Η σάρκα αγαπά τις απολαύσεις, τα χρήματα, τα πολυτελή σπίτια και τα ρούχα. Όλ’ αυτά δεν είναι παρά πηλός και φθορά, κι έτσι πρέπει να τα λογαριάζεις. Την αγάπη όμως πρέπει να την έχεις σαν το πολυτιμότερο πράγμα στη ζωή. Γι’ αυτήν αξίζει να τα θυσιάσεις όλα, να της υποτάξεις τα πάντα, να αδιαφορήσεις για όλα προς χάρη της.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Το θωρηκτό «Γεώργιος Αβέρωφ» είναι ένα πλοίο – θρύλος του Πολεμικού μας Ναυτικού. Είναι ζήτημα αν στην παγκόσμια ναυτική ιστορία θα συναντήσουμε άλλο πολεμικό πλοίο που να συνδέθηκε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα με την ιστορία ενός έθνους. Η φήμη και ο σεβασμός που απολαμβάνει απ’ όλους τους Έλληνες φθάνει ως τις μέρες μας.

Το πλοίο ναυπηγήθηκε στο Λιβόρνο της Ιταλίας, αρχικά για τις ανάγκες του πολεμικού ναυτικού της Ιταλίας. Όμως, η ακύρωση της παραγγελίας ώθησε την κυβέρνηση του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη να ενδιαφερθεί για την αγορά του στα τέλη του 1909 (12 Νοεμβρίου) και να προλάβει τους Τούρκους που προς στιγμήν το διεκδίκησαν. Ήταν η εποχή που η χώρας μας είχε επιδοθεί σ’ ένα εκτεταμένο εκσυγχρονισμό των ενόπλων της δυνάμεων, μετά την ατυχή έκβαση του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Ειδικά στο Πολεμικό Ναυτικό, ο στόλος ήταν απαρχαιωμένος και η κυριαρχία στο Αιγαίο απαιτούσε την ένταξη νέων σύγχρονων μονάδων στη δύναμή του.

Η αγορά του θωρακισμένου καταδρομικού ή βαρέως ευδρόμου, σύμφωνα με τη στρατιωτική ορολογία, κόστισε 24.000.000 δραχμές και ήταν συμφέρουσα χάρις στη διαπραγματευτική ικανότητα του υπουργού Ναυτικών, Ιωάννη Δαμιανού. Το 1/3 του ποσού καταβλήθηκε από το κληροδότημα του ηπειρώτη επιχειρηματία και εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ (1815-1899) και εξ αυτού του λόγου το πλοίο έλαβε το όνομά του.

Το θωρηκτό «Αβέρωφ» καθελκύστηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1910 και παραδόθηκε στη χώρα μας στις 15 Μαΐου 1911. Ύστερα από ένα σύντομο ταξίδι στην Αγγλία με την ευκαιρία της στέψης του βασιλιά Γεωργίου Ε’, την 1η Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου κατέπλευσε στο Φάληρο κι έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τον ελληνικό λαό. Το πλοίο, από τα πιο σύγχρονα πολεμικά της εποχής του, ήταν ατμοκίνητο, έπλεε με ταχύτητα 24 κόμβων και είχε πλήρωμα 20 αξιωματικών και 670 ναυτών. Αμέσως έγινε η ναυαρχίδα του απαρχαιωμένου ελληνικού στόλου.

Το Θωρηκτό «Αβέρωφ» εν ώρα ναυμαχίας

Στο θωρηκτό «Αβέρωφ» δόθηκε η ευκαιρία ήδη από την έναρξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου να επιβάλει την παρουσία τους και σε επιχειρησιακό επίπεδο να αλλάξει τις ισορροπίες στο Αιγαίο. Με κυβερνήτη τον ναύαρχο και μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας Παύλο Κουντουριώτη (1855-1935), ηγήθηκε των ελληνικών δυνάμεων στις νικηφόρες ναυμαχίες της Έλλης (3 Δεκεμβρίου 1912) και της Λήμνου (5 Ιανουαρίου 1913) κατά του τουρκικού στόλου, διαλύοντας τις προσδοκίες της Υψηλής Πύλης για τον έλεγχο του Αιγαίου.

Τον Οκτώβριο του 1918 το «Αβέρωφ» αγκυροβόλησε στην Κωνσταντινούπολη και ύψωσε την ελληνική σημαία απέναντι από το παλάτι του Σουλτάνου, καθώς η χώρα μας ήταν μία από τις νικήτριες δυνάμεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Με την κατάρρευση του Μικρασιατικού μετώπου το καλοκαίρι του 1922 βρέθηκε ξανά στα παράλια της Ιωνίας, για να βοηθήσει στη μεταφορά των στρατευμάτων και του ξεριζωμένου ελληνικού στοιχείου.

Αμέσως μετά υπέστη γενική επισκευή στη Γαλλία και το 1928 ανέλαβε και πάλι δράση. Την περίοδο του Μεσοπολέμου συνδέθηκε με θλιβερά επεισόδια, που είχαν μοιραίες συνέπειες για τις μετέπειτα εξελίξεις των εσωτερικών μας πραγμάτων. Το θλιβερότερο απ’ όλα ήταν η χρησιμοποίησή του από τους στασιαστές στο φιλοβενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935.

Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και γερασμένο, παρέμεινε η ναυαρχίδα του ελληνικού στόλου. Μετά τη γερμανική εισβολή, τον Απρίλιο του 1941, επικράτησε προς στιγμήν η ιδέα να βυθισθεί για να μην παραδοθεί στον εχθρό, αλλά γρήγορα εγκαταλείφθηκε. Το «τυχερό καράβι», όπως είχε αποκληθεί, έφθασε τελικά σώο στην Αλεξάνδρεια και για το υπόλοιπο του πολέμου συμμετείχε σε νηοπομπές στον Ινδικό Ωκεανό.

Οι δύο τελευταίες του αποστολές – ειρηνικές αυτή τη φορά – ήταν η μεταφορά της κυβέρνησης της Απελευθέρωσης του Γεωργίου Παπανδρέου στον Πειραιά (17 Οκτωβρίου 1944) και το ταξίδι του στη Ρόδο (15 Μαΐου 1945), όπου έφερε το μήνυμα της προσάρτησης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα.

Το 1952 το «αήττητο πλοίο», που συνδέθηκε άρρηκτα με τον ναύαρχο Κουντουριώτη και την πολιτική πίστη του Ελευθερίου Βενιζέλου στη ναυτική ισχύ της Ελλάδος, παροπλίστηκε και σήμερα ναυλοχεί στο Φάληρο, όπου λειτουργεί ως Πολεμικό Μουσείο.

Πηγή: sansimera.gr

Μάγεψε το κοινό της Πιερίας η συναυλία του Γιάννη Πάριου που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε το βράδυ του Σαββάτου 25 Αυγούστου, στο Α’ Δ.Α.Κ. Κατερίνης (Γήπεδο Πιερικού), η μουσική εκδήλωση με τον καταξιωμένο ερμηνευτή και δημιουργό Γιάννη Πάριο που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος σε συνεργασία με την Περιφερειακή Ενότητα Πιερίας και το Δήμο Κατερίνης.
Η συναυλία πραγματοποιήθηκε με την αφιλοκερδή συμμετοχή όλων των καλλιτεχνών ενώ τα έσοδα θα διατεθούν για την ολοκλήρωση των εργασιών του υπό ανέγερση Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού και Υπαπαντής του Κυρίου Κατερίνης.
Την εκδήλωση προλόγισαν, ως εκπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη κ. Γεωργίου, ο Εφημέριος του Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού και Υπαπαντής του Κυρίου π. Ευάγγελος Γιαννίκης, ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας κ. Απόστολος Τζιτζικώστας, η Αντιπεριφερειάρχης Πιερίας κα Σοφία Μαυρίδου και ο Δήμαρχος Κατερίνης κ. Σάββας Χιονίδης.
Ο Πάτερ Ευάγγελος Γιαννίκης αφού μετέφερε τις πατρικές ευχές και ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεωργίου, ευχαρίστησε όλους τους συντελεστές που βοήθησαν να πραγματοποιηθεί η συναυλία, τον καλλιτέχνη για τη συμμετοχή του, τους χορηγούς και όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της Πιερίας που πρόβαλαν με τον καλύτερο τρόπο το γεγονός, καθώς και όλους τους θεατές, οι οποίοι έσπευσαν να δείξουν την κοινωνική τους ευαισθησία.
Ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας κ. Απόστολος Τζιτζικώστας, από την πλευρά του, συνεχάρη τον Γιάννη Πάριο για την παρουσία του, όλους τους συντελεστές και εθελοντές της εκδήλωσης και κυρίως τους θεατές, «οι οποίοι πάντα δίνουν ένα δυναμικό παρών σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στην ενδυνάμωση του κοινωνικού ιστού και στην ενίσχυση των δεσμών της κοινωνίας με την Εκκλησία», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε.
Τη συναυλία τίμησαν επίσης με την παρουσία τους ο Πρόεδρος του Οργανισμού Παιδείας-Πολιτισμού-Αθλητισμού-Πρόνοιας του Δήμου Κατερίνης κ. Θεόδωρος Παυλίδης, περιφερειακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, εκπρόσωποι πολιτιστικών συλλόγων και διαφόρων φορέων.
Οι παρευρισκόμενοι είχαν τη μοναδική ευκαιρία να απολαύσουν τον Γιάννη Πάριο να ερμηνεύει μουσικά κομμάτια που μάγεψαν πραγματικά το κοινό, το οποίο δε σταμάτησε να τον χειροκροτά.
Η συναυλία ολοκληρώθηκε αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις και κυρίως βάζοντας ένα λιθαράκι στον ιερό σκοπό της εκδήλωσης. Παρόλο που οι συνθήκες και η τρέχουσα οικονομική κρίση δε βοηθούν δυστυχώς, ωστόσο όλοι οι πολίτες της Πιερίας απέδειξαν για ακόμη μία φορά πως όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουν βρίσκονται πάντα κοντά σε πολιτιστικά-κοινωνικά γεγονότα.

Πηγή: facebook.com/MitropoliKitrous

ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ

ΓΙΑ ΤΑ 45 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΛΕΥΚΟΝΟΙΚΟΥ

1973- 2018

ΛΑΡΝΑΚΑ, 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018

ΜΝΗΜΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΛΕΥΚΟΝΟΙΚΟΥ

Μνήμη της γης μας!

Της γης μας της ελληνικής,

με τα σπασμένα αγάλματα

τις εκκλησιές και τα ξωκλήσια.

Σήμερα θα σας ταξιδέψουμε

στο Λευκόνοικό μας!

Είναι ένα γλυκό σεριάνι

σε κάμπους ολόχρυσους

και σε στράτες με κάτασπρα σπίτια!

Μνήμη της γης μας το Γυμνάσιό μας, καύχημα και στολίδι όλης της Μεσαορίας.

Πνευματικός Φάρος που το φως του καταύγασε τις ψυχές εκατοντάδων παιδιών και πλημμύρισε τη ζωή τους με νόημα και ελπίδα.

Ήταν το διαβατήριο για το «ευ ζην» τους, σαν ήρθαν τα πέτρινα χρόνια της προσφυγιάς.

Στα 1938 ο εκπαιδευτικός Ανδρέας Λοϊζίδης από τη Λευκωσία ιδρύει το «Εμπορικόν ΚολλέγιονΛευκονοίκου» που το 1940 θα μετονομαστεί σε «Ανωτέρα Σχολή Λευκονοίκου» που την ευθύνη της έχει η κοινότητα, και θα μεταφερθεί στον λόφο του προφήτη Ηλία.

Τα εγκαίνια του ιδιόκτητου συγκροτήματος θα γίνουν το 1947 και θα ονομαστεί «Καμίντζειος Ανωτέρα Σχολή» προς τιμήν του μεγάλου ευεργέτη της, του Γεώργιου Καμιντζή, που το όνομά του πρέπει να μνημονεύεται εις τους αιώνας των αιώνων.

Από την Έκθεση της τότε αποικιακής κυβέρνησης το 1945 φαίνεται ότι στη Σχολή φοιτούσαν 136 παιδιά, 118 μαθητές και 18 μαθήτριες, που πλήρωναν 154 λίρες ως δίδακτρα.

Ιστορικό σταθμό στην ιστορία της Ανωτέρας Σχολής Λευκονοίκου αποτέλεσε η αναγνώριση το 1950 από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας των τεσσάρων από τις πέντε τάξεις ως ισότιμων με τις αντίστοιχες των Κλασικών Γυμνασίων της Ελλάδας.

Το 1955-56 το σχολείο γίνεται εξατάξιο και το 1958 αναγνωρίζεται ως ισότιμο με τα Ελληνικά Γυμνάσια.

Τη διετία 1060-62 κτίστηκε νέα πτέρυγα διώροφη, με επτά αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήριο Φυσικής και Χημείας. Το 1973 το κτηριακό συγκρότημα θα ολοκληρωθεί με νέα διώροφη πτέρυγα με άλλες τέσσερις αίθουσες διδασκαλίας, ενώ πιο πριν είχαν κτιστεί ειδικές αίθουσες για το μάθημα των Πρακτικών Γνώσεων.

Με την ανεξαρτησία, το 1960-61, θα ονομαστεί

«ΕλληνικόνΓυμνάσιονΛευκονοίκου» κι αργότερα «ΓυμνάσιονΛευκονοίκου».

Με τα Ιωνικού Ρυθμού Προπύλαιά του,

μεγαλόπρεπα, επιβλητικά, αρχαιοπρεπή,

το αέτωμα, το γείσο, τους κίονες.

Με τα γιασεμιά να μεθούν ακόμα την ψυχή μας,

σαν ανεβαίναμε όλα εκείνα τα σκαλοπάτια

που θα μας έφερναν στα Προπύλαια,

με τους απέραντους σιτοβολώνες και τους ελαιώνες

που αγναντεύαμε από τον λόφο,

με τα κεριά στον Προφήτη Ηλία, κεριά της πίστης στο θαύμα.

Στο θαύμα που και σήμερα προσμένουμε!

Θυμόμαστε τις επισκέψεις του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στο Γυμνάσιό μας από το 1952 ως το 1958, αλλά και όταν τέλεσε τα Εγκαίνια της Αίθουσας Τελετών του Γυμνασίου μας, στις 26 Μαΐου του 1968, μια από τις λίγες στο νησί μας, επιβλητική και μεγαλόπρεπη, που ανεγέρθηκε πάλι με δωρεά του ευεργέτη μας Γεώργιου Καμιντζή!

Θυμόμαστε τις παρελάσεις των εθνικών μας επετείων,

με το άγημα και την ελληνική σημαία,

τη λεβεντιά και την περηφάνια των παιδιών,

με την μπάντα του Γυμνασίου μας,

με τις κοπέλες με τις παραδοσιακές στολές,

τους φουστανελοφόρους,

την επίσημη στολή μας με το πηλίκιο και το σήμα με την κουκουβάγια,

τις άσπρες φούστες, τα φιογκάκια, τα άσπρα καλτσάκια και τα άσπρα γάντια που φορούσαν οι παραστάτες,

την κατάθεση στεφάνων στη Στήλη των Ηρώων, στην κεντρική πλατεία του Λευκονοίκου και το «Πέσατε Ήρωες» που τραγουδούσαμε με τη χορωδία μας, μπροστά στο κενοτάφιο των ηρώων μας,

τα εωθινά και τις λαμπαδηφορίες που ακόμη μας προξενούν ρίγος και συγκίνηση!

Ταυτόχρονα, θυμόμαστε με νοσταλγία τις εκδρομές μας, τους περιπάτους μας με τα πόδια στον Άγιο Φωκά,

τις εξορμήσεις μας στο Μερσινίκι για το μνημόσυνο του Μιχαλάκη Μακρίδη,

ή τις εκδηλώσεις που κάναμε στο Μερσινίκι

για τους στρατιώτες της Ελληνικής Μεραρχίας που στρατοπέδευε εδώ.

Θυμόμαστε ακόμη την επίσκεψή μας στις εγκαταστάσεις της εταιρείας που το 1970 έκανε διάτρηση για εξεύρεση πετρελαίου στο Λευκόνοικο που μέρα και νύκτα ακουόταν ένα βουητό.

Τι να πρωτοθυμηθούμε, αλήθεια!

Τις εκδρομές μας στην Καντάρα με τα κυκλάμινα;

Στην αγαπημένη μας Χαλεύκα, πνιγμένη στο πράσινο;

Στο Μοναστήρι του Αγίου Χρυσοστόμου ή του Μαχαιρά ή στην αρχαία Σαλαμίνα και τους Σόλους!

Να αναπολήσουμε

τους λεβέντικους ελληνικούς χορούς,

τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις μας,

τις θεατρικές μας παραστάσεις,

τις επισκέψεις μας στο ΡΙΚ με τη χορωδία και την ορχήστρα του Γυμνασίου μας,

τις αθλητικές εκδηλώσεις μας, τις επιδείξεις μας, τους παγκύπριους αγώνες που λάμβαναν μέρος οι αθλητές μας,

ή το Α΄ Περιφερειακό Φεστιβάλ Λευκονοίκου

με τις αρχαιοελληνικές στολές, όλες φτιαγμένες από τη χρυσοχέρα Παναγιώτα Ηλιάδου, με τα κορίτσια με τους ολόλευκους χιτώνες και  με τα κάνιστρα στο κεφάλι, με τα διαδήματα, και τις κοπέλες που ενσάρκωναν τη Θεά των Όφεων, τη μινωική θεά της Γονιμότητας, τη γυμνόστηθη, με τον μικρό πάνθηρα στο κεφάλι, που κρατά από ένα φίδι σε κάθε χέρι. Αυτά τα φίδια τα ετοίμασαν αγωνιστές της ΕΟΚΑ στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς!

Αξίζει να αναφέρω και ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του Λευκονοίκου: το κάψιμο του Ταχυδρομείου μας στις 3 Δεκεμβρίου του 1955 κατά τη διάρκεια διαδήλωσης των μαθητών του Γυμνασίου μας ενάντια στα μέτρα του Κυβερνήτη Σερ Τζων Χάρντιγκ. Ακολούθησε πενθήμερο κέρφιου και οι συνδημότες μας αναγκάστηκαν να πληρώσουν 2000 λίρες πρόστιμο.

Επιπρόσθετα, στις 23 Νοεμβρίου του 1956 σκοτώθηκαν δύο Άγγλοι στρατιώτες και πληγώθηκαν πέντε από έκρηξη βόμβας, ενώ έπαιζαν ποδόσφαιρο στο γήπεδο του Γυμνασίου.

Υπάρχουν κι άλλα ασφαλώς γεγονότα, αλλά θα αναφερθώ μόνο στον τραυματισμό του μαθητή Λουκά Ιατρού στις 7 Νοεμβρίου του 1955, ο οποίος έμεινε παράλυτος στα δεκαοκτώ του χρόνια, όταν έπεσε από ηλεκτρικό στύλο, προσπαθώντας να κρεμάσει την ελληνική σημαία, όταν εμφανίστηκαν Άγγλοι στρατιώτες. Τον θυμόμαστε οι πιο πολλοί κάθε Κυριακή στην εκκλησία του Σωτήρος με το αναπηρικό καροτσάκι του. Πέθανε στις 27 Απριλίου του 1965.

Μετά την ανεξαρτησία, στη διάρκεια των διακοινοτικών διαταραχών του 1963-64 έχασαν τη ζωή τους στο Μερσινίκι δυο μαθητές του Γυμνασίου μας: οι Μιχαλάκης Μακρίδης  από το Λευκόνοικο και Νίκος Σχοινιού από την Ακανθού.

 Όμως, οι μαθητές του Γυμνασίου Λευκονοίκουεπέπρωτο να βάψουν με το άλυκο αίμα τους ξανά τη γη του νησιού μας σαν ήρθε η αποφράδα χρονιά του 1974. Πολλούς νεκρούς και αγνοουμένους κλαίει το Γυμνάσιο Λευκονοίκου, ανάμεσά τους και τον Καθηγητή των Μαθηματικών μας, τον Σωτήρη Μιχαήλ, και συμμαθητές μας και φίλους μας, όπως τον Πέτρο Βελούση, τον Έκτορα Κτωρή, τον Ανδρέα Μακρίδη, τον Βασίλη Χατζησιεγκαλλή και τον ΕπιφάνιοΕπιφανίου, τον Πανίκο Χατζηπαντελή, τον Νίκο Μανδρίτη, τον ΛοϊζάκηΛοΐζου από τις Γούφες, που τον δολοφόνησαν στα δεκαέξι του χρόνια οι Τούρκοι, τον ΚλείτοΚλείτου, που ακόμη αγνοείται, και τον Σταύρο Καμιντζή που πέθανε στην Α΄Εισβολή και τάφηκε στο κοιμητήριό μας.

Αιωνία η μνήμη αυτών!

Αγαπημένοι μου συμμαθητές

και αγαπημένες μου συμμαθήτριες,

«Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος

 κι αν είδες, είδες», μας θυμίζει ο Οδυσσέας Ελύτης.

 Πέρασαν κιόλας 45 ολόκληρα χρόνια από τη χρονιά της αποφοίτησής μας από το Γυμνάσιο Λευκονοίκου. Σαν να ήταν χτες. Πώς πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια; Ο συμμαθητής μας ο Γέροντας Εφραίμ πέρσι μού θύμισε κάτι που ίσως όλοι θέλουμε να ξεχνάμε, ότι δηλαδή διανύσαμε το μεγαλύτερο μέρος της επίγειας ζωής μας. Κι όμως, παρόλες τις συμπληγάδες που βρέθηκαν στο διάβα μας, έναν χρόνο μετά την αποφοίτησή μας, δόξα τω Θεώ είμαστε καλά και διατηρούμε τους δεσμούς αγάπης και αλληλεγγύης που σφυρηλατήθηκαν στα χρόνια που περάσαμε μαζί στο Γυμνάσιό μας. Μάλιστα, όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο πολύ επιθυμούμε αυτές τις συναντήσεις.

Ποια εσώτερη ανάγκη της ψυχής μάς ωθεί να θέλουμε αυτό το συναπάντημα, ενώ οι δρόμοι μας χώρισαν εδώ και τόσες δεκαετίες; Για μένα η απάντηση είναι απλή. Όλα αυτά τα χρόνια ο καθένας και η καθεμιά από μας ήταν απορροφημένος/η στο να φτιάξει τη ζωή του/της, την οικογένειά του/της, την καριέρα του/της. Κάποιους μπορεί να τους θάμπωσαν οι πολιτείες οι ξένες, οι άνθρωποι οι ξένοι, το διαφορετικό. Αφού σαν τον μυθικό Οδυσσέα ο καθένας από μας «πολλών δ’ ανθρώπων ίδενάστεα και νόονέγνω», συνειδητοποιήσαμε ότι οι παιδικές και εφηβικές φιλίες είναι αυτές που μας στιγμάτισαν ανεξίτηλα για όλη τη ζωή μας. Εξάλλου, η φιλία σαν μείγμα ψυχών εμφανίζεται στην εφηβική ηλικία. Άρα, οι ψυχές μας ενώθηκαν και από τότε μια αόρατη κλωστή μάς δένει για όλη τη ζωή μας.

Η γη μας η μεσαρίτικη μάς επιτάσσει να μην την ξεχάσουμε. Να μην ξεχάσουμε τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μας που χάσαμε στην πορεία. Τα παλληκαράκια μας που γίνανε ήρωες μέσα στη φωτιά του πολέμου, τον Πέτρο Βελούση, τον Έκτορα Κτωρή, τον Άντρο Μακρίδη, τον Βασίλη Χατζησιεγκαλλή και τον αγνοούμενο συμμαθητή μας Πανίκκο Μηνά. Να θυμόμαστε και να μνημονεύουμε τον καθηγητή μας Σωτήρη Μιχαήλ που πραγματικά θυσιάστηκε για τους μαθητές του, ενώ μπορούσε να διασωθεί. Τις φίλες μας Ρούλα Χριστοδούλου, Δήμητρα Γρηγορίου, Σωτηρούλα Πατσιά, Παναγιώτα Κονναρή που έφυγαν νωρίς.

 Αιωνία η μνήμη τους. Ας αναπαύονται εν ειρήνη. Εμείς πρέπει να μην αφήσουμε τη λήθη να σκεπάσει το πέρασμά τους από αυτή τη γη. Είθε ο καλός Θεός να τους/τις έχει κατατάξει σε τόπο φωτεινό, σε τόπο αναψύξεως.

Έχουμε, όμως, και δυο συμμαθητές που αγρυπνούν και προσεύχονται για μας στο Περιβόλι της Παναγίας μας, στο Άγιο Όρος: τον Γέροντα Εφραίμ(Βασίλη Κουτσού), Ηγούμενο της Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου και τον μοναχό Γαβριήλ(Μιχαλάκη Τόλλου) της Μονής Διονυσίου, που είναι μεγάλη ευλογία για την τάξη μας.

Η Παναγία να μας σκέπει και να μας δυναμώνει όλους στον αγώνα μας.

Καλή επιστροφή στη γη μας.

Καλή λευτεριά!

ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 1972- 1973

ΚΛΑΣΙΚΟ             

1.Αντωνίου Λουκάς                                                   11.Λυσάνδρου Ζηνοβία

2.Βελούσης Πέτρος                                                    12.Μακρίδης Ανδρέας

3.Γρηγορίου Δήμητρα                        13.Παπαδοπούλου Σωτηρία

4.Ζέκου Βασιλική                                14.Σούγλη Μαργαρίτα

5.Ιεροδιακόνου Μαρία                                                15.Ταπεινού Μερόπη

6.Καστάνα Χαρίκλεια                                                 16.Τόλλος Μιχαήλ

7.ΚαφούρηΘεονίτσα                                                  17.Τσουλλής Γεώργιος

8.Κιαφκιουλλής Ιωάννης18.Χατζίκου Παρασκευή

9.Κούμα Γεωργία                                                       19.Χριστοδούλου Σπυρούλα

10.Κουτσός Βασίλειος                                                20.Χρυσοστόμου Μαρία

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ

1.Αγαπίου Αναστασία                                          16.Παπαθεοδώρου Χρυσόστομος

2.Ιωάννου Ανδρέας                                               17.Παρασκευόπουλος Βάσος

3.Καζέλας Λοΐζος                                                  18.Πατσιά Σωτηρία

4.Καραγιάννης Ιωάννης                                      19.Παύλου Μαρία

5.Κονταρά Παναγιώτα                                        20.Παύλου Παύλος

6.Κουρή Ζηνοβία                                                 21.Σάββα Μαρία

7.Κουτσόφτα Μαρία                                            22.Σαρρής Ιάκωβος

8.Κτωρής Έκτωρ                                                 23.Σιέγκα Κυριακή

9.Κωνσταντά Αναστασία                                    24.Φοράρης Κωνσταντίνος

10.Κώστα Κωνσταντίνος Π.                               25.Χαριτωνίδης Βασίλειος

11.Κώστα Κωνσταντίνος Σ.                               26.Χατζηγιάννη Ανδρεανή

12.Λοΐζου Γεωργία                                              27.Χατζημιχαήλ Σωτήριος

13.Μάρκου Παντελίτσα                                     28.Χριστοφή Μαρία

14.Μυλωνά Κυριακή                                         29.Χριστοφή Χριστίνα

15.Nικολάου Παναγιώτα                                  30.Χριστοφόρου Σοφία

Καλεσμένος στην εκπομπή “Alpha Παντού” ήταν ο Μάρκος Σεφερλής, ο οποίος συγκίνησε με την εξομολόγηση για την απώλεια του πατέρα του.

«Χαίρομαι που έχω δικαιώσει τους γονείς μου! Τη μητέρα μου, που ζει κι έρχεται και με βλέπει ακόμα… Και τον πατέρα μου που “έφυγε” χαμογελαστός και ευχαριστημένος που έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα και που απέκτησα μια οικογένεια με την Έλενα και τον Χάρη. Ο πατέρας μου “έφυγε” δέκα μέρες μετά τη γέννηση του Χάρη. Τον είδε μια φορά στο μαιευτήριο… Το περίμενε βέβαια, γιατί ήταν άρρωστος, και περίμενε να γεννηθεί ο Χάρης για να “φύγει”. Το ‘πε και το ‘κανε. Μόλις τον είδε στο μαιευτήριο, μετά από δέκα μέρες “έφυγε”», είπε μεταξύ άλλων ο Μάρκος Σεφερλής.

Δείτε όσα είπε ο Μάρκος Σεφερλής…

Πηγή: briefingnews.gr

Καλύτερα να πετυχαίνεις κάτι με το χαμόγελο παρά με το σπαθί σου.

Σαίξπηρ

Νηστεία είναι η κοινή ειρήνη της ψυχής και του σώματος, ο ατάραχος βίος, ο σταθερός τρόπος ζωής· αυτός ο τρόπος ζωής ευφραίνει τον Θεό και λυπεί τον εχθρό.

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

Υπέρ της κατάργησης της θερινής ώρας τάσσεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών. Όλα τα δεδομένα να δείχνουν ότι η ΕΕ θα θέσει τέλος στην αλλαγή των ρολογιών.

Σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα Westfalenpost, περισσότερο από το 80% των ερωτηθέντων που συμμετείχαν στη δημόσια διαβούλευση.  Ξεκίνησε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον προηγούμενο μήνα, δήλωσαν ότι θα υποστηρίξουν την κατάργηση της θερινής ώρας.

Η έρευνα διεξήχθη μεταξύ 4 Ιουλίου και 16 Αυγούστου και συμμετείχαν περίπου 4,6 εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες.

Η Κομισιόν πρόκειται να συζητήσει σήμερα τα αποτελέσματα της διαβούλευσης. Ο εκπρόσωπος της Επιτροπής, Μαργαρίτης Σχοινάς, ανέφερε ότι η εν λόγω έρευνα δεν αποτελούσε «δημοψήφισμα» και συνεπώς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα εκφράσει τη δική του θέση.

Πολλές χώρες, όπως η Φινλανδία, η Λιθουανία, η Σουηδία και η Πολωνία, δήλωσαν ότι θα πιέσουν ενεργά την Ευρωπαϊκή Ένωση για κατάργηση της Οδηγίας για τη θερινή ώρα.

Πηγή: cyprusnews.eu

Υπογραφή Μνημονίου Συνεργασίας μεταξύ της Ιεράς Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης από τον Μητροπολίτη Γέροντα Δέρκων Απόστολο, Πρόεδρο της Εφορείας της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίας Τριάδος Χάλκης και τον Μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου Αμφιλόχιο, Πρόεδρο της ΟΑΚ

Πηγή: facebook.com/ecumenicalpatriarchate

Όταν σε βλάψει κάποιος, μην κοιτάξεις αυτόν, αλλά τον δαίμονα που τον ωθεί, άδειασε την οργή σου σ’ αυτόν (δηλαδή τον δαίμονα), και δείξε ευσπλαχνία σ’ εκείνον που κινείται από τον δαίμονα…

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ο ασκητικός Γέροντας Αρσένιος

Άδολος, απλός, ευθύς, πράος, υπάκουος, ακτήμων, σπάνιος αγωνιστής, ευλαβέστατος, ειλικρινής, απονήρευτος, έτσι χαρακτηρίζε­ται απ’ όσους τον πλησίασαν και τον γνώρισαν. Αμνησίκακος, απερίεργος, άγρυπνος, ασκητής σε όλη του τη ζωή.

Από τον αγιότεκνο Πόντο, δωδεκαετής, λόγω των τουρκικών πιέσεων, μετανάστευσε με την ευλαβή οικογένειά του στη Νότια Ρωσία. Νέος, μετά από πολλές περιπέτειες, μεταβαίνει στα Ιεροσόλυμα για προσκύνημα. Στο Σαραντάριο όρος φόρεσε το τίμιο ράσο του μοναχού κι επί οκταετία διακόνησε πρόθυμα στα πανάγια προσκυνήματα, όπου πάτησαν οι άχραντοι πόδες του Ιησού. Εκεί συνδέθηκε με τον μετέπειτα ασκητή της Αίγινας Ιερώνυμο τον Καππαδόκη (+1966), όπως και η αδελφή του, μοναχή Ευπραξία (+1990), η οποία τον ακολούθησε αργότερα στην Αίγινα.

Το 1918 ο π. Αρσένιος έρχεται στο Άγιον Όρος και μονάζει στη μονή Σταυ­ρονικήτα. Κατόπιν πολλής προσευχής αποφασίζει τη φυγή του στην έρημο προς τελειότερη ζωή. Στην κορυφή του Άθωνα, σε μία πανήγυρη της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, γνωρίζεται και συνδέεται με τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (+1959) και παρότι νεότερός του τού υποτάσσεται πλήρως, αναγνωρίζοντας την αξία του. Σαν διψασμένα ελάφια επισκέπτονται τα πιο φημισμένα ασκητήρια και σπήλαια τού Όρους ζητώντας τις πηγές αειζώων υδάτων. Συμβουλεύονται τον Δανιήλ τον Κατουνακιώτη (+1929), τον Καλ­λίνικο τον Ησυχαστή (+1930) και τον Εφραίμ τον Αγιοβασιλειάτη (+1938), στον οποίο υποτάσσονται. Μετά την οσιακή κοίμηση του Γέροντος Ιωσήφ (+1959) στη Νέα Σκήτη, ο π. Αρσένιος μετέβη με τον παπα-Χαράλαμπο(+2001) και μία μικρή συνοδεία στο Χιλανδαρινό Κελλί του Αγίου Νικο­λάου Μπουραζέρη παρά τις Καρυές, το 1967, με τη βοήθεια και υπόδειξη της Παναγίας.

Ο π. Αρσένιος με πόνο έλεγε στους νεώτερους μοναχούς της συνοδείας: «Προσέξτε το τυπικό που βρήκατε. Εμείς με τον Γέροντα χύσαμε αίμα για να σας το παραδώσουμε έτοιμο· εσείς μόνο να το φυλάξετε». Αγωνιζόταν έως του τέλους του αξιοθαύμαστα. Ενενηντάχρονος έλεγε: «Ξεκινώ για λίγο όρθιος την προσευχή· με προλαβαίνει η θεία Χάρις, ξεχνιέμαι και όταν αρχίζω να αισθάνομαι κόπον, κοιτάζω· πέρα­σαν τρεις ώρες». Άλλοτε πάλι έλεγε: «Όταν κάνω κομποσχοίνι, όρθιος, αισθάνομαι έντονη ευωδία θεϊκή. Ενώ, όταν λέω την ευχή καθιστός, ελάχιστη ευωδία αισθάνομαι». Και σχολίαζε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος, που πολύ τον εκτιμούσε: «Παρόλο που ήταν τότε ενενήντα πέντε χρονών ο Γέροντας, αγωνιζόταν συνέχεια φιλότιμα και συνέχεια πλουτιζόταν πνευματικά, και ας είχε πολλά αποταμιευμένα πνευματι­κά κεφάλαια».

Το 1979 ακολούθησε τη συνοδεία στη μεταφύτευσή της στη μονή Διονυσίου. Έμεινε εκεί γηροκομούμενος και προσευχόμενος επί μία τετραετία. Στις 2.9.1983 φτερούγισε η άμωμη ψυχή του για τον ποθεινό του ουρανό. Ο Γέροντας Γαβριήλ Διονυσιάτης, που ήταν μαζί του στο γηροκομείο της μονής, τον είδε με θαυμασμό μέσα σε υπερουράνιο φως. Εκεί κι εμείς τον γνωρίσαμε προσευχόμενο και πήραμε την ευχή του στην κλίνη του, γηροκομούμενο με πολλή αγάπη από τους νεότερους μοναχούς.

Πηγές- Βιβλιογραφία:
Ιωσήφ Διονυσιάτου μοναχού, Ο Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης (1886-1983), Άγιον Όρος 2001. Μωυσέως Αγιορείτου μοναχού, Μοναχός Αρσένιος (1886-1983), Πρωτάτον 6/1983, σσ. 124-125.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό, τ. Β, εκδ. Μυγδονία, σ. 1057-1063

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β΄ – 1956-1983, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011

Στη Βασιλεία του Χριστού κάθε ηλικία έχει να επιδείξει τους αντιπροσώπους της.

Γιατί κάθε ηλικία έχει προσφέρει σ’ Αυτόν ό,τι διαλεχτό κι υπέροχο έχει να παρουσιάσει. Κι η εφηβική ηλικία, που είναι η πιο δύσκολη στη ζωή του ανθρώπου, έχει να προβάλει τους δικούς της.

Ο άγιος Μάμας είναι ένας απ’ αυτούς. Διαλεχτός στους διαλεχτούς κι ωραίος στους ωραίους αποτελεί μια απ’ τις πιο αγαπητές κι ηρωικές μορφές της Εκκλησίας μας των τριών πρώτων αιώνων.

Οι γονείς του Θεόδοτος και Ρουφίνα ζούσαν στη Γάγγρα της Παφλαγονίας και ήσαν χριστιανοί με μεγάλη κοινωνική θέση.

Την εποχή αυτή ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός κίνησε σκληρό διωγμό ενάντια στους χριστιανούς (270-275 μ.Χ.).

Μεταξύ των πρώτων συνελήφθη ο Θεόδοτος κι αφού ανακρίθηκε κι ομολόγησε τον Χριστό, ρίχτηκε στις φυλακές της Καισαρείας.

Η σύζυγος του, η ενάρετη Ρουφίνα, σαν έμαθε τη φυλάκιση του συντρόφου της, αν και ήταν ετοιμόγεννη, έτρεξε να τον συναντήσει. Εκεί με παρρησία ομολόγησε και αυτή την πίστη του Χριστού, που φλόγιζε την καρδία της, με αποτέλεσμα να κλεισθεί στη φυλακή.

Δύο αδελφές ψυχές, ευγενικές κι αγαπημένες, ενωμένες στη χαρά και στον πόνο. Μια νύχτα η Ρουφίνα εκεί στη σκοτεινή κι υγρή φυλακή, έφερε στον κόσμο το παιδάκι της. Η καρδιά της σκίρτησε από χαρά. Αλλά μόνο για μια στιγμή. Όταν πήρε το παιδάκι της να το δείξει στον σύζυγο της, τον καλό Θεόδοτο, τον βρήκε νεκρό. Τα μαρτύρια τα πολλά που δοκίμασε για την πίστη και την αγάπη του Χριστού, τον οδήγησαν πρόωρα στον θάνατο. Η πονεμένη μάνα με συντριβή ψυχής έβαλε το παιδί στην αγκαλιά του, γονάτισε δίπλα του κι έκαμε με δάκρυα την προσευχή της. Ύστερα έγειρε δίπλα του για να μη σηκωθεί ποτές. Την ίδια νύχτα παρέδωσε κι αυτή το πνεύμα. Η ψυχή της πέταξε κοντά στον Χριστό, που αγάπησε με την καρδιά της. Τα βάσανα και οι ταλαιπωρίες της φυλακής την οδήγησαν τόσο γρήγορα στον ουρανό, κοντά στον μάρτυρα σύζυγο της.

Και το παιδί της; Ορφανό, πεντάρφανο μένει τώρα! Τι άραγε θα γίνει; Την απάντηση δίνει το πνεύμα του θεού! «Ορφανόν και χήραν αναλήψεται». Το ορφανό και τη χήρα τα παίρνει υπό την προστασία του ο Θεός. Και να!

Μια ευσεβής γυναίκα, η Αμμία Ματρώνα οδηγημένη από ένα άγγελο πηγαίνει στη φυλακή. Παίρνει τα λείψανα των μαρτύρων γονιών και τα ενταφιάζει με σεβασμό. Ύστερα παίρνει στο σπίτι και το παιδί κι αναλαμβάνει με προθυμία και στοργή την ανατροφή του. Από τα πρώτα ψελλίσματά του «μάμα-μάμα» του έδωκε το όνομα Μάμας. Κοντά στην καινούργια μανούλα του το παιδί μεγάλωσε με της πίστης τ’ άγιο «κι άφθαρτο μάννα». Και το τίμησε. Όχι μόνο ο ίδιος από παιδί αγωνιζόταν να ζει τη χριστιανική ζωή, αλλά και φρόντιζε τα όσα μάνθανε, να τα διδάσκει και στα παιδιά της ηλικίας του. Υπεράξιο παιδί αξίων γονιών, μα κι υπέροχης θετής μητέρας του.

Η διαγωγή αυτή και ο ζήλος του μικρού ιεραποστόλου δεν άργησαν να γίνουν γνωστά. Κάποια μέρα μερικοί εχθροί της πίστεως τον έπιασαν και τον οδήγησαν μπροστά στον σκληρό ηγεμόνα Δημόκριτο. Εκείνος, σαν είδε το παιδί, προσπάθησε με κολακείες στην αρχή κι απειλές αργότερα να τον μεταπείσει από τις αρχές και την πίστη του. Μα δεν μπόρεσε. Όλες του οι προσπάθειες πήγαν χαμένες. Τότες άρχισαν τα βασανιστήρια. Το ξύλο, το πλήγωμα του κορμιού με σιδερένια νύχια, το κάψιμο των πληγών με αναμμένες λαμπάδες και τέλος το ρίξιμο στη θάλασσα με μια σιδερένια σφαίρα δεμένη στον λαιμό.

Το αποτέλεσμα;

Μηδέν!

Οι βάρβαρες πράξεις του χριστομάχου πήγαν άδικα. Η σφαίρα κόπηκε και το παιδί με τη βοήθεια ενός Αγγέλου βγήκε στη στεριά κι ανέβηκε σ’ ένα βουνά της Καισαρείας. «Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει». Στο μέρος αυτό ο πιστός κι ηρωικός Μάμας έζησε μέχρι τα δεκαπέντε του χρόνια με συντροφιά τα λιοντάρια και τ’ άλλα άγρια ζώα. Τα εξημέρωσε και τα εβοσκούσε και τ’ άρμεγε για να τρέφεται, μα και να φιλοξενεί κι εκείνους που τον επισκέπτονταν, για ν’ ακούσουν τα λόγια του και να διδαχθούν.

Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός κι η παρουσία του φλογερού κι αληθινά πιστού εφήβου έγινε και πάλι γνωστή. Για δεύτερη φορά οι εχθροί του Χριστού πήγαν και τον έπιασαν. Για άλλη μια φορά τα μαρτύρια επαναλήφθηκαν σκληρότερα κι αγριότερα. Μα και αυτή τη φορά τίποτα δεν έκαμαν. Ο μάρτυρας έμεινε και τώρα άκαμπτος. Καμιά δύναμη δεν στάθηκε ικανή να τον λυγίσει και να τον αλλάξει. Ούτε οι δελεαστικές υποσχέσεις, ούτε κι οι απειλές, μα ούτε και το ξέσχισμα του κορμιού, ούτε και το αναμμένο καμίνι. Ο νεαρός μάρτυρας με το χαμ
όγελο στα χείλη τα αντιμετώπισε όλα ψάλλοντας μαζί με τον απόστολο Παύλο τα λόγια της παρρησίας και της βαθιάς πίστεως: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα»; Και την απάντηση την έδινε πάλιν ο ίδιος επαναλαμβάνοντας μ’ απόλυτη πεποίθηση του Αποστόλου τα λόγια: «Πέπεισμαι ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών» (Ρωμ. η’ 35-39). Καμιά δύναμη ούτε κι ο θάνατος δεν μπορεί να με αποσπάσει από σένα, Χριστέ μου. Ναι! Ούτε κι ο θάνατος. Και το απέδειξε.

Τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν. Μα ο δεκαπεντάχρονος έφηβος έμεινε αλύγιστος. Ταπεινωμένος και ντροπιασμένος ο ασεβής ηγεμόνας από το θάρρος και την αντοχή του έδωσε διαταγή να, τον θανατώσουν. Κι ο δήμιος με μια σιδερένια τρίαινα (τρικάνι) τον κτύπησε στην κοιλιά. Ο γενναίος αθλητής έπεσε κάτω κι αφήκε την αγνή ψυχή του να πετάξει κοντά σ’ Εκείνον, που αγάπησε και πόθησε και λάτρεψε, μα και κοντά στους μάρτυρες γονείς. Σύντομη υπήρξε η ζωή του. Σύντομη αλλά μεγαλειώδης και παραδειγματική. Νέος ήταν κι αυτός. Ναι! Νέος, στην άνοιξη της ζωής, με δυσκολίες και προβλήματα και πειρασμούς. Όμως δεν παρασύρθηκε. Δεν πλανήθηκε. Δεν λύγισε. Έμεινε πιστός κι ακλόνητος στις αρχές του μέχρι θανάτου. Για να διδάσκει. Και να δείχνει τον δρόμο σε όσους νοσταλγούν και ποθούν και θέλουν να ζήσουν μια ζωή ανώτερη. Μια αληθινή ζωή.

Στήν Κύπρο ο άγιος Μαμάς είναι ένας πολύ σεβαστός και δημοφιλής άγιος, Πολλοί ναοί και παρεκκλήσια, μα και χωριά φέρουν το όνομα του (Σ όλη την Κύπρο 66 ναοί περίπου είναι αφιερωμένοι στον Άγιο Μάμα).. Αλλά και πολλές κυπριακές παραδόσεις κυκλοφορούν μεταξύ του λαού γύρω από την άγια μορφή του. Μια τέτοια παράδοση που δημιουργήθηκε, όπως φαίνεται, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, δίνει μια πολύ όμορφη ερμηνεία της εικονογράφησης του αγίου, καβάλα σ’ ένα λιοντάρι και μ’ ένα αρνί στα χέρια. Μια χρονιά οι φοροθέτες τον έβαλαν να πληρώσει βαρύ κεφαλικό φόρο. Επειδή ο Άγιος αρνιόταν, κλήθηκε από τον διοικητή σε απολογία. Στον δρόμο που ερχόταν μαζί με τη συνοδεία των στρατιωτών που τον βρήκανΣύμφωνα με τη σχετική παράδοση ο άγιος Μάμας ήταν ένας φτωχός ερημίτης, που ζούσε σε μια σπηλιά κοντά στην κωμόπολη Μόρφου. και τον ακολουθούσαν, ένα λιοντάρι πετάχτηκε μπροστά τους κι άρπαξε ένα αρνί, που κυνηγούσε. Ο Άγιος έκαμε νόημα στο θηρίο να σταματήσει, και ν’ αφήσει το θύμα του. Το λιοντάρι υπάκουσε. Σταμάτησε με μιας, κι άρχισε να κουνάει την ουρά του, για να δείξει την υποταγή του. Ο αθλητής, κουρασμένος όπως ήταν από την οδοιπορία, πήρε το αρνί στα χέρια κι αφού καβαλίκεψε το θηρίο συνέχισε τον δρόμο του προς το Διοικητήριο… Όταν ο Διοικητής αντίκρυσε το απίθανο αυτό θέαμα, έδωκε διαταγή ν’ αφήσουν ελεύθερο τον αθλητή και να τον απαλλάξουν απ’ τη φορολογία σ’ όλη του τη ζωή. Ο Άγιος αφήκε το αρνί σαν δώρο στον Διοικητή κι έφυγε.

Μια άλλη παράδοση αναφέρει, πώς το άγιο λείψανο του μάρτυρα μεταφέρθηκε στην Κύπρο από τη Μ. ‘Ασία και τάφηκε στη Μόρφου. Ένας μεγαλοπρεπής ναός κτίστηκε δίπλα στη λάρνακα που φιλοξένησε το άγιο λείψανο του και πολλά θαύματα γίνονται κάθε φορά σε όσους με πίστη καταφεύγουν στη χάρη του.

Η φήμη του αγίου ως θαυματουργού είναι πολύ πλατιά διαδεδομένη στο νησί μας. Ο Λεόντιος Μαχαιράς (Κύπριος χρονογράφος του ΙΕ’ αιώνος). στο χρονικό του λέει γι’ αυτόν χαρακτηριστικά: «Άν ήτουν να γράψω ταίς γιάσεις του ως του νάζουν δεν έφταναν». Κάθε χρόνο στίς 2 του Σεπτέμβρη πλήθη χριστιανών τρέχουν να τιμήσουν τον μάρτυρα με πανηγυρικές λειτουργίες κι αγρυπνίες. Η μεγαλύτερη όμως τιμή, που μπορούμε όλοι να του προσφέρουμε είναι να μιμηθούμε το παράδειγμα του. Μας φαίνεται δύσκολο; Ναι! Μπορεί να ‘ναι. Εδώ όμως βρίσκεται το αληθινό μεγαλείο

Πηγή: http://orthodoxigynaika.blogspot.com/2010/09/2.html

Αναρτήθηκε από Πρεσβυτερα Κρίνα-Έλενα

Δύναμις εις ήχον β΄ Σίμωνος Αβαγιανού. Ψάλλουν αντιφωνικά ο Γιώργος Χατζηχρόνογλου και ο αείμνηστος Δημήτριος Σουρλαντζής. Εψάλλει εις πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν (παρεκλήσιον) της περιοχής των Μεσογείων Αττικής, την Κυριακή του Θωμά του 1992.

Η επεξεργασία της εικόνας και του βίντεο έγιναν από τον Λεωνίδα Τσούκαλα, Καθηγητή Βυζαντινής Μουσικής Εκκλ. Ιδρύματος Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Για το κανάλι του Λεωνίδα Τσούκαλα στο YouTube πατήστε εδώ

Ιησούς Χριστός ο Αρχιπάρθενος, έργον αγιογραφείου Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου 2015

Σειρά κηρυγμάτων με ομιλητή τον Αρχιμανδρίτη π. Επιφάνιο Χατζηγιάγκου με θέμα την ερμηνεία του Συμβόλου της Πίστεως.

Οι ομιλίες έγιναν στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Φλώρινας.

«Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί»

Η ευαγγελική παραβολή της Κυριακής ΙΔ’ Ματθαίου μας παρουσιάζει το μυστήριο της βασιλείας του Θεού και τη στάση του ανθρώπου απέναντι στη σωτήρια πρόσκληση της αγάπης του Θεού.

Ένας άρχοντας κάλεσε σε γάμο τους φίλους και γνωστούς του, πού όμως δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του. Οι δικαιολογίες πολλές και διάφορες: αδιαφορία και βιοτικές μέριμνες.

Όμως, ο Θεός μας καλεί πάντοτε στην κοινωνία Του, στο σώμα Του, στη σωτηρία. Η κλήση αυτή υπερβαίνει τον χρόνο και τον τόπο, είναι δηλαδή αιώνια και καθολική. Η ανταπόκριση μας στην κλήση του Θεού δεν είναι καταναγκασμός, υποδούλωση, υποχρέωση για τον άνθρωπο. Είναι έκφραση της αγάπης μας προς τον Θεό, υπακοή εν ελευθερία στο άγιο θέλημα Του. Αυτήν ακριβώς τη διάθεση μας εκφράζουμε, όταν πηγαίνουμε στον ναό,δηλαδή όταν εκκλησιαζόμαστε.

Γιατί πρέπει να εκκλησιαζόμαστε;

Εκκλησιασμός ονομάζεται η σύναξη του λαού του Θεού, δηλαδή της Εκκλησίας, στον ναό, όπου δοξολογεί τον Κύριο. Εξάλλου η λέξη Εκκλησία παράγεται από το ρήμα εκ-καλέω πού σημαίνει προσκαλώ, συναθροίζω. Εκείνος που προσκαλεί δια της Εκκλησίας τους πιστούς είναι ο Ίδιος ο Θεός, αφού εκείνος είναι ο εκκλησιαστής μας.

Ο άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει ότι οι πιστοί είναι ανάγκη να εκκλησιαζόμαστε για να παρηγορούμε την πείνα μας από την εν Εκκλησία ευρισκομένη μυστική και αγία Τράπεζα του Σώματος του Κυρίου και Θείου Λόγου. Και να ευχαριστούμε τη δίψα μας από το ζωήρρυτο Αίμα του Κυρίου και από τα νάματα της διδασκαλίας των θείων Γραφών. Είναι ανάγκη ακόμη να εκκλησιαζόμαστε, διότι η Εκκλησία είναι κιβωτός. Οι Χριστιανοί πηγαίνουμε στην Εκκλησία και εμβαίνοντας σ’ αυτήν λυτρωνόμαστε από τον νοητό κατακλυσμό των παθών και της αμαρτίας. Ο Απόστ. Παύλος μας προτρέπει να μην αμελούμε τον εκκλησιασμό, διότι αυτός δυναμώνει τους δεσμούς της αγάπης μεταξύ των πιστών.

Η κοινή λειτουργική προσευχή

Ή προσευχή είναι πνευματική θυγατέρα της αγάπης μας προς τον Κύριον και μητέρα της αγάπης μας προς τους αδελφούς. Η αδελφική αγάπη που γεννιέται από την κοινή προσευχή και λατρεία, δίνει δύναμη στην ικεσία μας. Ο Χριστός μας μίλησε για τη δύναμη των κοινών προσευχών της Εκκλησίας. «Εάν δύο υμών συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος ου εάν αιτήσωνται ,γενήσεται αυτοίς παρά του πατρός μου τού εν ουρανοίς’ ου γαρ είσι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18,19-20).

Κυριακή: ημέρα Κυρίου

Μία από τις δέκα εντολές πού έδωσε ο Θεός στον Μωυσή αναφέρεται στην ημέρα πού είναι αφιερωμένη στον Κύριο. «Φύλαξαι την ημέραν των Σαββάτων αγιάζειν αυτήν, ον τρόπον ενετείλατό σοι Κύριος ο Θεός σου».

Για τους Εβραίους ήμερα αφιερωμένη στον Θεό ήταν το Σάββατο, δηλαδή ή ημέρα της αναπαύσεως του Δημιουργού από την εξαήμερο Δημιουργία. Για εμάς τους Χριστιανούς η ημέρα πού είναι αφιερωμένη στον Κύριο είναι η Κυριακή, η ημέρα της Αναστάσεως του Χριστού και της νίκης Του κατά τού διαβόλου. Είναι η ημέρα που κατεξοχήν πρέπει να ευγνωμονούμε τον Κύριο για όσα εργάσθηκε για τη σωτηρία μας. Η ημέρα της δοξολογίας της αγάπης Του. Ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουμε την ημέρα του Κυρίου είναι να μεταβούμε στον άγιο οίκο Του και να συμμετάσχουμε στην κοινή λατρεία της Εκκλησίας ταπεινά και διακριτικά.

Στην Εκκλησία διαφυλάσσεται η χαρά των ανθρώπων, στην Εκκλησία βρίσκεται η ευθυμία των πικραμένων, η ευχαρίστηση των λυπημένων, η παρηγοριά των δυστυχισμένων, η ανάπαυση των κουρασμένων. Διότι ο Χριστός λέγει: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς».

Πηγή: Αγαθαγγέλου επισκόπου Φαναρίου, Η ζύμη του Ευαγγελίου. Ομιλίες σε ευαγγελικές περικοπές και εορτές, εκδ. Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2007.

«εγώ δε μάρτυρα τον Θεόν επικαλούμαι»

Σε πάρα πολλούς ανθρώπους υπάρχει το πάθος της καχυποψίας. Καχυποψία είναι η κατάσταση εκείνη (πρωτίστως) που υποψιάζεται κάποιος ένα κακό αξιολογώντας διάφορα γεγονότα. Επίσης καχυποψία είναι η υποκειμενική εκτίμηση διαφόρων καταστάσεων μετά απο διεργασία πολλών συλλογισμών μας που δεν είναι πάντοτε ορθοί. Μερικές φορές ταυτίζεται η καχυποψία με την υπόνοια. Ο απόστολος Παύλος χωρίς να το θέλει έγινε αιτία να πέσουν μερικοί Κορίνθιοι Χριστιανοί, που ήταν πνευματικά του τέκνα, σε καχυποψίες απέναντι στο πρόσωπό του. Πολλές φορές αναγκάσθηκε να απολογηθεί ο Απόστολος: «η εμή απολογία τοις εμέ ανακρίνουσιν αύτη εστι» (Α’ Κορ. 1,23). Ας δούμε εκτενέστερα το πάθος αυτό.

Πως εκδηλώνεται το πάθος της καχυποψίας;

Πολλές φορές η καχυποψία των ανθρώπων δεν είναι μόνο για κακό αλλά και για καλά πράγματα. Όταν εμφανίσθηκε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, υπήρχε η καχυποψία και η υπόνοια μήπως αυτός είναι ο Χριστός. Οι Ιουδαίοι απέστειλαν σ’ αυτόν ιερείς και λευίτες για να τον ερωτήσουν «συ τις ει;» (Ιω. 1.19). Στο σημείο αυτό ο ιερός Χρυσόστομος μας λέγει πως οι επίσημοι Ιουδαίοι, επειδή ήταν πολυπράγμονες, βάσκανοι και περίεργοι, γι αυτό και διακατέχονταν από το πάθος της καχυποψίας. Ο Ζηγαβηνός γράφει πως «ως αγνοούντες» ερωτούν, ενώ εγνώριζαν τα πάντα. Ο Πρόδρομος όμως με την απάντησή του αναιρεί την πονηρή γνώμη τους. Ο καχύποπτος πολλές φορές κάνει τον ανήξερο, πως δεν ξέρει τίποτε, μέχρις ότου εκμαιεύσει αυτό που θέλει.

Ο διάβολος ήταν καχύποπτος απέναντι στον Χριστό. Αγνοούσε την πραγματική υπόσταση του Χριστού. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς είναι το πρόσωπο του Κυρίου. Άνθρωπος ή Θεός; Τον έτρωγε η καχυποψία μήπως είναι Θεός. Μάλιστα του έκανε και διάφορα γυμνάσια. Οι πειρασμοί ήταν δοκιμαστικές τομές για να ερευνηθεί το έδαφος του Χριστού. Αφού τον πείραξε σαράντα ημέρες, εκνευρίσθηκε και έφυγε: «και συντελέσας πάντα πειρασμόν ο διάβολος απέστη απ’ αυτού άχρι καιρού» (Λουκ. 4,13). Στον απόστολο Παύλο η καχυποψία ήταν ένας διαρκής πειρασμός. Εμφατικά αναφέρει: «ο δε ποιώ, και ποιήσω, ίνα εκκόψω την αφορμή των θελόντων αφορμήν» (Β’ Κορ. 11,12). Ήθελε ο απόστολος Παύλος να κόψει την αφορμή των σχολίων εις βάρος του. Καχύποπτοι, ραδιούργοι, κουτσομπόληδες ψάχνουν αφορμή για να ικανοποιήσουν την περιέργεια και υπόνοιά τους.

Η καχυποψία στα πράγματα του κόσμου

Η καχυποψία είναι σε πολλά πράγματα του παρόντος κόσμου. Π.χ. ένας έχει πολλά χρήματα και εξ αιτίας του πλούτου «πάντας δι’ υποψίας έχει», γράφει ο Μ. Βασίλειος. Ακόμη και τα παιδιά του όταν μεγαλώσουν, τα βλέπει σαν υπόπτους για να τον κληρονομήσουν. Συχνά λέγει πως όσοι τον πλησιάζουν, τον πλησιάζουν για τα χρήματα. Υποπτεύεται τα πάντα.

Ας δούμε πάνω σ’ αυτό τη γνώμη του ιερού Χρυσοστόμου: «λογικού βίου ζων ο τοιούτος και τας σκιάς υποπτεύων, και πάντας τρέμων και δεδοικώς». Ο καχύποπτος δεν έχει πάνω του την αρετή της απλότητος. Χρησιμοποιεί το ψέμα για να επιτύχει του σκοπού του. Εάν ζει διπλή ζωή τότε αυτό τον κάνει πιο πολύ καχύποπτο. Υποψιάζεται τα πάντα. Μπορεί να δημιουργήσει φασαρίες για το τίποτε και να κατηγορεί άδικα τους ανθρώπους πως τάχα είπανε γι αυτόν λόγια ή κάνανε κάτι εις βάρος του.

Η καχυποψία μπορεί να βασανίζει ανθρώπους και για τα προσωπικά τους ακόμη ζητήματα. Παράδειγμα η πορνεία και η απιστία. Πάντοτε, πιο πολύ στις ημέρες μας, ανθεί το αμάρτημα της μοιχείας και της πορνείας. Πόσες καχυποψίες δεν έχουν αναπτυχθεί σε πορνικές καταστάσεις. Εάν υποψιασθεί ο ένας εκ των δύο συζύγων πως απατάται, αρχίζει το μαρτύριο. Γιατί μίλησες με τον τάδε; Άργησες να γυρίσεις το βράδυ. Αν υπάρξουν και κάποιες ενδείξεις, τότε η κατάσταση γίνεται πιο τραγική. Οι σύζυγοι δεν τρώνε γλυκό ψωμί.

Τα κακά της καχυποψίας

Η καχυποψία μπορεί να διαλύσει οικογένειες και φιλίες, να κάνει να ψυχρανθούν φίλοι, να δημιουργήσει άγχος, φοβίες που είναι δυσθεράπευτες, να αλλοιώσει την αλήθεια, να καταδικάσει αθώους, να κάνει τον λογισμό μας να πλανηθεί και πολλά άλλα. Αυτός που έχει κομπλεξικές καταστάσεις, είναι κατά κανόνα και καχύποπτος. Ο απλός και άδολος που ζει και βιώνει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος δύσκολα προσβάλλεται από τη νόσο αυτή. Είναι πιο προσιτός στους άλλους και πιο πιστευτός. Ό,τι λέγει είναι αλήθεια και δεν έχει ουδεμία σχέση με την ψευδολογία.

Αγαπητοί αδελφοί, ας αποφύγουμε την καχυποψία και ας ζήσουμε την απλότητα του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Πηγή: Φραγκάκου Ιωήλ (μητρ. Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας), Ο Επιούσιος Άρτος. Ομιλίες στα Αποστολικά και Ευαγγελικά Αναγνώσματα, εκδ. Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2009.

Άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής. (Έργο Ράλλη Κοψίδη).

Ο άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής όταν ήταν διάκος, είχε το διακόνημα να μοιράζει στους φτωχούς χρήματα της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης.

Κάποτε ενώ επέστρεφε στην πόλη, τού έμεινε ένα πουγγί μόνον, από το οποίο όμως μοίραζε με απολοχεριά  λεφτά στους φτωχούς.
Και επειδή συνέρρεαν συνεχώς φτωχοί αυτός δεν σταματούσε να δίνει. Εντούτοις το πουγγί αντί να αδειάζει γέμιζε συνεχώς.
Όταν ο άγιος έφτασε στην πύλη της Κωνσταντινούπολης που ονομάζεται Βουν βρέθηκε εκεί ένας φθονερός άνθρωπος που φώναξε:
– Κύριε ελέησον! Ποτέ δεν θα αδειάσει το πουγγί αυτό;
Και αμέσως –και τι δεν προκαλεί ο φθόνος– το πουγγί άδειασε!
Και τότε, ο άγιος Ιωάννης, κοιτάζοντάς  με λιονταρίσιο και άγριο τον φθονερόν άνθρωπο βλέμα του είπε:
– Ο Θεός να σε συγχωρέσει, διότι αν δεν έλεγες εσύ τον φθονερό αυτό λόγο, το πουγγί για πολλή ώρα δεν θα άδειαζε…

Διασκευή από τον Μεγάλο Συναξαριστή της Εκκλησίας.

ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ

ΓΙΑ ΤΑ 45 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΛΕΥΚΟΝΟΙΚΟΥ

1973- 2018

ΛΑΡΝΑΚΑ, 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018

ΜΝΗΜΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΛΕΥΚΟΝΟΙΚΟΥ

Μνήμη της γης μας!

Της γης μας της ελληνικής,

με τα σπασμένα αγάλματα

τις εκκλησιές και τα ξωκλήσια.

Σήμερα θα σας ταξιδέψουμε

στο Λευκόνοικό μας!

Είναι ένα γλυκό σεριάνι

σε κάμπους ολόχρυσους

και σε στράτες με κάτασπρα σπίτια!

Μνήμη της γης μας το Γυμνάσιό μας, καύχημα και στολίδι όλης της Μεσαορίας.

Πνευματικός Φάρος που το φως του καταύγασε τις ψυχές εκατοντάδων παιδιών και πλημμύρισε τη ζωή τους με νόημα και ελπίδα.

Ήταν το διαβατήριο για το «ευ ζην» τους, σαν ήρθαν τα πέτρινα χρόνια της προσφυγιάς.

Στα 1938 ο εκπαιδευτικός Ανδρέας Λοϊζίδης από τη Λευκωσία ιδρύει το «Εμπορικόν ΚολλέγιονΛευκονοίκου» που το 1940 θα μετονομαστεί σε «Ανωτέρα Σχολή Λευκονοίκου» που την ευθύνη της έχει η κοινότητα, και θα μεταφερθεί στον λόφο του προφήτη Ηλία.

Τα εγκαίνια του ιδιόκτητου συγκροτήματος θα γίνουν το 1947 και θα ονομαστεί «Καμίντζειος Ανωτέρα Σχολή» προς τιμήν του μεγάλου ευεργέτη της, του Γεώργιου Καμιντζή, που το όνομά του πρέπει να μνημονεύεται εις τους αιώνας των αιώνων.

Από την Έκθεση της τότε αποικιακής κυβέρνησης το 1945 φαίνεται ότι στη Σχολή φοιτούσαν 136 παιδιά, 118 μαθητές και 18 μαθήτριες, που πλήρωναν 154 λίρες ως δίδακτρα.

Ιστορικό σταθμό στην ιστορία της Ανωτέρας Σχολής Λευκονοίκου αποτέλεσε η αναγνώριση το 1950 από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας των τεσσάρων από τις πέντε τάξεις ως ισότιμων με τις αντίστοιχες των Κλασικών Γυμνασίων της Ελλάδας.

Το 1955-56 το σχολείο γίνεται εξατάξιο και το 1958 αναγνωρίζεται ως ισότιμο με τα Ελληνικά Γυμνάσια.

Τη διετία 1060-62 κτίστηκε νέα πτέρυγα διώροφη, με επτά αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήριο Φυσικής και Χημείας. Το 1973 το κτηριακό συγκρότημα θα ολοκληρωθεί με νέα διώροφη πτέρυγα με άλλες τέσσερις αίθουσες διδασκαλίας, ενώ πιο πριν είχαν κτιστεί ειδικές αίθουσες για το μάθημα των Πρακτικών Γνώσεων.

Με την ανεξαρτησία, το 1960-61, θα ονομαστεί

«ΕλληνικόνΓυμνάσιονΛευκονοίκου» κι αργότερα «ΓυμνάσιονΛευκονοίκου».

Με τα Ιωνικού Ρυθμού Προπύλαιά του,

μεγαλόπρεπα, επιβλητικά, αρχαιοπρεπή,

το αέτωμα, το γείσο, τους κίονες.

Με τα γιασεμιά να μεθούν ακόμα την ψυχή μας,

σαν ανεβαίναμε όλα εκείνα τα σκαλοπάτια

που θα μας έφερναν στα Προπύλαια,

με τους απέραντους σιτοβολώνες και τους ελαιώνες

που αγναντεύαμε από τον λόφο,

με τα κεριά στον Προφήτη Ηλία, κεριά της πίστης στο θαύμα.

Στο θαύμα που και σήμερα προσμένουμε!

Θυμόμαστε τις επισκέψεις του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στο Γυμνάσιό μας από το 1952 ως το 1958, αλλά και όταν τέλεσε τα Εγκαίνια της Αίθουσας Τελετών του Γυμνασίου μας, στις 26 Μαΐου του 1968, μια από τις λίγες στο νησί μας, επιβλητική και μεγαλόπρεπη, που ανεγέρθηκε πάλι με δωρεά του ευεργέτη μας Γεώργιου Καμιντζή!

Θυμόμαστε τις παρελάσεις των εθνικών μας επετείων,

με το άγημα και την ελληνική σημαία,

τη λεβεντιά και την περηφάνια των παιδιών,

με την μπάντα του Γυμνασίου μας,

με τις κοπέλες με τις παραδοσιακές στολές,

τους φουστανελοφόρους,

την επίσημη στολή μας με το πηλίκιο και το σήμα με την κουκουβάγια,

τις άσπρες φούστες, τα φιογκάκια, τα άσπρα καλτσάκια και τα άσπρα γάντια που φορούσαν οι παραστάτες,

την κατάθεση στεφάνων στη Στήλη των Ηρώων, στην κεντρική πλατεία του Λευκονοίκου και το «Πέσατε Ήρωες» που τραγουδούσαμε με τη χορωδία μας, μπροστά στο κενοτάφιο των ηρώων μας,

τα εωθινά και τις λαμπαδηφορίες που ακόμη μας προξενούν ρίγος και συγκίνηση!

Ταυτόχρονα, θυμόμαστε με νοσταλγία τις εκδρομές μας, τους περιπάτους μας με τα πόδια στον Άγιο Φωκά,

τις εξορμήσεις μας στο Μερσινίκι για το μνημόσυνο του Μιχαλάκη Μακρίδη,

ή τις εκδηλώσεις που κάναμε στο Μερσινίκι

για τους στρατιώτες της Ελληνικής Μεραρχίας που στρατοπέδευε εδώ.

Θυμόμαστε ακόμη την επίσκεψή μας στις εγκαταστάσεις της εταιρείας που το 1970 έκανε διάτρηση για εξεύρεση πετρελαίου στο Λευκόνοικο που μέρα και νύκτα ακουόταν ένα βουητό.

Τι να πρωτοθυμηθούμε, αλήθεια!

Τις εκδρομές μας στην Καντάρα με τα κυκλάμινα;

Στην αγαπημένη μας Χαλεύκα, πνιγμένη στο πράσινο;

Στο Μοναστήρι του Αγίου Χρυσοστόμου ή του Μαχαιρά ή στην αρχαία Σαλαμίνα και τους Σόλους!

Να αναπολήσουμε

τους λεβέντικους ελληνικούς χορούς,

τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις μας,

τις θεατρικές μας παραστάσεις,

τις επισκέψεις μας στο ΡΙΚ με τη χορωδία και την ορχήστρα του Γυμνασίου μας,

τις αθλητικές εκδηλώσεις μας, τις επιδείξεις μας, τους παγκύπριους αγώνες που λάμβαναν μέρος οι αθλητές μας,

ή το Α΄ Περιφερειακό Φεστιβάλ Λευκονοίκου

με τις αρχαιοελληνικές στολές, όλες φτιαγμένες από τη χρυσοχέρα Παναγιώτα Ηλιάδου, με τα κορίτσια με τους ολόλευκους χιτώνες και  με τα κάνιστρα στο κεφάλι, με τα διαδήματα, και τις κοπέλες που ενσάρκωναν τη Θεά των Όφεων, τη μινωική θεά της Γονιμότητας, τη γυμνόστηθη, με τον μικρό πάνθηρα στο κεφάλι, που κρατά από ένα φίδι σε κάθε χέρι. Αυτά τα φίδια τα ετοίμασαν αγωνιστές της ΕΟΚΑ στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς!

Αξίζει να αναφέρω και ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του Λευκονοίκου: το κάψιμο του Ταχυδρομείου μας στις 3 Δεκεμβρίου του 1955 κατά τη διάρκεια διαδήλωσης των μαθητών του Γυμνασίου μας ενάντια στα μέτρα του Κυβερνήτη Σερ Τζων Χάρντιγκ. Ακολούθησε πενθήμερο κέρφιου και οι συνδημότες μας αναγκάστηκαν να πληρώσουν 2000 λίρες πρόστιμο.

Επιπρόσθετα, στις 23 Νοεμβρίου του 1956 σκοτώθηκαν δύο Άγγλοι στρατιώτες και πληγώθηκαν πέντε από έκρηξη βόμβας, ενώ έπαιζαν ποδόσφαιρο στο γήπεδο του Γυμνασίου.

Υπάρχουν κι άλλα ασφαλώς γεγονότα, αλλά θα αναφερθώ μόνο στον τραυματισμό του μαθητή Λουκά Ιατρού στις 7 Νοεμβρίου του 1955, ο οποίος έμεινε παράλυτος στα δεκαοκτώ του χρόνια, όταν έπεσε από ηλεκτρικό στύλο, προσπαθώντας να κρεμάσει την ελληνική σημαία, όταν εμφανίστηκαν Άγγλοι στρατιώτες. Τον θυμόμαστε οι πιο πολλοί κάθε Κυριακή στην εκκλησία του Σωτήρος με το αναπηρικό καροτσάκι του. Πέθανε στις 27 Απριλίου του 1965.

Μετά την ανεξαρτησία, στη διάρκεια των διακοινοτικών διαταραχών του 1963-64 έχασαν τη ζωή τους στο Μερσινίκι δυο μαθητές του Γυμνασίου μας: οι Μιχαλάκης Μακρίδης  από το Λευκόνοικο και Νίκος Σχοινιού από την Ακανθού.

 Όμως, οι μαθητές του Γυμνασίου Λευκονοίκουεπέπρωτο να βάψουν με το άλυκο αίμα τους ξανά τη γη του νησιού μας σαν ήρθε η αποφράδα χρονιά του 1974. Πολλούς νεκρούς και αγνοουμένους κλαίει το Γυμνάσιο Λευκονοίκου, ανάμεσά τους και τον Καθηγητή των Μαθηματικών μας, τον Σωτήρη Μιχαήλ, και συμμαθητές μας και φίλους μας, όπως τον Πέτρο Βελούση, τον Έκτορα Κτωρή, τον Ανδρέα Μακρίδη, τον Βασίλη Χατζησιεγκαλλή και τον ΕπιφάνιοΕπιφανίου, τον Πανίκο Χατζηπαντελή, τον Νίκο Μανδρίτη, τον ΛοϊζάκηΛοΐζου από τις Γούφες, που τον δολοφόνησαν στα δεκαέξι του χρόνια οι Τούρκοι, τον ΚλείτοΚλείτου, που ακόμη αγνοείται, και τον Σταύρο Καμιντζή που πέθανε στην Α΄Εισβολή και τάφηκε στο κοιμητήριό μας.

Αιωνία η μνήμη αυτών!

Αγαπημένοι μου συμμαθητές

και αγαπημένες μου συμμαθήτριες,

«Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος

 κι αν είδες, είδες», μας θυμίζει ο Οδυσσέας Ελύτης.

 Πέρασαν κιόλας 45 ολόκληρα χρόνια από τη χρονιά της αποφοίτησής μας από το Γυμνάσιο Λευκονοίκου. Σαν να ήταν χτες. Πώς πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια; Ο συμμαθητής μας ο Γέροντας Εφραίμ πέρσι μού θύμισε κάτι που ίσως όλοι θέλουμε να ξεχνάμε, ότι δηλαδή διανύσαμε το μεγαλύτερο μέρος της επίγειας ζωής μας. Κι όμως, παρόλες τις συμπληγάδες που βρέθηκαν στο διάβα μας, έναν χρόνο μετά την αποφοίτησή μας, δόξα τω Θεώ είμαστε καλά και διατηρούμε τους δεσμούς αγάπης και αλληλεγγύης που σφυρηλατήθηκαν στα χρόνια που περάσαμε μαζί στο Γυμνάσιό μας. Μάλιστα, όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο πολύ επιθυμούμε αυτές τις συναντήσεις.

Ποια εσώτερη ανάγκη της ψυχής μάς ωθεί να θέλουμε αυτό το συναπάντημα, ενώ οι δρόμοι μας χώρισαν εδώ και τόσες δεκαετίες; Για μένα η απάντηση είναι απλή. Όλα αυτά τα χρόνια ο καθένας και η καθεμιά από μας ήταν απορροφημένος/η στο να φτιάξει τη ζωή του/της, την οικογένειά του/της, την καριέρα του/της. Κάποιους μπορεί να τους θάμπωσαν οι πολιτείες οι ξένες, οι άνθρωποι οι ξένοι, το διαφορετικό. Αφού σαν τον μυθικό Οδυσσέα ο καθένας από μας «πολλών δ’ ανθρώπων ίδενάστεα και νόονέγνω», συνειδητοποιήσαμε ότι οι παιδικές και εφηβικές φιλίες είναι αυτές που μας στιγμάτισαν ανεξίτηλα για όλη τη ζωή μας. Εξάλλου, η φιλία σαν μείγμα ψυχών εμφανίζεται στην εφηβική ηλικία. Άρα, οι ψυχές μας ενώθηκαν και από τότε μια αόρατη κλωστή μάς δένει για όλη τη ζωή μας.

Η γη μας η μεσαρίτικη μάς επιτάσσει να μην την ξεχάσουμε. Να μην ξεχάσουμε τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μας που χάσαμε στην πορεία. Τα παλληκαράκια μας που γίνανε ήρωες μέσα στη φωτιά του πολέμου, τον Πέτρο Βελούση, τον Έκτορα Κτωρή, τον Άντρο Μακρίδη, τον Βασίλη Χατζησιεγκαλλή και τον αγνοούμενο συμμαθητή μας Πανίκκο Μηνά. Να θυμόμαστε και να μνημονεύουμε τον καθηγητή μας Σωτήρη Μιχαήλ που πραγματικά θυσιάστηκε για τους μαθητές του, ενώ μπορούσε να διασωθεί. Τις φίλες μας Ρούλα Χριστοδούλου, Δήμητρα Γρηγορίου, Σωτηρούλα Πατσιά, Παναγιώτα Κονναρή που έφυγαν νωρίς.

 Αιωνία η μνήμη τους. Ας αναπαύονται εν ειρήνη. Εμείς πρέπει να μην αφήσουμε τη λήθη να σκεπάσει το πέρασμά τους από αυτή τη γη. Είθε ο καλός Θεός να τους/τις έχει κατατάξει σε τόπο φωτεινό, σε τόπο αναψύξεως.

Έχουμε, όμως, και δυο συμμαθητές που αγρυπνούν και προσεύχονται για μας στο Περιβόλι της Παναγίας μας, στο Άγιο Όρος: τον Γέροντα Εφραίμ(Βασίλη Κουτσού), Ηγούμενο της Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου και τον μοναχό Γαβριήλ(Μιχαλάκη Τόλλου) της Μονής Διονυσίου, που είναι μεγάλη ευλογία για την τάξη μας.

Η Παναγία να μας σκέπει και να μας δυναμώνει όλους στον αγώνα μας.

Καλή επιστροφή στη γη μας.

Καλή λευτεριά!

ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 1972- 1973

ΚΛΑΣΙΚΟ             

1.Αντωνίου Λουκάς                                                   11.Λυσάνδρου Ζηνοβία

2.Βελούσης Πέτρος                                                    12.Μακρίδης Ανδρέας

3.Γρηγορίου Δήμητρα                        13.Παπαδοπούλου Σωτηρία

4.Ζέκου Βασιλική                                14.Σούγλη Μαργαρίτα

5.Ιεροδιακόνου Μαρία                                                15.Ταπεινού Μερόπη

6.Καστάνα Χαρίκλεια                                                 16.Τόλλος Μιχαήλ

7.ΚαφούρηΘεονίτσα                                                  17.Τσουλλής Γεώργιος

8.Κιαφκιουλλής Ιωάννης18.Χατζίκου Παρασκευή

9.Κούμα Γεωργία                                                       19.Χριστοδούλου Σπυρούλα

10.Κουτσός Βασίλειος                                                20.Χρυσοστόμου Μαρία

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ

1.Αγαπίου Αναστασία                                          16.Παπαθεοδώρου Χρυσόστομος

2.Ιωάννου Ανδρέας                                               17.Παρασκευόπουλος Βάσος

3.Καζέλας Λοΐζος                                                  18.Πατσιά Σωτηρία

4.Καραγιάννης Ιωάννης                                      19.Παύλου Μαρία

5.Κονταρά Παναγιώτα                                        20.Παύλου Παύλος

6.Κουρή Ζηνοβία                                                 21.Σάββα Μαρία

7.Κουτσόφτα Μαρία                                            22.Σαρρής Ιάκωβος

8.Κτωρής Έκτωρ                                                 23.Σιέγκα Κυριακή

9.Κωνσταντά Αναστασία                                    24.Φοράρης Κωνσταντίνος

10.Κώστα Κωνσταντίνος Π.                               25.Χαριτωνίδης Βασίλειος

11.Κώστα Κωνσταντίνος Σ.                               26.Χατζηγιάννη Ανδρεανή

12.Λοΐζου Γεωργία                                              27.Χατζημιχαήλ Σωτήριος

13.Μάρκου Παντελίτσα                                     28.Χριστοφή Μαρία

14.Μυλωνά Κυριακή                                         29.Χριστοφή Χριστίνα

15.Nικολάου Παναγιώτα                                  30.Χριστοφόρου Σοφία

Είναι πολλοί οι τρόποι της προσευχής. Όλοι είναι καλοί, εάν δεν ξέρει ο άνθρωπος να προσεύχεται με απλότητα. Αν όμως άλλος τον οδηγήσει και παρακούσει, τότε στρέφεται και γίνεται πλάνη.

Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής

Παραδοσιακή νοστιμιά ιδανική για το οικογενειακό τραπέζι.

10 Λεπτά

6 Μερίδες

Πηγή:  argiro.gr