου Παϊσίου και παράκληση στο εξωκλήσι της Αγίας Βαρβάρας, όπου ο Άγιος είχε την πρώτη θεοπτία.

Την Τετάρτη 11 Ιουλίου τελέσθηκε Θεία Λειτουργία στην Ιερά Μονή Στομίου, όπου μόνασε ο Άγιος και το απόγευμα της ίδιας μέρας Πολυαρχιερατικός Εσπερινός στον Ιερό Προσκυνηματικό Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και Λιτάνευση της εικόνας του Αγίου.

Την Πέμπτη 12 Ιουλίου οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με πανηγυρική Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία στο Ναό του Αγίου Κοσμά με τη Συμμετοχή του Συλλόγου Βυζαντινής Μουσικής Ιωαννίνων «Το Ενδόφωνον» και στη συνέχεια εκδήλωση στην αίθουσα τελετών του Δημαρχείου με ομιλία του Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο, που μίλησε για τον σύγχρονο Άγιο της Εκκλησίας μας παρουσιάζοντας τα βιώματά του. Οι εκδηλώσεις έκλεισαν με τη Συναυλία των Ρώσων Φοιτητών από τις Εκκλησιαστικές Ακαδημίες Μόσχας και Αγίας Πετρούπολης.

Κρίνεται σκόπιμο να σημειωθεί για την ενημέρωση του κοινού ότι ο Άγιος Παΐσιος ανακηρύχθηκε προστάτης των Διαβιβάσεων, έπειτα από αίτημα της Διεύθυνσης Στρατιωτικών Ιερέων του Γενικού Επιτελείου Εθνικής  Άμυνας, το οποίο ενέκρινε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας (12 Ιουλίου 2017), λόγω της ειδικότητας του Αγίου κατά τη στρατιωτική του θητεία.

Οι εν λόγω εορτασμοί έχουν καθιερωθεί μετά την αγιοκατάταξη του οσ. Παισΐου και ευλαβείς χριστιανοί από όλα τα μήκη και πλάτη της γης τιμούν το Άγιο με την παρουσία τους στις λατρευτικές εκδηλώσεις στη γενέτειρά του. Φέτος όσοι παρευρέθηκαν στους τριήμερους εορτασμούς είχαν την ευκαιρία να δουν και τα σχέδια του περικαλλούς ναού που θα ανεγερθεί στη Κόνιτσα προς τιμήν του οσ. Παισΐου.

Στιγμές από τις εκδηλώσεις:

Σημείωση: Οι επισκέπτες της Πεμπτουσίας θα έχουν την ευκαιρία τις επόμενες μέρες να παρακολουθήσουν στιγμές από τις εκδηλώσεις στη pemptousia.tv.

«Να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, χωρίς να αναρωτιόμαστε, αν αυτοί μας αγαπούν» γ. Σωφρόνιος του Essex. Η εποχή μας χαρακτηρίζεται και από διάφορες απαιτήσεις, όπως στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην οικονομική άνεση, στην ηδονή. Κυρίως όμως στην αγάπη. Οι άνθρωποι, όχι απλά θέλουν να τους αγαπούν, αλλά το απαιτούν, το ζητούν. Φαίνεται αυτό σ’ όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις, στη φιλία, στο γάμο, στο επάγγελμα, ακόμα και στη σχέση μας με τον πνευματικό πατέρα.

Η επιθυμία να μάς αγαπούν και να εκφράζουν την αγάπη τους αυτοί με τους οποίους συνδεόμαστε, ασφαλώς δεν είναι εφάμαρτη. Κρύβει την ανάγκη μας για επιβίωση πνευματική, ψυχολογική και σωματική. Ο άνθρωπος, πλασμένος κατ’ εικόνα του Τριαδικού Θεού, που είναι κοινωνία αγάπης, χαίρεται και αναπτύσσεται, όταν ζει την αγάπη.

Ωστόσο, η ανάγκη αυτή για επιβίωση -ακόμα και σωματική- καθίσταται πιο επιτακτική στη βρεφική ηλικία. Μειώνεται στο βαθμό που ο άνθρωπος μεγαλώνει, δηλαδή απεξαρτοποιείται. Κι αυτό όχι μόνο στο σωματικό επίπεδο, αλλά και στο ψυχολογικό και στο πνευματικό. Όσο απεξαρτοποιείται από αυτή την ανάγκη τόσο ωριμάζει, κι όσο ωριμάζει τόσο αισθάνεται «πεπληρωμένος» «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού».

Έτσι, ενώ η επιθυμία να μάς αγαπούν μάς ευχαριστεί, η απαίτηση και η εξάρτηση από αυτή γίνεται βάσανο που κατακαίει την ύπαρξη και μας στερεί την ελευθερία, τη χαρά, την ειρήνη.

Ένας άγιος, όπως ο Γέροντας Σωφρόνιος, καταθέτοντας το πιο πάνω βίωμα του, ασφαλώς δεν αποστασιοποιείται από την ανθρώπινη σχέση ούτε την απορρίπτει εγωκεντρικά. Απλά εκφράζει την ελευθερία του και την αγάπη του, που δεν έχει απαίτηση από τους άλλους. Γι’ αυτό και οι άλλοι κοντά του αισθάνονται «ευρυχωρία κι όχι στενοχώρια», κατά τον π. Επιφάνειο Θεοδωρόπουλο.

Βέβαια, το ζητούμενο δεν είναι να μην έχουμε την ανάγκη της αγάπης των γύρω μας. Γιατί, νομίζω, πως μια τέτοια επιδίωξη θα οδηγήσει σε σκληρότητα και εσωτερική ανασφάλεια. Το σημαντικό είναι ν’ αναπτυσσόμαστε μέσα στην αγάπη του Χριστού, αποκτώντας τη δική Του αγάπη που «δεν ήλθε να διακονηθεί αλλά να διακονήσει και να δώσει τη ζωή Του λύτρον αντί πολλών». Τότε, η απεξάρτηση από την ανάγκη και την επιθυμία της αγάπης των άλλων θα έλθει ως αποτέλεσμα, ως δείγμα της ανάπτυξής μας, της ωριμότητάς μας.

Τότε, ζώντας εμπειρικά την ωριμότητά μας, θα ζούμε, μαζί με τους συνανθρώπους μας, την ομορφιά του κόσμου του Μεγάλου Θεού μας. Θα καταλάβουμε πως οι όποιες εξαρτήσεις από τους γύρω μας, όσο «ανθρώπινες» και «καλές» και να είναι, δεν δίδουν αυτό που στο βάθος θέλουμε, ως προερχόμενες από ατελείς ανθρώπους. Αν αυτό μας οδηγήσει στην αναζήτηση του Θεού και της Αγάπης Του, στην πραγματικότητα θα μας οδηγήσει στην ενότητα με τους ανθρώπους, δηλαδή στην εμπειρία της ερχόμενης Βασιλείας του Θεού.

Για να μη ζείτε στο σκοτάδι, γυρίστε το διακόπτη της προσευχής, ώστε να έλεθει το θείο φως στη ψυχή σας. Στο βάθος του είναι σας θα φανεί ο Χριστός.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Για την ελευθερία μπορεί και πρέπει να θυσιάζεις τη ζωή σου, αλλά για τη ζωή σου ποτέ δεν πρέπει να θυσιάζεται η ελευθερία.

Νικολάι Μπερντιάεφ

Μη πλανώμεθα, μεταξύ ορθοδοξίας και ετεροδοξίας υπάρχει χάσμα μέγα. Εμείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί αγαπούμε όλους και επιθυμούμε να έρθουν σε επίγνωση της αληθείας. Έτσι μας δίδαξε «ο Θεός της αγάπης»· έτσι αναπαύεται η συνείδησίς μας. Δεν εχθραινόμεθα προς τους ανθρώπους εξ αιτίας της αιρέσεως η της απιστίας των, αλλά και δεν θα αγαπήσωμεν ποτέ την απιστίαν ή την αίρεσίν χάριν των ανθρώπων, διότι θα αποξενωθούμε από τον Θεόν.

Ανδρέας Θεοδώρου, Καθηγητής

Δεν πρέπει εμείς μόνοι μας να κρίνουμε πότε πρέπει και πότε δεν πρέπει να κοινωνήσουμε. Δεν είναι εύκολο να δούμε καθαρά τον εαυτό μας στην άσκημη πλευρά του. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει ο Πνευματικός Οδηγός. Πρέπει να γίνει και η ιερά εξομολόγηση που θα βγάλουμε από μέσα μας ό,τι υπάρχει που δεν πρέπει να υπάρχει.

Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη

Τίποτα δεν είναι πιο ευχάριστο στους ανθρώπους όσο το να κατακρίνουν τις πράξεις των άλλων.

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος