Η Ιερά Μητρόπολη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος τίμησε και επιβράβευσε τους επιτυχόντες μαθητές των πανελλαδικών εξετάσεων που πέτυχαν την εισαγωγή τους στα Ανώτερα και Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας σε επίκαιρη εόρτια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου, στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Θείας Αναλήψεως Κατερίνης.

Το πρόγραμμα περιλάμβανε ευχαριστήρια δέηση από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεώργιο ενώπιον του ιερού λειψάνου και της εικόνας της Αγίας Αικατερίνης, και στη συνέχεια δεξίωση προς τιμήν των νέων.

ΟΣεβασμιώτατος Ποιμενάρχης κ. Γεώργιος  συνεχάρη όλα τα παιδιά για την επιτυχία τους αλλά και τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς για την πολύτιμη αρωγή τους σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα. Ανέφερε ότι η Ιερά Μητρόπολη  τιμά τους επιτυχόντες φοιτητές και φοιτήτριες, σε μια εκδήλωση που γεμίζει όλους μας με πίστη και αισιοδοξία για το μέλλον. Εξέφρασε την εκτίμησή του στους γονείς των παιδιών,  ενώ ζήτησε από όλους τους νέους φοιτητές και τις φοιτήτριες να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους και μέσα από την καθημερινή πρόοδο και εξέλιξή να αποτελέσουν την κινητήρια δύναμη για την ανάκαμψη της πατρίδας  και την ενίσχυση του τόπου.

Τέλος, απευθυνόμενος στα παιδιά, τόνισε ότι δεν πρέπει να λησμονούν την καλλιέργεια της ψυχής με τη Χάρη του Θεού παράλληλα με το νου. Τα προέτρεψε να έχουν πάντα την ελπίδα και να μην απογοητεύονται και δήλωσε ότι η τοπική Εκκλησία θα στέκεται πάντα συμπαραστάτης τους.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την απονομή σε όλους τους νεοεισαχθέντες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αναμνηστικών δώρων και τις καλύτερες ευχές όλων για «Καλές Σπουδές».

Το κακό έχει προχωρήσει πολύ και έχουν γίνει μεγάλες αλλαγές τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει όμως μια καλή μαγιά που γι’ αυτήν ο Θεός ευσπλαχνίζεται και το υπόλοιπο κόσμο. Να μη χαλάσει κι αυτή γιατί τότε αλλοίμονό μας.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Οι Τούρκοι, βήμα-βήμα όπως κάνουν πάντοτε, και με ασιατική υπομονή, προχωρούν στην υλοποίηση της πλήρους τουρκοποίησης του νησιού.
Εξακολουθούμε -από αφέλεια, κάποιοι ίσως από σκοπιμότητα- αναφερόμενοι στην κατεχόμενη Κύπρο, να το πράττουμε με όρους του 1974, όπου οι Ε/κ αποτελούσαν το 82% του πληθυσμού της ενιαίας Κύπρου, με τους Τ/κ να καταλαμβάνουν το υπόλοιπο 18%. Ο αριθμός πολιτών άλλων εθνοτήτων ήταν αμελητέος.
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι σήμερα, και οι Τούρκοι, βήμα-βήμα όπως κάνουν πάντοτε, και με ασιατική υπομονή, προχωρούν στην υλοποίηση της πλήρους τουρκοποίησης του νησιού, οπότε εξ ανάγκης η μόνη λύση για τους Ε/κ θα είναι η οριστική διχοτόμηση, αν προλάβουν.
Ήδη, άρχισε να προβάλλεται το φάντασμα της Αλεξανδρέττας, την οποία απέσπασαν οι Τούρκοι από τη Συρία, με τον ίδιο τρόπο που επιχειρούν πάλι να το πράξουν στην Συρία με τις καταλαμβανόμενες περιοχές, αλλά και στην Κύπρο. Ο καθηγητής Βασίλης Κατσαρός, ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ και τώρα καθηγητής της Θεολογικής Σχολής της Εκκλησίας της Κύπρου, ως ιστορικός, μας λέει ότι το 1908 στην Αλεξανδρέττα, επαρχία τότε της Συρίας, ζούσαν 8.000 Τούρκοι και 2.500.000 Σύροι (Άραβες).
Οι Αγγλογάλλοι, θέλοντας να έχουν την Τουρκία με το μέρος τους σε έναν ενδεχόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο, ανέθεσαν σ’ αυτή μιαν εποπτεία στην περιοχή.  Σε 30 χρόνια, το 1938, η Τουρκία άλλαξε τον δημογραφικό χαρακτήρα της περιοχής. Έφερε Τούρκους, έδιωξε τους ντόπιους, ζήτησε και πέτυχε δημοψήφισμα και κατέστησε την Αλεξανδρέττα επαρχία της Τουρκίας.
Αν δεν αντισταθούμε αποτελεσματικά στα εποικιστικά σχέδια της Τουρκίας θα έχουμε και εμείς την τύχη της Αλεξανδρέττας. Η εκδίωξη των Ε/κ είναι εύκολη υπόθεση για έναν απολίτιστο λαό, που δεν λαμβάνει υπόψη φυσικά ούτε τους θετούς ούτε τους άγραφους νόμους. Η μέθοδος εκδίωξης των Ελλήνων από την Ίμβρο και την Τένεδο, είναι δοκιμασμένη.

Η παραμονή των Ελλήνων της Ίμβρου και Τενέδου στα νησιά τους εξασφαλιζόταν με τη συνθήκη της Λωζάνης. Θα είχαν ευρείες ελευθερίες, σχολεία, αυτοδιοίκηση κ.λπ.  Οι Τούρκοι τότε πήγαν τις φυλακές υψίστης ασφαλείας στην Ίμβρο. Τη μια νύκτα άφησαν να διαφύγει ένας βαρυποινίτης που σκότωσε κάποιον Έλληνα, την άλλη άφησαν άλλον που βίασε μιαν Ελληνίδα, με αποτέλεσμα σιγά-σιγά ο Ελληνικός πληθυσμός να φύγει.
Έτσι θα επιδιώξει και στην Κύπρο η Τουρκία. Προκαλώντας προβλήματα στη γραμμή αντιπαράταξης, ή με τους Τούρκους και τους λαθρομετανάστες που διατηρούν ως εγκάθετους στις ελεύθερες περιοχές, θα δημιουργήσουν κλίμα ανασφάλειας και πανικού στις τάξεις του λαού με μόνο τρόπο αντίδρασης την φυγή.
Ο Μητροπολίτης Πάφου, Γεώγιος, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, παραθέτοντας και στοιχεία ότι ο πληθυσμός στα Κατεχόμενα, πλησιάζει το αριθμό των Ε/κ. Επ’ αυτού, είχε γράψει εδώ προ καιρού, με βάση δημοσίευμα της εφημερίδας της Λευκωσίας «Σημερινή», ότι είναι πλασματικός ο αριθμός που αναφέρουν οι εκπρόσωποι των Τ/κ και τούτο διαπιστώθηκε από την ημερήσια ποσότητα του παραγομένου άρτου.
Ένα παρόμοιο στοιχείο παρουσιάζει ο Μητροπολίτης Πάφου, υποστηρίζοντας ότι οι μαρτυρίες των ίδιων των Τουρκοκυπρίων -όσοι απ’ αυτούς απέμειναν- είναι ότι σήμερα, πέραν του στρατού κατοχής, υπάρχουν στο κατεχόμενο μέρος της Κύπρου και ένα εκατομμύριο έποικοι. Ο Γιαννάκης Μάτσης και η υπηρεσία της οποίας προΐσταται μπορεί να επιβεβαιώσει το γεγονός και να δώσει πολλές λεπτομέρειες. Αυτό σημαίνει ότι είναι περισσότεροι από τους Ε/κ σε πληθυσμό.
Το 2007, ο τότε εκπρόσωπος του Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών Μάϊκλ Μώλλερ είχε πει στον Μιχαλάκη Λεπτό, παρουσία του Μητροπολίτη, ότι ο πληθυσμός στα κατεχόμενα ήταν πέραν των 500.000. Και αυτό το συμπέραναν τα Ηνωμένα Έθνη, όπως είπε, κυρίως από τον αριθμό κινητών τηλεφώνων.
Έκτοτε ο εποικισμός συνεχίστηκε με εντατικούς ρυθμούς. Ο εποικισμός αποτελεί, βέβαια, έγκλημα πολέμου και καταδικάζεται απ’ όλα τα κράτη. Επιχειρούν όμως, οι Τούρκοι, νομιμοποίησή του, με διάφορους τρόπους. Προβάλλουν ήδη τις δικαιολογίες ότι κάποιοι γεννήθηκαν εδώ, κάποιοι παντρεύτηκαν, κλπ.
Αν συνεχίσουμε να μη αντιδρούμε δυναμικά, ως προς το θέμα αυτό, κάποια στιγμή θα έχουμε την τύχη της Αλεξανδρέττας. Αφού φέρουν με το μέρος τους τούς ισχυρούς της γης, έχοντας την πλειοψηφία του πληθυσμού, οι Τούρκοι θα επιδιώξουν ενιαίο κράτος και δημοψήφισμα.

Πηγή: voria.gr

«Για την δόση σου παθαίνεις όπως τον πελλό. Μπορεί να κλέψεις τον ίδιο σου τον γιο…», μου λέει ο κ. Αντρέας… Με απορία τον ρωτάω.  «Το έκανες αυτό;», και σκύβει το κεφάλι λέγοντας μου «ναι το έκανα…».

Ο κ. Αντρέας είχε τα πάντα, μέχρι που γνώρισε εκείνη… Εκείνη με τα πολλά ονόματα. Κάνναβη,  κοκαΐνη, ηρωίνη και άλλα τόσα… Εκείνη που μετά του κατέστρεψε τα πάντα. Εκείνη που τον οδήγησε σε απόσταση αναπνοής από τον θάνατο!

Ήταν ένας νέος άνθρωπος που είχε τα πάντα. Οικογένεια, τέσσερα παιδιά, δουλειά και χρήματα, όμως ένιωθε ότι κάτι του έλειπε. Τουλάχιστον έτσι πίστευε!  Ήταν καλός τεχνίτης, οικοδόμος στο επάγγελμα και τη δεκαετία του ενενήντα είχε αρκετά χρήματα για κομπόδεμα από περιουσία των γονιών του.

Τότε ήταν που έπεσε στο βούρκο των ναρκωτικών. Άρχισε χρήση ελαφρών και στη συνέχεια πιο σκληρών ναρκωτικών. Τα χρόνια περνούσαν και ο κ. Αντρέας  οδηγούσε τον εαυτό του όλο και πιο κοντά στον θάνατο.

Τριάντα ολόκληρα χρόνια χρήστης ναρκωτικών. Τα τελευταία 22 χρόνια έκανε χρήση ηρωίνης. Ήταν η ουσία που τον διέλυσε και τον κατέστρεψε.

«Εν έχει ναρκωτικά που δεν τα ήπια. Κοκαΐνη, έκσταση, LSD, τα πάντα. Με το που ξεκίνησα την ηρωίνη έβαλα στην άκρη τα άλλα, διότι η ηρωίνη έγινε η μεγάλη μου αγάπη. Ήταν κάτι που δεν μπορούσε να λείπει από την καθημερινότητα μου. Δύο και τρεις φορές».

Και ήταν μόλις 28 ετών όταν «συστήθηκε» στην ηρωίνη. Ένας νέος, με οικογένεια και παιδιά, που η προτεραιότητα του ήταν η δόση του. Που για να την εξασφαλίσει έφθασε στα άκρα. Δεν τον σταματούσε τίποτα και κανείς. Και ας έπιασε πάτο…

«Η περιουσία των γονιών μου έγινε χόρτο, έγινε σκόνη και τελικά έγινε ενδοφλέβιες, χιλιάδες ενδοφλέβιες. Όσα χρήματα έπαιρνα πήγαιναν το 90% στη χρήση. Και κυρίως στην ηρωίνη. Την ηρωίνη δεν μπορούσα να την στερηθώ γιατί δεν μπορούσα να κινηθώ καν από το κρεβάτι. Ξυπνούσα και έβλεπα αλουμινόχαρτα. Μετά πήγα στην ενδοφλέβια. Ένιωθα άχρηστος, ένιωθα απογοητευμένος από τη ζωή μου».

Ο κ. Αντρέας τη δεκαετία του ’90 ξόδεψε 66 χιλιάδες λίρες στα ναρκωτικά. Έφαγε ολόκληρη περιουσία των γονιών του αγοράζοντας τον θάνατο του. Σκέφτηκε ακόμα και να θέσει τέρμα στη ζωή του, όμως δεν είχε το θάρρος.

«Χρωστώ χίλια συγνώμη του πατέρα μου. Πήγαινα και του έκλεβα από την τσέπη δύο τρία εικοσάλιρα κάθε μέρα, ενώ ήταν δουλειά και τα έτρωγα. Πουλούσα τα κοσμήματα της γυναίκας μου, πούλησα τον αρραβώνα μου. Πούλησα πάρα πολλά πράγματα. Για τη δόση σου παθαίνεις όπως τον πελλό. Μπορεί να κλέψεις και τον ίδιο σου το γιο, για να πας να πιεις τη δόση σου. Εγώ προσωπικά έζησα ένα μεγάλο Γολγοθά, ένα μεγάλο βάσανο. Ήμουν με στα βάσανα όλη μέρα. Ταλαιπώρησα πάρα πολύ την οικογένεια μου, τα παιδιά μου…»

Και μετά από 30 χρόνια, ο κ. Αντρέας τα κατάφερε. H θέληση του δεν τον άφησε να φύγει. Βρήκε διέξοδο, βρήκε το φως που έψαχνε στην Αγία Σκέπη.  Δεν θα ήταν για αυτόν ένας εύκολος δρόμος, αλλά τουλάχιστον ήθελε να παίξει το τελευταίο το χαρτί, ποντάροντας ότι θα κέρδιζε την μεγάλη μάχη και θα ξέφευγε από αυτό τον κυκεώνα.

«Εδώ μπορώ να κάνω κάτι για μένα. Βρήκαν τον  εαυτό μου πριν την χρήση. Πριν έρθω εδώ δεν ήξερα τι σημαίνει συναίσθημα. Δεν ήξερα τι σημαίνει αγάπη, αισιοδοξία… Πριν έρθω εδώ δεν ένιωθα. Δεν χαμογελούσα, δεν έκλαιγα. Πράγματα που εδώ τα κάνω καθημερινά. Χαμογελάω, κλαίω κάθε μέρα… Έξω δεν είχα ένα άτομο να του πω δεν είμαι καλά. Το μόνο που έκανα είναι να χειριζόμουν τους πάντες και τα πάντα για να βρω την δόση μου…»

CyprusNews.eu

Την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου στην Ανθούπολη.

Την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου στις 6 μ.μ. θα γίνει πανηγυρικός εσπερινός στον Ιερό Ναό Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου στην Ανθούπολη.

Την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου και ώρα 6.30 π.μ. θα γίνει όρθρος και πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Πηγή: nisosagion.com

Ο παρών καιρός είναι καιρός πένθους και θλίψεων, ταλαιπωριών και δουλικής μεταχειρίσεως του σώματος, αγώνων και ιδρώτων.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Τον γύρο της Κύπρου κάνει το μήνυμα γυναίκας στον άνθρωπο που την έσωσε απ’ τα συντρίμμια του αυτοκινήτου της.

Πρόκειται για μήνυμα που δημοσίευσε η προϊσταμένη της Υπηρεσίας Ασθενοφόρων του Υπουργείου Υγείας Ριάνα Κωνσταντίνου, το οποίο έλαβε από γυναίκα που διέσωσε μέλος πληρώματος ασθενοφόρου, ο Δημήτρης Μάππουρας.

«Μου είπες…μην ανησυχείς… ότι και να γίνει θα είμαι δίπλα σου…..μου κρατούσες το χέρι σε όλη την διαδρομή….σύρθηκες στα συντρίμμια του αυτοκινήτου μου για να με διασώσεις….δύσκολος απεγκλωβισμός…..δεν σκέφτηκες ούτε στιγμή να παραιτηθείς….Σε ευχαριστώ πολύ…για τον επαγγελματισμό σου…την ψυχραιμία σου και που μου χαμογελούσες και μου έδινες θάρρος για να αντέξω….Ε.Κ

(Δήμητρη Μαππούρα για εσένα…. από την κοπέλα που διέσωσες.. αυτά τα λόγια μου έστειλε σήμερα για να σε ευχαριστήσει…..εγώ διπλά σε ευχαριστώ…Περήφανη για εσένα)

Πηγή: sigmalive.com

Μέσα σε κλίμα βαθειάς συγκίνησης και αναστάσιμης χαράς τελέστηκε την Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2018 στο Μετόχι του Ι. Ησυχαστηρίου Παναγία των Βρυούλων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών στο Μήλεσι Ωρωπού το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του π. Γαβριήλ Τσάφου, εφημερίου επί πενήντα χρόνια στο Ιερό Προσκύνημα του Αγ. Ανδρέου πλ. Αμερικής και κτήτορα της Μονής.

Στην Θεία Λειτουργία προεξήρχαν και λάμπρυναν με την σεμνή παρουσία τους εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Σαλώνων κ. Αντώνιος και εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ερυθρών κ. Κύριλλος, ενώ συμμετείχαν και πολλοί ιερείς, πνευματικά τέκνα του Γέροντος Γαβριήλ και πλήθος πιστών που ήρθαν και από την Αθήνα και από την ευρύτερη περιοχή για να τον τιμήσουν.

Για τον μακαριστό Γέροντα Γαβριήλ μίλησε πολύ απλά αλλά και βαθειά και καρδιακά ο Θεοφιλέστατος Άγιος Ερυθρών, που αναφέρθηκε στα χαρακτηριστικά του εκλιπόντος, τονίζοντας πόσο διακρινόταν για την ταπείνωση, την απλότητα, την καλοσύνη και την αγάπη του προς όλους τους ανθρώπους που η αγάπη του Χριστού έφερνε κοντά του, αλλά και για την αγάπη του για τις πατρίδες και τους προγόνους του. Είπε ότι ο Γέροντας Γαβριήλ, αφού εκπλήρωσε ανθρωπίνως την αποστολή του, ανέβηκε στον ουρανό και συναγάλλεται σήμερα με το νέφος των νεομαρτύρων της Ιωνικής γης αλλά και με όλους τους ανθρώπους, κληρικούς και λαικούς, που ήρθαν στο Ιερό Ησυχαστήριό του για να τιμήσουν τον ίδιο αλλά και τα δάκρυα και τον αγώνα του για να αποκτήσουμε όλοι πνευματική ζωή. Παρέδωσε στην Εκκλησία ιερείς και μοναχούς, πνευματικά παιδιά του, όλους όσους πέρασαν από κοντά του, και οικοδόμησε χιλιάδες ψυχές.

Πηγή φωτογραφιών: panagiavrioulon.gr

«Οι καρποί της μετανοίας σύμφωνα με το ευαγγέλιο είναι: Η επιστροφή από την αμαρτία. Έτσι έκανε και ο άσωτος που σώθηκε. Αφού εγκατέλειψε την αμαρτία, γύρισε πίσω στον πατέρα του να εξομολογηθεί….
Το ίδιο και ο χορός των Αποστόλων έπραξε και δίδαξε. Ζούσαν γι’ αυτό κοπιάζοντας. Αυτοί έτρεχαν και βιάζονταν να δουν τους αμαρτάνοντας να επιστρέφουν…, και όλοι ενδιαφέρονταν να τους οδηγήσουν όλους στην σωτηρία.»

Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης

Αγία Ευφημία

 Εορτάζει στις 11 Ιουλίου και 16 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.

Υπὲρ Θεού κτανθείσαν άρκτου ταις μύλαις,
Ευφημίαις σε χρὴ στέφειν Ευφημία.
Τη εκκαιδεκάτῃ Ευφημίαν έκτανεν άρκτος.

Βιογραφία
Η Αγία Ευφημία έζησε και μαρτύρησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού.

Γεννήθηκε στη Χαλκηδόνα από οικογένεια θεοσεβή και ευγενική. Οι γονείς της Ψιλόφρων και Θεοδωριανή φρόντισαν ώστε η Θυγατέρα τους να αναπτύξει κάθε χριστιανική αρετή. Η Ευφημία εξελίχθηκε σε άνθρωπο με σπάνια χαρίσματα και δυνατό χριστιανικό φρόνημα, το οποίο επέδειξε όταν ο ειδωλολάτρης ανθύπατος της Μικράς Ασίας Πρίσκος διέταξε να παρευρεθούν όλοι οι κάτοικοι της Χαλκηδόνας σε γιορτή, την οποία οργάνωνε προς τιμή του θεού των ειδωλολατρών Άρη. Τότε η Ευφημία αποφάσισε μαζί με άλλους χριστιανούς να απέχει από τη γιορτή των ειδωλολατρών και για το λόγο αυτό συνελήφθη και φυλακίσθηκε.

Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της οι εχθροί του Χριστού προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πείσουν την Αγία να αρνηθεί την πίστη της και να ασπασθεί τα είδωλα. Όταν συνειδητοποίησαν πως η ευφημία δεν επρόκειτο να αλλάξει την πίστη της με τους λόγους, τη βασάνισαν φριχτά. Όμως με τη θεία χάρη, η Αγία δεν έπαθε τίποτα από τα βασανιστήρια. Τελικά οι δήμιοι, την έριξαν σε άγρια θηρία και η Ευφημία βρήκε το θάνατο από μία αρκούδα.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Τῷ θείῳ ἔρωτι, Λαμπρῶς ἀθλήσασα, εἰς oσμὴν ἔδραμες, Χριστοῦ πανεύφημε, οἴα νεᾶνις παγκαλῆς, καὶ Μάρτυς πεποικιλμένη, ὅθεν εἰσελήλυθας, ἐiς παστάδα οὐράνιον, κόσμω διανέμουσα, ἰαμάτων χαρίσματα, καὶ σῴζουσα τοὺς σοὶ ἐκβοώντας, χαίροις θεόφρον Εὐφημία.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἐν τῇ ἀθλήσει σου καλῶς ἠγωνίσω, καὶ μετὰ θάνατον ἡμᾶς ἁγιάζεις, ταῖς τῶν θαυμάτων βλύσεσι Πανεύφημε, ὅθεν σου τὴν κοίμησιν, τὴν ἁγίαν τιμῶμεν, πίστει παριστάμενοι, τῷ σεπτῷ σου λειψάνῳ, ἵνα ῥυσθῶμεν νόσων ψυχικῶν, καὶ τῶν θαυμάτων τὴν χάριν ἀντλήσωμεν.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὸν νυμφίον σου Χριστὸν ἀγαπήσασα, τὴν λαμπάδα σου φαιδρῶς εὐτρεπίσασα, ταῖς ἀρεταῖς διέλαμψας Πανεύφημε· ὅθεν εἰσελήλυθας, σὺν αὐτῷ εἰς τοὺς γάμους, τὸ στέφος τῆς ἀθλήσεως, παρ᾽ αὐτοῦ δεξαμένη· ἀλλ᾽ ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, τοὺς ἐκτελοῦντας ἐν πίστει τὴν μνήμην σου.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Οἱ ἀγῶνές σου Σεμνὴ καὶ ὁ στέφανος, οἱ ἱδρῶτές σου ἁγνὴ καὶ τὰ θαύματα, τοῦ διαβόλου ᾔσχυναν τὰ τρόπαια· Χριστὸν γὰρ τὸν νυμφίον σου, ἐκ καρδίας ποθοῦσα, οὐ μάστιγας οὐ θανατον, δι᾽ αὐτὸν ἐπτοήθης· ἀλλ᾽ ἀνετέθης ὅλῃ τῷ Θεῷ, τῆς εὐσεβείας φοροῦσα τὸν στέφανον.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τῶν αἱμάτων σου ῥείθροις Μάρτυς Χριστοῦ, ποντισμὸν ἀσεβείας διηνεκῶς, ἐργάζῃ πανεύφημε· ἐπομβρίαις δὲ χάριτος, λογικὰς ἀρούρας, ἀρδεύουσα πάνσεμνε, ἐν αὐταῖς αὐξάνεις, τὸν στάχυν τῆς πίστεως· ὅθεν παραδόξως μετὰ θάνατον ὤφθης, νεφέλη πηγάζουσα, τῆς ζωῆς τὸ μαρτύριον, Ἀθλοφόρε πανεύφημε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος
Τῆς πανευφήμου ὁ ναός, Παράδεισος ἐδείχθη, ἐν μέσῳ κεκτημένος, φυτὸν ἀθανασίας, τὸ σῶμα ταύτης τὸ σεπτόν. Τούτου οἱ τρυγῶντες καρποὺς τοὺς εὐθαλεῖς, συντόμως ἁγιάζονται· ὁρῶντες δὲ θαυμάζουσιν, ὅτι πῶς τὸ νεκρὸν σῶμα, ὥσπερ ζῶν, ἀναβλυστάνει τὰ αἵματα, μυρίζοντα πάντας. Διὸ μετὰ σπουδῆς δεῦτε πάντες σὺν ἐμοὶ τῷ ταπεινῷ· καὶ καθαρθέντες μολυσμοῦ παντός, περιπτυξώμεθα τοῦτο, καὶ τῶν θαυμάτων τὴν χάριν ἀντλήσωμεν.

Ιερά Λείψανα: Το Λείψανο της Αγίας βρίσκεται αδιάφθορο στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου Φαναρίου Κωνσταντινουπόλεως.
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκονται στη Μονή Κύκκου Κύπρου και στη Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως.

Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!

Αγιογραφίες / Φωτογραφίες

Αγία Ευφημία, ΑΨΜΑ´ (1741 μ.Χ.) Ἰουλίου 13, διὰ χειρὸς τοῦ Ἱεροθέου ἱερομονάχου τοῦ Πατριαρχείου

Αγία Ευφημία

Αγία Ευφημία

Αγία Ευφημία

Αγία Ευφημία

Αγία Ευφημία

Αγία Ευφημία

Πηγή:  saint.gr

Όταν ο άγιος Μεθόδιος με τον αδελφό του άγιο Κύριλλο ξεκίνησαν από το Βυζάντιο νά μεταφέρουν το χριστιανισμό στους Σλάβους, ανάμεσα στους πρώτους πού δέκτηκαν το μήνυμα του Ευαγγελίου ήταν η πριγκίπισσα Λουντμίλλα (=Αγάπη) και ο σύζυγός της πρίγκιπας των Τσέχων Μποριβόης. Κατηχήθηκαν και δέκτηκαν την ορθόδοξη πίστη από τον ίδιο τον άγιο Μεθόδιο, το φωτιστή των Σλάβων.
Το πριγκιπικό ζεύγος εκοσμείτο με πολλές αρετές, αλλά ιδιαίτερα από μια θερμή πίστη κι ένα ένθεο ζήλο για μετάδοση της Ορθοδοξίας στους υπηκόους των. Με τη φροντίδα τους κτίστηκαν πολλοί ναοί σε ολόκληρη τη Τσεχία, και φρόντισαν νά τους στελεχώσουν με ευλαβείς κληρικούς.
Ο πρίγκιπας Μποριβόης απέθανε στα τριανταέξι του χρόνια, κι έτσι η Λουντμίλλα απέμεινε χήρα με τρία αγόρια και μια κόρη.
Η νεαρή χήρα υποτάχθηκε στό θέλημα του Θεού, εγκατέλειψε κάθε κοσμική δραστηριότητα, μοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο Θεό.
Ο γυιός της Βρατισλάβ ανέβηκε στο θρόνο της Τσεχίας ¬και κυβέρνησε τη χώρα από τη θέση αυτή για 33 ολόκληρα χρόνια. Τον διαδέχθηκε στο θρόνο ο γυιός του Βενσεσλάς. Αυτόν τον είχε αναθρέφει η γιαγιά του Λουντμίλλα με ιδιαίτερη προσοχή, «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Καλλιέργησε στην ψυχή του η αγία γιαγιά του κάθε χριστιανική αρετή και τον προετοίμασε νά γίνει ο προστάτης της Ορθοδοξίας στη χώρα, συνεχιστής του έργου του παππού του πρίγκιπα Μποριβόη. Πράγματι ο Βενσεσλάς δικαίωσε τις προσδοκίες της γιαγιάς του, αναδείκτηκε πραγματικά ιεραπόστολος, γι΄ αυτό και η Εκκλησία τον κατέταξε στο αγιολόγιό της και τιμά την μνήμη του στις 28 Σεπτεμβρίου.
Όσο καλός και πράος ήταν ο Βενσεσλάς, τόσο σκληρή και κακιά ήταν η βασίλισσα σύζυγός του. Αυτή ζήλευε για την αγιότητά της και μισούσε θανάσιμα τη γιαγιά πλέον Λουντμίλλα. Αυτή, θέλοντας νά δώσει τόπο στην οργή και για νά μήν προκαλεί με την παρουσία της την νύμφη της, απομακρύνθηκε από το παλάτι και κατέφυγε στην πόλη Τσετίν. Όμως, η νύμφη της και βασίλισσα μή αντέχοντας νά ακούει νά μιλούν για την αγιότητα της Λουντμίλλας, έστειλε ανθρώπους της και αφού της πέρασαν σχοινί στο λαιμό, την στραγγάλισαν. Έτσι η αγία Λουντμίλλα έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου στις 16 Σεπτεμβρίου του έτους 917.
Τα λείψανα της βρίσκονται στο ναό του αγίου Γεωργίου στην Πράγα, αποτελούν πηγή απείρων θαυμάτων και δέχονται την ευλάβεια και την τιμή πλήθους πιστών.

πηγή: Μηνιαία Έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου «Παρά την Λίμνην», περίοδος β΄, έτος κ΄, αρ. 9, Σεπτέμβριος 2010

Όταν ο άγιος Μεθόδιος με τον αδελφό του άγιο Κύριλλο ξεκίνησαν από το Βυζάντιο νά μεταφέρουν το χριστιανισμό στους Σλάβους, ανάμεσα στους πρώτους πού δέκτηκαν το μήνυμα του Ευαγγελίου ήταν η πριγκίπισσα Λουντμίλλα (=Αγάπη) και ο σύζυγός της πρίγκιπας των Τσέχων Μποριβόης. Κατηχήθηκαν και δέκτηκαν την ορθόδοξη πίστη από τον ίδιο τον άγιο Μεθόδιο, το φωτιστή των Σλάβων.
Το πριγκιπικό ζεύγος εκοσμείτο με πολλές αρετές, αλλά ιδιαίτερα από μια θερμή πίστη κι ένα ένθεο ζήλο για μετάδοση της Ορθοδοξίας στους υπηκόους των. Με τη φροντίδα τους κτίστηκαν πολλοί ναοί σε ολόκληρη τη Τσεχία, και φρόντισαν νά τους στελεχώσουν με ευλαβείς κληρικούς.
Ο πρίγκιπας Μποριβόης απέθανε στα τριανταέξι του χρόνια, κι έτσι η Λουντμίλλα απέμεινε χήρα με τρία αγόρια και μια κόρη.
Η νεαρή χήρα υποτάχθηκε στό θέλημα του Θεού, εγκατέλειψε κάθε κοσμική δραστηριότητα, μοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο Θεό.
Ο γυιός της Βρατισλάβ ανέβηκε στο θρόνο της Τσεχίας ¬και κυβέρνησε τη χώρα από τη θέση αυτή για 33 ολόκληρα χρόνια. Τον διαδέχθηκε στο θρόνο ο γυιός του Βενσεσλάς. Αυτόν τον είχε αναθρέφει η γιαγιά του Λουντμίλλα με ιδιαίτερη προσοχή, «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Καλλιέργησε στην ψυχή του η αγία γιαγιά του κάθε χριστιανική αρετή και τον προετοίμασε νά γίνει ο προστάτης της Ορθοδοξίας στη χώρα, συνεχιστής του έργου του παππού του πρίγκιπα Μποριβόη. Πράγματι ο Βενσεσλάς δικαίωσε τις προσδοκίες της γιαγιάς του, αναδείκτηκε πραγματικά ιεραπόστολος, γι΄ αυτό και η Εκκλησία τον κατέταξε στο αγιολόγιό της και τιμά την μνήμη του στις 28 Σεπτεμβρίου.
Όσο καλός και πράος ήταν ο Βενσεσλάς, τόσο σκληρή και κακιά ήταν η βασίλισσα σύζυγός του. Αυτή ζήλευε για την αγιότητά της και μισούσε θανάσιμα τη γιαγιά πλέον Λουντμίλλα. Αυτή, θέλοντας νά δώσει τόπο στην οργή και για νά μήν προκαλεί με την παρουσία της την νύμφη της, απομακρύνθηκε από το παλάτι και κατέφυγε στην πόλη Τσετίν. Όμως, η νύμφη της και βασίλισσα μή αντέχοντας νά ακούει νά μιλούν για την αγιότητα της Λουντμίλλας, έστειλε ανθρώπους της και αφού της πέρασαν σχοινί στο λαιμό, την στραγγάλισαν. Έτσι η αγία Λουντμίλλα έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου στις 16 Σεπτεμβρίου του έτους 917.
Τα λείψανα της βρίσκονται στο ναό του αγίου Γεωργίου στην Πράγα, αποτελούν πηγή απείρων θαυμάτων και δέχονται την ευλάβεια και την τιμή πλήθους πιστών.

πηγή: Μηνιαία Έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου «Παρά την Λίμνην», περίοδος β΄, έτος κ΄, αρ. 9, Σεπτέμβριος 2010

Καλλοφωνικός ειρμός εις ήχον πλ. β΄ σύνθεση Νικολάου Γεωργίου, πρωτοψάλτου Σμύρνης. Ο ειρμός αυτός του Νικολάου είναι από τα πιο γνωστά και διαδεδομένα νεωτερικά μέλη, με μεγάλη ψαλτική παράδοση ως τις ημέρες μας. Είναι ένα παρακλητικό Θεοτοκίο, το οποίο επικαλείται τη μεσιτεία και τη βοήθεια της Παναγίας στην έσχατη Κρίση. Ο Νικόλαος τον έγραψε μετά το θάνατο της κόρης του.

«Το όμμα της καρδίας μου εκτείνω προς σε Δέσποινα. Μη παρίδης τον μικρόν μου στεναγμόν εν ώρα όταν κρίνη ο σος Υιός τον κόσμον. Γενού μοι σκέπη και βοήθεια.»

Ψάλλει αριστοτεχνικά τον καλλοφωνικό ειρμό μετά οκταήχου κρατήματος του Μανώλη Χατζημάρκου, ο Γεώργιος Χατζηχρόνογλου.

Η επεξεργασία της εικόνας και του βίντεο έγιναν από τον Λεωνίδα Τσούκαλα, Καθηγητή Βυζαντινής Μουσικής Εκκλ. Ιδρύματος Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Για το κανάλι του Λεωνίδα Τσούκαλα στο YouTube πατήστε εδώ

Ιησούς Χριστός ο Αρχιπάρθενος, έργον αγιογραφείου Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου 2015

Σειρά κηρυγμάτων με ομιλητή τον Αρχιμανδρίτη π. Επιφάνιο Χατζηγιάγκου με θέμα την ερμηνεία του Συμβόλου της Πίστεως.

Οι ομιλίες έγιναν στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Φλώρινας.

Εκείνο που κυριολεκτικά μαστίζει τον άνθρωπο, ιδιαίτερα της εποχής μας, είναι το αίσθημα της ανασφάλειας και αβεβαιότητας, το οποίο αποτελεί συνέπεια της αμαρτίας, της επαναστατικής προσπάθειας δηλ. του ανθρώπου να γίνει αυτός ο ίδιος κυρίαρχος του εαυτού του ξεθρονιάζοντας τον Θεό από τη θέση του δημιουργού και κυρίου του. Έτσι όμως δημιουργείται μέσα στον άνθρωπο ένα τεράστιο και τρομακτικό κενό, το οποίο αισθανόμενος ο άνθρωπος, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, και τρομάζοντας μπροστά στις αβυσσαλέες διαστάσεις του, νομίζει ότι το αντιμετωπίζει σωρεύοντας πολλά, υλικά αγαθά, ώστε να εξασφαλίσει σιγουριά μέσα στον κόσμο και να αποφύγει την ενοχλητική σκέψη του θανάτου.

Με όλα αυτά όμως δεν πετυχαίνει ο άνθρωπος τίποτε άλλο παρά να ξεγελάσει τον ίδιο τον εαυτό του. Γιατί η φτώχεια η πνευματική δεν κρύβεται ούτε με τα πιο φανταχτερά υλικά αγαθά. Η ύπαρξη προηγείται αξιολογικά των διαφόρων αποκτημάτων της. Να μία πολύ σπουδαία αλήθεια που μας θυμίζει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα (που διαβάζεται επίσης και την Γ’ Κυριακή των Νηστειών) ιδιαίτερα με τη φράση «τι γαρ ωφελήσει, άνθρωπον εάν κερδίση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;».

Η «ψυχή» δηλώνει, σύμφωνα με τη βιβλική ορολογία, τη ζωή, το είναι, και «ο κόσμος όλος» το έχειν. Όλο το έχειν του κόσμου δεν ισοσταθμίζει τη ζωή ενός και μόνο ανθρώπου. Την αλήθεια αυτή του λόγου του Κυρίου τη λησμονεί συχνά ο άνθρωπος της εποχής μας, που οι τεχνικές δυνατότητες, η επιστημονική εξέλιξη και ο μεγάλος πλούτος, τουλάχιστο σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη μας, τον κάνουν να συγκεντρώνει την προσοχή του στην απόκτηση αγαθών, στα βαρύγδουπα λόγια, στις ηχηρές και κούφιες εκφράσεις, με μία λέξη στο έχειν, που γίνεται με ζημία του είναι, της αληθινής υπάρξεως.

Επίσης, οι πράξεις βίας που αφθονούν στην εποχή μας σε εντυπωσιακό βαθμό είναι ένα σημάδι που δείχνει ότι ο άνθρωπος ξέχασε το πραγματικό είναι και ενδιαφέρεται μόνο να έχει, να κατέχει όσο μπορεί περισσότερα πράγματα και όσο γίνεται περισσότερους άλλους ανθρώπους, για να τους καταδυναστεύει η και να τους αφανίζει. Όσο όμως περισσότερο επιθυμεί ο άνθρωπος να έχει και να κατέχει, τόσο περισσότερο παύει να είναι αυτός που έπρεπε να είναι, παύει να είναι όπως τον έπλασε ο Θεός· αλλοτριώνεται, δηλ. αποξενώνεται από την αληθινή του φύση, γίνεται άλλος άνθρωπος, ξένος προς την εικόνα του Θεού.

Ο Σταυρός του Χριστού, που την ύψωσή του γιόρτασε η Εκκλησία μας την εβδομάδα που πέρασε, καλεί τον άνθρωπο να αισθανθεί τη φτώχεια του που δεν την σκεπάζει το εντυπωσιακό έχειν και να αυτοσυγκεντρωθεί στο είναι, στην αληθινή του ύπαρξη. Ο Χριστός επάνω στον Σταυρό δεν έχει απολύτως τίποτε, είναι γυμνός· ακόμη και ο ιματισμός του γίνεται αντικείμενο κληρώσεως των ρωμαίων στρατιωτών. Κι όμως τη στιγμή ακριβώς αυτή αποκαλύπτεται το είναι στην πιο σημαντική του εκδήλωση, στην προσφορά της θυσίας και της αγάπης. Γι’ αυτό κι ο Σταυρός είναι ένα διαρκές προσκλητήριο αγάπης προς τον κάθε ανθρωπο· του υπενθυμίζει την ξεχασμένη ανθρωπιά, την αληθινή του ύπαρξη που είναι συνύπαρξη αγάπης με τον διπλανό του και όχι προσπάθεια επιβολής του σ’ αυτόν, καταδυναστεύσεως, βίας και αφανισμού του.

Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος

Την ημέρα που θυμόμαστε τον Σταυρό του Κυρίου, πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή σ’ ο,τι είναι η Θεική αγάπη. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο που θυσίασε τον Μονογενή του Υιό, ώστε κανείς άνθρωπος δεν θα πρέπει να λησμονηθεί και ν’ αγνοηθεί.

Αν είναι αλήθεια αυτό, πως θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον; Αν ο κάθε ένας από εμάς σημαίνει τόσα πολλά για τον Θεό, εάν Εκείνος αγαπάει τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θυσιάσει την ζωή Του, ο θάνατός Του είναι ευπρόσδεκτος- πως θα πρέπει λοιπόν να φερόμαστε στον πλησίον μας;

Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάμε εκ φύσεως, που με τόσους πολλούς τρόπους μοιάζουν με μας στο μυαλό, το συναίσθημα – αλλά είναι αυτό αγάπη; Αυτό σημαίνει ότι αγαπάμε αυτό το πρόσωπο σαν το πιο πολύτιμο πρόσωπο στα μάτια του Θεού και τα δικά μου, επειδή λαχταρώ να είμαι με τον Θεό, να μοιράζομαι τις σκέψεις Του, τη στάση Του απέναντι στη ζωή.

Και πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που τους φερόμαστε με αδιαφορία, δεν ευχόμαστε κάτι κακό γι’ αυτούς – δεν υπάρχουν για μας! Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας σε τούτη τη συνάθροιση και για μήνες ας αναρωτηθούμε: «τι σημαίνει αυτό το πρόσωπο για μένα;» – Τίποτα· απλά κάποιος που παρευρίσκεται στην ίδια εκκλησία, που πιστεύει στον ίδιο Θεό, που λαμβάνει την ίδια κοινωνία- και λησμονούμε ότι εκείνοι που λαμβάνουν την ίδια κοινωνία, έχουν γίνει μέρος του σώματος του Χριστού, ότι ο ίδιος ο Χριστός ζει μέσα τους, ότι θα πρέπει να στραφούμε σ’ αυτούς, να τους κοιτάξουμε, και να δούμε ότι αποτελούν ναό του Αγίου Πνεύματος, μια συνέχεια της Ενσάρκωσης.

Ας θέσουμε στον εαυτό μας σοβαρά και κρίσιμα ερωτήματα για το πως φερόμαστε και πως βλέπουμε τον διπλανό μας. Ας αφιερώσουμε όλη την εβδομάδα για να σκεφτούμε το ένα πρόσωπο μετά το άλλο και ας αναρωτηθούμε: «υπάρχει αγάπη στην καρδιά μου; » Όχι μια συναισθηματική αγάπη, αλλά μια αγάπη που μέσα στο φως του Θεού κάνει έναν άνθρωπο πολύτιμο, – πολύτιμο στο βαθμό που θα πρέπει να είμαι προετοιμασμένος να δώσω την ζωή μου γι’αυτό το πρόσωπο. Και όταν την επόμενη εβδομάδα προσέλθουμε στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, ανάμεσα στα άλλα, ας φέρουμε, ενώπιον του Θεού, αυτό το ερώτημα: «Υπάρχει για μένα ο πλησίον; Τι σημαίνει για μένα; » Για τον Θεό είναι τα πάντα· εάν για μένα δεν είναι τίποτα, ποια είναι η θέση μου ενώπιον του Θεού; Αμήν.

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Οι τρεις Μάρτυρες, η Πίστις, η Ελπίς και η Αγάπη, είναι θυγατέρες της Αγίας Σοφίας, όπως ακριβώς και οι αρετές της πίστεως, της ελπίδας και της αγάπης είναι τέκνα της σοφίας, της αληθινής σοφίας της “άνωθεν κατερχομένης”, που γεννά τον φόβο του Θεού· “αρχή σοφίας φόβος Κυρίου”.

Οι τρεις κόρες της Αγίας Σοφίας, δώδεκα, δέκα και εννέα ετών αντίστοιχα, είχαν όλες τις αρετές, όπως το δηλώνουν και τα ονόματα τους, ήσαν γεμάτες από πίστη και ελπίδα στον Χριστό και αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο. Αλλά και η μητέρα τους ήταν όνομα και πράγμα Σοφία. Κατείχε την αληθινή αγάπη που είναι ανώτερη από την φυσική αγάπη, το λεγόμενο μητρικό φίλτρο, γι’ αυτό και απέβλεπε στο πνευματικό συμφέρον των παιδιών της. Τα ενθάρρυνε να προχωρήσουν στον θάνατο για την αγάπη του Χριστού, γνωρίζοντας πώς έτσι τους εξασφαλίζει την αληθινή ζωή, αφού “δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι” (Σοφ. Σολομ. 5,1).

Ο τρόπος συμπεριφοράς της Αγίας Σοφίας δείχνει το μέτρο της αγάπης προς τα παιδιά, τα οποία δεν είναι κτήμα των γεννητόρων τους, αλλά έμψυχα και λογικά δώρα του Θεού προς τους γονείς, οι οποίοι είναι συνεργάτες του Θεού στο έργο της δημιουργίας. Η αληθινή αγάπη είναι ανιδιοτελής και δεν ζητά ανταλλάγματα, δεν περιμένει ανταπόδοση. Αγαπούμε τα παιδιά επειδή αγαπούμε τον Θεό που μας τα έδωσε και αυτά θα μας αγαπούν αληθινά αν τα έχουμε μάθει να αγαπούν τον Θεό. Εν ονόματι της αγάπης δεν πρέπει να παραβιάζεται η ελευθερία των παιδιών, αλλά ούτε και αληθινή ελευθερία μπορεί να υπάρξη χωρίς την αγάπη. Μια αγάπη χωρίς ελευθερία είναι δικτατορία, και μια ελευθερία χωρίς αγάπη είναι αναρχία. Αυτό που αγγίζει την καρδιά των παιδιών, περισσότερο από τα λόγια, είναι η προσευχή γι’ αυτά και το σωστό παράδειγμα.

Παιδιά που έχουν βιώσει στο οικογενειακό περιβάλλον την αληθινή ελευθερία και την ανιδιοτελή αγάπη, έχουν μάθει να αγαπούν και να προσφέρουν απλόχερα χωρίς διακρίσεις. Το αντίθετο συμβαίνει με παιδιά που έχουν στερηθεί την αγάπη ή την ελευθερία. Γίνονται αυταρχικά, αντιδραστικά, αντικοινωνικά, κλεισμένα ερμητικά στον εααυτό τους, επιθετικά και καχύποπτα. Τον σεβασμό στην ελευθερία των άλλων διδάσκει ο Ίδιος ο Θεός, ο Οποίος προίκισε τον άνθρωπο με το αυτεξούσιο και σέβεται όσο κανείς την ανθρώπινη ελευθερία.

Η Ορθόδοξη αγωγή βοηθά στο ξεπέρασμα των όποιων προβλημάτων και δυσκολιών της ζωής, χωρίς να δημιουργούνται ή να παραμένουν στην ψυχή αποθημένα που οδηγούν, όχι σπάνια, σε δυσάρεστες καταστάσεις. Πολλοί γονείς, δυστυχώς, “βγάζουν” τα αποθημένα τους στα παιδιά τους. Ό,τι απέτυχαν να κάνουν ή να γίνουν στην ζωή τους, θέλουν να το κάνουν ή να γίνουν αυτά και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους το επιβάλουν παραβιάζοντας έτσι κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατίας, αφού η δημοκρατία ή η δικτατορία είναι τρόπος ζωής και καθημερινής συμπεριφοράς. Η Αγία Σοφία ήταν δημοκράτισσα με όλη την σημασία της λέξεως. Ενθαρρύνει και προτρέπει χωρίς να επιβάλλη. Γνωρίζει ότι κόρες της ανήκουν στον Θεό και Του τις προσφέρει. Μπροστά στην αγάπη Του ξεπερνά τον μητρικό πόνο. Πιστεύει στην αιώνια ζωή και ζη με την ελπίδα των μελλόντων αγαθών. Χωρίζεται προσωρινά από τα παιδιά της για να ξανασμίξη με αυτά στην βασιλεία του Θεού. Πήγε πάνω από τον τάφο τους και παρακαλούσε τον Θεό να την πάρη, για να είναι μαζί τους. Είχε την βεβαιότητα ότι τα παιδιά της υπάρχουν, είναι ζωντανά και θα τα συναντήση, θα τα ξαναδή.

Όσοι είναι σκληροί με τους σημερινούς νέους νομίζω ότι τους αδικούν. Οι νέοι σήμερα, σύμφωνα και με μαρτυρίες πολλών παιδαγωγών και άλλων που ασχολούνται με την νεότητα, είναι πιο ειλικρινείς και ευθείς από τους νέους παλαιοτέρων εποχών. Η βίαιη, σε ορισμένες περιπτώσεις, συμπεριφορά τους, καθώς και οι ακραίες αντιδράσεις τους, πιστεύω ότι οφείλονται στο ότι ζητούν από την κοινωνία ευαισθησία, αγάπη και ειλικρίνεια και αντί αυτών συναντούν σκληρότητα, αναλγησία και υποκρισία. Όπου συναντούν ανθρωπιά και καλωσύνη γίνονται άλλοι άνθρωποι και έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα.

Η Πίστις, η Ελπίς και η Αγάπη ήσαν άξια τέκνα ενδόξου Μητρός. Γαλουχήθηκαν με το άδολο γάλα της πίστης, της ελπίδας και της αγάπης στον Θεό, γι’ αυτό και πέτυχαν να πραγματώσουν τον σκοπό της ζωής τους, το εύ ζήν, δηλαδή, το “σύν Χριστώ είναι” στην βασιλεία του Θεού, όπου ζωή ατελεύτητος.

Πηγή : http://www.parembasis.gr/1997/97_09_06.htm

Ανάγνωση του βίου της Αγίας Νεομάρτυρος Ελισσάβετ Θεοδώροβνας, της Μεγάλης Δούκισσας της Ρωσίας.

Η ηχογράφηση έγινε στον ραδιοφωνικό σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού. Διαβάζει ο Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Λεμεσού Αρχιμανδρίτης Ισαάκ.

Διαβάζοντας τις διδαχές του διακρίνει κανείς να είναι διάχυτη η σοφία και η ανησυχία του, στην αντιμετώπιση των διαφόρων προβλημάτων. Πολλοί παιδαγωγοί, θα ζήλευαν την πρακτικότητα και τον ρεαλισμό του Θείου Κοσμά [83]. Οι Διδαχές του μέχρι και σήμερα, αποτελούν τα προς μίμηση εγχειρίδια διαπροσωπικής επικοινωνίας. Μέσα από τις Διδαχές του μας παρέχει πολλές παραινέσεις γύρω από το θέμα της διαπροσωπικής επικοινωνίας. Η παιδαγωγική επικοινωνία κατά τον Πατροκοσμά [84], δεν είναι κάτι απλό και εύκολο. Μιλώντας με τους ακροατές εξηγεί πώς ο πομπός, ο οποίος αναλαμβάνει το ρόλο της επικοινωνίας, έχει ως σκοπό την σωστή και σε βάθος ενημέρωση του πομπού προς τους δέκτες. Για μια σωστή παιδαγωγική επικοινωνία, πρέπει να γνωρίζουν οι δέκτες περί του πομπού-διδάσκοντα. Την βάση οποιασδήποτε διαπροσωπικής επικοινωνία διακατέχει η αγάπη και η ελευθερία [85]. Η επικοινωνία έχει να κάνει με την ψυχή και το σώμα, που αποτελούν την ολότητα του ανθρώπου. Η ψυχή όμως προηγείται. Η λεκτική ή μη λεκτική επικοινωνία του ανθρώπου αποτελεί έκφραση της ψυχής του. Παρακάτω θα παρουσιάσουμε τα είδη της επικοινωνίας έτσι όπως μας τα εξηγεί ο Άγιος των διαπροσωπικών σχέσεων.

Η πρώτη κατηγορία επικοινωνίας αποτελεί η σχέση του άνδρα με την γυναίκα. Είναι η επικοινωνία των συζύγων. Η συγκεκριμένη κατηγορία απασχολεί ιδιαίτερα τον άγιο, λόγω της άνισης και άδικης κακομεταχείρισης των γυναικών από τους άνδρες τους [86]. Διακηρύσσει της ισοτιμία των δυο φύλων, την οποία και εντάσσει κάτω από το πρίσμα την κοινής πορείας και συμμετοχής μέσα στην Εκκλησία και ιδιαιτέρως στο κοινό Ποτήριο (Θεία Κοινωνία). Μέσα από τα κηρύγματά του διακρίνουμε μια εναλλαγή μεταξύ ανδρών και γυναικών ανάλογα με το θέμα που διαπραγματεύεται. Την μια απευθύνεται στον άνδρα και από την άλλη πλευρά ξεκινάει πρώτα από την γυναίκα. Ένα εξίσου σημαντικό θέμα για τον άγιο ήταν και αυτό της μοιχείας.

Οι γυναίκες, άλλοτε, φορούσαν κάλυμμα στην κεφαλή, ένδειξη ντροπής και σεμνότητας. Ο Κοσμάς έλεγε: «Όσον μπορείτε να είστε σκεπασμένες με την εντροπήν, να φαίνεστε ωσάν μάλαμα. Και όταν μια γυναίκα δεν σκεπάζεται τι φανερώνει; Φανερώνει πως δεν είναι ευχαριστημένη με τον άνδρα της, αλλά θέλει άλλον άνδρα. Και όταν σκεπάζεται τι φανερώνει; Φανερώνει και λέγει πως ας είναι δοξασμένος ο θεός που μου εχάρισε τον άνδρα μου και δεν θέλω να γνωρίζω άλλον άνδρα» [87]. Στο σημείο αυτό μας παρουσιάζει ένα κώδικα άξιο προσοχής ο οποίος αφορά στην ενδυμασία της γυναίκας. Αυτός ο κώδικας ορίζει πως η γυναίκα ντύνεται ανάλογα με το πόσο ευχάριστα πορεύεται στον έγγαμο βίο της.

Σε περιπτώσεις όπου ένας από των δυο συζύγων έχει τις παραξενιές του, ο Κοσμάς αναφέρει το παράδειγμα της μοιχαλίδας, κάτω από το πρίσμα πάντα της μετάνοιας και της συγχώρεσης ανατρέχοντας στα λόγια του Χριστού: «ο αναμάρτητος, πρώτος τον λίθο βαλέτω», εξηγώντας πως για να συνάψουμε μια σχέση πρέπει πρώτα να ξεκινούμε από τον εαυτό μας. Οι ψυχολόγοι θα μας επισημάνουν πως το σημαντικότερο κριτήριο για να συνάψει ο οποιοσδήποτε σχέση με κύριο σκοπό τον γάμο και την οικογένεια είναι πρώτα να πραγματοποιήσει εύκολα φιλικές σχέσεις [88]. Διότι, αν δεν μπορεί κάποιος να έχει φίλους, πως θα καταφέρει να συνδεθεί με αυτό που ξεπερνά την φιλία; Αυτές οι σχέσεις, ενυπάρχουν ως Μυστήριο και έτσι βιώνονται. Το μυστήριο κατανοείται καλύτερα όταν, ενδυθούμε τις δυο σημαντικές συνιστώσες που είναι η ενσυναίσθηση και η αυτεπίγνωση. Δηλαδή, από τη μια μεριά πάντοτε να θυμόμαστε τις καλοσύνες του άλλου και από την άλλη μεριά να συλλογιζόμαστε τα προσωπικά μας ελαττώματα [89].

Η επόμενη πτυχή διαπροσωπικών σχέσεων αφορά την σχέση μεταξύ των γονέων και των παιδιών τους, την οποία ο Πατροκοσμάς θεωρεί ως μίμηση της επικοινωνίας των γονέων. Εδώ εισέρχεται το θέμα της ανατροφής των παιδιών. Εάν αποφασίσουν οι γονείς ότι θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους κοντά στον Χριστό τότε έχουν μπροστά τους ένα δρόμο, μια πορεία, ένα τρόπο ζωής που χρειάζεται μαθητεία, εκπαίδευση και αγώνα. Οι γονείς επιβάλλεται να γίνουν παιδαγωγοί και κατηχητές των παιδιών τους.

Ένα εξίσου σημαντικό σύμπλεγμα σχέσεων που ενδιαφέρει ιδιαίτερα τον Πατροκοσμά είναι του κληρικού και του κοσμικού. Την συγκεκριμένη σχέση εντάσσει υπό το φως της εξομολόγησης. Η σχέση αυτή χρειάζεται ειλικρίνεια, ταπείνωση και υπακοή. Εφιστά την προσοχή στους λαϊκούς να μην κατηγορούν τους ιερείς. Η ιεροκατηγορία και γενικά η απαξίωση προς τους λειτουργούς του Θεού έχει ολέθριες συνέπειες για την πνευματική προκοπή του Χριστιανού. Στην επικοινωνία τους οι ιερείς θα πρέπει να είναι καθαροί άνθρωποι και ο λόγος τους να ταυτίζεται με τα έργα τους. Επίσης, θέτει το σημαντικό θέμα της οχλαγωγίας μέσα στον ναό την ώρα της Ακολουθίας. Την ευθύνη, στην συγκεκριμένη επικοινωνία την έχουν οι ιερείς. Ανάλογα με τον τρόπο της σωστής άρθρωσης, του διαβάσματος αλλά και της κίνησής τους μέσα στο ναό διαδραματίζουν έναν εξίσου σημαντικό ρόλο στη μετάδοση της θείου μηνύματος προς τον λαό του Θεού.

Στη συνέχεια, ένα σημαντικό θέμα επικοινωνίας που εισέρχεται διαβάζοντας την Γ΄ Διδαχή είναι και ο αφορισμός. Όταν κάποιος αφοριστεί από την Εκκλησία τότε αυτομάτως αποκόπτεται από το σώμα της εκκλησίας. Με τον αφορισμό αυτομάτως συνίσταται πνευματικός και κοινωνικός αποκλεισμός. Με αυτή την ευκαιρία απευθύνεται με νουθεσίες προς τους υποψηφίους ιερείς. Ο κληρικός είναι καλό να έχει το σπίτι του δίπλα από την εκκλησία, ώστε η κύρια διακονία του να είναι η βοήθεια και η επικοινωνία του με τους πιστούς. Ο ιερέας είναι εκπρόσωπος του Θεού στη γη και αντλώντας από αυτόν δύναμη και χάρη είναι ο εγγυητής της ενότητας μεταξύ των πιστών της ενορίας.

Έπειτα, ξεπροβάλλει η σχέση του Κοσμά με ζα(μ)πιτάδες, προεστούς και άρχοντες. Παρόλο, που οι ζα(μ)πιτάδες μεταχειρίζονταν τον λαό απάνθρωπα, ο άγιος δίνει το στίγμα της υπέρβασης. Τους προτρέπει, δηλαδή, να έχουν καλό λογισμό στην επικοινωνία μαζί τους, δείχνοντας ένα πνεύμα αγάπης που ενώνει τους λαούς και δεν τους χωρίζει. Για τους προεστούς και τους άρχοντες έχει μια δοκιμασμένη συνταγή για να φθάσουν πιο κοντά στον λαό και αυτή είναι η μεγάλη επικοινωνιακή ανθρώπινη δύναμη της αγάπης, που διαπερνά κάθε φραγμό και οδηγεί στον Χριστό που είναι αγάπη.

Προτελευταία, αφήσαμε την σχέση της επικοινωνίας με τους ασεβείς, τους αιρετικούς, τους απίστους και τους μάγους. Προτρέπει σε κοινή επικοινωνία. Ο Πατροκοσμάς [90] προτρέπει τον λαό να αποδώσουν την ίδια μεταχείριση προς όλους με σκοπό να αποδώσουν την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο και μη θέλοντας να βλάψει το πρόσωπο του άλλου δεν τον αδικεί. Συμβουλεύει τους πιστούς πως η επικοινωνία με τους Εβραίους χρίζει ιδιαίτερης προσοχής. Ακόμα και στις μεταξύ τους συναλλαγές να μην τους δείχνουν εμπιστοσύνη. Η συναναστροφή μαζί τους να έχει όρια και να μην ξεφεύγει σε περαιτέρω αισθηματισμούς.

Μέσα από τις διδαχές του, εφιστά την προσοχή στις περιπτώσεις των μάγων συμβουλεύοντας να διακόψουν κάθε σχέση μαζί τους διότι είναι «τέχνες του διαβόλου» [91]. Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να τονίσουμε ότι οι νουθεσίες που δίνονται από τον άγιο Κοσμά, έχουν απώτερο σκοπό την αρμονική συμβίωση και την σωστότερη επικοινωνιακή αγάπη μεταξύ των λαών γενικότερα και ιδιαίτερα των ανθρώπων μεταξύ τους.

Το τελευταίο σημείο που είναι εξίσου σημαντικό για τις ανθρώπινες σχέσεις είναι η αποκατάσταση της αδικίας. Οφείλει να αποκατασταθεί το κακό από αυτόν που αδίκησε ακόμη και αν του ζητήσει πρώτος συγγνώμη αυτός που αδικήθηκε [92]. Αυτό αποδεικνύει την έμπρακτη μετάνοια «εν τω συνδέσμω της αγάπης». Γιατί οποίος δε νικά το μίσος και δεν υψώνεται στην αγάπη, δεν είναι άξιος της ελευθερίας. Ο εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολομός έλεγε ότι: «Εάν μισούνται ανάμεσά τους, δεν τους πρέπει ελευθεριά» [93].

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

83. Ηλία Μογλενίδη, «Η Ανατροφή των παιδιών κατά τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό», Περιοδικό Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας Σαλπιγξ Ορθοδοξίας, έτος 11ο, τεύχ. 65ο -66ο , Σεπτέμβριος-Οκτώβριος, σ. 48.
84. Στ. Σάκκου, Ο Απόστολος του σκλαβωμένου γένους, έκδ. Ο.Χ.Α. Απολύτρωσις, Θεσσαλονίκη 1996, σ. 39. Βλ. και Π. Χρήστου, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, τόμ Β΄, έκδ. Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2003, σ. 299. Βλ. και Ελληνορθόδοξη Πορεία, Ανθολόγιο Κειμένων, Ιερά Κοινότης Αγίου Όρους, Το Άγιον Όρος και η παιδεία του γένους μας, έκδ. Δούκας, Αθήνα 2008, σ. 285. Βλ. και Τάσου Δαρβέρη, Κοσμάς ο Αιτωλός, έκδ. Στερέωμα, Θεσσαλονίκη, σ. 24.
85. Καλλιρόη Ακανθοπούλου,, ό.π., σσ. 146-147.
86. Β. Κυλέκογλου, Η γυναίκα και ο άνδρας στις διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, έκδ. Παρρησία, Αθήνα 2010, σ. 17.
87. Αρχιμ. Ειρηναίου Χατζηεφραιμίδη, «Ο ραγιάς, όπως τον «πόνεσε» ο πατρο-Κοσμάς», Πρακτικά Ημερίδας με θέμα: ο λαϊκός αναγεννητής Κοσμάς ο Αιτωλός», έκδ. Πανεπιστήμιο δυτικής Μακεδονίας, Παιδαγωγικό τμήμα δημοτικής εκπαίδευσης Φλώρινας, Φλώρινα 2010, σ. 90.
88. Π. Γεωργίου Δορμπαράκη (πρωτ.), Σχέση και Σχέσεις, έκδ. Αρχονταρίκη, Α΄ Έκδοση, Αθήνα 2008, σ. 15.
89. Χρ. Βασιλοπούλου, Παιδαγωγικά Μελετήματα, έκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2006, σ. 214.
90. Ευθυμίου Ταλάντη, Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και η παρουσία του στο Νομό Φωκίδος, Ανάτυπο, τεύχ. 125, Ιανουάριος – Μάρτιος 2008, έκδ. Πολιτιστικού Συλλόγου Προσηλίου Φωκίδος, Άμφισσα 2008. Βλ. και Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Ανδρέου, Ο Ιερός Προσκυνηματικός Ναός Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στην Κόνιτσα, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, Κόνιτσα 2005, σ. 20.
91. Διδαχή Β2, 127, 218.
92. Σπ. Κοντογιάννη, «Οι Διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού ως απάντηση στην κρίση των ανθρωπίνων σχέσεων», Χρίστόδουλος, Αφιερωματικός Τόμος, Αθήναι 2012.
93. Διον. Σολωμού, Ύμνος εις την Ελευθερίαν, στροφή 147.