When you want to know God’s will, set your own aside, together with any other thought or plan and, with great humility ask to become aware of it in your prayers. Then, whatever is formed or bears weight in your heart will be from God. Those who have greater boldness and practice in praying for this hear the instruction more clearly within themselves and become more careful in their lives, doing nothing without divine instruction.
Την Ιερά Μονή Χιλιανδαρίου επισκέφθηκε ο Πατριάρχης της Σερβίας κ.κ. Ειρηναίος και προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας που τελέστηκε στο Καθολικό της Λαύρας των Σέρβων.
Ακολουθούν βίντεο και φωτογραφίες…
Πηγή: vimaorthodoxias.gr
Την ευχή να σταματήσει η «διαρροή» νέων επιστημόνων από την Ελλάδα προς το εξωτερικό εξέφρασε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, υποδεχόμενος στο Φανάρι, το απόγευμα του Σαββάτου, 6 Οκτωβρίου, όμιλο Καθηγητών, φοιτητών και συνεργατών του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών «Μονάδες Εντατικής Θεραπείας» της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Απευθυνόμενος στους νέους επιστήμονες τους ευχήθηκε να έχουν καλή σταδιοδρομία στον τόπο τους.
«Εύχομαι να βρείτε καλές θέσεις στην Ελλάδα και να μην φύγετε όπως έφυγαν πολλοί επιστήμονες τα τελευταία χρόνια και τους κέρδισε η Ευρώπη, οι διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά στερήθηκε του επιστημονικού δυναμικού τους η Ελλάδα που έχει τόση ανάγκη», τόνισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης και συνέχισε: «Εύχομαι λοιπόν να σταδιοδρομήσετε κατά προτίμηση στην Ελλάδα και να έχετε όλα τα καλά του Θεού στη ζωή σας και στο λειτούργημά σας, γιατί η ιατρική όπως και η θεολογία δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα. Αλλά και στην ιδιωτική σας ζωή, στις οικογένειες που θα δημιουργήσετε αργότερα, να έχετε όλες τις ευλογίες του Θεού και να είστε βέβαιοι ότι θα έχετε την ευχή και τη συμπόρευση του Πατριάρχου».
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης εξέφρασε την χαρά του για την επίσκεψη της Αντιπροσωπείας της Ιατρικής Σχολής στην Ιερά Καθέδρα της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας της Ορθοδοξίας με την ευκαιρία συμμετοχής της σε επιστημονική ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στο Ζωγράφειο Λύκειο. Στην ομιλία του αναφέρθηκε ιδιαιτέρως στους διαχρονικούς αγώνες της Μητρός Εκκλησίας για τη διαφύλαξη των ιερών και των οσίων της Πίστεως και του Γένους.
Εκ μέρους της Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ η Καθηγήτρια Αναστασία Κοτανίδου προσέφερε στον Παναγιώτατο αναμνηστικό με τον θυρεό του Πανεπιστημίου. Επίσης, του παρέδωσαν επιστολή του Πρύτανη, Καθ. Μελετίου-Αθανασίου Δημοπούλου, με την οποία εκφράζει τον σεβασμό και την στήριξη του αρχαιοτέρου Πανεπιστημιακού Ιδρύματος της Ελλάδος προς τον θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Την Κυριακή, κατά τη Θεία Λειτουργία, που τελέστηκε στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Ικονίου Θεόληπτος ενώ ο Παναγιώτατος παρέστη συμπροσευχόμενος από το Ιερό Βήμα. Μετά την Απόλυση ο Οικουμενικός Πατριάρχης ευλόγησε το εκκλησίασμα και υποδέχθηκε με θερμούς λόγους τους προσκυνητές από το εξωτερικό, ανάμεσα στους οποίους όμιλος βετεράνων καλαθοσφαιριστών και όμιλος πιστών από την Ιερά Μητρόπολη Ρόδου.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προβάλλει στον σύγχρονο άνθρωπο την αλήθεια και ζωή που διανοίγει το ανθρώπινο πρόσωπο στην απειρότητα. Έτσι η επίγεια ζωή γίνεται προπαρασκευή για την αιωνιότητα και ο άνθρωπος ενσυνείδητα και ελεύθερα με την Χάρη του Θεού μεταμορφώνεται σε αιώνιο πρόσωπο κατ’ εικόνα του Θεού.
Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός
Μέσα σε κλίμα χαράς και συγκίνησης, την Δευτέρα 1-10-2018, τα παιδιά της ενορίας του Ι.Ν.Αγ. Αναστασίας Φαρμακολυτρίας του χωριού Τσιάλα, και την Τρίτη 2-10-2018, τα παιδιά της ενορίας του Ι.Ν. Απ. Ανδρέου του χωριού Λουαλάμπα υποδέχτηκαν το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κατάγκας κ. Μελέτιο, ο οποίος τέλεσε και στις δύο ενορίες τον καθιερωμένο αγιασμό για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς 2018-2019.
Μετά το πέρας του αγιασμού, ο Σεβασμιώτατος, αφού ευχήθηκε να έχουν μια ευλογημένη και καρποφόρα σχολική χρονιά, τόνισε την αξία που έχει το σχολείο στη ζωή τους, την προσοχή που θα πρέπει να επιδεικνύουν στους δασκάλους και στα μαθήματά τους και πόσο σημαντικό είναι να μπορεί ο νέος άνθρωπος να βάζει στόχους και να τους πετυχαίνει.
Ιδιαιτέρως τόνισε ότι, για να μπορεί να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται να επικαλούμαστε το όνομα του Θεού, γιατί μόνο με την άνωθεν σοφία μπορεί ο άνθρωπος να προχωρήσει στη ζωή του και να καλλιεργήσει τα χαρίσματά του προσφέροντάς τα στη διακονία του ανθρώπου.
Μετά τον αγιασμό, ο Σεβασμιώτατος μαζί με τους συνεργάτες του Ιερείς και Διακόνους μοίρασε σε κάθε παιδί γραφική ύλη η οποία είχε φροντίσει να υπάρχει για τη φετινή χρονιά, ώστε να πάρουν όλα τα παιδιά και να έχουν την δυνατότητα να συμμετέχουν κι αυτά στη χαρά της μάθησης.
Λίγο πριν αποχωρήσει ο Σεβασμιώτατος, οι διευθυντές και οι δάσκαλοι των δύο σχολείων τον ευχαρίστησαν για την τέλεση του αγιασμού και τόνισαν ότι η παρουσία του έδωσε μεγάλη χαρά σε όλους, διότι αποτελεί πνεύμονα χαράς και ελπίδα σωτηρίας και χτίζει ένα καλύτερο μέλλον με καλύτερους ανθρώπους.
Αρχιμ. Κοσμάς Θασίτης
Σαν ένα μικρό ορθόδοξο στολίδι δεσπόζει στην περιοχή της Κυψέλης, η μικρή εκκλησία της Αγίας Ζώνης, δίπλα ακριβώς απο τον μεγαλόπρεπο ναό που φέρει το ίδιο όνομα. Η εκκλησία βρίσκεται στον πεζόδρομο της Αγίας Ζώνης, απο τον οποίο έχει ονοματοδοτηθεί ευρύτερα η συνοικία. Τον ναΐσκο έχτισε το διάστημα 1843 – 1857 ο ρώσος πρέσβης στην Ελλάδα Αλέξανδρος Πέτρου Οζερώφ, απο κοινού με την σύζυγό του Όλγα, προκειμένου να αποτελέσει εκκλησία της οικογένειάς του.
Σύμφωνα με την παράδοση, ο Αλέξανδρος Οζερώφ επέλεξε χωροταξικά αυτή την περιοχή για να κτίσει την εκκλησία, διότι του είχε συμβεί εκεί ένα μικρό θαύμα, το οποίο τον υπεκίνησε για λόγους ευλάβειας, να οικοδομήσει τον ναΐσκο. Συγκεκριμένα καθώς περνούσε έφιππος απο την περιοχή στην οποία υφίστατο τα προηγούμενα χρόνια εκκλησάκι, το οποίο ισοπεδώθηκε στις μάχες του 1821-1827, χτύπησε σε κάτι χαλάσματα και πέφτοντας απο το άλογό του, αντίκρυσε σε παρακείμενο βράχο λαξευμένη μια εικόνα της Παναγίας βρεφοκρατούσας, η οποία φορούσε ζώνη με δυο αγγέλους που εδέοντο.
Ενεπίγραφος τάφος Αλεξάνδρου Πέτρου Οζερώφ
Την οικοδόμηση του ναού είχε επιμεληθεί ένας έμπειρος ρώσος ιερωμένος, ο οποίος είχε επιμεληθεί και την αναστήλωση της ρώσικης εκκλησίας επί της οδού Φιλελλήνων, ο Αντονίν Καπούστιν. Σε ότι αφορά την αρχιτεκτονική του τεχνοτροπία, ο ναΐσκος είναι σταυροειδής με τρούλο. Έχει ένα πανέμορφο υψηλής αισθητικής τέμπλο, των οποίων την αγιογραφία στις τέσσερις εικόνες του, είχε φιλοτεχνήσει τον 19ο αιώνα, ο μοναχός Γεννάδιος Παπαδόπουλος – είχε πραγματώσει λαμπρές σπουδές ζωγραφικής στην Μόσχα και το Άγιο Όρος και από το 1850 μόναζε στην Μονή Πετράκη – ο οποίος ανέπτυξε στενούς δεσμούς με την οικογένεια του κτήτορα πρέσβη Οζερώφ και ανέλαβε κατά επιθυμία της εφημέριος του ναού, μέχρι τον θάνατό του στα 1864. Οπότε και ετάφη ο μοναχός στον αύλειο χώρο της εκκλησίας. Παραπλεύρως του μικρού ιστορικού ναού της Αγίας Ζώνης, ευρίσκεται ο μεταγενέστερος ναός της Αγίας Ζώνης, που με την λαμπρότητα και την περικαλλή κατασκευή του, ξεχωρίζει στην ευρύτερη περιοχή. Αποπερατώθηκε το 1927 και είναι επενδυμένος αισθητικά με σπουδαίες τοιχογραφίες και ξακουστά γλυπτά. Ακόμα παράπλευρα στον μικρό ναό της Αγίας Ζώνης, ευρίσκεται ενεπίγραφος μαρμάρινος τάφος, με το επίγραμμα «Αλέξανδρος Οζερώφ, πρέσβης Ρωσίας 1843, συλλέξας απέθετο οστά Ελλήνων ηρώων μαχητών 1821-1829 πεσόντων εις μάχας εν Γαλατσίω Αττικής υπέρ πίστεως και πατρίδος». Η μικρή Αγία Ζώνη εορτάζει κάθε χρόνο στις 2 Ιουλίου και ο μεγάλος ομώνυμος ναός στις 31 Αυγούστου. Αναμφίβολα η μικρή Αγία Ζώνη με το ιστορικό της κλέος και τα ευλαβή χαρακτηριστικά της, αποτελεί ένα από τα σημαντικά ορθόδοξα-πολιτισμικά μνημεία της Αθήνας μας.
Από το 10ο αι., που εμφανίζονται με το όνομα «Βλάχοι» στις ιστορικές πηγές [28, οι Βλάχοι ασχολήθηκαν με την φύλαξη των περιοχών που τους είχαν ανατεθεί από την εκάστοτε διοίκηση παράλληλα με την άσκηση της κτηνοτροφίας. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, από το 5ο μέχρι τον 14ο αι. υπήρξαν δημογραφικές ανακατατάξεις στη λεκάνη της Μεσογείου, που είχαν άμεσο συσχετισμό με την παρουσία βλάχικων πληθυσμών. Εκείνο το χρονικό διάστημα εμφανίστηκε η κτηνοτροφία με την μορφή του νομαδισμού. Με την Οθωμανική κατάκτηση κατέστη επιτακτική η ανάγκη μόνιμης εγκατάστασης των νομαδικών πληθυσμών. Τα βλαχοχώρια όπως η Σαμαρίνα, το Μέτσοβο, η Φούρκα, η Αβδέλλα, το Περιβόλι κ.λπ. δημιουργήθηκαν χάρη στην ενοποίηση βλάχικων κατούνων [29] —αναφερόμαστε στις θερινές εγκαταστάσεις— και στη μετατροπή τους σε μόνιμους ορεινούς οικισμούς και κοινότητες (Wace & Thompson, 1989; Πρβλ. Τσακανίκα & Ισπικούδης, 2006), δηλαδή το πέρασμα από τον νομαδικό στον ημινομαδικό τρόπο ζωής.
Τσελιγκάτο
Η βάση πάνω στην οποία στηριζόταν η κτηνοτροφία των Βλάχων κατά την οθωμανική κυριαρχία ήταν το τσελιγκάτο, μια μορφή κτηνοτροφικού συνεταιρισμού αποτελούμενου από πολλές οικογένειες, οι οποίες συμβίωναν και συνεργάζονταν στα πλαίσια της ομαδικής τους εποχιακής μετακίνησης (Γκόλιας, 2004). Τα μέλη των οικογενειών αυτών συνδέονταν άλλοτε εξ αρρεναγονίας, άλλοτε εξ αγχιστείας, άλλοτε εκ θηλυγονίας και υπήρχαν περιπτώσεις στις οποίες οι οικογένειες μεταξύ τους δεν είχαν κανένα δεσμό συγγένειας (Αλεξάκης, 2009) [30]. Το τσελιγκάτο απαρτιζόταν από κτηνοτρόφους διαφορετικής «ισχύος» δηλαδή με διαφορετικό αριθμό προβάτων. Φαίνεται ότι η κατηγοριοποίηση των κτηνοτρόφων σε τσοπάνους, σμίχτες και τσέλιγκες δεν ήταν μόνο ποσοτική, δηλαδή βάσει του αριθμού προβάτων που είχαν στην κατοχή τους, αλλά και ποιοτική, δηλαδή ο μεν κτηνοτρόφος διέθετε κεφάλαιο, ο δε τσοπάνος παρείχε στο τσελιγκάτο την προσωπική του εργασία, και διαφέρε (η κατηγοριοποίηση) από περιοχή σε περιοχή. Επομένως οι αριθμοί στους οποίους θα αναφερθούμε στη συνέχεια είναι ενδεικτικοί. Σε γενικές γραμμές εκείνοι που είχαν πολλά πρόβατα ήταν τσέλιγκες, εκείνοι με λιγότερα από τους τσέλιγκες ήταν σμίχτες κι εκείνοι με τον μικρότερο αριθμό απ’ όλους ήταν οι τσοπάνοι. Αναφορικά με τα χαρακτηριστικά της καθεμιάς ομάδας θα αναφερθούμε παρακάτω.
Η λέξη «τσέλιγκας» προέρχεται από τη σλάβικη «celnik» που σημαίνει «τον αρχιποιμένα, τον πλούσιο ιδιοκτήτη πολυάριθμων αιγοπροβάτων [31]. (…) Επιπλέον ο όρος είναι δηλωτικός αξιώματος: σημαίνει τον ηγέτη της κοινότητας του τσελιγκάτου.» (Γκόλιας, 2004, σ. 21). Το αξίωμα του τσέλιγκα κληρονομούνταν από γενιά σε γενιά [32]. Στις περιπτώσεις όπου εκείνος που θα το κληρ ονομούσε ήταν ανάξιος για τη θέση αυτή αναλάμβανε κάποιος άλλος, συνήθως ο επόμενος με το μεγαλύτερο κοπάδι, χωρίς να αποκλείονταν και οι περιπτώσεις εκείνων που ενώ δεν είχαν τα περισσότερα πρόβατα αναλάμβαναν το ρόλο του τσέλιγκα ως οι —κατά γενική ομολογία— ικανότεροι (Αρσενίου, 2005).
Η κυριαρχία του τσέλιγκα δεν περιοριζόταν μόνο στον παραγωγικό τομέα, αλλά επεκτεινόταν και σ’ όλη την κοινωνική ζωή των μελών του συνεταιρισμού (Νιτσιάκος, 1995). Ο τσέλιγκας, που είχε την κοινωνική και οικονομική δύναμη, εκπροσωπούσε το τσελιγκάτο στις συναλλαγές με τον έξω κόσμο (ενοικιαστές λιβαδιών, τυρέμποροι, προμηθευτές ζωοτροφών κ.λπ) και γι’ αυτό απαλλασσόταν από τις αμιγώς κτηνοτροφικές εργασίες όπως το άρμεγμα, τη βοσκή κ.λπ (Αρσενίου, 2005). «Γενικά ο τσέλιγκας, ως «διευθυντής», διαχειριζόταν τα οικονομικά της επιχείρησης του τσελιγκάτου» (Αλεξάκης, 2009, σ. 36) και γι’ αυτό έπρεπε να έχει στοιχειώδεις γνώσεις γραφής και ανάγνωσης. Επιπλέον, πηγαινοερχόταν στις πλησιέστερες πόλεις για να διευρύνει τον κύκλο των γνωριμιών (πολιτικών, εκπροσώπων υπηρεσιών) του τσελιγκάτου και φρόντιζε να προμηθεύεται τα απαραίτητα —για την λειτουργία του τσελιγκάτου— εμπορεύματα (Αρσενίου, 2005). Συνεισέφερε στο τσελιγκάτο α) με το ζωϊκό του κεφάλαιο, β) την ενοικίαση ή αγορά χειμερινών βοσκοτόπων, γ) πιστωτικές διευκολύνσεις, ενώ οι υπόλοιποι συνέταιροι κατέβαλαν στο τσελιγκάτο την εργασία τους και το ζωϊκό τους κεφάλαιο —εφόσον υπήρχε— (Nitsiakos, 1985).
Στις περιπτώσεις όπου ο κτηνοτρόφος είχε πάνω από 20 ζώα, τότε δικαιούνταν το ανάλογο εισόδημα/μερίδιο. Εκείνοι που συνεισέφεραν πάνω από 100 ζώα ονομάζονταν σμίχτες [33]. Αν ο αριθμός των ζώων ήταν κάτω από 20 ήταν υποχρεωμένος να εργάζεται ως βοσκός προκειμένου να λάβει μισθό και να συμπληρώσει κατ’ αυτόν τον τρόπο το εισόδημά του. Βοσκοί ή τσοπάνοι, picoraru (στα βλάχικα) θεωρούνταν όσοι είχαν 5-6 ζώα [35]. Εκείνοι δε θεωρούνταν κτηνοτρόφοι κι έπαιρναν μόνο μισθό (ρούγκα/ ρόγα ) [36]. Οι σμίχτες κι οι τσοπάνοι συσπειρώνονταν γύρω από τους τσελιγκάδες «για να εξασφαλίσουν τις απαραίτητες συνθήκες επιβίωσής τους.» (Νιτσιάκος, 1995, σ. 66).
Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ
In the course of His earthly travels and in the context of teaching about the coming of the Kingdom of God, Jesus performed many miracles. In the Gospel reading for the third Sunday of Luke, we see how a miracle performed by Our Lord Jesus Christ actually unfolded. During his ministry, Jesus travelled to towns and villages, where he taught and worked wonders. The Lord had no sooner approached the gates of the city of Nain, together with the crowd of people who accompanied Him, than He was met by a procession leaving the town, accompanying a dead young man. The small town was deeply sad. A stricken mother was walking behind her precious, only son towards his last resting-place. The Lord Jesus met His servant. The Giver of Life encountered death. The corpse was that of a young man, as we learn from the narrative, and the Lord restored him to his mother, having first revived him. The young man’s mother must have come from a relatively well-to do and prominent family, judging by the large crowd that attended the funeral.
‘And when the Lord saw her, He had pity upon her and told her not to cry’. It appears that the size of the crowd attending the funeral was an indicator of her social position but also of sympathy for the powerful blow she’d received at the death of her only son. The people around her must had been deeply saddened. This, in turn, would have made the mother’s sorrow even greater and increased the tears of despair and her sobbing. We may, indeed, seek to share our sorrow with others, but when death violently snatches one of our own, the contribution of others is too little to assuage our sorrow and pain. When weakness comforts weakness, it doesn’t amount to much consolation. Everybody standing next to a dead body is overcome with a strange feeling which it’s difficult to put into words. This feeling is shame. People don’t only fear death, they’re ashamed of it, as well. This shame is proof- much greater than fear- that death is a consequence of our sin, according to Saint Nikolaj Velimirović, Bishop of Ochrid.
But why does the Lord tell the widow not to cry? Would it be possible for her to have lost her son and not weep? Would it be possible for her not to despair? Would it be possible to lose someone close to you and not cry? In other words, is Christ condemning pain and tears? Certainly not. It’s natural for everyone to weep at the mystery of death. When Christ says ‘Don’t cry’, to the widow of Nain, His words have a different meaning. He calls upon her not to weep because He’s sure of the miracle of the resurrection that will follow. This reality is very different from the one which the widowed mother saw. Christ Himself wept over His four-day dead friend, Lazarus, when He saw Mary and the other relatives mourning him. The reason why Jesus wept at this sight is explained by Basil the Great. He notes that Jesus wept, just as He drank, ate, and became tired. He experienced what we call these natural passions, even though He didn’t need to. He did so out of condescension, to make sure that no-one could say that He wasn’t a real person.
Apart from that, there was another occasion when Christ wept freely. When He was entering Jerusalem, ‘he saw the city and wept over it’. Why did He weep in this instance? Because, as someone who could read hearts and minds, He realized that the people wanted Him as a secular ruler. A few days later, when they realized that His purpose was to bring them to submission to God’s will- and therefore to be truly saved- they cried ‘Crucify him’.
Death, pain and sorrow entered our lives through sin, through our disobedience. God made us for life, He planted within us the desire for immortality. God permitted death for one reason, according to the Fathers of the Church. Death, as the price of sin, is also an indication of divine mercy. According to Methodios of Olympus, God allowed death so that evil wouldn’t be immortal. Saint Gregory the Theologian says: ‘and mercy becomes punishment…’. Saint John Chrysostom says: ‘for death is such that it doesn’t annihilate the body, but does away with decay. Because the essence remains and will be resurrected in greater glory, though not for all’. Our first-born ancestors, Adam and Eve, ignoring and dismissing the divine command, tasted of the tree of the knowledge of good and evil and thus tasted death.
God had warned them that death would result if they disobeyed: ‘but of the tree of the knowledge of good and evil, you shall not eat, for on the day you do eat of it, you will surely die’, ‘for God created people for incorruption… but, through the devil’s envy, death entered the world’ (Wis. 2, 23-4). Through our fall, in other words that of Adam and Eve, we condemned ourselves to death. Through the way they behaved, they showed that they didn’t need God in their lives. They misused the power they had over their freedom. The world isn’t self-supporting, nor self-explanatory, nor, by its nature, eternal, as the ancient Greeks believed. It came into being as the result of God’s love, says Saint Maximos the Confessor
The scene is exceptionally poignant and affecting. An encounter between two groups of people. The group accompanying Life and that attending death. At the centre of the first group is Our Lord, Jesus Christ, our Life and Resurrection. At the centre of the second is a mass of people in pain. Death is overcome when the Lord says: ‘Young man, I tell you, rise’, because Life flashed like lightning and destroyed it.
In this Gospel reading, we’re present at a resurrection from the dead. We see that the Lord has kept His word as regards the promises He made to us. He promised us that the dead would be raised at His Second Coming, as we read in the Creed: ‘I await the resurrection of the dead and life in the age to come’. The resurrection of the departed is an article of our faith.
Our faith’s based on Christ’s empty tomb. The one and only Orthodox Church is the Church of the Resurrection, because of the weight it gives to the Resurrection. Every Sunday of the year is dedicated to the Resurrection. We hear this every Sunday in Church, through the hymns, the canticles, the canons, Lauds and the morning Gospels. They all bear witness to the Saviour’s Resurrection.
With this Gospel reading, the Church wishes to teach us that Jesus is the true Messiah, the saviour and redeemer of us people. The other lesson is that He defeated death and opened up the way to eternal life. That is what we sing on Easter night: ‘Christ has risen from the dead, trampling down death by death and to those in the tombs giving life’. We may be sure that Christ will raise all the dead. Death isn’t the end, but a bridge, a crossing-point into eternity, into a life without end, a life with no room for pain or sorrow. ‘With the saints, give rest Christ to the soul of your servant, in a place where there is no pain, nor sorrow, nor sighing, but life everlasting’.
Sorrow should never paralyze us or distress us. We should have faith and understand that the death of a friend or relation means we’re being called upon to submit to God’s will and to show confidence in His design. Christians who strive and who hope in God’s providence don’t fear death, but, on the contrary, defeat it by putting to death their own passions and the sinful desires of this life, which are what cause our spiritual death. That is, they alienate us from God. Let us conduct our own struggle against our sinful and impassioned self, setting out on a new path towards glorification, towards our union with God. Amen.
Μοναχός Ζωσιμάς (1937-2010).
Το θαύμα που μου συνέβη είναι το εξής:
Οι γιατροί μου βρήκαν πως έπασχα από πολλαπλή σκλήρυνση και ήμουν στο σημείο που δεν μπορούσα να περπατάω και τα χέρια μου είχαν αδυνατίσει εντελώς και συχνά έχανα τις αισθήσεις μου.
Όταν πήγαμε στο σπίτι του πατέρα Ζωσιμά, χωρίς να με γνωρίζει, μετά από λίγη ώρα, που καθόμουν έξω στην αυλή, γιατί μέσα ήταν πάρα πολύς κόσμο, ήρθε μια κυρία και φώναξε:
– Ποια είναι η Άννα η Κύπρια; Την θέλει ο Γέροντας.
Εγώ δεν ανταποκρίθηκα, γιατί εμένα ο Γέροντας δεν με είχε ξαναδεί. Μετά όμως αυτή η κυρία ξαναφώναξε και αμέσως κατάλαβα πως έλεγε για μένα.
Εγώ κατευθύνθηκα προς το μέρος που βρισκόταν ο Γέροντας και τον ρώτησα:
– Γέροντα, αφού δεν με ξέρεις, πώς με φωνάζεις; και τότε ο Γέροντας μου είπε:
– Πέρασε και κάθισε, δίνοντάς μου μια φωτογραφία του Γέροντα Σίμωνα και μια μαγκούρα. Καθόμουν εκεί δίπλα του, ενώ αυτός διάβαζε ευχές.
Μετά από λίγη ώρα ο Γέροντας μου είπε:
– Σήκω και περπάτα.
Εγώ ξαφνιάστηκα και του είπα:
– Γέροντά μου δεν μπορώ. Και τότε ο Γέροντας μου λέει:
– Σήκω, πήγαινε έξω στην αυλή και έλα μέσα.
Τότε εγώ σηκώθηκα, μόλις έκανα το πρώτο βήμα, δεν πίστευα αυτό που μου συνέβη. Βγήκα έξω τρεχάτη. Έκλαιγα από χαρά. Όλος ο κόσμος που είδε πως ήμουν και πώς έγινα, έκλαιγε και έλεγαν πως ο παππούλης με έκανε καλά.
Τότε με φώναξε και ξαναμπήκα μέσα, κάθησα δίπλα του. Μου είχε βάλει τον σταυρό και τη φωτογραφία του Γέροντα Σίμωνα πάνω στο κεφάλι και τους ώμους και κάτι έλεγε χαμηλόφωνα.
Εγώ ένοιωσα να φεύγει ένα βάρος από τις ωμοπλάτες μου και ένα κόκκινο φως να φεύγει από τα μάτια μου. Αμέσως κατάλαβα πως έβλεπα πιο καλά.
Μαρτυρία της Άννας Κώστα, εκ Κύπρου, όπως καταγράφεται στο βιβλίο “Ζωσιμάς Μοναχός, (1937-2010), Υποτακτικός του Ιερομονάχου Σίμωνος Αρβανίτη”, των εκδόσεων η Μελέτη.
Στην παρούσα ζωή πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αυξήσουμε τις καταθέσεις μας στο λογαριασμό της αιωνιότητας. Δεν είναι δύσκολο. Ο ίδιος ο Κύριος το βεβαιώνει λέγοντας: «ο ζυγός μου είναι απαλός και το φορτίο μου ελαφρό».
Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
Λαμπρή Επιτυχία Σημείωσε η Παρουσίαση του Επετειακού και Συλλεκτικού Λευκώματος για τα 30 Χρόνια της Σχολής Γονέων – Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης την Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018. Το Λεύκωμα προλόγισαν Ο Δήμαρχος Κατερίνης κ. Σάββας Χιονίδης, Η Αντιπεριφερειάρχης Πιερίας κ. Σοφία Μαυρίδου, Ο Πρόεδρος Του ΣΕβΕ κ. Γιώργος Κωνσταντόπουλος και ο Ιδρυτής της κ. Δημήτριος Δημηνάς.
Στο συνεδριακό κέντρο ΕΚΑΒΗ του Δήμου Κατερίνης παρουσιάστηκε την Κυριακή 7 Οκτωβρίου, σε μια επετειακή εκδήλωση, το πολυτελές συλλεκτικό λεύκωμα με την ευκαιρία της συμπλήρωσης τριάντα χρόνων από τη λειτουργία της Σχολής Γονέων – Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης. Κεντρικοί ομιλητές της εκδήλωσης ήταν ο Δήμαρχος Κατερίνης κ. Σάββας Χιονίδης, η Περιφερειάρχης κ. Σοφία Μαυρίδου, ο πρόεδρος του ΣΕΒΕ κ. Γιώργος Κωνσταντόπουλος, ο ιδρυτής της σχολής Γονέων δικηγόρος κ. Δημήτριος Δημηνάς και ο Πρόεδρος της Σχολής κ. Κωνσταντίνος Κορομπίλης. Χαιρετισμό εκ μέρους της Ιεράς Μητρόπολης Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος απεύθυνε ο πανοσιολογιώτατος αρχιμανδρίτης π. Παύλος Ντούρος.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι ο Δήμος Κατερίνης και ο ΟΠΠΑΠ, η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, η εταιρεία Κωνσταντόπουλος Α.Ε. και η ΔΕΥΑΚ είναι οι χρηματοδότες του λευκώματος.
Στην αρχή της εκδήλωσης ο Πρόεδρος της Σχολής Γονέων παρουσίασε τους ομιλητές και αναφέρθηκε στις προσπάθειες που έγιναν και στις δυσκολίες που αντιμετωπίστηκαν για να ολοκληρωθεί η έκδοση του. Έγινε όπως είπε χαρακτηριστικά «…με πολύ πολύ κόπο και δυσκολίες, αλλά με πολύ περισσότερη αγάπη. Με την συμβολή των χορηγών μας ξεπεράσαμε τα εμπόδια και με υπερηφάνεια σας παρουσιάζουμε σήμερα το Συλλεκτικό αυτό Λεύκωμα». Ο Πρόεδρος κ. Κωνσταντίνος Κορομπίλης διάβασε τον χαιρετισμό του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς για την εκδήλωση. Ο Σύνδεσμος Επιστημόνων Πειραιώς είναι αδελφοποιημένος με την Σχολή Γονέων Κατερίνης από το 2013. Τόνισε επίσης την απήχηση που έχει η σχολή τόσο σε Πανελλήνιο αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο ανάμεσα και στους απόδημους Έλληνες. Είπε χαρακτηριστικά ότι «Μόνο τον τελευταίο χρόνο σύμφωνα με το u-tube analytics είχαμε 5.200.000 λεπτά θέασης σε 110 χώρες»!
Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο Δήμαρχος Κατερίνης κ. Σάββας Χιονίδης που τόνισε την προσφορά της Σχολής Γονέων στην τοπική κοινωνία της Κατερίνης που προσφέρει μια διέξοδο για μάθηση στου πολίτες και πρέπει να συνεχίσει με τον ίδιο ζήλο τη λειτουργία της. Ο Δήμος Κατερίνης είναι στυλοβάτης της Σχολής και τα τελευταία 20 χρόνια ο κυριότερος πυλώνας της.
Ακολούθησε η τοποθέτηση της Αντιπεριφερειάρχη Πιερίας κ. Σοφίας Μαυρίδου που τόνισε την αρχική προσπάθεια το δικηγόρου κ. Δημηνά και τις δυσκολίες που συνάντησε για την ίδρυση της Σχολής το έτος 1989. Συνεχίζοντας σημείωσε ότι με την έκδοση του λευκώματος έχει ολοκληρωθεί μια τεράστια συμβολή της Σχολής γονέων στην προσπάθεια ανύψωσης του πνευματικού επιπέδου της περιοχής μας.
Ο Αρχιμανδρίτης π.Παύλος Ντούρος μετάφερε το χαιρετισμό του Μητροπολίτη κ. Γεωργίου και συνεχάρη το διοικητικό συμβούλιο για την έκδοση του λευκώματος. Συνέστησε εγρήγορση και επαγρύπνηση για τους κινδύνους που μας απειλούν στην εποχή μας.
Ο κ. Γεώργιος Κωνσταντόπουλος που πήρε στη συνέχεια το λόγο αναφέρθηκε «στο επιχειρείν» που πρέπει να συμβάλει και στην προσπάθεια για την πνευματική ανάπτυξη. Ο ομιλητής μίλησε επίσης για το επείγον δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας.
Επόμενος ομιλητής ήταν ο δικηγόρος κ. Δημήτριος Δημηνάς που υπήρξε ο εμπνευστής της ίδρυσης της Σχολής γονέων και χάρη στις άοκνες προσπάθειες του ιδίου θεμελιώθηκε η λειτουργία της. Ο κ. Δημηνάς διηγήθηκε με πολλή συγκίνηση και πολύ παραστατικά το ιστορικό της ίδρυσης της σχολής που ήταν η πρώτη που λειτούργησε στην Ελλάδα με σταθερό κοινωνικό, εθνικό και θρησκευτικό προσανατολισμό. Αναφέρθηκε στις δυσκολίες που ξεπεράστηκαν στην αρχική του πορεία. Αποκάλεσε την εκδήλωση για το Λεύκωμα «Γενέθλια ημέρα της σχολής». Επίσης περιέγραψε πως μετεξελίχθηκε η Σχολή σε Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Με παρεμβάσεις του, παρουσιάζοντας τους ομιλητές, ο πρόεδρος της σχολής γονέων αναφέρθηκε στη σύνταξη και τα χαρακτηριστικά του Λευκώματος, ευχαρίστησε τους χορηγούς και υποσχέθηκε ότι η Σχολή θα συνεχίσει αταλάντευτη τη λειτουργία της.
Σύντομη παρέμβαση στην εκδήλωση έκανε και ο πρώην Δήμαρχος Κατερίνης κ. Μενέλαος Τερζόπουλος αναφερόμενος στο ιστορικό ίδρυση της Σχολής.
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο καθηγούμενος της Ι.Μ. Αγ. Διονυσίου εν Ολύμπω π. Μάξιμος, Ο Διοικητής του Νοσοκομείου Κατερίνης κ. Α.Μυστρίδης, Η Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Κατερίνης κ. Πόπη Μπατάλα, Ο Πρόεδρος της ΔΕΥΑΚ κ. Φ.Δρούγκας, Ο Πρόεδρος του ΟΠΠΑΠ κ. Θ. Παυλίδης, Ο Αστυνομικός Διευθυντής Πιερίας κ. Γ. Τζήμας, ο υποψήφιος Δήμαρχος Κατερίνης κ. Γ.Νταντάμης, Ο Διοικητής του ΙΑΣΩ Θεσσαλίας κ. Κ.Χρίστογλου, οι πολιτευτές κ. Φ.Μπαραλιάκος και Δ. Μπέης, H Πρόεδρος της Ένωσης Ξενοδόχων Πιερίας κ. Ευαγγελία Ξύπτερα Λάμπρου, Ο Πρόεδρος της Ένωσης Ποντίων Πιερίας κ. Κ. Παπουτσίδης, ο Πρόεδρος της Ένωσης Κρητών «Οι Σταυραετοί» κ.Κ. Μανιουδάκης και πλήθος πολιτών. Η Υπέροχη βραδιά έκλεισε με δεξίωση προσφορά των Ζαχαροπλαστείων Αντωνίου και της pub Oliver.
“Σήμερον 3ην πρωίας, άγημα κατέλαβεν αναιμάκτως πρωτεύουσαν Λήμνου, Κάστρον. Η ελληνική σημαία υψώθη εις το Διοικητήριον”.
Παύλος Κουντουριώτης, 8 Οκτωβρίου 1912.
Το μεγαλοφυές στρατηγικό σχέδιο του Κουντουριώτη ήταν να ελευθερώσει πρώτη τη Λήμνο, για να την χρησιμοποιήσει ως “προκεχωρημένη βάση”. Και η απόβαση στο νησί γίνεται μέσα σε μεγάλη τρικυμία και με καταρρακτώδη βροχή.
Το ιστορικό Θωρηκτό Αβέρωφ
Κάθε χρόνο, σε κάθε επέτειο, λέμε: Σήμερα που η χώρα μας περνά εθνική κρίση. Και κάθε φορά μια καινούρια απειλή προστίθεται. Όμως σήμερα που η κρίση πέρασε σε βαθύτερες υποστασιακές διαστάσεις, είναι ανάγκη να κρατηθούμε από την ιστορική μας μνήμη και από τον τεσσάρων χιλιάδων χρόνων πολιτισμό που γέννησε ο τόπος μας.
Θέλω να μείνω για λίγες μόνο στιγμές στους τυραγνισμένους εκείνους ανθρώπους του νησιού, τους σκλαβωμένους ακόμα ως εκείνη την ώρα, που άρπαξαν ευθύς τις κρυμμένες σημαίες, αυτές που τις φύλαγαν για αυτή την ιερή ώρα. Άρπαξαν τα ελάχιστα κρυμμένα όπλα που είχαν και έτρεξαν να πολεμήσουν μαζί με τους πολεμιστές του Κουντουριώτη, μπροστά, να τους δείχνουν τον δρόμο.
Είναι εκείνοι οι ωραίοι, εκείνοι οι ανώνυμοι, που γράφουν πάντα το πιο ουσιαστικό και το πιο ματωμένο κομμάτι της Ιστορίας, από τη διάσταση του λαού.
Ελάχιστος ο λόγος, που τον μεγεθύνει η ώρα της ιστορικής στιγμής, για να σκεφτούμε ίσως πως το ιερό δώρο της ελευθερίας που μας δωρίθηκε με τη θυσία εκείνων δεν το τιμήσαμε ή και το λησμονήσαμε στην ουσία του.
Θα ήθελα ακόμα να θυμηθώ τα λόγια του Κουντουριώτη, την ώρα που απέπλεε από το Φάληρο με τη ναυαρχίδα του, το θρυλικό θωρηκτό Αβέρωφ, για να πάει να ελευθερώσει τα επί τεσσερισίμισι αιώνες σκλαβωμένα νησια του Αιγαίου, τα ευλογημένα νησιά” όπως τα ονόμασε ο ποιητής.
“Πλέω μεθ’ ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθησιν της νίκης εναντίον του εχθρού του Γένους”, είπε.
Σήμερα έχουμε δεδομένο αυτό το άχραντο δώρο της ελευθερίας. Και στις βασανισμένες μέρες που περνάει η χώρα μας, συμπιεσμένη από εκείνους τους “ντυμένους φίλους” του ποιητή, γίνεται πιο συμπαγής η ανάγκη να κρατηθούμε από την ιστορική μας μνήμη.
Και δεν ξεχνώ πως σαν σήμερα, στα Ελευθέρια του νησιού, έγιναν τα εγκαίνια της Αίθουσας που μου πρόσφερε ο Δήμος Λήμνου, ο Δήμαρχος κύριος Δημήτριος Μαρινάκης. Ένας χρόνος πέρασε κιόλας. Και θυμάμαι την αγωνία εκείνων των ημερών, την αυτο-αμφισβήτηση, αλλά και τη συγκίνηση που έζησα. Η Αίθουσα σήμερα πιστεύω πως έχει γίνει πια κομμάτι της ζωής στον γενέθλιο τόπο μου. Και πάντα θα είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.
Φίλοι μου, μια Καλημέρα γεμάτη Αιγαιοπελαγίτικες αύρες!
The most important issue is that of judging others. We should be very wary of that. In other words, the greatest toll-house we have to get through will be that of passing judgement on others.
Οι τζένεραλ μάνατζερ του ΝΒΑ ψήφισαν και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν θα μπορούσε να λείπει από τις προτιμήσεις τους, ενόψει της νέας αγωνιστικής περιόδου.
Σύμφωνα με τους GMs από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Giannis αποτελεί τον κορυφαίο ξένο παίκτη στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, με τον Greek Freak να συγκεντρώνει το 73% των προτιμήσεων.
Ο αστέρας των Μιλγουόκι Μπακς, μάλιστα, δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτή την πρωτιά, καθώς στην ερώτηση για τους παίκτες που θα επέλεγαν αν δημιουργούσαν σήμερα μία ομάδα στο ΝΒΑ, ο Αντετοκούνμπο ήταν και πάλι στην κορυφή των προτιμήσεων με 30%.
Όσο για τον πιο αθλητικό παίκτη του ΝΒΑ και τον κορυφαίο all around, ο Giannis κατέλαβε και στις δύο κατηγορίες τη δεύτερη θέση.
Στις υπόλοιπες κατηγορίες με ευρωπαϊκό… ενδιαφέρον, οι τζένεραλ μάνατζερ έχρισαν τον Λούκα Ντόντσιτς ως το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του βραβείου του ρούκι της χρονιάς, ενώ ο Σέρχιο Γιουλ… προσπέρασε τους Νάντο Ντε Κολό, Αλεξέι Σβεντ και Γιαν Βέσελι στον τίτλο του κορυφαίου διεθνή παίκτη εκτός ΝΒΑ.
Πηγή: briefingnews.gr
Θ
Και οι Απόστολοι και οι μάρτυρες, πέρασαν μέσα από το δρόμο των θλίψεων και υπέμειναν με καρτερικότητα και χαρά όλες τις δυσκολίες.
Άγιος Εφραίμ ο Σύρος
Ιερομόναχος Ευδόκιμος Ξηροποταμηνός -Ένας ακόμα γνήσιος Αθωνίτης
Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Ελευθέριος Παύλου Δουρουντάκης στο χωριό Γεράνι των Χανίων της Κρήτης. Εργάσθηκε ως δάσκαλος. Ήταν συμμαθητής και φίλος με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Το 1890 προσήλθε στη μονή Ξηροποτάμου και το 1893 εκάρη μοναχός. Το 1893 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1896 πρεσβύτερος. Το 1900 προήχθη σε προϊστάμενο.
«Υπήρξε μια δυναμική πνευματική παρουσία στη μονή της μετανοίας του, την οποία υπηρέτησε από διάφορες σημαντικές θέσεις. Σημα¬ντική ήταν και η συμμετοχή του στα κοινά της μοναστικής πολιτείας». Χρημάτισε μέλος της πενταμελούς επιτροπής για τη σύνταξη του Κα¬ταστατικού Χάρτου του Αγίου Όρους το 1924. Το 1925 εξέδωκε βιβλίο για τη μονή του και το 1933 κατάλογο των χειρογράφων της. Το πρώτο βιβλίο του αφιερώνεται: «Ταις μακαρίαις ψυχαίς των τον ασκητικόν δίαυλον καρτερικώς εν τη ιερά και ευαγεί ταύτη μονή ανυσάντων και άχρι θανάτου μοχθησάντων υπέρ αυτής και εν αυτή ευσεβώς τον βίον καταλυσάντων λίαν ευλαβώς ανατίθησιν, ο πονήσας».
Για τις πολλές του υπηρεσίες προς τον ιερό τόπο και την Εκκλησία παρασημοφορήθηκε με τον άργυρό σταυρό του Σωτήρος. Κατά το μοναχολόγιο της μονής, «διεκρίνετο διά την ευχέρειαν αυτού του προσφωνείν λόγους εις γλώσσαν ωραίαν εις διαφόρους επισήμους επισκέπτας και εις τας τραπέζας των πανηγύρεων».
Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 10.10.1938 στη μονή της μετανοίας του, «αφήνοντας μνήμη δυναμικού και γνήσιου Αθωνίτη ασκητού».
Πήγες – Βιβλιογραφία:
Μοναχολόγιον Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου, α.ά. 25. Αντωνίου Στιβακτάκη, Κρήτες Αγιορείτες Μοναχοί, Ιεράπετρα 2007, σσ. 81-82.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α’ – 1901-1955, σελ. 325, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.
Εορτάζει στις 10 Οκτωβρίου εκάστου έτους.
Βιογραφία
Ο Όσιος Αμβρόσιος γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου του 1812 μ.Χ. στο χωριό Μεγάλο Λιπόβιτς της περιφέρειας του Ταμπώφ. Ο πατέρας του ονομαζόταν Μιχαήλ Θεοδώροβιτς Γρένκωφ και η μητέρα του Μάρθα Νικολάγεβνα. Είχαν συνολικά οκτώ παιδιά και ο Όσιος Αμβρόσιος ήταν έκτος στη σειρά. Το βαπτιστικό όνομα του Οσίου ήταν Αλέξανδρος και η ευσεβής οικογένειά του τον ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου, αν και ο ίδιος, από μικρός, ήταν πολύ ζωηρός αλλά και πολύ ευφυής. Σπούδασε Ιερατικό σεμινάριο και στην αρχή έγινε δάσκαλος. Κατόπιν έγινε μοναχός στην Όπτινα και στις 2 Φεβρουαρίου του 1843 μ.Χ. Διάκονος. Στα τέλη του 1845 μ.Χ. (9 Δεκεμβρίου ) και σε ηλικία 33 χρονών, έγινε Ιερέας. Σε λίγο όμως η υγεία του χειροτέρεψε, αλλά η ζωή του υπήρξε οσιακή και άκρως ευεργετική στους συνανθρώπους του. Είχε προορατικό χάρισμα και ίδρυσε γυναικείο κοινόβιο το 1872 μ.Χ. Οι δοκιμασίες που υπέστη ήταν πολλές, αλλά αυτός στάθηκε βράχος υπομονής και έμπρακτος διδάσκαλος των θεϊκών αρετών. Πέθανε στις 10 Οκτωβρίου του 1891 μ.Χ. και αγιοκατατάχθηκε το 1990 μ.Χ.
Αγιογραφίες / Φωτογραφίες
Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα
Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα
Πηγή: saint.gr
Έζησαν στά χρόνια του αυτοκράτορα Μαξιμιανού (296 μ.Χ.). Ο διωγμός κατά τών χριστιανών ήταν σκληρός καί ανελέητος. Γι’ αυτό, ο Ευλάμπιος καί η αδελφή του Ευλαμπία κρύβονταν μαζί μέ άλλους χριστιανούς στό βουνό. Εκεί, ζούσαν καλλιεργώντας τήν προσευχή καί τή μελέτη τών Ιερών Γραφών.
Κάποια μέρα, ο Ευλάμπιος πήγε στή Νικομήδεια νά προμηθευθεί τροφές. Αλλά οι ειδωλολάτρες τόν αναγνώρισαν καί αμέσως τόν συνέλαβαν. Βέβαια, στήν ερώτηση τού βασιλιά αν πιστεύει στό Χριστό, ομολόγησε φανερά ότι είναι χριστιανός, οπότε τόν έβαλαν μέσα σέ ειδωλολατρικό ναό γιά νά θυσιάσει μέ τή βία. Ο Ευλάμπιος, όμως, διά τής προσευχής συνέτριψε τό είδωλο τού θεού Αρη. Καί ενώ άρχισαν νά τόν μαστιγώνουν μέ τόν πιό απάνθρωπο τρόπο, όρμησε η αδελφή του Ευλαμπία, καί αφού τόν αγκάλιασε, παρακάλεσε τό Θεό νά τήν αξιώσει νά συμμαρτυρήσει μέ τόν αδελφό της. Τότε έβαλαν καί τούς δυό σέ ένα καζάνι μέ βραστό νερό. Αλλά διά θαύματος αυτοί δροσίζονταν, καί έτσι βγήκαν σώοι καί αβλαβείς.
Αυτό έκανε νά πιστέψουν στό Χριστό 200 ειδωλολάτρες, οι οποίοι μαζί μέ τόν Ευλάμπιο καί τήν Ευλαμπία αποκεφαλίστηκαν υπέρ τής αλήθειας τού Κυρίου.
Καί όπως λέει ο λόγος τού Θεού, «Δόξα καί τιμή καί ειρήνη παντί τώ εργαζομένω τό αγαθόν». Δηλαδή, δόξα καί τιμή καί ειρήνη θά αποδοθεί στόν καθένα πού εργάζεται τό αγαθό καί πεθαίνει γι’ αυτό.
Απολυτίκιον. Ήχος α΄. Τόν τάφον σου Σωτήρ.
Τής φύσεως θεσμώ, συνημμένοι ενθέως, ομόψυχοι στερρώς, ως ομαίμονες θείοι, αυτάδελφοι Μάρτυρες, εν αθλήσει ωράθητε, ώ Ευλάμπιε, σύν τή σεμνή Ευλαμπία· όθεν στέφανον, νικητικόν δεδεγμένοι, ημάς διασώζετε.
Πηγή: http://www.xristianos.gr/simera/272-agioi-eulabios-kai-eulabia-ta-adelfia.html
Ομιλία του Ιερομονάχου Μύρωνος Σιμωνοπετρίτου στην σύναξη των νέων στο Μετόχι της Αναλήψεως της Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας στο Βύρωνα Αττικής.
.webp)
.jpg)
