Η ίδρυση του Εμπορικού Δικαστηρίου θα συμβάλει στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της Κύπρου.

Με μεγάλη ικανοποίηση το ΚΕΒΕ χαιρετίζει την έγκριση νομοσχεδίου που προβλέπει την ίδρυση Εμπορικού Δικαστηρίου.

To KEBE πιστεύει ότι αυτό αποτελεί μια καινοτομία στο αστικό δίκαιο και θα χρησιμεύσει ως μέτρο εκδίκασης των εμπορικών υποθέσεων, οι οποίες καθορίζονται στο σχετικό νομοσχέδιο και αποτελούν υποθέσεις που έχουν διαφορά απαίτησης πέραν των 2 εκατομμυρίων ευρώ.

Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το ότι με την ίδρυση του Εμπορικού Δικαστηρίου θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας μας στα θέματα παροχής υπηρεσιών το οποίο αποτελεί και κύριο μέλημα του ΚΕΒΕ.

Η ίδρυση του Εμπορικού Δικαστηρίου θα συμβάλει ακόμα και στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων ενισχύοντας την μακροπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας.

Η ταχύτερη απονομή της δικαιοσύνης και η καταπολέμηση της διαφθοράς αποτελούν μείζονα θέματα για τον επιχειρηματικό κόσμο καθώς δυσκολεύουν το υγιές επιχειρείν και αποθαρρύνουν τους ξένους επενδυτές.

Το ΚΕΒΕ, με αφορμή την ίδρυση του Εμπορικού Δικαστηρίου αναμένει από το Κράτος και τη Βουλή να προχωρήσουν άμεσα στον εκσυγχρονισμό του συστήματος απονομής δικαιοσύνης με την πρόσληψη πρόσθετων δικαστών και την εισαγωγή της αναγκαίας τεχνολογίας.

Πιο συγκεκριμένα, προτείνει την εισαγωγή σύγχρονων συστημάτων μηχανογράφησης των δικαστηρίων που να επιτρέπει την ηλεκτρονική υποβολή και διαχείριση των υποθέσεων, σύσταση Δικαστηρίου για εκδίκαση Μικρών Διαφορών μέχρι €100.000 και προώθηση των Εναλλακτικών Μεθόδων Απονομής Δικαιοσύνης προωθώντας με πιο αποτελεσματικό τρόπο την Διαιτησία και τη Διαμεσολάβηση ως τρόπων επίλυσης διαφορών.

Πηγή: economytoday.sigmalive.com

Δεν είναι αρκετό να είναι οι γονείς ευσεβείς. Πρέπει να μην καταπιέζουν τα παιδιά, για να τα κάνουν καλά με τη βία. Είναι δυνατό να διώξουμε τα παιδιά απ’ τον Χριστό, όταν ακολουθούμε τα της θρησκείας με εγωισμό. Τα παιδιά δεν θέλουν καταπίεση.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης  

Τελέστηκε σε κλίμα συγκίνησης στον Μητροπολιτικό Ναό Αποστόλου Παύλου στην Κόρινθο η εξώδιος ακολουθία της μητέρας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Κορινθίας κ.κ. Διονύσιου.

Παραβρέθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και πλήθος Ιεραρχών.

Πλήθος κόσμου, ιερείς και σύσσωμος ο αυτοδιοικητικός κόσμος της Πελοποννήσου και της Κορινθίας κατέφθασαν από νωρίς για να συμπαρασταθούν στο πένθος του Μητροπολίτη.

Πηγή: vimaorthodoxias.gr

Αναβιώνουν τα θρησκευτικά προσκυνήματα από τη Ρωσία προς του Αγίους Τόπους μέσω Κύπρου, μετά από πρωτοβουλία του πρώην Πρωθυπουργού της Ρωσικής Ομοσπονδίας Sergey Stepashin, ο οποίος βρίσκεται στην Κύπρο για την τέλεση, από κοινού με τον Πρόεδρο της Βουλής Δημήτρη Συλλούρη, των εγκαινίων του μνημείου της Αγίας Ελισάβετ της Πριγκίπισσας, στο προαύλιο του Ναού του Αποστόλου Ανδρέα και Πάντων των Ρώσων Αγίων στο Επισκοπειό.

Ο Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Δημήτρης Συλλούρης δέχθηκε τον κ. Stepashin.

Όπως ανακοίνωσε η Βουλή, κατά τη συνάντηση οι κ.κ. Συλλούρης και Stepashin αναφέρθηκαν στους ισχυρούς πολιτιστικούς και θρησκευτικούς δεσμούς μεταξύ του κυπριακού και του ρωσικού λαού και αντήλλαξαν απόψεις για ζητήματα που απασχολούν τις απανταχού Ορθόδοξες Χριστιανικές κοινότητες, ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, για το διαθρησκευτικό διάλογο, καθώς επίσης και για προγράμματα αναβίωσης θρησκευτικών προσκυνημάτων μεταξύ Ρωσίας και Κύπρου.

Ο εκπρόσωπος Τύπου της Βουλής Λουκάς Φουρλάς ανέφερε μετά τη συνάντηση ότι ο Πρόεδρος της Βουλής διαβεβαίωσε ότι το κοινοβούλιο θα σταθεί αρωγός στις προσπάθειες του Stepashin και του Μητροπολίτου Ταμασού για αναβίωση των προσκυνημάτων μέσω Κύπρου.

Σε δηλώσεις μετά τη συνάντηση, ο Μητροπολίτης Ταμασού καὶ Ορεινής Ησαϊας, στην μητροπολιτική περιφέρεια του οποίου βρίσκεται το μνημείο της Αγίας Ελισάβετ, είπε ότι ο κ. Stepashin είναι ο Πρόεδρος της Ορθόδοξης Αυτοκρατορικής Παλαιστινιακής Εταιρείας, η οποία από τον 19ο αιώνα έχει ως στόχο τη φροντίδα των ορθοδόξων προσκυνημάτων με διευκόλυνση των προσκυνητών προς τα Ιεροσόλυμα, μέσω Κύπρου.

Ο Μητροπολίτης Ταμασού ανέφερε στη συνέχεια ότι κατά την τελευταία επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β΄ στη Ρωσία αποφασίστηκε να αναβιώσει ο χριστιανικός θεσμός της έλευσης των Ρώσων προσκυνητών από όλες τις ρωσικές επαρχίες μέσω Κύπρου.

Το ίδρυμα είναι αρωγός για αυτό και γίνονται τα αποκαλυπτήρια του μνημείου της Αγίας Ελισάβετ προστάτιδος του ιδρύματος, ανέφερε εξηγώντας ότι η Αγία Ελισάβετ υπήρξε σύζυγος του ιδρυτή του αυτοκρατορικού ιδρύματος, πρόσθεσε ο Ταμασού Ησαΐας.

Ο Μητροπολίτης Ταμασού ανέφερε περαιτέρω ότι η αναβίωση των προσκυνημάτων είναι πολύ σημαντική για τις «αδελφικές χριστιανικές σχέσεις μεταξύ των δύο λαών και τις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις των δύο χωρών μας».

Ο κ. Stepashin, με μετάφραση Ταμασού Ησαϊα, ανέφερε ότι το μνημείο αποκαλύπτεται με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τον μαρτυρικό θάνατο της Πριγκίπισσας Ελισάβετ, που θανατώθηκε από τους Μπολσεβίκους στη Ρωσία.

Πρόσθεσε πως η Αγία αφού έγινε μοναχή ίδρυσε πάνω από 100 σχολεία στα Ιεροσόλυμα και άλλα ιδρύματα που βοηθούσαν τους προσκυνητές στα προσκυνήματα τους στους Αγίους Τόπους.

Υπενθύμισε ότι οι Προσκυνηματικές διαδρομές προς τους Αγίους Τόπους γίνονταν πάντοτε μέσω Κύπρου και ανέφερε πως ο σκοπός είναι να αρχίσουμε ξανά να τοποθετούμε στη διαδρομή προς του Αγίους Τόπους όχι μόνο των Ρώσων προσκυνητών αλλά και των τουριστών που επιθυμούν να προσκυνήσουν στα Ιεροσόλυμα.

Είπε ακολούθως ότι η Κύπρος είναι διάσπαρτη με χριστιανικά μνημεία, προσκυνήματα και αγιάσματα με αυθεντικότητα και πρόσθεσε ότι «θέλουμε επίσης ένα μεγάλο ποσοστό των τουριστών που επισκέπτονται την Κύπρο να μάθουν να επισκέπτονται για τα χριστιανικά μνημεία της Κύπρου και να γνωρίσουν τον αρχαίο ορθόδοξο πολιτισμό».

Κληθείς να σχολιάσει τη σύληση και καταστροφή των εκκλησιαστικών μνημείων και εκκλησιών από τον Αττίλα και το κατοχικό καθεστώς ο κ. Stepashin διερωτήθηκε γιατί στον ΟΗΕ ασχολούνται με την Κριμαία και δεν ασχολούνται και τη σύληση και τη λεηλασία των πολιτιστικών και θρησκευτικών θησαυρών στην κατεχόμενη Κύπρο.

Πηγή: vimaorthodoxias.gr

Για να επιτευχθεί η σωτηρία του ανθρώπου πρέπει να ενωθούν δύο θελήσεις. Η θέληση του ανθρώπου και η θέληση του Θεού, που είναι δεδομένη.

Δημήτριος Παναγόπουλος, ιεροκήρυκας   

Στο πλαίσιο των πολυήμερων εορταστικών εκδηλώσεων με την επωνυμία «ΔΗΜΗΤΡΙΑ», που πραγματοποιούνται στον Ιερό Ναό μας, προς τιμήν του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτου, μίλησε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Εισοδίων της Θεοτόκου Ομπλού Πατρών με θέμα: «Το εργόχειρο που δεν τελειώνει ποτέ», με την παρουσία πλήθους πιστών.
Ο Γέροντας , άρχισε την ομιλία του με αναφορά στα παρηγορητικά λόγια του Αγίου Σιλουανού και συγκεκριμένα είπέ: “Μη θλίβεσαι, που η ζωή είναι δύσκολη. Μόνο να αγωνίζεσαι εναντίον της αμαρτίας και να ζητάς βοήθεια από τον Κύριο κι Αυτός θα σου χαρίσει ό,τι είναι ωφέλιμο, γιατί είναι σπλαχνικός και σ’ αγαπά.
Αδελφοί μου, οι ψυχές επιθυμούν να γνωρίσουν τον Κύριο και να δουν το έλεος και την δόξα Του… Μακάρι να μπορούσα να σας ανέβαζα σ’ ένα ψηλό βουνό, για να μπορέσετε να δείτε, από το ύψος της κορυφής, το πράο και σπλαχνικό πρόσωπο του Κυρίου και να γεμίσουν οι καρδιές σας αγαλλίαση!”.
“Τα λόγια αυτά, του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου, γίνονται βάλσαμο και παρηγοριά στις παραμορφωμένες και τραυματισμένες από την αμαρτία ψυχές μας, γιατί μας χειραγωγούν και μας οδηγούν στον στεναγμό, στην συντριβή και στην κατάνυξη προκειμένου, έχοντας υποστεί αυτή την εσωτερική αλλοίωση, να βιώσουμε την μακάρια κατάσταση της συνάντησης της ψυχής μας με τον ερωμένο Θεό.
Και που αλλού μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η ερωτική συνεύρεση του ανθρώπου με τον Θεό εκτός, από την Εκκλησία Του, που είναι το Θεανθρώπινο σώμα Του; Επομένως, αν κανείς λαχταρά, μοναδικές, ανεπανάληπτες και ανέκφραστες εμπειρίες, που στιγματίζουν και νοηματοδοτούν την ζωή του, με την προοπτική της αιώνιας δέσμευσης και της χαροποιού συνύπαρξής του με τον Θεό και τους αγίους Του, δεν έχει παρά να μπολιαστεί στο σώμα του Χριστού, για να ζωογονείται από τους ζωηφόρους και θεοποιούς χυμούς των μυστηρίων των πνευματικών. Δυστυχώς όμως για μας, γιατί η πνευματική πορεία που κάθε φορά ξεκινάμε, διακόπτεται από την στυγνή, θανατηφόρα και ανελέητη αμαρτία. Ξεχνάμε τις δωρεές και την αγάπη του Θεού, λησμονούμε τις υποσχέσεις που δώσαμε στο άγιο βάπτισμα, ότι τάχα εγκαταλείψαμε τον Σατανά και τα έργα του και την λατρεία του, και ξαναγυρνάμε στην αλύτρωτη και άχαρη ζωή της αμαρτίας”.
Στη συνέχεια είπε: “H αμαρτία είναι φοβερό κακό και επικίνδυνη αρρώστια της ψυχής. Την απονευρώνει με δολιότητα, και την παραδίνει παράλυτη στην αιώνια κόλαση, έχοντάς την πλέον αποξενώσει από την ζωηφόρο και χαροποιό δόξα του Θεού. Είναι όμως κακό που εξαρτάται από την δική μας θέληση. Είναι καρπός της δικής μας προαίρεσης και επιλογής και είναι πράγματι φοβερό κακό η αμαρτία, αλλά όχι αθεράπευτο. Το θεραπεύει εύκολα η μετάνοια.
Κάποτε ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα: “Τι είναι μετάνοια για την αμαρτία;” και εκείνος απάντησε: “Το να μην την ξανακάνει κανείς”. Και συνεχίζει: “Γι’ αυτό οι δίκαιοι ονομάσθηκαν, άμωμοι και καθαροί, γιατί παράτησαν τις αμαρτίες τους και έγιναν δίκαιοι”.
Για να είναι όμως αληθινή η μετάνοια, θα πρέπει να είναι έμπρακτη. Λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: “Όλοι οι πνευματικοί, οι Πατριάρχες, οι Αρχιερείς κι όλος ο κόσμος να σε συγχωρήσουν, είσαι ασυγχώρητος εάν δεν μετανοήσεις έμπρακτα”.
Εάν, δηλαδή, δεν θελήσουμε ν’ απομακρυνθούμε από την αμαρτία και ν’ αλλάξουμε ζωή, τότε η μετάνοιά μας δεν είναι αληθινή. Δεν είναι καν μετάνοια. Η μετάνοια είναι ένας ατέλειωτος δρόμος, μία διαρκής κατάσταση που δεν σταματάει ποτέ. Δεν υπάρχει τέλος στην μετάνοια, γιατί τούτο θα σήμαινε τέλεια ομοίωση με τον Χριστό”.
Σε άλλο σημείο ανέφερε: “Αλήθεια, πόσο σπουδαία μπορεί να είναι η μετάνοια για τον άνθρωπο; Ο Όσιος Αντίοχος θα μας πει ότι είναι υπόθεση ζωής, αφού η μετάνοια δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά το φάρμακο για να επιβιώσουμε από το θανατηφόρο δηλητήριο της αμαρτίας και, όχι μόνο να μείνουμε ζωντανοί αλλά πρωτίστως και κυρίως να συμφιλιωθούμε με τον Θεό και να εισέλθουμε στην βασιλεία των ουρανών.
Επίσης είναι τόσο σπουδαία, γιατί ο γλυκύτατος Κύριός μας, ο αμνησίκακος, ο αγαθός, ο πολυεύσπλαχνος, ο φιλάνθρωπος, ο φιλόψυχος, ο φιλόπτωχος, Εκείνος, που ιδιαίτερα φροντίζει τη σωτηρία μας, πάντοτε διψάει την μετάνοιά μας. Τον ευφραίνουν τα δάκρυα εκείνων που μετανοούν, γεμίζει από αγαλλίαση με την εξομολόγησή μας, χαίρεται για τη γεμάτη από συντριβή και ταπείνωση καρδιά, με μεγάλη μακροθυμία περιμένει την επιστροφή μας, και δεν παύει να την περιμένει μέχρι την τελευταία μας αναπνοή.
Ποθεί πάρα πολύ τη μετάνοιά μας ο Κύριος, και, όπως τότε δέχτηκε τον Άσωτο Υιό που μετανόησε, δέχεται και εμάς και μας καταφιλεί παρηγορώντας μας και προτρέποντας τον καθένα μας, μετά από τα τόσα παράνομα έργα και τις τόσες διαβολικές πράξεις που έχουμε κάνει, να επιστρέψουμε σ’ Αυτόν. Φωνάζει δυνατά με τη φωνή του Προφήτη και μας λέει: “Μετά από όλα αυτά τα αμαρτωλά και παράνομα που έκανες, γύρισε πάλι σε Μένα”. Και, ενώ ακόμη βρισκόμαστε μακριά, τρέχει και μας καταφιλεί. Αγκαλιάζει τον βρώμικο από στίγματα και κηλίδες χιλιολερωμένο τράχηλό μας. Δεν μας κατηγορεί για όσα κάναμε, αλλά μας δίνει υποσχέσεις για τα μελλοντικά. Και όχι μονάχα συγχωρεί τις αμαρτίες μας, σαν υπεράγαθος που είναι, αλλά μας προσφέρει τον αρραβώνα της ζωής, τη χάρη δηλαδή του Αγίου Πνεύματος, και την πρώτη στολή της αθανασίας και της αφθαρσίας, την οποία φορέσαμε με το Άγιο Βάπτισμα, και τη βγάλαμε από πάνω μας με την αμαρτία”.
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο π. Νεκτάριος είπε: “ Σίγουρα αδελφοί μου μπορούμε να βρούμε και να μνημονεύσουμε πολλούς άλλους δρόμους μετάνοιας και επιστροφής στην Πατρική οικία απ’ όπου ξεδιάντροπα αποσκιρτήσαμε, όπως είναι η προσευχή, τα δάκρυα, η νηστεία, η άσκηση, η ακατακρισία, η υπομονή, η υπακοή και που όλοι αυτοί συγκλίνουν στην κάθαρση των ακαθάρτων παθών μας δια του μυστηρίου της εξομολογήσεως.
Σ’ όλες όμως τις περιπτώσεις της πλάνητος ζωής μας η μοναδική λύση είναι η μετάνοια. Άλλωστε κατά τον Όσιο Θεόγνωστο δεν θα κολαστούμε την ημέρα της κρίσεως γιατί αμαρτήσαμε αλλά γιατί δεν μετανοήσαμε. Όλοι οι Πατέρες τονίζουν ότι το να πέσει κανείς είναι ανθρώπινο, μα το να μην σηκωθεί δαιμονικό. Για αυτό και όλοι ένθερμα προτρέπουν: “Αμάρτησες; Έλα στην Εκκλησία, και σβήσε την αμαρτία σου. Μην απελπιστείς, μην αμελήσεις για να μη χάσεις την ελπίδα στα ουράνια αγαθά”.
Ας παρακαλέσουμε λοιπόν τον Θεό όσο ακόμη υπάρχει καιρός. Είναι εύκολο σ’ εμάς να ζητήσουμε συγχώρεση. Ο δρόμος της επιστροφής είναι ακόμη ανοικτός και γι’ αυτό μπορούμε να τρέξουμε και να χτυπήσουμε την θύρα της ευσπλαχνίας Του.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι Παρουσίες του Χριστού είναι δύο: Αυτή που ήδη έχει γίνει, και η μέλλουσα – δευτέρα παρουσία Του, αλλά δεν έχουν την ίδια αιτία και οι δύο. Και η μεν πρώτη έγινε όχι για να εξετάσει τα όσα πράξαμε αλλά για να τα συγχωρήσει. Η δεύτερη όμως θα γίνει όχι για να τα συγχωρήσει αλλά για να τα κρίνει”.
Στη συνέχεια, στο «Ενοριακό Αρχονταρίκι», που γίνεται στον ισόγειο χώρο του Ιερού Ναού, ο Γέροντας Νεκτάριος απάντησε στα ερωτήματα που του υπέβαλε το ακροατήριο.
Η 5η μέρα των εορταστικών εκδηλώσεων ολοκληρώθηκε με κατανυκτική αγρυπνία στην οποία ιερούργησε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Μεθόδιος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αναστάντος Χριστού Πειραιώς. Έψαλε κλιμάκιο του βυζαντινού χορού «Συμφωνούντων Μέλος», υπό τη διεύθυνση του Πρωτοψάλτου κ. Κωνσταντίνου Γκίκα.

Πηγή: in-ad.gr

Αυτός ο κόσμος, που ξέχασε τον Θεό, δεν είναι παρά κοιλάδα της αμαρτίας και λαβύρινθος του θρήνου. Δεν έχει τίποτε καλό, τίποτε αξιέπαινο. Παντού βασιλεύει η αμαρτία, η παρανομία, η αποστασία· αλλά και οι άφευκτες συνέπειές τους: ο πόνος, η θλίψη, ο στεναγμός.

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

Στο όρος, δεν μεταμορφώθηκε ο Χριστός αλλά οι τρεις μαθητές. Οι μαθητές έκαναν μια μετακίνηση από τη σάρκα στο πνεύμα και από την θέση που βρέθηκαν, είδαν την δόξα του Θεού.

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου / Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Πειραιώς

Ομιλία με θέμα:«Ο άνθρωπος της Μεταμορφώσεως».πραγματοποίησε ο ΠρωτοπρεσβύτεροςΣπυρίδων Βασιλάκος,Διευθυντής του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Βοιωτική Εκκλησία», στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Τετάρτη 10 Οκτωβρίου.
Η ομιλία είναι η δεύτερη που δόθηκε στο πλαίσιο του φετινού προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…»,ενώ προηγήθηκε Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο τη Βηματάρισσα.

Η πρώτη ομιλία του π. Σπυρίδωνα,είχε επικεντρωθεί στον «άνθρωπο της Πεντηκοστής». Τον άνθρωπο εκείνο, που με τον αγώνα του κάνει άλματα πνευματικά και από το σκοτάδι μεταβαίνει στο φως. Εκείνον που χρησιμοποιεί την πίστη, την μετάνοια, την ταπείνωση, την αγάπη κι έτσι μπορεί διαρκώς να πορεύεται μέσα στη Χάρη του Θεού και το φως του Παναγίου Πνεύματος.

Ο άνθρωπος της Μεταμορφώσεως, προχώρησε ο π. Σπυρίδων, δεν είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος. Αλλά θα δούμε σε αυτόν τον ίδιο πνευματικό άνθρωπο και σπουδαστή της σωτηρίας, τα σημάδια και τα στίγματα της Μεταμορφώσεως του Κυρίου.

Η Μεταμόρφωση του Χριστού, τόνισε, δεν είναι ένα εξωτερικό γεγονός. Αυτό το πρόσωπο που είδαν οι μαθητές του Κυρίου στο όρος της Μεταμορφώσεως, ήταν το πρόσωπο που έβλεπαν καθημερινά.
«Ο Χριστός δεν αλλάζει πρόσωπα. Είναι αυτό το ίδιο πρόσωπο και στη Σταύρωση, και τη Μεταμόρφωση, με την ίδια δόξα.

Εκείνος που αλλάζει, όχι πρόσωπα αλλά προσωπεία, είναι ο άνθρωπος. Ο μεταμορφωμένος άνθρωπος αποκτά το πρώτο κάλλος του, την ωραιότητα του.

Ο παραμορφωμένος από τον εγωισμό άνθρωπος είναι εκείνος που μεταβαίνει από το κάλλος , στην ασχήμια. Από τη νεότητα, στην γήρανση. Κι αυτά δεν είναι εξωτερικά στοιχεία, αλλά εσωτερικά.»

Τα προσωπεία αλλάζουν και ζημιώνουν τον άνθρωπο. Μέσα σε τόσα προσωπεία που αλλάζουμε, κάποια στιγμή φτάνουμε να χάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Έχουμε λοιπόν έναν άνθρωπο παραμορφωμένο κι έρχεται ο Χριστός να θεραπεύσει την παραμόρφωση του. Να κάνει αυτόν τον άνθρωπο αληθινό, να τον κάνει να πετάξει τις μάσκες του, να βγάλει τα προσωπεία του.
Να ταπεινωθεί, να ζητήσει το έλεος του Θεού, να μετανοήσει, να πιστέψει στην αγάπη του Χριστού κι έτσι να φύγει από την παραμόρφωση και να μεταβεί στην πραγματική και ουσιαστική μεταμόρφωση.
Ο Χριστός, συνεχίζει ο π. Σπυρίδων, έρχεται και βγάζει τον άνθρωπο και τον ελευθερώνει από αυτό που πιστεύει ότι είναι πραγματικότητα και αλήθεια. Ενώ δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία πλάνη, ένα σκοτάδι, μία αυταπάτη, ένας τάφος.

Ο Χριστός έρχεται να αναστήσει τον άνθρωπο. Κι όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι αυτό που ζει δεν είναι ζωή και αλήθεια και αν αρνηθεί τα προσωπεία που φορά καθημερινά, τότε ξεκινά η πορεία για την Μεταμόρφωση.

«Στο όρος, δεν μεταμορφώθηκε ο Χριστός αλλά οι τρεις μαθητές. Οι μαθητές έκαναν μια μετακίνηση από τη σάρκα στο πνεύμα και από την θέση που βρέθηκαν, είδαν την δόξα του Θεού.
Ο Χριστός ζητά από τον άνθρωπο, μία μετάβαση, από την παραμόρφωση στη μεταμόρφωση. Μεταμόρφωση είναι να μπορέσω να φωτιστώ ολόκληρος.»

Η μεταμόρφωση συνδυάζεται με το πάθος. Οι τρεις μαθητές που βλέπουν την δόξα, μετά από λίγο, θα δουν την έσχατη εγκατάλειψη του Χριστού. Αυτό σημαίνει ότι δεν γίνεται τίποτα να δοξασθεί, αν δεν συνδυασθεί με το πάθος. Αν δεν περάσω από το σταυρό, είπε χαρακτηριστικά ο ομιλητής, δεν μπορώ να φθάσω στη μεταμόρφωση.

Βλέπουμε στη Μεταμόρφωση, τα ιμάτια του Κυρίου λευκά. Τα ιμάτια αυτά είναι οι ανάγκες μας, οι εργασίες μας, οι ασχολίες μας. Είναι όλα αυτά που επίσης χρειάζονται φωτισμό.
«Ας σκεφτόμαστε πόσα βαριά πράγματα φοράμε, γι’ αυτό σερνόμαστε μέσα στην καθημερινότητα μας. Ακόμη και αυτά τα πολύ απλά τα οποία ζούμε καθημερινά, σπρώξε τα στο φως, μεταμόρφωσε τα.
Την ανάγκη που έχω, την ασχολία, την εργασία, μπορώ να την χρησιμοποιήσω σαν αφορμή προσευχής, καλλιέργειας, αγώνα. Αυτά τα απλά μπορούμε να τα φωτίσουμε και μέσα από αυτά να καλλιεργηθούμε.»
Στη Μεταμόρφωση συναντούμε δύο προσωπικότητες, δύο φυσιογνωμίες προφητικές. Η μία είναι ο Μωυσής, η άλλη ο Ηλίας.

Ο Μωυσής ανήκει στο παρελθόν. Τον Ηλία ο θάνατος δεν τον άγγιξε κι άρα είναι κάτι που έχει σχέση με το μέλλον.

Αν πραγματικά ποθείς την προσωπική σου μεταμόρφωση, προτρέπει ο π. Σπυρίδων, θα πρέπει να ξεκινήσεις να δουλεύεις με το παρελθόν, για να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις και του μέλλοντος και της αιωνιότητος.
Γι’ αυτό η Εκκλησία μας βάζει στο γεγονός της αυτογνωσίας. Υπάρχουν πολλοί κόμποι στο παρελθόν που πρέπει να λυθούν. Η ταπείνωση θα σε κάνει να εντοπίσεις τον κόμπο στο παρελθόν, η μετάνοια θα σε βοηθήσει να τον λύσεις.

Έχει άμεση σχέση το παρελθόν με τη μεταμόρφωση μας. Οι ρίζες πολλών πνευματικών ασθενειών είναι στο παρελθόν. Χρειάζεται επομένως πολύ δουλειά με το παρελθόν για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να λυτρωθούμε και να μεταμορφωθούμε πραγματικά.

Και ολοκλήρωσε:
«Ο άνθρωπος του Θεού, ο άνθρωπος που αγαπά, μπορεί να γίνει τα πάντα για όλους. Ο άνθρωπος ο οποίος, σηκώνοντας τον Σταυρό του, μεταβαίνει από τα σαρκικά στα πνευματικά, διαρκώς μεταμορφώνεται και μέσα από τη μεταμόρφωσή του μπορεί να δίνει και να δίνεται, να προσφέρει και να προσφέρεται.
Ήδη έχει χριστοποιηθεί κι όσο δίνεται τόσο ενδυναμώνεται και το ύψος του το πνευματικό φτάνει σε τέτοιο σημείο, που δεν βλέπει σάρκα και ύλη, θάνατο και τάφο, αλλά αυτήν την δόξα του Θεού.»

Την ομιλία του π. Σπυρίδωνος μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:

Και άλλα ιδιόκτητα κτίρια.

Εκταση γης 80 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων που βρίσκεται στον οικισμό Βερεγγάρια παραχωρείται στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου (ΤΕΠΑΚ) για να δημιουργηθούν φοιτητικές εστίες 450 κλινών, ανοικτοί χώροι αθλοπαιδιών και πράσινο, υποστηρικτικές υπηρεσίες καθώς και κέντρο καινοτομίας και έρευνας.

Παράλληλα αποφασίστηκε όπως μετακινηθεί η Τεχνική Σχολή στο κέντρο της Λεμεσού και ο χώρος αυτός χρησιμοποιηθεί για να δημιουργηθούν νέες σχολές του ΤΕΠΑΚ  ή για να μετακινηθούν εκεί σχολές οι οποίες λειτουργούν σε ενοικιαζόμενα κτίρια. Επίσης μπορεί να αξιοποιηθεί ο χώρος που βρίσκεται πίσω από το παλιό νοσοκομείο Λεμεσού και αφορά περίπου 18 χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα για να δημιουργηθεί εκεί η Σχολή Επιστημών Υγείας του ΤΕΠΑΚ και κάποιες άλλες σχολές.

Στις αποφάσεις αυτές και στη μεγάλη σημασία τους αναφέρθηκε η ηγεσία του Πανεπιστημίου έπειτα από συνάντησή της με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη, στην οποία συμμετείχαν επίσης οι Υπουργοί Οικονομικών και Παιδείας καθώς και ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εσωτερικών. Όπως τονίστηκε, στόχος είναι με την αξιοποίηση των νέων χώρων που έχουν δοθεί στο ΤΕΠΑΚ να μειωθούν τα ενοικιαζόμενα του κτίρια από 31 που είναι αυτή τη στιγμή στα 20, και κατ` επέκταση και το ποσό που πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης για τα ενοίκια του ΤΕΠΑΚ, που αυτή τη στιγμή ανέρχεται στα 4 εκατομμύρια ευρώ ετησίως.

Ο Πρόεδρος του Συμβουλίου του ΤΕΠΑΚ, Πανίκος Φιλίππου, στις δηλώσεις του  ευχαρίστησε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας «ο οποίος ενέσκηψε στα προβλήματα και έδωσε λύσεις».

Ευχαρίστησε ακόμη τον Υπουργό Εσωτερικών, τον Υπουργό Παιδείας, τον Υπουργό Οικονομικών και όλους τους εμπλεκόμενους, οι οποίοι πραγματικά μας έχουν βοηθήσει,  «οι οποίοι έχουν ενσκήψει στα προβλήματα και στα θέματα τα οποία έχουμε θέσει ενώπιον του Προέδρου και δώσαμε λύσεις».

Πρόσθεσε πως «τα μηνύματα τα οποία θέλουμε να στείλουμε είναι ότι το ΤΕΠΑΚ μένει στο κέντρο της πόλης, χρησιμοποιεί τους χώρους οι οποίοι είναι σε αυτή τη φάση διαθέσιμοι για να δημιουργήσουμε και στον δεύτερο πόλο σχολές και ανάγκες οι οποίες είναι επιβεβλημένες, και στον τρίτο πόλο που είναι το Βερεγγάρια να υλοποιήσουμε κάτι το οποίο δεν είχε καν προβλεφθεί στον αρχικό σχεδιασμό του Πανεπιστημίου, που ήταν οι φοιτητικές εστίες και οι ανοικτοί χώροι αθλοπαιδιών και γενικά κέντρα καινοτομίας και έρευνας».

Υπογράμμισε πως «είμαστε πάρα πολύ περήφανοι διότι οι καταξιώσεις του ΤΕΠΑΚ συνεχώς είναι στη δημοσιότητα και πρόσφατα το ΤΕΠΑΚ έχει αξιολογηθεί από διεθνή οίκο, το Times Higher Education, ένα διεθνή οίκο αξιολόγησης, και έχει καταταχθεί πρώτο στα κυπριακά πανεπιστήμια, πρώτο στα ελληνικά πανεπιστήμια και στη θέση 300-350 στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου».

Σημείωσε πως η ανοδική πορεία του ΤΕΠΑΚ είναι δεδομένη πλέον. «Τα προβλήματα του παρελθόντος εμείς τα προσπερνούμε και βλέπουμε μπροστά στο μέλλον του Πανεπιστημίου που αυτό μας δίδει μια αισιοδοξία με τις αποφάσεις που πάρθηκαν σήμερα, οι οποίες ήταν στρατηγικές μας επιδιώξεις και επιτέλους αυτή η Κυβέρνηση έδωσε λύση και τους ευχαριστούμε», ανέφερε.

Ερωτηθείς αν αυξάνεται ο προϋπολογισμός του ΤΕΠΑΚ, είπε πως αυξάνεται κατά 2,9 εκατομμύρια ευρώ. «Υπάρχει κάποιος τρόπος με τον οποίο θα πάρουμε αυτά τα λεφτά και για τον οποίο έχουμε συνεννοηθεί με τον Υπουργό Οικονομικών και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας», σημείωσε.

Από την πλευρά του ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου, Ανδρέας Αναγιωτός, είπε πως «είναι μια ιστορική στιγμή για το Πανεπιστήμιο σήμερα γιατί το τεράστιο πρόβλημα που είχαμε της στέγασης για 10 χρόνια τώρα φαίνεται ότι παίρνει τον δρόμο του και επιλύεται και ευχαριστούμε τον Πρόεδρο, το Υπουργείο Οικονομικών, το Υπουργείο Παιδείας, και το Υπουργείο Εσωτερικών για τις προσπάθειές τους».

Ανέφερε πως το ΤΕΠΑΚ χρειάζεται να απαγκιστρωθεί άμεσα από τα ενοικιαζόμενα κτίρια και «είναι πολύ σημαντικό γιατί μπορεί τώρα το Πανεπιστήμιο να κάνει τους δικούς του σχεδιασμούς και στα επόμενα χρόνια να έχει περισσότερες ιδιόκτητες εγκαταστάσεις γιατί εμάς η πολιτική μας είναι να αναπτύσσουμε τους ιδιόκτητους χώρους και να φεύγουμε από τα ενοικιαζόμενα».

Σημείωσε ακόμη πως «αυτή τη στιγμή το Πανεπιστήμιο έχει 3000, γύρω στους 2000 προπτυχιακούς, γύρω στους 750 masters students και γύρω στους 200-250 διδακτορικούς  και γύρω στα 160 μέλη ΔΕΠ και στις εγκαταστάσεις αυτή τη στιγμή έχουμε μόνο 12 χώρους που είναι ιδιόκτητοι. Είναι 9 κτίρια και 3 χώροι που προγραμματίζεται η ανάπτυξή τους και τα νέα δεδομένα πραγματικά δίδουν την ευκαιρία στο Πανεπιστήμιο να αναπτυχθεί με τον τρόπο που θέλει», ανέφερε.

Πηγή: ΚΥΠΕ

Η αλήθεια είναι ότι τα νησιά τα έχουμε συνδυάσει στο μυαλό μας με το καλοκαίρι.

Αλλά υπάρχουν κάποιοι νησιώτικοι προορισμοί, που δεν είναι μόνο για το καλοκαίρι. Και σε αυτούς ανήκουν σίγουρα τα Κουφονήσια.

Ο μικρός παράδεισος στην καρδιά των Κυκλάδων προσφέρει στιγμές απόλυτης ηρεμίας και γαλήνιες εικόνες και το Φθινόπωρο, πάντα με φόντο το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Τα έντονα καλοκαιρινά χρώματα παραχωρούν τη θέση τους στα χρυσοκίτρινα χρώματα του Φθινοπώρου και η φύση ζωγραφίζει νέες παραστάσεις στο μικρό της καμβά.

Μοναδικές θα σας μείνουν και οι πιο μοναχικές παραπλανήσεις σας (αφού δεν έχει την πολυκοσμία του καλοκαιριού) στα σοκάκια της πανέμορφης Χώρας. Οι γλάστρες και οι ασπρισμένοι τοίχοι σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα της εποχής συνθέτουν το ιδανικό σκηνικό για όσους αποζητούν την ηρεμία σε νησιωτικούς προορισμούς.

Πηγή: briefingnews.gr

Όποιος ζει για τον Θεό, έχει ένα πνεύμα θείου φόβου και ευλάβειας. Όποιος ζει για τον εαυτό του, έχει ένα πνεύμα αυτάρεσκο, εγωιστικό, φίλαυτο, σαρκικό. Όποιος ζει για τον κόσμο, έχει ένα πνεύμα φιλόκοσμο και μάταιο. Κρίνοντας από αυτά, βρες τι πνεύμα υπάρχει μέσα σου.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Απλά Υπέροχο!
Τον περασμένο Απρίλιο, έγινε στην Πόλη του Μεξικό το ετήσιο Φεστιβάλ Λουλουδιών και Κήπων, και μία από τις εγκαταστάσεις αποφασίστηκε να παραμείνει στον Βοτανικό Κήπο Τσαπουτεπέκ και μετά το τέλος των εκδηλώσεων.

Είναι το «Μελλοντικό Δάσος», που ο καλλιτέχνης Τόμας Ντάμπο (Thomas Dambo) δημιούργησε από τρεις τόνους ανακυκλωμένου πλαστικού. Το «Δάσος» είναι ένας πολύχρωμος κήπος σκουπιδιών, με λίμνη, σπήλαια, δέντρα, καταρράκτη και πολλά και διαφορετικά ζώα. ξλα από απορρίμματα που ο Ντάμπο και η ομάδα του συνέλεξαν από τη χωματερή της πόλης Αραγόν.

Αυτός που θα περιπλανηθεί στο «Δάσος» θα βρει καρύδες από πλαστικές νεκροκεφαλές (που συνήθως, τη Μέρα των Νεκρών, είναι γεμάτες με γλυκίσματα), θα περπατήσει σε γρασίδι από μπουκάλια αναψυκτικών, θα βρει σκιά κάτω από δέντρα που έχουν γίνει από πλαστικούς κουβάδες, θα χαϊδέψει πολλά πλαστικά λουλούδια. Μέσα στο «Δάσος» έχουν κάνει φωλιά πολλά πλαστικά ζώα: αλεπούδες, αρουραίοι των αγρών, κάμπιες, χαμαιλέοντες, όρνεα, ελάφια, χελώνες, ακόμη κι ένα πάντα.

Η ιδέα για αυτό το πρότζεκτ ήταν η ενθάρρυνση για ανακύκλωση, γι` αυτό ο Ντάμπο συνεργάστηκε με σχολεία και γηροκομεία με στόχο καμπάνιες ανακύκλωσης και συγκέντρωση υλικών. Στόχος ήταν, επίσης, η αλλαγή της αντίληψής μας για τα σκουπίδια: από το σιχαμερό μπορεί να γίνει κάτι σημαντικό (και όμορφο).

Ο καλλιτέχνης δούλεψε μαζί με τους σκουπιδιάρηδες της Αραγόν για να συγκεντρωθεί όσο περισσότερο πλαστικό ήταν δυνατόν μέσα σε οκτώ εβδομάδες. Το «Μελλοντικό Δάσος» παραμένει στον Βοτανικό Κήπο. Μέχρι νεωτέρας.

Πηγή: ΚΥΠΕ-ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ήξερες ότι…

Μέχρι τον 14ο αιώνα, τα ρολόγια είχαν μόνο ωροδείκτη.Έπρεπε να περάσουν τουλάχιστον δύο αιώνες για να προστεθούν λεπτοδείκτες και δευτερολεπτοδείκτες.

Μίσος! Αποτρόπαιο όνομα, φοβερή λέξη, σατανικό πάθος. Το όνομά του δηλώνει έχθρα και αποστροφή προς τον Θεό και τον άνθρωπο· η παρουσία οπουδήποτε κι αν εμφανιστεί, απειλεί με καταστροφή. Για κανένα δεν φροντίζει, κανένα δεν λυπάται ούτε ελεεί, είναι σκληρό προς όλους και επιζητά την απώλειά τους.

Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός

The Apostle Paul, after being freed from his first imprisonment in Rome, went to Crete with his valued companion, Titus.   After a short period of apostolic activity, The Apostle Paul made Titus the Bishop of Crete to continue the work of evangelizing the people, and the Apostle himself once again continued his tour through Asia Minor and Greece.   He found his way to Nikopolis (N.W. Greece), where he intended to spend the winter of 66-67 AD.  It was here that he sent his Letter to Titus, where he invited Titus to meet him in Nikopolis.   We heard the last part of this Letter today.

As we know from his other 13 Epistles, the Apostle Paul was particularly concerned with the matter of practical love.   With this Letter, he wanted to turn the attention of Bishop Titus once again to this cherished work that is love.   It is worth noting that in this short passage, the Apostle twice emphasizes the same subject; he writes:  “Those who have believed in God should be careful to maintain good works. These things are good and profitable to men.” (verse 8). And a little further: “Let our people also learn to maintain good works, to meet urgent needs, that they may not be unfruitful lives” (verse 14).

Let’s look carefully at the word the Apostle Paul repeats: to “maintain” (to “lead”) in good works.  To teach Christians to lead in doing good works, and not to be last.   For the Apostle Paul, it is not enough for a Christian to simply give what he has left over to a poor man who knocks on the door for charity.   He asks Christians to take the initiative, and lead in helping the hungry, naked, sick, refugees, and other fellow human beings who cannot survive without support.   Besides, we know that Christ, in His Second Coming, will judge us based on these works of love (see Matthew 25: 31-46).

Do you know why the Apostle Paul does not write: “Do the rich know how to give and lead in good works?”  The Gospel also, in writing of Christ’s Second Coming, does not specifically mention the rich in judging whether they have helped the hungry, or the naked, etc.   This is because All people, be they rich, poor, or middle-class, will be judged together.  Why?  Because in whatever financial situation a person is in, and in whatever social class they belong, they can do much to help others if they have love in their heart.

There are many examples of people who were poor, but found ways to effectively help others.   Let’s take a look at some brief examples:   A large family that was struggling to live, decided that before each meal they would take a spoonful of food from each person’s dish.  All of those spoonfuls filled another dish, and this food went to their poor neighbor, who had nothing to eat.     A poor widow, several years ago, would go into her garbage cans every night to pick out items to sort and sell.   With this she helped 24 poor students in their studies.   A well known priest-monk, went to the hospital at night, helping serious patients who had no money to pay for a private nurse.  Workers, who lived paycheck to paycheck, had days where they were not busy, and they went to repair the roof of a poor house, waterproofing the tiles or making other repairs.   Farmers, coming together as a group, would gather the grains of elderly people who could not finish the job on their own.   We could mention many more such examples, to show that you do not have to be rich to do good works.

My brothers and sisters, a Christian without works of love is fruitless, says the Apostle Paul. This  saying reminds us of the fruitless fig tree, which Jesus wanted to get rid of.  Let us face this issue, and think of what possibilities each of us may have to do good for our brothers and sisters in need.  Let us motivate others, so that together we may be worthy on the day of Judgement to hear the words of Christ:  “Come, you blessed of my Father, inherit the kingdom prepared for you from the foundation of the world” (Matthew 25:35).

Ο σκοπός στον οποίο αποβλέπουν οι ανθρωπιστές φιλόσοφοι είναι να αποκτήσει ο άνθρωπος ηθική αυτονομία. Φαίνεται όμως ότι τελικά ο άνθρωπος, αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη είναι η αγάπη. Η Χριστιανική Ηθική δεν ενδιαφέρεται για την ηθική αυτονομία του ανθρώπου, αλλά κύριο μέλημά της είναι να δεχτεί ο άνθρωπος την αγάπη του Θεου, να αποκτήσει την κατά χάρη υιοθεσία και την ένταξή του στον οίκο του Πατρός. Εκεί, όχι μόνο αποτινάσσει κάθε τι που τον ετερονομεί και βρίσκει την πολυπόθητη ηθική αυτονομία, αλλά επιπλέον αγιάζεται με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και μετέχει στην ζωή του Θεού και της απόλυτης ελευθερίας Του.Επιχειρείται στην συνέχεια μία προσπάθεια ενίσχυσης της παραπάνω θέσης της Χριστιανικής Ηθικής. Αρχικά θα λέγαμε ότι η αγάπη είναι θεμελιώδες στοιχείο της ουσίας του ανθρώπου. Ο μέγας Βασίλειος επισημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν διδάχτηκε από κανέναν να αγαπάει, διότι υπήρχε ήδη στη φύση του «σπερματικός τις λόγος… οἲκοθεν ἒχων τάς ἀφορμάς τῆς πρός τό ἀγαπᾷν οἰκειώσεως» [384]. Ο άνθρωπος αναδύεται απ’ την αγάπη του Θεού, επομένως με αυτήν τρέφεται και σ’ αυτήν ολοκληρώνεται [385].

Το είναι του ανθρώπου συνδέεται με την αγάπη. Είναι οντολογικό στοιχείο της ύπαρξής του. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αγαπάει. Ακόμη κι ο δολοφόνος ή ο ληστής ή κι ο πιο «εγωϊστής» άνθρωπος αγαπάει, απλά η αγάπη αυτών είναι διεστραμμένη. Το είναι τους είναι προσκολλημένο στον εαυτό τους, μόνο αυτόν αγαπούν και μόνο αυτόν αναγνωρίζουν. Η αγάπη τους διασπά την ενότητα της ανθρώπινης φύσης, είναι δηλαδή γνωμικά αντίθετη προς το ενιαίο ανθρώπινο φυσικό θέλημα, το οποίο την ενοποιεί. Συνεπώς, αυτός που αγαπάει μόνο τον εαυτό του, αγνοώντας τους άλλους, αντιτίθεται στην ίδια του τη φύση και παραμένει πάντοτε μη άνθρωπος. Είναι ευνόητο ότι, αφού δεν υπάρχει εδώ αληθινός άνθρωπος, δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή ηθική, οπότε και ηθική αυτονομία.

Παρατηρούμε λοιπόν ότι, για να κατανοήσουμε καλύτερα την Χριστιανική Ηθική, πρέπει να αναφερόμαστε σε οντολογικό επίπεδο, όπου μόνο εκεί κατανοούμε ότι η χριστιανική αγάπη είναι ελευθερία κι ότι η ελευθερία είναι αγάπη. Η αγάπη που δεν οδηγεί στην ελευθερία δεν είναι αληθινή. Όταν γίνεται λόγος για δουλεία του ανθρώπου στα πάθη, στην ουσία λέμε ότι ο άνθρωπος αγαπάει διεστραμμένα τον εαυτό του (φιλαυτία). Ειπώθηκε σε προηγούμενο κεφάλαιο ότι αυτό οφείλεται στην πτώση, στις συνέπειες της οποίας υπόκειται όλο το ανθρώπινο γένος. Εδώ εμφανίζεται το ερώτημα: Με ποιόν τρόπο μπορεί τελικά ο άνθρωπος να καταξιώσει την έμφυτη αγαπητική διάθεσή του; Αυτό θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στη συνέχεια. Η αληθινή αγάπη είναι η αγάπη του αγαθού, το οποίο είναι, όπως και η ανθρώπινη φύση, ένα κι αντικειμενικό. Δεν πηγάζει από τον άνθρωπο ούτε απ’ τα κτιστά πράγματα του κόσμου, διότι προήλθαν από το μη είναι. Η αναζήτησή του μετατοπίζεται στο Άκτιστο, γιατί το όντως αγαθό δεν μπορεί να είναι πεπερασμένο, αλλά αιώνιο. Για την Χριστιανική Ηθική, το όντως αγαθό είναι ο Θεός [386], γι αυτό μόνο η αγάπη στον Θεό παρέχει πληρότητα ύπαρξης στον άνθρωπο.

Σ’ αυτό το σημείο, κρίνεται αναγκαίο να επισημάνουμε την κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία του ανθρώπου, έτσι ώστε να καταλάβουμε τον λόγο, για τον οποίο συνδέεται τόσο πολυ ο άνθρωπος με την αγάπη για το αγαθό. Για να γνωρίσουμε όμως την εικόνα (τον άνθρωπο), θα πρέπει πρώτα να δούμε το πρωτότυπο (τον Θεό). Τον Θεό όμως «οὐδείς ἑώρακε πώποτε» [387]. Είναι άπειρος και ακατάληπτος, και «τοῦτο μόνον αὐτοῦ καταληπτόν, ἡ άπειρία καί ἀκαταληψία» [388]. Αποκαλύφθηκε όμως στον άνθρωπο και του δίδαξε ότι ο Θεός «ἀγάπη ἐστίν» [389]. Το ίδιο Του το Είναι ταυτίζεται μ’ αυτήν και η αληθινή αγάπη πηγάζει μόνο απ’ Αυτόν. Δημιούργησε τον άνθρωπο από αγάπη και ενεφύτευσε στη φύση του την αγαπητική διάθεση και επιθυμία για τη θεία αγαθότητα. Με λίγα λόγια, η εικόνα αποκτά την ιδιότητά της ως εικόνα ακριβώς επειδή σχετίζεται με το πρωτότυπό της και όσο φέρει πάνω της τα χαρακτηριστικά της ομορφιάς του πρωτοτύπου, τόσο παραμένει κι η ίδια της όμορφη [390]. Ο Θεός είναι αγάπη, άρα κι ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος, όσο παραμένει στην αγάπη.Επειδή ο Θεός θέλησε να δώσει έναν σκοπό στον άνθρωπο, του έδωσε το καλύτερο που διέθετε, τον Ίδιο Του τον Εαυτό [391]. Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει ότι κατά την δημιουργία του ανθρώπου, ο Θεός «διέχυσε εἰς τό εἶναι του τόν πόθον τῆς θείας ἀπεραντοσύνης τῆς ζωής, της γνώσεως και της τελειότητος» [392]. Η πείνα και η δίψα που έχει ο άνθρωπος για την θεία απειραντοσύνη δεν ικανοποιείται ποτέ, παρά μόνον με την αγάπη του Θεού. Μόνο Αυτός είναι Άπειρος, οπότε ο αμέτρητος πόθος του ανθρώπου ικανοποιείται στον Θεό πλήρως και περισσώς. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης αναφέρει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να βαστάξει το πλήρωμα της χάριτος κι ότι αν το κάνει, θα πεθάνει [393].

Όλη η ζωή του χριστιανού πρέπει να έχει ως σκοπό το εξής: να αποκτήσει την αρετή της αγάπης [394]. Δεν είναι αντιφατικό με τα προηγούμενα αυτό που λέμε, γιατί, όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης: «σκοπός ἐστιν οὐχ ὃπως ἀναποισθείημεν τῶν καλῶν ὀρέγεσθαι (τοῦτο γάρ αὐτομάτως ἒγκειται τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει, τό πρός το καλόν έπιρρεπῶς ἒχειν), ἀλλ’ ὃπως ἂν μή ἁμάρτοιμεν τῆς τοῦ καλοῦ κρίσεως» [395]. Δηλαδή, ο σκοπός του ανθρώπου δεν είναι να του αρέσει το καλό, αφού αυτή η όρεξη υπάρχει ήδη στη φύση του, αλλά να διακρίνει το όντως καλό από το ψευδώς καλό. Και ο Αριστοτέλης λέει ότι όλες μας οι πράξεις και επιλογές, φαίνεται ότι αποβλέπουν σε κάποιο αγαθό [396]. Το πρόβλημα έγκειται στην διάκρισή του.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

384. Μεγάλου Βασιλείου,Ὂροι κατά πλάτος, PG 31, 908C.
385. Μαντζαρίδη, Ό.π., σ. 238.
386. Βλ. Ματθ. 19, 17.
387. Ιω. 1, 18.
388. Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, PG 94, 800C.
389. Α’ Ιωάννου 4, 8.
390. Βλ. Γρηγορίου Νύσσης, Εις τους Μακαρισμούς 1, ΕΠΕ 8, 131.
391. Βλ. Αθανασίου Γιέφτιτς, Από την ελευθερία στην αγάπη, Αθήνα 2012, σ. 32.
392. Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, σ. 106.
393. Βλ. Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Ό.π., σ. 458.
394. Βλ. Α’ Κορ. 13, 1-3.
395. Γρηγορίου Νύσσης, Εἰς τους Μακαρισμούς 5, ΕΠΕ 8, 208.
396. Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια, Βιβλιοθήκη Αρχαίας Ελλάδας, Published by the National Geographic Society, σ. 15.

Ανάγνωση του βίου της Αγίας Νεομάρτυρος Ελισσάβετ Θεοδώροβνας, της Μεγάλης Δούκισσας της Ρωσίας. Η μνήμη της τιμάται κάθε χρόνο στις 5/18 Ιουλίου.

Η ηχογράφηση έγινε στον ραδιοφωνικό σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού. Διαβάζει ο Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Λεμεσού Αρχιμανδρίτης Ισαάκ.

Για τους μεγαλύτερους φίλους μας

Ένας από τους πιο αξιόλογους ζωγράφους της νεότερης Ελλάδας είναι ο κρητικός Κωνσταντίνος Βολανάκης. Γεννημένος στο Ηράκλειο το 1837, πολύ νέος πήγε στην Τεργέστη και δούλεψε ως λογιστής σ΄ έναν εμπορικό οίκο ελληνικών συμφερόντων. Το αφεντικό του παρατήρησε ότι ανάμεσα στα λογιστικά βιβλία έβρισκε πολλές ζωγραφιές με πλοία, βάρκες και θαλασσινά τοπία. Εκτίμησε τις καλλιτεχνικές τάσεις του νεαρού υπαλλήλου του και τον έστειλε στη Γερμανία, στη διάσημη τότε Ακαδημία Τεχνών του Μονάχου, για να σπουδάσει και να εξελιχθεί.

Πράγματι, ο Βολανάκης επέστρεψε στην Ελλάδα το 1883, φθασμένος καλλιτέχνης. Η μεγάλη του αγάπη, οι θαλασσογραφίες, συνέχισαν να κυριαρχούν στο έργο του. Διακρίθηκε ιδιαίτερα ως δάσκαλος στη Σχολή Καλών Τεχνών μέχρι το τέλος του, το 1907.

Παρακάτω μπορείς να δεις 12 έργα του Κωνσταντίνου Βολανάκη και να φτιάξεις ένα παζλ με μια θαλασσογραφία του.

ΛΟΓΟΣ ΜΕ΄
Εγκώμιο στον όσιο Ιωάννη, τον αποκαλούμενο «Μεγάλο» [1].

Να ο φοβερός αγώνας και το απίστευτο άθλημα, που ξεπερνάει κάθε σκέψη, κάθε κατανόηση, κάθε ακοή και κάθε λόγο. Αυτός ο ίδιος, ο πιο ολέθριος και κάκιστος δαίμονας, αυτό το άγριο θηρίο, που έδειξε μίσος για τον άνδρα, ο οποίος προσέφερε τις θεόπνευστες προσευχές του στον Χριστό από τα βάθη της ψυχής του και με όλη την καρδιά του ενδύθηκε το ομοίωμα του φιδιού και περιτυλίχθηκε γύρω από τα πόδια του ως τα τίμια άσπρα μαλλιά και τα άγια χείλη του. Αλλά ούτε κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν κατάφερε να παρασύρει τον ιερό νού του και να τον αποσπάσει από τον ιερό ζήλο προς την προσευχή. Παρέμεινε αυτός στην ατάραχη ησυχία χωρίς κανένα φόβο, απολαμβάνοντας σοφά το φως, στο οποίο ήταν προσκολλημένος. Τι πραότητα ψυχής! Τι ένθεος νούς!

Αληθινός αποδείχθηκε ο λόγος ότι η κακία ποτέ δεν θα νικήσει την θεόπνευστη σοφία, με την οποία εσύ, πάτερ, έγινες ειλικρινέστατος φίλος. Απέδειξες ότι η παμπάλαια ολεθρία πτώση του προπάτορα, στην οποία αυτός παρέσυρε ολόκληρη την ανθρωπότητα, έγινε από την ανοησία του προς τον Δημιουργό και όχι από την καταστροφική δύναμη του παραπλανητικού όφεως. Όσοι φλέγονται από την ακατάπαυστη θεία αγάπη και επιμελώς προσέχουν τον νού και την καρδιά τους, ντροπιάζουν τον θρασύ δαίμονα, σαν αδύναμο νεοσσό, και τον ρίχνουν ηττημένο υπό τους πόδας των ευσεβών.

1. Πιθανότατα χαρακτηρίζεται «Μέγας» ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης.

Η εορτή προς τιμή των Νεομαρτύρων λέει ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος σε επιστολή του προς άγνωστο παραλήπτη, δεν είναι τίποτα άλλο από τη δική μας διάθεση να τους μακαρίσουμε και να τους δοξάσουμε, προβάλλοντάς τους μεσίτες στο Θεό για την ψυχική μας ίαση κι ωφέλεια. Οι χριστιανοί τους τιμάμε, τους ευλαβούμαστε, τους μακαρίζουμε, διαμοιράζουμε τα ματωμένα ιμάτιά τους, τα σχοινιά που τους έδεσαν ή τους κρέμασαν και φυλάμε τα χώματα που έβαψαν με το αίμα τους. Κι όλα αυτά χωρίς την άδεια της Εκκλησίας διότι οι θείοι Μάρτυρες δεν περιμένουν την επίγεια επικύρωση του μαρτυρίου τους, αφού σφράγισαν το τέλος τους με την ομολογία της θείας πίστεως και στεφανώθηκαν από τον Χριστό. Η άδεια της Εκκλησίας μας τονίζει ο Άγιος ζητείται και δίνεται μόνο στην περίπτωση των Οσίων Πατέρων και Μητέρων Της, διότι η αγιότητά τους δεν είναι σ̉ όλους γνωστή. Η Εκκλησία εξετάζει τον βίο και τα θαύματά τους και βεβαιώνει με την εκκλησιαστική της αυθεντία την αγιότητα τους κι ότι οι πιστοί ακωλύτως μπορούν να τους εορτάζουν [1].

Ο Άγιος θα κλείσει την επιστολή του κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στους Νεομάρτυρες που αρνήθηκαν τον Χριστό κι αφού συναισθάνθηκαν το αμάρτημά τους ομολόγησαν ενώπιον των τυράννων την πίστη τους. Κι υπάρχουν πολλοί λέει αμαθέστατοι και σαπροκοίλιδες όπως τους χαρακτηρίζει που δεν τους δέχονται ως Αγίους παρά την γνώμη και την πράξη της Εκκλησίας. Μια θέση που την αναπτύσσει ευρύτερα στο Νέο Λειμωνάριο, όπου και παραθέτει ειδικό κείμενο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου που είναι απόδειξη ότι είναι τέλειοι Μάρτυρες κι άξιοι της μαρτυρικής τιμής. Καταλήγοντας για να στηρίξει την θέση του αναφέρει παραδείγματα Μαρτύρων που αρνήθηκαν τον Χριστό κι η Εκκλησία τους τιμά, όπως ο Πέρσης Ιάκωβος, ο Αιγύπτιος Μείραξ, ο Ρωμαίος Παγχάριος κι άλλοι πολλοί αναρίθμητοι Μάρτυρες [2].

Έναν τέτοιο λοιπόν Νεομάρτυρα που αλλαξοπίστησε, μετανόησε και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό με αποτέλεσμα να φθάσει στο μαρτύριο και να στεφανωθεί από τον Κύριο μας για τους άθλους του, έχει καύχημα και στολίδι η Ιερά Μητρόπολις Καλαβρύτων κι Αιγιαλείας εκ της οποίας κατάγεται και τον συνεορτάζει με την Ιερά Μητρόπολις Μαντινείας και Κυνουρίας όπου και μαρτύρησε, επρόκειτο δηλαδή για τον Άγιο Παύλο εξ Αροανίας Καλαβρύτων.

Αυτός ο ένδοξος του Χριστού Μάρτυρας γεννήθηκε το 1790, καταγόταν από το χωριό Σοπωτό της επαρχίας Καλαβρύτων, το βαπτιστικό του όνομα ήταν Παναγιώτης κι ήταν γιός του Ιωάννη και της Αντώνας εκ του γένους των Πανουτσοπουλαίων. Πολλές φορές πήγαινε στην σημερινή γυναικεία Μονή των Αγίων Θεοδώρων που βρίσκεται πάνω από το Σοπωτό, παρακολουθούσε ακολουθίες, αγρυπνίες κι αναλογιζόταν το μαρτύριο των Αγίων της Μονής, ευχόμενος να αξιωθεί κι αυτός ενός τέτοιου μαρτυρίου. Στην διαμόρφωση του ορθόδοξου χαρακτήρα του συνέβαλε ο αείμνηστος Επίσκοπος Ανδρούσης Κωνστάντιος, ο οποίος καταγόταν από το Σοπωτό και μαζί με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό πρωταγωνίστησε στην κήρυξη της Ελληνικής Επαναστάσεως στην Ιερά και Ιστορική Μονή της Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων[3]. Ο Παναγιώτης σε μικρή ηλικία πήγε στην Πάτρα όπου έμαθε την τέχνη του σανδαλοποιού κι αφού εργάστηκε εκεί για δεκατέσσερα χρόνια αναχώρησε για τα Καλάβρυτα, νοίκιασε εργαστήρι κι εξάσκησε την τέχνη του. Ο διάβολος όμως γρήγορα μίσησε την ενάρετη βιωτή του κι όχι απλά τον πείραξε αλλά τον έκανε να αρνηθεί την πίστη του με τον εξής τρόπο. Οι ιδιοκτήτες του εργαστηρίου ζητούσαν από τον Παναγιώτη περισσότερα χρήματα από τα συμφωνημένα κι αφού δεν είχε να τα δώσει φυλακίστηκε. Πιεζόμενος έπειτα να τα δώσει σε κατάσταση θυμού είπε «Τούρκος να γίνω, εάν δώσω περισσότερα», όμως τα έδωσε και τότε αποφυλακίστηκε κι άρχισε με δύο φίλους του να διασκεδάζει στην περιοχή της Τριπόλεως διαλαλώντας πως είχε Τουρκέψει[4]. Ο Παναγιώτης την περίοδο εκείνη βρέθηκε σε κάποια κηδεία στο χωριό του, όταν άκουσε από τον ιερέα το «Γη ει, και εις γην απελεύσει» συναισθάνθηκε το αμάρτημα του και είπε μεγαλοφώνως «Τι έπραξα ο άθλιος αρνηθείς την πίστην μου». Αμέσως μετά αντιλαμβανόμενος την ματαιότητα του κόσμου αναχώρησε για το Άγιο Όρος [5].

Έφθασε στην Μονή της Μεγίστης Λαύρας κι εκεί υποτάχθηκε σ̉ ένα γνωστό του Πελοποννήσιο μοναχό από τους Ρωγούς Καλαβρύτων, τον Τιμόθεο. Ανέλαβε το διακόνημα του μαγείρου, μετά από ενάμιση χρόνο έγινε Σταυροφόρος Μοναχός με το όνομα Παύλος [6] και ακολούθησε τον γέροντά του στην Μονή του Αγίου Παντελεήμονος. Οι ασκητικοί του αγώνες άναψαν την επιθυμία να προσφέρει την ζωή του στο όνομα του Χριστού παρά την αντίρρηση του γέροντά του. Τότε ο Μοναχός Παύλος εκμυστηρεύτηκε το σχέδιο του στον γέροντα Ανανία της Σκήτης της Αγίας Άννης, κι εκείνος αφού τον δοκίμασε με αυστηρή νηστεία κι αδιάλειπτη προσευχή για σαράντα ημέρες, τον ενέδυσε το Μεγάλο Αγγελικό Σχήμα και τον ευλόγησε να προχωρήσει στο μαρτύριο. Έπειτα επέστρεψε στα πάτρια εδάφη, πέρασε από την Ιερά Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου στην οποία έκατσε σαράντα ημέρες κι αφού ενισχύθηκε με αποκάλυψη της Θεοτόκου πήγε αρχικά στο Ναύπλιο για να παρακινήσει σε μετάνοια έναν ξάδελφο του που είχε αποστατήσει και να τον παρακαλέσει να παραστεί ως μάρτυρας της ομολογίας του [7].

Ο Μοναχός Παύλος πια αρχίζει να πορεύεται προς στο μαρτύριο, αφού δεν κατάφερε να κατηχήσει τον ξάδελφο του αναχωρεί πρώτα για το Άργος, όπου στον ύπνο του αξιώνεται μιας οπτασίας. Είδε τον Άγιο Δημήτριο τον Νέο που μαρτύρησε στην Τρίπολη στις 14 Απριλίου του 1803 και του είπε: «Χαίροις συναθλητά Παύλε, σπούδασον να υπάγης εις την Τρίπολιν, να τελειώσης τον υπέρ πίστεως αγώνα σου, διά να στεφανωθής εις την επουράνιον Βασιλείαν, και να συνευφρανθώμεν τω πνεύματι». Έτσι λοιπόν στις 21 Μαΐου [8] παρουσιάσθηκε στον μουφτή της Τρίπολης και ζήτησε να αποδοθεί δικαιοσύνη γι αυτό που είχε χάσει από μια ανόητη πράξη της νεότητάς του. Ο μουφτής τότε του ζήτησε να επιστρέψει στο Ισλάμ αλλιώς τον απείλησε πως θα τον κάψει ζωντανό. Ο ένδοξος Μάρτυρας του Χριστού δεν λύγισε, διακήρυξε με δυνατή φωνή το μυστήριο της Σωτηρίας και καταδίκασε την πλάνη του ισλαμισμού [9], δηλώνοντας ότι χριστιανός γεννήθηκε και χριστιανός θέλει να πεθάνει. Τότε ένας υπηρέτης του κριτή τον ράπισε στο στόμα βρίζοντάς τον αλλά αμέσως δαιμονίσθηκε. Αμέσως μετά έβγαλαν τον Μάρτυρα ασκεπή και ανυπόδητο και τον πήγαν στον Κεγχαγιάμπεη κι αργότερα στον ηγεμόνα Σεϊτ Αλή-Πασάν κι αφού παρέμεινε σταθερός στην ομολογία του κλίστηκε στην φυλακή για τρείς ώρες όπου και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων υπό τα χέρια του Ιεροδιακόνου Νικηφόρου του εν Τριπόλει. Εκεί προείπε σ̉ έναν χωρικό συνδεσμώτη του την ταχεία ελευθερία του, που πράγματι έτσι έγινε στην συνέχεια [10] και έπειτα αφού παρέμενε σταθερός στην πίστη του καταδικάστηκε σε αποκεφαλισμό με τρείς σπαθιές. Φθάνοντας στο τόπο της θανάτωσης ενθάρρυνε ο μακάριος Μάρτυρας τον δήμιο να φανεί ανδρείος και τότε η αγία κάρα του έπεσε με το πρώτο κτύπημα, στις 22 Μαΐου του 1818. Την νύχτα ένα φως φάνηκε πάνω από το σκήνωμα του και τρεις μέρες αργότερα πέταξαν το σώμα του στον κοπρώνα του παλατιού. Έπειτα δύο ευσεβείς χριστιανοί το βρήκαν εκεί και με τιμή το έθαψαν στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Βαρσών [11].

Σήμερα μεγάλο μέρος των λειψάνων του Αγίου αγνοούνται, η διάσωση των υπολοίπων οφείλεται στην προαναφερθείσα Μονή. Εκεί οι προσκυνητές μπορούν να προσκυνήσουν τμήμα λειψάνου που προφανώς προέρχεται από την ωμοπλάτη του. Μέρος του λειψάνου έχει δωθεί στον Ιερό Ναό Ευαγγελίστριας Σοπωτού και στην Ιερά Σκήτη της Αγίας Θεοπρομήτορος Άννης του Αγίου Όρους. Σημαντικό κειμήλιο αποτελούν και τα κατά ένα μεγάλο μέρος διασωθέντα ενδύματά του, τα οποία φορούσε κατά το μαρτύριο και φυλάσσονται στην Ιερά Μονή της Αγίας Ματρώνας της νήσου Ύδρας. Ο πρώτος βιογράφος του είναι ο Αγιορείτης Ιερομόναχος Ιάκωβος Βερτσάγιας ο Ζακύνθιος εκ του Ρωσικού Κοινοβίου και η ακολουθία του συντάχθηκε εκ του Χριστοφόρου Μοναχού του Λημνίου (1858). Στον τόπο του μαρτυρίου του το 1921 κτίσθηκε ο πρώτος Ναός προς τιμή του, πρόκειται για μία λιθόκτιστη βασιλική με τρούλο και η πιο παλιά εικόνα του (1914) βρίσκεται στον Πανεπιστημιακό Ιερό Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου Καπνικαρέας και συγκεκριμένα στο παρεκκλήσιο της Αγίας Βαρβάρας. Στο τόπο καταγωγής του εντύπωση προκαλεί ο τελευταίος αναγερθείς προς τιμή του μεγαλοπρεπής βυζαντινός Ναός [12].

Ο Άγιος Παύλος είναι σαν την σελήνη, όπως χαρακτηρίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος τον άνθρωπο που άλλοτε πράττει καλά κι άλλοτε αμαρτάνει και με την μετάνοια πάλι επιστρέφει στην ενάρετη ζωή. Έτσι και η σελήνη άλλοτε μεγαλώνει κι άλλοτε μικραίνει, το φώς της είναι αυτό που λιγοστεύει κι όχι το σώμα της. Ο άνθρωπος αποκτά πάντα την λαμπρότητα του με την μετάνοια, όπως η σελήνη μετά το λιγόστεμά της ξαναντύνεται πάλι το φως [13]. Η μακροθυμία του Θεού είναι απεριόριστη κι αυτό φαίνεται μέσα στο Συναξάρι της Εκκλησίας μας, ληστές, τελώνες, φαρισαίοι, πόρνοι και διώκτες του Χριστιανισμού με τη μετάνοια τους στολίζουν τον παράδεισο κι αποτελούν για μας πρότυπα ζωής, μετάνοιας κι αγάπης. Ένα τέτοιο πρότυπο μετάνοιας είναι κι ο Άγιος Παύλος εξ Αροανίας Καλαβρύτων, ας έχουμε την ευχή του και να πρεσβεύει για όλους μας στον Ζωοδότη Χριστό. Αμήν!

Παραπομπές:

1. Πάσχου Β.Π., Εν ασκήσει και μαρτυρίω (Ανέκδοτα Φιλοκαλικά και Κολλυβάδικα υμναγιολογικά κείμενα για τον Μοναχισμό, τους Νεομάρτυρες και την Παράδοση, των Αγίων Νικοδήμου Αγιορείτου και Αθανασίου Παρίου. Στο Επίμετρο εκδίδεται ολόκληρη η δυσεύρετη Απολογία και Ομολογία Πίστεως του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου), Υμναγιολογικά Κείμενα και Μελέτες-3, εκδ. Αρμός, σσ. 33-36.
2. Πάσχου Β.Π., Εν ασκήσει και μαρτυρίω, Υμναγιολογικά Κείμενα και Μελέτες-3, εκδ. Αρμός, σσ. 36-37.
3. Μαξίμου Μοναχού Ιβηρίτου (Νικολοπούλου), Ο Άγιος Νέος Οσιομάρτυς Παύλος και τα περί της αγιοτόκου Αροανίας ή Σοπωτού Καλαβρύτων ιστορικά, Θεσσαλονίκη 1998, σσ. 46-47.
4. Περαντώνη Μ. Ιω., Παύλος (Οσιομάρτυς, ο Πελοποννήσιος. Νεομάρτυς του ΙΘ΄ αι.), ΘΗΕ, τ. Ι΄, στ. 225-226.
5. Βίος και Ακολουθία του αγίου και ενδόξου Νεομάρτυρος Παύλου του εξ Αροανειας Καλαβρύτων, Ιερά Μητρόπολις Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αίγιο 1997, σ. 11.
6. Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τ. Ε΄, Αθήνα 1971, σ. 551.
7. Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τ. Θ΄, εκδ. Ίνδικτος, Αθήνα 2007, σσ.258-259.
8. Βίος και Ακολουθία του αγίου και ενδόξου Νεομάρτυρος Παύλου του εξ Αροανειας Καλαβρύτων, Ιερά Μητρόπολις Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αίγιο 1997, σσ. 11-12.
9. Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τ. Θ΄, εκδ. Ίνδικτος, Αθήνα 2007, σ. 259.
10. Βίος και Ακολουθία του αγίου και ενδόξου Νεομάρτυρος Παύλου του εξ Αροανειας Καλαβρύτων, Ιερά Μητρόπολις Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αίγιο 1997, σσ. 12-13.
11. Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τ. Θ΄, εκδ. Ίνδικτος, Αθήνα 2007, σσ. 259-260.
12. Μαξίμου Μοναχού Ιβηρίτου (Νικολοπούλου), Ο Άγιος Νέος Οσιομάρτυς Παύλος και τα περί της αγιοτόκου Αροανίας ή Σοπωτού Καλαβρύτων ιστορικά, Θεσσαλονίκη 1998, σσ. 63-73.
13. Αθανασίου Αναστασίου (Αρχιμ.), Χειραγωγία στη Μετάνοια (πρακτικός οδηγός για το ιερό μυστήριο της εξομολογήσεως), εκδ. Ιερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου, Άγια Μετέωρα 2001, σ. 160.