If you fall, pick yourself up… until death finds you either in your fall or in your recovery. Isn’t it written: ‘Where I find you, there will I judge you’? Just pray to God that your last moment will find you on your feet in holy repentance.

Με αφορμή την αναχώρηση του πατρός Προδρόμου για το Κάιρο, όπου θα πραγματοποιηθεί η εις επίσκοπον χειροτονία του, τον συναντήσαμε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στο χωριό Δαφνί της Λακωνίας. Ο πατέρας Πρόδρομος, απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, εισήχθη στο μοναχισμό στην Μονή της Μετανοίας του, την Ιερά Κοινοβιακή και Ιεραποστολική Μονή των Αγίων Αναργύρων Πάρνωνος το 2002. Έξι χρόνια αργότερα, χειροτονήθηκε Διάκονος και στη συνέχεια Πρεσβύτερος από το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης, κ. Ευστάθιο. Από το Νοέμβριο του 2015, βρέθηκε δίπλα στο Μητροπολίτη Καμερούν κ. Γρηγόριο, ενώ το 2016, έλαβε τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη. Την 26η Νοεμβρίου 2018, εξελέγη παμψηφεί Επίσκοπος Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης. Η τελετή που θα λάβει χώρα την 13η Ιανουαρίου 2019 στο Κάιρο, θα τελεστεί από τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρο, ενώ το παρόν θα δώσει και ο Υφυπουργός Εξωτερικών κ. Μάρκος Μπόλαρης.

Της Μαρεβίνας Κουτσοβασίλη

Πώς προέκυψε η Επισκοπική θέση που θα λάβετε στη Μαδαγασκάρη;

Αρχικά, πρέπει να πούμε, ότι το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας τα τελευταία χρόνια έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος και τη σημασία του ιεραποστολικού έργου πράγμα το οποίο εκφράζει πλήρως ο Πατριάρχης μας, λέγοντας ότι το μέλλον της Ορθόδοξης Πίστεως και της Ορθόδοξης Εκκλησίας βρίσκεται στην Αφρική. Με γνώμονα το παραπάνω προσπαθεί να δημιουργήσει νέες Επισκοπές, Η Μαδαγασκάρη ήταν μια ενιαία Μητρόπολη, περιελάμβανε δηλαδή όλο το νησί, όμως  λόγω της τεράστιας έκτασης που καταλάμβανε, πάρθηκε απόφαση από τη Σύνοδο του Πατριαρχείου μας να διχοτομηθεί, προκύπτοντας τιουτοτρόπως η νέα Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης. Η δική μου τώρα επιλογή, έγινε με πρόταση του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου, κκ. Θεοδώρου. Στη συνέχεια έλαβε χώρα η διαδικασία της ψηφοφορίας, όπου συμμετέχουν όλοι οι Επίσκοποι της Αφρικής και μέσα από τα τρία πρόσωπα που διεκδικούν τη θέση, επιλέγεται το πρόσωπο που έχει τους περισσότερους ψήφους.  «Για εμένα όντως ήταν μία έκπληξη. Δεν το γνώριζα. Δεν το περίμενα.» Ο πόθος της Ιεραποστολής γι’ εμένα ήταν κάτι το οποίο συμπορευόμουν σε όλα τα βήματα του μοναχικού μου βίου. Ξεκίνησα από την Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων Σπάρτης, το 2002, σε μία σχετικά νεαρή ηλικία και αυτός ο πόθος όσο περνούσαν τα χρόνια επιβεβαιωνόταν μέσα μου και πάντοτε δοκίμαζα εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου. Έτσι, το 2015,  για πρώτη φορά κατέβηκα στο Καμερούν.

 Με ποια αφορμή βρεθήκατε στο Καμερούν;

Πάντα αγαπούσα την Ιεραποστολή και πάντοτε μέσα από τα  ιεραποστολικά περιοδικά που κυκλοφορούν, διάβαζα τα άρθρα διάφορων αρχιερέων. Βέβαια οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό το οποίο με είχε κερδίσει, ήταν ο πρώτος Μητροπολίτης Μαδαγασκάρης, ο αείμνηστος Νεκτάριος , ο οποίος  ήταν ένας εκ των θυμάτων της μοιραίας πτώσης του Σινούκ. Αυτός ο άνθρωπος με είχε συγκινήσει βαθιά δημιουργώντας μου συνάμα μια αγάπη για την Μαδαγασκάρη. Επίσης, η αγάπη μου αυτή για την Ιεραποστολή εντάθηκε με αφορμή ένα άρθρο του νυν Πατριάρχου, ο οποίος τότε διακονούσε ως Μητροπολίτης Καμερούν και μου έδωσε αυτή την ώθηση. Συνεχίζοντας αυτή την εξ αποστάσεως σχέση με την Ιεραποστολή, ως απλώς αναγνώστης σχετικών περιοδικών, παρατήρησα την αλλαγή στη θεματική μετά το μοιραίο ατύχημα, όταν και αναλαμβάνει Μητροπολίτης Καμερούν ο κ.κ. Γρηγόριος. Πάντοτε μου άρεσαν τα άρθρα του γιατί έδινε στον αναγνώστη το δικαίωμα να δει μία προβληματική πτυχή της Ιεραποστολής, αλλά παράλληλα και τρόπους με τους οποίους  μπορεί να συνεχιστεί η μαρτυρία της Ορθοδοξίας στην Αφρική. Πάντοτε λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος με συγκινούσε.

Σ’ αυτή τη μακρά χρονική περίοδο προσωπικής δοκιμασίας ζητούσα προσευχητικώς να μου δείξει ο Θεός τι πρέπει να κάνω, που πρέπει να κατευθυνθώ. Η αλήθεια είναι ότι πάντοτε κατά κάποιον τρόπο, μου φανερωνόταν κάτι που είχε σχέση με το Καμερούν. Σε μια τέτοια στιγμή, όταν παρακαλούσα τον Θεό και τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, του οποίου η μνήμη τιμάται στις 24 Ιουνίου, έξωθεν του παρεκκλησίου του που βρίσκεται στην Ιερά Μονή, έλεγα: «αν είναι από τον Θεό να πάω στην Αφρική, πού πρέπει να πάω;» Ανήμερα της εορτής του Αγίου Προδρόμου, επισκέφτηκε το μοναστήρι μας ο πατήρ Ευάγγελος Παπανικολάου, ο οποίος είναι κληρικός της Μητροπόλεως Καμερούν, ζει βέβαια στην Ελλάδα γιατί εργάζεται ως γιατρός παθολόγος, αλλά προσφέρει τα μέγιστα ποικιλοτρόπως στην Ιεραποστολή. Όταν είδα αυτό τον άνθρωπο, με τον οποίο δε γνωριζόμασταν, να έρχεται στο Μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων την ημέρα που εγώ είχα κάνει τόση προσευχή, κατάλαβα ότι η κατεύθυνση που πρέπει να κινηθώ είναι το Καμερούν. Είπα ότι θα πάω ένα μήνα στο Καμερούν και ένα μήνα στην Μαδαγασκάρη. Ωστόσο, όταν κατέβηκα στο Καμερούν και γνώρισα από κοντά τον Μητροπολίτη και είδα το έργο του εκεί, την προσπάθεια την οποία κάνει, έμεινα άναυδος!  Δεν πήγα ποτέ στην Μαδαγασκάρη!

Ποιο ήταν το έργο σας εκεί ως Ιεραποστολή και πόσο δύσκολη είναι η προσαρμογή στις συνθήκες της Αφρικής για τους Έλληνες;

Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Καμερούν, έχει κάνει ένα τεράστιο έργο βρισκόμενος εκεί 14 χρόνια. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, το έργο του είναι τεράστιο. Καταρχάς, αυτό που πρέπει να πούμε, είναι πως η μέριμνα του κάθε Ιεραποστόλου είναι πρώτα πνευματική.  Εμείς, εφαρμόζουμε τον λόγο του Ευαγγελίου «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος»,αυτή είναι η πρώτη μέριμνα, η δική μας.  Ξέρετε, υπάρχει η παραβολή του καλού Σαμαρείτη μέσα στο Ευαγγέλιο, που αναφέρει ότι καθώς πορευόταν βρέθηκε ο άρρωστος, έτσι και στην Αφρική, καθώς πορευόμαστε βρίσκονται χιλιάδες τέτοιοι άνθρωποι στο δρόμο μας. Οπότε, αν λίγο κλείσουμε τα μάτια μας και πάρουμε όλοι τη θέση του καλού Σαμαρείτη, το έργο του κάθε Ιεραποστόλου είναι ξεκάθαρο, η παντοιοτρόπως βοήθεια κάθε ανθρώπου.

Στην Ελλάδα για παράδειγμα, θεωρούνται όλα δεδομένα, ενώ στην Αφρική δεν υπάρχει δημόσια εκπαίδευση και υγεία, οπότε καταλαβαίνετε ότι όλο αυτό το βάρος το επωμίζονται οι εκκλησίες όλων των ομολογιών και σαφώς οι Ορθόδοξοι. Διότι όπως γνωρίζεται πολύ καλύτερα απ’ εμένα η Ορθή Πίστη είναι Ορθή Πράξη. «Πίστη άνευ έργο δεν λογίζεται ως πίστη».  Και το έργο το οποίο έχει κάνει ο Μητροπολίτης Καμερούν είναι τεράστιο. Πιο συγκεκριμένα, έχει χτίσει πλήθος ιερών ναών, υπάρχουν τρία σχολεία της Μητροπόλεως, όπου φοιτούν 15000 μαθητές, έχουμε ανοίξει τρία αγροτικά ιατρεία τα οποία προσφέρουν πολλές υπηρεσίες  στους έχοντες ανάγκη, όπως τις πρώτες βοήθειες. Να σας πω εδώ, ότι και τα σχολεία και τα ιατρεία είναι δωρεάν για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως δόγματος, οπότε καταλαβαίνετε τη σημασία του έργου. Και επειδή υπάρχει το πρόβλημα με το νερό, μέχρι στιγμής έχουμε ανοίξει και 25 πηγάδια, τα οποία δίνουν πόσιμο, καθαρό νερό σε χιλιάδες ανθρώπους.

Ερχόμενοι στο σήμερα, ποιά τα όνειρά σας για τη Μαδαγασκάρη, μετά τη χειροτονία σας; Τί αναλαμβάνετε και πώς σκοπεύετε να δράσετε;

Στο σήμερα, ξεκινάω και εύχομαι η χάρις του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της προσωπικής μου Πεντηκοστής να με φωτίσει, κατευθύνοντάς με στο «τι» και «πώς» πρέπει να πράξω. Όπως σας είπα και πριν, όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι υποφέρουν, διακατέχεσαι από ένα αίσθημα προσφοράς και βοήθειας. Οπότε, αυτό που λέω πάντοτε, είναι αυτό που έλεγε και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ότι: «προτιμώ να χτίσουμε ένα σχολείο παρά να χτίσουμε μία εκκλησία». Η λατρεία, γίνεται πάρα πολύ όμορφα και κάτω από ένα δέντρο και μέσα σε μία καλύβα, που έχουμε πάρα πολλές στην Αφρική. Επομένως, σκοπός μας είναι, όχι να προσηλυτίσουμε, καθώς μία τέτοια προσέγγιση είναι λανθασμένη, αλλά να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά, να βγουν αλώβητα από την ανέχεια,  χτίζοντας ένα σχολείο, ένα ιατρείο ή ανοίγοντας ένα πηγάδι.

Ομολογουμένως η Ελλάδα και η Αφρική είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι, καθώς στην Ελλάδα πολλά πράγματα θεωρούνται δεδομένα, ενώ στην Αφρική οι άνθρωποι δεν έχουν βιώσει το καλύτερο, ζώντας σε συνθήκες μίας Ελλάδας πριν το ‘40. Τι θα λέγατε στον Έλληνα, που αυτοκτονεί με όλα όσα έχει, σε σύγκριση με την Αφρική;

Κοιτάξτε, οι Αφρικανοί τις περισσότερες φορές έχουν την ελπίδα μέσα τους, κάτι που λείπει από τον Έλληνα. Οι παλαιότερες γενιές των Ελλήνων, ήλπιζαν σε ένα καλύτερο μέλλον και γι’ αυτό προσπαθούσαν. Πίστευαν, ότι μπορεί εκείνοι να μη βίωναν αυτό το καλύτερο μέλλον αλλά τα παιδιά και τα εγγόνια τους θα το ζούσαν, κάτι που η σημερινή γενιά των Ελλήνων δεν αναλογίζεται. Λόγω της έλλειψης αυτής της ελπίδας για το καλύτερο, οδηγούνται πολλές φορές σε ψυχικά αδιέξοδα, ενώ στον Αφρικανό αυτή η ελπίδα υπάρχει, πιστεύοντας ότι μπορεί να επέλθει βελτίωση  στη χώρα του. Βέβαια, θεωρώ, ότι πολλές φορές οι άνθρωποι δημιουργούμε ανάγκες, δεν έχουμε. Αν συγκρίνουμε τα παιδιά της Αφρικής με αυτά της Ελλάδος ή κάποιας άλλης χώρας, θα αναρωτηθούμε  πώς είναι δυνατόν τα παιδιά αυτά να είναι ευχαριστημένα με μία μπάλα, με την οποία θα παίζουν πενήντα παιδιά, ενώ σε άλλες χώρες υπάρχουν πενήντα παιχνίδια για ένα παιδί και πάλι δεν είναι ευχαριστημένο; Γενικότερα, υπάρχει η έννοια της αλληλεγγύης στην Αφρική, η οποία υπάρχει και στον Έλληνα, κρύβεται όμως πολλές φορές κάτω από την μάνητα της καθημερινότητας. Το να βοηθήσουμε δηλαδή, όχι με την έννοια πάντοτε της πράξης, αλλά το να πούμε έναν καλό λόγο, τον οποίο έχει τόσο ανάγκη ο συνάνθρωπός μας. Επομένως, τα όνειρα για την Νότια Μαδαγασκάρη είναι πάρα πολλά. Εύχομαι πάντοτε, με την ευλογία του Πατριάρχη μας, όντας Πατριάρχης της Αγάπης, να μπορέσουμε να φέρουμε πολλούς συνανθρώπους μας κοντά στην αληθινή πίστη, αλλά και να προσφέρουμε με έργα, τα οποία θα ανακουφίσουν τον πόνο των συνανθρώπων μας.

Πιστεύει ο λαός της Αφρικής; Βρίσκει ανταπόκριση το Ορθόδοξο δόγμα;

Ο λαός της Αφρικής, από αυτό που έχω ζήσει στο Καμερούν, είναι ένας πάρα πολύ πιστός λαός, ανεξαρτήτου δόγματος. Στο Καμερούν αριθμούμε 200.000 Χριστιανούς Ορθοδόξους. Η Νότια Μαδαγασκάρη, κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Υπάρχει ένα πολύ μικρό ποίμνιο, μέσα σε μία τεράστια  έκταση. Η έκταση, την οποία καλούμαι να ποιμάνω, καταλαμβάνει έκταση όση είναι τρείς φορές η Ελλάδα, και μέσα στην αυτή την έκταση υπάρχουν γύρω στους 7.000 Χριστιανούς Ορθοδόξους, ένα μικρό σχετικά ποίμνιο, το οποίο καλείτε να ζυμώσει όλη τη ζύμη . Οι Αφρικανοί ωστόσο, αναζητούν αυτή την Ορθόδοξη πνευματικότητα  και οι περισσότερες μεταστροφές που έχουμε είναι από την Καθολική Εκκλησία, λόγω της διαφοράς στο πνεύμα που υπάρχει.

Ποια κριτήρια πληρούν τα ορθόδοξα σχολεία;

Εμείς στα σχολεία μας, θα φιλοξενήσουμε και παιδιά μουσουλμάνων και προτεσταντών και καθολικών, καθώς έχουμε άλλα κριτήρια. Στα ορθόδοξα σχολεία, πάντοτε υπάρχουν παιδιά από πολύτεκνες οικογένειες. Εμείς προσπαθούμε, να πάρουμε έστω δύο παιδιά από κάθε οικογένεια, που μπορεί να μην είναι ορθόδοξα και παραμένοντας στο δόγμα που ανήκουν, να φοιτήσουν στα σχολεία μας.  Όπως και στα ιατρεία μας θα δώσουμε φάρμακα σε οποιονδήποτε έχει την ανάγκη μας, ανεξαρτήτου δόγματος.

Ποιο το συναίσθημά σας, για την παρουσία στη χειροτονία σας του Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης;

Είναι πάρα πολύ τιμητικό για εμένα, γιατί είμαι νέος σε ηλικία, και όταν ήρθε ο Μητροπολίτης Σπάρτης κ. Ευστάθιος στην Σπάρτη εγώ δεν είχα γεννηθεί ακόμα, όποτε μεγάλωσα με την εικόνα αυτού του πνευματικού πατέρα από μικρό παιδί. Άλλωστε, τη μοναχική μου κουρά την πήρα από τα δικά του χέρια, διάκονος έγινα από τα δικά του χέρια, πρεσβύτερος έγινα από τα δικά του χέρια, οπότε και σε αυτή την μεγάλη προσωπική μου στιγμή, χαίρομαι, που θα παρευρίσκεται εκεί. Ο κ. Ευστάθιος,  με στήριξε για πάρα πολλά χρόνια και όπως γνωρίζουμε όλοι μας, είναι ένας Ιεράρχης που έχει ήθος και λόγο κρυστάλλινο σαν το νερό. Και τη σημασία του, δείχνουν τα λόγια του Πατριάρχη, ότι δηλαδή «αφού είσαι κληρικός του Μητροπολίτη Σπάρτης, είναι σφραγίδα». Επομένως, καταλαβαίνετε πόσο τιμητικό είναι να μπει αυτός ο άνθρωπος στη διαδικασία να έρθει και να παρευρεθεί στην προσωπική μου χαρά.

«Η εκλογή μου έγινε ανήμερα του Οσίου Νίκωνος, Πολιούχου της Σπάρτης». Με αφορμή αυτό το όχι τυχαίο γεγονός, τι θα λέγατε στα παιδιά που σκοπεύουν να ακολουθήσουν το δρόμο της πνευματικότητας; Πώς θα τα παροτρύνατε να βγουν έξω από τα σύνορα της Ελλάδας και να βοηθήσουν;

Η εκκλησία πρέπει να γνωρίζουμε ότι είναι ένας χώρος που δεν προδίδει ποτέ. Όταν βγούμε έξω από την Ελλάδα, αλλάζουμε ως άνθρωποι, καθώς μέσα στην Ελλάδα αισθανόμαστε αυτή την πληρότητα, ενώ όταν βρισκόμαστε έξω από τα σύνορά μας, όταν αποτελούμε τη μειονότητα κάπου, καλούμαστε να συνυπάρξομε. Αυτό βέβαια, διευρύνει  και τους ορίζοντες μας και νομίζω ότι η προσφορά γενικότερα είναι ένα συναίσθημα που μας αγγίζει όλους και ότι όντως ο άνθρωπος από την φύση του είναι κατασκευασμένος για να προσφέρει. Η χαρά δεν κρύβεται στο λαβείν αλλά στο δούναι. Περισσότερο χαιρόμαστε όταν προσφέρουμε κάτι παρά όταν παίρνουμε. Επομένως, θεωρώ ότι τα νέα παιδιά έχουν την δυνατότητα να βρεθούν σε έναν χώρο προσφοράς προς το συνάνθρωπο και να ωφεληθούν από αυτό.

Πηγή: orthodoxianewsagency.gr

Στην αρχή της μετανοίας επικρατεί θλίψη, σύντομα όμως διαπιστώνουμε ότι μπαίνει μέσα μας ενέργεια νέας ζωής, που προκαλεί θαυμαστή αλλοίωση του νου. Αυτή η κίνηση προς μετάνοια εμφανίζεται ως ανεύρεση του Θεού της αγάπης.

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Μπήκαμε στην Κατεχόμενη Κύπρο, καταγράφοντας ζωές, μνήμες, δυσκολίες, αναστεναγμούς και ιστορίες ηρώων που συνεχίζουν να ζουν στην Πατρίδα τους εγκλωβισμένοι.

Από την αποστολή της δημοσιογράφου Μαρίας Γιαχνάκη στην Κατεχόμενη Κύπρο

Οι Ελληνοκύπριοι που ζουν εγκλωβισμένοι στην περιοχή επιβιώνουν μόνο με την βοήθεια του ΟΗΕ, ξεχασμένοι από την κυπριακή και την ελληνική κυβέρνηση.
Στο δρόμο για το Ριζοκάρπασο και την Αγία Τριάδα , τα χωριά όπου ζουν οι εγκλωβισμένοι Ελληνοκύπριοι από το 1974, το ταξίδι δεν είναι το ευκολότερο. Όχι μόνο από πλευράς στρατιωτικών ελέγχων, αλλά κυρίως από πλευράς έντονων συναισθημάτων.

Όλη η διαδρομή απεικονίζει την τραγική πραγματικότητα, για το τι εγκλήματα έχουν διαπράξει οι εισβολείς στο νησί των Αγίων, όπως λέγεται η Κύπρος.

Στον ορίζοντα απλώνονται απέραντες εκτάσεις με στάχια και θυμάρια και ξαφνικά στο τοπίο «παρεμβάλλονται», τεράστια τζαμιά που κάποια από αυτά μοιάζουν με το μπλε τζαμί της Κωνσταντινούπολης.

Όμως αυτό που πραγματικά εξοργίζει τον επισκέπτη, είναι ότι τα εκατοντάδες εκκλησάκια που συναντά, είναι κατεστραμμένα. Τα τέμπλα κακοποιημένα, εικόνες ανύπαρκτες. Τα περισσότερα από αυτά έχουν γίνει στάβλοι ζώων ή αποχωρητήρια.

Μπαίνοντας μέσα στις εκκλησίες, μόνο τότε μπορεί να καταλάβει κανείς το μέγεθος της καταστροφής, το μέγεθος των εγκλημάτων που διέπραξαν οι εισβολείς καταπατώντας και σπάζοντας τα πάντα.

Στο Ριζοκάρπασο και την Αγία Τριάδα ζουν 300 περίπου Ελληνοκύπριοι. Μετά την εισβολή παρέμειναν στα σπίτια τους, ρισκάροντας την ζωή τους.

Δεν ήθελαν να γίνουν πρόσφυγες ούτε να παραχωρήσουν τα σπίτια τους στους εισβολείς. Μια μικρή κοινωνία που κάνει καθημερινά τον κύκλο της, φέρνοντας στον κόσμο νέες ζωές και αποχαιρετώντας τους ηλικιωμένους που φεύγουν.

Μια περιοχή που κάποτε ήταν δική τους και ελεύθερη, αλλά τώρα ανήκουν μόνο λίγα τετραγωνικά μέτρα στον καθένα.

Οι εγκλωβισμένοι Ελληνοκύπριοι ήρωες, δεν σκέφτηκαν λεπτό την εγκατάλειψη, μόνο έσφιξαν τις γροθιές τους, έκαναν την καρδιά τους πέτρα κι έμειναν να αντιμετωπίσουν την οδυνηρή πραγματικότητα, συζώντας με τον εισβολέα.

Η Μαρία Νικολάου γεννήθηκε λίγες μέρες μετά την εισβολή, σήμερα 41 χρονών, δεν έχει ζήσει ούτε μία μέρα ελεύθερη:

«Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι νιώθω ελεύθερη, επειδή ζω στην πατρίδα μου. Αυτό δεν είναι ελευθερία, είναι συμβιβασμός. Ένας συμβιβασμός που πονάει, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Λυπάμαι που και τα παιδιά μου τα έφερα στον κόσμο κάτω από αυτές τις συνθήκες και τα αναγκάζω να ζουν έτσι, μέσα στο φόβο αλλά δεν έχω άλλη λύση. Ελπίζαμε ότι κάποια στιγμή θα ελευθερωθούμε, αλλά τώρα ακούμε ότι ίσως να διαλέξουν μια λύση που τελικά εμείς μπορεί και να ανήκουμε στην κυβέρνηση των Τουρκοκυπρίων επίσημα».

Οι δουλειές γι’ αυτούς είναι λιγοστές. Κάποιοι ασχολούνται λίγο με την κτηνοτροφία ή την καλλιέργεια της γης, αλλά με δυσκολία αφού δεν μπορούν να προωθήσουν τα προϊόντα τους κι έτσι στο τέλος τα παρατούν.

Κάθε Τετάρτη ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών με ειδική αποστολή στέλνει στους εγκλωβισμένους τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης και φροντίζει και για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Όμως στα βλέμματα των εγκλωβισμένων, παρά την βοήθεια που λαμβάνουν, μπορεί να αντιληφθεί κανείς το πόσο άβολα νιώθουν ακόμη μετά από τόσα χρόνια γι’ αυτήν την βοήθεια.

Οι εικόνες που καταγράφουμε την ώρα της αποστολής του ΟΗΕ στο Ριζοκάρπασο, μιλούν από μόνες τους. Υπερήλικοι εγκλωβισμένοι σέρνονται σε ένα κτίριο του χωριού που καταφθάνει ο ΟΗΕ και με σκυμμένο το κεφάλι διαλέγουν από τα καφάσια λίγα φρούτα λαχανικά ψωμί. Οι πιο νέοι κουβαλούν συσκευασίες νερού ή τσουβάλια με πατάτες. Για κάποιους που είναι φτωχότεροι από άλλους, οι υπόλοιποι τους παραχωρούν μέρος του μεριδίου τους.

Η Αγγελική Προδρόμου είναι υπεύθυνη από την πλευρά των Ελληνοκυπρίων για την αποστολή αυτή. Όταν τη ρωτάς για την καθημερινότητα θα σου πει ότι η ζωή δεν είναι απλή για τους εγκλωβισμένους: «Δεν είναι απλό να μεγαλώνεις τα παιδιά σου στα κατεχόμενα , να ονειρεύεσαι να δημιουργείς. Πάντα έχεις το φόβο της επόμενης στιγμής. Ό,τι μας πήραν δεν μας το δίνουν πίσω. Και τώρα αν κάνουμε τα στραβά μάτια και πάρουν κάτι είτε ένα μέτρο γης είτε έναν χώρο που μας ανήκει δεν το ξαναπαίρνουμε πίσω. Η ζωή μας βρίσκεται σε καθημερινή άμυνα. Προσπαθούμε να ζούμε αρμονικά μαζί τους αλλά είναι τόσο διαφορετική η κουλτούρα μας, η άποψή μας για τη ζωή που τα χνώτα μας δεν ταιριάζουν. Δεν είμαστε ελεύθεροι. Θα ήταν μεγάλο ψέμα να σας πω ότι νιώθουμε καλά. Όταν δεν μπορούμε να δούμε την ελληνική σημαία να κυματίζει, όταν δεν τολμούν οι παλιοί να μάθουν στους νέους τα παραδοσιακά μας τραγούδια, τους χορούς , όταν δεν μπορούμε να μαζευτούμε πολλοί σε έναν χώρο εκτός κι αν είναι η Τετάρτη που λαμβάνουμε την βοήθεια από τον ΟΗΕ , πως να πούμε ότι είμαστε ελεύθεροι. Ακόμη και τώρα που μιλάμε μαζί σας μπορεί όταν εσείς φύγετε εμείς να ελεγχθούμε γι αυτό».

Η υπεύθυνη της αποστολής του ΟΗΕ πάντα απολαμβάνει την αγάπη των ηλικιωμένων οι οποίοι κάθε φορά που τους επισκέπτεται την αγκαλιάζουν και την φιλούν.

Νίκι Τζέισον, υπεύθυνη ΟΗΕ: «Zούμε στιγμές συγκίνησης όταν ερχόμαστε εδώ. Δεν είναι απλή η κατάστασή τους και το γνωρίζουμε. Θέλουμε να τους κάνουμε να νιώθουν ότι είμαστε κοντά τους και όταν ερχόμαστε να μας βλέπουν σαν οικογένειά τους. Είναι πολύ συναισθηματικοί άνθρωποι και έχουν πολλή ευγνωμοσύνη μέσα τους».

Στο ελληνικό σχολείο τα λιγοστά παιδιά ονειρεύονται μέσα από την μόρφωση που τους παρέχεται, ελπίζοντας μια μέρα να αλλάξουν τα πράγματα. Το σχολείο και οι γιορτές τους ίσως είναι ο μόνος πραγματικά ζωντανός οργανισμός που κάθε φορά ξυπνάει μνήμες , δυναμώνει συνειδήσεις και δημιουργεί έντονη την ελπίδα για το καλύτερο μέλλον. Αλλά και αυτό το συνεννοούνται πολλές φορές με τα μάτια όχι με τα λόγια μιας και «οι τοίχοι στο Ριζοκάρπασο έχουν αυτιά».

«Μας παρακολουθούν κάθε λεπτό, τι θα πούμε, τι θα κάνουμε αν μιλήσουμε , τι άποψη έχουμε για τις συνομιλίες που γίνονται τώρα», λέει χαμηλόφωνα η κυρία Παναγιώτα, κρατώντας σφιχτά την σακούλα με το ψωμί που πήρε από την αποστολή του ΟΗΕ.

Στην περιοχή της Καρπασίας η μια ιστορία ανταγωνίζεται την άλλη. Οι άνθρωποι είναι φαινομενικά σκληροί γιατί έτσι έμαθαν να ζουν αλλά ουσιαστικά ευαίσθητοι που όταν σου μιλούν τα μάτια τους πάντα είναι υγρά.

Η Μ. Γιαννίκου είχε φύγει από την περιοχή με το σύζυγό της και την οικογένειά της για τη Αυστραλία ως πρόσφυγες. Όμως η καθημερινότητα μακριά από το Ριζοκάρπασο ήταν τόσο ξένη και η νοσταλγία τους οδήγησε πίσω στο χωριό τους δίπλα στους εγκλωβισμένους συγχωριανούς τους.

«Ο σύζυγός μου ήθελε να γυρίσουμε κι εγώ δεν περίμενα δεύτερη κουβέντα. Πάντα κρατούσα ζωντανές τις μνήμες από το χωριό μας. Πήραμε την απόφαση να έρθουμε και είπαμε «πουθενά πιο ελεύθερος από τον τόπο σου». Δυστυχώς ο σύζυγός μου μετά την επιστροφή μας πέθανε, αλλά τον σκεπάζει το χώμα της πατρίδας του όχι ξένο χώμα».

Από το Ριζοκάρπασο στην Αμμόχωστο η διαδρομή σε γεμίζει και πάλι οργή. Οργή για τις καταστροφές, για τις ανεκμετάλλευτες εκτάσεις, αλλά και για τα σπίτια που κρύβουν τον πόνο της κάθε οικογένειας που τα άφησε στα χέρια του εισβολέα.

Η Αμμόχωστος είναι ίσως η μόνη πόλη που θα επιστρέψουν στους Κυπρίους όταν θα ολοκληρωθούν οι συνομιλίες και βρεθεί λύση για το Κυπριακό. Ήδη σιγά σιγά γίνονται βήματα από τις δύο πλευρές μέσω οργανώσεων να παίρνουν κλειδιά εκκλησιών και να τις φροντίζουν, βάζοντας το πόδι τους με μικρά βήματα στα περίχωρα της Αμμοχώστου.

Αμμόχωστος, η πόλη φάντασμα

«Δεν θέλω τη διχοτόμηση γιατί μετά τελείωσε η πατρίδα μου. Κι εγώ τη θέλω όλη. Θέλω να πηγαίνω παντού», λέει με δάκρυα η Αννίτα Ιακώβου που στα 14 της χρόνια έτρεχε μαζί με όλους τους Αμμοχωστιανούς κατοίκους να σωθεί εγκαταλείποντας την Αμμόχωστο πίσω τους.

Η Αμμόχωστος άδειασε σε λίγες μόνο ώρες από τους κατοίκους της όταν έγινε γνωστή η εισβολή των Τούρκων και όταν άρχισαν να πολεμούν.

Οι κάτοικοι της πόλης τρομοκρατημένοι έχοντας άγνοια για το τι πρέπει να κάνουν βγήκαν στους δρόμους όπως ήταν, αφήνοντας τα πάντα πίσω τους, ανοικτές τηλεοράσεις, τα πιάτα στο τραπέζι, το φαγητό στην κατσαρόλα, τις πόρτες και τα παράθυρα ανοικτά να παίζουν τα παραθυρόφυλλα μέχρι σήμερα.

Φύγαμε με σκοπό να επιστρέψουμε. Δεν φύγαμε για να εγκαταλείψουμε την πόλη μας και τα σπίτια μας. Όμως δεν γυρίσαμε ποτέ. Κοιτούσαμε πίσω μας όταν φεύγαμε και βλέπαμε τους δρόμους γεμάτους από τους κατοίκους της πόλης να έχουν όλοι την ίδια κατεύθυνση, δεν ξέραμε τι θα γινόταν τι θα μας συνέβαινε. Φύγαμε για λίγο για να περάσει η μπόρα αλλά δεν γυρίσαμε ποτέ,μας λέει η Αννίτα Κάρουλα, που μαζί με μια ομάδα κατοίκων της Αμμοχώστου δραστηριοποιούνται για την επιστροφή της πόλης στα χέρια τους.

Η Αμμόχωστος είναι ίσως η πιο τρανταχτή απεικόνιση της πραγματικότητας. Μετά την εισβολή νέκρωσε. Οι κάτοικοι έφυγαν τα σπίτια έμειναν όπως τα άφησαν και 41 ολόκληρα χρόνια η αλμύρα της θάλασσας και η εγκατάλειψη τρώει τα ντουβάρια και τις αναμνήσεις των κατοίκων της που σκορπίστηκαν σε όλα τα σημεία του ορίζοντα.

Στην πόλη φάντασμα απαγορεύεται η πρόσβαση ακόμη και στον ΟΗΕ. Μόνο ποντίκια, φίδια κι ερπετά ζουν στα σπίτια που άλλοτε έσφυζαν από ζωή.

Η πόλη περικυκλωμένη από ελεύθερους σκοπευτές, μέσα της κρύβει το μυστήριο που γεννήθηκε από την ημέρα της εισβολής. Ακατοίκητη και απροσπέλαστη. Οι κατοχικές δυνάμεις έκλεισαν τις εισόδους της και τύλιξαν με μαύρα πανιά τα τείχη της. Μια πόλη φάντασμα που στην ιστορία της ανθρωπότητας έχει αφήσει τα σημάδια της ανεξίτηλα.

Τραγική ειρωνεία, η συνήθεια των πρώην κατοίκων της. Επισκέπτονται την Αμμόχωστο έξω από τα τείχη, καρφώνουν το βλέμμα τους στα κτίρια που λιώνουν και προσπαθούν να μπουν νοερά μέσα σε αυτά για να ξαναζήσουν λίγες από τις στιγμές που άφησαν ξαφνικά μετέωρες να τους αναμένουν. «Κάποτε θα γυρίσουμε», είναι η φράση που βγαίνει από το στόμα τους.

«Ερχόμαστε έξω από τα τείχη της και μυρίζουμε τον αέρα της κολυμπάμε στα νερά της θάλασσάς της και νιώθουμε ότι είμαστε στο σπίτι μας γιατί εδώ είναι όλη μας η ζωή και την θέλουμε πίσω», αποκαλύπτει η παρέα της Τούλας, του Πέτρου Ιακώβου, της Αννίτας και του Νίκου Κάρουλα. Ήδη με τις προσπάθειες που έχουν κάνει, έχουν καταφέρει τουλάχιστον να ανοίξουν και να συντηρήσουν την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Ξωρινού που βρίσκεται έξω από τα τείχη.

Κυρήνεια: Η πόλη της απόβασης των Τούρκων, το πιο διάσημο τουριστικό θέρετρο, που σύμφωνα με τις επαφές που γίνονται δεν είναι εύκολο πια να επιστραφεί στους Ελληνοκυπρίους

Στην Κυρήνεια που στιγματίστηκε από την απόβαση των Τούρκων οι Eλληνοκύπριοι αποφεύγουν να πηγαίνουν. Ολόκληρες περιουσίες, σπίτια, κτήματα, πατρικά, επιχειρήσεις μέσα σε μια νύκτα δόθηκαν «δώρο» σε Τούρκους και άλλαξαν χέρια.

Σήμερα πολλά από τα σπίτια των Ελληνοκυπρίων πουλήθηκαν από Τουρκοκύπριους σε Άγγλους που μένουν μόνιμα στην περιοχή. Οι Κύπριοι ιδιοκτήτες των κατοικιών αυτών σήμερα, όσοι έχουν τη δύναμη επισκέπτονται τα πατρικά τους και έρχονται αντιμέτωποι με την τραγική πραγματικότητα γεμίζοντας την ψυχή τους καημό και αγανάκτηση.

Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, η Κύπρος συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις που κατά καιρούς σταματούν από αδιέξοδο.  Τον χρόνο που έρχετε  θα προστεθεί άλλος ένας χρόνος ντροπής στην πλάτη των προσφύγων, των εγκλωβισμένων, των αγνοουμένων, των θυμάτων.
Η ιστορία συνεχίζει να καταγράφει τις πράξεις, τα λάθη και την εγκληματική αδιαφορία που πολλές φορές οδηγεί στην προδοσία ενός ολόκληρου λαού, που έχει το δικαίωμα της ελευθερίας αλλά ματώνει ακόμη και σήμερα γι’ αυτό…

Πηγή: iellada.gr

Μία ασύλληπτη ιστορία κάνει τον γύρο των μέσων ενημέρωσης στην Κίνα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, με πρωταγωνιστή έναν νεαρό Κινέζο. Ενοχλητικές εικόνες.
Όλα ξεκίνησαν πριν από επτά περίπου χρόνια όταν αποφάσισε να πουλήσει το νεφρό του στην «μαύρη αγορά», με στόχο να βρει τα χρήματα για να αγοράσει καινούργιο κινητό τηλέφωνο και tablet.

Ο 25χρονος σήμερα Γουάνγκ πήρε την απόφαση αυτή το 2011, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να αποδείξει στους συμμαθητές του ότι ακολουθεί τις τάσεις της τεχνολογίας, όμως επτά χρόνια μετά η επιλογή του αποδεικνύεται ολέθρια για την ζωή και την καθημερινότητά του.

Πιο συγκεκριμένα, ο νεαρός τότε Γουάνγκ έμαθε μέσω του διαδικτύου ότι θα μπορούσε να πουλήσει το ένα του νεφρό. Χωρίς να ενημερώσει τους γονείς του αλλά και χωρίς να συμβουλευτεί κανέναν από τον κύκλο του, ο Γουάνγκ επικοινώνησε τηλεφωνικά με ένα μέλος του κυκλώματος εμπορίας οργάνων που είχε τον ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ δότη και παραλήπτη.

Λίγες ημέρες μετά, ο 17χρονος μαθητής μετέβη στην κοντινή επαρχία Αντσούι, όπου συναντήθηκε με τον μεσάζοντα αλλά και με τους γιατρούς που θα διενεργούσαν την αφαίρεση του νεφρού, η οποία και πραγματοποιήθηκε μία ημέρα αργότερα σε μη πιστοποιημένη κλινική της περιοχής.

Ο Γουάνγκ πήρε περίπου 2.500 δολάρια για το δεξιό του νεφρό και με τα χρήματα αυτά έσπευσε αμέσως να αγοράσει τα πολυπόθητα και πανάκριβα για τα κινεζικά δεδομένα gadgets, ενώ υπολογίζεται πως οι μεσάζοντες κατάφεραν να κερδίσουν περισσότερα από 20.000 δολάρια, καθώς η τιμή πώλησης του νεφρού στον απελπισμένο αγοραστή ανήλθε συνολικά στις 25.000 δολάρια.

Αργότερα, ο Γουάνγκ αναγκάστηκε να ομολογήσει στους γονείς του όσα συνέβησαν, ενώ μόλις λίγες ημέρες μετά την επέμβαση αφαίρεσης του νεφρού, άρχισαν να παρουσιάζονται οι πρώτες παρενέργειες της επέμβασης, με τον άτυχο νεαρό πλέον να βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση.

Πιο συγκεκριμένα, ο Γουάνγκ αναγκάζεται σε καθημερινή βάση να υποβάλλεται σε αιμοκάθαρση, ενώ αδυνατεί να εργαστεί ή να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Ως εκ τούτου, ο νεαρός εξαρτάται αποκλειστικά από την φροντίδα των δύο του γονιών, ενώ το μόνο που κατάφεραν μετά την ενημέρωση των αρχών για το περιστατικό ήταν η αποζημίωση ύψους 170.000 δολαρίων, που τους επιδικάστηκε μετά το πέρας της σχετικής δίκης.

Επιπλέον, οι μεσάζοντες αλλά κι οι χειρούργοι που έκαναν την παράνομη επέμβαση καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, ωστόσο το πρόβλημα στην ασιατική χώρα ολοένα και γιγαντώνεται, καθώς η ζήτηση των iPhone και των λοιπών προϊόντων της Apple είναι τεράστια, χωρίς ωστόσο οι μισθοί της πλειοψηφίας των εργαζομένων στην Κίνα να μπορούν να ανταπεξέλθουν στο υψηλότατο κόστος.

Πληροφορίες: dailymail.co.uk., gazzetta.gr

Όποιος συνήθισε ν’ αντιμετωπίζει ήρεμα και με καλοσύνη και ευγένεια τα πράγματα της ζωής, εύκολα μπορεί να συναναστρέφεται τους ανθρώπους με ευγένεια και πραότητα.

Πλούταρχος

Το μυρμήγκι περιμένει να γίνει το σιτάρι, και η κενοδοξία να συναχθεί ο πνευματικός πλούτος. Και το μεν μυρμήγκι τρέχει για να κλέψει· η δε κενοδοξία χαίρεται γιατί θα διασκορπίσει. Το πνεύμα της απογνώσεως χαίρεται, όταν βλέπει να πληθύνεται η κακία, ενώ το πνεύμα της κενοδοξίας χαίρεται, όταν βλέπει να πληθύνεται η αρετή.

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

Μπορεί να είναι μόλις 7 χρονών, ο Αμερικανός βιετναμέζικης καταγωγής Evan Le είναι ωστόσο ήδη επαγγελματίας πιανίστας.

Όλα ξεκίνησαν όταν ήταν 2,5 ετών και οι γονείς του του έκαναν δώρο ένα παιδικό παιχνίδι με πλήκτρα, το οποίο ερωτεύτηκε αμέσως ο μικρός.

Το παιδί είχε μουσικό αυτί και μεγάλη κλίση στο πιάνο, καθώς ο Evan έπαιζε αμέσως στο παιχνίδι του ό,τι μελωδία άκουγε να βγάζει ο πεντάχρονος αδερφός του Brandon στο πιάνο.

Έκτοτε ο μικρός Καλιφορνέζος έχει κερδίσει αναρίθμητους διαγωνισμούς και όλοι τον χαρακτηρίζουν παιδί-θαύμα της μουσικής…

Πηγή: briefingnews.gr

Καλοκαίρι 1963. Μεγάλα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου άφησαν για λίγο τις παραστάσεις  και τα γυρίσματα των ταινιών και ταξίδεψαν μέχρι τη Θεσσαλονίκη για το γεγονός της χρονιάς.

Περίπου 15.000 φίλαθλοι κατέκλυσαν την Τούμπα για να δουν τον φιλικό αγώνα ανάμεσα σε ηθοποιούς και στην ομάδα του ΠΑΟΚ.

Με λευκές φανέλες είναι όσοι ηθοποιοί έπαιξαν στον αγώνα ως ποδοσφαιριστές. Στη μέση με μαύρε φανέλες είναι οι διαιτητές Λυμπερόπουλος, Αυλωνίτης και Σταυρίδης και στη δεύτερη σειρά στη μέση είναι ο Κωνσταντάρας.

Διαιτητές ήταν ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Νίκος Σταυρίδης και ο συνθέτης Ευάγγελος Λυκιαρδόπουλος, που είχε γράψει τα τραγούδια «Για σένα» και «Δεν θέλω», τα οποία πρωτοτραγουδήθηκαν από τη Σοφία Βέμπο.

Τερματοφύλακας ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας.

Την ομάδα των ποδοσφαιριστών αποτέλεσαν ο Γιώργος Πάντζας, ο Γιάννης Μαλλούχος, οι ζεν πρεμιέ Νίκος Κούρκουλος και Ανδρέας Ντούζος, ο «σκληρός» του κινηματογράφου Νίκος Τσαχιρίδης, ο Μίμης Στεφανάκος που ήταν παντρεμένος με τη Μάρθα Καραγιάννη και ο «Κίτσος» του ελληνικού κινηματογράφου, Τάσος Γιαννόπουλος.

Προς ενίσχυση της ομάδας των ηθοποιών συμμετείχαν οι ποδοσφαιριστές που τότε αγωνίζονταν για τον Παναθηναϊκό, Μίμης Δομάζος, Τάκης Λουκανίδης και Κώστας Τούμπελης.

Στον ρόλο του παρατηρητή ήταν η Γεωργία Βασιλειάδου που με την ιδιαίτερη φωνή της και το ταμπεραμέντο της θα έβαζε σε τάξη όποιον παραβίαζε τους κανόνες του παιχνιδιού.

Ο αγώνας έληξε με ισοπαλία και το σκορ ήταν 1-1.

Όμως, δεν ήταν η πρώτη φορά που το κοινό είδε τους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου με ποδοσφαιρική φανέλα. Σε νεαρή ηλικία για ένα σύντομο χρονικό διάστημα ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ήταν τερματοφύλακας στην ομάδα της ΑΕΚ. Συνήθως, αναπληρωματικός. Ο Νίκος Κούρκουλος από μικρός λάτρευε τον αθλητισμό και πάνω από όλα το ποδόσφαιρο. Οι προπονητές του έλεγαν ότι ήταν αυθεντικό ταλέντο. Για ένα διάστημα έπαιζε στον Παναθηναϊκό ως επιθετικός. Παράλληλα, ο Κούρκουλος είχε ξεκινήσει μαθήματα υποκριτικής στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το ποδόσφαιρο έπρεπε να μείνει πίσω.

Φωτογραφία από τον φιλικό αγώνα στη Θεσσαλονίκη. Ο Κούρκουλος και ο Κωνσταντάρας αγκαλιά με τους παίκτες του ΠΑΟΚ.

Ο Νίκος Σταυρίδης, λάτρευε το ποδόσφαιρο και ήταν θερμός υποστηρικτής του Ολυμπιακού. Όταν ήταν νέος και έμενε στην Αθήνα, πήγαινε με τα πόδια μέχρι το γήπεδο Καραϊσκάκη στον Πειραιά για να δει τους αγώνες της ερυθρόλευκης ομάδας. Λίγους μήνες μετά τον φιλικό αγώνα στη Θεσσαλονίκη, το 1963, ο Σταυρίδης έβαλε ξανά τη φανέλα του διαιτητή για της ανάγκες της ταινίας «Διαιτητής».

Μετά το τέλος των γυρισμάτων ο Σταυρίδης έμεινε στον αγωνιστικό χώρο για να δει τον αγώνα.

Όταν σκόραρε ο αγαπημένος του παίκτης και φίλος Γιώργος Σιδέρης, ο Σταυρίδης δεν κρατήθηκε και μπήκε στο γήπεδο για να τον φιλήσει. Ο ηθοποιός Νίκος Τσαχιρίδης, που έπαιξε σε δεκάδες ταινίες όπως «Η αυγή του θριάμβου» και «Ποτέ την Κυριακή», πριν αρχίσει την καριέρα του στον κινηματογράφο έπαιζε στον Πανελλήνιο σύνδεσμο αμειβομένων ποδοσφαιριστών (ΠΣΑΠ).

Ο Μίμης Στεφανάκος, που ήταν παντρεμένος με την Μάρθα Καραγιάννη, είχε παίξει συνολικά σε επτά ταινίες από το 1960 μέχρι το 1964, είχε μια μεγάλη πορεία στο ποδόσφαιρο. Από τον Ποδοσφαιρικό Σύλλογο «Υπεροχή Νεαπόλεως» στα Εξάρχεια, πήγε στην ομάδα του Ολυμπιακού, όπου έπαιζε ως αμυντικός. Είχε προτάσεις από την ΑΕΚ, αλλά και από ξένες ομάδες, όπως η Ίντερ, η Μπαρτσελόνα και η Φενερμπαχτσέ. Εκτός από τον Στεφανάκο, η σταδιοδρομία όλων των υπολοίπων στο άθλημα έληξε σύντομα. Το σανίδι τους είχε κερδίσει.

Ο φωτογραφίες αντλήθηκαν από το βιβλίο του Δημήτρη Κωνσταντάρα «Λάμπρος Κωνσταντάρα, μέσα απ’τα δικά μου μάτια», Εκδόσεις Καστανιώτης.

Πηγή: mixanitouxronou.gr

Κάθε πράγμα σε αυτό τον κόσμο είναι ένα κάδρο στο οποίο ο Θεός έχει κορνιζώσει και από μία σκέψη του. Όλα τα πράγματα μαζί, συναποτελούν το πολύχρωμο μωσαϊκό των σκέψεων του Θεού. Βαδίζοντας από πράγμα σε πράγμα, διαβαίνουμε από την μια σκέψη του Θεού στην άλλη, από την μια αγιογραφία του Θεού στην επόμενη. Βαδίζοντας από άνθρωπο σε άνθρωπο, προχωρούμε από την μια εικόνα του Θεού στην άλλη. Ενώ ο Θεός στα πράγματα έχει κορνιζώσει τις σκέψεις Του, στον άνθρωπο κορνίζωσε την μορφή του, τη δική του εικόνα.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Θεοδοσιάται Άγιοι Οσιομάρτυρες

Η μνήμη αυτών τελείται τη 13η Ιανουαρίου.

   Κατά το έτος 614 οι αιμοχαρείς ορδές των Περσών οδηγούμενες από το βασιλέα Χοσρόη εισέβαλαν στην Αγία Γη και προκάλεσαν ανείπωτες καταστροφές ερημώνοντας τα Ιεροσόλυμα και τα περίχωρά τους. Έσφαξαν πλήθη πιστού λαού, γκρέμισαν Ναούς και Μοναστήρια και κατέσφαξαν Ιερείς, Αββάδες και Μοναχούς. Τα ανθούντα τότε Μοναστήρια του Οσίου Θεοδοσίου, του Κοινοβιάρχου, του Οσίου Σάββα, του Χοζεβά, του Οσίου Γερασίμου, του Ιορδανίτου και πλήθος άλλων μετεβλήθησαν σε ερείπια και οι σ’ αυτά ασκούμενοι θεοφιλώς Πατέρες μεταδημότευσαν για τη Βασιλεία των Ουρανών κοσμούμενοι με διπλούς στεφάνους οσιότητος και μαρτυρίου.

   Όταν τα στίφη των απίστων επέδραμαν σαν λαίλαπα πυρός στο Μοναστηριακό συγκρότητα του Κοινοβιάρχου Οσίου άρχισαν ανελέητη σφαγή των Πατέρων που ήσυχα και αθόρυβα δοξολογούσαν το πάντιμο και μεγαλοπρεπές όνομα του Σωτήρος Χριστού. Κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί στη μανία τους. Έτσι όλοι οι Θεοδοσιάτες Πατέρες έλαβαν στο στεφάνι του μαρτυρίου και σφράγισαν με το αίμα τους την καθαρή ασκητική τους ζωής. Επειδή κανείς δεν δέχθηκε να αρνηθεί την πίστη του και να προσχωρήσει στις αιμοχαρείς οδρές τους, όλοι γεύθηκαν τους καρπούς της πίστεώς τους που ήταν αποκεφαλισμοί, ανασκολιπισμοί, σχίσιμο των σαρκίων, καρφώματα με τα ξίφη  και  κατατεμαχισμοί.   Το Μοναστήρι, αφού ερευνήθηκε και συλήθηκε παραδόθηκε στις φλόγες. Οι Άγιοι Μάρτυρες, που κράτησαν σταθερή την πίστη τους πήραν το δρόμο για την αιωνιότητα, για το Χριστό μας. Τα σκηνώματά τους ολοπόρφυρα από τα αίματα και με το κομβοσχοίνι στο χέρι κάλυψαν κάθε σπιθαμή γης, αυτής που προηγούμενα είχε ποτισθεί με τους ασκητικούς τους ιδρώτες και τα δάκρυα μετανοίας τους.

   Μετά την απομάκρυνση των απίστων ευσεβείς επιζήσαντες ασκητές από παρακείμενα σπήλαια και οπές της γης έθαψαν ομαδικά τα ιερά των Μαρτύρων σκηνώματα στους θαλάμους του ιερού σπηλαίου των Μάγων, που βρισκόταν στο κεντρο του μοναστηριακού συγκρτήματος. Εκεί τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν ευωδιάζοντα και μυροβόλα τα τίμια και μαρτυρικά λειψανά τους, για να συλλεγούν και να τοποθετηθούν στο Καθολικό του Μοναστηριού προς προσκύνηση και αγιασμό των προσκυνητών.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α . Τον συνάναρχον Λόγον.

Μιαιφόνοις παλάμαις κτανθέντας μέλψωμεν

Θεοδοσίου Οσίου

σεπτούς Πατέρας Μονής

των απίστων και τριβώνιον φοινίξαντας

ασκητικόν αυτών ροαίς

των αιμάτων ευλαβώς

βοώντες· Αναιρεθέντες

Πατέρες, επευλογείτε

ημάς θεόθεν και ρωννύετε.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ . Τη Υπερμάχω.

Τους απηνώς σφαγιασθέντας ευφημήσωμεν

χερσίν απίστων ιερεία ώσπερ άμωμα

εν Μονή Θεοδοσίου Κοινοβιάρχου,

Ασκητάς ως ευκλεείς Οσιομάρτυρας

και λευκάνθεμα ερήμου ευωδέστατα

πόθω κράζοντες· Χαίροις, Σμήνος μακάριον.

Μεγαλυνάριον.

Των αναιρεθέντων ανηλεώς

ξίφει αλλοπίστων

εκζητήσωμεν τας ευχάς

Οσιομαρτύρων

Μονής Θεοδοσίου

Οσίου επαινούντες

τούτων την άθλησιν.

Γεννήθηκε στο χωριό Βλάτος Κισάμου Χανίων της Κρήτης το 1866. Μόλις 15 ετών ήλθε να κοινοβιάσει στη μονή Αγίου Παύλου. Το 1893 εκάρη μοναχός. Νεόκουρος έγραφε προς τους γονείς του: «Το μόνον μου έργον, η μόνη μου φροντίς εις το εξής θα είναι η του Πλά­στου μου δοξολογία. Η μόνη μου ηδονή θα είναι η μελέτη των θείων Γραφών και οι εν κρυπτώ ιεροί αγώνες. Η μόνη μου τροφή θα είναι η αδιάκοπος προσευχή, η κοινωνία των θείων μυστηρίων, η νηστεία και η πνευματική προς πάντας αγάπη. Το μόνον μου ευφρόσυνον ποτόν θα είναι τα δάκρυα. Η μόνη μου στολή θα είναι η σωφροσύνη, η σεμνότης, η σιωπή, η ακτημοσύνη, η απλότης, η ανεξικακία και η ξενιτεία. Η μόνη μου δόξα θα είναι οι διά Χριστόν θλίψεις και κακουχίαι. Ο πατήρ μου θα είναι ο Χριστός, μήτηρ μου η Παναγία και αδελφοί, φίλοι και συγγενείς οι άγιοι Πάντες ...». Έτσι και ήταν, όπως μ’ ενθουσιασμό τα έγραφε. Σε σύντομο χρονικό διάστημα αναδείχθηκε ένας λίαν ενάρετος μοναχός. Σε νόμιμη ηλικία χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και χειροθετήθηκε Πνευματικός. Λειτουργούσε καθημερινώς, ήταν αρκετά λιτοδίαιτος και ησυχαστικός τύπος. Γι’ αυτό ο ηγούμενος του επέτρεψε να κατοικήσει στο ησυχαστήριο της Αγίας Τριάδος, όπου επιδόθηκε σε μεγάλη άσκηση και προσευχή. Όταν επισκέφθηκε κάποιος το ησυχαστήριό του, το μόνο που βρήκε ήταν μία χαλασμένη ντομάτα. Για μικρό διάστημα κατοίκησε στη μονή Σίμωνος Πέτρας και στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος-Κουτλουμουσίου.

Το 1925 μεταβαίνει στις Αχαρνές Αττικής, όπου ιδρύει τη γυναικεία μονή της Αγίας Παρασκευής ως μετόχι της μονής της μετανοίας του. Χά­νει το φως των οφθαλμών του και αυξάνεται το εντός του. Ο θείος φω­τισμός του δίνει το χάρισμα της προοράσεως, όπως ομολογούν πολλοί. Μη μπορώντας να λειτουργεί αφιερώθηκε στο εξομολογητικό έργο κι έγινε έμπειρος Πνευματικός οδηγός πολλών μοναχών και λαϊκών. Τα ταπεινά οικήματα και μοναστηράκια, που τυφλός επισκεπτόταν τα τελευταία του χρόνια, σπάνια τον έβλεπαν μόνο, γιατί πάντα τον περι­κύκλωναν ψυχές, που ζητούσαν οδηγίες από ένα άξιο Αγιορείτη. Παντού και πάντοτε κήρυττε τον Χριστό, νουθετούσε, συμφιλίωνε, συγχωρούσε, έδινε θάρρος, παραμυθούσε κι ενίσχυε με τον θεοφώτιστο λόγο του. Αφοσιωμένος πλήρως στο εξομολογητικό του έργο λησμονούσε πολλές φορές και να γευματίσει. Η ψυχή του τρεφόταν από την προς τον Θεό και τον πλησίον αγάπη του.

Το φίλτατο Άγιον Όρος τον συνόδευε σε όλη του τη ζωή. Έγραφε γι’ αυτό σ’ ένα από τα πολλά του στιχοπλοκήματα:

«Χαίρε, το Αγιώνυμον Όρος του Άθω, χαίρε,

 χαίρε, πατρίς των επί γης πατρίδα μη εχόντων,

 χαίρε, ηρώων ιερών στάδιον και παλαίστρα,

 χαίρε, ο ευωδέστατος κήπος της Παναγίας,

 εν ω εξακισχίλιαι άδουσιν αηδόνες ...»

Στην πλούσια βιβλιοθήκη της ιεράς μονής Αγίου Παύλου φυλάγον­ται χειρόγραφα τετράδιά του με χιλιάδες στίχους του επί διαφόρων πνευματικών θεμάτων που τον συγκινούσαν.

Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 13.1.1943, αφού μετάλαβε των αχράντων Μυστηρίων, εν μέσω των πολλών πνευματικών του τέκνων. Ο μακαρι­στός Γέροντας Γαβριήλ Διονυσιάτης έγραφε σε μία επιστολή του πως οι δύο Ιερώνυμοι, ο Αγιοπαυλίτης και ο Σιμωνοπετρίτης, αποτέλεσαν την πιο λαμπρή εκπροσώπηση Αγιορειτών Πνευματικών στην ελληνική πρωτεύουσα, τη μεγαλούπολη Αθήνα.

Πηγές – Βιβλιογραφία

Περιοδικό Τα Πάτρια, 1/1976, σσ. 17-19. Περιοδικό Άγιος Νεκτάριος, 2/1980, σσ. 167- 174. Χρυσάνθου Αγιαννανίτου ιερομ., Παπα-Ιερώνυμος ο Πνευματικός (1866-1943), Η Αγία Σκέπη 113/1984. σσ. 116-117, 114/1984, σσ. 156-158. Αντωνίου Στιβακτάκη, Κρήτες Αγιορείτες Μοναχοί, Ιεράπετρα 2007, σσ. 104-107.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό, τ. Α΄, εκδ. Μυγδονία σ. 363-365

Άγιοι Έρμυλος και Στρατόνικος

Εορτάζει στις 13 Ιανουαρίου εκάστου έτους.

Η σαργάνη ναυς, Ερμύλω Στρατονίκω,
Κοινὸν κατάπλουν εις βυθόν ποιουμένοις
Έρμυλον ηδ᾿ ετάρον δεκάτῃ πνίξε τρίτῃ Ίστρος.

Βιογραφία
Οι Άγιοι Μάρτυρες Έρμυλος και Στρατόνικος ζούσαν κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα της Ανατολής Λικινίου (308 – 323 μ.Χ). Ο Λικίνιος, όπως είναι γνωστό, για να ευχαριστήσει τους ειδωλολάτρες που αντιπαθούσαν τον Μέγα Κωνσταντίνο, διέταξε, περί το 320 – 322 μ.Χ., διωγμό κατά των Χριστιανών.

Ο Άγιος Έρμυλος, κατά την εκκλησιαστική τάξη, ήταν διάκονος. Όταν παρουσιάσθηκε ενώπιον του αυτοκράτορα και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, υποβλήθηκε σε φοβερά βασανιστήρια. Πρώτα τον μαστίγωσαν με αγκαθωτά μαστίγια. Οι φρικώδεις βασανισμοί δεν έφεραν το ποθούμενο αποτέλεσμα. Στη δεινή δε αυτή κατάσταση ευρισκόμενος ο Άγιος Έρμυλος, κλείσθηκε στην φυλακή. Μετά από λίγες μέρες καταβλήθηκε νέα προσπάθεια, για να αρνηθεί ο Μάρτυς τον Χριστό. Εκείνος απάντησε δοξολογώντας και ευχαριστώντας το Άγιο Όνομα του Κυρίου.

Μεταξύ εκείνων που παρευρίσκονταν στο μαρτύριο του Αγίου Ερμύλου, ήταν και ο φίλος του Στρατόνικος, που υπέφερε πολύ για τα παθήματά του. Μπροστά στο θέαμα του μαρτυρίου του φίλου του, ο Στρατόνικος δεν μπόρεσε να κρατήσει τους στεναγμούς και τα δάκρυά του. Αμέσως τον συνέλαβαν και τον κάλεσαν να αρνηθεί τον Χριστό. Και εκείνος ακολούθησε τον δρόμο της καλής ομολογίας του φίλου του Ερμύλου. Το μαρτύριο επεκτάθηκε και σ’ αυτόν. Τον κτύπησαν και ακολούθως τον έριξαν μαζί με τον Έρμυλο στον ποταμό Ίστρο (Δούναβη), όπου και οι δυο τους εδέχθησαν το μακάριο τέλος και έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Κάποιοι Χριστιανοί που πληροφορήθηκαν τα γεγονότα, κατέβαλαν κάθε προσπάθεια, για να βρουν τα τίμια λείψανα των Αγίων. Και όταν, μετά τρεις μέρες, τα είδαν κάπου στις όχθες του ποταμού, τα παρέλαβαν και τα ενταφίασαν μαζί.

Η Σύναξη των Αγίων Μαρτύρων Ερμύλου και Στρατονίκου ετελείτο στον ευκτήριο οίκο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή που ονομάζεται Οξεία (νησί της Προποντίδας), στη Φιρμούπολη, που ήταν κοντά στην Κωνσταντινούπολη, και «εν τοις του Σπουδαίου» κοντά στο Ορφανοτροφείο.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Δυὰς ἔνθεος, ὁμολογοῦντες, τὴν Ὑπέρθεον, πιστῶς Τριάδα, ἀνεδείχθητε πανεύφημοι Μάρτυρες, ὁ εὐκλεὴς καὶ ἀήττητος Ἔρμυλος, καὶ ὁ στερρὸς καὶ θεόφρων Στρατόνικος. Ἀλλ’ ὡς σύμμορφοι, ἐν δόξῃ τὴ ὑπὲρ ἔννοιαν, αἰτήσασθε ἤμιν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.
Ἐκ τῆς κοσμικῆς, συγχύσεως ἐφύγετε, καί πρός γαληνήν, κατάστασιν μετέστητε, μαρτυρίου αἵμασι, καί ἀσκήσεως πόνοις στεφόμενοι· ὅθεν καί ἀνεδείχθητε, Μαρτύρων καί Ὁσίων ὁμόσκηνοι.

Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!

Αγιογραφίες / Φωτογραφίες

Άγιος Στρατόνικος

Άγιος Έρμυλος

Άγιοι Έρμυλος και Στρατόνικος

Πηγή: .saint.gr

Ο Θεοδώρητος ο Επίσκοπος Κύρου, στην Προθεωρία του συγγράμματός του «Ελληνικών παθημάτων θεραπευτική», γράφει για τις κατηγορίες των εθνικών εναντίον των χριστιανών. Μέσα στα άλλα «και το γεραίρειν δε τους μάρτυρας καταγέλαστον έφασκον και λίαν ανόητον το πειράσθαι τους ζώντας παρά των τεθνεώτων ωφέλειαν πορίζεσθαι». Είναι η ίδια κατηγορία, που την ανανέωσε στα νεώτερα χρόνια και την επαναλαμβάνει ο Προτεσταντισμός. Όμως η Εκκλησία του Θεού από την πρώτη αρχή ετίμησε τους αγίους Μάρτυρας, μέσα στους οποίους είναι ο διάκονος Έρμυλος και ο φίλος του Στρατόνικος, των οποίων επιτελούμε σήμερα τη μνήμη – ο Στρατόνικος θανατώθηκε, επειδή συμπόνεσε κι έκλαψε βλέποντας να βασανίζεται ο φίλος του. «Τους μάρτυρας ως μιμητάς του Κυρίου αγαπώμεν αξίως… ων γένοιτο και ημάς κοινωνούς τούτων και συμμαθητάς γενέσθαι», γράφει η Ορθόδοξος Ομολογία.

Βιογραφία

Οι Άγιοι Μάρτυρες Έρμυλος και Στρατόνικος ζούσαν κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα της Ανατολής Λικινίου (308 – 323 μ.Χ). Ο Λικίνιος, όπως είναι γνωστό, για να ευχαριστήσει τους ειδωλολάτρες που αντιπαθούσαν τον Μέγα Κωνσταντίνο, διέταξε, περί το 320 – 322 μ.Χ., διωγμό κατά των Χριστιανών.

Ο Άγιος Έρμυλος, κατά την εκκλησιαστική τάξη, ήταν διάκονος. Όταν παρουσιάσθηκε ενώπιον του αυτοκράτορα και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, υποβλήθηκε σε φοβερά βασανιστήρια. Πρώτα τον μαστίγωσαν με αγκαθωτά μαστίγια. Οι φρικώδεις βασανισμοί δεν έφεραν το ποθούμενο αποτέλεσμα. Στη δεινή δε αυτή κατάσταση ευρισκόμενος ο Άγιος Έρμυλος, κλείσθηκε στην φυλακή. Μετά από λίγες μέρες καταβλήθηκε νέα προσπάθεια, για να αρνηθεί ο Μάρτυς τον Χριστό. Εκείνος απάντησε δοξολογώντας και ευχαριστώντας το Άγιο Όνομα του Κυρίου.

Μεταξύ εκείνων που παρευρίσκονταν στο μαρτύριο του Αγίου Ερμύλου, ήταν και ο φίλος του Στρατόνικος, που υπέφερε πολύ για τα παθήματά του. Μπροστά στο θέαμα του μαρτυρίου του φίλου του, ο Στρατόνικος δεν μπόρεσε να κρατήσει τους στεναγμούς και τα δάκρυά του. Αμέσως τον συνέλαβαν και τον κάλεσαν να αρνηθεί τον Χριστό. Και εκείνος ακολούθησε τον δρόμο της καλής ομολογίας του φίλου του Ερμύλου. Το μαρτύριο επεκτάθηκε και σ’ αυτόν. Τον κτύπησαν και ακολούθως τον έριξαν μαζί με τον Έρμυλο στον ποταμό Ίστρο (Δούναβη), όπου και οι δυο τους εδέχθησαν το μακάριο τέλος και έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Κάποιοι Χριστιανοί που πληροφορήθηκαν τα γεγονότα, κατέβαλαν κάθε προσπάθεια, για να βρουν τα τίμια λείψανα των Αγίων. Και όταν, μετά τρεις μέρες, τα είδαν κάπου στις όχθες του ποταμού, τα παρέλαβαν και τα ενταφίασαν μαζί.

Η Σύναξη των Αγίων Μαρτύρων Ερμύλου και Στρατονίκου ετελείτο στον ευκτήριο οίκο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή που ονομάζεται Οξεία (νησί της Προποντίδας), στη Φιρμούπολη, που ήταν κοντά στην Κωνσταντινούπολη, και «εν τοις του Σπουδαίου» κοντά στο Ορφανοτροφείο.

Πηγή: http://ahdoni.blogspot.com/2011/01/13.html

Εορτάζει στις 13 Ιανουαρίου εκάστου έτους.

Η σαργάνη ναυς, Ερμύλω Στρατονίκω,

Κοινόν κατάπλουν εις βυθόν ποιουμένοις

Έρμυλον ηδ  ἑτάρον δεκάτη πνίξε τρίτη Ίστρος.

Βιογραφία

Οι Άγιοι Μάρτυρες Έρμυλος και Στρατόνικος ζούσαν κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα της Ανατολής Λικινίου (308 – 323 μ.Χ). Ο Λικίνιος, όπως είναι γνωστό, για να ευχαριστήσει τους ειδωλολάτρες που αντιπαθούσαν τον Μέγα Κωνσταντίνο, διέταξε, περί το 320 – 322 μ.Χ., διωγμό κατά των Χριστιανών.

Ο Άγιος Έρμυλος, κατά την εκκλησιαστική τάξη, ήταν διάκονος. Όταν παρουσιάσθηκε ενώπιον του αυτοκράτορα και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, υποβλήθηκε σε φοβερά βασανιστήρια. Πρώτα τον μαστίγωσαν με αγκαθωτά μαστίγια. Οι φρικώδεις βασανισμοί δεν έφεραν το ποθούμενο αποτέλεσμα. Στη δεινή δε αυτή κατάσταση ευρισκόμενος ο Άγιος Έρμυλος, κλείσθηκε στην φυλακή. Μετά από λίγες μέρες καταβλήθηκε νέα προσπάθεια, για να αρνηθεί ο Μάρτυς τον Χριστό. Εκείνος απάντησε δοξολογώντας και ευχαριστώντας το Άγιο Όνομα του Κυρίου.

Μεταξύ εκείνων που παρευρίσκονταν στο μαρτύριο του Αγίου Ερμύλου, ήταν και ο φίλος του Στρατόνικος, που υπέφερε πολύ για τα παθήματά του. Μπροστά στο θέαμα του μαρτυρίου του φίλου του, ο Στρατόνικος δεν μπόρεσε να κρατήσει τους στεναγμούς και τα δάκρυά του. Αμέσως τον συνέλαβαν και τον κάλεσαν να αρνηθεί τον Χριστό. Και εκείνος ακολούθησε τον δρόμο της καλής ομολογίας του φίλου του Ερμύλου. Το μαρτύριο επεκτάθηκε και σ’ αυτόν. Τον κτύπησαν και ακολούθως τον έριξαν μαζί με τον Έρμυλο στον ποταμό Ίστρο (Δούναβη), όπου και οι δυο τους εδέχθησαν το μακάριο τέλος και έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Κάποιοι Χριστιανοί που πληροφορήθηκαν τα γεγονότα, κατέβαλαν κάθε προσπάθεια, για να βρουν τα τίμια λείψανα των Αγίων. Και όταν, μετά τρεις μέρες, τα είδαν κάπου στις όχθες του ποταμού, τα παρέλαβαν και τα ενταφίασαν μαζί.

Η Σύναξη των Αγίων Μαρτύρων Ερμύλου και Στρατονίκου ετελείτο στον ευκτήριο οίκο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή που ονομάζεται Οξεία (νησί της Προποντίδας), στη Φιρμούπολη, που ήταν κοντά στην Κωνσταντινούπολη, και «εν τοις του Σπουδαίου» κοντά στο Ορφανοτροφείο.

Απολυτίκιον

Ήχος δ’.

Οι Μάρτυρες σου Κύριε, εν τη αθλήσει αυτών, το στέφος εκομίσαντο της αφθαρσίας, εκ σου του Θεού ημών· σχόντες γαρ την ισχύν σου, τους τυράννους καθείλον· έθραυσαν και δαιμόνων τα ανίσχυρα θράση. Αυτών ταις ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.

Έτερον Απολυτίκιον  (Κατέβασμα)

Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Δυάς ένθεος, ομολογούντες, την Υπέρθεον, πιστώς Τριάδα, ανεδείχθητε πανεύφημοι Μάρτυρες, ο ευκλεής και αήττητος Έρμυλος, και ο στερρός και θεόφρων Στρατόνικος. Αλλ’ ως σύμμορφοι, εν δόξη τη υπέρ έννοιαν, αιτήσασθε ήμιν το μέγα έλεος.

Κοντάκιον

Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Εκ της κοσμικής, συγχύσεως εφύγετε, και προς γαληνήν, κατάστασιν μετέστητε, μαρτυρίου αίμασι, και ασκήσεως πόνοις στεφόμενοι· όθεν και ανεδείχθητε, Μαρτύρων και Οσίων ομόσκηνοι.

Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!

Πηγή: saint.gr 

Αγιορείτης Άγιος
Μνήμη 13 Ιανουαρίου

Γεννήθηκε στη Λάμψακο, πού ήταν περίφημη μικρασιατική πόλη παρά τον Ελλήσποντο, από ενάρετους γονείς. Μόλις δεκαεπτά ετών αναχωρεί της οικίας του, ο κατά κόσμον Μανουήλ, και έρχεται στο όρος του Γάνου της Ανατολικής Θράκης, όπου ασπάζεται τον μοναχισμό. Μετά την κοίμηση του ενάρετου Γέροντος του Μάρκου επισκέπτεται πολλούς ασκητές στο Παπίκιον όρος της Θράκης και ιερά προσκυνήματα της Κωνσταντινουπόλεως προς ωφέλεια ψυχής. Μέσα στον κόσμο «υπεκρίνετο μωρίαν, και εφαίνετο εις τους ανθρώπους σαλός, ο κατά αλήθειαν σοφός, διά να μην του αποτίναξη τον καρπόν της αρετής ο άνεμος της ανθρωπαρεσκείας». Στην Κωνσταντινούπολη γνωρίσθηκε με τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Παλαιολόγο και τον πατριάρχη άγιο Αθανάσιο.
Κατόπιν φθάνει στο Άγιον Όρος και πρώτα υποτάσσεται στο κοινόβιο της Μεγίστης Λαύρας υπηρετώντας τους πατέρες με τα πιο ευκαταφρόνητα διακονήματα. Εκεί δέχεται θεία οράματα και ανεβαίνει στην κορυφή του Άθωνα, όπου η Θεοτόκος, η κυρία του Όρους, του λέει: «Λάβε την χάριν κατά δαιμόνων, ο σεπτός αθλοφόρος, και κατοίκησε εις τα πρόποδα της κορυφής του Άθωνος διότι τούτο είνε θέλημα του Υιού μου, διά να ανέβης εις ύψος αρετής, και να γένης διδάσκαλος και οδηγός εις πολλούς, και να σώσης αυτούς». Τότε έλαβε και γεύθηκε ουράνιο άρτο. Από τότε άρχισε να ζει με μοναδική ακτημοσύνη. «Ως άϋλος σχεδόν, απερνούσε την ζωήν του εις έρημους και αβάτους τόπους και μόνον μικράν καλύβαν έφτιανε και μετ’ ολίγον την έκαιε, και έφευγεν εκείθεν διά, τούτο και ελέγετο πλανημένος ομού και καυσοκαλύβης».

Έφθασε να μιμηθεί τον βίο των μεγάλων οσίων. Καθώς φαίνεται, από τις διηγήσεις του στον όσιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη, είχε την αδιάλειπτο προσευχή, τη θέα του ακτίστου φωτός και άλλες θείες θεωρίες. Ακόμη απέκτησε το χάρισμα της προοράσεως, της διοράσεως, της προφητείας και θαυματουργίας. Εκοιμήθη σε ηλικία 95 ετών και ετάφη στον τάφο πού είχε ετοιμάσει μόνος του. Σύντομα τιμήθηκε ως άγιος.
Μετά την κοίμησή του, από τα θαυματουργά λείψανα του ανέβλυσε μύρο. Σώζονται δύο παραλλαγές του βίου του. Γράφηκαν από συγχρόνους του, η πρώτη του συνασκητού του οσίου Νήφωνος, πού έγραψε και ακολουθία του, και η δεύτερη του αγίου Θεοφάνη, Προηγουμένου Βατοπεδινού και αργότερα μητροπολίτη Περιθεωρίου. Ο δεύτερος βιογράφος, όταν κάποτε επισκέφθηκε τον όσιο, είδε το εξής θαυμάσιο: «Βλέπω τον Άγιον όπου υψώθη από την γήν επάνω εις τον αέρα υψηλά, και ωσάν αετός υπόπτερος επέτα επάνω από το δάσος και από τας μεγάλας πέτρας, και ήρχετο εκεί όπου ήμουν εγώ …» Η βιογραφία του Θεοφάνη μεταφερμένη στην απλοελληνική από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη υπάρχει στο Νέο Εκλόγιο. Υπάρχει και τρίτη βιογραφία του από τον λίαν ενάρετο Λαυριώτη ιερομόναχο Ιωαννίκιο Κόγχυλα και άλλη από τον ιερομόναχο Μακάριο Μακρή.
Στο Κυριάκο της σκήτης της Αγίας Άννης υπάρχει κώδικας του 18ου αιώνα με ακολουθία, υπό Νήφωνος ο πρώτος κανόνας και υπό Ιερεμίου ο δεύτερος.
Το 1723 τύπωσε ακολουθία προς τον όσιο ο συνθέτης της μητροπολίτης Ναυπάκτου Νεόφυτος. Πλήρη πανηγυρική ακολουθία συνέταξε και ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Με τον βίο του ασχολήθηκαν αρκετοί.

ΦΟΡΗΤΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ

Πηγή Κειμένου και φωτογραφιών:
Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου,
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥ
Πηγές:  agioritikoslogos.blogspot.gr

Γεννήθηκε σε χωριό της Τεγέας το 1845. Το 1861 πήγε στη μονή Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας Πάρου. Εκεί ήταν ηγούμενος ο λί­αν ενάρετος θείος του Ιερόθεος Βοσυνιώτης (+1887) και κατόπιν ο επίσης ενάρετος κατά σάρκα εξάδελφός του Φιλόθεος (+1905). Εκάρη μοναχός ο νεώτερος Ιερόθεος το 1868. Χειροτονήθηκε διάκονος από τον μητροπολίτη Παροναξίας Παρθένιο (+1876) το 1869. Συνεργάσθηκε με τον αδελφό του για την αγιογράφηση του Καθολικού και την ανα­καίνιση της μονής. Ήταν ένας καλός αγιογράφος.

Το 1886 ήλθε στο Άγιον Όρος να εμβαθύνει στα του μοναχισμού και να μαθητεύσει στην πλούσια ασκητική του παράδοση. Δεν γνωρίζουμε που και πόσο έμεινε. Γνωρίζουμε όμως ότι εδώ χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και προχειρίσθηκε Πνευματικός.

Ως ηγούμενος της ιεράς μονής Λογγοβάρδας «συνετέλεσε στην περαιτέρω ακμή και αίγλη και ανύψωση της Μονής». Φιλόθεος, φιλόπονος και ταπεινός παντού και πάντοτε. Πρώτος στην εκκλησία, στα διακονήματα, τις εργασίες. Ακάματος, υπομονετικός, πράος και μειλίχιος.

Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 13.1.1930. «Η Πάρος και του λαμπρού τούτου αγίου πατέρα την κοίμηση εθρήνησε, γιατί υπήρξε πραγματικά “τύπος και υπογραμμός”, πρότυπον εναρέτου ανδρός, κοσμούμενος με όλες εκείνες τις αρετές και τα χαρίσματα τα πνευματικά, με τα οποία εισέρχεται “παμφαής”, ντυμένος τη λευκή στολή της ψυχής, στη Βασι­λεία των Ουρανών. Ελεγείο στην κοίμησή του είχε συνθέσει η μοναχή Κασσιανή Γαρδίκου της Μονής Χριστού Δάσους, της οποίας πνευματι­κός πατέρας υπήρξε ο Ιερόθεος».

Πηγές – Βιβλιογραφία

Ν. X. Αλιμπράντη, Η Ιερά Κοινοβιακή Μονή της Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας Πάρου, Αθήνα 1984, σσ. 49-50.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό, τ. Α΄, εκδ. Μυγδονία σ. 233

Ο Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός μιλάει για την μετάβαση του Ευγένιου Βούλγαρη στην Δύση και τη σχέση του με τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό.

Γεννήθηκε στο χωριό Περιβολάκια Χανίων Κρήτης το 1852. Νέος κατευθύνθηκε από το νότιο Αιγαίο στο βόρειο, στον εύδιο αθωνι­κό λιμένα της σωτηρίας. Προσορμίσθηκε με λαχτάρα στον αρσανά της μονής Διονυσίου το 1882. Το 1885 εκάρη μοναχός. Με την ίδια λαχτάρα διακόνησε τη μονή της μετανοίας του σε διάφορες θέσεις, από τις τελευταίες έως τις πρώτες.

Διακρίθηκε ως φιλότιμος διακονητής, εγκρατής μοναχός, φιλακόλουθος, νηστευτής και καλός Πνευματικός. Ο φιλάρετος μοναχός Λάζαρος Διονυσιάτης γράφει περί αυτού: «Ήτο εις τας ημέρας του ένα στόλισμα της Μονής: άγαλμα αρετής, αγωνιστής εις το έπακρον, πνευματικός σε­βάσμιος. Όλην του την ζωήν διήλθε πυκτεύων και διακονών εις τρία και τέσσερα διακονήματα, διότι ήτο βιβλιοδέτης, βιβλιοθηκάριος, βηματάρης, ιεροψάλτης εις τον δεξιόν χορόν ως στύλος ακλόνητος, συνάμα δε και εφημέριος εις την λαγχάνουσαν αυτώ εβδομάδα. Εχρημάτισε και καθηγούμενος εις μίαν ταραχώδη εποχήν, όπου ο σάλος διά το πατριαρχικόν μνημόσυνον επί μίαν πενταετίαν (1926-1931) ευρίσκετο εις το έπακρον. Καθ’ όλην του την ζωήν η διατροφή του ήτο μονοφαγία. Ό,τι είχεν η κοινή τράπεζα, άπαξ της ημέρας, μόνο το γεύμα· το βράδυ δεν ήρχετο εις την τράπεζαν, διότι ενήστευε. Μόνον εάν ήτο αγρυπνία δι’ επίρρωσιν τινά των σωματικών του δυνάμεων και διά να ψάλλη εις τον χορόν, έπινε ένα τσάι με τεμάχιον ξηρού άρτου. Δεν κάμω βιογραφίαν, διότι θα έπρεπε να γίνη βιβλίον ολόκληρον, αλλά ταύτα τα ολίγα είπον διά να βεβαιωθή ό,τι είπον οι πατέρες, ότι εις την καλήν και ενάρετον ζωήν ακολουθεί και καλόν τέλος, ή το του Κυρίου: “τους δοξάζοντάς με δοξάσω”».

Προ του τέλους του οι δαίμονες ήλθαν ασθενή να τον πειράξουν. Το πρωί της 14.1.1938 μετάλαβε των αχράντων Μυστηρίων από τον ηγούμενο

Γαβριήλ. Το εσπέρας της ίδιας ημέρας τελείωσε τον βίο του. Αφήνουμε τον μοναχό Λάζαρο να περιγράψει πιο καλά τα γεγονότα ως αυτόπτης μάρτυρας: «Κατ’ εκείνην λοιπόν την στιγμήν, επληρώθη όλον το δωμάτιον του νοσοκομείου μιας θαυμασιωτάτης ευωδίας, αποπνεούσης όλα τα αρώματα. Κατελθών ο ηγούμενος, αμέσως μας έρωτά: “Τί συμβαίνει, εξαιρετικήν ευωδίαν αισθάνομαι;” Εγώ εννοών, εκστατικός, του είπον: “Ναι, Γέροντα, και ημείς την αισθανόμεθα”. Πηγαίνοντες με τον ηγούμε­νον πλησίον του ασθενούς τον εύρομεν κεκοιμημένον τον ύπνον των Δι­καίων. Ως έθος, επελήφθημεν των προς επένδυσιν του λειψάνου και του συνήθους εν μανδύα τινί ραψίματος. Η εν λόγω θαυμασία ευωδία διήρκησε περίπου εν τω του νοσοκομείου δωματίω πλέον των 20 λεπτών ή και ημισείας ώρας. Τούτο το θαυμαστόν γεγονός κατά την ενταύθα εικο­σαετή υπηρεσίαν μου εις άλλον τινά δεν εγένετο, δηλαδή αδελφόν αποθανόντα».

Πηγές – Βιβλιογραφία

Μοναχολόγιον Ιεράς Μονής Διονυσίου. Λαζάρου Διονυσιάτου μοναχού, Διονυσιάτικαι Διηγήσεις, Άγιον Όρος 1988, σσ. 58-62. Αντωνίου Στιβακτάκη, Κρήτες Αγιορείτες Μοναχοί, Ιεράπετρα 2007, σσ. 38-41.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό, τ. Α΄, εκδ. Μυγδονία σ. 317-318

Γεννήθηκε στο χωριό Σκιλλούς της Πεδιάδος Κρήτης από ευγενείς και ευσεβείς γονείς. Ο πατέρας του Θεό­δωρος υπήρξε πρωτοπαπάς και ιεροκήρυκας στον Χάν­δακα και είναι γνωστή μία ομιλία του πού εξεφώνησε στη μνήμη των αγίων δέκα μαρτύρων των εν Κρήτη το 1633. Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα από τον πατέρα του. Κατόπιν μετέβη για σπουδές στην Κέρκυρα και την Βενετία. Γνώριζε ελληνικά, λατινικά και εβραϊκά· «φιλότιμος γαρ ων και δεξιάς φύσεως δια το μνημονικόν, εν λόγοις μέγας εγένετο τη μαθήσει πάντας τους κατ’ εκείνου καιρού υπερβαίνων».

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα δεν κατάφερε να μεταβεί στην Κρήτη λόγω της αλώσεως της από τους Τούρκους. Έτσι δίδασκε και κήρυττε στην Πελοπόννησο, τα Ιωάννινα, την Άρτα και την Παραμυθία. Άγνωστο πότε, εξελέγη μητροπολίτης Καστορίας, στην οποία χρημάτισε διδάσκαλος, παρέχοντας δείγματα της σοφίας και της αγιότητός του. Τον Μάϊο του 1686 του δόθηκε επιτροπικώς η μητρόπολη Αδριανουπόλεως. Ο Καισάριος Δαπόντες γράφει ότι ο Μαυροκορδάτος «έκαμεν Αδριανουπόλεως τον από Καστορίας σοφώτατον Γεράσιμον».

Στις 25 Ιουλίου 1688 εξελέγη πατριάρχης Αλεξανδρείας. Κύ­ριο μέλημά του ήταν η διάδοση του θείου λόγου. Σώζονται πολλές χειρόγραφες ομιλίες του. Λόγω μεγάλων χρεών του πατριαρχείου αναγκάσθηκε να περιέλθει τις ρου­μανικές χώρες και τη Ρωσία διενεργώντας εράνους. Οι άρχοντες τον δέχονταν με τιμές και του προσέφεραν πλούσια δώρα, εξασφαλίζοντας τα εκεί μετόχια του πατριαρχείου. Εργάσθηκε για την επίλυση του χρονίζοντος σιναϊτικού προβλήματος και συνέταξε κανονισμό για το πτωχοκομείο της μονής Αγίου Γεωργίου Καΐρου. Ανέπτυξε πλούσια αλληλογραφία με προσωπικότητες της εποχής του, όπως τον Μέγα Πέτρο της Ρωσίας, τον πάπα Ρώμης Κλήμεντα ΙΑ΄, την Εκκλησία της Κύπρου και της Κρήτης.

Στις 20 Ιανουαρίου 1710, μετά 22 ετών γόνιμη πατριαρχεία, παραιτείται λόγω ασθενείας, γήρατος και χάριν της ησυχίας: «Γήρατι όμως ήδη κατακαμφθείσα -η μετριότητα του, όπως γράφει στην παραίτηση του ο Ιδιος- και πάθεσι νοεροίς περιπεσούσα, την του σώματος δύναμιν εγνώρισεν ατονήσασαν και εις μνήμην έχουσα το τέλος της ζωής και το του θανάτου άφευκτον και άδηλον και άωρον, τοις πάσι χάριν κέκρικεν ειπείν, και μόνην της ησυχίας ασπάσασθαι, ως φίλην θεώ και την της ψυχής προξενούσαν σωτηρίαν… Τούτων δε πάντων λύπη συσχεθέντων εν δάκρυσι θερμοίς και πνεύματι συντετριμμένω ουκ εδέξαντο την αγγελίαν, αλλ’ ηξίουν ημάς μεταβαλείν τον σκοπόν και την αιτίαν του τοιούτου απροσδοκήτου αυτών απορφανισμού επυνθάνοντο μήποτε δια λύπην η παραπικρασμόν η ενόχλησίν τινος των πατέρων η των χριστιανών, προετράπημεν εις τούτο, ημείς δε παντοίοις τρόποις και λόγοις βεβαιώσεως επιστώσαμεν τους πάντας, ότι δια μόνην την ησυχίαν και την της ψυχής ημών σωτηρίαν τούτο γίνεται μόλις ουν κατένευσαν τω ημετέρω σκοπώ, ω εν ονόματι του μεγάλου θεού».

Ο πατριάρχης Γεράσιμος παρέμεινε στο Ταμιάθιο ως τον Μάϊο του 1712. Κατόπιν μετέβη για εφησυχασμό, μελέτη και προσευχή στην ιερά μονή Βατοπαιδίου, όπου και ανεπαύθη οσιακώς τον Ιανουάριο του 1714. Στον τάφο του υπήρχε η επιγραφή: «Εκοιμήθη ο δούλος του θεού και μακαριώτατος Πατριάρχης Αλεξανδρείας κυρ Γεράσιμος εν έτει αψιδ’΄μηνι Ιανουαρίω ιε’΄ Ινδικτιώνος». Η κάρα του φυλάγεται σε ασημένια λειψανοθήκη στο άγιο βήμα του Καθολικού της μονής.

Οσοι αναφέρονται σε αυτόν τον εγκωμιάζουν για τη λογιότητα και την αγιότητά του: Ο μοναχός Καισάριος Δαπόντες ο Ξηροποταμηνός γράφει: «Ανήρ σοφώτατος και αγιώτατος, θεολόγος, φιλόσοφος, ανιχνευτής του βάθους των θείων Γραφών, δαημονέστατος της ελληνικής, εβραϊκής και λατινικής γλώσσης εχρημάτισε…». Ο έξ Απορρήτων Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος έγραφε προς τον ϊδιο: «Τον δε λειμώνα των αρετών και των χαρίτων, ώσπερ αυτώ τέθηλε και επανθεί και κοσμεί ποικίλοις καρποίς, και την αθάνατον υμίν ευωδίαν αποπνέει.. διοφρήδην έπεισιν εκείνο γε΄ ότι το της οικουμένης κριτήριον, την θεοφρούρητον ρήσιν καθέδραν των Αλεξανδρέων, εν καιροίς ιδίοις, αξιολογωτάτην ανδρών ουδέποτε κατέλιπιν έρημον η θεία πρόνοια..». Αξιοσημείωτοι είναι και οι λόγοι του Γερασίμου Μαζαράκη: «Ο Γεράσιμος πρέπει να συναριθμηθή μεταξύ των μεγάλων της Ανατολής Πατριαρχών και προμάχων της Ορθοδοξίας, ως δια του λόγου, της γραφίδος και του παραδείγματος καταπολεμήσας επιτυχώς τας προσπαθείας της Δύσεως. Μη δε τις νομίση ότι ο κίνδυνος, ον διέτρεχεν η Ανατολή, ήτο τότε μικρότερος του επί Κυρίλλου. Η Εκκλησία της Ρώμης διδαχθείσα εκ των πραγμάτων ότι ουδέν ηδύνατο να κατορθώση δια της βίας, μετεχειρίζετο νυν πολιτικήν διαλλαγής και δια ιεραποστόλων, συστάσεως σχολείων εν Ανατολή και εκδόσεως συγγραμμάτων, εξηκολούθει να επιδιώκη την πραγματοποίησιν των προαιωνίων πόθων της. Μεγάλως τότε κατερραδιουργούντο ο ημέτεροι, ιδία δε εν Παλαιστίνη και Συρία… Τας ενεργείας ταύτας επολέμησεν ο Γεράσιμος δια τε της προς τους εν Τριπόλει της Συρίας επιστολής του και του μεγάλου σεβασμού, ου παρά τοις εν Συρία και Παλαιστίνη απήλαυε».

Έργα του αγίου Γερασίμου σώζονται: θεολογικά, υμνογραφικά, φιλοσοφικά και φιλολογικά. Βιογράφος του είναι ο συνώνυμος και ένας των διαδόχων του Γεράσιμος Γ΄ ο Γηράρης (1783-1788), ο όποιος στις 20 Μαΐου 1785 γράφει: «Βίος του εν Αγίοις Πατρός ημών Γερασίμου Πατριάρχου Αλεξανδρείας του Κρητός και Παλλαδά καλουμένου Μητροπολίτου πρότερον Καστορίας». Μεταξύ άλλων αναφέρει: «Απήλθεν εις τας αιωνίους και μακαρίους των δικαίων σκηνάς, ίνα κατατρυφά της θείας ελλάμψεως, ελλαμφθείς πρότερον εντεύθεν, ως έμαθε παρ’ αυτού του αγίου Πνεύματος, ως και ημάς εδίδαξεν. Αλλ’ ω πάτερ άγιε και σεβάσμιε, ο ελλαμπόμενος και δεχόμενος τας θείας ελλάμψεις εντελώς, δος και ημίν άπασι τοις αγαπώσι τα σα ένθεα προτερήματα, όπως διά σου χειραγωγούμενοι, φωτισθώμεν και ημείς μη ετέρως σε βλέπειν, μηδ΄εις δεξιά η αριστερά παρεκκλίνειν…».

Ακολουθία συνέθεσε ο νυν μητροπολίτης Ρόδου Κύ­ριλλος Κογεράκης. Η επίσημη αναγνώριση του έγινε από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας στις 17 Σεπτεμβρίου 2002. Η μνήμη του τιμάται στις 15 Ιανουαρίου.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Βατοπαιδινό Συναξάρι

Έκδοσις: Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος, 2007